σε Αυτούς που Έφυγαν
Μαρίνα το αστέρι μου
Submitted by eleni on Sun, 05/05/2024 - 12:57
Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
"Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού!
Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
λουίζα και βασιλικό,
μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω,
και τι να πρωτοθυμηθώ"
Απόσπασμα από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη
Οι Άγγελοι πετούν
Submitted by eleni on Wed, 03/20/2024 - 11:08
Γράφουν ζωές οι άγγελοι
Στην λατρεμένη μου Μελίτα.... Άγγελος με μορφή σκύλου...
Γράφουν ζωές οι άγγελοι
Και αναπνέουν
Γράφουν χωρίς να στοχάζονται
Πετούν
Και δεν σηκώνεται σκόνη
Με αδρή φαντασία τραγουδάν
Με χειρονομίες σβηστές
Και το γέλιο των βουνών
Τους ακολουθεί ρυθμικά
Σαν κύμα από δυνάμεις ελεύθερες
Αλλά υπακούεις
Όταν οι άγγελοι κρύβονται
Στίλβουν τ' αστέρια
Στίλβουν οι φωνές των ζώων
Ο άνθρωπος περπατά
Και ακούγεται η καρδιά του
Από θάλασσα σε θάλασσα
Τίποτα δεν πνίγεται μες στη σιωπή.
Γιώργος Σαραντάρης (Ποιητής και φιλόσοφος)
Πηγή: ΒΙΚΙΘΗΚΗ
Τζίμης ο αλήτης μου
Submitted by eleni on Fri, 05/05/2023 - 12:34
Τζίμης ο αλήτης μου
Σε περίμενα Αλητάκο μου ... Κάθε βράδυ...
Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια..
Δεν ήθελες να μένεις στο σπίτι.
Ήθελες να αλητεύεις, να γυρνάς στις γειτονιές.
Ήσουν ελεύθερη ψυχή!!
Το σπίτι σε έπνιγε.
Ερχόσουν μόνο για φαγητό ... Σε όλα τα γεύματα ευτυχώς.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Και μετά έφευγες.
Κάπου κάπου μας έκανες την τιμή και τη χάρη να μείνεις για λίγο.
Ίσα ίσα να σε χαϊδέψουμε, να κάνουμε καμιά αγκαλιά, να μας κάνεις και λίγο παρέα και μετά άφαντος. Μέχρι το επόμενο γεύμα.
Αλητάκο μου ήσουν το καμάρι μου!
Ήσουν ο πιο φιλικός, κοινωνικός, ήρεμος, θαρρραλέος, χαδιαρης γάτος!
Δεν καυγάδισες, δεν γκρινιαξες, δεν έβγαλες νύχια, δεν πείραξες ποτέ κανέναν. Ποτέ!
Όσο κι αν προσπάθησα να μείνεις στο σπίτι, ήταν μάταιο.
Όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό.
Όταν ένα βράδυ καλοκαιριού δεν φάνηκες.
Και τρελάθηκα.
Κάτι έπαθες... Σκέφτηκα...
Αρχισα να ψάχνω.
Και που να ψάξεις μες τη νύχτα;
Κι ήρθε το ξημέρωμα. Κι άλλο ψάξιμο όλη μέρα. Κι ήρθε το βράδυ και το άλλο ξημέρωμα...
Κι έτσι πέρασαν 4 μέρες και νύχτες βασανιστικές για μένα.
Ώσπου το 5ο βράδυ, σε βλέπω κουνάμενο σεινάμενο να έρχεσαι... Αεράτος!
Δύο χάδια και κατ' ευθείαν στο φαγητό.
Αυτό ήταν η αρχή...
Ήρθαν κι άλλα 4ήμερα. Πολλά.
Κάθε καλοκαίρι... Μόνο.
Για 14 ολόκληρα χρόνια.
Το συνήθισα. Δεν είχα επιλογή.
Ο Τζιμης ο αλητης μου έλεγα.
Και το πήρα απόφαση.
Γιατί να σε εγκλωβίσω στο σπίτι, ενώ εσύ γκρέμιζες τοίχους για να βγεις, δεν υπήρχε περίπτωση.
Όχι! Ποτέ!
Μακριά από μένα σκλαβωμένα πλάσματα.
Για χάρη της ασφάλειας;
Γιατί είναι πιο σημαντική από την ελευθερία άραγε για κάποιους; Ποτέ δεν το κατάλαβα...
Βέβαια, η καρδιά μου μέχρι να φανείς κάθε φορά, σταματούσε από αγωνία.
Άλλο αυτό...
Εσύ όμως ήθελα να είσαι χαρούμενος, να ζεις όπως ήθελες...
Έτσι την βλέπω εγώ την αγάπη. Με σεβασμό στα θέλω του άλλου.
Κι έτσι ζήσαμε 14 ολόκληρα χρόνια.
Εσύ στην αλητεία κι εγώ στην αγωνία...
Χαλάλι σου!
Όμως... Τον τελευταίο χρόνο δεν έφυγες από το σπίτι ούτε μια μέρα.
Έναν ολόκληρο χρόνο.
Εσύ!
Εσύ που δεν σε κρατούσε το σπίτι με τίποτα.. . Εσύ που είχες την αλητεία στο αίμα σου...
Δεν έδειχνες κάτι όμως ... Έτρωγες, έπινες, ήθελες χάδια και όλα έδειχναν μια χαρά...
Εσύ όμως ηξρερς...
Κι εγώ ήξερα...
Έφυγες για το μεγάλο ταξίδι, μια μέρα του Μαγιού.
Πήγες σε άλλες γειτονιές. Αγγελικές... Πιο φωτεινές από τούτες... Πιο όμορφες... Δικές σου, κατά δικές σου γειτονιές!
Μου λείπεις... Πάντα θα μου λείπεις...
Ελένη Κασπίρη
Το βλέμμα σου ήταν ο ήλιος μου
Submitted by eleni on Fri, 03/17/2023 - 09:43
Το βλέμμα σου ήταν ο Ήλιος μου
Ένα χρόνο πριν...
"..... Γυρίζω το κεφάλι αριστερά να κάνω νόημα στον συνταξιδιώτη μου να μην ανησυχεί γιατί είναι όλα εντάξει...
Αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!
Ταράζομαι!
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ έως τώρα.
Δεν έχουμε ξαναχαθεί στον δρόμο.
Από την πρώτη μας συνάντηση, δεν έχουμε χωρίσει λεπτό.
Ήταν μια σιωπηρή συμφωνία.
Σταμάταγε ο ένας, σταμάταγε κι ο άλλος.
Βιαζόταν ο ένας, πήγαινε γρηγορότερα κι ο άλλος.
Παίρναμε μαζί τη στροφή, αν ο ένας από τους δύο ήθελε να στρίψει.
Μα τώρα, χάθηκε.
Ξαφνικά, έγινε άφαντος.
Μάταια κοιτάζω τον δρόμο δεξιά και αριστερά. Δεν φαίνεται πουθενά.
.... Είμαστε σαν δύο άτομα που τα οδηγούσε η ίδια επιθυμία, σαν δύο πρόσωπα με ένα μυαλό, σαν δύο άνθρωποι σε ένα σώμα.
Κι έξαφνα,
μοναξιά,
σιωπή,
αμηχανία...
Αρχίζω να φωνάζω :"Ειιιιι"
Περιμένω λίγα δευτερόλεπτα και ξαναφωνάζω στον έρημο δρόμο: "Γειάααα!!! "
Και ξανά, ακόμα μια φορά:
«Που είσαι;;;»
...........
Καμία απάντηση...
Θα έπρεπε άραγε να γυρίσω πίσω;
Ή μήπως να μείνω ακίνητος εδώ που είμαι και να τον περιμένω;
.... Είχα αποφασίσει, εκεί και τότε, να είμαι δίπλα του και να τον ακολουθώ όπου μας έβγαζε ο δρόμος.
.... Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως όσο και να περιμένω, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Πάντως, όχι στο μέρος αυτό.
Οι επιλογές μου είναι να συνεχίσω ή να μείνω εδώ και να πεθάνω.
Να πεθάνω.
Με ερεθίζει αυτή η ιδέα!
... Έτσι αισθάνομαι: διχασμένος, χαμένος, συντρίμμια!
Αλλού οι σκέψεις μου, αλλού τα συναισθήματά μου, αλλού το σώμα, αλλού η ψυχή μου.
Και το μυαλό μου, η συνείδηση του εαυτού μου καθηλωμένα εκεί...
Σηκώνω τα μάτια και κοιτάζω τον δρόμο μπροστά. Από εδώ που βρίσκομαι, το τοπίο μοιάζει βαλτότοπος.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, το έδαφος γίνεται έλος.
