Άρθρα Εκπαίδευσης
Μην καθηλώνεις τον σκύλο σου στο crate, απαξιώνεις ένα νοήμον και συναισθανόμενο πλάσμα για όποιο λόγο και με όποιο τρόπο κι αν το κάνεις
Submitted by eleni on Mon, 06/28/2021 - 11:20
Τι είναι εντέλει το crate για τον σκύλο;
Φωλιά, "μαγικό" εργαλείο εκπαίδευσης ή μήπως η καθήλωσή του εκεί μέσα είναι η πλήρης απαξίωση για ένα νοήμον και συναισθανόμενο πλάσμα;
Δεν χρησιμοποιείς crate;
Μήπως δεν γνωρίζεις καν τι είναι;
Δεν έχεις ακούσει ή διαβάσει για το "θαυματουργό" πολυχρηστικό εργαλείο εκπαίδευσης σκύλων, που λύνει όλα τα προβλήματα;.
Παράξενο...
Διαφημίζεται παντού, χρησιμοποιείται από τους περισσότερους κηδεμόνες και προτείνεται από την πλειοψηφία των εκπαιδευτών και όχι μόνο.
Το προτείνουν και όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με τους σκύλους και όλοι το "βαφτίζουν" σπίτι, φωλιά και καταφύγιο του σκύλου.
Μάλιστα το θεωρούν ένα καταπληκτικό, πολύ απαραίτητο, πολύ χρήσιμο, σούπερ αποτελεσματικό και απίστευτα βολικό εργαλείο εκπαίδευσης
Πιο συγκεκριμένα, για να καταλάβεις είναι ένα κλουβί με τέτοιες διαστάσεις, ίσα που να χωράει ο σκύλος!
Πότε το χρησιμοποιούν;
Όταν λείπουν, αλλά και την νύχτα (όταν δεν έχουν την επίβλεψη δηλαδή) για να μην κάνει ζημιές και για την τουαλέτα.
Βλέποντας την σούπερ
"αποτελεσματικότητα" αρχίζουν να το χρησιμοποιούν και όταν έρχεται επισκέπτης που δεν τον θέλει και όταν τρώνε ή χαλαρώνουν στον καναπέ και τους ενοχλεί, όταν κάνουν δουλειές, όταν πηδάει πάνω τους, όταν δαγκώνει για να παίξει και γενικά, όταν θέλουν να βρίσκουν την ησυχία τους!
Κάπως έτσι, καταλήγει ο σκύλος να περνάει 16,18 ,20, 22 ώρες στο κλουβί... Τον περισσότερο χρόνο της ζωής του δηλαδή!
Και η "καταπληκτική" χρήση του γίνεται καταχρηστική και μάλιστα σε βαθμό κακοποίησης!
Αυτό το "μαγικό" κλουβί λοιπόν, λύνει όλα τα προβλήματα, εύκολα κι απλά.
Των ανθρώπων βέβαια..
Όχι των σκύλων!
Και θα συμφωνήσω, πως από όλα τα "πλεονεκτήματα" που αναφέρουν, ένα μόνο ισχύει, ότι είναι πολύ βολικό για τους ανθρώπους!
Ποιους;
Εκείνους που πληροφορήθηκαν, πως είναι ο "ιδανικός" και "ασφαλής" τρόπος εκπαίδευσης.
Αλλά κι εκείνους που δεν έχουν την υπομονή να ασχοληθούν, που δεν θέλουν να αφιερώσουν χρόνο και προσπάθεια για να καθοδηγήσουν τον σκύλο τους, εκείνους που δεν θέλουν να ξεβολευτούν, εκείνους που βαριούνται και γενικά όσους ψάχνουν την εύκολη λύση.
Ο σκύλος όμως, πως νιώθει εκεί μέσα;
Αναρωτήθηκε κανείς από όλους αυτούς, αν είναι βολικό γι' αυτόν;
Μα πως είναι δυνατόν να είναι βολικό, όταν τον ακινητοποιείς σε ένα τόσο μικρό χώρο, ίσα που να χωράει και του στερείς την δυνατότητα να περπατήσει, να τεντωθεί, να μετακινηθεί σε άλλη θέση, να σηκωθεί στα δυό του πόδια και με δυσκολία να σταθεί όρθιος;
Που αποτρέπει να εκτελέσει κάθε φυσιολογική συμπεριφορά του και εμποδίζει κάθε φυσική του κίνηση;
Πως είναι δυνατόν να περνάει καλά, όταν τον καθηλώνεις σε ένα σημείο, καταπιέζοντας την ενέργεια και την ελευθερία οποιοσδήποτε κίνησής του, προκαλώντας του ανία, πλήξη και βαρεμάρα;
Που του προκαλεί άγχος, φόβο και πανικό πολλές φορές, αφού νιώθει παγιδευμένος;
Που κάποιοι παθαίνουν κατάθλιψη και άλλοι αποκτούν ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, αλλά και σωματικά προβλήματα μυϊκά, σκελετικά, όταν μένουν μόνιμα;
Που κάποιοι τραυματίζονται στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν γαβγίζουν, κλαίνε, ουρλιάζουν ασταμάτητα, χτυπιούνται και δαγκώνουν το κλουβί;
Αντιδρούν, όπως μπορούν για να εισπράξουν στη συνέχεια κάποιες φορές, φωνές και ξύλο για να σταματήσουν.
Εκπαιδευτικές συμβουλές...
Αν λοιπόν στους ανθρώπους λύνει προβλήματα, στους σκύλους όχι μόνο δεν λύνει, αντίθετα δημιουργεί!
Πολλά και μεγάλα!!
Όλοι το "βαφτίζουν" φωλιά-σπίτι...
"Ο σκύλος δεν το βλέπει φυλακή, το βλέπει φωλιά-σπίτι" λένε...
Προσπαθώ στ' αλήθεια, μα αδυνατώ να καταλάβω,πως γίνεται να είναι σπίτι-φωλιά όταν τον κλειδώνεις και ανοίγεις, όταν και αν εσύ το αποφασίσεις;
Σπίτι είναι όταν μπαίνεις, αλλά και όταν έχεις την επιλογή να βγεις, όποτε εσύ θελήσεις.
Όλα τα ζώα στη φύση επιλέγουν τη φωλιά τους, εκεί που αυτά θα νιώσουν ασφάλεια και ηρεμία, αλλά πάντα θέλουν να έχουν και την επιλογή της διαφυγής γιατί δεν αντέχουν να νιώθουν παγιδευμένα.
Αυτό που συμβαίνει με το κλειδωμένο crate είναι εγκλωβισμός, αναγκαστικός εγκλεισμός, περιορισμός και στέρηση ελευθερίας.
Και όσο κι αν ενοχλεί κάποιους, η στέρηση ελευθερίας είναι φυλακή!
Αφού τον σκύλο τον βάλαμε στην ζωή μας και τον εντάξαμε στην οικογένεια μας, τότε το σπίτι μας ολόκληρο είναι το σπίτι, η φωλιά και το καταφύγιό του.
Αν εμείς δημιουργήσουμε τις σωστές συνθήκες, τον καθοδηγήσουμε σωστά και σεβαστούμε τις ανάγκες του, μια χαρά ασφαλής, ήρεμος και χαρούμενος θα νιώθει!
Ένα δικό του κρεβατάκι να κοιμάται, να ξαπλώνει και να ηρεμεί, είναι μια βολική φωλιά για τον σκύλο μας και συγχρόνως μια όμορφη εικόνα!
Και όσοι δεν μπορούν να το καταλάβουν, μάλλον δεν αντιμετωπίζουν τον σκύλο με τον σεβασμό που του πρέπει!
Και τι τραγική ειρωνεία....
Πολλοί που το χρησιμοποιούν, τον έχουν υιοθετήσει από καταφύγιο για να γλυτώσει από το κλουβί...
Να δούμε πως βοηθάει τους ανθρώπους και όχι τον σκύλο;
Είναι κάποιοι που πιστεύουν, ότι έτσι θα μάθει ..
Υπάρχουν "ειδικοί" που λένε, ότι με την απομόνωση θα μάθει.
Αλήθεια τώρα;
Τι ακριβώς θα μάθει, όντας απομονωμένος μέσα στο κλουβί;
Τον κλειδώνεις και δεν μπορεί να σε ενοχλήσει, όμως τις συμπεριφορές δεν τις αλλάζεις και δεν λύνεις κανένα πρόβλημα.
Αντίθετα το πολλαπλασιάζεις, αφού όταν τον βγάλεις θα έχει πολλαπλάσια ενέργεια συσσωρευμένη από την ακινησία, ώστε να επιδοθεί με περισσότερο ζήλο σε όλες τις συμπεριφορές που θέλησες να "λύσεις" με τον εγκλεισμό του.
"Οπότε, ξανά γρήγορα μέσα στο κλουβί... που θα πάει θα μάθει... ".
Τι πιστεύουν;
Ότι αυτό το "μαγικό" εργαλείο έχει πράγματι υπερφυσικές δυνάμεις και του μεταδίδει γνώση, άρα μόλις βγει, θα ξέρει και πως να συμπεριφέρεται;
Κι έτσι, υπάρχουν σκύλοι που ζουν (όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό) μόνιμα εκεί και τους βγαζουν μόνο 2 φορές τη μέρα για 10 λεπτά για να κάνουν τις ανάγκες τους.
Υπάρχουν σκύλοι κλειδωμένοι στο crate μέρα νύχτα , μέσα σε σκοτεινές αποθήκες να κλαίνε ασταμάτητα και να χτυπιούνται με όση δύναμη έχουν.
Και όσο περιμένουν να τους ελευθερώσουν, οι άνθρωποι περιμένουν ως δια μαγείας να μάθουν να συμπεριφέρονται, χωρίς να ασχοληθούν καθόλου!
Τους βολεύει μια χαρά βέβαια και κάπως έτσι ξεμπερδεύουν, αδιαφορώντας για το πως νιώθει ο σκύλος τους. Αν πλήττει αφόρητα, αν αγχώνεται, αν φοβάται, αν νιώθει παγιδευμένος, αν υποφέρει... Αν χάνουν την εμπιστοσύνη του;
Ψιλά γράμματα μάλλον.
Την ησυχία τους θέλουν... Και το crate τους την προσφέρει εύκολα, γρήγορα, άμεσα!
Το εύλογο ερώτημα είναι : Αυτοί οι άνθρωποι γιατί πήραν σκύλο;
Πριν λίγες μέρες με κάλεσε μια κυρία που είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα και ήταν πολύ αναστατωμένη. Δυστυχώς, το τηλεφώνημα δεν ήταν το πρώτο, ούτε το μόνο,δέχομαι συχνά παρόμοια τηλεφωνήματα.
Ο σκύλος της 14 μηνών τώρα, "εκπαιδεύτηκε" σε crate από κουτάβι.
"Δεν έμαθε τίποτα και όταν βγαίνει κάνει σαν τρελός. Πηδάει πάνω μας να κυριαρχήσει, έρχεται κοντά στο τραπέζι όταν τρώμε και απαιτεί επίμονα φαγητό γιατί την έχει δει αρχηγός..."
Αυτά ήταν τα λόγια της...
Το ότι είχε "τρελαθεί" από την κλεισούρα και πήγαινε κοντά τους να δείξει την χαρά του, να επικοινωνήσει, να παίξει κλπ, ούτε που τους πέρασε από το μυαλό...
Η εκπαιδευτική συμβουλή για να μην τους ενοχλεί, ποια ήταν;
Μα φυσικά να τον διορθώνουν χτυπώντας τον με ρεύμα (φορούσε ηλεκτρικό κολάρο) και πνίγοντάς τον (φορούσε και πνίχτη). Άλλα "θαυματουργά" εργαλεία..
Εκπαιδευτές τα προτείνουν αυτά..
Φοβερός τρόπος εκπαίδευσης έτσι; Και μάλιστα νόμιμος...
Είναι αδιανόητο να προτείνονται την σήμερον ημέρα από ειδικούς τέτοιες τεχνικές μάθησης. Όσοι προτείνουν αυτές τις παρωχημένες πρακτικές ή στηρίζονται σε ξεπερασμένες επιστημονικά γνώσεις ή δεν έχουν λύσεις στα θέματα που καλούνται να απαντήσουν ή έχουν πολύ "ελαστική" ηθική.
Οι ειδικοί φυσικά και δεν είναι αλάνθαστοι, όμως η γνώση, η επιστήμη, η έρευνα χωρίς ηθική πρέπει να απορρίπτονται αμέσως.
Ο ειδικός σου λέει, εσύ δεν γνωρίζεις, το δέχομαι. Με τι καρδιά μπορείς και τον βασανίζεις όμως;
Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, ότι δεν διδάσκεις όταν απομονώνεις και εγκλωβίζεις;
Πως θα μάθει κλεισμένος εκεί μέσα, όταν τον αποκλείεις από την καθημερινότητα και του στερείς πράγματα, καταστάσεις, εμπειρίες, στιγμές που θα μπορούσε να ζήσει κοντά σου, με την οικογένεια, με τους επισκέπτες;
Ο σκύλος, όταν κινείται ελεύθερα κοντά μας μαθαίνει, δουλεύει το μυαλό του, αποκτά εμπειρίες, προσαρμόζεται σε διάφορες καταστάσεις, γνωρίζει πράγματα, κοινωνικοποιείται και είναι χαρούμενος! Αρκεί φυσικά να έχουμε τη θέληση και την υπομονή να ασχοληθούμε και να περνάμε δημιουργικό χρόνο μαζί του.
Κάποιοι που θέλουν να τον τιμωρήσουν...
Και εννοείται, πως πάρα πολλοί το χρησιμοποιούν για τιμωρία.
Αν ο σκύλος κάνει κάτι που δεν θέλουν, η τιμωρία μέσα στο crate είναι η πρώτη λύση τους.
Τον τιμωρούν άδικα φυσικά , αφού δεν μπήκαν στη διαδικασία να του μάθουν τι θέλουν να κάνει, αντί γι' αυτές τις συμπεριφορές.
Και για να του αξίζει μια τέτοια τιμωρία, μάλλον το μασούλημα της παντόφλας, το ανέβασμα στον καναπέ,το ζητιάνεμα στο τραπέζι κλπ είναι αξιόποινες και καταδικαστέες πράξεις και πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά! Υπάρχει καλύτερος τρόπος "συμμόρφωσης" από το crate;
Θυμάμαι πριν χρόνια, κάποιον παιδοψυχολόγο που συνέστησε στους γονείς να κλείνουν σε μια πολύ μικρή σκοτεινή αποθήκη το 7χρονο κοριτσάκι που είχε συμπεριφορές "ανάρμοστες" για να το "συνετίσουν"
Όχι μόνο δεν "συνετίστηκε" αντίθετα πολλαπλασιάστηκαν τα προβλήματα φυσικά.
Και οι γονείς άρχισαν να επισκέπτονται ψυχολόγο γιατί εκείνοι είχαν το πρόβλημα τελικά.
Τι κάνουν όμως οι άνθρωποι που βλέπουν, ότι δεν λειτουργεί αυτός ο τρόπος για να "συμμορφωθεί" ο σκύλος;
Τον τιμωρούν περισσότερο φυσικά...Και όλο αυτό δεν έχει τέλος...
Αυτοί που τον θέλουν "στρατιωτάκι... "
"Μαθαίνει να είναι πειθαρχημένος" λένε κάποιοι άλλοι .
Πειθαρχία... Μάλιστα...
Πειθαρχώ σημαίνει υπακούω (εκτελώ-συμμορφώνομαι) στις εντολές - διαταγές κάποιου.
Όμως... "Που τελειώνει η πειθαρχία
και που αρχίζει η βαναυσότητα; Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, χιλιάδες παιδιά (και σκυλιά θα συμπληρώσω εγώ) ζουν σε μια σιωπηλή κόλαση" (François Mauriac).
Δηλαδή θέλεις να έχεις τον σκύλο στρατιωτάκι;
Ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο;
Το ακούνητο σίγουρα το έχεις με το crate .Το ίδιο και το "αγέλαστο". Το αμίλητο; Ίσως... Αλλά όχι πάντα!
Θυμάσαι αυτό το παλιό παιδικό παιχνίδι, όπου ένα παιδί «τα φυλάει» και μόλις τελειώσει το μέτρημα, προσπαθεί να κάνει τους ακίνητους συμπαίκτες του να κουνηθούν ή να γελάσουν;
Μόνο που αυτό ήταν παιχνίδι, είχε πλάκα και κρατούσε ελάχιστα.
Αυτό που κάνεις εσύ στον σκύλο σου δεν είναι παιχνίδι, δεν έχει καθόλου πλάκα και κρατάει ώρες, μέρες, μήνες... Χρόνια ίσως;
Γιατί θέλεις τον σκύλο σου έτσι;
Μήπως θεωρείς κι εσύ, όπως λένε κάποιοι, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο διεγερτικό από το να διατάζεις και να σε υπακούν;
Ή μήπως θέλεις να είσαι ο αρχηγός της αγέλης; Να καταλάβει ο σκύλος, ότι είναι "κάτω" από σένα για να μη σου πάρει τον αέρα;
Αυτό σου είπε ο εκπαιδευτής σου ή το διάβασες κάπου;
Πόσο μεγάλη ανοησία, πόσους σκύλους έχει βασανίσει και πόσες σχέσεις έχει καταστρέψει αυτή η θεωρία;
Σκέψου το αυτονόητο : Αφού αποφασίζεις για τα πάντα στην ζωή του σκύλου σου, αυτομάτως εσύ έχεις τον έλεγχο!
Μην αγχώνεσαι λοιπόν, δεν ήρθε με τέτοιο σκοπό στο σπίτι σου.
Η πειθαρχία, η υπακοή, οι εντολές και όλα τα συναφή παραπέμπουν σε στρατιωτικούς νόμους και όχι σε οικογένεια.
Και ο σκύλος είναι οικογένεια!
Δοκίμασε να είσαι σωστός και δίκαιος κηδεμόνας, καθοδήγησέ τον και τα αποτελέσματα θα σε καταπλήξουν.
Κάποιοι θέλουν να τον "βοηθήσουν"...
Άλλοι το χρησιμοποιούν για το άγχος αποχωρισμού.
Τι να σχολιάσω εδώ;
Έχει άγχος και τον αγχώνεις περισσότερο;
Τον κλείνεις με το ζόρι;
Έτσι θα λύσεις το πρόβλημα του σκύλου σου;
Ακόμα κι αν τον έχεις μάθει από μικρό να μπαίνει και να κάθεται, αυτό σημαίνει, ότι θα μείνει ήρεμος και όταν λείπεις;
Αφού το άγχος το δημιουργεί η απουσία σου, είτε στο κλουβί είναι, είτε σε ένα δωμάτιο, είτε σε όλο το σπίτι, πάλι θα αγχώνεται.
Το μόνο που μπορεί να προλάβεις είναι οι ζημιές στην περιουσία σου, γιατί τις άλλες συμπεριφορές (γάβγισμα, ουρλιαχτό, κλάμα, ούρηση κλπ) θα συνεχίσει να τις έχει και μέσα στο κλουβί. Ακόμα και να τραυματιστεί μπορεί, στην προσπάθεια του να βγει άμα νιώθει παγιδευμένος. Κι έτσι η κατάσταση γίνεται πολύ χειρότερη!
Άλλοι θέλουν να τον εξοικειώσουν...
