σε Αυτούς που Έφυγαν
Το βλέμμα σου ήταν ο ήλιος μου
Submitted by eleni on Fri, 03/17/2023 - 09:43
Το βλέμμα σου ήταν ο Ήλιος μου
Ένα χρόνο πριν...
"..... Γυρίζω το κεφάλι αριστερά να κάνω νόημα στον συνταξιδιώτη μου να μην ανησυχεί γιατί είναι όλα εντάξει...
Αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!
Ταράζομαι!
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ έως τώρα.
Δεν έχουμε ξαναχαθεί στον δρόμο.
Από την πρώτη μας συνάντηση, δεν έχουμε χωρίσει λεπτό.
Ήταν μια σιωπηρή συμφωνία.
Σταμάταγε ο ένας, σταμάταγε κι ο άλλος.
Βιαζόταν ο ένας, πήγαινε γρηγορότερα κι ο άλλος.
Παίρναμε μαζί τη στροφή, αν ο ένας από τους δύο ήθελε να στρίψει.
Μα τώρα, χάθηκε.
Ξαφνικά, έγινε άφαντος.
Μάταια κοιτάζω τον δρόμο δεξιά και αριστερά. Δεν φαίνεται πουθενά.
.... Είμαστε σαν δύο άτομα που τα οδηγούσε η ίδια επιθυμία, σαν δύο πρόσωπα με ένα μυαλό, σαν δύο άνθρωποι σε ένα σώμα.
Κι έξαφνα,
μοναξιά,
σιωπή,
αμηχανία...
Αρχίζω να φωνάζω :"Ειιιιι"
Περιμένω λίγα δευτερόλεπτα και ξαναφωνάζω στον έρημο δρόμο: "Γειάααα!!! "
Και ξανά, ακόμα μια φορά:
«Που είσαι;;;»
...........
Καμία απάντηση...
Θα έπρεπε άραγε να γυρίσω πίσω;
Ή μήπως να μείνω ακίνητος εδώ που είμαι και να τον περιμένω;
.... Είχα αποφασίσει, εκεί και τότε, να είμαι δίπλα του και να τον ακολουθώ όπου μας έβγαζε ο δρόμος.
.... Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως όσο και να περιμένω, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Πάντως, όχι στο μέρος αυτό.
Οι επιλογές μου είναι να συνεχίσω ή να μείνω εδώ και να πεθάνω.
Να πεθάνω.
Με ερεθίζει αυτή η ιδέα!
... Έτσι αισθάνομαι: διχασμένος, χαμένος, συντρίμμια!
Αλλού οι σκέψεις μου, αλλού τα συναισθήματά μου, αλλού το σώμα, αλλού η ψυχή μου.
Και το μυαλό μου, η συνείδηση του εαυτού μου καθηλωμένα εκεί...
Σηκώνω τα μάτια και κοιτάζω τον δρόμο μπροστά. Από εδώ που βρίσκομαι, το τοπίο μοιάζει βαλτότοπος.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, το έδαφος γίνεται έλος.
Εκατοντάδες έλη και λάσπες, όλα δείχνουν πως το μονοπάτι είναι ολισθηρό και επικίνδυνο... Δεν είναι η βροχή που μούσκεψε το χώμα.
Είναι τα δάκρυα όσων πέρασαν κάποτε από αυτόν τον δρόμο ενώ θρηνούσαν μιαν απώλεια.
Το ίδιο και τα δικά μου, νομίζω... σύντομα θα μουσκέψουν το μονοπάτι..."
...........
"Έτσι ξεκινάει ο δρόμος των δακρύων.
Έτσι...
Φέρνοντάς μας σε επαφή με αυτό που πονάει".
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος των δακρύων"
Για τον Φρέντυ μου!!!
Ελένη Κασπίρη
Η Αφέντρα του σπιτιού μας
Submitted by eleni on Tue, 08/14/2018 - 12:13
Ρίτα
Η Αφέντρα του σπιτιού μας
Ήταν Πρωτομαγιά, όταν μετακομίσαμε σ`αυτό το σπίτι κι εσύ ήσουν εδώ και μας υποδέχθηκες ...
Ήσουν η Αφέντρα αυτού του " έρημου" μέχρι τότε σπιτιού!
Εδώ, είχες βρει το καταφύγιό σου...
Από πότε και για πόσο; Κανείς δεν ξέρει...
Μόλις μας είδες, ήρθες και μας καλωσόρισες τόσο θερμά, σα να μας περίμενες από καιρό κι έκανες την άφιξή μας εδώ πολύ ευχάριστη με την τόσο συγκινητική υποδοχή σου!
Προσπαθώντας να τακτοποιηθούμε στο νέο μας σπίτι, μας συντρόφευες την κάθε στιγμή... Σου είχε λείψει η συντροφιά, το νοιάξιμο, η αγάπη!
Μας είχες φυλαγμένη και μια έκπληξη...
Κάποιες μέρες μετά, μας εμφάνισες τα 4 παιδάκια σου... Την Άντι μας, τον Τίτι, το Τζίμη και το Χάρη μας! Κι έτσι ξαφνικά, γίναμε μια πολυμελής οικογένεια!
Ήσουν ένα απίστευτα ήρεμο, κοινωνικό, φιλικό, υπομονετικό και συγχρόνως ένα θαρραλέο, ατρόμητο, περήφανο και αδέσμευτο πλάσμα!
Κυκλοφορούσες ανάμεσα σ` ένα τσούρμο σκυλιά από την πρώτη στιγμή, με μια άνεση και μια ηρεμία εκπληκτική! Δε σε τάραζε τίποτα, αντίθετα σαν καλή οικοδέσποινα ήσουν πανταχού παρούσα!!
Όταν ερχόταν η πολύ καλή φίλη και νονά σου Ελένη Μπουσμαλή και έλεγε στην αγαπημένη μου μαθήτρια Νεφέλη να "κάτσει", καθόσουν κι εσύ για να πάρεις τη λιχουδίτσα σου!
Τότε ψάχναμε να σου βρούμε όνομα και λέει η Ελένη "Να την πούμε Ρίτα, από το σινιορίτα, της ταιριάζει πολύ".
Και όντως, από την πρώτη μέρα και σε όλη σου τη ζωή, ήσουν μια πραγματική Κυρία!
Εντυπωσίαζες τους πάντες με τη συμπεριφορά σου!
Η ανεξάντλητη και αξιοθαύμαστη υπομονή σου, όταν περίμενες ακούνητη για να φας στη δική σου πάντα μεριά πάνω στον πάγκο, όταν περίμενες όσο χρειαζόταν και πάντα τόσο διακριτικά στη βρύση να σου βάλουμε νερό γιατί ήθελες φρέσκο, όταν στεκόσουν στην πόρτα σα "στήλη άλατος" μέχρι να σου ανοίξουμε να βγεις!
Κι όταν κάποιος είχε πιάσει τη θέση σου, εντελώς αθόρυβα και χωρίς να τον ενοχλήσεις πήγαινες παραδίπλα!
Δεν απαίτησες "ενοχλητικά" ποτέ και τίποτα!
Ζητούσες με μια αξιοζήλευτη ευγένεια, ότι ήθελες και ήξερες να περιμένεις, να σέβεσαι, να δέχεσαι και να... παρηγορείς...!
Θυμάμαι τότε που είχες κόψει το νύχι σου κι έκανες αιμορραγία, έμεινα όλη τη νύχτα άυπνη να σε παρακολουθώ μες την αγωνία! Εσύ, έγλυφες τη δαχτυλάκι σου ατάραχη και συχνά με κοιτούσες, σα να μου λες: "Πως κάνεις έτσι; Θα περάσει".
Αυτή, ήταν και η μοναδική φορά που έπαθες κάτι! Δεν τραυματίστηκες, δεν αρρώστησες ποτέ ξανά!
Ήσουν τόσο ανεξάρτητη, τόσο ελεύθερο πνεύμα, που δεν ήθελα να σου το στερήσω αυτό!
Αν δεν έβγαινες να πας τη βόλτα σου εδώ γύρω, δεν ήσουν χαρούμενη! Το έβλεπα, όταν δε σε άφηνα να βγεις!
Είχες μάθει να ζεις ελεύθερη...
Ήθελες το σπίτι να είναι το καταφύγιο, το σημείο αναφοράς σου, αλλά όχι η "φυλακή" σου...
Κι εγώ, ήθελα να σου προσφέρω όλα όσα είχες ανάγκη, χωρίς να σου επιβάλλω οτιδήποτε για να ησυχάζω τα δικά μου άγχη, τις δικές μου ανησυχίες, τις δικές μου ανασφάλειες. Δεν το μπορούσα να σε αναγκάζω να ζεις καταπιεσμένη, δεν άντεχα να σε βλέπω δυστυχισμένη!
Είναι πάρα πολύ σημαντική η ασφάλεια, ποιος διαφωνεί;
Τι γίνεται όμως, όταν κάποιος "πνίγεται" κλεισμένος συνέχεια μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού; Όταν έχει μάθει να ζει ελεύθερος και μόνο έτσι να μπορεί να απολαμβάνει και να χαίρεται τη ζωή;
Σε άφησα λοιπόν ελεύθερη να μπαινοβγαίνεις στο σπίτι σου, γιατί μόνο τότε ήσουν πραγματικά καλά, μόνο τότε ήσουν χαρούμενη!
Το πήρα το ρίσκο, γιατί δικό μου ζητούμενο πάντα ήταν και είναι να είστε όλοι ευτυχισμένοι κοντά μου!!
Όμως, για τη νύχτα το είχαμε "συμφωνήσει", αυτό δεν το διαπραγματευόμουν, θα ερχόσουν στο σπίτι για ύπνο!
Έτσι δεν κάνουν όλες οι μαμάδες με τα παιδιά τους;
Κι εσύ το δέχθηκες, το σεβάστηκες και δε μου χάλασες χατίρι ποτέ!
Για εννέα ολόκληρα χρόνια, έβγαινα και σε φώναζα κάθε βράδυ να έρθεις κι εσύ, ερχόσουν πάντα με την πρώτη φωνή!
Δε με στεναχώρησες ποτέ!
Μόνο μια νύχτα δεν ήρθες και ξενύχτησα στο πλατύσκαλο να σε περιμένω...
Κι όταν κατά το ξημέρωμα εμφανίστηκες και σε πήρα αγκαλιά κλαίγοντας, με κοίταξες μ` ένα βλέμμα καθησυχαστικό: "Μην κάνεις έτσι, εδώ είμαι τώρα, ήρθα".
Έφαγες και μετά πήγες και κοιμήθηκες στο κρεβάτι μας, ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο!
Κοιμόσουν συνήθως δίπλα στο μαξιλάρι μου, μα το πατάρι ήταν το αγαπημένο σου! Ήθελες να είσαι ψηλά!
Και στην αγκαλιά της Λευκούλας μας κοιμόσουν πολύ συχνά !!!
Το "γιατί" το ήξερες εσύ μόνο κι εκείνη!
Όταν σας έβλεπα έτσι αγκαλιασμένες, σκεφτόμουν: "Οι Ήρεμες Δυνάμεις του σπιτιού μας..."
Μα δεν έχω παράπονο... Μου την έκανες την τιμή και τρύπωνες και στη δική μου αγκαλιά! Κι ερχόσουν πάντα τόσο διακριτικά, τόσο τρυφερά με ένα ύφος: "Αν δεν ενοχλώ, να γύρω εδώ ήσυχα;"
Ένα μήνα πριν φύγεις, ερχόσουν κάθε βράδυ και φώλιαζες στην αγκαλιά μου, για να μας βρει έτσι αγκαλιασμένες το ξημέρωμα!
Δεν ήθελες να κοιμηθείς πουθενά αλλού!
Το ένιωθες ότι θα φύγεις..., και δυστυχώς, το καταλάβαινα κι εγώ...
Καταλάβαινα... μα δε μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο πια για να σε κρατήσω εδώ..
Μόνο να σε κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου κάθε νύχτα για να σε χορτάσω, να χορτάσω τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου!
Να παίρνω δύναμη απ' αυτή την αγκαλιά, για να μπορέσω ν` αντέξω για ακόμα μια φορά..., ακόμα μια απώλεια, ακόμα ένα μαχαίρι στην καρδιά μου!
Βλέπεις, η "ύπουλη" ασθένειά σου, δήλωσε εμφανή παρουσία, όταν ήταν πλέον πολύ αργά...
Το παλέψαμε... μα ήταν άνισος ο αγώνας!!
Πάει καιρός που έχεις φύγει...
Κι εγώ, συνηθίζω σιγά-σιγά..., μαθαίνω ν` αντέχω..., μαθαίνω να μπορώ... να δέχομαι...
Με τον καιρό κατάφερα να διώξω το θυμό, να φιλιώσω με τον πόνο και λέω, πως καταφέρνω κάπου-κάπου να κοιμίζω τη λύπη μου...!