Εκατοντάδες έλη και λάσπες, όλα δείχνουν πως το μονοπάτι είναι ολισθηρό και επικίνδυνο... Δεν είναι η βροχή που μούσκεψε το χώμα.
Είναι τα δάκρυα όσων πέρασαν κάποτε από αυτόν τον δρόμο ενώ θρηνούσαν μιαν απώλεια.
Το ίδιο και τα δικά μου, νομίζω... σύντομα θα μουσκέψουν το μονοπάτι..."
...........
"Έτσι ξεκινάει ο δρόμος των δακρύων.
Έτσι...
Φέρνοντάς μας σε επαφή με αυτό που πονάει".
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος των δακρύων"
Για τον Φρέντυ μου!!!
Ελένη Κασπίρη
Τίτι ο αγκαλιτσας μου
Submitted by eleni on Thu, 05/26/2022 - 12:26
Τίτι ο αγκαλίτσας μου
Δεν ήθελες όλες τις αγκαλιές. Μόνο την δική μου.
Καθόμουν, ξαπλωνα εσύ στην αγκαλιά μου. Ακόμα και όρθια αν γινόταν να γαντζωθεις πάνω μου να περπατάμε μαζί, θα το έκανες.
Εξ ου και τα υποκοριστικα σου.
Αγκαλίτσας, μαμάκιας και Ντρούλης (από το χοντρούλης).
Ήσουν ο μεγαλύτερος γάτος που είχα ποτέ. Σε μέγεθος και βάρος.
Κάποιες φορές γελούσα... Δεν ταίριαζε το όνομα "Τιτι" με έναν τεράστιο λεβεντόγατο!
Δεθήκαμε άρρηκτα οι δύο μας, όταν μωράκι ημερών η μαμά σου δεν σε φρόντισε. Αρρώστησες βαριά.
Αμφίβολο να τα καταφέρεις,είχε πει η γιατρός.
Περάσαμε πράγματι ένα πολύ δύσκολο 20ημερο εσύ κι εγώ.
Όμως τα κατάφερες Ντρούλη μου!
Γεννημένος σπιτόγατος. Το ακριβώς αντίθετο από την μαμά και όλα τα αδέλφια σου. Κυρίως τον Τζιμη, τον αλήτη μας.
Αρκεί να ήμουν κι εγώ μαζί σου.
Όπου εγώ κι εσύ.
Τι τιμή!
Την αξιζα άραγε τόση αγάπη;
Και πόση χαρά, στην υπερφορτωμένη με λύπες ζωή μου!
Έζησα 14 χρόνια με την αγκαλιά μου γεμάτη πάντα με τον πιο πληθωρικό γατο. Σε "μπόι" αλλά και σε συναισθήματα.
Πάντα σου είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία!
Έφυγες και μου λείπει τόσο πολύ η αγκαλιά σου... Η αγάπη σου... Το δέσιμό μας...
Ελένη Κασπίρη
Νίκι ο ξεχωριστός μου
Submitted by eleni on Tue, 11/23/2021 - 11:20
Μοναχικός, ανασφαλής, απρόσιτος, ιδιαίτερος!
Νίκι ο ξεχωριστός μου!
Δεν έτρεξες ποτέ, δεν ασχολήθηκες καθόλου με τις άλλες γάτες, ούτε καν τις πλησίασες, αν σε πλησίαζαν έπαιρνες αμυντική στάση, δεν κρύφτηκες ποτέ σαν ένδειξη φόβου, δεν ανέβαινες πουθενά (μετά βίας ανέβαινες σε μια καρέκλα, που στη συνέχεια έκανες φωλίτσα).
Αντιδρούσες πολύ ξαφνιασμένα σε κάθε ήχο και σε κάθε παρουσία και έδειχνες φοβισμένος. Κι αυτό συνέβαινε κάθε φορά στα ίδια ερεθίσματα, όσες φορές κι αν συνέβαιναν. (πχ στο κλείσιμο της πόρτας).
Φαινόταν καθαρά, ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα και ο κτηνίατρος ήταν ξεκάθαρος :
«Είναι τυφλός, αλλά δεν είναι μόνο θέμα όρασης. Ξεκινάει από τον εγκέφαλο κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, που του δημιουργεί δυσκολία στην προσαρμογή, με συνέπεια αυτή την απρόβλεπτη συμπεριφορά».
Τέσσερα χρόνια δεν έκανες παρέα με κανέναν, μα κάποια στιγμή και για πρώτη φορά στη ζωή σου κοιμόσιυν αγκαλιά με μια άλλη γάτα!!!
Την Μαρίνα μας!
Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή!
Οχι μόνο δεν ξανακοιμήθηκες μόνος από εκείνη τη νύχτα, αλλά έτρωγες μαζί με τη Μαρίνα σε κάθε γεύμα, ακόμα και νερό πίνατε μαζί, έπαιζες μαζί της συνεχώς, την ακολουθούσες και ψιλοσκαρφάλωνες μαζί της στα δένδρα, λιαζοσασταν στο γρασίδι δίπλα-δίπλα, χαλαρωνατε γλύφοντας ο ένας τον άλλο, περπατούσατε μαζί ανιχνεύοντας και μυρίζοντας.
Όπου ο ένας κι ο άλλος, παντού μαζί!
Αλλαξες διάθεση, φαινόσοτν πιο ήρεμος, πιο χαρούμενος, πιο σίγουρος στις κινήσεις σου, όταν η δικιά σου Μαρίνα ήταν πλάι σου.
Δεν ήσουν πια μόνος!!!
Κι έγινε για σένα τα πάντα! Τα μάτια , το παιχνίδι, η αγκαλιά, η συντροφιά, η ασφάλειά σου.
Αυτά τα επόμενα 4 χρόνια σε οδήγησε σ΄ έναν κόσμο, άγνωστο για σένα μέχρι τότε.
Μετά.... Μετά ήρθαν οι επιληπτικές κρίσεις...
Πονάει να θυμάμαι...
Αυτά τα επίσης 4 χρόνια κλείστηκες στον κόσμο σου... Κι εγώ παλευα να γνωρίσω αυτόν τον κόσμο... Να είναι κοντά σου με κάθε τρόπο ... Με όλη μου την ψυχή!
Έφυγες στα 12 χρόνια σου ήσυχα. Τόσο ήσυχα όπως ήταν και η ζωή σου όλη...
Τα μεγαλύτερα μαθήματα μου τα έδωσες Εσύ!!!
Σου έλεγα πάντα το "Λαβωμένο μου Νικάκι"...
Μόνο θαυμασμό!
Μόνο σεβασμό!!
Ελένη Κασπίρη
Πως να σε συντροφέψω καλέ μου στον ουρανό που πας;
Submitted by eleni on Tue, 03/26/2019 - 15:30
Χάρης ο Εκλεκτός μου
Κάποιες φορές δε βρίσκεις λόγια να περιγράψεις...
Σα να μην υπάρχουν...
Ή σα να μη χωράνε αυτά που θέλεις να πεις... Αυτα που νιώθεις...
Εσύ, ήσουν το απαύγασμα της καλοσύνης, της ευγένειας και της ηρεμίας!
Μοναχικός, σιωπηλός, αθόρυβος, διακριτικός!
Οι Άγγελοι κάπως έτσι πρέπει να είναι!
Πως να μιλήσω για σένα Καλέ μου και τι να πω;
Όταν η δική σου Χρυσή Σιωπή έλεγε χιλιάδες πράγματ χωρίς να κουράζει, χωρίς να ενοχλεί, έδινε τόσα μαθήματα ζωής και γαλήνευε, όποιον βρισκόταν κοντά σου;
Θέλω μόνο να σου πω Ευχαριστώ, που έστω και αργά ζήτησες τα χάδια μου...
Σ' ευχαριστώ που επέλεξες την αγκαλιά μου για τελευταία σου φωλιά, πριν το μεγάλο ταξίδι σου!!!!
Ήταν τεράστια και ιδιαίτερη τιμή για μένα, ένα πλάσμα σαν Εσένα να θελήσει να έρθει κοντά μου τις μέρες... τις ώρες τις τόσο δύσκολες...
Ήσουν πάντα το παιδάκι μου το ιδιαίτερο...
Ήσουν πάντα η έννοια και το μαράζι μου...
Ήσουν ο εκλεκτός μου!!!
Μου χάρισες με μια αγκαλιά τον κόσμο όλο, σε μια στιγμη!
Κι ήταν η μόνη... Κι ήταν η τελευταία μας!
Και σε μια στιγμή βασίλεψες...
Άφησα να περάσει ο καιρός...
Πάντα αφήνω...
Θέλω χρόνο...σαν το λαβωμένο αγρίμι που κρύβεται για να γλύψει τις πληγές του!!