Κάποιοι μιλούν για εξοικείωση με το κλουβί, σε περίπτωση που χρειαστεί να ταξιδέψουν με πλοίο ή αεροπλάνο.
Αν τον θεωρείς μέλος της οικογένειας σου, δεν θα τον κλείσεις μέσα σε ένα κλουβί και να τον "παρκάρεις" όπως και το αυτοκίνητο σου σε κάποια γωνιά του πλοίου.
Θα πάρεις καμπίνα κι αν δεν μπορείς οικονομικά, θα ταξιδέψεις στο κατάστρωμα μαζί του.
Αυτό κάνουν οι οικογένειες!
Όσο για το αεροπλάνο αν, όταν και εφόσον χρειαστεί .... Μπορεί και ποτέ!
Και τον φυλακίζεις 1, 2, 5 ώρες κάθε μέρα δεν ξέρω για πόσο καιρό, (μπορεί για πάντα για να μην ξεσυνηθίσει) για την περίπτωση που; Που ίσως και να μην χρειαστεί ποτέ;
Κι εδώ να αναφέρω, έτσι για την ιστορία, πως γνωρίζω ανθρώπους που ταξίδεψαν οδικώς ή άλλαξαν προορισμό διακοπών για να μην χρειαστεί να βάλουν τον σκύλο τους σε κλουβί.
Κάποιοι το κάνουν για το "καλό" του και μόνο...
"Για τη δική του ασφάλεια το κάνω μόνο, όταν δεν έχω επίβλεψη " λένε κάποιοι.
Το να δημιουργήσεις ασφαλείς συνθήκες (πχ ένα δωμάτιο ασφαλές, έχοντας κάνει τη σωστή πρόληψη) για να μην κινδυνέψει, το έχεις σκεφτεί;
Γιατί προτιμάς την ασφάλεια με στέρηση ελευθερίας, με στέρηση κίνησης, με καθήλωση;
Είναι τόσο επισφαλής αυτή η ασφάλεια...!
Αυτό μου θυμίζει την υπερπροστασία των γονιών που καταπιέζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους για χάρη της ασφάλειας, που καταλήγουν να τους στερούν τόσα πράγματα, τόσες εμπειρίες και τα εμποδίζουν να αυτονομηθούν και να να ζήσουν φυσιολογικά. Τους στερούν ζωή!
Μια μορφή κακοποίησης δεν είναι κι αυτό;
Όμως,όπως είπε ο Karl Popper,
"Πρέπει να επιδιώκουμε την ελευθερία και όχι μόνο την ασφάλεια, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί μόνο η ελευθερία μπορεί να καταστήσει την ασφάλεια ασφαλή".
Είναι κάποιοι που του κάνουν και χάρη...
"Δεν είναι συνέχεια στο κλουβί, μόνο κάποιες ώρες, όταν χρειάζεται ..." Λένε άλλοι...
Του κάνεις και χάρη δηλαδή;
Το "όταν χρειάζεται" είναι τόσο υποκειμενικό για τον καθένα.
Για κάποιους χρειάζεται 1 ώρα, για άλλους 5, άλλους 10 και άλλους 18.
Κι επειδή δεν είναι συνέχεια, αυτό αναιρεί το γεγονός, ότι κάποιες ώρες ζει εκεί μέσα ακινητοποιημένος-φυλακισμένος;
Διάβασα κάπου και μου άρεσε, πως από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι".
Είναι κι αυτοί που απενοχοποιούν τον εαυτό τους..
" Μα αν το συνδυάσει ωραία, δεν υπάρχει πρόβλημα... τότε θα του αρέσει" λένε..
Δεν υπάρχει κανένα ηθικό υπόβαθρο στο να στερείς την ελευθερία από κάποιο ζώο, με όποιο τρόπο κι αν το κάνεις.
Μα στ'αλήθεια, ξέρεις τι κάνει πραγματικά χαρούμενο τον σκύλο σου;
Η ζωή είναι πολλά περισσότερα πράγματα από φαΐ, νερό, ασφάλεια και κάποιες "τζούρες" ελευθερίας και ζωής ...
Η ζωή είναι κίνηση κι εσύ τον αναγκάζεις να μένει ακίνητος και του στερείς ώρες, μέρες και αθροιστικά χρόνια ζωής!
Όπου δεν υπάρχει ελευθερία, υπάρχει θάνατος... Βιολογικός ίσως όχι, αλλά ψυχικός σίγουρα.
Όταν τον καθηλώνεις, υποφέρει (σιωπηλά κάποιες φορές) για την ζωή που χάνει και για την αβάσταχτη μοναξιά που τον καταδίκασες να ζει.
Λένε, πως δεν μπορείς να καταλάβεις, αν δεν μπεις στη θέση κάποιου.
Κι όμως, μπήκαμε στην θέση τους με τον αναγκαστικό εγκλεισμό μας λόγω της πανδημίας.
Μας περιόρισαν την ελευθερία μας κι εμείς το δεχθήκαμε (για το καλό μας και για την ασφάλειά μας) και μείναμε " φυλακισμένοι" στα σπίτια μας με κάποιες "τζούρες" ελευθερίας...
Κλειστήκαμε (μας έκλεισαν) μέσα στα ωραία μας κατά τα άλλα "κλουβιά" και ζούσαμε μόνο για τη μέρα που θα μας ελευθερώσουν...
Κι έτσι, χωρίς να το περιμένουμε, χωρίς να το καταλάβουμε μπήκαμε στη θέση τους!
Στη θέση που εμείς τους βάζουμε και είδαμε, καταλάβαμε, νιώσαμε στο πετσί και στην ψυχή μας, πως η στέρηση ελευθερίας για όποιο λόγο κι αν γίνεται, όσο "καλά" και να σου σερβίρεται, δεν αντέχεται!!!!
Κι όμως... Τίποτα απολύτως δεν μας δίδαξε... Εξακολουθούμε να στερούμε την ελευθερία του σκύλου μας, με διάφορες δικαιολογίες (για την ασφάλεια, για το καλό του, για να μάθει, για λίγο, με καλό τρόπο κλπ).
Τέλος κάποιοι καμαρώνουν κιόλας...
«Περνάει μια χαρά, αφού μπαίνει μόνος του, κάθεται ήρεμα και δεν διαμαρτύρεται" λένε...
Ακόμα κι αν μπαίνει μόνος του, χωρίς καμία προσπάθεια να βγει,
μην ξεχνάς, ότι έτσι έμαθε. Εσύ τον έμαθες...
Η δική σου παρέμβαση τον μετέτρεψε σε εκούσια φυλακισμένο.
Αυτό ξέρεις πως λέγεται; Εθελουσία σκλαβιά! .
Κι εδώ, ας θυμηθούμε τον αλυσοδεμένο ελέφαντα του Χόρχε Μπουκάι.
Αυτό το πανίσχυρο και θεόρατο ζώο, ήταν δεμένο σε ένα πολύ μικρό πασσαλάκι που θα μπορούσε με μια ελάχιστη κίνηση να το βγάλει και να ελευθερωθεί.
Όμως στο μυαλό του ήταν ακόμα ριζωμένη η αδυναμία του, όταν προσπάθησε πολλές φορές
από την εποχή που ήταν μικρός.
Αυτήν του την προσπάθεια την επαναλάμβανε σε καθημερινή βάση μέχρι μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, γράφει χαρακτηριστικά ο Μπουκάι, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Κι έτσι η σκλαβιά του έγινε συνήθεια.
Ο σκύλος σου λοιπόν συνήθισε την σκλαβιά που του έμαθες;
Συμβιβάστηκε;
Παραιτήθηκε;
Δέχθηκε τη μοίρα του;
Οτι κι αν συμβαίνει, το ότι εκπαιδεύτηκε να ζει έτσι, αυτό δεν αναιρεί την τάση του, την θέλησή του για ελευθερία.
Κανένα ζωντανό πλάσμα δεν θέλει, δεν αντέχει να ζει παγιδευμένο.
Μου έρχεται στο μυαλό ο Φιντέλ, ένα πανέμορφο, τεράστιο, αγέρωχο τσοπανόσκυλο που πήγαινε μόνο του να μπει στο κλουβί, μόλις του το ζητούσαν.
"Κοίτα, πάει μόνος του όταν του το πω " καμάρωνε ο άνθρωπος.
Μόλις τον κλείδωσε, ξάπλωσε και κοιτούσε πέρα μακριά. Κάπου κάπου έριχνε και καμιά ματιά στην παρέα. Καμία αντίσταση... Κανένα πρόβλημα κι όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Ο σκύλος "ήρεμος" και οι άνθρωποι χαρούμενοι που του έμαθαν κάτι τέτοιο.
Μόνο που δεν μπήκαν ούτε μία στιγμή στον κόπο να τον κοιτάξουν κατάματα ... Γιατί τότε θα έβλεπαν την απέραντη θλίψη στο βλέμμα του!!
Δεν ρώτησα, αν το έμαθε με κακό ή "καλό" τρόπο και ούτε είχε καμιά σημασία για μένα.
Τι καλοσύνη μπορεί να υπάρχει σε μια τέτοια πράξη; Να αναγκάζεις κάποιον (με όποιον τρόπο) να πάει στη φυλακη του εθελοντικά;
Ή μήπως επειδή λες πως τον αγαπάς, αυτό σε απαλλάσσει;
Κατά πόσο η στέρηση ελευθερίας κινήσεων μπορεί να αντικατασταθεί με την αγάπη;
Άλλωστε, το ότι χαρίζουμε αγάπη και φροντίδα στον σκύλο μας δεν μειώνει την όποια αιχμαλωσία του.
Δεν είναι θέμα μόνο φυσικού δικαιώματος, αλλά κυρίως γιατί η ελευθερία είναι ύψιστο δικαίωμα του καθενός, χωρίς καμία έκπτωση και οφείλουμε να την σεβόμαστε.
Για ποια αγάπη μου μιλάς λοιπόν;
Να σου πω, πως τα μεγαλύτερα εγκλήματα και τα περισσότερα λάθη στην ανθρωπότητα έγιναν για χάρη της αγάπης;
Όσοι χρησιμοποιούν το crate, με τον δικό τους τρόπο αγαπούν τον σκύλο τους (δεν το αμφισβητώ) και έχουν βρει σίγουρα κάποιο λόγο- δικαιολογία για να το κάνουν.
Όμως όσο κι αν κάποιοι θέλουν να απενοχοποιήσουν τον εαυτό τους και είτε το βλέπουν έτσι, είτε όχι, η πραγματικότητα είναι ότι τον φυλακίζουν!
Δεν πιστεύω, ότι τον διδάσκουν τίποτα, ούτε τον προστατεύουν, (μπορεί σωματικά, αλλά όχι πάντα), ούτε τον κάνουν χαρούμενο και κατά την άποψή μου δεν του δείχνουν σεβασμό!
Και όσοι λένε, ότι είναι χαρούμενος στο κλουβί, απλά έτσι θέλουν ή τους βολεύει να πιστεύουν .
Προφάσεις εν αμαρτίας, θα πω εγώ.
Στα 14 χρόνια που ασχολούμαι, δεν εκπαίδευσα ούτε ένα σκύλο μέσα σε crate και νιώθω πολύ όμορφα γι' αυτό!
Αυτούς που έβρισκα ήδη σε crate, αναλάμβανα την εκπαίδευση με την προϋπόθεση να σταματήσει η μέχρι τώρα χρήση του και για να μην πάνε και τα χρήματα τους εντελώς χαμένα, να χρησιμοποιηθεί ως αποθήκη, εργαλειοθήκη, καλάθι άπλυτων, ή ότι άλλο θελήσουν.
Και είναι πάρα πάρα πολλοί οι σκύλοι που βρίσκω στο crate, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, οι 8 στους 10 είναι σε crate.
Έχει γίνει τόσο "μόδα " που όποιος δεν το έχει στο σπίτι του, δεν είναι in...
Τώρα, το γιατί με καλούσαν να τους βοηθήσω, αφού χρησιμοποιούσαν αυτό το "θαυματουργό" εργαλείο που λύνει όλα τα προβλήματα;
Τα συμπεράσματα δικά σου...
Και μην σκεφτείς, ότι έκανα τίποτα μαγικά.... Όχι...
Αυτά είναι για άλλους... Αυτούς που με τις συμπεριφορές, τους τρόπους και τα μέσα που χρησιμοποιούν, τραυματίζουν ψυχικά και σωματικά πολλές φορές τον σκύλο, είναι πολύ άδικες γι'αυτόν και σίγουρα δεν του αξίζουν!
Κι εδώ, ας βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Ο ρόλος του εκπαιδευτή - δασκάλου είναι να βοηθάει ανθρώπους και σκύλους να μάθουν να επικοινωνούν με σεβασμό !
Σεβασμός!!!
Να η σωστή λέξη και ο θεμέλιος λίθος για υγιείς, ισορροπημενες, όμορφες σχέσεις!
Γιατί όταν σέβεσαι κάποιον, δεν του καταπιέζεις τις ανάγκες, δεν του επιβάλλεις, δεν καταπατάς τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του, δεν τον απαξιώνεις και δεν του στερείς ζωή!
Ιδού τα "μαγικά" λοιπόν...
Επικοινωνία και αμοιβαίος σεβασμός!
Δοκίμασε τα και θα με θυμηθείς! Λύνουν όλα τα προβλήματα !
Τόσα χρόνια αυτό προσπαθώ! Να βοηθήσω τους ανθρώπους να καταλάβουν και να μάθουν να επικοινωνούν με τον σκύλο τους!
Μετά όλα είναι πιο εύκολα... Με την σωστή καθοδήγηση και πάντα με σεβασμό, με την απαραίτητη πρόληψη, όταν δεν υπήρχε επίβλεψη και την δημιουργία ασφαλών συνθηκών για να μην κινδυνέψει, αλλά και να μην καταστρέψει πράγματα και με τις ανάλογες τεχνικές για τις διάφορες συμπεριφορές και ενισχύοντας πάντα τις αντίθετες, οι σκύλοι μάθαιναν, κινούνταν, ζούσαν κοντά και μαζί με τους ανθρώπους τους. Δεν στερήθηκαν τίποτα από την ζωή και την καθημερινότητά τους και έγιναν τα μέλη της οικογένειας, όπως τους άξιζε, συμβιώνοντας αρμονικά και χαρούμενα, χωρίς να μπουν ούτε για ένα λεπτό μέσα στο crate.
Θα με ρωτήσεις τώρα, αν κόπιασαν οι κηδεμόνες για το αποτέλεσμα;
Φυσικά και κόπιασαν και προσπάθησαν και χρόνο αφιέρωσαν.
Πως αλλιώς;
Πως θα φτιάξεις μια όμορφη σχέση με τον σκύλο σου; Με πάτημα κουμπιού λειτουργούν μόνο τα μηχανήματα, όχι οι σχέσεις.
Οι σχέσεις χτίζονται μέρα με τη μέρα με προσπάθεια, με υπομονή, με κατάθεση ψυχής.
Τίποτα δεν μας χαρίζεται!
Και μπορεί να χρειάζεται προσπάθεια και περισσότερος χρόνος, όμως το αποτέλεσμα σε δικαιώνει, σε ανταμείβει, σε χαροποιεί!
Αλλά για να μην τα παρουσιάζω όλα ιδανικά, να πω ότι στην πορεία μου υπήρξαν και περιπτώσεις που δεν υπήρξε το ζητούμενο αποτέλεσμα.
Μάντεψε πότε;
Σε αυτές που οι άνθρωποι δεν συνεργάστηκαν, γιατί προτιμούσαν εντέλει τις εύκολες λύσεις...
Μπορεί διαβάζοντας αυτό το κείμενο να σκεφτείς, ότι ανθρωπομορφίζω (το έχω ακούσει...) ή ότι είμαι πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη σε σχέση με τους σκύλους.
Μα δεν δίνω κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό στον σκύλο.
Λέω μόνο το αυτονόητο!
Πως ο σκύλος, (όπως και όλα τα ζώα) έχει δικαίωμα στην ελευθερία.
Η διακήρυξη δικαιωμάτων των ζώων, στο Αρθρο 4, αναφέρει ότι:
"Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού" .
Και στο Άρθρο 5 αναφέρεται το εξής:
"Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του".
Επίσης, λέω κάτι που είναι παραπάνω από βέβαιο και αποδεδειγμένο μετά από αμέτρητες έρευνες πουν έχουν γίνει, πως τα ζώα έχουν συναισθήματα.
Και αφού γνωρίζουμε πως τα ζώα αισθάνονται όσο και εμείς, θα πρέπει και να γνωρίζουμε πως υποφέρουν όπως κι εμείς, όταν τα φυλακίζουμε.
Γιατί όλα τα ζωντανά πλάσματα έχουν τις ίδιες αντιδράσεις μπροστά στον πόνο, στο φόβο, στη σκλαβιά!
Και πολύ φοβάμαι, πως όσοι χρεώνουν ανθρωπομορφισμό και δεν θέλουν να δεχθούν ότι όταν κλειδώνουν τον σκύλο τους τον φυλακίζουν και υποφέρει, είναι γιατί τους διευκολύνει να συνεχίσουν να το κάνουν, χωρίς ηθικά διλήμματα ή να ανησυχούν για ηθικές συνέπειες.
Στα 25 και πλέον χρόνια κοντά στους σκύλους βλέπω, ακούω, παρατηρώ, μελετάω, προσπαθώ να ερμηνεύω και μαθαίνω.
Μαθαίνω καθημερινά από τους ίδιους τους σκύλους και όπως έχω ξαναπεί, είναι οι καλύτεροι και σοφότεροι δάσκαλοι για μένα!
Έχω δει την απάθεια, την αδράνεια, την παραίτηση (που εσύ λες ηρεμία), έχω δει την αγωνία, τον φόβο, τον πανικό, την θλίψη σε αμέτρητους καθηλωμένους σκύλους!
Με στεναχωρεί και με πληγώνει η αδικία που γίνεται εις βάρος τους, γιατί η ζωή και η ελευθερία τους δεν αξίζουν λιγότερο από την δική μας.
Και έχω κάνει σκοπό ζωής να παλεύω για μια καλύτερη, μια αληθινή και πιο αξιοπρεπή δική τους. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο βοηθώντας τους ανθρώπους τους να καταλάβουν.
Θα παλεύω, όπου και όπως μπορώ να υπερασπίζομαι το δικαίωμα τους στην ελευθερία!
Θα παλεύω και θα ελπίζω...
Κι αυτή την ελπίδα, μου την μεγαλώνουν τα παιδιά!
Τα τελευταία 5 χρόνια που παρουσιάζω το πρόγραμμα της ΠΦΠΟ σε σχολεία , προσπαθώντας να τους καλλιεργήσουμε αισθήματα σεβασμού και ενσυναίσθησης προς τα ζώα., ρωτώ τα παιδιά : "Είστε χαρούμενοι που έχετε σπίτι, φαγητό, νερό, παιχνίδια, οικογένεια, αγάπη, φροντίδα κλπ;
Απαντούν όλα "ναι".
Συνεχίζω την ερώτηση:" Αν έχετε όλα αυτά, αλλά είστε κλειδωμένοι -φυλακισμένοι, θα είστε χαρούμενοι;
Τότε ακούς από όλα τα παιδιά ένα βροντερό "Όχι".