Κι αν βγαίνω στο πλατύσκαλο τα βράδια, δε σε φωνάζω πια..., δε σε περιμένω... αναρωτιέμαι μόνο, σε ποιο αστέρι άραγε να κοιμάσαι;
Εδώ, όπου κι αν στάθηκες γαλήνευε η πλάση!
Κι αυτές οι ατέλειωτες όμορφες στιγμές, οι τόσες γλυκές αναμνήσεις, ανακουφίζουν την καρδιά μου που ράγισε τη νύχτα που έφυγες Κυρά κι Αρχόντισσά μου!
Θυμάμαι, πως όταν σε αποκαλούσα έτσι, με κοίταζες ίσια στα μάτια κι έβλεπα εκεί, όλη την αγάπη του κόσμου μαζεμένη!
Αυτό το πεντακάθαρο, το δυνατό, το γεμάτο λατρεία βλέμμα σου, αυτό μου λείπει πιο πολύ!
Θέλω να ξέρεις, πως με ησυχάζει η σκέψη, πως σου έδωσα το δικαίωμα και την ευκαιρία να ζήσεις ακριβώς, όπως εσύ ήθελες...
Χόρτασες αγάπη, αγκαλιά, οικογένεια, συντροφιά, χάδια και ελευθερία..., αφού ήταν για σένα, αυτό που ήθελες πιο πολύ!
Γιατί μόνο έτσι θα ήσουν η Αφέντρα αυτού του σπιτιού κι αυτός ο τίτλος δικαιωματικά σου ανήκε!
Θα ανταμώσουμε μια μέρα και τότε, θέλω να με περιμένεις πάλι στην πόρτα και να με υποδεχτείς τόσο θερμά, όπως εκείνη την Πρωτομαγιά ...
Ελένη Κασπίρη
Είσαι η Ηρωίδα μου
Submitted by eleni on Tue, 10/10/2017 - 11:16Είσαι η Ηρωίδα μου
Λευκή μου, Δύναμή μου!!
Μου έφυγες κι Εσύ... Πήρες το δρόμο για το μεγάλο ταξίδι σου...
Θυμάμαι...
Όταν σε βρήκα πριν 11,5 χρόνια, ήσουν σε κωματώδη κατάσταση και το κορμάκι σου ήταν γεμάτο με χίλιες πληγές!
Ο γιατρός πολύ ξεκάθαρα είχε πει: "Λυπάμαι, αλλά δε θα τα καταφέρει"
Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο για σένα, σε πήραμε στο σπίτι μας για να περάσεις τις τελευταίες μέρες ή ώρες σου με συντροφιά, με χάδια, με αγάπη και όχι μόνη μέσα στο ψυχρό κλουβί του κτηνιατρείου.
Αρκετά άδικη ήταν η ζωή μαζί σου, αλλά όχι άλλο, όχι τώρα που συναντηθήκαμε.
Η αγάπη μας, ίσως δεν ήταν αρκετή για να σε κρατήσει στη ζωή, όμως αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για σένα πια...
Κι ενώ περιμέναμε το αναπόφευκτο σύμφωνα με το γιατρό, εσύ είχες άλλα "σχέδια...".
Ξαφνικά... άρχισες να κινείσαι και μετά έκανες ένα σάλτο και... σηκώθηκες!!
"Θαύμα" είπαμε...
Μα το θαύμα ήταν η Δύναμή σου, ήταν η θέλησή σου!
Το θαύμα ήσουν Εσύ!
Βέβαια, είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μέχρι να επουλωθούν οι τόσες πληγές στο κορμάκι σου και μια αγωνία, για το πως και αν θα επουλωθούν κάποτε οι πληγές της ψυχούλας σου!
Με τον καιρό οι πληγές σου έκλεισαν, αν και άφησαν ουλές που πάντα μας θύμιζαν... Όμως, ένα τραύμα σε ανάγκασε να περπατάς πάντα με σκυφτό το κεφάλι!
Κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, γιατί όσα κι αν πέρασες, όσο κι αν σου τσάκισαν το κορμί, η ψυχούλα σου έμεινε αλώβητη και καθαρή!
Κι ήταν τόσο ψηλά, που πιο ψηλά δεν έχει και μας πήγε κι εμάς όλους ψηλότερα!
Αργότερα, σου παρουσιάστηκε ένα άλλο πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας και ο γιατρός μας είπε, ότι είναι πολύ δύσκολη περίπτωση και αβέβαιη η πορεία.
Εσύ, για ακόμα μια φορά διέψευσες γιατρούς και γνωματεύσεις και βγήκες νικήτρια!
Ήθελες να ζήσεις και τα κατάφερες!
Ίσως και να μας έδειχνες, (όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά μάλλον το ξεχνούσαμε), πως η ζωή κερδίζεται μέρα με τη μέρα μέσα από μάχες και πως αυτό που έχει πραγματικά σημασία, είναι με τι "όπλα" παλεύεις.
Πολύ γρήγορα καταλάβαμε ποια ήταν τα δικά σου όπλα!
Η δύναμη της θέλησης σου σ΄έκανε να πηγαίνεις μπροστά με θάρρος, να μη φοβάσαι τίποτα, να εμπιστεύεσαι, να σέβεσαι, να έχεις Ιώβια υπομονή και μια ηρεμία που γαλήνευε τους πάντες!
Και πράγματι, ο φόβος ήταν άγνωστος σε σένα, αφού του την έκλεισες την πόρτα μια για πάντα κι έτσι πορεύτηκες σε όλη σου τη ζωή!
Και η εμπιστοσύνη, που θα "έπρεπε" να είχε κλονιστεί, ακόμα και χαθεί με τα όσα πέρασες, ήταν εκεί για να σε πηγαίνει μόνο μπροστά!
Έδειξες σε όλους μας, πως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, εμπνέεται!!
Θυμάμαι, πριν καμιά 25αριά χρόνια μια κυρία που είχε φάρμα με πολλά ζωάκια (σκύλους, γάτες, κοτούλες, αρνάκι, γουρουνάκι, άλογο), όλα κατοικίδια και όχι για κάποιο άλλο λόγο, μου είχε πει, πως το Τσιουάουα οδηγεί όλα τα ζώα.
Τότε άμαθη κι εγώ, παραξενεύτηκα για το πως ένα σκυλάκι μια σταλιά, κάνει τους πάντες να το ακολουθούν...
"Έχει τον τρόπο της αυτή, η δύναμη δεν είναι στο μπόι" μου είχε πει.
ΚΙ ήρθες εσύ, για να μας αποδείξεις περίτρανα μέσα από τη συμβίωση σου με πολλά ζωάκια, πως δυνατός δεν είναι αυτός που δείχνει τα "μπράτσα" και το μπόι του, που προσπαθεί να επιβληθεί με τσαμπουκάδες και κάνει οτιδήποτε για να επιδείξει δύναμη και υπεροχή!
Με την ήρεμη συμπεριφορά σου μας τραβούσες σα μαγνήτης όλους κοντά σου! Δεν είναι τυχαίο που όλοι (σκύλοι, γάτες, άνθρωποι) ερχόμασταν να κουρνιάσουμε, όχι απλά κοντά σου, αλλά πάνω σου! Να σ' ακουμπάμε για να νιώθουμε ηρεμία, για να αντλούμε από την τεράστια Ήρεμη Δύναμή σου!
Μας έδειξες, πως δυνατός εντέλει, είναι αυτός που μπορεί με σεβασμό, με υπομονή και ηρεμία να φτιάχνει γέφυρες, ν' ανοίγει δρόμους και οι άλλοι να τον εμπιστεύονται, να τον σέβονται, να τον ακολουθούν!
Ναι, ήσουν ιδιαίτερη, διαφορετική!
Το γυρτό και σκυμμένο σου κεφάλι, σε έκανε να ξεχωρίζεις ανάμεσα σε όλα τα λυγερόκορμα και καμαρωτά σκυλιά!
Ήταν πολλοί εκείνοι που σε λυπόντουσαν και μου έλεγαν: "Κρίμα το καημένο".
Μόνο "καημένο" δεν ήσουν Εσύ!
Και σίγουρα, αυτό που σου ταίριαζε δεν ήταν ο οίκτος κανενός, αλλά ο θαυμασμός!
Κάθε μέρα με τη στάση σου απέναντι στη ζωή και σε όλους, έδειχνες πως ένα σκυφτό κεφάλι (που κάποιοι σου τσάκισαν) δε μπορεί να είναι πρόβλημα, ούτε εμπόδιο, όταν η ψυχή κοιτάει ψηλά!!!
Και πως τα ιδιαίτερα πλάσματα (όποια), είναι και μπορούν να είναι, ισότιμα μέλη στην οικογένεια και στην κοινωνία! Και γιατί όχι, πολλές φορές να ξεπερνούν κιόλας τους άλλους, όπως Εσύ!
Σεβασμός και θαυμασμός τους πρέπει μόνο και όλα τ' άλλα κατώτερα συναισθήματα, είναι για εκείνους (ανθρώπους πάντα), που επιλέγουν να κρατούν μακριά το διαφορετικό άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από φόβο κι άλλοτε από προκατάληψη!
Ευτυχώς που Εσείς (τα ζώα), ξέρετε να επικοινωνείτε απείρως καλύτερα μεταξύ σας και χωρίς καμία αμφιβολία αντιλαμβάνεστε και νιώθετε τα πάντα και τα εκφράζετε ξεκάθαρα με το δικό σας τρόπο και στη δική σας γλώσσα!
Όλα τα ζώα και όχι μόνο τα δικά μας, έβλεπαν και διάβαζαν σε Σένα τα τόσα υπέροχα που είχες να τους δώσεις και έτρεχαν κοντά σου χωρίς να το σκεφτούν!
Ακόμα κι ο Φρέντυ, ο "βαρύς", που δεν έπαιζε ποτέ με κανέναν κι ο Πάκος ο άμαθος κι ο φοβικός Απόλλο μας, ακόμα και τα κουρασμένα γεροντάκια μας ο Ντιέγκο και η Λούση.
Δε μιλώ για τη Μπούκι μας, αυτή ήταν αστείρευτη πηγή χαράς, δε χρειαζόταν καμιά παρότρυνση και τα παιχνίδια μεταξύ σας άφησαν εποχή!
Πόσο πολύτιμη ήταν η βοήθειά σου στην εκπαίδευση όλ' αυτά τα χρόνια, με σκυλάκια που είχαν θέματα με τ' άλλα σκυλιά!
Μου έλεγαν οι κηδεμόνες τους: "Ο δικός μου φοβάται, επιτίθεται, δε θέλει τ' άλλα σκυλιά. Πως θα τον βοηθήσω και που θα βρω σκύλο ήρεμο και με υπομονή που να μην τον φοβίσει, αλλά να του δείξει πως τα σκυλιά είναι φίλοι του;"
Η Λευκούλα μου τους απαντούσα με καμάρι, η ειρηνευτική δύναμη!
Είχες έναν δικό σου ξεχωριστό τρόπο να καταφέρνεις πράγματα και δε μιλάω για τα κλασσικά, τις λεγόμενες "εντολές" που τις έμαθες, έτσι κι αλλιώς σε χρόνο ρεκόρ. Αυτά για μένα και σε σχέση μ' εσάς, δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη σημασία, αν και πάντα καμάρωνα που ήσουν η πρώτη μου άριστη μαθήτρια!
Εγώ μιλάω για την ε π ι κ ο ι ν ω ν ί α!
Να μπορώ εγώ, να καταλαβαίνω τι νιώθετε, τι θέλετε, τι μου λέτε κάθε φορά με τη συμπεριφορά σας.
Γιατί όσο κι αν επικοινωνείτε τέλεια μεταξύ σας, όσο κι μας στέλνετε ξεκάθαρα μηνύματα, εμείς οι άνθρωποι μη γνωρίζοντας, δυσκολευόμαστε να διαβάσουμε, να ερμηνεύσουμε, να καταλάβουμε αυτά που μας λέτε.
Κι εκεί είναι που χαλάει η "συνταγή" μιας υγιούς, σωστής και τόσο όμορφης σχέσης μαζί σας!
Ούτε εγώ δεν ήξερα, όμως με σένα πρώτα και με τους άλλους μετά, άρχισα να παρατηρώ πολύ προσεκτικά και με σεβασμό, να καταλαβαίνω σιγά-σιγά και ταπεινά μπορώ να πω, πως άρχισα να μπορώ να διαβάζω και να ερμηνεύω δειλά-δειλά τα μηνύματά σας.
Άρχισα μέρα με τη μέρα να μαθαίνω και έχω πολλά να μάθω ακόμα, μα το σίγουρο είναι πως η κάθε μέρα κοντά σας ήταν μια πολύτιμη εμπειρία ζωής!
Μαζί σου αυτή την επικοινωνία τη βρήκα αμέσως, γιατί Εσύ με οδήγησες, έτσι απλά, χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς κανένα κόπο, χωρίς καμιά δυσκολία.
