Άρθρα Εκπαίδευσης
So, what is a Crate after all?
Submitted by eleni on Thu, 05/09/2024 - 10:55
So, what is a Crate after all?
By Eleni Kaspiri
Positive Trainer for companion animals and caregivers
12/27/2023 - 11:22 translated by Evy Kapanieri 05/05/2024
https://studio.youtube.com/video/6W515nGJJLU/edit
https://m.youtube.com/watch?v=BuKHGIgW-Ow
So, what is a Crate after all?
Is it the incredible tool that helps the dog learn everything and solves all problems?
Is it a nest; his house and his haven, where he can feel calm and safe and where he enjoys himself?
Or is it just a cage, that does exactly what it was built for?
It restricts him, it takes away his freedom and not only it doesn’t solve problems, but, on the contrary, creates them?
Is it perhaps a tool that only serves humans?
The sure thing is that it is recommended everywhere; by all specialists and non-specialists, as an extremely effective, incredibly convenient and globally recognised tool, and its use is not only considered essential, but also mandatory. As if there is no other way of training…
It is so popular and has become such a “trend” the last few years, that whoever does not have one in their home, is now an exception.
.
After the publication of the article I wrote 2,5 years ago about my opposition to the use of crates, I have been receiving a lot of calls from dog parents (from different parts of Greece), in search of a dog trainer and facing a great dilemma...
Even though they do not agree at all with the use of crates, they are bombarded with information claiming that it is the best, the safest and the most up to date training method.
What shall dog parents do when they don't have the knowledge, but still do not want to use it?
As a lady who adopted a female dog that was rescued by the fires, called me and told me:
"I researched it a lot! Everyone I spoke with told me this is the best way for her to learn, that she sees it as a nest, she will be easily potty trained, she will not destroy anything, she will be disciplined, she will have a steady routine, she will not bother us…never and about anything at all...
I never had a dog before…And I don’t know things…But I don’t want to put her in a cage…I got her from a cage…
I was also puzzled because no one was making it clear to me how long she should stay inside and I was shocked when someone told me…All the time…And forever…”
These were her words, amongst others.
I feel obliged to say again what I believe and try to explain through my observation, viewpoint and experience (by coming into the life of dog parents and dogs all these years), why I am completely against its use.
So that another, different opinion can be heard against the predominant one…which happens to, unfortunately, cause so much discomfort to the dogs!
Let’s take a look together at what a crate is
For those who do not know about it, it is a wired cage.
And more specifically, a cage with dimensions that barely allow the dog to fit inside.
They buy the cage depending on his final size.
They give him, of course, some extra centimeters. But don’t think about that many. I would say around ten…Max twenty!
I am not aware of what happens in case they miscalculate the size. I want to believe that in that case they change the cage….
And don’t think that a puppy, due to its small size, has room to walk around there until it grows bigger.
There are cages that have a partition, which you can move in order to increase or decrease the space. This is because if puppies have more room, they will use it as a toilet, they will relieve themselves and then they will lay beside their pee or poop.
But if there is barely enough space for them to fit inside (which means the space will be suffocatingly tight) where will they find room to relieve themselves? So, then they will have to hold themselves…
Thus, it physically restrains the dog; it confines him in such a tiny space which robs him of the opportunity to walk, stretch, move to get into another position, stand up on two paws and barely stand up completely.
It represses his energy, it deprives him of his freedom of any natural movement and inhibits the expression of any natural behavior.
What are the reasons it is recommended and what is it used for?
-For toilet training
-For safety
-For avoiding destructions inside the house
-To keep him calm, but also for him not to be able to bother anyone etc.
-For obedience
-For punishment
-For separation anxiety issues
-For habituation in general
-In case he or she needs to stay at the vets or to travel with any means of transportation.
In a few words?
It does it all and it is incredibly convenient...
For how long does the dog have to stay in there and how long is it being used for?
Now this calls for a long discussion, because there is no clear answer.
-Is it until he learns?
How relative, but also how subjective is this and on how many factors it depends on?
-Is it until he reaches adulthood?
Time and again, people say until 18 months.
Just that he needs to be left out very often for up to 6 months (because he cannot hold himself) for toileting.
And what happens after 18 months?