Όλον αυτό τον καιρό με συντρόφευαν οι στίχοι από ένα τραγούδι... Και Θέλω να σου να σου τους αφιερώσω, γιατί καθε φορά που τους ακούω, εσένα συλλογιέμαι!
Ελένη Κασπίρη
Πώς να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο πού να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;
Πού 'ν' τ' άνθη να σκεπάσω
το κορμί σου τ' ασάλευτο,
πού να βρω να σωπάσω
της καρδιάς τ' αναφιλητό;
Ατέλειωτο ταξίδι
σαν της ρίζας βαθιά στη γη,
αχ η ζωή μου ξύδι
και αλάτι μες στην πληγή.
Πώς να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο πού να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;
Η Αφέντρα του σπιτιού μας
Submitted by eleni on Tue, 08/14/2018 - 12:13
Ρίτα
Η Αφέντρα του σπιτιού μας
Ήταν Πρωτομαγιά, όταν μετακομίσαμε σ`αυτό το σπίτι κι εσύ ήσουν εδώ και μας υποδέχθηκες ...
Ήσουν η Αφέντρα αυτού του " έρημου" μέχρι τότε σπιτιού!
Εδώ, είχες βρει το καταφύγιό σου...
Από πότε και για πόσο; Κανείς δεν ξέρει...
Μόλις μας είδες, ήρθες και μας καλωσόρισες τόσο θερμά, σα να μας περίμενες από καιρό κι έκανες την άφιξή μας εδώ πολύ ευχάριστη με την τόσο συγκινητική υποδοχή σου!
Προσπαθώντας να τακτοποιηθούμε στο νέο μας σπίτι, μας συντρόφευες την κάθε στιγμή... Σου είχε λείψει η συντροφιά, το νοιάξιμο, η αγάπη!
Μας είχες φυλαγμένη και μια έκπληξη...
Κάποιες μέρες μετά, μας εμφάνισες τα 4 παιδάκια σου... Την Άντι μας, τον Τίτι, το Τζίμη και το Χάρη μας! Κι έτσι ξαφνικά, γίναμε μια πολυμελής οικογένεια!
Ήσουν ένα απίστευτα ήρεμο, κοινωνικό, φιλικό, υπομονετικό και συγχρόνως ένα θαρραλέο, ατρόμητο, περήφανο και αδέσμευτο πλάσμα!
Κυκλοφορούσες ανάμεσα σ` ένα τσούρμο σκυλιά από την πρώτη στιγμή, με μια άνεση και μια ηρεμία εκπληκτική! Δε σε τάραζε τίποτα, αντίθετα σαν καλή οικοδέσποινα ήσουν πανταχού παρούσα!!
Όταν ερχόταν η πολύ καλή φίλη και νονά σου Ελένη Μπουσμαλή και έλεγε στην αγαπημένη μου μαθήτρια Νεφέλη να "κάτσει", καθόσουν κι εσύ για να πάρεις τη λιχουδίτσα σου!
Τότε ψάχναμε να σου βρούμε όνομα και λέει η Ελένη "Να την πούμε Ρίτα, από το σινιορίτα, της ταιριάζει πολύ".
Και όντως, από την πρώτη μέρα και σε όλη σου τη ζωή, ήσουν μια πραγματική Κυρία!
Εντυπωσίαζες τους πάντες με τη συμπεριφορά σου!
Η ανεξάντλητη και αξιοθαύμαστη υπομονή σου, όταν περίμενες ακούνητη για να φας στη δική σου πάντα μεριά πάνω στον πάγκο, όταν περίμενες όσο χρειαζόταν και πάντα τόσο διακριτικά στη βρύση να σου βάλουμε νερό γιατί ήθελες φρέσκο, όταν στεκόσουν στην πόρτα σα "στήλη άλατος" μέχρι να σου ανοίξουμε να βγεις!
Κι όταν κάποιος είχε πιάσει τη θέση σου, εντελώς αθόρυβα και χωρίς να τον ενοχλήσεις πήγαινες παραδίπλα!
Δεν απαίτησες "ενοχλητικά" ποτέ και τίποτα!
Ζητούσες με μια αξιοζήλευτη ευγένεια, ότι ήθελες και ήξερες να περιμένεις, να σέβεσαι, να δέχεσαι και να... παρηγορείς...!
Θυμάμαι τότε που είχες κόψει το νύχι σου κι έκανες αιμορραγία, έμεινα όλη τη νύχτα άυπνη να σε παρακολουθώ μες την αγωνία! Εσύ, έγλυφες τη δαχτυλάκι σου ατάραχη και συχνά με κοιτούσες, σα να μου λες: "Πως κάνεις έτσι; Θα περάσει".
Αυτή, ήταν και η μοναδική φορά που έπαθες κάτι! Δεν τραυματίστηκες, δεν αρρώστησες ποτέ ξανά!
Ήσουν τόσο ανεξάρτητη, τόσο ελεύθερο πνεύμα, που δεν ήθελα να σου το στερήσω αυτό!
Αν δεν έβγαινες να πας τη βόλτα σου εδώ γύρω, δεν ήσουν χαρούμενη! Το έβλεπα, όταν δε σε άφηνα να βγεις!
Είχες μάθει να ζεις ελεύθερη...
Ήθελες το σπίτι να είναι το καταφύγιο, το σημείο αναφοράς σου, αλλά όχι η "φυλακή" σου...
Κι εγώ, ήθελα να σου προσφέρω όλα όσα είχες ανάγκη, χωρίς να σου επιβάλλω οτιδήποτε για να ησυχάζω τα δικά μου άγχη, τις δικές μου ανησυχίες, τις δικές μου ανασφάλειες. Δεν το μπορούσα να σε αναγκάζω να ζεις καταπιεσμένη, δεν άντεχα να σε βλέπω δυστυχισμένη!
Είναι πάρα πολύ σημαντική η ασφάλεια, ποιος διαφωνεί;
Τι γίνεται όμως, όταν κάποιος "πνίγεται" κλεισμένος συνέχεια μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού; Όταν έχει μάθει να ζει ελεύθερος και μόνο έτσι να μπορεί να απολαμβάνει και να χαίρεται τη ζωή;
Σε άφησα λοιπόν ελεύθερη να μπαινοβγαίνεις στο σπίτι σου, γιατί μόνο τότε ήσουν πραγματικά καλά, μόνο τότε ήσουν χαρούμενη!
Το πήρα το ρίσκο, γιατί δικό μου ζητούμενο πάντα ήταν και είναι να είστε όλοι ευτυχισμένοι κοντά μου!!
Όμως, για τη νύχτα το είχαμε "συμφωνήσει", αυτό δεν το διαπραγματευόμουν, θα ερχόσουν στο σπίτι για ύπνο!
Έτσι δεν κάνουν όλες οι μαμάδες με τα παιδιά τους;
Κι εσύ το δέχθηκες, το σεβάστηκες και δε μου χάλασες χατίρι ποτέ!
Για εννέα ολόκληρα χρόνια, έβγαινα και σε φώναζα κάθε βράδυ να έρθεις κι εσύ, ερχόσουν πάντα με την πρώτη φωνή!
Δε με στεναχώρησες ποτέ!
Μόνο μια νύχτα δεν ήρθες και ξενύχτησα στο πλατύσκαλο να σε περιμένω...
Κι όταν κατά το ξημέρωμα εμφανίστηκες και σε πήρα αγκαλιά κλαίγοντας, με κοίταξες μ` ένα βλέμμα καθησυχαστικό: "Μην κάνεις έτσι, εδώ είμαι τώρα, ήρθα".
Έφαγες και μετά πήγες και κοιμήθηκες στο κρεβάτι μας, ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο!
Κοιμόσουν συνήθως δίπλα στο μαξιλάρι μου, μα το πατάρι ήταν το αγαπημένο σου! Ήθελες να είσαι ψηλά!
Και στην αγκαλιά της Λευκούλας μας κοιμόσουν πολύ συχνά !!!
Το "γιατί" το ήξερες εσύ μόνο κι εκείνη!
Όταν σας έβλεπα έτσι αγκαλιασμένες, σκεφτόμουν: "Οι Ήρεμες Δυνάμεις του σπιτιού μας..."
Μα δεν έχω παράπονο... Μου την έκανες την τιμή και τρύπωνες και στη δική μου αγκαλιά! Κι ερχόσουν πάντα τόσο διακριτικά, τόσο τρυφερά με ένα ύφος: "Αν δεν ενοχλώ, να γύρω εδώ ήσυχα;"
Ένα μήνα πριν φύγεις, ερχόσουν κάθε βράδυ και φώλιαζες στην αγκαλιά μου, για να μας βρει έτσι αγκαλιασμένες το ξημέρωμα!
Δεν ήθελες να κοιμηθείς πουθενά αλλού!