Αυτό το "όχι" των παιδιών με κάνει να ελπίζω σε ένα πιο δίκαιο κόσμο για όλους!
Εν κατακλείδι, όχι μόνο δεν συμφωνώ με την χρήση του crate, αλλά θεωρώ πως είναι η απόλυτη απαξίωση και υποτίμηση για ένα νοήμον και βαθιά συναισθανόμενο πλάσμα, όπως είναι ο σκύλος.
Είναι μια ντροπιαστική μέθοδος εκπαίδευσης και αρνούμαι να δεχθώ οποιαδήποτε γνώση χρησιμοποιεί τέτοιες τεχνικές και τέτοια εργαλεία εκπαίδευσης από όποιον κι αν προέρχεται, όσο μεγάλος και φημισμένος "δάσκαλος" κι αν είναι.
Γιατί πιστεύω, πως η καθήλωση του σκύλου και κάθε ζωντανού πλάσματος, για όποιο σκοπό κι αν γίνεται, για λίγο ή πολύ, με καλό ή κακό τρόπο, είναι απάνθρωπη!
Με σοκάρει σαν εικόνα και μου θυμίζει τα μπουντρούμια των φυλακών.
Με σοκάρει και με θυμώνει το ότι για χάρη της "εκπαίδευσης" ή της βόλεψης των ανθρώπων και με την δικαιολογία της ασφάλειας, ακινητοποιούνται καθημερινά αναρίθμητοι σκύλοι στον κόσμο και στερούνται το πολυτιμότερο αγαθό και το βασικότερο δικαίωμα κάθε ύπαρξης... Την ελευθερία !!
Σε ένα κόσμο δίκαιο, όλοι πρέπει να ζουν ελεύθεροι γιατί μόνο τότε θα είναι χαρούμενοι. Γιατί οποιαδήποτε κίνηση, πράξη, συμπεριφορά θέλουμε να κάνουμε χρειάζεται ελευθερία, αλλιώς νιώθουμε παγιδευμένοι.
Και όταν για τα ζώα έχουμε άλλη άποψη και περιορίζουμε την ελευθερία τους, τότε είμαστε άδικοι μαζί τους.
Αν ο σκύλος μπορούσε να μας μιλήσει στην γλώσσα μας, θα φώναζε: Ζήτω η ελευθερία!!!!
Ελένη Κασπίρη
Θετική Εκπαιδεύτρια Σκύλων
Το χρονικό του ανείπωτου φόβου
Submitted by eleni on Sat, 03/20/2021 - 11:05
Το χρονικό του ανείπωτου φόβου
Ο Μπρούνο ήταν 2 μηνών μωράκι, όταν τον υιοθέτησε η οικογένειά του. Όταν τον έφεραν στο σπίτι και όπως ήταν φυσιολογικό δεν ήξερε που βρισκόταν.
Τα είχε χαμένα... Το πήραν από τη μαμά και τα αδελφάκια του και βρέθηκε σε ένα άγνωστο περιβάλλον, με αγνώστους ανθρώπους .
Γιατί;
Δεν καταλάβαινε...
Φοβόταν... Έκλαιγε ασταμάτητα...
Οι άνθρωποι δεν ήξεραν, πως να του συμπεριφερθούν, δεν είχαν πάλι σκύλο.
Άρχισαν να του μιλούν πολύ , να του ζητούν να σταματήσει μα εκείνο δεν καταλάβαινε.. .
Μέρα με τη μέρα όμως το πήρε απόφαση. Αρχισε να συνηθίζει και να ξεθαρρεύει σιγά σιγά. Σταμάτησε να κλαίει, άρχισε να τρώει με όρεξη και να κάνει χαρές στους ανθρώπους που το χάιδευαν.
Όμως άρχισε και να κάνει τις ανάγκες του παντού μέσα στο σπίτι. Άρχισε να μασουλάει και πράγματα γιατί πονούσαν πολύ τα ούλα του από τα δοντάκια που έβγαζε και γιατί ήθελε να γνωρίσει το περιβάλλον του.
Επίσης, άρχισε και να δαγκώνει για να παίξει.
Απόλυτα φυσιολογικές συμπεριφορές για το κουτάβι, απαράδεκτες και ανάρμοστες όμως για τους ανθρώπους.
Δεν γινόταν να τα κάνει παντού και να τους λερώνει όλο το σπίτι. Ούτε να μασάει ότι βρίσκει και να τους καταστρέφει τα πράγματα. Και φυσικά δε γινόταν να τους δαγκώνει και να τους σκίζει τα ρούχα.
Δεν περίμεναν ότι θα συναντήσουν τέτοια προβλήματα.
Πίστευαν μάλλον, ότι ήρθε με εγχειρίδιο στο σπίτι . Ότι ήρθε "μορφωμένος" και θα γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, πως να συμπεριφέρεται και κυρίως ότι θα γνωρίζει απαραιτήτως και μια ξένη γλώσσα !
Ποια; Την ανθρώπινη φυσικά!
Αυτά πίστευαν...
Όμως έκαναν λάθος , το μικρό θηριάκι που ήρθε να τους αναστατώσει τόσο πολύ την ζωή και την καθημερινότητα δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά. Έκανε ότι ήθελε..
Μήπως τους έδωσαν "προβληματικό;" σκέφτηκαν...
Και όπως ήταν αναμενόμενο άρχισαν να θυμώνουν μαζί του και να το μαλώνουν.
Εκείνο ένιωθε συγχυσμένο, δεν καταλάβαινε...
Ο καιρός περνούσε και η κατάσταση χειροτέρευε και υπήρχε μια μεγάλη αναστάτωση μέσα στο σπίτι, ένας εκνευρισμός διαρκής και πολύς θυμός.
Εντάξει ήθελαν σκύλο, εντάξει να κάνουν υπομονή, αλλά αυτός δεν διορθώνεται με τίποτα. Δεν ακούει, κάνει ότι θέλει και τους έχει κάνει την ζωή δύσκολη!
Κάτι έπρεπε να κάνουν άμεσα.
Κι έτσι πήραν διάφορες πληροφορίες από δω και από κει, όπου κατέληξαν, ότι η σωστότερη λύση είναι να απευθυνθούν σε έναν ειδικό! Αυτός θα τους βοηθούσε να λύσουν όλα τα προβλήματα.
Αφού έψαξαν και έμαθαν, μίλησαν τηλεφωνικά, τα βρήκαν στις τιμές και το αποφάσισαν.
Ένα πρωί λοιπόν το πήραν το έβαλαν στο αυτοκίνητο και πήγαν στον εκπαιδευτή.
Το μικρούλι πίστεψε ότι πήγαν βόλτα και κοινωνική επίσκεψη... Χάρηκε και άρχισε να τρέχει χαρούμενο.
Δεν κράτησε όμως πολύ η χαρά του.
Μετά από λίγο οι δικοί του έφυγαν και τότε αυτός ο άγνωστος άνθρωπος το άρπαξε από το κολάρο και το οδήγησε βίαια σε ένα μικρό κλουβί, ίσα που χωρούσε.
Δεν καταλάβαινε γιατί...
Τι είχε κάνει;
Που πήγαν οι άνθρωποι του;
Γιατί το άφησαν μόνο του;
Γιατί αυτός ο άγνωστος του συμπεριφέρεται έτσι;
Άρχισε να κλαίει!
Καθε λίγο ερχόταν ο άγνωστος άνθρωπος και του φώναζε πολύ δυνατά στοπ, στοοπ, στοοοπ, στοοοοπ.
Όμως το κουτάβι δεν καταλάβαινε τι του λέει ...
Συνέχιζε να κλαίει χωρίς σταματημό.
Έμεινε έτσι ώρες, μέρες; Δεν ήξερε...
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο άγνωστος και του άνοιξε την πόρτα.
Τι χαρά!
Θα ήταν ελεύθερος!
Ήταν σε ένα ξένο περιβάλλον, με έναν άγνωστο άνθρωπο που δεν του φέρεται καλά , αλλά τουλάχιστον θα ήταν ελεύθερος!
Θα μπορούσε να τρέξει, να μυρίσει, να παίξει! Είχε βαρεθεί, είχε πιαστεί έτσι όπως ήταν ακίνητος εκεί μέσα και είχε φοβηθεί πολύ.
Δεν κράτησε όμως πολύ αυτό.
Ο άγνωστος τον πλησίασε και του πέρασε κάτι στο λαιμό.. Ο μικρός προσπάθησε να φύγει, να ελευθερωθεί και τότε ένιωσε αυτό το πράγμα να σφίγγει τον λαιμό του, να πονάει και να μη μπορεί να αναπνεύσει.
Δεν καταλάβαινε γιατί...
Καθε φορά που προσπαθούσε να φύγει, να απεγκλωβιστεί, πνιγόταν και πονούσε περισσότερο! Προσπαθούσε απεγνωσμένα, αλλά ο άγνωστος άρχισε να τον τραβάει πίσω και συγχρόνως του φώναζε μαζί, μαζίι, μαζίιι, μαζίιιι.
Δεν καταλάβαινε τι του λέει ...
Άρχισε να φοβάται πολύ, να τρέμει ολόκληρος και να κλαίει σπαρακτικά.
Όμως δεν τον λυπόταν κανείς.
Οσο αντιδρούσε, τόσο ο πόνος, το πνίξιμο,, οι φωνές μεγάλωναν. Κι ο φόβος επίσης...
Κι έτσι αποφάσισε να μην αντιδρά, γιατί δεν άντεχε άλλο τον πόνο.
Τι είχε κάνει;
Δεν καταλάβαινε...
Δεν ξέρει πόση ώρα κράτησε αυτό το μαρτύριο, όταν κάποια στιγμή τον ελευθέρωσε.
Άρχισε να τρέχει... Γλύτωσε... Για λίγο μόνο.. . Άκουσε πάλι τον άγνωστο να του του φωνάζει, να ουρλιάζει μια λέξη, μποξ, μποξ, μποοξ, μποοοξ, μποοοξ.
Τι ήταν πάλι αυτό;
Δεν κατάλαβαινε...
Τότε ο άγνωστος τον πλησίασε απειλητικά, τον άρπαξε από το λαιμό και τον πέταξε μέσα στο κλουβί.
Δεν κατάλαβαινε τίποτα...
Φοβόταν πολύ εκεί μέσα, δεν μπορούσε καν να κουνηθεί, αλλά τουλάχιστον τώρα δεν θα πονούσε!
Γι'αυτό σταμάτησε να κλαίει μέσα στο κλουβί ...
Έξω ήταν χειρότερα...
Αυτό το βασανιστήριο επαναλαμβανόταν κάθε μέρα, δεν ξέρει πόσο χρόνο κρατούσε; Λίγο ίσως, αλλά για εκείνον ήταν ένας αιώνας.
Μια μέρα μόλις τον έβγαλε έξω βρήκε ένα ξυλαράκι και το πήρε στο στόμα του για να παίξει.
Ο άγνωστος άρχισε πάλι να του φωνάζει δυνατά άστο, άστοο, άστοοο, άστοοοο.
Κάτι που πάλι δεν κατάλαβαινε...
Συνέχισε να μασάει το ξυλαράκι και τότε ο άγνωστος αγριεμένος πήγε κοντά του και του πέρασε πάλι κάτι στο λαιμό.
Α ωραία, αυτό τουλάχιστον δεν πονάει σκέφτηκε...
Βιάστηκε να χαρεί όμως, γιατί μόλις ξαναπήρε το ξυλαράκι στο στόμα του, ένιωσε κάτι να τον χτυπάει δυνατά στο λαιμό και να τον τινάζει ολόκληρο!
Μα τι κακό έκανε πάλι;
Δεν κατάλαβαινε...
Μετά από λίγο ο άγνωστος άρχισε να ουρλιάζει πάλι μποξ, μποοξ, μποοοξ, μποοοοξ...
Δεν κατάλαβαινε...
Τρόμαξε πολύ!
Αρχισε ενστικτωδώς να τρέχει προς τη φυλακή του ... Εκεί θα γλύτωνε από τον πόνο και τα ουρλιαχτά του αγνώστου. Τότε η πόρτα έκλεισε. Κι ο μικρός αποκαμωμένος λούφαξε και ίσα που ανέπνεε... Ίσως αν έκανε κάτι, ο άγνωστος να άρχιζε πάλι να ουρλιάζει κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει...
Καθε μέρα τα ίδια και τα ίδια...
Ώσπου μια μέρα που του άνοιξαν την πόρτα του κλουβιού και καθώς άρχισε να περπατάει διστακτικός πια και πολύ φοβισμένος, αφού δεν ήξερε τι τον περιμένει, είδε μπροστά του μια πόρτα ανοιχτή. Πήγε προς τα εκεί, βγήκε έξω και άρχισε να τρέχει σαν κυνηγημένος.
Τώρα τίποτα δεν θα τον σταματούσε... Σώθηκε...
Ήταν ελεύθερος, μακριά από την φυλακή του και μακριά από εκείνο τον άγριο και κακό άνθρωπο που του προκαλούσε τόσο πόνο και τόσο φόβο!!!
Κάποια στιγμή κουράστηκε και σταμάτησε κάτι να μυρίσει.
Τι ωραία που ήταν εκεί έξω!!
Μα πριν προλάβει να αντιληφθεί, νιώθει ένα χέρι να τον πιάνει από το σβέρκο βίαια και άρχισε να τον σέρνει και να τον χτυπάει πολύ δυνατά στη μουσούδα .
Τι φόβος... Τι πόνος.. Άρχισε να κλαίει πολύ δυνατά!
Γιατί;
Δεν κατάλαβαινε...
Μα κανείς δεν τον ακούει να έρθει να τον σώσει;
Επέστρεψαν πίσω και τον έβαλε σέρνοντας, χτυπώντας και ουρλιάζοντας μέσα στο κλουβί του.
Έμεινε εκεί μέρες πολλές για να συμμορφωθεί... Όμως όταν ήρθε η ώρα να βγει, τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα γι' αυτόν!
Είσαι ξεροκέφαλος, θα σε μάθω εγώ, φώναζε ο άγνωστος.
Τι ήθελε να πει; Δεν καταλάβαινε...
Του πέρασε στο λαιμό κάτι και άρχισε να τον σηκώνει ψηλά και να φωνάζει κάτω, κάτωω, κάτωωω, κάτωωωω. Εκείνο το φρικτό πράγμα είχε κάτι καρφιά που έμπαιναν βαθιά μέσα στο λαιμό του, τον έπνιγαν, του έκοβαν την ανάσα, πονούσε αφόρητα και πήγε να λιποθυμήσει...
Ας έρθει κάποιος να τον σώσει.
Δεν βλέπει κανείς τι περνάει;
Τώρα πιο πολύς πόνος, πιο δυνατές φωνές, πιο μεγάλος ο φόβος !
Μα γιατί; Τι κακό είχε κάνει;
Δεν κατάλαβαινε...
Κι έτσι σκλαβωμένος μόνιμα με μόνο λίγα λεπτά έξω, όπου τα βασανιστήρια μεγάλωναν, ζούσε μέσα στον απόλυτο τρόμο και πόνο.
Γιατί δεν έρχονταν να τον πάρουν απο δω οι δικοί του; Γιατί τον άφησαν σε αυτόν τον άγνωστο που τον βασανίζει; Δεν τον αγαπούσαν; Τι είχε συμβεί;
Δεν καταλάβανε...
Πέρασαν μέρες πολλές και μια μέρα η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα. Ενώ ήταν στο κλουβί, άκουσε τη φωνή του δικού του ανθρώπου.
Τι χαρά!!!
Ήρθε να τον πάρει;
Ήρθε να τον γλυτώσει από αυτό το μαρτύριο;
Άρχισε να κλαίει απο χαρά και να κουνάει την ουρά του σαν τρελός!
Όμως ούτε αυτό κράτησε πολύ...
Όταν του άνοιξαν τη πόρτα και έτρεξε γεμάτος χαρά κοντά του, ο άγνωστος αμέσως του φόρεσε εκείνο το πράγμα στο λαιμό του που τον πνίγει και τον πονάει.
Και τι απογοήτευση... Αυτός τώρα που τον έπνιγε και τον πονούσε δεν ήταν ο άγνωστος, αλλά ο δικός του άνθρωπος !!!
Γιατί ; Τι είχε κάνει;
Δεν κατάλαβαινε...
Κι έπειτα από λίγο άρχισε να του φωνάζει κι αυτός μποξ, μποοξ, μποοοξ.
Δεν καταλάβαινε και τότε ο άγνωστος κάτι είπε και ο δικός του άνθρωπος, άρχισε να φωνάζει πολύ πιο δυνατά, να ουρλιάζει κι αυτός μποοοοοοξ... Τόσο που τον τρόμαξε και έτρεξε να κρυφτεί στη φυλακή του.
Περνούσαν οι μέρες... Κάθε μέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη.
Ο Μπρούνο ένιωθε τόσο μόνος, τόσο δυστυχισμένος, τόσο φοβισμένος!
Κανείς δεν τον αγαπούσε, όλοι ήθελαν να τον βασανίζουν, ακόμα και οι δικοί του άνθρωποι.
Μία μέρα κάποιοι άνθρωποι έφεραν ένα άλλο κουταβάκι. Μόλις τους είδε άρχισε να γαβγίζει δυνατά, ασταμάτητα.
Ευτυχώς που ήρθαν! Αυτοί θα τον ακούσουν, θα τον δουν δε μπορεί και θα τον σώσουν επιτέλους...
Φώναζε με όλη του την δύναμη, αλλά εκείνοι δεν του έδιναν καμία σημασία.
Μα γιατί οι άνθρωποι αδιαφορούν τόσο;
Δεν καταλάβαινε...
Τότε πλησίασε απειλητικός ο κακός άγνωστος και άρχισε να του φωνάζει με μανία: Στοπ, στοοοπ, στοοοπ, στοοοοπ. Του κόπηκε και η φωνή και η διάθεση να συνεχίσει. Πάει... δεν έχει καμία ελπίδα να γλυτώσει, σκέφτηκε.
Τότε πλησίασε ο μικρός νεοφερμένος φίλος και χαιρετήθηκαν. Κάτι ήταν κι αυτό.. Ήρθε ένας φίλος του !
Μπορεί να έπαιζαν κιόλας...
Πόσο ήθελε να παίξει με ένα φιλαράκι του!!
Άρχισε να νιώθει λίγο καλύτερα, μα όχι για πολύ. Μετά από λίγο έφυγαν οι άνθρωποι και ο άγνωστος άρπαξε τον φίλο του και τον πέταξε μέσα σε ένα διπλανό κλουβί.
Εκείνος άρχισε να κλαίει δυνατά!
Αγχώθηκε ο Μπρούνο, τον λυπήθηκε μα δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Ήξερε πως θα έχει την δική του τύχη κι αυτός.
Τότε ήρθε κοντά ο άγνωστος και άρχισε να ουρλιάζει στον φίλο του στοπ, στοοπ, στοοοπ, στοοοοπ. Ο φίλος τρόμαξε, άρχισε να τρέμει, τα έκανε πάνω του και κατάπιε την γλώσσα του.
Δεν ξαναμιλησε...