Μου έδειχνες κι εγώ διάβαζα και μάθαινα!
Εσύ, όχι μόνο διάβαζες εμάς και το τι νιώθουμε, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο "ήξερες" και τι θέλουμε! Κι ήταν ένα χάρισμα, που αν υπήρχε και σε εμάς τους ανθρώπους, όλα μεταξύ μας θα ήταν πιο εύκολα και πιο απλά!
Ο άλλος, μόνο όταν δει όσα φαίνονται μπορεί να καταλάβει, αλλιώς πρέπει να του πεις, να του εξηγήσεις ή και να του "ζωγραφίσεις" και πάλι μπορεί να μην καταλάβει, να παρεξηγήσει, να αδιαφορήσει.
Ψιλά γράμματα για τους περισσότερους από εμάς, να σταθούμε απλά στο βλέμμα, στη σιωπή, σε μια φευγαλέα κίνηση, σ΄ ένα μικρό σήμα του άλλου, που μπορεί να εκφράζουν τα πάντα χωρίς λόγια, χωρίς κραυγαλέες πράξεις.
Εσύ, όταν ήμουν λυπημένη, ερχόσουν πάντα δίπλα μου αθόρυβα, σιωπηλά, ακουμπούσες πολύ μαλακά και τρυφερά το κεφαλάκι σου πάνω μου και έμενες εκεί...
Σα να μου λες:
"Δε θα σ' ενοχλήσω σε τίποτα, αλλά είμαι εδώ, το ξέρεις... Αγάντα μανούλα"
Και όλο αυτό, λειτουργούσε μέσα μου τόσο θεραπευτικά, τόσο λυτρωτικά που αμέσως γαλήνευε η ψυχή μου!
Πόσες και πόσες φορές δεν τύλιξες με την ιαματική δύναμη της αγκαλιάς σου άλλα ζωάκια μας που ήταν άρρωστα ή φοβισμένα και ηρεμούσαν, πόσες δεν μπήκες ανάμεσα σε διενέξεις για να ηρεμήσεις τα πνεύματα κι άλλες έμεινες πίσω με υπομονή για να περάσουν οι "βιαστικοί", πόσες δε μοιράστηκες το φαγητό σου, δεν παραχώρησες τη θέση σου και τόσα άλλα!
Κι όλα αυτά με μια καρτερικότητα που μας ξεπερνούσε όλους!
Και αυτή η συμπεριφορά σου, αυτός ο σεβασμός σου σε όλους, γυρνούσε πίσω σε σένα και όλοι τους ανεξαιρέτως, σε σεβάστηκαν απόλυτα!
Όταν έφυγε η Μπούκι μας τόσο ξαφνικά, χάλασαν όλες οι ισορροπίες. Εμένα μου γκρεμίστηκε ο κόσμος κι ο Φρέντυ μας, μη μπορώντας να το διαχειριστεί μελαγχόλησε.
Κι εσύ επηρεάστηκες από το φευγιό της και επιδεινώθηκε η κατάστασή σου, αφού πάλευες με τον καρκίνο τον τελευταίο 1,5 χρόνο και ήσουν εσύ, εκείνη που χρειαζόταν στήριξη, φροντίδα, προσοχή!
Έδινες για μια ακόμα φορά μια μεγάλη μάχη και ήταν θεικό πως το πάλευες!
Έπεφτες, μα σηκωνόσουν πάλι όρθια και συνέχιζες... λες και ήθελες να μείνεις εδώ, για να μας κρατήσεις κι εμάς όρθιους!
Προσπαθούσες παρ΄ότι δυσκολευόσουν να ξεκουνήσεις το Φρέντυ που ήθελε μόνο να κοιμάται, ερχόσουν και σκούνταγες εμένα και τη Γιούλη με μια πεισματική, απίστευτη προσπάθεια να τα καταφέρεις και με μια δύναμη απερίγραπτη:
"Ει, σηκωθείτε! Το κεφάλι το έχουμε σκυφτό, μόνο αν μας το τσακίσουν και όχι από λιγοψυχιά"
Είχες αναλάβει για ακόμα μια φορά, το ρόλο αυτού που θα στηρίξει και θα παρηγορήσει όλους μας!
Κι εγώ, που συντετριμμένη βίωνα αυτή την ξαφνική, τεράστια απώλεια, πάλευα να φανώ δυνατή κι ένιωθα τόσο μικρή και λίγη μπροστά στην πελώρια δύναμή σου!
Ήθελες...; Ήξερες...; Να προσφέρεις, να παρηγορείς, να περιμένεις, να μοιράζεσαι! Ρήματα ανύπαρκτα στο λεξιλόγιο πολλών ανθρώπων...
Και το ξέρω καλά, πως εκτός από την άψογη επικοινωνία σας, είναι και τα συναισθήματά σας σαφώς ανώτερα από τα δικά μας, γιατί είναι πιο αγνά, πιο αθώα και πέρα για πέρα αληθινά!
Έφυγες ήσυχα, ήρεμα, δυνατή, όπως ήσουν σε όλη σου τη ζωή!
Φοβόμουν, έτρεμα για την εξέλιξη και την πορεία της ασθένειάς σου, δε θα το άντεχα να σε δω να μου υποφέρεις, να σε δω να λυγίζεις!
Κι αυτή σου η Δύναμη μέχρι το τέλος, ήταν ο μόνος επίλογος που ταίριαζε σε μια τόσο δυνατή στάση ζωής και σ' ένα τόσο ασύλληπτα δυνατό πλάσμα!
Τώρα, όλοι χάσαμε το σημείο αναφοράς μας! Τη μαμά που μας μάζευε όλους κάτω από τις φτερούγες της σαν κλωσσόπουλα και νιώθαμε με κάποιο περίεργο τρόπο ήρεμοι, ασφαλείς και δυνατοί!
Οι γάτες μας περιφέρονται εδώ κι εκεί, δε βολεύονται σε καμιά θέση στον καναπέ πια, δεν ξέρουν που ακριβώς να φωλιάσουν.
Κι ο Φρέντυ μας είναι πάντα μελαγχολικός και με το ζόρι σηκώνεται για να πάει βόλτα. Έχει αναπτύξει μια σχέση με τις γάτες καινούργια γι΄αυτόν, παράξενη. Τι κοιμούνται και κάνουν ακροβατικά πάνω του, τι τον πατάνε, αυτός ανησυχητικά ατάραχος!
Εντάξει, μια χαρά σχέση είχε με τις γάτες, μαζί τους τρώει και κοιμάται, αλλά όχι να του ανέβουν και στο σβέρκο... Αυτά, μόνο Εσύ τα δεχόσουν!
Όταν τον παίρνουμε αγκαλιά και τον χαιδεύουμε, μόνο αναστενάζει...
Αυτός ο αγέρωχος, υπερήφανος και χαρούμενος σκύλος, μας πληγώνει τώρα με το θλιμμένο του βλέμμα!
Του λείπετε και οι δυό σας και προσπαθώ κάθε μέρα, να κάνω ότι θα μπορούσε να του δώσει χαρά, για να δω και πάλι το βλέμμα του να λάμπει!
Μεριάζω τον πόνο και είμαι εκεί για όλους, σε μια μεγάλη προσπάθεια να βρούμε όλοι τις ισορροπίες μας, ενώ προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς Εσάς!
Χωρίς την παρουσία, την αγκαλιά, τη μυρωδιά, το βλέμμα, τη φωνή, τα παιχνίδια σας.
Καταφέρνω όμως και ζω μαζί μ' Εσάς!
Αναπολώντας όλα τα όμορφα που έζησα κοντά σας και πηγαίνοντας μπροστά με τα τόσα σπουδαία που μου μάθατε!
Αυτά κανένας δε μπορεί να μου τα πάρει...
Λευκή!!! Ένα όνομα, μια ιστορία!
Η προσωποποίηση της δύναμης, της ηρεμίας, της υπομονής, της αθωότητας, της τρυφερότητας, της καθαρής ψυχής!
Μια λευκή τριανταφυλλιά τώρα στολίζει τον κήπο μας, δίπλα στις μαργαρίτες της Μπούκι μας και παραδίπλα στα άλλα λουλούδια των αγαπημένων μας που έχουν φύγει!
Όλοι τους θα σε καλοδέχτηκαν εκεί ψηλά, μα πιο πολύ το κοριτσάκι μας, η Μπούκι μας, που ήξερε να εκφράζει τόσο έντονα τη χαρά της!
Πες της, πως θα χαμογελώ πιο συχνά, αυτό Εκείνη μου το 'μαθε!
Και να ξέρεις, πως θα είμαι δυνατή, Εσύ μου το 'μαθες αυτό!
Θα υποκλίνομαι για μια ζωή, μπροστά στον τόσο ξεχωριστό τρόπο που έζησες, στον μοναδικό και ευεργετικό τρόπο που επικοινώνησες με όλους μας και στα μεγαλειώδη και αξιοθαύμαστα συναισθήματά σου!
Νιώθω ευγνώμων και τυχερή που σμίξανε οι ζωές μας κι έκανες και τη δική μου πολύ πιο πλούσια!
Κι ευλογημένη νιώθω, που με οδήγησες και μπόρεσα να δω σε σένα, πέρα από τα οφθαλμοφανή, που με βοήθησες να γνωρίσω κοντά σου έναν κόσμο τόσο θαυμαστό!
Εσύ Δασκάλα μου Σοφή, ήσουν το μεγαλύτερο σχολειό για μένα!
Πόσα βιβλία πρέπει να διαβάσει κανείς, πόσες εμπειρίες ν' αποκτήσει και πόση ζωή να ξοδέψει, μέχρι να μάθει τελικά;
Να μάθει, πως η ζωή θέλει θάρρος, πως όταν πέφτεις θέλει δύναμη ψυχής να σηκωθείς, πως ο σεβασμός κερδίζεται δεν επιβάλλεται, πως όταν εμπιστεύεσαι πας μπροστά, όταν προσφέρεις δε βγαίνεις χαμένος, όταν έχεις υπομονή και ξέρεις να περιμένεις στο τέλος κερδίζεις και πως η ηρεμία είναι μεταδοτική και θεραπευτική!
Τόσα πολλά μαθήματα ζωής, από ένα πλάσμα ιδιαίτερο και τόσο ξεχωριστό και σπάνιο! Όλα θα είναι πυξίδα κι οδηγός μου, για να βρίσκω το δρόμο μου κάθε φορά που θα τον χάνω, κάθε φορά που θα λυγίζω και η Δύναμή σου κινητήρια για να ξεκινάω από την αρχή.
Κι αφού θέλω και προσπαθώ να γίνω καλύτερη, τελικά δεν πήγαν χαμένα!
Θέλω να μπορέσω να σου μοιάσω λιγάκι, αφού Εσύ είσαι η Ηρωίδα μου!!
Ελένη Κασπίρη
Η αληθινή αγάπη δεν έχει τέλος
Submitted by eleni on Wed, 12/09/2015 - 13:30
Η αληθινή αγάπη δεν έχει τέλος
«Γεια και χαρά σας, Αγάπες μου γεια χαρά σας!
Ας ήταν όνειρο που είμαι μακριά σας…»
Με τους στίχους αυτούς, από το «Γράμμα» της Χαρούλας Αλεξίου, κρυφομιλώ μαζί σας κάθε πρωί…
Κάθε πρωί, από τη μέρα που μου έφυγες κι εσύ Slimmaki μου και πήγες να βρεις τη Biggy μας, την αδελφούλα σου!
Θυμάμαι τη μέρα που σας συνάντησα…
Ήταν ένα πολύ ζεστό απόγευμα του Ιούλη του 2004, όταν σας βρήκα πεταμένες στα σκουπίδια, μέσα σε μια σφιχτά δεμένη σακούλα! Ήσασταν μόλις 2 ημερών με τον ομφάλιο λώρο ακόμα, δυό τόσο δα μικρά πλασματάκια που χωρούσατε στη μια χούφτα μου και περίσσευε κιόλας!
Δώσατε ένα μεγάλο αγώνα για να κρατηθείτε στη ζωή και τελικά τα καταφέρατε!
Κι έτσι, δεθήκαμε οι τρεις μας σε μια σχέση δυνατή, με μια αγάπη ασύγκριτη, διαφορετική!
Μα σαν τη δική σας σχέση, σαν τη δική σας αγάπη δεν ξανάδα!
Από εκείνη τη μέρα, τη μέρα που παλεύατε να πάρετε ανάσα μέσα στη σακούλα, εκείνη την πρώτη σας αφιλόξενη και ασφυκτική «φωλιά» και για όλη την υπόλοιπη ζωή σας, ήσασταν πάντα και παντού μαζί! Δεν πέρασε, ούτε ένα λεπτό της ζωής που να το περάσατε η μια χωριστά από την άλλη!
Η Biggy μας, ήταν διαφορετικός χαρακτήρας από σένα, άλλη προσωπικότητα, θαρραλέα, δυναμική, κοινωνική, εκδηλωτική, προστατευτική!