Το ένιωθες ότι θα φύγεις..., και δυστυχώς, το καταλάβαινα κι εγώ...
Καταλάβαινα... μα δε μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο πια για να σε κρατήσω εδώ..
Μόνο να σε κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου κάθε νύχτα για να σε χορτάσω, να χορτάσω τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου!
Να παίρνω δύναμη απ' αυτή την αγκαλιά, για να μπορέσω ν` αντέξω για ακόμα μια φορά..., ακόμα μια απώλεια, ακόμα ένα μαχαίρι στην καρδιά μου!
Βλέπεις, η "ύπουλη" ασθένειά σου, δήλωσε εμφανή παρουσία, όταν ήταν πλέον πολύ αργά...
Το παλέψαμε... μα ήταν άνισος ο αγώνας!!
Πάει καιρός που έχεις φύγει...
Κι εγώ, συνηθίζω σιγά-σιγά..., μαθαίνω ν` αντέχω..., μαθαίνω να μπορώ... να δέχομαι...
Με τον καιρό κατάφερα να διώξω το θυμό, να φιλιώσω με τον πόνο και λέω, πως καταφέρνω κάπου-κάπου να κοιμίζω τη λύπη μου...!
Κι αν βγαίνω στο πλατύσκαλο τα βράδια, δε σε φωνάζω πια..., δε σε περιμένω... αναρωτιέμαι μόνο, σε ποιο αστέρι άραγε να κοιμάσαι;
Εδώ, όπου κι αν στάθηκες γαλήνευε η πλάση!
Κι αυτές οι ατέλειωτες όμορφες στιγμές, οι τόσες γλυκές αναμνήσεις, ανακουφίζουν την καρδιά μου που ράγισε τη νύχτα που έφυγες Κυρά κι Αρχόντισσά μου!
Θυμάμαι, πως όταν σε αποκαλούσα έτσι, με κοίταζες ίσια στα μάτια κι έβλεπα εκεί, όλη την αγάπη του κόσμου μαζεμένη!
Αυτό το πεντακάθαρο, το δυνατό, το γεμάτο λατρεία βλέμμα σου, αυτό μου λείπει πιο πολύ!
Θέλω να ξέρεις, πως με ησυχάζει η σκέψη, πως σου έδωσα το δικαίωμα και την ευκαιρία να ζήσεις ακριβώς, όπως εσύ ήθελες...
Χόρτασες αγάπη, αγκαλιά, οικογένεια, συντροφιά, χάδια και ελευθερία..., αφού ήταν για σένα, αυτό που ήθελες πιο πολύ!
Γιατί μόνο έτσι θα ήσουν η Αφέντρα αυτού του σπιτιού κι αυτός ο τίτλος δικαιωματικά σου ανήκε!
Θα ανταμώσουμε μια μέρα και τότε, θέλω να με περιμένεις πάλι στην πόρτα και να με υποδεχτείς τόσο θερμά, όπως εκείνη την Πρωτομαγιά ...
Ελένη Κασπίρη
Είσαι η Ηρωίδα μου
Submitted by eleni on Tue, 10/10/2017 - 11:16Είσαι η Ηρωίδα μου
Λευκή μου, Δύναμή μου!!
Μου έφυγες κι Εσύ... Πήρες το δρόμο για το μεγάλο ταξίδι σου...
Θυμάμαι...
Όταν σε βρήκα πριν 11,5 χρόνια, ήσουν σε κωματώδη κατάσταση και το κορμάκι σου ήταν γεμάτο με χίλιες πληγές!
Ο γιατρός πολύ ξεκάθαρα είχε πει: "Λυπάμαι, αλλά δε θα τα καταφέρει"
Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο για σένα, σε πήραμε στο σπίτι μας για να περάσεις τις τελευταίες μέρες ή ώρες σου με συντροφιά, με χάδια, με αγάπη και όχι μόνη μέσα στο ψυχρό κλουβί του κτηνιατρείου.
Αρκετά άδικη ήταν η ζωή μαζί σου, αλλά όχι άλλο, όχι τώρα που συναντηθήκαμε.
Η αγάπη μας, ίσως δεν ήταν αρκετή για να σε κρατήσει στη ζωή, όμως αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για σένα πια...
Κι ενώ περιμέναμε το αναπόφευκτο σύμφωνα με το γιατρό, εσύ είχες άλλα "σχέδια...".
Ξαφνικά... άρχισες να κινείσαι και μετά έκανες ένα σάλτο και... σηκώθηκες!!
"Θαύμα" είπαμε...
Μα το θαύμα ήταν η Δύναμή σου, ήταν η θέλησή σου!
Το θαύμα ήσουν Εσύ!
Βέβαια, είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μέχρι να επουλωθούν οι τόσες πληγές στο κορμάκι σου και μια αγωνία, για το πως και αν θα επουλωθούν κάποτε οι πληγές της ψυχούλας σου!
Με τον καιρό οι πληγές σου έκλεισαν, αν και άφησαν ουλές που πάντα μας θύμιζαν... Όμως, ένα τραύμα σε ανάγκασε να περπατάς πάντα με σκυφτό το κεφάλι!
Κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, γιατί όσα κι αν πέρασες, όσο κι αν σου τσάκισαν το κορμί, η ψυχούλα σου έμεινε αλώβητη και καθαρή!
Κι ήταν τόσο ψηλά, που πιο ψηλά δεν έχει και μας πήγε κι εμάς όλους ψηλότερα!
Αργότερα, σου παρουσιάστηκε ένα άλλο πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας και ο γιατρός μας είπε, ότι είναι πολύ δύσκολη περίπτωση και αβέβαιη η πορεία.
Εσύ, για ακόμα μια φορά διέψευσες γιατρούς και γνωματεύσεις και βγήκες νικήτρια!
Ήθελες να ζήσεις και τα κατάφερες!
Ίσως και να μας έδειχνες, (όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά μάλλον το ξεχνούσαμε), πως η ζωή κερδίζεται μέρα με τη μέρα μέσα από μάχες και πως αυτό που έχει πραγματικά σημασία, είναι με τι "όπλα" παλεύεις.
Πολύ γρήγορα καταλάβαμε ποια ήταν τα δικά σου όπλα!
Η δύναμη της θέλησης σου σ΄έκανε να πηγαίνεις μπροστά με θάρρος, να μη φοβάσαι τίποτα, να εμπιστεύεσαι, να σέβεσαι, να έχεις Ιώβια υπομονή και μια ηρεμία που γαλήνευε τους πάντες!
Και πράγματι, ο φόβος ήταν άγνωστος σε σένα, αφού του την έκλεισες την πόρτα μια για πάντα κι έτσι πορεύτηκες σε όλη σου τη ζωή!
Και η εμπιστοσύνη, που θα "έπρεπε" να είχε κλονιστεί, ακόμα και χαθεί με τα όσα πέρασες, ήταν εκεί για να σε πηγαίνει μόνο μπροστά!
Έδειξες σε όλους μας, πως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, εμπνέεται!!
Θυμάμαι, πριν καμιά 25αριά χρόνια μια κυρία που είχε φάρμα με πολλά ζωάκια (σκύλους, γάτες, κοτούλες, αρνάκι, γουρουνάκι, άλογο), όλα κατοικίδια και όχι για κάποιο άλλο λόγο, μου είχε πει, πως το Τσιουάουα οδηγεί όλα τα ζώα.
Τότε άμαθη κι εγώ, παραξενεύτηκα για το πως ένα σκυλάκι μια σταλιά, κάνει τους πάντες να το ακολουθούν...
"Έχει τον τρόπο της αυτή, η δύναμη δεν είναι στο μπόι" μου είχε πει.
ΚΙ ήρθες εσύ, για να μας αποδείξεις περίτρανα μέσα από τη συμβίωση σου με πολλά ζωάκια, πως δυνατός δεν είναι αυτός που δείχνει τα "μπράτσα" και το μπόι του, που προσπαθεί να επιβληθεί με τσαμπουκάδες και κάνει οτιδήποτε για να επιδείξει δύναμη και υπεροχή!
Με την ήρεμη συμπεριφορά σου μας τραβούσες σα μαγνήτης όλους κοντά σου! Δεν είναι τυχαίο που όλοι (σκύλοι, γάτες, άνθρωποι) ερχόμασταν να κουρνιάσουμε, όχι απλά κοντά σου, αλλά πάνω σου! Να σ' ακουμπάμε για να νιώθουμε ηρεμία, για να αντλούμε από την τεράστια Ήρεμη Δύναμή σου!
Μας έδειξες, πως δυνατός εντέλει, είναι αυτός που μπορεί με σεβασμό, με υπομονή και ηρεμία να φτιάχνει γέφυρες, ν' ανοίγει δρόμους και οι άλλοι να τον εμπιστεύονται, να τον σέβονται, να τον ακολουθούν!