Μια άλλη μέρα έβγαλε έξω τον φίλο του, που άρχισε να τρέχει γύρω γύρω πανικόβλητος. Τότε ο άγνωστος άρχισε να του φωνάζει έλα, έλααα, έλααα, έλαααα. Ο φίλος του δεν καταλάβαινε ,φοβόταν πολύ, φυσικά δεν τον πλησίασε και τότε ο άγνωστος πήγε αγριεμένος κοντά του και άρχισε να τον χτυπάει. Ο φίλος του άρχισε να κλαίει δυνατά για πολλή ώρα. Από εκείνη τη μέρα κούτσαινε και δεν πατούσε το πόδι του.
Ο φίλος δεν ξαναμίλησε... Έκλαιγε σιωπηλά ...
Μόνο που κάθε φορά που επέστρεφε κακήν κακώς στο κλουβί μετά από όσα είχε ζήσει εκεί έξω, ήταν βρεγμένος ...
Κι έτσι ο Μπρούνο έγινε μάρτυρας και των δικών του βασανιστηρίων.
Αργότερα έφεραν κι άλλο κι άλλο κουταβάκι. Όλα είχαν την ίδια τύχη με εκείνον, όλα βασανίζονταν καθημερινά. Όλα κλεισμένα στη φυλακή τους μέρα νύχτα σαν κατάδικοι όπως κι αυτός.
Μα τι κακό είχαν κάνει όλοι;
Δεν καταλάβαινε...
Ένας από τους φίλους του ο κοντούλης, αρνιόταν να φάει και κάθε μέρα όλο και αδυνάτιζε.
Δεν σταματούσε να γαβγίζει καθόλου. Τότε ο άγνωστος πήγε και του πέρασε κάτι στο λαιμό. Κάθε φορά λοιπόν που γάβγιζε άρχιζε να τινάζεται ολόκληρος!!!
Τον έπιανε πανικός τον φίλο του, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει... Και σταματούσε ... Μετά από λίγο άρχιζε πάλι να γαβγίζει και πάλι κάτι τον χτυπούσε και τον τράνταζε...
Βρισκόταν σε μια μόνιμη σύγχυση και ήταν τρομοκρατημένος!
Τον λυπόταν πολύ, αλλά πως να τον βοηθήσει;
Ήταν κι ένα κοριτσάκι που δεν άντεχε καθόλου. Προσπαθούσε με όποιο τρόπο μπορούσε να ανοίξει την πόρτα του κλουβιού και να φύγει μακριά, μέχρι που τραυματίστηκε.
Οταν έλειπε ο άγνωστος και μόλις έβλεπαν πως περνούσαν άνθρωποι στο δρόμο, άρχιζαν να φωνάζουν όλοι μαζί, μπας και έρθει κάποιος να τους σώσει..
Άδικα... Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε...
Μα κανένας δεν τους λυπάται;
Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σκληροί;
Δεν καταλάβαινε...
Όμως οι φίλοι του γλύτωσαν...
Το κοριτσάκι ήρθε ο άνθρωπος του μια μέρα και το πήρε.
Και τον πρώτο φιλο του τον Ασπρούλη, όταν τον είδε ο άνθρωπος του να κουτσαίνει, έβαλε κάτι φωνές δυνατές και μετά τον πήρε και έφυγε.
Και τον κοντούλη, όταν τον είδαν αδυνατισμένο τον πήραν από εκεί.
Αυτόν γιατί δεν έρχονταν να τον πάρουν;
Τι έπρεπε να πάθει για να έρθουν;
Περνούσαν οι μέρες κι αυτός περίμενε... Περίμενε να έρθουν να τον πάρουν... Περίμενε και υπέμενε...
Και κάπως έτσι πέρασε καιρός. .. Δεν ξέρει πόσος...
Κι ένα πρωί επιτέλους ήρθαν οι δικοί του και τον πήραν.
Τι ωραία!!!
Θα πήγαινε στο σπίτι του, στους δικούς του ανθρώπους. Δεν θα πονούσε πια, δεν θα φοβοταν.
Ομως για μια ακόμα φορά γελάστηκε...
Οσα έζησε εκεί, τα ζούσε τώρα και στο σπίτι του!
Εκείνο το πράγμα στο λαιμό του δε βγήκε ποτέ!
Έβγαινε να πάει βόλτα, αλλά ήταν μαρτύριο αφού τον έπνιγαν και τον κρεμούσαν, οταν πήγαινε να μυρίσει ή να επικοινωνήσει.
Αν πήγαινε να πάρει κάτι στο στόμα του από περιέργεια ή για να παίξει, κάτι τον χτυπούσε και τον έκανε να τινάζεται και να τρέμει σύγκορμος
Ούτε η φυλακή τελείωσε.. . Ούτε οι φωνές σταμάτησαν.. .
Τίποτα...
Και τι απογοήτευση... Ολα αυτά τα έκαναν οι δικοί του άνθρωποι...
Γιατί;
Τι κακό είχε κάνει...
Δε καταλάβαινε τίποτα...
Περνούσε ο καιρός κι ο Μπρούνο έφηβος πια, ζούσε και μέσα στο σπίτι του τον πόνο, τον φόβο, την σκλαβιά.
Δεν εμπιστευόταν πια κανέναν!!!
Όλοι ήθελαν να τον βασανίζουν..
Δεν την ήθελε τέτοια ζωή... Τίποτα δεν μπορούσε να χαρεί.
Ηταν πάντα θλιμμένος, άκεφος, φοβισμένος.... Ήταν δυστυχισμένος!!!
Δεν ήξερε τι να κάνει που να μην έχει άσχημες συνέπειες.
Φοβόταν τόσο πολύ!
Όμως δεν άντεχε άλλο, αυτό έπρεπε κάποτε να τελειώσει.
Και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση! Άρχισε να προστατεύει τον εαυτό του! Δεν είχε άλλη επιλογή... Οι άνθρωποι τον ανάγκασαν...
Πως; Με τον μόνο τρόπο που γνώριζε καλά!
Στην αρχή προειδοποιούσε με γρύλισμα, όταν τον πλησίαζαν. Όταν δεν κατάλαβαιναν ή τον αγνοούσαν άρχισε να δαγκώνει.
Δεν είχε άλλο τρόπο να σταματήσει να πονάει.
Όποιος τον πλησίαζε, με όποια πρόθεση τον άρπαζε για να προλαβει και να μην πονέσει.
Δάγκωσε την οικογένεια, τους επισκέπτες, τον κτηνίατρο.
Δεν εμπιστευοταν κανέναν άνθρωπο πια!
Η οικογένεια από την άλλη δεν ήξερε τι να κάνει. Πως να ζήσουν με ένα σκύλο που δεν εμπιστεύονται πια; Έναν σκύλο που τους δαγκώνει;
Τι είχε συμβεί;
Γιατί συμπεριφερόταν έτσι;
Δε μπορούσαν να καταλάβουν.
Αφού ο ειδικός τους είχε πει και τους είχε πείσει, ότι έγινε ότι έπρεπε για να είναι υπάκουος.
Πλήρωσαν πολλά χρήματα για να τον πάρουν "έτοιμο" .
Είχε χρησιμοποιηθεί ο σωστός τρόπος τους είπε ... Τα σκυλιά έτσι μαθαίνουν... Οτι γίνεται είναι για το καλό τους... Άλλωστε δεν πονάνε ..
Ο δικός τους ήταν πεισματάρης, ξεροκέφαλος και απείθαρχος και έπρεπε να του σπάσει τον τσαμπουκά, να μη τους πάρει τον αέρα και να καταλάβει πως δεν είναι ο αρχηγός που θα κάνει ότι θέλει. Χρειαζόταν αυστηρή και σκληρή πειθαρχία για να στρώσει.
Σε αυτόν άλλωστε ήταν πολύ υπάκουος, στρατιωτάκι...
Αυτά τους είχε πει... Κι εκείνοι πείσθηκαν...
Όταν όμως οι επιθέσεις και τα δαγκώματα έγιναν πολύ συχνά , έπρεπε να βρουν μια λύση άμεσα.
Στην αρχή τον απομόνωσαν σε ένα χώρο και του πετούσαν το φαγητό από μακριά.
Όμως αυτό δε μπορούσε να συνεχιστεί κι έτσι απευθύνθηκαν παλι στους ειδικούς.
Ποοι ήταν;
Ο εκπαιδευτής τους και δεύτερος εκπαιδευτής, ο κτηνίατρος κι άλλος κτηνίατρος.
Κι έτσι μια μέρα με ομόφωνη απόφαση των "ειδικών" η ετυμηγορία βγήκε : Επικίνδυνος!!!
Η τιμωρία;; Θάνατος.....
Ο Μπρούνο σε ηλικία μόλις 1.5 έτους και αφού έζησε μια βασανιστική ζωή μέχρι τότε, μια ζωή μέσα στον απόλυτο φόβο, τον πόνο, την σκλαβιά, μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, ήρθε η ώρα που θα πλήρωνε με την ζωή του!!!
"Γιατί πάντα ο σκύλος φταίει.."
Και οι άνθρωποι στο απυρόβλητο, εννοείται πως δεν έχουν καμία ευθύνη και φυσικά καμία τύψη, αφού ο σκύλος είναι ξεκάθαρα ο "κακός" και ο ένοχος!
Ποιος θα έδινε άδικο στους καημένους τους κηδεμόνες που καταδαγκώθηκαν από έναν άκρως επικίνδυνο σκύλο και ποιος θα ζητούσε ευθύνη από τον ειδικό που φυσικά έκανε σωστά τη δουλειά του ο άνθρωπος, αλλά ο σκύλος είχε πρόβλημα;
Πόση αδικία αλήθεια υπάρχει εδώ;
Πόσος παραλογισμός;
Τι λάθος έκανε ο Μπρούνο ;
Κανένα!!!!!
Ο σκύλος δεν κάνει λάθη!
Απλά υπακούει στά ένστικτά του και όταν νιώσει κίνδυνο, απόλυτα φυσιολογικά προστατεύει τον εαυτό του και οτιδήποτε δικό του.
Μήπως κι εμείς το ίδιο δεν θα κάναμε;
Δεν εκλαμβάνει ως κάτι "κακό" το δάγκωμα. Άλλωστε το να κάνεις κακό, ενώ το γνωρίζεις, αυτό είναι "προνόμιο" μόνο του δικού μας είδους και η τεράστια διαφορά μας με τα ζώα!
Ο σκύλος, αν φθάσει σε αυτό το σημείο, σημαίνει ότι κάποιος-κάτι τον ανάγκασε, τον έφερε σε αυτή τη θέση, τον εξώθησε σε ακραίες συμπεριφορές και δεν είχε άλλη επιλογή.
Και παρ' ότι ήταν ο μόνος αθώος αυτής της ιστορίας, ο Μπρούνο βασανίστηκε, εξευτελίστηκε, υπέφερε για χάριν της εκπαίδευσής του...
Είχε βλέπεις την ατυχία να βρεθεί κοντά σε ανθρώπους με λάθος νοοτροπία, λάθος πληροφόρηση, λάθος γνώση, έλλειψη σεβασμού.
Και πλήρωσε τόσο ακριβά και τόσο άδικα την δική τους αμάθεια και τα δικά τους λάθη.
Γιατί εκπαιδεύω, σημαίνει διδάσκω, δηλαδή μεταδίδω την γνώση μου σε κάποιον με σεβασμό για να του μάθω κάτι.
Όταν εξαναγκάζω, όταν πιέζω, όταν βασανίζω, τότε φυσικά και δεν διδάσκω, δεν πείθω, δεν σέβομαι, αλλά ασκώ την εξουσία μου, την δύναμή μου για να επιβάλλω κάτι.
Στην σημερινή εποχή δυστυχώς, χρησιμοποιούνται ακόμα τέτοιοι βάρβαροι και τόσο αναχρονιστικοί τρόποι, που πληγώνουν και καταστρέφουν ψυχές και ζωές.
Αυτά τα μεσαιωνικά εργαλεία 'εκπαίδευσης" που δεν είναι τίποτα άλλο από εργαλεία κακοποίησης και βασανισμού είναι παράνομα και απαγορευμένα σε όλη την ΕΕ από το 1992.
Ο απλός πνίχτης (αλυσίδα που σφίγγει σαν θηλιά και πνίγει τον σκύλο), ο πνίχτης με καρφιά που μπαίνουν μέσα στον λαιμό του, το ηλεκτρικό κολάρο που χτυπάει με ρεύμα τον σκύλο κάθε φορά που κάνει κάτι που δεν θέλουν.
Οσο για το απλό κολάρο και το crate (κλουβί) που οι περισσότεροι τα θεωρούν και τα προτείνουν ως απαραίτητα, σημαντικά, καταπληκτικά, πολύ χρήσιμα , σούπερ αποτελεσματικά και πολύ βολικά εργαλεία εκπαίδευσης και που χρησιμοποιούνται κατά κόρον, θα πω μόνο τα εξής :
Πως γίνεται να διδάσκεις κάποιον πιάνοντάς τον -κρατώντας τον από το λαιμό;
Οταν τον πιάνεις από τον λαιμό τον απειλείς και σίγουρα δεν τον σέβεσαι.
Και το crate (κλουβί) πως γίνεται να είναι σπίτι, φωλιά, καταφύγιο (έτσι το βαφτίζουν) όταν κλειδώνεις κάποιον κάπου, παίρνεις το κλειδί και ανοίγεις, όταν και αν εσύ αποφασίσεις;
Σπίτι σου είναι όταν έχεις την επιλογή να μπαίνεις, αλλά και να βγαίνεις όποτε εσύ θελήσεις.
Αλλιώς είναι εγκλωβισμός, απομόνωση, εγκλεισμός και φυλακή.
Από όλα τα "πλεονεκτήματα" του crate που αναφέρουν, θα σταθώ σε ένα μόνο... το βολικό!!
Αυτό είναι... βολικό σίγουρα , αλλά για τους ανθρώπους, διευκόλυνση για τους ίδιους.. . Όχι για τον σκύλο!
Και πως είναι δυνατόν να είναι βολικό και να περνάει καλά εκεί μέσα, όταν τον ακινητοποιείς σε ένα τόσο μικρό χώρο ίσα που χωράει και του στερείς την δυνατότητα να περπατήσει, να τεντωθεί, να μετακινηθεί σε άλλη θέση και με δυσκολία να σταθεί όρθιος;
Όλα τα παραπάνω λοιπόν, κατ' εμέ δεν συνάδουν με την μάθηση, την διδασκαλία, τον σεβασμό.
Γιατί σεβασμός είναι η συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον που δεν προσβάλλει, δεν απειλεί, δεν καταπιέζει, δεν απαιτεί, δεν επιβάλλει, δεν απαξιώνει, δεν εξευτελίζει, δεν καταπατά, δεν ισωπεδώνει δικαιώματα, ανάγκες, προσωπικότητες, υπάρξεις, ζωές!
Απλά τα πράγματα...
Και οι κηδεμόνες δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Όση άγνοια και παραπληροφόρηση κι αν υπάρχει, δε γίνεται να μην καταλάβαιναν ότι αυτή η "εκπαίδευση" είναι μέγιστη κακοποίηση.
Ότι βασίζεται στον φόβο και τον πόνο για να πάρει συμπεριφορές.
Πως άντεξαν να βλέπουν να τον βασανίζει; Και πως μπόρεσαν να συνεχίσουν τα βασανιστήρια οι ίδιοι;
Και στην τελική δεν χρειάζεται και κάποια ιδιαίτερη γνώση για να καταλάβει κανείς, ότι η βία μόνο βία μπορεί να φέρει και ότι υπάρχει μόνο εκεί που δεν υπάρχει γνώση.
Θυμάμαι κάποτε έναν κύριο, ο οποίος όταν είδε τι γινόταν, σταμάτησε την εκπαίδευση και μου ζήτησε βοήθεια. Μου είπε το εξής;
"Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να πληρώσω για να βαράνε και να κακοποιούν τον σκύλο μου; Άμα θέλω μπορώ να το κάνω και μόνος μου τζάμπα! "
Κι έτσι ο Μπρούνο έγινε ένα ακόμα θύμα μιας παρωχημένης μεθόδου, μιας αναχρονιστικής θεωρίας που χρησιμοποιεί βάναυσες τεχνικές και εφαρμόζεται από ανθρώπους που αρνούνται να ακολουθήσουν την εξέλιξη, την πρόοδο και δεν έχουν κανένα σεβασμό στον σκύλο.
Προστέθηκε στην λίστα των αμέτρητων θυμάτων μιας βαρβαρότητας, μιας φρικτής πραγματικότητας.
Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας, γύρω μας ή λίγο παραπέρα, όπου αμέτρητοι σκύλοι κακοποιούνται καθημερινά λιγότερο ή περισσότερο κι αυτό είναι ένας τραγικός απολογισμός.
Έχω ζήσει από κοντά τόσες φορές τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της
"" εκπαίδευσης "" .
Εχω δει στο βλέμμα τους τον πόνο, τον φόβο, την απέραντη θλίψη, την παραίτηση. Έχω δει ψυχές και ζωές κατεστραμμένες!
Κι αυτά τα βλέμματα έχουν στοιχειώσει το μυαλό μου, αυτός ο πόνος έχει ραγίσει την καρδιά μου άπειρες φορές!
Γι'αυτό και θα φωνάζω με όση δύναμη έχω :
Φτάνει!
Φτάνει πια!
Ας τελειώσει κάποτε αυτή η φρίκη !
Αρνηθείτε, αντιδράστε, μη δέχεστε να βασανίσουν τον σκύλο σας.
Μη συναινείτε, μη συμμετέχετε σε έγκλήματα αθώων ψυχών και τους πραγματικούς ενόχους να μην τους αγγίζει τίποτα και κανείς.
Μην πείθεστε, ότι έτσι μαθαίνει και ότι είναι για το καλό του.
Δεν μαθαίνει, εξαναγκάζεται!!!!
Και πως είναι δυνατόν να είναι για το καλό του; Τι καλό μπορεί να φέρει ή βία, η σκλαβιά, η απαξίωση, ο εξευτελισμός;
Κι αν δεν γνωρίζετε τίποτα, φερθείτε απλά σαν ένας καλός γονιός που δεν θα άφηνε ποτέ και κανέναν να πειράξει το παιδί του.
Γιατί και ο σκύλος παιδί σας είναι.
Αφού τον υιθετήσατε, τον βάλατε στο σπίτι σας, τον εντάξατε στην οικογένειά σας, δεσμευτήκατε να τον φροντίζετε και να τον προστατεύετε κι αφού από εσάς εξαρτάται η ζωή και η τύχη του, παιδί σας είναι.
Καλωσορίστε τον λοιπόν στο σπίτι και στη ζωή σας με καλοσύνη, με κατανόηση, με υπομονή, με σεβασμό και βοηθήστε τον να ενταχθεί στην οικογένεια σας σωστά.
Το μεγάλωμα άλλωστε των παιδιών δεν είναι μια εύκολη υπόθεση έτσι κι αλλιώς...
Κι αν δυσκολευτείτε, απευθυνθείτε σε έναν ειδικό που θα είναι δάσκαλος, που θα έχει γνώσεις, που θα σέβεται τους σκύλους και πάντα παρουσία σας.
Ο Μπρούνο θα μπορούσε να είναι ο σκύλος του καθενός.
Είχε σπίτι που κατάντησε να είναι η φυλακή του και οικογένεια που κατέληξαν να γίνουν οι βασανιστές του.
Είχε ανάγκες που δεν καλύφθηκαν ποτέ και επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν επίσης ποτέ.