Εσύ, ήσουν πάντα μοναχική, απρόσιτη, ντροπαλή, ιδιαίτερη! Έτρωγες μόνο όταν έτρωγε, έπαιζες μόνο όταν έπαιζε, κοιμόσουν μόνο όπου ήταν και ήσουν πραγματικά χαρούμενη μόνο κοντά της!
Τις φορές που καταδεχόσουν να έρθεις και στη δική μου αγκαλιά, ή να παίξεις μαζί μου, μόνη σου χωρίς τη Biggy μας, ήταν γιορτή για μένα!
Όμως, συμπληρώνατε η μια την άλλη, μ΄ έναν τόσο μοναδικό τρόπο που σας έκανε Ένα!
Υπήρχε μεταξύ σας ένα απόλυτο, σπάνιο, ξεχωριστό δέσιμο και για μένα ήσασταν το σύμβολο της αιώνιας αγάπης!
Δε μπορούσα, ούτε να φανταστώ τη στιγμή που θα χωριστείτε, που θ΄ αναγκαστεί η μια να ζήσει χώρια από την άλλη!
Μα η ζωή είχε άλλα σχέδια… Και δυστυχώς, αυτή η στιγμή ήρθε!
Η Biggy μας, έφυγε από κοντά μας πριν λίγο καιρό κι εσύ παραιτήθηκες από την πρώτη κιόλας μέρα!
Η φυγή της, ήταν και για μένα ένα μεγάλο πλήγμα, αλλά για σένα ήρθε το τέλος του κόσμου!
Αρρώστησες…, αρνήθηκες να φας, να πάρεις τα φάρμακά σου, να παίξεις, να κοιμηθείς ξανά στο κρεβάτι μας που ήταν η φωλιά σας όλ’ αυτά τα χρόνια!
Πενθούσες για τη φυγή της, μ’ ένα τόσο σπαρακτικά συγκινητικό τρόπο που μου κομμάτιαζε την καρδιά!
Ένιωθα τόσο ανήμπορη μπροστά σ’ όλο αυτό, μη ξέροντας τι να κάνω για να είσαι καλά!
Γιατί μπορεί στη δική σου παρουσία, όταν έφυγε η Bigy μας, εγώ να έβρισκα την παρηγοριά, γιατί ήταν σα να είχα κι εκείνη εδώ, όμως εγώ εσένα, πως να σε παρηγορήσω;
Εσένα, που ήσουν πάντα το παιδάκι μου το ευαίσθητο, το ευάλωτο, το μικρό μου χαϊδεμένο και τώρα το τόσο φοβισμένο κι αβάσταχτα πληγωμένο;
Πως να γιατρέψω την ψυχούλα σου;
Η αγάπη μου έλεγα… η αγάπη μου, ίσως τα καταφέρει...
Κι έγινες η πιο μεγάλη έννοια μου, η πρώτη σκέψη μου κάθε στιγμή κι όλα περιστρέφονταν γύρω από σένα!
Πάλεψα με τις αρρώστιες, με το χρόνο, με το φόβο, με την αγωνία, με την απελπισία, με τα θέλω μου, με τα πρέπει, με τη συνείδησή μου, όμως… πάντα ενάντια στα δικά σου θέλω!
Με κάθε δικό σου τρόπο μου έλεγες: «Δε θέλω άλλα φάρμακα μανούλα, ούτε να φάω θέλω… Θέλω μόνο να πάω κοντά της…»
Κι εγώ, που πάντα πάλευα για να σωθεί μια ζωή κι ήξερα τι έπρεπε να κάνω, τώρα με σένα τα είχα βρει τόσο σκούρα…
Δεν ήξερα τι να κάνω…
Γιατί έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή σου, που δε βρίσκεσαι απλά απέναντι στη θέληση κάποιου, αλλά αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό…!
Δεν ήθελα ν’ ακούσω, δε μπορούσα να το πιστέψω, μου ήταν αδύνατο να το δεχθώ κι έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες για να σε κρατήσω με μια λαχτάρα που όλο γιγάντωνε μέσα μου!
Όμως, η δική σου λειψή κι αφόρητη ζωή χωρίς Εκείνη, η δική σου ερημιά, το θλιμμένο σου βλέμμα, ο βουβός σου πόνος, ο φόβος που έβλεπα στα μάτια σου κι ο πανικός σου να τρέξεις να κρυφτείς, με ταρακούνησαν, μ΄ έκαναν να βλέπω όσα δεν ήθελα και δε μπορούσα μέχρι τότε να δω!
Μου έδειχνες τόσο πεισματικά, αλλά και τόσο πειστικά κάθε μέρα, πως η αληθινή, η παντοτινή αγάπη μας ξεπερνάει και πάει πέρα από εμάς! Η αγάπη αυτή απελευθερώνει…
Κι έτσι, παραιτήθηκα… Σεβάστηκα τα δικά σου θέλω Άγγελέ μου και σ΄ ακολούθησα! Εσύ με οδηγούσες πια κι έκανα, ότι ήθελες…
Γιατί το μόνο που είχε πραγματική σημασία για μένα, ήταν να είσαι εσύ ήρεμη, να νιώθεις ασφαλής κοντά μου και να ζήσεις εδώ, όσο θέλεις και πάνω απ΄ όλα, όπως θέλεις…, χωρίς να φοβάσαι τίποτα και κανέναν!
Να μη φοβάσαι τις θεραπείες, τα φάρμακα, το γιατρό, το φαγητό… το άγγιγμα... την αγκαλιά…
Ίσως, μόνο έτσι θα μπορούσαν οι μέρες κοντά μας να είναι πιο ήρεμες, πιο υποφερτές για σένα!
Ίσως έτσι, θα μπορούσα κι εγώ να νιώθω πιο ήρεμη, αντλώντας από τη δική σου ηρεμία και υπομένοντας μέσα από τη δική σου αγάπη!
Και ως δια μαγείας, έγινες ο λόγος να μπορώ…
Να μπορώ, όταν λυγίζω να σηκώνομαι αντανακλαστικά για χάρη σου, όταν χάνω τη δύναμή μου να την ξαναβρίσκω στη στιγμή από το βλέμμα σου και να μετατρέπω τα δάκρυα σε χαμόγελο, ν’ αντέχω και να προσπερνάω τον πόνο, μόνο και μόνο επειδή μου έκανες την τιμή και τη χάρη να έρθεις στην αγκαλιά μου, να χαιρετίζω το κάθε ξημέρωμα όσο συννεφιασμένο κι αν ήταν, αρκεί να τύλιγες σφιχτά το ποδαράκι σου στο χέρι μου και να τραγουδάω κάθε φορά που ήθελα να ουρλιάξω, μόνο και μόνο γιατί υπήρχες!
Η αγάπη σου και το κάθε τι δικό σου ήταν δώρο ζωής για μένα, ήταν κάτι σαν… «ένεση ζωής».
Έτσι ήταν … και πως να το εξηγήσω αυτό, που μπορεί να φαντάζει υπερβολή στα μάτια κάποιων; Αλλά και πως να το καταλάβει, αυτός που δεν το έχει ζήσει και δεν το έχει νιώσει;
Μια φράση του μεγάλου συγγραφέα Κάρολου Ντίκενς: «Τι μεγαλύτερο δώρο από την αγάπη μιας γάτας;» ακουμπάει κατ’ ευθείαν στην ψυχή μου!
Και μπορεί η αγάπη σου να ήταν δώρο για μένα, όμως η δική μου δε σου ήταν αρκετή για να σε κρατήσει κοντά μου και μέρα με τη μέρα μου έφευγες… όλο έφευγες…
Και κάπως έτσι, φθάσαμε σ’ εκείνο το πικρό σα δηλητήριο για μένα, βράδυ Σαββάτου!
Εκείνο το τόσο κρύο βράδυ του Οκτώβρη, που έφυγες για το μεγάλο και πολυπόθητο για σένα ταξίδι σου και πήγες, εκεί ακριβώς που ήθελες πάντα να είσαι… Κοντά της…
Τώρα ησύχασες …
Κι εγώ που έμεινα εδώ, το ξέρω καλά πια, το έμαθα, μου το θυμίζουν οι τόσες πληγές που είναι χαραγμένες σαν τατουάζ πάνω στην ψυχή, πως η ζωή κυλάει σαν το νερό και στο διάβα της σου παίρνει αναπόφευκτα αγαπημένους και σε αναγκάζει ν’ αντέξεις και να συνεχίσεις!
Έτσι είναι η ζωή -θα πει κάποιος- μας δίνει τα δύσκολα για να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τα όμορφα, να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, να γνωρίσουμε τα όριά μας και να μετρήσουμε τις αντοχές μας!
Ναι, μαθήματα πολύτιμα δε λέω, όμως εμένα θέλησε να με
«πάρα- μορφώσει», αφού μέσα στον τελευταίο χρόνο έχει πάρει από κοντά μου πέντε αγαπημένους!
Τότε είναι να λες: «Κάνε λίγο κράτει βρε ζωή…»
Γιατί ο θάνατος όσες φορές κι αν έρθει δε συνηθίζεται,, γιατί ο πόνος σε λυγίζει κι όταν γίνει διαρκής σε τσακίζει, γιατί η κάθε απώλεια φέρνει ένα τεράστιο κενό στη ζωή σου και λίγο-λίγο, νιώθεις πως λιγοστεύουν οι αντοχές σου, ακόμα κι αυτή η όρεξη για να συνεχίσεις πολλές φορές …!
Ναι, είμαι από τους «τυχερούς» της ζωής, που έχουν βιώσει πολλές απώλειες και έχουν περάσει δύσκολα πολύ και το ξέρω καλά πια, πως αυτό που μένει ακόμα και μέσα στον πόνο, αλλά κι αργότερα όταν αυτός μαλακώσει κι αυτό που έχει αξία, είναι οι όμορφες στιγμές, αλλά και όλα όσα έζησες μ’ αυτόν που έφυγε και πως αυτά, σε πήγαιναν σ΄ έναν άλλο κόσμο, σ΄ έναν άλλο εαυτό, δίνοντας στη ζωή σου άλλο νόημα κι άλλο σκοπό!
Τώρα, μετράω με απέραντο σεβασμό, ένα -ένα αυτά που μου αφήσατε, όλα τα σπουδαία που μου χαρίσατε τόσο απλόχερα και που μ’ έκαναν να μάθω τόσα πολλά που δεν ήξερα, αλλά και να είμαι τόσα πολλά που δεν ήξερα ότι μπορώ να είμαι!
Τα ‘χω καλά κλεισμένα στα συρτάρια ψυχής να με συντροφεύουν, να με ταξιδεύουν, να με γλυκαίνουν και να με φωτίζουν κάθε στιγμή!
Νιώθω τόσο Τυχερή που σας συνάντησα, εκείνο το απόγευμα του Ιούλη και συμπορευτήκαμε σε μια ζωή τόσο όμορφη, τόσο γεμάτη, που μόνο να την ονειρευτεί κάποιος μπορεί!
Εσείς, που περισσότερο απ’ τον καθένα, μου δείξατε με τόση σοφία, αλλά και με τόση απλότητα, πως είναι οι Σχέσεις Ζωής και πως είναι η ανιδιοτελής, η παντοτινή, η ατόφια αγάπη!
Μου δείξατε, πως είναι να αφιερώνεις και να δίνεις τη ζωή σου σ΄ Αυτόν που αγαπάς τόσο ολοκληρωτικά, τόσο απόλυτα και υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο αυτής της αγάπης χωρίς όρια και χωρίς όρους!
Εσείς, που ζήσατε μια πολύ ξεχωριστή σχέση κι ένα άρρηκτο δέσιμο, λατρεύοντας η μια την άλλη, αλλά και μ’ ένα πρωτόγνωρο σεβασμό και μια απίστευτη υπομονή προς τους άλλους γύρω σας, ξεχωρίζοντας πάντα με την τόσο διακριτική παρουσία σας και σκορπώντας μέσα στο σπίτι μια μοναδική αρμονία και μια σπάνια, δυσεύρετη ηρεμία!
Μόνο εσείς…, δεν έχω συναντήσει άλλη τέτοια σχέση, ούτε άλλη τέτοια συμπεριφορά!
Γι’ αυτό και πάντα έβρισκα κοντά σας τη γαλήνη, αλλά και μια πληρότητα που δεν ξέρω, αν θα τη βρω ξανά!
Εσείς, οι εκλεκτές της καρδιάς μου, οι πολύτιμες στη ζωή μου, που με κάνατε να βλέπω τα πάντα με άλλο μάτι, να βλέπω φως, ακόμα κι εκεί που ήταν σκοτάδι, εσείς που με κάποιο μαγικό, ανεξήγητο τρόπο ήσασταν το λιμάνι μου και η παρηγορά μου μέσα σε κάθε δυσκολία!