Ναι, ήσουν ιδιαίτερη, διαφορετική!
Το γυρτό και σκυμμένο σου κεφάλι, σε έκανε να ξεχωρίζεις ανάμεσα σε όλα τα λυγερόκορμα και καμαρωτά σκυλιά!
Ήταν πολλοί εκείνοι που σε λυπόντουσαν και μου έλεγαν: "Κρίμα το καημένο".
Μόνο "καημένο" δεν ήσουν Εσύ!
Και σίγουρα, αυτό που σου ταίριαζε δεν ήταν ο οίκτος κανενός, αλλά ο θαυμασμός!
Κάθε μέρα με τη στάση σου απέναντι στη ζωή και σε όλους, έδειχνες πως ένα σκυφτό κεφάλι (που κάποιοι σου τσάκισαν) δε μπορεί να είναι πρόβλημα, ούτε εμπόδιο, όταν η ψυχή κοιτάει ψηλά!!!
Και πως τα ιδιαίτερα πλάσματα (όποια), είναι και μπορούν να είναι, ισότιμα μέλη στην οικογένεια και στην κοινωνία! Και γιατί όχι, πολλές φορές να ξεπερνούν κιόλας τους άλλους, όπως Εσύ!
Σεβασμός και θαυμασμός τους πρέπει μόνο και όλα τ' άλλα κατώτερα συναισθήματα, είναι για εκείνους (ανθρώπους πάντα), που επιλέγουν να κρατούν μακριά το διαφορετικό άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από φόβο κι άλλοτε από προκατάληψη!
Ευτυχώς που Εσείς (τα ζώα), ξέρετε να επικοινωνείτε απείρως καλύτερα μεταξύ σας και χωρίς καμία αμφιβολία αντιλαμβάνεστε και νιώθετε τα πάντα και τα εκφράζετε ξεκάθαρα με το δικό σας τρόπο και στη δική σας γλώσσα!
Όλα τα ζώα και όχι μόνο τα δικά μας, έβλεπαν και διάβαζαν σε Σένα τα τόσα υπέροχα που είχες να τους δώσεις και έτρεχαν κοντά σου χωρίς να το σκεφτούν!
Ακόμα κι ο Φρέντυ, ο "βαρύς", που δεν έπαιζε ποτέ με κανέναν κι ο Πάκος ο άμαθος κι ο φοβικός Απόλλο μας, ακόμα και τα κουρασμένα γεροντάκια μας ο Ντιέγκο και η Λούση.
Δε μιλώ για τη Μπούκι μας, αυτή ήταν αστείρευτη πηγή χαράς, δε χρειαζόταν καμιά παρότρυνση και τα παιχνίδια μεταξύ σας άφησαν εποχή!
Πόσο πολύτιμη ήταν η βοήθειά σου στην εκπαίδευση όλ' αυτά τα χρόνια, με σκυλάκια που είχαν θέματα με τ' άλλα σκυλιά!
Μου έλεγαν οι κηδεμόνες τους: "Ο δικός μου φοβάται, επιτίθεται, δε θέλει τ' άλλα σκυλιά. Πως θα τον βοηθήσω και που θα βρω σκύλο ήρεμο και με υπομονή που να μην τον φοβίσει, αλλά να του δείξει πως τα σκυλιά είναι φίλοι του;"
Η Λευκούλα μου τους απαντούσα με καμάρι, η ειρηνευτική δύναμη!
Είχες έναν δικό σου ξεχωριστό τρόπο να καταφέρνεις πράγματα και δε μιλάω για τα κλασσικά, τις λεγόμενες "εντολές" που τις έμαθες, έτσι κι αλλιώς σε χρόνο ρεκόρ. Αυτά για μένα και σε σχέση μ' εσάς, δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη σημασία, αν και πάντα καμάρωνα που ήσουν η πρώτη μου άριστη μαθήτρια!
Εγώ μιλάω για την ε π ι κ ο ι ν ω ν ί α!
Να μπορώ εγώ, να καταλαβαίνω τι νιώθετε, τι θέλετε, τι μου λέτε κάθε φορά με τη συμπεριφορά σας.
Γιατί όσο κι αν επικοινωνείτε τέλεια μεταξύ σας, όσο κι μας στέλνετε ξεκάθαρα μηνύματα, εμείς οι άνθρωποι μη γνωρίζοντας, δυσκολευόμαστε να διαβάσουμε, να ερμηνεύσουμε, να καταλάβουμε αυτά που μας λέτε.
Κι εκεί είναι που χαλάει η "συνταγή" μιας υγιούς, σωστής και τόσο όμορφης σχέσης μαζί σας!
Ούτε εγώ δεν ήξερα, όμως με σένα πρώτα και με τους άλλους μετά, άρχισα να παρατηρώ πολύ προσεκτικά και με σεβασμό, να καταλαβαίνω σιγά-σιγά και ταπεινά μπορώ να πω, πως άρχισα να μπορώ να διαβάζω και να ερμηνεύω δειλά-δειλά τα μηνύματά σας.
Άρχισα μέρα με τη μέρα να μαθαίνω και έχω πολλά να μάθω ακόμα, μα το σίγουρο είναι πως η κάθε μέρα κοντά σας ήταν μια πολύτιμη εμπειρία ζωής!
Μαζί σου αυτή την επικοινωνία τη βρήκα αμέσως, γιατί Εσύ με οδήγησες, έτσι απλά, χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς κανένα κόπο, χωρίς καμιά δυσκολία.
Μου έδειχνες κι εγώ διάβαζα και μάθαινα!
Εσύ, όχι μόνο διάβαζες εμάς και το τι νιώθουμε, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο "ήξερες" και τι θέλουμε! Κι ήταν ένα χάρισμα, που αν υπήρχε και σε εμάς τους ανθρώπους, όλα μεταξύ μας θα ήταν πιο εύκολα και πιο απλά!
Ο άλλος, μόνο όταν δει όσα φαίνονται μπορεί να καταλάβει, αλλιώς πρέπει να του πεις, να του εξηγήσεις ή και να του "ζωγραφίσεις" και πάλι μπορεί να μην καταλάβει, να παρεξηγήσει, να αδιαφορήσει.
Ψιλά γράμματα για τους περισσότερους από εμάς, να σταθούμε απλά στο βλέμμα, στη σιωπή, σε μια φευγαλέα κίνηση, σ΄ ένα μικρό σήμα του άλλου, που μπορεί να εκφράζουν τα πάντα χωρίς λόγια, χωρίς κραυγαλέες πράξεις.
Εσύ, όταν ήμουν λυπημένη, ερχόσουν πάντα δίπλα μου αθόρυβα, σιωπηλά, ακουμπούσες πολύ μαλακά και τρυφερά το κεφαλάκι σου πάνω μου και έμενες εκεί...
Σα να μου λες:
"Δε θα σ' ενοχλήσω σε τίποτα, αλλά είμαι εδώ, το ξέρεις... Αγάντα μανούλα"
Και όλο αυτό, λειτουργούσε μέσα μου τόσο θεραπευτικά, τόσο λυτρωτικά που αμέσως γαλήνευε η ψυχή μου!
Πόσες και πόσες φορές δεν τύλιξες με την ιαματική δύναμη της αγκαλιάς σου άλλα ζωάκια μας που ήταν άρρωστα ή φοβισμένα και ηρεμούσαν, πόσες δεν μπήκες ανάμεσα σε διενέξεις για να ηρεμήσεις τα πνεύματα κι άλλες έμεινες πίσω με υπομονή για να περάσουν οι "βιαστικοί", πόσες δε μοιράστηκες το φαγητό σου, δεν παραχώρησες τη θέση σου και τόσα άλλα!
Κι όλα αυτά με μια καρτερικότητα που μας ξεπερνούσε όλους!
Και αυτή η συμπεριφορά σου, αυτός ο σεβασμός σου σε όλους, γυρνούσε πίσω σε σένα και όλοι τους ανεξαιρέτως, σε σεβάστηκαν απόλυτα!
Όταν έφυγε η Μπούκι μας τόσο ξαφνικά, χάλασαν όλες οι ισορροπίες. Εμένα μου γκρεμίστηκε ο κόσμος κι ο Φρέντυ μας, μη μπορώντας να το διαχειριστεί μελαγχόλησε.
Κι εσύ επηρεάστηκες από το φευγιό της και επιδεινώθηκε η κατάστασή σου, αφού πάλευες με τον καρκίνο τον τελευταίο 1,5 χρόνο και ήσουν εσύ, εκείνη που χρειαζόταν στήριξη, φροντίδα, προσοχή!
Έδινες για μια ακόμα φορά μια μεγάλη μάχη και ήταν θεικό πως το πάλευες!