Είχε προσωπικότητα που ποδοπατήθηκε και δικαιώματα που παραβιάστηκαν και καταστρατηγήθηκαν.
Είχε συναισθήματα όμορφα, αγνά μα δεν μπόρεσε να τα εκφράσει γιατί του διέλυσαν ότι ωραίο υπήρχε μέσα του.
Ειχε μια ζωή που την εξεφτέλισαν, την ισοπέδωσαν, την θυσίασαν οι άνθρωποι.
Πόσο ανήθικο, απάνθρωπο και εγκληματικό και πόσο άδικο να πληρώνουν οι σκύλοι (αυτά τα αθώα και υπέροχα πλάσματα) με τη ζωή τους όλο αυτό τον ανθρώπινο παραλογισμό;
Ο Μπρούνο έζησε δυστυχισμένος μέσα στον απόλυτο φόβο!
Δεν μπόρεσε να τον πει...
Κι όμως ήταν γραμμένος στα μάτια του και στην αθώα ψυχή του!
Κανείς δεν τον είδε...
Έζησε με την απορία και με ένα μεγάλο γιατί;
Γιατί του συνέβησαν όλα αυτά;
Γιατί οι άνθρωποι του συμπεριφέρθηκαν τόσο σκληρά;
Γιατί δεν τον αγάπησαν;
Τι λάθος είχε κάνει;
Δεν καταλάβαινε...
Δεν κατάλαβε ποτέ...
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Ο σκύλος είναι ζημιάρης και ανυπάκουος ή μήπως τον αδικείτε; Η απάντηση δεν θα σας αρέσει
Submitted by eleni on Thu, 07/16/2020 - 10:09
Ο σκύλος είναι ζημιάρης και ανυπάκουος ή μήπως τον αδικείτε; Η απάντηση δεν θα σας αρέσει
Δημοσιεύθηκε στο ygeia mou.gr στις 15 Ιουλίου 2020
https://ygeiamou.gr/pets/114893/o-skilos-ine-zimiaris-ke-anipakouos-i-mi...
Πολλοί κηδεμόνες μαθαίνουν στον σκύλο τους διάφορες συμπεριφορές, που στη συνέχεια, και ανάλογα με τη διάθεσή τους, ή κατά περίπτωση, τους ενοχλούν. Και τότε, του ζητούν να κάνει κάτι άλλο από αυτό που ξέρει καλά, και που εκείνοι του έμαθαν! Μάθετε τι μπορεί να κατανοήσει το μυαλό του μικρού σας φίλου και γιατί πολλές φορές είστε άδικοι μαζί του
Πόσο εύκολο είναι, τελικά, να συμβιώνουμε αρμονικά με τον σκύλο μας;
Και πόσο εύκολο είναι να επικοινωνούμε μαζί του, ώστε να καταλαβαίνουμε τι χρειάζεται, τι θέλει; Αλλά και ‘κείνος να καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλουμε εμείς από αυτόν;
Γιατί ο σκύλος δεν είναι άνθρωπος. Δεν γνωρίζει τη γλώσσα μας, ούτε τους κανόνες μας. Και δεν έρχεται στο σπίτι μας με εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς.
Σε αυτήν την προσπάθεια επικοινωνίας μας και στις όποιες δυσκολίες συναντάμε, δείχνουμε κατανόηση σ’ αυτή τη διαφορετικότητα;
Είμαστε επιεικείς μαζί του; Συνεπείς σε αυτά που του μαθαίνουμε; Κι αν όχι; Πόσο δίκαιοι είμαστε, όταν απαιτούμε απ’ αυτόν «σωστές» συμπεριφορές;».
Αυτά τα καίρια ερωτήματα, που αφορούν τη κοινή ζωή ιδιοκτήτη/κηδεμόνα και σκύλου, διατυπώνει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη. Και μας αποκαλύπτει πόσο άδικοι είμαστε απέναντι στον πιο πιστό μας φίλο.
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, μέσα από την εμπειρία μου, είναι «όχι» – τις περισσότερες φορές.
Πολλοί κηδεμόνες μαθαίνουν στον σκύλο τους διάφορες συμπεριφορές, που στη συνέχεια, και ανάλογα με τη διάθεσή τους, ή κατά περίπτωση, τους ενοχλούν. Και τότε, του ζητούν να κάνει κάτι άλλο από αυτό που ξέρει καλά, και που εκείνοι του έμαθαν!
Κι όταν δεν ανταποκρίνεται, επειδή δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, θυμώνουν άδικα μαζί του και τον εξαναγκάζουν, ποικιλοτρόπως, να κάνει αυτό που θέλουν.
Έξι περιπτώσεις που αδικούμε τον σκύλο
Για να γίνει πιο κατανοητό, θα αναφέρω μερικά παραδείγματα με κάποιες μαθημένες από τους κηδεμόνες συμπεριφορές, που έχουν γίνει αιτία για πολύ άδικη αντιμετώπιση του σκύλου, αλλά και για πολλές συγκρούσεις μεταξύ τους.
1. Τον αφήνουν να ανεβαίνει στον καναπέ, γιατί τους αρέσει να είναι ξαπλωμένος δίπλα τους, και τον χαϊδεύουν, τον παίρνουν αγκαλιά, του μιλούν γλυκά, οπότε ενισχύουν πάρα πολύ αυτή την συμπεριφορά.
Τον κατεβάζουν, όμως, με πολύ μεγάλη ευκολία, όταν έρθει κάποιος επισκέπτης, ή όταν οι ίδιοι δεν έχουν διάθεση.
Αν ο σκύλος δεν κατεβαίνει, τον εξαναγκάζουν με σπρωξιές, τραβήγματα από το κολάρο, φωνές και χτυπήματα!
Ο σκύλος, γεμάτος απορία και απόλυτα μπερδεμένος, δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί και γιατί του συμπεριφέρονται έτσι…
Κάποιοι σκύλοι μπορεί να φοβηθούν, να κατέβουν και να λουφάξουν σε μια γωνιά.
Κάποιοι άλλοι, όμως, αντιστέκονται, και εκεί η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη! Τότε τον απομονώνουν στο μπαλκόνι, στο crate, ή τον δένουν.
2. Τον ταΐζουν στο τραπέζι, γιατί τον λυπούνται που κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο ικεσία, οπότε ο σκύλος μαθαίνει κάθε φορά που τρώνε να τρέχει πρώτος για να πιάσει θέση στο τραπέζι.
Αλλά, όταν έχουν καλεσμένους, τον υποχρεώνουν να φύγει μακριά.
3. Τον χαϊδεύουν, τον αγκαλιάζουν, του κάνουν χαρές όταν πηδά πάνω τους, κι έτσι δυναμώνουν πολύ αυτή τη φυσιολογική για το σκύλο συμπεριφορά, που την κάνει γιατί χαίρεται. Επειδή θέλει να επικοινωνήσει, να χαιρετήσει, να παίξει.
Έτσι, θα πηδά όλο και πιο συχνά, και όχι μόνο σε αυτούς, αλλά σε όλους, αφού έμαθε ότι αυτό του φέρνει χάδια και χαρές.
«Εμένα δεν με ενοχλεί, μου αρέσει», μου λένε κάποιοι.
Ωραία… Κι όταν έρθει επισκέπτης που δεν του αρέσει; Όταν το κάνει στο δρόμο στους περαστικούς; Όταν εσύ φοράς τα καλά σου ρούχα κι εκείνος έχει πατήσει στις λάσπες; Όταν είσαι κουρασμένος, κακόκεφος, στεναχωρημένος;
«Τότε τον μαλώνω, ή τον απομονώνω», είναι η απάντηση.
4. Του επιτρέπουν να κοιμάται στο κρεβάτι τους, αλλά όταν ο/η σύντροφος δεν τον θέλει, τον διώχνουν και τον απομονώνουν.
5. Τους αρέσει να γαβγίζει, γιατί πολλοί το βρίσκουν γλυκό που θέλει να τους προστατέψει, και του μιλούν, τον χαϊδεύουν, τον επαινούν. Άρα, ο σκύλος μαθαίνει ότι όσο πιο πολύ γαβγίζει, τόσο κερδίζει ωραία πράγματα.
Κι όταν φθάσει να γίνει υπερβολικό και ασταμάτητο το γάβγισμα, σε βαθμό που να ενοχλεί, όχι μόνο τους γείτονες, αλλά και τους ίδιους, καταφεύγουν σε λύσεις αθέμιτες και πολλές φορές επώδυνες για το σκύλο. Με μαλώματα, απομόνωση, ξύλο. Κάποιοι χρησιμοποιούν μέχρι και ηλεκτρικό κολάρο…
6. Όταν τραβάει στη βόλτα, τον ακολουθούν γιατί τον λυπούνται που θέλει να τρέξει και να χαρεί. Με τον τρόπο αυτό, του μαθαίνουν ότι με το τράβηγμα κερδίζει.
Άρα, θα τραβάει όσο μπορεί για να πάει εκεί που θέλει, αφού ο σκύλος, όταν βρίσκεται έξω, θέλει να τρέξει, να μυρίσει, να εξερευνήσει, να επικοινωνήσει.
Αλλά, όταν αυτό γίνεται ανεξέλεγκτο και δεν μπορούν να τον συγκρατήσουν, ή κάποιους τους πετάει κάτω, τότε ο πνίχτης, τα τινάγματα, τα κρεμάσματα, οι κλωτσιές κ.λπ. είναι μονόδρομος.
Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ο σκύλος δεν ξαναβγαίνει, ποτέ, βόλτα…
Τι δεν μπορεί να κατανοήσει ένας σκύλος
Με αυτές τις διαφορετικές συμπεριφορές μας μπερδεύουμε τον σκύλο, και είναι αναμενόμενο να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει και ποια είναι, τελικά, κάθε φορά η σωστή (για εμάς) συμπεριφορά.
Δεν μπορεί, φυσικά, να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στα εξής:
● Φοράω τη φόρμα μου, πήδα πάνω μου. Αλλά όχι όταν φοράω τα καλά μου ρούχα. Ή, πήδα σε μένα, αλλά όχι στον επισκέπτη.
● Ανέβα στον καναπέ τώρα που έχω διάθεση να κάνουμε χαρές, αλλά όχι όταν είμαι κακόκεφος.
● Έλα στο τραπέζι κάθε φορά που τρώμε, αλλά όχι όταν έρθουν επισκέπτες.
● Γάβγισε στον κλέφτη, αλλά όχι στον επισκέπτη ή στον περαστικό.
● Τρέχα στη βόλτα τώρα που είμαι ξεκούραστος, αλλά όχι όταν είμαι κουρασμένος.
● Πάρε την παλιά παντόφλα να παίξεις, αλλά μην ακουμπήσεις το ακριβό μου παπούτσι, κ.λπ.
Κι ενώ είναι καθαρά δική μας η ευθύνη για τη σύγχυσή του, όταν δεν «συμμορφώνεται» κατά πως επιθυμούμε, τον τρομοκρατούμε κι από πάνω, χρησιμοποιώντας σωματική, λεκτική, και ψυχολογική βία!
Πώς νοιώθει
Οι συνέπειες απ’ αυτές τις απαράδεκτες και άδικες συμπεριφορές μας, οι οποίες δείχνουν έλλειψη σεβασμού προς τον σκύλο μας, είναι καταστροφικές.
Γιατί παύει να μας εμπιστεύεται, μας φοβάται, δεν νιώθει, πια, ασφαλής κοντά μας. Πληγώνεται ψυχικά, κι έτσι χαλάμε τη σχέση μας μαζί του.
Αλλά και απέναντι στους επισκέπτες, τον/τη σύντροφο, ή τους περαστικούς, μαθαίνει να είναι εχθρικός, αφού ο ερχομός ή η παρουσία τους είναι πηγή αρνητικών πραγμάτων γι’ αυτόν.
Η κακή επικοινωνία
Κάποιοι λένε:
«Και θα κάνει ο σκύλος ό,τι θέλει; Υπάρχουν ώρες εύκολες και δύσκολες. Υπάρχουν διάφορες περιστάσεις και συνθήκες που αλλάζουν, και πρέπει να υπακούει. Αν δεν το κάνει με το καλό, θα το κάνει με το κακό».
Εδώ, ακριβώς, έγκειται το πρόβλημα της κακής επικοινωνίας και της έλλειψης κατανόησης, και δημιουργείται η «παρεξήγηση»: έρχονται σε αντιπαλότητα με το σκύλο τους! Του κολλάνε και μια ταμπέλα, όπως ξεροκέφαλος, ανυπάκουος, ατίθασος, κυριαρχικός κ.ά, και η τιμωρία τότε, φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος.
Και η αδικία είναι καταφανής εδώ. Δεν βλέπουν το αυτονόητο, ότι ο σκύλος δεν κάνει «ό,τι θέλει», αλλά αυτό που εκείνοι του έμαθαν.
Με ποιο τρόπο δείχνουμε στον σκύλο τι επιθυμούμε
Το σωστό είναι να τον διδάξουμε με θετικό τρόπο και να του ζητάμε ευγενικά και όμορφα να κατέβει από τον καναπέ, αν έρθει κάποιος επισκέπτης που φοβάται τα σκυλιά.
Όπως θα ζητούσαμε από το παιδί μας να πάει για λίγο στο δωμάτιό του να παίξει. Γιατί θέλουμε να συζητήσουμε κάτι που δεν πρέπει να ακούσει.
Αυτό ισχύει και για τις υπόλοιπες συμπεριφορές. Πάντα με καθοδήγηση προς την επιθυμητή.
Τότε ο σκύλος θα τις κάνει ευχάριστα και αδιαμαρτύρητα, χωρίς να μπερδεύεται, χωρίς να ερχόμαστε διαρκώς σε αντιπαράθεση μαζί του. Και χωρίς να βάζουμε σε κίνδυνο τη σχέση μας!
Και μην ξεχνάμε, ότι αυτό είναι το σπίτι του και έχει δικαιώματα, συνήθειες, καθημερινότητα και έναν τρόπο ζωής, που δεν είναι δίκαιο και ηθικά σωστό να του τον στερούμε, ή να τον αλλάζουμε επειδή κάποιος επισκέπτης ή σύντροφος σιχαίνεται, ή δεν θέλει τα σκυλιά, ούτε ανάλογα με τα κέφια μας!
Πόσο μάλλον, όταν χρησιμοποιούμε βία, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι η λύση, ακόμα κι αν άθελά μας, εν άγνοια μας, ή από λάθος πληροφόρηση, ενισχύσαμε μια συμπεριφορά που μας ενοχλεί.
Αν δυσκολευόμαστε, αν δεν γνωρίζουμε, καλό θα είναι να μιλήσουμε με έναν ειδικό, όπως κάνουμε με οποιοδήποτε θέμα που δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε.
Ένας θετικός εκπαιδευτής με γνώσεις και σεβασμό στα σκυλιά θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τα πράγματα που αφορούν τον σκύλο και να μάθουμε πώς να επικοινωνούμε σωστά μαζί του.
Είναι πολύ σημαντικό, να του διδάξουμε τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται με ξεκάθαρα μηνύματα, με συνέπεια, με ηρεμία, με υπομονή και πάντα με σεβασμό και δίκαιη αντιμετώπιση. Όπως κάνουμε και με το παιδί μας.
Άλλωστε, και ο σκύλος παιδί μας δεν είναι;
Ένα παιδί διαφορετικό, που προσπαθεί να ενταχθεί στην οικογένειά μας, αλλά δεν γνωρίζει το πώς…
Μαθαίνει τα πάντα από εμάς, με εμάς, για εμάς!
Και όταν κάνει κάτι «λάθος», ας ψάξουμε να βρούμε τι δεν κάναμε εμείς σωστά, γιατί εκείνος δεν κάνει ποτέ λάθος!
Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να του δείχνουμε με ανάρμοστες συμπεριφορές ποιος είναι το αφεντικό, ούτε να κάνουμε επίδειξη ισχύος.
Σωστοί και καλοί γονείς πρέπει είμαστε, για να νιώθει ασφαλής, ήρεμος και χαρούμενος, και να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του, τον σεβασμό του και την προθυμία του σε ό,τι του ζητάμε.
Τότε μόνο θα έχουμε φτιάξει μια ισορροπημένη, υγιή και όμορφη σχέση, και θα συμβιώνουμε αρμονικά χωρίς μπερδέματα, χωρίς εντάσεις και συγκρούσεις με το σκύλο-παιδί μας!».
▪ Η κυρία Ελένη Κασπίρη είναι απόφοιτος της Σχολής Stardogs του Γιάννη Αραχωβίτη. Ασχολείται επαγγελματικά με την εκπαίδευση σκύλων τα τελευταία 13 χρόνια. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια και συνεχώς ενημερώνεται διαβάζοντας. Και, όπως υποστηρίζει: «κυρίως, όμως, μαθαίνω, κάθε μέρα, από τα ίδια τα σκυλιά, που έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροί μου δάσκαλοι!».
Μην αφήνετε ποτέ το σκύλο σας σε σταθμευμένο αυτοκίνητο το καλοκαίρι
Submitted by eleni on Thu, 06/16/2016 - 11:23
Ακόμα και λίγα μόνο λεπτά μέσα σε σταθμευμένο αυτοκίνητο το καλοκαίρι, μπορεί να κοστίσουν την ζωή του σκύλου σας.
Μην αφήνετε ποτέ τον σκύλο σας σε σταθμευμένο αυτοκίνητο το καλοκαίρι.
Μέσα στο αυτοκίνητο η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα σε ελάχιστο χρόνο και γίνεται φούρνος αναμμένος!
Ακόμα κι αν αφήσουμε το παράθυρο ανοιχτό, βάλουμε κάποιο σκίαστρο στο τζάμι ή αφήσουμε το αυτοκίνητο σε σκιά δεν λύνουμε το πρόβλημα.
Οι σκύλοι δεν ιδρώνουν όπως οι άνθρωποι, ώστε να μπορούν να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία και να διατηρούν το σώμα τους δροσερό. Αυτό προσπαθούν να το καταφέρουν με γρήγορες ανάσες (λαχάνιασμα), αν δε μπορέσουν, τότε η θερμοκρασία στο σώμα τους αυξάνεται.
Κάθε καλοκαίρι υπάρχουν πολλά περιστατικά με σκύλους, που έπαθαν θερμοπληξία και έχασαν την ζωή τους, γιατί παρέμειναν στο αυτοκίνητο, έστω και για λίγα λεπτά.
Κι όταν ταξιδεύετε πάντα να έχετε ανοιχτό το Αir Condition ή το παράθυρο, δροσερό νεράκι για τον σκύλο σας και να κάνετε στάσεις, αν είναι μεγάλο το ταξίδι.
Όποιος κι αν είναι ο σκοπός της μετακίνησης βόλτα, ταξίδι, δουλειά, θυμηθείτε: Λίγα λεπτά μόνο, αρκούν για να κοστίσουν την ζωή του!
Ακόμα κι αν δε γνωρίζει κάποιος τους κινδύνους, μπορεί να καταλάβει και να σκεφθεί το αυτονόητο: Κανείς δεν μπορεί να αντέξει ούτε για λίγο μέσα σε κλειστό αυτοκίνητο με τον υδράργυρο στα ύψη!