Νιώθοντας έτσι, καταλάβαινα πόσο δίκιο είχε ο νομπελίστας μαχητής της ανθρωπιάς και φιλόσοφος Άλμπερτ Σβάιτσερ σε μια φράση του που διάβασα κάποτε: «Η μόνη διαφυγή από τις δυστυχίες της ζωής είναι η μουσική και οι γάτες».
Έχουν περάσει 40 μέρες από τότε που μου 'φυγες Slimmaki μου, λίγο μετά την Biggy μας κι έκλεισε ένα τεράστιο, μονάκριβο κεφάλαιο για μένα!
Τώρα χωρίς Εσάς, η ζωή δύσκολα τραβάει το δρόμο της…
Κι είπα, να κάτσω να σας γράψω…
Όχι πως δεν ξέρετε…
Όχι για να μιλήσω μαζί σας, το κάνω κάθε μάρα…
Όχι για να σας αποχαιρετίσω… Σας έχω μέσα μου…
Και θα ξαναβρεθούμε πάλι κάπου, κάποτε κι οι τρεις μας, το ξέρω…
Μια λυτρωτική διέξοδο αναζητούσα, μια δίοδο επικοινωνίας και είπα να «συμμαζέψω» με λέξεις και να κλείσω σ΄ ένα γράμμα, κάποια από τα τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα που πλημμυρίζουν την καρδιά και κάποιες από τις μυριαρίθμητες σκέψεις που κατακλύζουν αδιάκοπα το μυαλό μου!
Ένα γράμμα με γνωστούς παραλήπτες, σε μια άγνωστη διεύθυνση…
Κάπου μακριά, ανάμεσα στ΄ αστέρια, σε μια γωνιά του σύμπαντος…
Κάπου, που θα είστε αγκαλιά, ήρεμες και χαρούμενες που είστε και πάλι μαζί!
Μπορεί να είστε και λίγο απορημένες και ν΄ αναρωτιέστε: «Γιατί η μανούλα κλαίει, αφού εμείς είμαστε τόσο καλά εδώ;»
Γιατί μικρές μου Βασίλισσες, είναι τόσα πολλά αυτά που με πονάνε ακόμα και μου λείπουν πολύ, μα όταν καταλαγιάσουν μέσα μου, τότε κι εγώ, θα μπορώ κάθε φορά που θα σας σκέφτομαι να χαμογελώ…
Γιατί το ξέρω, πως ούτε εσείς θέλετε να κλαίω, ποτέ δεν θέλατε!
Η Biggy μας. έτρεχε πάντα στην αγκαλιά μου να μου σκουπίσει τα δάκρυα κι εσύ έτρεχες από κοντά και μου ανοιγόκλεινες αργά τα πανέμορφα ματάκια σου, λέγοντάς μου: «Μην κλαις μανούλα, σ΄ αγαπώ»
Κι αυτές οι σκέψεις, με κάνουν να ησυχάζω λιγάκι!
Ήσασταν και θα είστε οι δύο καλοί μου φύλακες άγγελοι, τα λατρεμένα διδυμάκια μου, οι πεντάμορφες κυρές μου!
Δεμένες αναπόσπαστα, με όλες τις χαρές που έζησα και με κάθε μου δάκρυ που θα τρέχει!
Δε μπόρεσα, ποτέ να σας ξεχωρίσω … ούτε εσείς το θέλατε!
Μα ούτε και να σας κρατήσω χωριστά μπόρεσα … ούτε κι αυτό το θέλατε!
Κανένας ποτέ δε μπόρεσε… ούτε κι αυτός ο θάνατος!
Ελένη Κασπίρη
Πακίτο μου αγαπημένε μου, μας έφυγες κι εσύ
Submitted by eleni on Mon, 06/29/2015 - 13:38
Πακίτο μου αγαπημένε μου, μας έφυγες κι εσύ…
Έφυγες τόσο ξαφνικά, που δεν έχω προλάβει ακόμα να καταλάβω!
Είναι γνωστή στους περισσότερους η πικρή σου ιστορία:
Μέχρι τα 9 σου χρόνια, έζησες δεμένος σε μια αλυσίδα, μέχρι που ευτυχώς βρέθηκες στο δρόμο της Άντας, που σε πήρε από αυτή την αθλιότητα στο σπίτι της και σου έδωσε την ευκαιρία να ζήσεις μια κανονική ζωή!
Όμως, κάποια άτυχη στιγμή τη δάγκωσες άσχημα, με αποτέλεσμα να σε φοβάται πια και η συμβίωσή σας να γίνει αδύνατη!
Φυσικά, τα τόσα φρικτά βιώματα που κουβαλούσες, πως γίνεται να μην άφηναν τα άσχημα κατάλοιπά τους;
Πως να εμπιστευτείς τους ανθρώπους, πως να νιώσεις ασφαλής κοντά στους, πως να μην τους φοβάσαι;
Και πως να μην προσπαθήσεις να προστατέψεις το φαγητό σου, όταν πέρασες μέρες και νύχτες πεινασμένος και πως να μην προσπαθήσεις να προστατέψεις τη ζωή σου, όταν δέχθηκες τόση κακοποίηση και έχεις τόσα φρικτά βιώματα;
Κάπως έτσι την «πληρώνουν» και αθώοι δυστυχώς, μόνο που δύσκολα καταλαβαίνει και δέχεται κανείς, πως όλοι εσείς οι σκύλοι που δαγκώνετε, δεν είστε οι θύτες αλλά τα θύματα της ιστορίας!
Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, πως αντιδρά ένας άνθρωπος, (ο λογικός, ο πολιτισμένος), όταν βρεθεί σε ανάλογη θέση με το σκύλο; Όταν βιώσει την αβάσταχτη πείνα, την αφόρητη ζέστη κάτω από τον καυτό ήλιο χωρίς νερό, την καταιγίδα χωρίς καμιά προστασία, τις αρρώστιες και τους τραυματισμούς χωρίς καμία φροντίδα, την ισόβια αιχμαλωσία, τη βία;
Νομίζω, ότι όλοι γνωρίζουμε πως μπορεί και πως έχουν αντιδράσει (με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο) άνθρωποι για να προστατέψουν τη ζωή τους!
Όμως εσύ, ήσουν ένας σκύλος επικίνδυνος πια και σε φοβόντουσαν όλοι, ήσουν ο επιθετικός, ο κυριαρχικός, ο άγριος σκύλος που δαγκώνει!
Ένας σκύλος που δεν είχε τη δυνατότητα φυσικά να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τα δίκια του και η τύχη και η ζωή σου βρισκόταν καθαρά στο έλεος των ανθρώπων!
Τι θα μπορούσε να γίνει με σένα, μετά απ΄ αυτό;
Ο περίγυρος αποφάσισε και συνέστησε ευθανασία!!!!! Η Άντα όμως, δε μπορούσε ούτε καν να σκεφτεί κάτι τέτοιοι!
Κάπως έτσι λοιπόν στα 10 σου περίπου χρόνια, ήρθες κοντά μας κι έγινες οικογένεια και κομμάτι της καρδιά μας!
Γιατί για μένα, δεν ήσουν τίποτα άλλο, από ένα ανασφαλές, φοβισμένο πλάσμα που βίωσε τη σκλαβιά, την απόρριψη, την κακοποίηση, τη μοναξιά, τη στέρηση όλων όσων είχε δικαίωμα να ζήσει, με συνέπεια να χάσει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, την αυτοπεποίθησή του, τις ισορροπίες του!
Με τον καιρό, σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, η μεταμόρφωσή σου ήταν απίστευτη σε όλους, που απορούσαν:
«Μα πως είναι δυνατόν; Τον χαιδεύετε, κοιμάται μαζί σας στον καναπέ, τον πάτε βόλτα και τον χαιδεύουν οι περαστικοί, τον φωνάζετε και «σκοτώνεται» να τρέξει κοντά σας, ακούει σε ότι του ζητάτε, παίζει με τα άλλα σκυλιά, κοιμάται αγκαλιά με τις γάτες!!! Τι μαγικό έκανες και μεταμορφώθηκε ο Αραπάκος;»
Έτσι σε έλεγαν πριν εγώ σε βαφτίσω Πάκο-Πακίτο, γιατί για μένα ήσουν ο χαδιάρης, ο παιχνιδιάρης, ο πολυβασανισμένος Πακίτο μου, ο διψασμένος για συντροφιά, χάδια και αγάπη! Χωνόσουν το χειμώνα μέσα στο μαξιλαράκι σου δίπλα στο τζάκι και δε σηκωνόσουν για κανένα λόγο, ακόμα κι όταν οι γάτες πηδούσαν πάνω σου!
Όχι, δεν έκανα εγώ κανένα απολύτως μαγικό, ούτε κανένα θαύμα! Παντού και πάντα, όταν η αγάπη, η υπομονή και η κατανόηση συνδυαστούν με τη γνώση, τότε το «θαύμα» έρχεται από μόνο του!
Σε πόνεσα πολύ Πακίτο μου, σε αγάπησα, σε νοιάστηκα λίγο παραπάνω, γιατί σκυλιά βασανισμένα και ιδιαίτερα σαν και σένα, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από βοήθεια και αγάπη. Στην αντίθετη περίπτωση, την ξέρουμε την κατάληξή τους: Απομόνωση, εγκατάλειψη, θάνατος!
Κάποιοι μου είπαν, πως θα ήταν πρόκληση για μένα να ασχοληθώ με το «θηρίο» και να δω, αν θα καταφέρω να το «δαμάσω».
Αυτή είναι και η διαφορά της σκέψης μας με όλους αυτούς! Το «θηρίο» ήταν απλά μια βασανισμένη ψυχή που ναι, θα ήταν «στοίχημα» για μένα, το αν και σε τι βαθμό, θα μπορούσα να γιατρέψω τις πληγές του!
Όλα τα άλλα θα έρχονταν μόνα τους …!
Θα ήθελα όμως καλέ μου, η δική σου ιστορία να γίνει παράδειγμα, σε όσους τόσο άδικα και χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίζουν τη θανάτωση στα σκυλιά τους που δάγκωσαν και μάλιστα χωρίς να φταίνε!
Πρέπει κάποτε, να γίνει κατανοητό και ξεκάθαρο σε όλους, πως η σκλαβιά, η κακοποίηση, η στέρηση, η εγκατάλειψη, σε όποιον κι αν απευθύνονται, μόνο τέτοια αποτελέσματα φέρνουν: Ανασφάλεια, φόβο και πληγές, με τις όποιες αναμενόμενες και αναπόφευκτες συνέπειες!
Κι επίσης, πρέπει κάποιοι να προβληματιστούν, να σκεφτούν, να ψάξουν περισσότερο πριν αποφασίσουν τη θανάτωση του «επιθετικού» τους σκύλου. Είναι άδικο για το σκύλο να πληρώνει με τη ζωή του, δικά τους λάθη !
Δε θα πω τα τετριμμένα για την απώλειά σου, άλλωστε τελευταία κουράστηκα να μετρώ απώλειες και πληγές, που είναι ακόμα όλες ανοιχτές…
Το πένθος και τον πόνο του κανείς τα βιώνει μόνος του, το ξέρω καλά αυτό!
Κι όλα τα λόγια τελικά, πόσο περιττά και άχρηστα είναι…
Καλέ μου ξέρω, πόσο θα μου λείψεις…
Ξέρω, πως ήσουν ο ταλαιπωρημένος σκυλάκος μου, που είχε περισσότερη ανάγκη από τους άλλους για χάδια και συντροφιά γιατί τα στερήθηκες και πως έγινες ο πιο πρόθυμος για όλα σκυλάκος μου!
Νιώθω καλά μέσα μου, που μαζί μπορέσαμε το… «ακατόρθωτο» για κάποιους και κρατώ στην καρδιά μου βαθιά τα όσα ζήσαμε, τα όσα σπουδαία έμαθα και πήρα από σένα!
Κι εσύ, ελπίζω να ξέρεις, να ένιωσες πόσο σ΄ αγάπησα...
Με πληγώνουν βέβαια οι σκέψεις του πρότερου βίου σου, αλλά θα σκέφτομαι πάντα, το πόσο χαρούμενος ήσουν εδώ!
Σε βλέπω συνέχεια μπροστά μου, να τρέχεις με ανείπωτη χαρά παρ΄ όλα τα χρόνια σου, σα τζόβενο (έτσι σε έλεγα), κάθε φορά που θα πηγαίναμε βόλτα. Η Γιούλη, σε ψάχνει περισσότερο κάθε μέρα τις ώρες της βόλτας! Της λείπουν οι μεγάλες βόλτες σας, γιατί πραγματικά η βόλτα μαζί σου ήταν απολαυστική, όπως και ότι άλλο κάναμε με σένα!
Με ηρεμεί η σκέψη, ότι μαζί μας γνώρισες και την άλλη όψη της ζωής και την άλλη πλευρά των ανθρώπων!