Έπεφτες, μα σηκωνόσουν πάλι όρθια και συνέχιζες... λες και ήθελες να μείνεις εδώ, για να μας κρατήσεις κι εμάς όρθιους!
Προσπαθούσες παρ΄ότι δυσκολευόσουν να ξεκουνήσεις το Φρέντυ που ήθελε μόνο να κοιμάται, ερχόσουν και σκούνταγες εμένα και τη Γιούλη με μια πεισματική, απίστευτη προσπάθεια να τα καταφέρεις και με μια δύναμη απερίγραπτη:
"Ει, σηκωθείτε! Το κεφάλι το έχουμε σκυφτό, μόνο αν μας το τσακίσουν και όχι από λιγοψυχιά"
Είχες αναλάβει για ακόμα μια φορά, το ρόλο αυτού που θα στηρίξει και θα παρηγορήσει όλους μας!
Κι εγώ, που συντετριμμένη βίωνα αυτή την ξαφνική, τεράστια απώλεια, πάλευα να φανώ δυνατή κι ένιωθα τόσο μικρή και λίγη μπροστά στην πελώρια δύναμή σου!
Ήθελες...; Ήξερες...; Να προσφέρεις, να παρηγορείς, να περιμένεις, να μοιράζεσαι! Ρήματα ανύπαρκτα στο λεξιλόγιο πολλών ανθρώπων...
Και το ξέρω καλά, πως εκτός από την άψογη επικοινωνία σας, είναι και τα συναισθήματά σας σαφώς ανώτερα από τα δικά μας, γιατί είναι πιο αγνά, πιο αθώα και πέρα για πέρα αληθινά!
Έφυγες ήσυχα, ήρεμα, δυνατή, όπως ήσουν σε όλη σου τη ζωή!
Φοβόμουν, έτρεμα για την εξέλιξη και την πορεία της ασθένειάς σου, δε θα το άντεχα να σε δω να μου υποφέρεις, να σε δω να λυγίζεις!
Κι αυτή σου η Δύναμη μέχρι το τέλος, ήταν ο μόνος επίλογος που ταίριαζε σε μια τόσο δυνατή στάση ζωής και σ' ένα τόσο ασύλληπτα δυνατό πλάσμα!
Τώρα, όλοι χάσαμε το σημείο αναφοράς μας! Τη μαμά που μας μάζευε όλους κάτω από τις φτερούγες της σαν κλωσσόπουλα και νιώθαμε με κάποιο περίεργο τρόπο ήρεμοι, ασφαλείς και δυνατοί!
Οι γάτες μας περιφέρονται εδώ κι εκεί, δε βολεύονται σε καμιά θέση στον καναπέ πια, δεν ξέρουν που ακριβώς να φωλιάσουν.
Κι ο Φρέντυ μας είναι πάντα μελαγχολικός και με το ζόρι σηκώνεται για να πάει βόλτα. Έχει αναπτύξει μια σχέση με τις γάτες καινούργια γι΄αυτόν, παράξενη. Τι κοιμούνται και κάνουν ακροβατικά πάνω του, τι τον πατάνε, αυτός ανησυχητικά ατάραχος!
Εντάξει, μια χαρά σχέση είχε με τις γάτες, μαζί τους τρώει και κοιμάται, αλλά όχι να του ανέβουν και στο σβέρκο... Αυτά, μόνο Εσύ τα δεχόσουν!
Όταν τον παίρνουμε αγκαλιά και τον χαιδεύουμε, μόνο αναστενάζει...
Αυτός ο αγέρωχος, υπερήφανος και χαρούμενος σκύλος, μας πληγώνει τώρα με το θλιμμένο του βλέμμα!
Του λείπετε και οι δυό σας και προσπαθώ κάθε μέρα, να κάνω ότι θα μπορούσε να του δώσει χαρά, για να δω και πάλι το βλέμμα του να λάμπει!
Μεριάζω τον πόνο και είμαι εκεί για όλους, σε μια μεγάλη προσπάθεια να βρούμε όλοι τις ισορροπίες μας, ενώ προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς Εσάς!
Χωρίς την παρουσία, την αγκαλιά, τη μυρωδιά, το βλέμμα, τη φωνή, τα παιχνίδια σας.
Καταφέρνω όμως και ζω μαζί μ' Εσάς!
Αναπολώντας όλα τα όμορφα που έζησα κοντά σας και πηγαίνοντας μπροστά με τα τόσα σπουδαία που μου μάθατε!
Αυτά κανένας δε μπορεί να μου τα πάρει...
Λευκή!!! Ένα όνομα, μια ιστορία!
Η προσωποποίηση της δύναμης, της ηρεμίας, της υπομονής, της αθωότητας, της τρυφερότητας, της καθαρής ψυχής!
Μια λευκή τριανταφυλλιά τώρα στολίζει τον κήπο μας, δίπλα στις μαργαρίτες της Μπούκι μας και παραδίπλα στα άλλα λουλούδια των αγαπημένων μας που έχουν φύγει!
Όλοι τους θα σε καλοδέχτηκαν εκεί ψηλά, μα πιο πολύ το κοριτσάκι μας, η Μπούκι μας, που ήξερε να εκφράζει τόσο έντονα τη χαρά της!
Πες της, πως θα χαμογελώ πιο συχνά, αυτό Εκείνη μου το 'μαθε!
Και να ξέρεις, πως θα είμαι δυνατή, Εσύ μου το 'μαθες αυτό!
Θα υποκλίνομαι για μια ζωή, μπροστά στον τόσο ξεχωριστό τρόπο που έζησες, στον μοναδικό και ευεργετικό τρόπο που επικοινώνησες με όλους μας και στα μεγαλειώδη και αξιοθαύμαστα συναισθήματά σου!
Νιώθω ευγνώμων και τυχερή που σμίξανε οι ζωές μας κι έκανες και τη δική μου πολύ πιο πλούσια!
Κι ευλογημένη νιώθω, που με οδήγησες και μπόρεσα να δω σε σένα, πέρα από τα οφθαλμοφανή, που με βοήθησες να γνωρίσω κοντά σου έναν κόσμο τόσο θαυμαστό!
Εσύ Δασκάλα μου Σοφή, ήσουν το μεγαλύτερο σχολειό για μένα!
Πόσα βιβλία πρέπει να διαβάσει κανείς, πόσες εμπειρίες ν' αποκτήσει και πόση ζωή να ξοδέψει, μέχρι να μάθει τελικά;
Να μάθει, πως η ζωή θέλει θάρρος, πως όταν πέφτεις θέλει δύναμη ψυχής να σηκωθείς, πως ο σεβασμός κερδίζεται δεν επιβάλλεται, πως όταν εμπιστεύεσαι πας μπροστά, όταν προσφέρεις δε βγαίνεις χαμένος, όταν έχεις υπομονή και ξέρεις να περιμένεις στο τέλος κερδίζεις και πως η ηρεμία είναι μεταδοτική και θεραπευτική!
Τόσα πολλά μαθήματα ζωής, από ένα πλάσμα ιδιαίτερο και τόσο ξεχωριστό και σπάνιο! Όλα θα είναι πυξίδα κι οδηγός μου, για να βρίσκω το δρόμο μου κάθε φορά που θα τον χάνω, κάθε φορά που θα λυγίζω και η Δύναμή σου κινητήρια για να ξεκινάω από την αρχή.
Κι αφού θέλω και προσπαθώ να γίνω καλύτερη, τελικά δεν πήγαν χαμένα!
Θέλω να μπορέσω να σου μοιάσω λιγάκι, αφού Εσύ είσαι η Ηρωίδα μου!!
Ελένη Κασπίρη
Η αληθινή αγάπη δεν έχει τέλος
Submitted by eleni on Wed, 12/09/2015 - 13:30
Η αληθινή αγάπη δεν έχει τέλος
«Γεια και χαρά σας, Αγάπες μου γεια χαρά σας!
Ας ήταν όνειρο που είμαι μακριά σας…»
Με τους στίχους αυτούς, από το «Γράμμα» της Χαρούλας Αλεξίου, κρυφομιλώ μαζί σας κάθε πρωί…
Κάθε πρωί, από τη μέρα που μου έφυγες κι εσύ Slimmaki μου και πήγες να βρεις τη Biggy μας, την αδελφούλα σου!
Θυμάμαι τη μέρα που σας συνάντησα…
Ήταν ένα πολύ ζεστό απόγευμα του Ιούλη του 2004, όταν σας βρήκα πεταμένες στα σκουπίδια, μέσα σε μια σφιχτά δεμένη σακούλα! Ήσασταν μόλις 2 ημερών με τον ομφάλιο λώρο ακόμα, δυό τόσο δα μικρά πλασματάκια που χωρούσατε στη μια χούφτα μου και περίσσευε κιόλας!