Προστατέψτε τον σκύλο σας και μην τον εκθέτετε σε τέτοια ταλαιπωρία και ακόμα χειρότερα σε θανάσιμο κίνδυνο…
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Ζώα και ψυχική & σωματική υγεία
Submitted by eleni on Fri, 10/09/2015 - 13:00
Ζώα και ψυχική & σωματική υγεία
Γράφει η Καικίλια Κατσιβαρδά-Νικολάου MSc
Εκπαιδευτικός-Ψυχοπαιδαγωγός-Σύμβουλος
Κατοικίδια ζώα: Σύμμαχοι στην Ψυχική και Σωματική Υγεία
Όλοι όσοι μοιραζόμαστε τις ζωές μας με ένα ή περισσότερα κατοικίδια ζωάκια το ξέρουμε από πρώτο χέρι:, μια χνουδωτή αγκαλιά, ένα γουργούρισμα, ένα τρυφερό γατίσιο ή σκυλίσιο βλέμμα είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό, αγχολυτικό και ηρεμιστικό μετά από μια δύσκολη μέρα.
Η επιστήμη επιβεβαιώνει τα τεράστια οφέλη των κατοικίδιων στην ψυχική και σωματική υγεία των κηδεμόνων τους με πλήθος εμπεριστατωμένων ερευνών. Για παράδειγμα, μια μεγάλης κλίμακας πενταετής έρευνα μεταξύ 110.000 Αυστραλών, Γερμανών και Κινέζων έδειξε ότι οι κηδεμόνες κατοικίδιων πραγματοποίησαν 15 – 20% λιγότερες επισκέψεις σε γιατρούς από ότι οι μη κηδεμόνες!
Υγιής καρδιά
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι κηδεμόνες κατοικίδιων έχουν χαμηλότερες τιμές αρτηριακής πίεσης, χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων, σε σχέση με ανθρώπους που δεν έχουν κατοικίδια και που ανήκουν στην ίδια ηλικιακή ομάδα, έχουν τις ίδιες διατροφικές συνήθειες κ.λπ. Αυτό ισχύει ακόμη και για κηδεμόνες κατοικίδιων που δεν τρέφονται σωστά, δεν ασκούνται και καπνίζουν.
Αντιμετώπιση του άγχους
Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πολύ έντονο στρες (π.χ. λόγω του θανάτου ενός συγγενικού προσώπου ή κάποιας άλλης τραυματικής εμπειρίας) ωφελούνται ιδιαίτερα από τη στενή σχέση με το κατοικίδιό τους. Συγκριτικές μελέτες σε ανθρώπους που έζησαν στρεσογόνες καταστάσεις, έδειξαν ότι όσοι έχουν κατοικίδια εμφάνισαν λιγότερα σωματικά συμπτώματα του άγχους τους, ενώ η επικοινωνία τους με τα ζώα αποτέλεσε διέξοδο στις περιπτώσεις που δεν μπορούσαν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους με άλλους ανθρώπους.
Ταχύτερη ανάρρωση
Σύμφωνα με ιατρικές μελέτες, οι κηδεμόνες κατοικίδιων παρουσιάζουν αυξημένες πιθανότητες επιβίωσης μετά από σοβαρές ασθένειες. Οι πιθανότητες επιβίωσης μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο για παράδειγμα, αυξάνονται από 1 στις 87 (για τους μη κηδεμόνες κατοικίδιων) στις 1 στις 15 (για όσους έχουν ζωάκια). Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη στη Μ. Βρετανία μεταξύ γυναικών 50-60 ετών που ανάρρωναν από καρκίνο του στήθους, 87% των γυναικών δήλωσαν ότι τα κατοικίδιά τους βοήθησαν με τουλάχιστον έναν τρόπο στην υποστήριξή τους, ενώ ποσοστό 43% δήλωσαν ότι τα ζωάκια τους τις βοήθησαν και με πρακτικούς τρόπους στην ανάρρωσή τους, π.χ. δίνοντάς τους κίνητρο να επανέλθουν στις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Παιδιά και κατοικίδια
Τα συμπεράσματα πενταετούς έρευνας που έγινε σε 600 παιδιά τα οποία αντιμετώπιζαν μαθησιακές δυσκολίες ή των οποίων οι γονείς είχαν πάρει διαζύγιο, έδειξε ότι τα παιδιά που έχουν κατοικίδια αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη επιτυχία στις δυσκολίες της ζωής, καθώς διαθέτουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και λειτουργούν καλύτερα συναισθηματικά απ΄ ότι τα παιδιά που δεν έχουν κατοικίδια. Επιπλέον, πειραματικά προγράμματα με κατοικίδια ζώα σε παιδιά με σοβαρές διαταραχές όπως ο αυτισμός, είχαν άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα. Εξαιρετικά σημαντική είναι η επαφή και η επικοινωνία παιδιών με αναπηρίες με ζώα, μια και τα ζώα έχουν μεγάλη αποδοχή και δεν «στιγματίζουν», είναι υποστηρικτικά και φιλικά παραμένοντας πιστά όποια και αν είναι η εικόνα του σώματος του παιδιού. Στην περίπτωση που στην οικογένεια υπάρχει μόνο ένα παιδί, οι ειδικοί ψυχικής υγείας προτείνουν αρκετές φορές την απόκτηση ενός κατοικίδιου έτσι ώστε, το παιδί να μάθει να μοιράζεται, να βιώσει εμπειρικά την συνύπαρξη και να γίνει υπεύθυνο μέσα από τη φροντίδα του ζώου.
Ηλικιωμένοι και κατοικίδια
Τα κατοικίδια ζώα έχουν ευεργετική επίδραση στην ψυχική υγεία των ατόμων της τρίτης ηλικίας. Σε μια έρευνα που έγινε μεταξύ 500 ηλικιωμένων που είχαν γάτες, το 82% απάντησε ότι η γάτα τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν το άγχος, 62% ότι η γάτα τους, τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά, ενώ 75% ομολόγησε ότι κάποιες φορές προτιμούν να μιλούν στη γάτα τους παρά στο σύντροφό τους.
Αντιμετώπιση αλλεργιών
Είναι ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη ότι όσοι υποφέρουν από αλλεργίες δεν θα πρέπει να έχουν κατοικίδια. Παρʼ όλα αυτά, πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι απόλυτα σωστό. Ιδιαίτερα στα παιδιά, η συγκατοίκηση με ένα ζωάκι βοηθάει σημαντικά στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα παιδιά που έζησαν με κατοικίδια κατά τα πρώτα πέντε με οκτώ χρόνια της ζωής τους, έχουν σημαντικά μικρότερες πιθανότητες εμφάνισης εποχιακών αλλεργιών και άσθματος, ενώ εμφανίζουν καλύτερη γενικότερη υγεία από τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς κατοικίδια.
Κατοικίδια και παραβατικότητα
Το ”Project Pooch” είναι ένα πειραματικό πρόγραμμα μέσω του οποίου ανήλικοι παραβάτες υιοθετούν σκυλάκια μετά από την έξοδό τους από σωφρονιστικά ιδρύματα. Μέχρι τώρα, το 100% όσων συμμετείχαν στο πρόγραμμα έχουν επανενταχθεί με επιτυχία και δεν έχουν αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα με το νόμο.
Καλύτερη κοινωνικοποίηση
Οι κηδεμόνες κατοικίδιων κάνουν ευκολότερα φίλους και έχουν περισσότερες γνωριμίες. Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει στην γενικότερη καλύτερη διάθεσή τους και την πιο αισιόδοξη αντιμετώπιση της ζωής (βλ. Αντιμετώπιση του άγχους), έχει να κάνει όμως και με το γεγονός ότι τα κατοικίδια παρέχουν στους κηδεμόνες τους ένα κοινό ενδιαφέρον για συζήτηση και βοηθάνε στο να «σπάσει ο πάγος».
Βοήθησέ με να μάθω ότι θέλεις κι εγώ θα γίνω ο καλύτερος μαθητής
Submitted by eleni on Wed, 09/30/2015 - 13:19
Βοήθησέ με να μάθω ότι θέλεις κι εγώ θα γίνω ο καλύτερος μαθητής
Πριν λίγο καιρό, μια γιαγιά 90 ετών, μου διηγήθηκε μια ιστορία που διαδραματίστηκε στη δεκαετία του ΄30 και η οποία στάθηκε η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο.
«Όταν ήταν μαθήτρια στην πρώτη δημοτικού, καθόταν στο θρανίο μαζί με ένα αγοράκι που ήταν και ξαδελφάκι της.
Το αγόρι λοιπόν, (ποιος ξέρει γιατί) στην ώρα του μαθήματος, έκανε τσίσα του στην καρέκλα που καθόταν κι επειδή φοβήθηκε την οργή της δασκάλας, ζήτησε από την ξαδελφούλα του να αλλάξουν θέση.
Όμως, αυτό ήταν κάτι που δε θα μπορούσε να μείνει για πολύ ώρα κρυφό κι έτσι, έπεσε στην αντίληψη της δασκάλας, η οποία άστραψε και βρόντηξε! Άρπαξε πολύ θυμωμένη και τα δύο παιδάκια και τα χτύπησε με πολύ μένος!»
Πέρασαν 80 τόσα χρόνια από τότε και η γιαγιά θυμάται ακόμα, εκείνη την τόσο βάρβαρη -όπως τη χαρακτήρισε- δασκάλα!
Τη δασκάλα που δε σκέφτηκε καθόλου, ότι το παιδάκι μπορεί να είχε κάποιο πρόβλημα υγείας, να ήταν μια ψυχολογική συμπεριφορά, να ντρεπόταν να ζητήσει να βγει έξω και ποιος ξέρει τι άλλο;
Μιλάμε όμως, για 80 τόσα χρόνια πριν, όπου μια τέτοια μέθοδος ήταν αποδεκτή και θεωρείτο και ο σωστός τρόπος μάθησης!
Σήμερα, είναι γνωστόν τοις πάσι, ότι απαγορεύεται το ξύλο, (που καθόλου δε βγήκε από τον παράδεισο) και τιμωρείται ο δάσκαλος που θα χτυπήσει κάποιο παιδάκι.
Και εννοείται, πως ο καθένας που γνωρίζει πως ένα παιδί κακοποιείται από τους ίδιους τους γονείς του, θα πρέπει να το καταγγέλλει άμεσα στις κοινωνικές υπηρεσίες.
Όταν άκουσα λοιπόν αυτή την ιστορία, αμέσως το μυαλό μου πήγε στην κακοποίηση που δέχονται σήμερα, τόσα και τόσα κουταβάκια, επειδή «λερώνουν» σε ακατάλληλα σημεία.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή:
Το κουτάβι μέχρι 6 μηνών δε μπορεί να κρατηθεί, γιατί δεν έχει σφίξει ακόμα η κυστούλα του, με συνέπεια να του… φεύγουν οπουδήποτε.
Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει και με το μωρό παιδάκι, γι΄ αυτό και φοράει πάνα μέχρι 2 χρόνων και κάποια μωράκια και πολύ παραπάνω. Αν βγάλουμε την πάνα από το μωρό, θα τα κάνει όπου να ΄ναι.
Σκέφτηκε μήπως ποτέ κανείς, να θυμώσει με το μωρό που δε μπορεί να κρατηθεί και να το τιμωρήσει;
Όχι! Όλοι κάνουν υπομονή, μέχρι να περάσει αυτή η περίοδος.
Στη συνέχεια, όταν πετάξουν την πάνα από το μωρό, υπάρχει μια περίοδος «αγωγής τουαλέτας» (γιογιό και μετά λεκάνη) από τους γονείς. Είναι επίσης, μια περίοδος, που χρειάζεται χρόνο και υπομονή και μια διαδικασία, που απαιτεί κατανόηση και σωστούς-ευαίσθητους χειρισμούς για να εξελιχθεί, ως κάτι φυσιολογικό και χωρίς προβλήματα.
Θύμωσε κάποια μαμά με αυτό;
Υποθέτω πως όχι! Όλες κάνουν υπομονή, μέχρι να περάσει κι αυτή η περίοδος, γιατί ξέρουν πως είναι μια υποχρεωτική διαδικασία.
Αναρωτήθηκα αμέτρητες φορές, και ρώτησα άλλες τόσες, αλλά απάντηση που να με καλύπτει δεν πήρα: «Γιατί με το μωρό παιδάκι, όλοι ανεξαιρέτως κάνουν υπομονή για την αγωγή της τουαλέτας και περιμένουν μέχρι να μάθει, ενώ με το μωρό κουτάβι θυμώνουν, το κακομεταχειρίζονται και το κακοποιούν;»
Είναι πολλοί εκείνοι που το αντιμετωπίζουν με χτυπήματα, φωνές, απειλή με εφημερίδα, τρίψιμο τη μουσουδίτσα πάνω στα τσίσα και στα κακά του, εξοστρακισμός στο μπαλκόνι μόνιμα και διάφορα άλλα.
Με αποτέλεσμα να έχουν ένα φοβισμένο κουτάβι, που πολλές φορές κρύβεται να τα κάνει, κάποια τα τρώνε να τα εξαφανίσουν για να μην τιμωρηθούν και κάποια δεν τα κάνουν ούτε στη βόλτα παρουσία του κηδεμόνα.
Υπάρχουν κι αυτοί και δεν είναι λίγοι, που τα δίνουν σε άλλους ή ακόμα χειρότερα τα εγκαταλείπουν στο δρόμο.
Η τουαλέτα είναι ένας από τους κύριους λόγους, που πολλά κουτάβια καταλήγουν χωρίς σπίτι!
Τα "ξεφορτώνονται" χωρίς κανένα ίχνος ευαισθησίας και ανθρωπιάς!
Άραγε γιατί θεωρούν αυτονόητο, ότι το παιδάκι πρέπει να το διδάξουν, ενώ από το κουταβάκι απαιτούν να γ ν ω ρ ί ζ ε ι (λες και γεννήθηκε μαθημένο) ή να μάθει α μ έ σ ω ς και χωρίς καμία προσπάθεια δική τους;
Το ότι το μαθαίνουν στην πάνα ή στο μπαλκόνι, δεν διδάσκουν στο κουτάβι τίποτα περισσότερο, από το ότι η τουαλέτα του είναι στο σπίτι και όχι έξω από αυτό, γιατί και το μπαλκόνι σπίτι είναι. Αν κάποια φορά "στοχεύσει" το χαλί, αντί για την πάνα ή το πλακάκι του δωματίου, αντί για το πλακάκι του μπαλκονιού, θα φταίει το κουταβάκι; Όχι φυσικά, απλά μπερδεύεται!
-Του έδειξε-δίδαξε ο κηδεμόνας με το σωστό τρόπο, ποιο είναι το σωστό μέρος;
-Το βγάζει βόλτες καθημερινά με πρόγραμμα για να καταλάβει, ότι η τουαλέτα του είναι έξω από το σπίτι;
-Μπήκε στον κόπο για την αγωγή τουαλέτας;
-Του έδωσε το χρόνο που χρειάζεται μέχρι να μάθει;
-Είχε την υπομονή και την κατανόηση και με αυτό το μωρό;
Αν όχι, τότε δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό να τα κάνει μέσα στο σπίτι, όπου βρει;
Εντάξει το ξέρω, πως οι περισσότεροι δε θα βάλουν ίσα κι όμοια το παιδί τους με το κουτάβι!
Δε θα μπω στη λογική να εξηγήσω, πως δεν υπάρχει διαφορά γιατί
είναι και τα δύο τους μωρά, που χωρίς καμία καθοδήγηση από τους γονείς-κηδεμόνες, δεν μπορούν να γνωρίζουν, ποιο είναι το σωστό και τι ακριβώς πρέπει να κάνουν!
Και φυσικά, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, το ποια θέση θα έχει στο σπίτι, στη ζωή και στην καρδιά του καθενός ο σκύλος του!
Αλλά το να βασανίζεις ένα μωρό, (όποιο μωρό) για «λάθος» συμπεριφορές του, γιατί εσύ δεν μπήκες καν στη διαδικασία να του μάθεις τις «σωστές» (δική σου υποχρέωση είναι) ή περιμένεις εξπρές μάθηση χωρίς να κοπιάσεις καθόλου, αυτό περνάει στη σφαίρα του παραλογισμό και είναι και άδικο!
Βέβαια, πολλοί πέφτουν στην παγίδα της παραπληροφόρησης από μη ειδικούς. Φίλοι, συνάδελφοι, γείτονες, περαστικοί και γενικά όσοι έχουν σκύλο, έχουν άποψη για τον τρόπο εκπαίδευσής του και δίνουν συμβουλές, προτείνοντας δυστυχώς τέτοιους τρόπους!
Αυτό βέβαια που με λυπεί περισσότερο, είναι ότι τέτοιες συμβουλές δίνουν και κτηνίατροι (χτύπημα με εφημερίδα, φωνές, τρίψιμο τη μουσουδίτσα κλπ).
Όλοι οι κηδεμόνες μου λένε: «Θεώρησα, ότι έτσι έπρεπε να κάνω, αφού μου το είπε ο γιατρός που είναι ειδικός».
Αυτό δε, με τη μουσούδα στα τσίσα και κακά είναι φοβερό, όπου μεταφέρεις μικρόβια στο σκύλο και του μαθαίνεις και να τα τρώει!
Με όλους αυτούς τους αναχρονιστικούς τρόπους, που παραπέμπουν δεκαετίες πίσω, το μόνο που καταφέρνει κανείς, είναι να φτιάξει μια προβληματική σχέση με το σκύλο του!
Γιατί μοιραία στη συνέχεια, προστίθενται και οι άλλες μωρουδίσιες-κουταβίσιες συμπεριφορές, όπως το μάσημα αντικειμένων και τα δαγκωματάκια, οπότε η κακομεταχείριση-κακοποίηση, αρχίζει και παίρνει διαστάσεις, με συνέπειες ανεξέλεγκτες τις πιο πολλές φορές!
Σκέφτηκε ποτέ κανείς, ότι και το κουτάβι βγάζει δοντάκια και πονάνε τα ούλα του και θέλει κάτι να μασουλάει, όπως τα παιδάκια;
Γιατί στα παιδάκια δίνουν διεξόδους (πιπίλα, διάφορα παιχνίδια οδοντοφυΐας, αποσπούν την προσοχή του, του δίνουν αγκαλιές, φιλιά, πολύ υπομονή, κατανόηση κλπ, κλπ), ενώ τα κουτάβια δεν θεωρούν απαραίτητο να τα βοηθήσουν για να το περάσουν ομαλά και ανώδυνα όλο αυτό, αλλά προτιμούν να τα τιμωρήσουν;
Μήπως επειδή τα κουταβάκια δεν κλαίνε και προσπαθούν να βρουν διεξόδους μόνα τους, αφού κανείς δε τα βοηθά;
Υπάρχουν πολλά παιχνίδια και για τα κουταβάκια που θα τα βοηθήσουν με το μασούλημα να ανακουφίζονται από την δυσφορία και τον πόνο.
Προσοχή μόνο στα παιχνίδια, είναι πολύ σημαντικό να είναι ασφαλή για να μην κινδυνέψει μασώντας ή καταπίνοντας κάτι. Απαγορεύονται υλικά όπως: ύφασμα, πλαστικό, χαρτί, σφουγγάρι, υαλοβάμβακας, ξύλο, γυαλί κλπ που μπορεί να καταπιεί και να πνιγεί ή να κινδυνέψει.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να ενημερώνονται οι κηδεμόνες, πως υπάρχουν τρόποι σύγχρονοι, φιλικοί και ευχάριστοι για να μάθει το κουτάβι και να μην ακούνε συμβουλές, από οποιονδήποτε τους προτείνει τέτοιες βάναυσες μεθόδους.