Θα είσαι πάντα κοντά μας, όπου κι αν πήγες…
Ελένη κασπίρη
Στον γλυκό μου Απολλάκο
Submitted by eleni on Wed, 05/13/2015 - 15:11
Στον γλυκό μου Απολλάκο
Έφυγες από κοντά μας τη νύχτα της Πρωταπριλιάς και πράγματι, σαν ψέμα μου φαίνεται ακόμα…
Κουταβάκι ήσουν όταν σε πήρε η Άντα, από ένα χώρο που κινδύνευες. Σε έδωσε να φιλοξενηθείς, μέχρι να βρεθεί μια καλή οικογένεια να σε υιοθετήσει. Έμεινες εκεί μέχρι 6 μηνών, μα ήσουν τόσο φοβισμένος, που δύσκολα θα μπορούσες να εμπιστευθείς τους ανθρώπους.
«Πάρτε τον για λίγες μέρες στο σπίτι σας να κοινωνικοποιηθεί, γιατί εκεί που είναι δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα! Εν τω μεταξύ, εγώ ψάχνω για σπίτι που θα τον θέλει και θα τον αγαπήσει» μας είπε.
Και ήρθες! Μα δε θα ξεχάσω ποτέ, το πόσο τρομοκρατημένος ήσουν! Για 15 ολόκληρες μέρες, κρύφτηκες κάτω από μια αποθήκη και έβγαινες να φας μόνο τη νύχτα που υπήρχε απόλυτη ησυχία. Καμία άλλη επαφή με τον έξω κόσμο!
Μου πήρε καιρό να σε πλησιάσω και να αρχίσεις να με εμπιστεύεσαι. Άρχισες να βγαίνεις δειλά-δειλά στον κήπο και έγινες αμέσως το καλύτερο φιλαράκι με όλα τα ζώα μας αδιακρίτως σκύλους και γάτες. Με τους ανθρώπους όμως, είχες σοβαρό πρόβλημα και για να κοιμηθείς μαζί μας στον καναπέ σου πήρε πολύ καιρό, αλλά κι αυτό το κερδίσαμε με υπομονή και αγάπη.
Δε δέχτηκες ποτέ χάδι από κανένα τρίτο, όσες προσπάθειες κι αν έκανα με θετική προσέγγιση. Όσος καιρός κι αν πέρασε, πάντα σε άγχωνε το άγγιγμα των ξένων. Δε σε πίεσα ποτέ και για τίποτα, γιατί αυτό που είχε σημασία για μένα, ήταν να είσαι και να νιώθεις εσύ βολικά και καλά με ότι σου συμβαίνει. Αφού εσύ δεν τα ήθελες τα χάδια του οποιουδήποτε, γιατί να σε αναγκάσω εγώ; Σου έφταναν τα δικά μας και περίσσευαν κιόλας…
Στο διάστημα αυτό, έγιναν 2-3 αποτυχημένες προσπάθειες να υιοθετηθείς, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τα θέλουν τα ιδιαίτερα σκυλιά. Δε θέλουν να κοπιάσουν, να ασχοληθούν, να προσφέρουν. Προτιμούν ένα σκύλο που να μπορούν να τον κάνουν ότι θέλουν …
Όσοι δε θέλησαν να σε υιοθετήσουν όμως, αυτοί έχασαν! Έχασαν την ευκαιρία, αλλά και τη μοναδική εμπειρία να ζήσουν μ’ ένα σπάνιο πλάσμα, ιδιαίτερο ναι, αλλά από τους πιο καλούς χαρακτήρες, που έχω συναντήσει.
Εμείς, ήδη σε είχαμε αγαπήσει πολύ και θα μας ήταν πολύ δύσκολο να σε αποχωριστούμε, αλλά αλίμονο αν υιοθετούσαμε όποιο ζωάκι φιλοξενούσαμε για να το βοηθήσουμε.
Όμως αφού κανείς δε θέλησε να σου ανοίξει την καρδιά και το σπίτι του, είπαμε ένα ακόμα παιδί στην πολυμελή μας οικογένεια για πάντα κοντά μας!
Πόσο ειρωνικό μου φαίνεται αυτό το «για πάντα», τώρα …
Η ανίατη ασθένεια σε πήρε από κοντά μας ξαφνικά και γρήγορα και πολύ νωρίς για σένα, γιατί ήσουν μόλις 5 χρόνων, αλλά και για εμάς. Χάσαμε ένα τόσο γλυκό και καλό παιδί μας, που πολλοί θα ήθελαν να έχουν. Ήταν αρκετό για να δουν τι σημαίνει αθωότητα, καλοσύνη, υπομονή, ευγνωμοσύνη, αλλά και χαρά της ζωής!
Ναι, μπορεί να ήσουν επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, γιατί σίγουρα είχες τους δικούς σου αλάνθαστους λόγους, αλλά ήσουν ένα τόσο αξιαγάπητο πλάσμα που έγραψε τη δική του ιστορία στην καρδιά και στη ζωή μας!
Έχουν αλλάξει πολλά Απολλάκο μου! Ήσουν εδώ ακόμα, όταν 20 μέρες πριν από σένα χάσαμε και τον Πικάκο μας.
Σας σκέφτομαι και τα δύο άρρωστα δίπλα-δίπλα να κάθεστε σιωπηλά στον καναπέ και η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια. Εμείς ξέραμε κι εσείς ξέρατε…
Σας ψάχνω και τους δύο διαρκώς, κάθε μέρα!
Μας λείπεις και θα μας λείπεις κάθε μέρα! Στη Γιούλη που σου είχε αδυναμία, αλλά και σε μένα, που από τον φόβο σου περάσαμε στην άλλη άκρη και έγινες η «ουρά» μου!
Ήσουν άτυχος καλέ μου, γιατί μας έφυγες νωρίς, αλλά θέλω να σκέφτομαι ότι κοντά μας έζησες καλά. Χάρηκες το παιχνίδι, τη θαλπωρή, τη ζεστασιά, την αγάπη, την οικογένεια. Πραγματικά δεν ξέρω, αν κάναμε ότι καλύτερο γι΄ σένα (πάντα αυτή σκέψη με τυραννάει για όλα μου τα ζώα), αλλά έδειχνες να είσαι ευτυχισμένος κοντά μας κι αυτό με ανακουφίζει. Σε σκέφτομαι να τρέχεις σαν κατσικάκι, να ανεμίζουν τα αυτάκια σου, να χοροπηδάς και να βγάζεις φωνούλες από χαρά κάθε φορά που έτρεχες κοντά μας κι αυτό μου λέει πολλά!
Θέλω να πιστεύω, ότι σου δείξαμε όπως και όσο μπορούσαμε, πως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι κακοί …
Είναι άδεια η θέση σου στον καναπέ, είναι ελλιπής η ομάδα στο παιχνίδι, είναι ένα πιάτο λιγότερο στο φαγητό, είναι ανιαρές οι δουλειές χωρίς να με παρατηρείς, είναι μικρότερη η οικογένειά μας! Χωρίς Εσένα, χωρίς τον Πικάκο μας, χωρίς την Άντι μας, χωρίς τη Λούσυ μας, χωρίς το Ντιέγκο μας…
Μαθαίνουμε Απολλάκο μου…, μάθαμε να παλεύουμε με το θάνατο, να νικάει πάντα ο αήττητος κι εμείς να μετράμε απώλειες, να μετράμε ερημιά, να συνηθίζουμε να ζούμε χωρίς εσάς, να συνεχίζουμε αφού δε γίνεται αλλιώς!
Μάθαμε και να υποκλινόμαστε κάθε φορά στο δικό σας μεγαλείο και στον τόσο αξιοθαύμαστο, τόσο γενναίο, τόσο σιωπηλό και διακριτικό τρόπο που υποφέρετε και που φεύγετε … σε αντίθεση με εμάς τους ανθρώπους….
Μαθήματα ζωής ανεκτίμητα γλυκέ μου για όλους εμάς τους τόσο φτωχότερους και πολύ-πολύ κατώτερους από Εσάς!!!
Ελένη Κασπίρη
Στη Βασίλισσα της καρδιάς μου
Submitted by eleni on Wed, 05/13/2015 - 14:25
Στη Βασίλισσα της καρδιάς μου
Και τι να σου πω τώρα εγώ Πικάκο μου;
Εσύ τα έλεγες πάντα όλα…, Εσύ τα ήξερες όλα….
Πέρασαν 2 μήνες από τότε που έφυγες κι ακόμα δεν το έχω πιστέψει...!
Σα να είσαι δω, σε βλέπω, σε νιώθω παντού, σου μιλάω …
Γιατί στ΄ αλήθεια, δεν ξέρω, πως μπορεί να συνεχιστεί κανονικά η ζωή χωρίς εσένα!
Έφυγες και χάλασαν όλες οι ισορροπίες, λες και κρατούσες Εσύ τα πάντα σε αρμονία!
Δε σε έλεγα τυχαία Βασίλισσα της καρδιάς μου και του σπιτιού. Κρατούσες μ΄ ένα τρόπο μαγικό, μοναδικά δικό σου τη γαλήνη στην ψυχή μου κι όλα γίνονταν πάντα πιο εύκολα, πιο απλά, πιο παρήγορα.
Κάθε φορά που ήμουν λυπημένη, ερχόσουν κι έγλυφες τα δάκρυά μου, όταν ήμουν θυμωμένη έτρεχες κατ΄ ευθείαν στην αγκαλιά μου για να μου πεις με το δικό σου «πυροσβεστικό» τρόπο «Ηρέμησε μανούλα» και όλα να σβήνουν, όταν ήμουν χαρούμενη ερχόσουν με κραυγούλες και χαρούλες να συμμετέχεις κι εσύ στη χαρά μου κι όταν ένιωθα, πως απελπίζομαι ερχόσουν να με ακουμπήσεις με το λατρεμένο ποδαράκι σου και να μου πεις «Θα περάσει κι αυτό μανούλα».
Εσύ ήσουν το «αγχολυτικό» μου, το καταφύγιό μου!!!
Κοντά μου πάντα και μαζί σε όλα! Μαζί δουλεύαμε στον υπολογιστή, μαζί βλέπαμε τηλεόραση, μαζί πλέναμε τα πιάτα και μαγειρεύαμε, μαζί κοιμόμασταν 10,5 χρόνια αγκαλίτσα!
Όλα σου μου λείπουν τώρα και νιώθω λειψή, νιώθω αδύναμη…
Μου λείπει το βλέμμα σου το γεμάτο λατρεία και πάντα άγρυπνο, για το πως θα νιώσω, η μυρωδιά σου που΄ χε όλα τα αρώματα της γης μαζεμένα και με ξεκούραζε, η αγκαλιά σου που έσβηνε έτσι απλά κάθε μου πίκρα και καημό, η παρουσία σου που ήταν υπεραρκετή για να φέρει μονομιάς τη γαλήνη στην ψυχή μου!
Ήσουν σύντροφος πιστός, φύλακας άγγελος, μέλος του σώματός μου πολύτιμο, αναγκαίο!
Και τώρα…, τώρα νιώθω να έχω ακρωτηριαστεί και δυσκολεύομαι τόσο πολύ να συνεχίσω έτσι… Νιώθω, πως έχασα το στήριγμά μου, την παρηγοριά μου, τη γαλήνη μου!
Τι ήσουν; Μια γάτα!!
Που όμως, συμπεριφερόσουν σαν τον πιο πιστό σκύλο, σαν τον πιο κολλητό φίλο, σαν τη μάνα που θέλει να προστατέψει κι όχι να προστατευτεί.
Πως το κατάφερνες αυτό; Εσύ μόνο ξέρεις …
Όπως είπε και ο Hippolyte Taine «Έχω σπουδάσει πολλούς φιλοσόφους και πολλές γάτες. Η σοφία των γατών είναι απείρως ανώτερη».
Κοντεύουν 11 χρόνια από τότε που σε βρήκα μόλις 2 ημερών με τον ομφάλιο λώρο ακόμα , μέσα σε μια σακούλα μαζί με το Slimaki μας στα σκουπίδια. Ήταν δύσκολο πολύ να ζήσετε κι όμως το παλέψαμε και τα καταφέρατε!
Εσείς αχώριστες πάντα, δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό της ζωής που να έμεινε η μια χώρια από την άλλη!
Μαζί και οι τρεις μας, σαν να είμαστε Ένα πάντα, ζήσαμε τόσα πολλά, δύσκολα, αλλά και χιλιάδες όμορφα! Μια ολόκληρη ζωή γεμάτη από εσάς και πάντα με εσάς τις δύο!!!!
Μα ο καρκίνος, αυτός ο ύπουλος εχθρός, ήρθε να μας χτυπήσει και πάλι την πόρτα. Μόλις συμπλήρωσαν 6 μήνες από τη φυγή της Άντι μας, ήρθε να λαβώσει θανάσιμα και σένα και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε σε πήρε από κοντά μας. Γρήγορα, ανελέητα, άδικα για μια ακόμα φορά!