Δώσατε ένα μεγάλο αγώνα για να κρατηθείτε στη ζωή και τελικά τα καταφέρατε!
Κι έτσι, δεθήκαμε οι τρεις μας σε μια σχέση δυνατή, με μια αγάπη ασύγκριτη, διαφορετική!
Μα σαν τη δική σας σχέση, σαν τη δική σας αγάπη δεν ξανάδα!
Από εκείνη τη μέρα, τη μέρα που παλεύατε να πάρετε ανάσα μέσα στη σακούλα, εκείνη την πρώτη σας αφιλόξενη και ασφυκτική «φωλιά» και για όλη την υπόλοιπη ζωή σας, ήσασταν πάντα και παντού μαζί! Δεν πέρασε, ούτε ένα λεπτό της ζωής που να το περάσατε η μια χωριστά από την άλλη!
Η Biggy μας, ήταν διαφορετικός χαρακτήρας από σένα, άλλη προσωπικότητα, θαρραλέα, δυναμική, κοινωνική, εκδηλωτική, προστατευτική!
Εσύ, ήσουν πάντα μοναχική, απρόσιτη, ντροπαλή, ιδιαίτερη! Έτρωγες μόνο όταν έτρωγε, έπαιζες μόνο όταν έπαιζε, κοιμόσουν μόνο όπου ήταν και ήσουν πραγματικά χαρούμενη μόνο κοντά της!
Τις φορές που καταδεχόσουν να έρθεις και στη δική μου αγκαλιά, ή να παίξεις μαζί μου, μόνη σου χωρίς τη Biggy μας, ήταν γιορτή για μένα!
Όμως, συμπληρώνατε η μια την άλλη, μ΄ έναν τόσο μοναδικό τρόπο που σας έκανε Ένα!
Υπήρχε μεταξύ σας ένα απόλυτο, σπάνιο, ξεχωριστό δέσιμο και για μένα ήσασταν το σύμβολο της αιώνιας αγάπης!
Δε μπορούσα, ούτε να φανταστώ τη στιγμή που θα χωριστείτε, που θ΄ αναγκαστεί η μια να ζήσει χώρια από την άλλη!
Μα η ζωή είχε άλλα σχέδια… Και δυστυχώς, αυτή η στιγμή ήρθε!
Η Biggy μας, έφυγε από κοντά μας πριν λίγο καιρό κι εσύ παραιτήθηκες από την πρώτη κιόλας μέρα!
Η φυγή της, ήταν και για μένα ένα μεγάλο πλήγμα, αλλά για σένα ήρθε το τέλος του κόσμου!
Αρρώστησες…, αρνήθηκες να φας, να πάρεις τα φάρμακά σου, να παίξεις, να κοιμηθείς ξανά στο κρεβάτι μας που ήταν η φωλιά σας όλ’ αυτά τα χρόνια!
Πενθούσες για τη φυγή της, μ’ ένα τόσο σπαρακτικά συγκινητικό τρόπο που μου κομμάτιαζε την καρδιά!
Ένιωθα τόσο ανήμπορη μπροστά σ’ όλο αυτό, μη ξέροντας τι να κάνω για να είσαι καλά!
Γιατί μπορεί στη δική σου παρουσία, όταν έφυγε η Bigy μας, εγώ να έβρισκα την παρηγοριά, γιατί ήταν σα να είχα κι εκείνη εδώ, όμως εγώ εσένα, πως να σε παρηγορήσω;
Εσένα, που ήσουν πάντα το παιδάκι μου το ευαίσθητο, το ευάλωτο, το μικρό μου χαϊδεμένο και τώρα το τόσο φοβισμένο κι αβάσταχτα πληγωμένο;
Πως να γιατρέψω την ψυχούλα σου;
Η αγάπη μου έλεγα… η αγάπη μου, ίσως τα καταφέρει...
Κι έγινες η πιο μεγάλη έννοια μου, η πρώτη σκέψη μου κάθε στιγμή κι όλα περιστρέφονταν γύρω από σένα!
Πάλεψα με τις αρρώστιες, με το χρόνο, με το φόβο, με την αγωνία, με την απελπισία, με τα θέλω μου, με τα πρέπει, με τη συνείδησή μου, όμως… πάντα ενάντια στα δικά σου θέλω!
Με κάθε δικό σου τρόπο μου έλεγες: «Δε θέλω άλλα φάρμακα μανούλα, ούτε να φάω θέλω… Θέλω μόνο να πάω κοντά της…»
Κι εγώ, που πάντα πάλευα για να σωθεί μια ζωή κι ήξερα τι έπρεπε να κάνω, τώρα με σένα τα είχα βρει τόσο σκούρα…
Δεν ήξερα τι να κάνω…
Γιατί έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή σου, που δε βρίσκεσαι απλά απέναντι στη θέληση κάποιου, αλλά αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό…!
Δεν ήθελα ν’ ακούσω, δε μπορούσα να το πιστέψω, μου ήταν αδύνατο να το δεχθώ κι έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες για να σε κρατήσω με μια λαχτάρα που όλο γιγάντωνε μέσα μου!
Όμως, η δική σου λειψή κι αφόρητη ζωή χωρίς Εκείνη, η δική σου ερημιά, το θλιμμένο σου βλέμμα, ο βουβός σου πόνος, ο φόβος που έβλεπα στα μάτια σου κι ο πανικός σου να τρέξεις να κρυφτείς, με ταρακούνησαν, μ΄ έκαναν να βλέπω όσα δεν ήθελα και δε μπορούσα μέχρι τότε να δω!
Μου έδειχνες τόσο πεισματικά, αλλά και τόσο πειστικά κάθε μέρα, πως η αληθινή, η παντοτινή αγάπη μας ξεπερνάει και πάει πέρα από εμάς! Η αγάπη αυτή απελευθερώνει…
Κι έτσι, παραιτήθηκα… Σεβάστηκα τα δικά σου θέλω Άγγελέ μου και σ΄ ακολούθησα! Εσύ με οδηγούσες πια κι έκανα, ότι ήθελες…
Γιατί το μόνο που είχε πραγματική σημασία για μένα, ήταν να είσαι εσύ ήρεμη, να νιώθεις ασφαλής κοντά μου και να ζήσεις εδώ, όσο θέλεις και πάνω απ΄ όλα, όπως θέλεις…, χωρίς να φοβάσαι τίποτα και κανέναν!
Να μη φοβάσαι τις θεραπείες, τα φάρμακα, το γιατρό, το φαγητό… το άγγιγμα... την αγκαλιά…
Ίσως, μόνο έτσι θα μπορούσαν οι μέρες κοντά μας να είναι πιο ήρεμες, πιο υποφερτές για σένα!
Ίσως έτσι, θα μπορούσα κι εγώ να νιώθω πιο ήρεμη, αντλώντας από τη δική σου ηρεμία και υπομένοντας μέσα από τη δική σου αγάπη!
Και ως δια μαγείας, έγινες ο λόγος να μπορώ…
Να μπορώ, όταν λυγίζω να σηκώνομαι αντανακλαστικά για χάρη σου, όταν χάνω τη δύναμή μου να την ξαναβρίσκω στη στιγμή από το βλέμμα σου και να μετατρέπω τα δάκρυα σε χαμόγελο, ν’ αντέχω και να προσπερνάω τον πόνο, μόνο και μόνο επειδή μου έκανες την τιμή και τη χάρη να έρθεις στην αγκαλιά μου, να χαιρετίζω το κάθε ξημέρωμα όσο συννεφιασμένο κι αν ήταν, αρκεί να τύλιγες σφιχτά το ποδαράκι σου στο χέρι μου και να τραγουδάω κάθε φορά που ήθελα να ουρλιάξω, μόνο και μόνο γιατί υπήρχες!
Η αγάπη σου και το κάθε τι δικό σου ήταν δώρο ζωής για μένα, ήταν κάτι σαν… «ένεση ζωής».
Έτσι ήταν … και πως να το εξηγήσω αυτό, που μπορεί να φαντάζει υπερβολή στα μάτια κάποιων; Αλλά και πως να το καταλάβει, αυτός που δεν το έχει ζήσει και δεν το έχει νιώσει;
Μια φράση του μεγάλου συγγραφέα Κάρολου Ντίκενς: «Τι μεγαλύτερο δώρο από την αγάπη μιας γάτας;» ακουμπάει κατ’ ευθείαν στην ψυχή μου!
Και μπορεί η αγάπη σου να ήταν δώρο για μένα, όμως η δική μου δε σου ήταν αρκετή για να σε κρατήσει κοντά μου και μέρα με τη μέρα μου έφευγες… όλο έφευγες…
Και κάπως έτσι, φθάσαμε σ’ εκείνο το πικρό σα δηλητήριο για μένα, βράδυ Σαββάτου!