Να τις απορρίπτουν χωρίς σκέψη!
Γιατι με τον εκφοβισμό και τη βία δεν διδάσκουν, μόνο το πληγώνουν και χαλάνε την σχέση τους μαζί του!
Κατανόηση, υπομονή, σεβασμός και σωστή καθοδήγηση χρειάζεται και αυτό το αθώο μωρό, που δε γνωρίζει απολύτως τίποτα και περιμένει να μάθει τα πάντα από αυτούς, όπως και το παιδί τους.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν να χτίσουν μια ισορροπημένη και όμορφη σχέση μαζί του!
Και μόνο τότε κι αυτό θα τους εμπιστεύεται, θα νιώθει ασφάλεια κοντά τους και θα θέλει να τους ευχαριστήσει, αποδεικνύοντας έμπρακτα κάθε μέρα, πόσο καλός μαθητής είναι!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Μικρούλι μου εγώ θα σου γνωρίσω τον κόσμο - Κοινωνικοποίηση κουταβιού
Submitted by eleni on Thu, 06/18/2015 - 11:30
Μικρούλι μου εγώ θα σου γνωρίσω τον κόσμο - Κοινωνικοποίηση κουταβιού
Όλο και πιο συχνά καλούμαι να βοηθήσω κηδεμόνες με τους σκύλους τους, λόγω προβλημάτων συμπεριφοράς (φοβία ή επιθετικότητα) που έχει να κάνει με ανθρώπους, άλλους σκύλους, ήχους-θορύβους και άλλα διάφορα που συναντούν στη βόλτα ή ακόμα και στο σπίτι και δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό, είναι γιατί αυτοί οι σκύλοι, δεν κοινωνικοποιήθηκαν στην ηλικία που έπρεπε (2-4 μηνών) ή κοινωνικοποιήθηκαν με λάθος τρόπο.
Κοινωνικοποίηση είναι η σταδιακή, ομαλή και συχνή επαφή του κουταβιού, με διάφορα ερεθίσματα, (με ελεγχόμενο όμως τρόπο), για να γνωρίσει θετικά και ευχάριστα, οτιδήποτε θα συναντήσει στη μετέπειτα ζωή του.
Όταν το κουτάβι το πάρουμε από τη μαμά του (2 μηνών) και έρθει στο σπίτι μας, θα πρέπει ν’ αρχίσει να γνωρίζει και να εξοικειώνεται με το δικό μας κόσμο, μέσα και έξω από το σπίτι.
Αυτή η περίοδος είναι πολύ σημαντική για τη ζωή του κι εμείς πρέπει να του δώσουμε τα σωστά εφόδια, αν θέλουμε να έχουμε έναν κοινωνικό, ισορροπημένο και ψυχικά υγιή σκύλο!
Όσα συνήθως θα συναντήσει ένας σκύλος στη ζωή του είναι:
Άνθρωποι:
-Διαφορετικοί: Άντρες, γυναίκες, παιδιά, κοντοί, ψηλοί, αδύνατοι, εύσωμοι, νέοι, ηλικιωμένοι, άλλης εθνικότητας κλπ.
-Με διαφορετική ένδυση-εμφάνιση: Στολή, ράσο, καπέλο, κράνος, γυαλιά, μακριά μαλλιά, μούσι, τατουάζ, κλπ
-Να κρατούν κάτι: Μπαστούνι, σάκο, ομπρέλα, κάποιο εργαλείο, ένα καρότσι, ένα μηχάνημα κλπ
Άλλοι σκύλοι: Ενήλικοι, κουτάβια, αρσενικοί, θηλυκοί, μεγαλόσωμοι, μικρόσωμοι, με διαφορετικό χρώμα κλπ
Άλλα ζώα: Γάτες, κουνέλια, κότες, αρνάκια, γουρουνάκια, γαιδουράκια, άλογα κλπ
Ήχοι στο σπίτι: Ηλεκτρική σκούπα, πλυντήριο, τηλεόραση, τηλέφωνο, κουδούνι, πιστολάκι, μίξερ, μουσική με ένταση, μηχανές κουρέματος κήπου, κλπ
Ήχοι στη βόλτα: Αυτοκίνητο, τραίνο, φορτηγό, μηχανή, σειρήνα, κόρνα, κομπρεσέρ, καμπάνα, αεροπλάνο κλπ
Κρότοι: Πυροβολισμοί, πυροτεχνήματα, κεραυνοί, κλπ
Διαφορετικά μέρη: Άσφαλτος, πλακάκια, χώμα, λάσπες, άμμος, χορτάρι.
Διαφορετικές συνθήκες: Ημέρα, νύχτα, κρύο, ζέστη, βροχή, χιόνι, αέρας.
Ταξίδι με αυτοκίνητο, με καράβι κλπ
Η αλήθεια είναι, πως οι κηδεμόνες κουταβιών μπερδεύονται, όταν οι κτηνίατροι τους απαγορεύουν να τα βγάζουν έξω, μέχρι να ολοκληρώσουν τα εμβόλια τους. Είναι υπεύθυνοι για το κομμάτι που αφορά στην υγεία του κουταβιού, αλλά στο κομμάτι που αφορά στην ψυχολογία και συμπεριφορά του όμως, δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα, όταν το κουτάβι βγει στον έξω κόσμο σε ηλικία 5 μηνών που θα έχει ολοκληρώσει τα εμβόλια. Έχει χαθεί η σημαντικότερη περίοδος, που είναι η πιο κατάλληλη για να κοινωνικοποιηθεί χωρίς κίνδυνο, με αποτέλεσμα να του δημιουργούνται διάφορες φοβίες και να μη μπορεί να βγει από το σπίτι γιατί φοβάται.
Έχω συναντήσει πολλά σκυλιά, που μόλις έφθαναν στην εξώπορτα ήταν αδύνατον να κάνουν βήμα. Δεν κατέβαιναν τη σκάλα, φοβόντουσαν το ασανσέρ, τα αυτοκίνητα, τις κόρνες, το κομπρεσέρ, τους ανθρώπους, τα άλλα σκυλιά, τις γάτες, τα παιδιά, τη βροχή, τον αέρα, τη λάσπη, τη νύχτα κλπ, κλπ.
Δεν προτείνω βέβαια ν’ αγνοούν τον κτηνίατρο οι κηδεμόνες, αλλά πολύ προσεκτικά και με ασφάλεια, να κοινωνικοποιούν το κουτάβι τους με τον έξω κόσμο. Σε συγγενικά και φιλικά σπίτια, με παιδάκια φίλων, με εμβολιασμένα και υγιή σκυλιά που γνωρίζουν, βόλτα με το αυτοκίνητο, αγκαλιά κάποιες φορές όσο είναι ακόμα μωράκι και γενικά όπου κρίνουν, πως δεν υπάρχει κίνδυνος να κολλήσει κάποια ασθένεια.
Είναι ζωτικής σημασίας να κοινωνικοποιηθεί το κουτάβι και έχει επίσης τεράστια σημασία να κοινωνικοποιηθεί σωστά!
Πρέπει ν’ αποφύγουμε οποιαδήποτε αρνητική εμπειρία που μπορεί να γίνει τραυματική και ίσως να την κουβαλάει για την υπόλοιπη ζωή του.
Όπως ένα παιδάκι, αν σε μικρή ηλικία βιώσει περιστατικά και καταστάσεις που θα το φοβίσουν, κουβαλά αυτό το ψυχικό τραύμα, έτσι κι ένα κουτάβι θα είναι φοβικό και επιφυλακτκό με ότι το φόβισε και το κουβαλάει. Ανάλογα με τις εμπειρίες του και με το χαρακτήρα του εξαρτάται και η αντίδρασή του.
Γι΄ αυτό πρέπει να του δίνουμε μόνο θετικές και ευχάριστες εμπειρίες! Και φυσικά όχι με απανωτά-συνεχή ερεθίσματα, ούτε για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί τότε σίγουρα θα γίνουν και λάθη.
Αργά, σταδιακά και για λίγο.
Δηλαδή:
-Δεν τον πάμε σε μια συγκέντρωση με πολλούς ανθρώπους, που θα φωνάζουν, θα κάνουν απότομες κινήσεις κλπ.
-Ούτε σε μια παιδική χαρά ή σε ένα σχολείο, όπου υπάρχουν πολλά παιδιά που θα τσιρίζουν, θα τρέχουν, θα χοροπηδάνε γύρω του.
-Ούτε σε μια λεωφόρο, όπου περνούν πολλά αυτοκίνητα, μηχανές κλπ και κάνουν πολύ θόρυβο.
Πρέπει να τον φέρνουμε σε επαφή με ένα άνθρωπο τη φορά, ένα παιδάκι, ένα σκύλο, έναν ήχο.
Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι φιλικοί προς το κουτάβι, ήρεμοι και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τη δική μας καθοδήγηση. Δεν πρέπει να κάνουν απότομες κινήσεις, να φωνάζουν, ούτε να προσπαθούν να το χαιδέψουν, αν δεν ακολουθήσουν πρώτα όσα θα τους πούμε.
Οι κινήσεις τους πρέπει να είναι ήρεμες, να μη φωνάζουν και να περιμένουν να πλησιάσει το κουτάβι (αν θέλει) να τους μυρίσει και να επικοινωνήσει μαζί τους. Αν δε θέλει δεν το πιέζουμε, δεν το τραβάμε, δεν το αναγκάζουμε να πάει κοντά.
Αν τελικά όλα εξελιχθούν ομαλά, μπορούν να το χαιδέψουν, αλλά χαμηλώνοντας, με ήρεμες, αργές κινήσεις κάτω από το σαγόνι του, όχι στο κεφάλι.
Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με άλλα σκυλιά, ενήλικα ή κουτάβια, τα οποία πρέπει να είναι σωστά κοινωνικοποιημένα, φιλικά και ήρεμα. Αν είναι επιθετικά, γαβγίζουν ή είναι πολύ παρορμητικά, μπορεί να φοβηθεί και να τα φοβάται για όλη του τη ζωή. Πολύ περισσότερο δε, αν δαγκωθεί από άλλο σκύλο.
Το κλειδί λοιπόν για τη σωστή κοινωνικοποίηση, είναι ευχάριστες και σύντομες επαφές (λίγα λεπτά αρκούν). Επίσης πρέπει να είναι και συχνές και όχι με απόσταση μεγάλων χρονικών διαστημάτων.
Επειδή όμως πάντα μπορεί να υπάρξουν και απρόοπτα και ίσως να γίνει κάτι που δεν προλάβατε ή δε μπορέσατε να ελέγξετε κατά τη διάρκεια της κοινωνικοποίησης και φοβηθεί το κουτάβι, θα πρέπει να φανείτε ψύχραιμοι. Αντιδράστε σα να μη συνέβη τίποτα, φανείτε ήρεμοι, δείξτε ψυχραιμία.
Την επόμενη φορά που θα επαναλάβετε την ίδια προσπάθεια, (μην το αργήσετε) φροντίστε να έχετε στήσει εσείς ένα «σενάριο» παρόμοιο με αυτό που το φόβισε. Μόνο που τώρα θα πρέπει να έχετε εσείς τον απόλυτο έλεγχο, ώστε η έκβαση να είναι ομαλή και να έχει μόνο θετικό αποτέλεσμα!
Η κοινωνικοποίηση πρέπει να συνεχίζεται και μετά τον 4ο μήνα και κατά τη διάρκεια της εφηβείας, που είναι περίοδος φοβιών και ανασφάλειας για το σκύλο.
Αν ο σκύλος μας δε γνωρίσει οτιδήποτε στη σωστή ηλικία και μετά στη ζωή του το φοβάται κάθε φορά που το συναντάει, τότε θα πρέπει να τον εξοικειώσουμε με αυτό, πάντα και μόνο θετικά. Όταν είναι ενήλικας όμως, διορθώνεται πιο δύσκολα, σίγουρα χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και ίσως να μην έχει το αποτέλεσμα που θα θέλαμε.
Η έλλειψη κοινωνικοποίησης, αλλά και η λανθασμένη είναι μια από τις πιο σημαντικές αιτίες που πολλά σκυλιά παρουσιάζουν άγχος και επιθετική συμπεριφορά, όταν βρεθούν αντιμέτωπα με καινούργια πράγματα και δεν ξέρουν πως να τα διαχειριστούν.
Η σωστή κοινωνικοποίησή του, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή του!
Ο κάθε κηδεμόνας είναι υπεύθυνος γι΄ αυτό!
Πάρτε το κουταβάκι σας λοιπόν από το λουράκι, όπως θα παίρνατε το παιδάκι σας από το χεράκι και γνωρίστε του τον κόσμο από το μηδέν, βήμα-βήμα.
Δώστε μεγάλη σημασία σε αυτό, για να έχετε αργότερα ένα φιλικό, κοινωνικό και ισορροπημένο σκύλο που θα μπορεί να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί, ότι κι αν συναντήσει στη ζωή του.
Ένα σκύλο που θα χαίρεται τη βόλτα, αλλά και τη ζωή του γενικότερα, όπου κι αν βρίσκεται, με όποια και όσα ερεθίσματα.
Συγχρόνως θα κάνει και τη δική σας βόλτα και ζωή πιο εύκολη και πιο χαρούμενη, γιατί ένας σκύλος με θέματα συμπεριφοράς δημιουργεί (χωρίς να φταίει) πολλά προβλήματα στην καθημερινότητα!
Από την άλλη, αυτά τα σκυλιά είναι και τα πιο «άτυχα» γιατί λόγω της συμπεριφοράς τους, στερούνται πολλά πράγματα στη ζωή τους.
Ο σκύλος που φοβάται ή επιτίθεται, είτε έξω είτε μέσα στο σπίτι, στερείται τη βόλτα και όλα τα οφέλη της, την επαφή με ανθρώπους περαστικούς αλλά και επισκέπτες, την επικοινωνία και το παιχνίδι με άλλα σκυλιά, απομονώνεται συνήθως, τιμωρείται πολλές φορές, κακοποιείται κάποιες άλλες για να λυθεί το πρόβλημα και γενικά, ζει μια ζωή καθόλου φυσιολογική και καθόλου ωραία.
Βοηθήστε το κουταβάκι σας να μεγαλώσει σωστά, γιατί μόνο εσείς μπορείτε! Δώστε του τη δυνατότητα, να χαρεί στη ζωή του όσα δικαιούται και του αξίζουν και στον εαυτό σας την ευκαιρία, να ζήσετε μια υπέροχη σχέση με το αγαπημένο σας φιλαράκι, χωρίς στερήσεις, χωρίς προβλήματα, χωρίς άγχος για κανέναν!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Θέλω μόνο να παίζω με τους φίλους μου, όχι να πολεμάω
Submitted by eleni on Tue, 11/11/2014 - 12:26
Θέλω μόνο να παίζω με τους φίλους μου, όχι να πολεμάω…
Οι πονεμένες ιστορίες σκύλων που έχουν κακοποιηθεί-κακομεταχειριστεί είτε από εκπαιδευτές, είτε από τους ίδιους τους κηδεμόνες τους, είναι ένας δραματικός απολογισμός στην πορεία μου.
Ιστορίες που μ’ έχουν κάνει να χάσω τον ύπνο μου, νύχτες πολλές…!
Μια τέτοια ιστορία θα διηγηθώ σήμερα, ενός σκύλου "μάρτυρα" , που στ΄ αλήθεια σε κάνει να κλαις… αλλά και να θυμώνεις πολύ!
Δεν έχει να κάνει με τον σημερινό κηδεμόνα του τον Αλέξανδρο, ο οποίος τον αγαπά και τον σέβεται και στ' αλήθεια είναι παράδειγμα προς μίμηση!
Ο Αλέξανδρος λοιπόν, πήρε μια μεγάλη απόφαση για τη ζωή του και βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα, που δεν ήξερε πως να διαχειριστεί..
Αποφάσισε να παντρευτεί με την για χρόνια σύντροφό του, την Άννα!
Η Άννα ζει με τον ενός έτους σκύλο της τον Ερμή και η συμβίωση τους είναι καταπληκτική! Με αγάπη και θετικούς τρόπους του έμαθε πολλά πράγματα για καλύτερη επικοινωνία μεταξύ τους και κατάφερε να έχει μια πολύ όμορφη σχέση μαζίτου.
Ο Ερμής είναι ένας πολύ κοινωνικός, φιλικός με όλους και πολύ ισορροπημένος σκύλος !
Όλα καλά, μέχρι την στιγμή που η Άννα και Αλέξανδρος αποφάσισαν να ζήσουν μαζί.
Που ήταν το πρόβλημα;
Ο Αλέξανδρος τον τελευταίο χρόνο έχει υιοθετήσει έναν σκύλο, τον 9χρονο Έκτορα, ο οποίος δεν είχε ποτέ του φιλική σχέση με τους άλλους σκύλους.
Πολλοί σκύλοι για διαφορετικούς-δικούς τους λόγους, μπορεί να μη συμπαθούν τους άλλους σκύλους. (Ελλιπής ή λανθασμένη κοινωνικοποίηση, αρνητικές εμπειρίες, κακοί συσχετισμοί κλπ). Συχνά πολλοί κηδεμόνες με καλούν να τους βοηθήσω, γιατί ο σκύλος τους έχει «θέμα».
Η ιστορία του Έκτορα όμως, είναι αλλιώτικη από τις συνηθισμένες, μα πρωτάκουστη δεν τη λες!
Ο σκύλος αυτός κουβαλάει ένα πολύ φρικτό παρελθόν, γιατί πριν υιοθετηθεί από τον Αλέξανδρο, υπήρξε θύμα της ανθρώπινης ασυνειδησίας.
Τον έβαζαν σε κυνομαχίες!!!
Έζησε καταδικασμένος μόνιμα για όλη του τη ζωή μέσα σε ένα κλουβί, εκπαιδεύτηκε βάναυσα και άλλαξε 4 διαφορετικούς «νταβατζήδες και κλουβιά, γιατί κηδεμόνες και σπίτια δεν ήταν.
Δεν χάρηκε τίποτα απολύτως απ’ όλα όσα δικαιούται κάθε σκύλος. Η Βόλτα, το παιχνίδι, η επικοινωνία, η συντροφιά, το χάδι, η ζεστασιά, η αγάπη, όλα του ήταν εντελώς άγνωστα! Βασανίστηκε και χρησιμοποιήθηκε μόνο ως ένα εργαλείο, που τους έφερνε κέρδος και διασκέδαση...
Η μόνη επαφή του με τους άλλους σκύλους ήταν η μάχη της επιβίωσης!
Φρικτό; Αποτρόπαιο, εγκληματικό; Όπως κι αν το χαρακτηρίσει κανείς, δεν θα έχει άδικο.
Μα δεν τελειώνει εδώ!
Όταν πια τους ήταν «άχρηστος», λόγω ηλικίας και σοβαρών τραυματισμών, θεώρησαν σκόπιμο να τον «παρκάρουν» για να ζήσει μόνιμα δεμένος σε κάποιο κτήμα, γιατί τους ήταν βάρος!