Και τώρα; Πως να εξηγήσω στη Slim μας και τι να καταλάβει;
Αυτή ήταν απόλυτα εξαρτημένη από σένα, τίποτα δεν έκανε μόνη της, ποτέ! Δεν έτρωγε, δεν έπαιζε, δεν κοιμόταν, δε ζούσε ούτε λεπτό χωρίς εσένα.
Άλλος χαρακτήρας όμως αυτή, άλλη προσωπικότητα, άλλη συμπεριφορά. Μοναχική, απρόσιτη, ντροπαλή, ευάλωτη, ιδιαίτερη. Μόνο μαζί σου ήθελε να είναι, τίποτα και κανέναν άλλο!!!
Εσύ κι εγώ, είμαστε άλλο! Είχαμε μια επικοινωνία που μόνο λίγοι μπορούν να έχουν και μια σχέση που όλοι θα ζήλευαν!
Τώρα η Slim μας είναι σα χαμένη! Σ’ έψαχνε παντού και σε φώναζε βγάζοντας μικρές κραυγούλες συνεχώς! Αρνήθηκε πεισματικά να φάει, να κοιμηθεί, να παίξει. Αρνήθηκε να ζήσει…, αρρώστησε! Κι αυτή πενθεί με το δικό της τρόπο τη δική σου απώλεια!
Κι εγώ, πως να το διαχειριστώ όλο αυτό; Πως να την παρηγορήσω και πως να της δώσω να καταλάβει, ότι από εδώ και στο εξής, πρέπει να μάθουμε κι αυτή κι εγώ να ζούμε χωρίς εσένα;
Είδα την ερημιά της και φοβήθηκα και ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να βοηθήσω το παιδάκι μας να θέλει να ζήσει…
Τώρα με ραγισμένη την καρδιά και οι δύο, παλεύουμε να βρούμε ισορροπίες, να βρούμε παρηγοριά η μια στην άλλη!
Θα μπορούσα να σου πω τόσα πολλά, να γράψω σελίδες αμέτρητες, μα ξέρω, πως ότι κι αν πω, ότι κι αν γράψω, τίποτα δε θα μπορέσει να περιγράψει και να εκφράσει και κανείς δε θα μπορέσει ούτε ν΄ αγγίξει στο ελάχιστο το βάθος, την ένταση, την έκταση όλων όσων νιώθω!
Μόνο εσύ μπόρεσες…
Καταλάβαινες μόλις με έβλεπες, τι ακριβώς νιώθω και ήξερες ακριβώς τι έπρεπε να κάνεις…
Ναι, είναι η πρώτη φορά, που δε μπορώ και δε ξέρω τι να πω, γιατί νιώθω, πως Εσύ τα ξέρεις όλα …
Ξέρεις όσα είπα και όσα δεν είπα ποτέ!
Βασίλισσά μου, αυτός ο άκαρδος που σε πέταξε στα σκουπίδια, μαζί με την τύχη συνωμότησαν με μια φρικτή κατά τ΄ άλλα πράξη, να έρθεις στη ζωή μου εκείνη τη μέρα της 4ης Ιουλίου του 2004 και να της δώσεις άλλο νόημα!
Έμαθα μαζί σου τόσα πολλά, που δεν τα ΄μαθα σε κανένα σχολείο, δεν τα διάβασα σε κανένα βιβλίο, δε μου του είπε κανένας άνθρωπος. Μου έδειξες με τη δική σου γλώσσα, με το δικό ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο, ένα κόσμο γεμάτο σεβασμό, προσφορά, πολιτισμό, ένα κόσμο γεμάτο άδολα συναισθήματα!
Πάντα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου, κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα είναι το απλωμένο σου ποδαράκι να με συντροφεύει, να με ξεκουράζει, να με παρηγορεί, να με οδηγεί και σε κάθε δυσκολία να μου λέει: «Θα περάσει κι αυτό μανούλα».
Ξέρω... κι Εσύ, όπως κι εγώ, θα καρτερείς τη μέρα που θ’ ανταμώσουμε και πάλι κάπου…
Ελένη Κασπίρη
Σε περίμενα πάλι σήμερα Πριγκίπισσά μου, αλλά δεν ήρθες…
Submitted by eleni on Sat, 10/25/2014 - 19:32
Σε περίμενα πάλι σήμερα Πριγκίπισσά μου, αλλά δεν ήρθες…
Πέρασαν τόσες δύσκολες, βασανιστικές μέρες κι εγώ σε περιμένω ακόμα, κάθε μέρα, κάθε ώρα!
Σε ψάχνω παντού, μήπως και σε δω να παρουσιάζεσαι ξαφνικά από κάπου, όπως έκανες πάντα. Γιατί εσύ κορίτσι μου, μόνο ελεύθερη μπορούσες να ζήσεις, ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δεν περιοριζόσουν εσύ, δεν έμπαινες σε καλούπια, δεν άντεχες καμιά φυλακή, κανένα όριο!
Σε έβλεπα κάθε φορά να εμφανίζεσαι μπροστά μου κι η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από χαρά και την ένιωθα να σταματάει τις φορές που αργούσες να φανείς! Πόση αγωνία, πόσο άγχος, πόσος φόβος, μήπως μου είχες πάθει κάτι, αλλά και πόση χαρά όταν εμφανιζόσουν κουνάμενη, σεινάμενη και μου άρχιζες τα γνωστά σου λατρεμένα κολπάκια!
Που να ήξερες εσύ, ότι εγώ δεν ανέπνεα μέχρι να σε δω …
Τώρα μου έφυγες για πάντα, δε θα ξανάρθεις ποτέ ξανά και νιώθω την καρδιά μου να σπάει!
Η εικόνα σου στοίχειωσε τη σκέψη μου, σε βλέπω διαρκώς μπροστά μου σε όλα τα μέρη που πάτησες και στάθηκες!
Θαρρώ, πως σε βλέπω να περπατάς, να τρέχεις, να παίζεις, να τρως, να κοιμάσαι, να σκαρφαλώνεις στις στέγες, να γλείφεσαι, ν΄ ακονίζεις τα νυχάκια σου, να κυλιέσαι στο χορτάρι, να κάνεις κουτουλιές στα σκυλιά μας, να τρίβεσαι στην υπόλοιπη γατοπαρέα μας, να περιμένεις με χαρά να φας την παστούλα σου που σε ξετρέλαινε, να τρέχεις όταν άκουγες ν΄ ανοίγω τη βρύση και να περιμένεις πάντα να σου βάλω καθαρό νερό για να πιείς, να κάθεσαι ώρες ακίνητη και να ρεμβάζεις, να τρυπώνεις τις νύχτες στην αγκαλιά μου και να γουργουρίζεις, να με κοιτάς με τον τρόπο που μόνο σε σένα βρήκα!
Το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια, φλερτάρει με το παράλογο, αφού εσύ με ξεγέλασες Πριγκίπισσα και μου έφυγες για πάντα! Έφυγες, χωρίς να ξέρεις πόσο πόνο και πόση ερημιά άφησες πίσω σου!
Και τον καρκίνο τον ξεγελούσες πάνω από 1,5 χρόνο τώρα, έπαιζες μαζί του, τον κορόιδευες! Ένα μόνο μήνα ζωής σου είχε δώσει η κτηνίατρος κι εσύ τους έκανες 20!!
Πάλεψες όσο λίγοι ξέρουν και μπορούν, γιατί ήσουν πολύ γενναία κορίτσι μου, ήσουν ατρόμητη εσύ!
Μα ο αντίπαλός σου είναι ύπουλος, είναι μπαμπέσης, δεν έπαιξε τίμια, γι΄ αυτό και σε νίκησε!
Πόσο πολύ ήθελες να ζήσεις…
Σκαρφάλωνες στα δένδρα, κάνοντάς μας επίδειξη και μετά ερχόσουν τρέχοντας κοντά μου και με κοιτούσες, σα να μου έλεγες: «Με είδες μανούλα; Μη φοβάσαι, είμαι καλά»
Ήσουν γεμάτη ζωή και μου ‘δινες και μένα ελπίδα, δύναμη, κουράγιο! Πως τα έκανες όλα αυτά, με 10 αιματοκρίτη;
«Απορώ, πως τα κάνει όλα αυτά, αλλά και πως ζει ακόμα; Με 10 αιματοκρίτη δε ζεις» αναρωτιόταν η κτηνίατρος!
Έλεγα θα τα καταφέρουμε, γιατί το κορίτσι μου είναι βράχος! Και καμάρωνα για σένα, σε σεβόμουνα και σε θαύμαζα για όλ’ αυτά που έκανες, για όλ’ αυτά που ήσουν!!
Έδινες τον αγώνα σου σιωπηλά, αθόρυβα, με εκπληκτική αξιοπρέπεια, με απίστευτο θάρρος και ανεξήγητη δύναμη! Δεχόσουν όλες τις δοκιμασίες, ακόμα και τις ταλαιπωρίες γαλήνια, με μια ιώβια υπομονή που με σόκαρε!
Είχες ένα ιδιαίτερο, δικό σου τρόπο να συμπεριφέρεσαι, να εκδηλώνεις τα αισθήματά σου, να ζεις, ακόμα και να υποφέρεις!
Κάθε μέρα, με κάθε σου κίνηση με καθήλωνες κι ένιωθα τόσο δα μικρούλα μπροστά στο μεγαλείο σου!
Έχω πολλές γάτες, όλες τις λατρεύω κι όλες έχουν το δικό τους ξεχωριστό, αγαπημένο χαρακτήρα κι έχω ασχοληθεί με αμέτρητες άλλες.
Εσύ όμως… Εσύ ήσουν ένα πλάσμα σπάνιο, μοναδικό, αέρινο με όλες του κόσμου τις χάρες μαζεμένες πάνω σου, ένα πλάσμα απ΄ αλλού φερμένο, που λέει κι ο ποιητής!
Υπέροχη, αλλιώτική, άπιαστη, μ΄ έκανες να υποκλίνομαι στην προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο σου κι έδινες άλλη υπόσταση στο χρόνο και στο χώρο και στη ζωή μας έδινες άλλο νόημα!
Ήσουν η ψυχή στη μεγάλη μας παρέα, το αστέρι εκεί όπου σκοτείνιαζε, το γιασεμί στον κήπο μας, το πλάσμα που μάγευε και έκλεβε καρδιές, ο Έρωτας ο μεγάλος, η Πριγκίπισσα της καρδιάς μου!
Τώρα που έφυγες, τι παράξενο; Λες κι άδειασε ο κόσμος γύρω μου, λες κι έχασα την πυξίδα μου και δεν ξέρω που να πάω.
Το σπίτι γεμάτο από ψυχές αγαπημένες, γεμάτο κι από σένα, μα εγώ δεν έχω που να σταθώ. Πόση ησυχία υπάρχει γύρω μου;
Έτσι ξαφνικά, η ζωή έγινε αβάσταχτη, οι μνήμες κατακλύζουν το μυαλό μου κι η σκέψη, πως δε θα σε ξαναδώ ποτέ ξανά, μου κόβει την ανάσα! Πως θα είναι η ζωή χωρίς εσένα;
Άλλαξαν όλα τώρα πια, όλα πήραν άλλη μορφή, λιγόστεψαν και μίκρυναν.
Τι παράξενο, θα σκεφτεί κάποιος: Ένα τόσο δα πλασματάκι να γεμίζει το χώρο, τον κόσμο, τη ζωή!
Ναι, τόσο πληθωρική ήταν η παρουσία σου Πριγκίπισσα, τόσο ασύγκριτα θαυμαστή η συμπεριφορά σου, τόσο λαμπερή η ύπαρξή σου!
Είναι η αγάπη που τα κάνει όλα τόσο μεγάλα;
Μπα, εσύ ήσουν τεράστια, ήσουν για μένα μια μικρή Θεά, η δική μου Θεά, η πηγή δύναμης, ο φάρος μου ο φωτεινός! Έζησα κοντά σου τα πιο συναρπαστικά συναισθήματα, δεθήκαμε με ένα άρρηκτο δέσιμο σε όλα τα δύσκολα που περάσαμε μαζί!
«Μια γάτα ήταν, εδώ χάνονται άνθρωποι» μου είπαν κάποιοι με μια δόση ειρωνείας…
Όταν η καρδιά σπάσει σε χίλια κομμάτια, μόνο όσοι έχασαν όποιον αγάπησαν πολύ, όσοι πάλευαν κάθε μέρα με το θάνατο σ’ έναν αγώνα ζωής κι έδωσαν την ψυχή τους χάρισμα, μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν, πόσο ασήκωτο είναι τούτο το φορτίο, πόσο δυσβάσταχτη είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει!
Μα κι αν κανείς στον κόσμο δε μπορεί να καταλάβει, τι πειράζει; Μήπως το μεγάλο πόνο, μόνος του δεν τον περνάει κανείς;
Ποιος ξέρει, που να βρίσκεσαι τώρα;
«Στον παράδεισο» μου λένε κάποιοι άλλοι, σα λόγο παρηγοριάς.