Εκείνο το τόσο κρύο βράδυ του Οκτώβρη, που έφυγες για το μεγάλο και πολυπόθητο για σένα ταξίδι σου και πήγες, εκεί ακριβώς που ήθελες πάντα να είσαι… Κοντά της…
Τώρα ησύχασες …
Κι εγώ που έμεινα εδώ, το ξέρω καλά πια, το έμαθα, μου το θυμίζουν οι τόσες πληγές που είναι χαραγμένες σαν τατουάζ πάνω στην ψυχή, πως η ζωή κυλάει σαν το νερό και στο διάβα της σου παίρνει αναπόφευκτα αγαπημένους και σε αναγκάζει ν’ αντέξεις και να συνεχίσεις!
Έτσι είναι η ζωή -θα πει κάποιος- μας δίνει τα δύσκολα για να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τα όμορφα, να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, να γνωρίσουμε τα όριά μας και να μετρήσουμε τις αντοχές μας!
Ναι, μαθήματα πολύτιμα δε λέω, όμως εμένα θέλησε να με
«πάρα- μορφώσει», αφού μέσα στον τελευταίο χρόνο έχει πάρει από κοντά μου πέντε αγαπημένους!
Τότε είναι να λες: «Κάνε λίγο κράτει βρε ζωή…»
Γιατί ο θάνατος όσες φορές κι αν έρθει δε συνηθίζεται,, γιατί ο πόνος σε λυγίζει κι όταν γίνει διαρκής σε τσακίζει, γιατί η κάθε απώλεια φέρνει ένα τεράστιο κενό στη ζωή σου και λίγο-λίγο, νιώθεις πως λιγοστεύουν οι αντοχές σου, ακόμα κι αυτή η όρεξη για να συνεχίσεις πολλές φορές …!
Ναι, είμαι από τους «τυχερούς» της ζωής, που έχουν βιώσει πολλές απώλειες και έχουν περάσει δύσκολα πολύ και το ξέρω καλά πια, πως αυτό που μένει ακόμα και μέσα στον πόνο, αλλά κι αργότερα όταν αυτός μαλακώσει κι αυτό που έχει αξία, είναι οι όμορφες στιγμές, αλλά και όλα όσα έζησες μ’ αυτόν που έφυγε και πως αυτά, σε πήγαιναν σ΄ έναν άλλο κόσμο, σ΄ έναν άλλο εαυτό, δίνοντας στη ζωή σου άλλο νόημα κι άλλο σκοπό!
Τώρα, μετράω με απέραντο σεβασμό, ένα -ένα αυτά που μου αφήσατε, όλα τα σπουδαία που μου χαρίσατε τόσο απλόχερα και που μ’ έκαναν να μάθω τόσα πολλά που δεν ήξερα, αλλά και να είμαι τόσα πολλά που δεν ήξερα ότι μπορώ να είμαι!
Τα ‘χω καλά κλεισμένα στα συρτάρια ψυχής να με συντροφεύουν, να με ταξιδεύουν, να με γλυκαίνουν και να με φωτίζουν κάθε στιγμή!
Νιώθω τόσο Τυχερή που σας συνάντησα, εκείνο το απόγευμα του Ιούλη και συμπορευτήκαμε σε μια ζωή τόσο όμορφη, τόσο γεμάτη, που μόνο να την ονειρευτεί κάποιος μπορεί!
Εσείς, που περισσότερο απ’ τον καθένα, μου δείξατε με τόση σοφία, αλλά και με τόση απλότητα, πως είναι οι Σχέσεις Ζωής και πως είναι η ανιδιοτελής, η παντοτινή, η ατόφια αγάπη!
Μου δείξατε, πως είναι να αφιερώνεις και να δίνεις τη ζωή σου σ΄ Αυτόν που αγαπάς τόσο ολοκληρωτικά, τόσο απόλυτα και υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο αυτής της αγάπης χωρίς όρια και χωρίς όρους!
Εσείς, που ζήσατε μια πολύ ξεχωριστή σχέση κι ένα άρρηκτο δέσιμο, λατρεύοντας η μια την άλλη, αλλά και μ’ ένα πρωτόγνωρο σεβασμό και μια απίστευτη υπομονή προς τους άλλους γύρω σας, ξεχωρίζοντας πάντα με την τόσο διακριτική παρουσία σας και σκορπώντας μέσα στο σπίτι μια μοναδική αρμονία και μια σπάνια, δυσεύρετη ηρεμία!
Μόνο εσείς…, δεν έχω συναντήσει άλλη τέτοια σχέση, ούτε άλλη τέτοια συμπεριφορά!
Γι’ αυτό και πάντα έβρισκα κοντά σας τη γαλήνη, αλλά και μια πληρότητα που δεν ξέρω, αν θα τη βρω ξανά!
Εσείς, οι εκλεκτές της καρδιάς μου, οι πολύτιμες στη ζωή μου, που με κάνατε να βλέπω τα πάντα με άλλο μάτι, να βλέπω φως, ακόμα κι εκεί που ήταν σκοτάδι, εσείς που με κάποιο μαγικό, ανεξήγητο τρόπο ήσασταν το λιμάνι μου και η παρηγορά μου μέσα σε κάθε δυσκολία!
Νιώθοντας έτσι, καταλάβαινα πόσο δίκιο είχε ο νομπελίστας μαχητής της ανθρωπιάς και φιλόσοφος Άλμπερτ Σβάιτσερ σε μια φράση του που διάβασα κάποτε: «Η μόνη διαφυγή από τις δυστυχίες της ζωής είναι η μουσική και οι γάτες».
Έχουν περάσει 40 μέρες από τότε που μου 'φυγες Slimmaki μου, λίγο μετά την Biggy μας κι έκλεισε ένα τεράστιο, μονάκριβο κεφάλαιο για μένα!
Τώρα χωρίς Εσάς, η ζωή δύσκολα τραβάει το δρόμο της…
Κι είπα, να κάτσω να σας γράψω…
Όχι πως δεν ξέρετε…
Όχι για να μιλήσω μαζί σας, το κάνω κάθε μάρα…
Όχι για να σας αποχαιρετίσω… Σας έχω μέσα μου…
Και θα ξαναβρεθούμε πάλι κάπου, κάποτε κι οι τρεις μας, το ξέρω…
Μια λυτρωτική διέξοδο αναζητούσα, μια δίοδο επικοινωνίας και είπα να «συμμαζέψω» με λέξεις και να κλείσω σ΄ ένα γράμμα, κάποια από τα τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα που πλημμυρίζουν την καρδιά και κάποιες από τις μυριαρίθμητες σκέψεις που κατακλύζουν αδιάκοπα το μυαλό μου!
Ένα γράμμα με γνωστούς παραλήπτες, σε μια άγνωστη διεύθυνση…
Κάπου μακριά, ανάμεσα στ΄ αστέρια, σε μια γωνιά του σύμπαντος…
Κάπου, που θα είστε αγκαλιά, ήρεμες και χαρούμενες που είστε και πάλι μαζί!
Μπορεί να είστε και λίγο απορημένες και ν΄ αναρωτιέστε: «Γιατί η μανούλα κλαίει, αφού εμείς είμαστε τόσο καλά εδώ;»
Γιατί μικρές μου Βασίλισσες, είναι τόσα πολλά αυτά που με πονάνε ακόμα και μου λείπουν πολύ, μα όταν καταλαγιάσουν μέσα μου, τότε κι εγώ, θα μπορώ κάθε φορά που θα σας σκέφτομαι να χαμογελώ…
Γιατί το ξέρω, πως ούτε εσείς θέλετε να κλαίω, ποτέ δεν θέλατε!
Η Biggy μας. έτρεχε πάντα στην αγκαλιά μου να μου σκουπίσει τα δάκρυα κι εσύ έτρεχες από κοντά και μου ανοιγόκλεινες αργά τα πανέμορφα ματάκια σου, λέγοντάς μου: «Μην κλαις μανούλα, σ΄ αγαπώ»
Κι αυτές οι σκέψεις, με κάνουν να ησυχάζω λιγάκι!
Ήσασταν και θα είστε οι δύο καλοί μου φύλακες άγγελοι, τα λατρεμένα διδυμάκια μου, οι πεντάμορφες κυρές μου!
Δεμένες αναπόσπαστα, με όλες τις χαρές που έζησα και με κάθε μου δάκρυ που θα τρέχει!
Δε μπόρεσα, ποτέ να σας ξεχωρίσω … ούτε εσείς το θέλατε!
Μα ούτε και να σας κρατήσω χωριστά μπόρεσα … ούτε κι αυτό το θέλατε!
Κανένας ποτέ δε μπόρεσε… ούτε κι αυτός ο θάνατος!
Ελένη Κασπίρη