Ο Αλέξανδρος λοιπόν, όταν πληροφορήθηκε μέσω κάποιου κοινού γνωστού, όλη την ιστορία για την μαρτυρική ζωή αυτού του σκύλου, αλλά και την τόσο άσχημη κατάληξή του, συγκινήθηκε πολύ και θέλησε να τον υιοθετήσει.
Όταν τον πρωτοείδε σοκαρίστηκε! Τα σημάδια της κακοποίησης φώναζαν πάνω του! Ήταν φανερά εξαντλημένος, αδύναμος, υποσιτισμένος, πληγωμένος στο σώμα και στην ψυχή!
Τον πόνεσε πολύ αυτόν τον σκύλο και χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να του προσφέρει μια αληθινή ζωή, ένα αληθινό σπίτι και να του δώσει όλα όσα στερήθηκε. Αφιέρωσε χρόνο και ψυχή για να γιατρέψει τις πληγές του, σωματικές και ψυχικές και να του δείξει, πως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι τόσο απάνθρωποι…
Έσκυψε από πάνω του με πολλή υπομονή, αγάπη και σεβασμο!
Και τα κατάφερε!
Ο Έκτορας μέρα με τη μέρα άλλαζε, έδειχνε ήρεμος, ασφαλής, χαρούμενος!
Το μόνο που δεν προσπάθησε, επειδή φοβόταν την αντίδρασή του, ήταν να τον φέρει σε επαφή με άλλους σκύλους. Συναντούσαν βέβαια στη βόλτα τους, αλλά κοντινή επαφή δεν δοκίμασε ποτέ.
Όμως, ήθελε να του δείξει κάποια στιγμή, πως οι άλλοι σκύλοι δεν είναι εχθροί, αλλά φίλοι του και παρέα μοναδική!
Τώρα λοιπόν, ήρθε η ώρα!
Αφού η συμβίωση με την Άννα είχε πλέον αποφασιστεί, η επαφή του Έκτορα με τον Ερμή ήταν μονόδρομος. Ο Αλέξανδρος, δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να τον εγκαταλείψει, ούτε φυσικά και να τον απομονώσει. Ένιωθε μια βαθιά ευθύνη απέναντι σ’ αυτόν το χιλιοβασανισμένο σκύλο και ορκίστηκε να είναι πάντα κοντά του.
«Είναι οικογένειά μου και την οικογένεια δεν την εγκαταλείπεις ανάλογα με τις περιστάσεις» μου είπε.
Βέβαια, μπορεί η απόφαση να ελήφθη, στην πράξη όμως, τι θα γινόταν; Πως θα μπορούσε ο Έκτορας να είναι ήρεμος κοντά στον Ερμή και να καταφέρουν να συμβιώσουν χωρίς προβληματα;
Ο Αλέξανδρος και η Άννα ήταν πολύ αγχωμένο και είχαν μεγάλη αγωνία για την έκβαση.
Επισκέφθηκα λοιπόν και τους δύο σκύλους χωριστά, είδα τις συμπεριφορές τους, αξιολόγησα την κατάσταση και έγινε η απαραίτητη προετοιμασία. Με πολλή μεγάλη προσοχή, με σωστή προσέγγιση και συγκριμένες θετικές τεχνικές η «μεγάλη» συνάντηση έγινε!
Το αποτέλεσμα;
Ο Έκτορας κάποια στιγμή, βρέθηκε να τρέχει και να παίζει με τον Ερμή!!!
Απίστευτο;
Κι όμως... συνέβη!
Ο Ερμής που ήταν ένας χαρούμενος, ισορροπημένος και ψυχικά υγιής σκύλος, αφού είχε ζήσει εισπράττοντας πολλή αγάπη και καθοδήγηση με σεβασμό, που είχε κοινωνικοποιηθεί σωστά και είχε παίξει με αμέτρητους σκύλους, βοήθησε απίστευτα με τα σήματα και τους δικούς τους κώδικες τον Έκτορα να χαλαρώσει αμέσως και να αφεθεί...
Δεν υπάρχουν λόγια που θα μπορούσαν να περιγράψουν την χαρά και τον ενθουσιασμό όλων μας και κυρίως του Έκτορα!
Πρώτη φορά έπαιζε με σκύλο, πρώτη φορά είχε φυσιολογική επικοινωνία και ήταν όλα μα όλα, τόσο πρωτόγνωρα γι΄αυτόν!
Ίσως κάτι αχνοφαινόταν στη μνήμη του απ΄όταν έπαιξε με τα αδελφάκια του για λίγο... Μα ούτε κι εκεί πρόλαβε καλά καλά, αφού (όπως είχε μάθει ο Αλέξανδρος) τον είχαν πάρει από την μαμά του νωρίς, για να εισπράξει όσο γινόταν πιο γρήγορα το χρήμα ο "πωλητής του εργαλείου "...
Αυτό το μωρό, ήρθε στην ζωή για να βρεθεί αμέσως σε ένα κόσμο άδικο, σκληρό, απάνθρωπο!
Δεν έζησε τίποτα καλό, τίποτα όμορφο! Δεν ήξερε ούτε πως είναι να παίζεις και να χαίρεσαι, πως είναι να έρχεσαι σε επαφή με έναν όμοιό σου χωρίς να φοβάσαι, χωρίς να χρειάζεται να παλέψεις για να τον εξοντώσεις πριν το κάνει εκείνος!
Βλέποντας αυτή την εικόνα, πέρα από την μεγάλη χαρά, ένιωσα και θυμό όμως! Θυμό για όλους εκείνους τους αχαρακτήριστους «ανθρώπους» που βάζουν τους σκύλους τους, αυτά τα αθώα και τόσο κοινωνικά πλάσματα να πολεμούν για να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν!!
Και γιατί όλα αυτά;
Στο βωμό του κέρδους;
Οδηγούμενοι από την απύθμενη ανοησία τους;
Ικανοποιώντας διεστραμμένες επιθυμίες τους;
Όποιος κι είναι ο λόγος, η πράξη αυτή είναι αποτροπιαστική και όποιος την διαπράττει είναι στυγνός εγκληματίας!
Ο Έκτορας ένα ακόμα θύμα τέτοιων ασυνείδητων ανθρώπων, έζησε μια μαρτυρική ζωή, όπου όλες οι μέρες του ήταν μόνο σκλαβιά και πόλεμος!!!
Και δυστυχώς το φρικτό παρελθόν, του άφησε πολλά κατάλοιπα και λαβωματιές πάνω στο κορμάκι του, που δεν του επιτρέπουν τώρα πια να ζήσει και να χαρεί, όπως θα ήθελε!
Φάνηκε, όταν μετά από λίγο έδειχνε να μην αντέχει, κουραζόταν εύκολα, φαινόταν να πονά, έτρεχε με δυσκολία, έπαιζε με δυσκολία.
Κι όμως … Ακόμα κι αν δεν μπορούσε, ακόμα κι αν το σώμα του τον πρόδιδε κάποιες στιγμές, έβλεπες την πρωτοφανή χαρά και τον απερίγραπτο ενθουσιασμό του να συνεχίσει... Κι εκεί βούρκωνες…
Την μέρα αυτή ο Έκτορας έζησε μια συναρπαστική εμπειρία στη ζωή του!
Έμαθε τι σημαίνει παιχνίδι μ’ ένα φιλαράκι και πόσο μεγάλη χαρά μπορεί να σου δώσει μια τέτοια επικοινωνία! Κι έτσι μεμιάς, λες και ξεθώριασαν οι πληγές της ψυχούλας του…
Ο Αλέξανδρος και η Άννα, έκλαιγαν από χαρά και συγκίνηση!
Έδωσαν σ'αυτόν τον τόσο ταλαιπωρημένο σκύλο, την ευκαιρία μιας αληθινής ζωής και του χάρισαν την οικογένεια που δεν είχε ποτέ, ανοίγοντας διάπλατα τη γεμάτη καλοσύνη αγκαλιά τους!
Πόσο λίγο και μικρό θα ήταν ένα «μπράβο», μπροστά στη μεγάλη τους καρδιά…!
Όταν ήρθε η στιγμή να τους αποχαιρετήσω, μπροστά στον Έκτορα τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα! Εκείνη την στιγμή, ένιωσα ντροπή μπροστά στο αθώο βλέμμα του και την ανάγκη να του ζητήσω συγνώμη εκ μέρους των ανθρώπων!
Έφυγα κι ένιωθα να με πλημμυρίζουν ανάμικτα συναισθήματα:Χαρά, λύπη, θυμός, ντροπή!
Ποιο υπερίσχυε; Δεν ήξερα…
Έφθασα στο σπίτι μου και το μόνο που ήθελα, ήταν να πάρω αγκαλιά τους σκύλους μου. Τους χάιδεψα γλυκά, έσκυψα τους φίλησα κι ακούμπησα πάνω τους. Και τότε μπόρεσα ν΄ ελευθερώσω έναν λυγμό...
Ήταν το παράπονο που μ΄ έπνιγε από ώρα, ένα ξέσπασμα, κάτι σαν κραυγή διαμαρτυρίας για τον Έκτορα, αλλά και για όλες τις άλλες αμέτρητες αθώες και ανυπεράσπιστες ψυχές, που βρίσκονται στο έλεος κάποιων αδίσταχτων που θέλουν να λέγονται άνθρωποι!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Θα πάρεις και μένα μαζί σου στις διακοπές;
Submitted by eleni on Fri, 06/27/2014 - 13:04
Θα πάρεις και μένα μαζί σου στις διακοπές;
Και να, το καλοκαίρι είναι για τα καλά εδώ, ο υδράργυρος συνεχώς ανεβαίνει και οι διακοπές για όσους τυχερούς, είναι προ των πυλών!
Μέρες απόδρασης από την καθημερινότητα, μέρες χαλάρωσης, ξεκούρασης, χαράς και διασκέδασης!
Με το σκύλο σας όμως, τι θα γίνει;
Θα τον πάρετε μαζί ή προτιμάτε να τις περάσετε χωρίς αυτόν;
Αν ισχύει το δεύτερο, μήπως να το ξανασκεφτείτε;
Ο σκύλος είναι σύντροφος, είναι μέλος της οικογένειάς μας!
Η ζωή κοντά του είναι όμορφη και μαγική την κάθε στιγμή!
Γιατί στις διακοπές να χωριστούμε και να μην τις απολαύσουμε μαζί του;
Για τους απρόθυμους να το κάνουν, ξέρω πως υπάρχουν εναλλακτικές , όπως τα ξενοδοχεία σκύλων, ή κάποιοι φίλοι να τον φροντίζουν ή να τον φιλοξενήσουν.
Όμως, ο σκύλος σας πουθενά και με κανέναν δε θα είναι όπως μαζί σας!!
Μην αποφασίζετε αβασάνιστα την εύκολη λύση!
Αυτές οι λύσεις, ας είναι γι΄ αυτούς που εκ των πραγμάτων και για κάποιο σοβαρό λόγο δε μπορούν να πάρουν το σκύλο τους μαζί!
Εσείς που μπορείτε, δώστε του την ευκαιρία και τη δυνατότητα να διασκεδάσει, ν΄ αποκτήσει μοναδικές εμπειρίες και το σημαντικότερο να είναι κοντά σας!
Μην τον αφήνετε πίσω!
Εσείς θα περνάτε καλά, αλλά εκείνος (όπου κι αν είναι) θα περιμένει πότε θα γυρίσετε…
Γιατί μόνο εσάς έχει!!!
Αν ο σκύλος σας είναι φιλικός και κοινωνικός, μην το σκέφτεστε!
Θα περάσετε κι εσείς καταπληκτικά μαζί του και θα μοιραστείτε πράγματα που θα σας μείνουν αξέχαστα!
Τι πιο όμορφο από το να κάνει διακοπές όλη η οικογένεια μαζί;
Ίσως να συναντήσετε κάποιες δυσκολίες (πχ διαμονή), αλλά πάντα υπάρχει τρόπος, όταν θέλουμε!
Υπάρχουν μέρη που δέχονται σκυλιά και ευτυχώς αυξάνονται συνεχώς, αλλά υπάρχουν κι άλλες λύσεις.
Αν λοιπόν το αποφασίσετε, εσείς που δεν το έχετε ξανακάνει, καλό είναι να έχετε κατά νου μερικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε-προσέξετε!
Όπως:
-Να εξοικειώσετε το σκύλου σας νωρίτερα με το αυτοκίνητο (Αν δεν έχει εξοικειωθεί σε μεγάλα ταξίδια).
-Να κάνετε συχνές στάσεις, αν η διαδρομή είναι μεγάλη. (Μπορεί να διψάσει, να θέλει να κάνει την ανάγκη του, να κουραστεί).
-Να μην τον αφήνετε στο σταθμευμένο αυτοκίνητο ούτε για λίγα λεπτά, γιατί μπορεί να πάθει θερμοπληξία.
-Μην τον αφήνετε για πολλή ώρα στον ήλιο, να είστε κοντά σε σκιά και πάντα να έχετε ένα μπολ με δροσερό νεράκι.
-Να τον έχετε πάντα κοντά σας με το λουράκι, γιατί κάποιοι μπορεί να φοβούνται ή να μη θέλουν τα σκυλιά, αλλά και για τη δική του ασφάλεια.
-Μην τον αφήνετε μόνο του πολλές ώρες σε άγνωστο περιβάλλον, γιατί μπορεί να γαβγίζει και να σας κάνουν παρατήρηση.
-Μην κολυμπάτε σε μέρη που έχει πολύ κόσμο, γιατί όλο και κάποιοι μπορεί να ενοχληθούν και να σας χαλάσουν τη διάθεση.
-Να έχετε πάντα σακουλίτσα και να μαζεύετε, σε περίπτωση που θα κάνει την ανάγκη του.
Αγχωθήκατε; Ξεκινάμε με πολλούς κανόνες;
Μα γιατί;
Όλ΄ αυτά είναι πράγματα που πρέπει να προσέξετε και για ένα απλό μπάνιο να πάτε στην παραλία ή σε μια απλή βόλτα και αφορούν στην προστασία-ασφάλεια του σκύλου σας και στο σεβασμό προς τους γύρω σας.
Άλλωστε και με το παιδί σας να πάτε, δε θα ασχοληθείτε με την προστασία του και δε θα έχετε την προσοχή σας στραμμένη πάνω του;
Εννοείται, πως θα πάρετε μαζί και την προίκα του:
Βιβλιάριο, λουρί, μπολάκι, πιατάκι, στρωματάκι, παιχνίδια και προληπτικά φαρμακείο (για τυχόν μικροτραυματισμούς, τσιμπήματα κλπ, για όσους περάσουν τις διακοπές τους στη φύση ή πιο μακριά από πόλεις).
Όσοι δεν το έχετε ξανακάνει, όσοι διστάζετε, όσοι προβληματίζεστε, τολμήστε το φέτος και δε θα χάσετε!
Θα ανταμειφθείτε και με το παραπάνω, αφού ότι όμορφο ζήσετε θα το έχετε μοιραστεί με τον αγαπημένο σας φίλο και θα έχετε δώσει και σ΄ εκείνον την ευκαιρία να περάσει υπέροχα κοντά σας!!
Αποφασίστε το!
Θα είναι μια εμπειρία συναρπαστική και ίσως οι φετινές διακοπές παρέα με το σκύλο σας, να είναι οι πιο απολαυστικές της ζωής σας…
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Έλα να σε πάρω αγκαλιά
Submitted by eleni on Thu, 05/01/2014 - 17:47
Η ανεκτίμητη αξία της αγκαλιάς
Γράφει η Ελένη Κασπίρη
«Χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και 12 αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε, σύμφωνα με τη διάσημη αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir».
Καταλαβαίνει κανείς, πόσο ζωτικής σημασίας είναι να αγκαλιάζουμε, αλλά και να μας αγκαλιάζουν!
Με την αγκαλιά εκφράζουμε την αγάπη μας και όχι μόνο!
Μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια και εμπιστοσύνη, μας δίνει ζεστασιά και τρυφερότητα, μας απαλύνει τον πόνο.
Μια αγκαλιά, μπορεί να εκφράσει κατανόηση, ευγνωμοσύνη, συμπαράσταση, μπορεί να μειώσει την αίσθηση της μοναξιάς.
Μας βοηθάει να χαλαρώνουμε, να ξεχνιόμαστε, αλλά και να αντιληφθούμε καλύτερα τα συναισθήματα μας.
Με την αγκαλιά, παίρνουμε και δίνουμε θετική ενέργεια!
Πόσο μεγάλη δύναμη έχει;
Και πόσο ωραίος τρόπος είναι, για να εκδηλωνόμαστε και για να εκφράζουμε την αγάπη μας καθημερινά σε όσους αγαπάμε;
Είναι η μαγική κίνηση, που μπορεί συγκινήσει ακόμα και… σκληρόκαρδους!
Σύμφωνα με επιστήμονες, με την αγκαλιά απελευθερώνονται-αυξάνονται οι ορμόνες της χαράς στο σώμα μας και μειώνονται οι ορμόνες του στρες, με αποτέλεσμα να νιώθουμε όμορφα συναισθήματα, απομακρύνοντας ένταση και φόβους.
Μη ντρέπεστε και μη διστάζετε λοιπόν, να χαρίσετε την αγκαλιά σας! Δε μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, αλλά σίγουρα βοηθάει πολύ και μόνο καλό κάνει!
Δώστε την άφοβα και ειλικρινά σε όσους αγαπάτε, γονείς, παιδιά, σύντροφο, φίλους, στο αγαπημένο σας ζωάκι. Όλα όσα δε μπορείτε να πείτε με λόγια, πείτε τα με μια αγκαλιά!
Δώστε την και σε όσους την έχουν ανάγκη, γιατί έτσι τους προσφέρετε χαρά και τους γεμίζετε με κουράγιο!
Η αγκαλιά, χνουδωτή και μη, είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό, αγχολυτικό και ηρεμιστικό μέσα στις όποιες δυσκολίες.
Στον απόηχο της κάθε κουραστικής και πολλές φορές δύσκολης μέρας, όταν τα λόγια δε βοηθούν και όταν οι άνθρωποι δυσκολεύονται να καταλάβουν, το έχω βρει το «φάρμακο»: Είναι το θαύμα της αγκαλιάς!
Η ώρα που παίρνω αγκαλιά τα σκυλιά και τις γάτες μου, είναι η πιο χαλαρωτική, η πιο μαγική, αλλά και η πιο πλήρης ώρα μιας τέτοιας ημέρας!
Πείτε χωρίς δεύτερη σκέψη, σήμερα, τώρα, σε όποιον αγαπάτε, ευγνωμονείτε, συμπονάτε: «Έλα να σε πάρω αγκαλιά».
Πείτε το και δε θα χάσετε… Κανείς δεν έχασε, προσφέροντας απλόχερα κι από καρδιάς μια αγκαλιά!
Είναι μια τόσο απλή κατά τ’ άλλα, συνηθισμένη και πολύ εύκολη κίνηση, που όμως γεμίζει με χαρά και δύναμη όσους τη δίνουν, αλλά και όσους τη δέχονται.
Και παρ’ ότι είναι ανεκτίμητης αξίας και οι συνέπειές της είναι ευεργετικές, δεν κοστίζει τίποτα!
Μη μετανιώνετε λοιπόν για αγκαλιές που δώσατε, αλλά γι΄ αυτές που δεν τολμήσατε ή που δεν προλάβατε να δώσετε…