Μα εμένα κορίτσι μου, τίποτα και κανείς δε μπορεί να με παρηγορήσει, αφού δεν είσαι εδώ και δε θα είσαι ποτά ξανά. Πως συνηθίζεται αυτό; Πως αντέχεται; Πως να κάνεις την καρδιά να μην πονάει και τη ζωή πιο υποφερτή;
Ξέρω, πως έτσι κι αλλιώς, ζεις και θα ζεις μέσα μου! Πάντα Θα σε βρίσκω στα πιο δυνατά συναισθήματα, στις πιο γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις, στις πιο όμορφες εικόνες, στα τόσα ανεκτίμητα μαθήματα που πήρα από σένα! Τότε δε θα περιμένω και δε θα φοβάμαι!
Τώρα όμως, τώρα μου λείπεις Αστέρι μου, όλα σου μου λείπουν… κι οι μέρες μου είναι όλες συννεφιασμένες. Νιώθω, πως μου έκοψαν και μου πήραν ένα κομμάτι από την καρδιά μου και σκέφτομαι, πως η ζωή ποτέ ξανά δε θα είναι η ίδια, τίποτα γύρω μου και μέσα μου δε θα είναι το ίδιο!
Ξέρω Πριγκίπισσα, θα ΄ρθει καιρός που θα συνηθίσω την απουσία σου, θα πάψω να σε ψάχνω παντού, θα πονάω λιγότερο, θα μάθω να ζω χωρίς εσένα, θα μπορώ να πω: «Η ζωή συνεχίζεται» χωρίς να νιώθω ότι σε προδίδω!
Τώρα, είναι νωρίς ακόμα…
Ελένη Κασπίρη
Λατρεμένη μου Λούσυ,έφυγες
Submitted by eleni on Thu, 03/20/2014 - 12:07
Λατρεμένη μου Λούσυ, έφυγες…
Καλό σου ταξίδι!!!!
Πάλεψες πολύ το ξέρω, πάλεψες σιωπηλά, αθόρυβα, πάλεψες γενναία!!
Μα ήταν άνισος ο αγώνας σου καλή μου με τον καρκίνο και σε νίκησε!
Σε κράτησα εδώ όσο μπόρεσα, σε αγάπησα όσο δε βάζει ο νους, σε πόνεσα όσο η καρδιά δεν αντέχει!
Μα πιο πολύ σε θαύμασα, για τη δύναμη, τον αγώνα, το βουβό σου πόνο!
Έφευγες κι εγώ ήμουν ανήμπορη, ανίκανη ν΄ αντιδράσω... Θεατής σ΄ ένα έργο, που η ζωή, μας θέλησε πρωταγωνίστριες και τις δύο. Εσύ έδινες την τελευταία σου μάχη, που τελικά την έχασες κι εγώ μια πρωτόγνωρη, δύσκολη μάχη με τη ζωή.
Και πάντα δίπλα μας ο ίδιος, ο δικός μας Φύλακας Άγγελος, η Γιούλη. Σε κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα, σε κάθε αναπνοή.
Μα όσο κι αν πάλεψες σκληρά, στέρεψαν οι αντοχές σου, κουράστηκες πολύ Λουκάκο μου το ξέρω.
Μ΄ έμαθες πολλά, όσο ζήσαμε μαζί, μου δίδαξες ακόμα περισσότερα και θα σου είμαι ευγνώμων για πάντα.
Σ΄ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, γιατί την έκανες λιγότερο φτωχή κι εμένα καλύτερο άνθρωπο.
Μαζί σου έκλεισε μια εποχή, μια ιστορία, ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου.
Σχεδόν όλη σου τη ζωή μες τη σκλαβιά την έζησες, γιατί ήρθες πολύ αργά σε μένα. Αλλά και τις τελευταίες σου μέρες, μες τον πόνο τις έζησες κι αυτές. Άδικη η ζωή, πολύ άδικη για κάποια πλάσματα καρδιά μου!
Τώρα όμως οι πύλες του παραδείσου άνοιξαν διάπλατα για σένα! Εκεί δεν υπάρχει ούτε σκλαβιά, ούτε φόβος, ούτε πόνος!
Αν οι άγγελοι έχουν μορφή, σίγουρα θα έχουν τη δική σου!
Είναι όλα τόσο νωπά, τόσο δύσκολα, τόσο αβάσταχτα βαριά Άγγελέ μου!
Η απουσία σου έχει σκιάσει τη ζωή μου, η μορφή σου, οι εικόνες σου έχουν γεμίσει το βλέμμα και τη σκέψη μου! Κι η καρδιά μου, πως να βαστάξει τούτο τον αφόρητο πόνο;
Η αγάπη μου θα σ΄ αγκαλιάζει πάντα , όπου κι αν είσαι και το λατρεμένο βλέμμα σου, απ΄ όπου κι αν με κοιτάς, θα φωτίζει τη ζωή μου κάθε στιγμή σε κάθε βήμα!
Ελένη Κασπίρη
Όσκαρ-Ο πρώτος μου συγκάτοικος
Submitted by eleni on Sat, 12/01/2012 - 19:21
Ο Όσκαρ ήταν ο πρώτος μου συγκάτοικος, 25 χρόνια πριν!
Τον βρήκαμε μωράκι, κάτω από ένα κάτω από ένα κάδο σκουπιδιών.
Τον πήραμε, τον φροντίσαμε και έγινε ένας υγιής και πανέμορφος γάτος. Ζούσαμε σχεδόν τέλεια μαζί, φώλιαζε στην αγκαλιά μας και γουργούριζε, κοιμόταν στο κρεβάτι, ταξίδευε μαζί μας στο αυτοκίνητο χωρίς κλουβάκι, (κανονικός συνεπιβάτης), πηγαίναμε στο κτηνιατρείο, (προς μεγάλη έκπληξη του κτηνιάτρου), επίσης χωρίς κλουβάκι. Θυμάμαι που μας έλεγε χαριτολογώντας: «Φέρατε το σκύλο;»
Μπορώ να πω, μετά από τόσα και τόσα ζώα που μπήκαν στη ζωή μου, ότι ήταν ο πιο ήρεμος και φιλικός γάτος που έχω γνωρίσει. Χαδιάρης, αγαπησιάρης, παιχνιδιάρης, υπάκουος, πανέξυπνος!
Μία μέρα φύγαμε από το σπίτι βιαστικά και ξεχάσαμε το αμμοδοχείο του στο μπαλκόνι με κλειστή την πόρτα! Όταν γυρίσαμε, με μεγάλη μας έκπληξη, διαπιστώσαμε ότι είχε χρησιμοποιήσει τη δική μας τουαλέτα! Δεν είχε κάνει ποτέ καμία «ζημιά», όπως λίγο πολύ κάνουν όλες οι γάτες με το γρατζούνισμα.
Ο έρωτάς του για τη Λορέτα, την γάτα της κυρίας στο από κάτω διαμέρισμα, ήταν το θέμα της πολυκατοικίας για αρκετές μέρες! Ξημεροβραδιαζόταν στο μπαλκόνι για να της στέλνει ερωτικά μηνύματα…. Ακροβατούσε στα κάγκελα του μπαλκονιού και της έκανε τον καμπόσο! Όσο αυτή νιαούριζε και του έκανε ναζάκια, τόσο ο δικός μας τρελαινόταν!
Τον λατρεύαμε, μα κι εκείνος έκανε τα πάντα για να μας κερδίζει κάθε μέρα! Ήταν το πρώτο ζώο στη ζωή μας, ως συγκάτοικος και ήταν τόσο, μα τόσο απίστευτα «καλός», που σκεφτόμαστε ότι ήταν δώρο Θεού και νιώθαμε πολύ τυχεροί που βρέθηκε στο σπίτι και τη ζωή μας ένα τόσο υπέροχο πλάσμα!
Έτσι πέρασαν 2 χρόνια αρμονικής συμβίωσης με τον αγαπημένο μας γατούλη!
Κάποτε, αποφασίσαμε να αλλάξουμε σπίτι και μετακομίσαμε σε ένα σπίτι με κήπο. «Σκεφθήκαμε, ότι θα ήταν καλύτερα και για τον Όσκαρ, να βγαίνει και λίγο έξω και να βρίσκεται πιο κοντά στη φύση.
Ο Όσκαρ ήταν πραγματικά ευτυχής στο νέο μας σπίτι, γιατί έκανε τις βόλτες του στον κήπο, ξάπλωνε στο χορτάρι κάτω από τον ήλιο, σκαρφάλωνε στα δένδρα, κυνηγούσε τα ζουζούνια και όταν χόρταινε από όλα αυτά, γυρνούσε πάντα περιχαρής στο σπίτι για να φάει, να πάρει τα χάδια του και να αράξει..
Μετά από περίπου 1 χρόνο σε αυτό το σπίτι, μπήκε στη ζωή μας η Sweety μας! Ο Όσκαρ την καλοδέχθηκε και ευτυχώς η συνύπαρξή τους ήταν ιδανική!
Όλα ήταν πολύ ωραία!
Όλη η γειτονιά, είχε έναν καλό λόγο για τον πανέμορφο, χαδιάρη, φιλικό με όλους γάτο. Ήταν πολλοί που μας ζητούσαν να τον ζευγαρώσουμε, να υιοθετήσουν τα γατάκια που θα του μοιάζουν.
Η κ. Ειρήνη, μία γειτόνισσα τον είχε αγαπήσει υπερβολικά! Τον φώναζε καθημερινά, να του τηγανίσει ψαράκια για να φάει. Που τον έχανες, που τον έβρισκες, στον καναπέ της καλής γειτόνισσας, να κοιμάται μετά το υπέροχο γεύμα που του είχε προσφέρει.
Η κ. Νεκταρία, είχε μία θηλυκή γάτα την Αντζελίνα. Ήθελε να τον «κάνει γαμπρό της», θυμάμαι που μας έλεγε χαρακτηριστικά!
Τρία χρόνια πέρασαν έτσι, κυλούσε ο καιρός και είμαστε όλοι χαρούμενοι! Εμείς που του δώσαμε, ότι ήθελε και εκείνος που πραγματικά περνούσε υπέροχα! Απολάμβανε τη φύση, έκανε και τις βόλτες του στη γειτονιά γεμάτος καμάρι, αφού όλοι τον αγαπούσαν.
Τι καλά που αλλάξαμε σπίτι! Ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε για το γάτο μας!!
Όμως… τι άδικο! Η παραδεισένια ζωή του Όσκαρ, μα και η δική μας χαρά, έμελλε να τελειώσουν πολύ άδικα.…
Γιατί; Γιατί έχουν δίκιο όσοι λένε, πως η άγνοια μπορεί να φέρει μεγάλο κακό…
Δεν ξέραμε τότε, δεν υπήρχε η πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα, μα ούτε και μας είπε κανείς, ότι οι γάτες δεν αρκούνται μόνο στο δικό μας κήπο, αλλά μπορεί κάποια στιγμή να δοκιμάσουν να βγουν και παρά έξω!
Και περισσότερο οι αστείρωτοι γάτοι, που περιπλανώνται σε αναζήτηση ζευγαρώματος και έτσι διατρέχουν πολλούς κινδύνους. Να εμπλακούν σε καυγάδες με άλλους αρσενικούς, να τραυματιστούν, να κολλήσουν θανατηφόρες ασθένειες, να χαθούν, να πεθάνουν!
Μια μέρα λοιπόν, έφυγε και… δεν ξαναγύρισε ποτέ…
Τον ψάχναμε κλαίγοντας μέρα νύχτα, κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για πολύ καιρό, μα δεν καταφέραμε τίποτα!
Ο Όσκαρ χάθηκε για πάντα από τη ζωή μας!
Κλάψαμε, πονέσαμε, θρηνήσαμε... έφυγε από τη ζωή μας ένας σπουδαίος, ένας υπέροχος σύντροφος!
Ακόμα και τώρα, 20 χρόνια από τη φυγή του, κάθε σκέψη γι΄ αυτόν μας πληγώνει και μας γεμίζει πόνο, αλλά και τύψεις και ενοχές.
Δε μας συγχωρήσαμε ποτέ αυτό το λάθος, που κόστισε τη ζωή του. Το δεν «γνώριζα», δε μπορεί να είναι δικαιολογία, είναι όμως η πικρή μας αλήθεια και συνάμα η πληγή στην καρδιά και το βάρος στη συνείδηση!
Όμως, από αυτό το πικρό και μαύρο γεγονός, πήραμε ένα πολύ καλό μάθημα!! Σε όσα ζώα μπήκαν στη ζωή μας μετά τον Όσκαρ, η πρώτη μας έννοια ήταν η στείρωση!
Γλυκέ μας Οσκαράκο, πάντα σε αγαπάμε και πάντα τρέχει ένα δάκρυ για σένα, κάθε φορά που έρχεσαι στη σκέψη μας...