No one knows what happens then...
It depends on the mood, the needs, the demands, the character, the mentality, the problems…and in general the judgment and decision of each specific dog parent everytime.
When he sees how convenient it is (for himself) and since he has the “permission of use” from the specialist, he also uses it when the dog does anything he doesn’t like, when he wants some peace and quiet and in general whenever it suits him.
And this is how we have dogs that spend a minimum of 16 hours (calculate also when the caregivers are at work plus sleeping - so in general when there is no supervision - and this means it is possible that the duration can reach up to 18, 20 or even 22 hours) inside the cage.
And you can also consider the extra occasions it can be needed.
Of course, it is often recommended that an adult dog (since he is able to hold himself and not soil inside) should stay in there permanently, as long as he goes out twice a day, every day.
And if you see the situation in its true dimension, there are dogs that live most of or maybe even all of their life inside a cage!
And unfortunately, its “ingenious” (as it is presented) use, ends up becoming excessive!
And not only that…
I have seen all of this happen many times.
The most accurate and up to date method?
Crate training is considered (from all of those that recommend it) the best, the most accurate and most up to date method for a dog to learn any behavior we want them to.
In other words, does restriction by confinement, the suppression of energy, the deprivation of any natural movement and the blocking of any natural behavior bring positive results?
And is it also a way of learning that is proper, healthy, balanced and fair for the dog?
And an up to date method?
But…it takes us back…
How is it possible in this time and place, that we want to train, to educate, to teach someone something (anyone) and choose to do so with a tool that restrains?
And to think of it as the ideal and best way possible?
What is the main reason they believe it makes its use “ideal”?
That it is a nest and the dog’s home!
And that he sees it like this, since due to his instinct he wants to nest somewhere.
And this way he feels calm and safe and has a great time there.
And that he will learn to go in there on his own, will sit calmly and will not complain.
How do they teach him to get inside?
It depends on the method someone follows and the reason they want to put him in there.
Mainly they do it with food, toys, treats.
And then they close the door.
Either right away…Or not right at the start. Slowly slowly…Gradually…For a short time and then the duration becomes longer.
Of course, there are the occasions where the procedure becomes shorter. Yelling, pulling, pushing.
This way he gets inside easily, super fast and without trouble.
It is also recommended with an open door.
As a nest and not for training.
Why should someone have it then?
There are many even more comfortable, cozier and nicer nests for a dog than the cold, suffocating and uncomfortable wired cages.
Which are also a lot cheaper.
As for the open door?
It has closed many times…When? When it was needed.
And this is up to each dog parent to know and decide…
I have heard many different reasons they had to close the door...
Let me take things from the start
A house... and a nest...
Honestly, I try to, but I have a hard time understanding how a crate can be a home and a nest since we lock it and open it whenever - and if -we decide to do so?
I think we will agree that what we call a home is the place where we enter and also have the choice to get out of, whenever we feel like it.
If we are locked inside a place, even if this is our own home, we feel imprisoned.
Besides, all the animals in nature choose their own nests, where they will feel safe and calm; but they always want to have the option to leave, because they cannot bear feeling trapped.
If there is a living being, anywhere on earth, that wants to live imprisoned and who also enjoys it, I would really like to know about it…
A locked crate is in reality impoundment, a forced confinement, a prison!
All these words mean the same thing:
I lead inside, close the door, force someone to stay confined inside a cage - closed space. I confine him in a suffocatingly tight place. I take away his freedom...
Besides this is why cages were built…This is their actual use....
What are the reasons someone needs to be confined inside a cage / an enclosed space?
For punishment and correction (prisons)
For exploitation and profit (zoos, selling of animals etc.)
For a hobby (birds and other animals)
And finally, as a solution of need (in shelters and if there is a medical reason or for transportation).
Now in its “uses”, training was also added…
Crate is the worst means of confinement
You will hear them say: “In no way this is a prison…don’t see it like this…”
Oh, it’s not a prison? Neither impoundment? Neither a forced confinement?
So, let’s “accept” it simply as confinement.
This is what it’s called anyway: “Crate - a method of confinement”.
To confine, again, means: I force someone to stay in a specific place, without having the option to leave.
It is splitting hairs...
However…Whatever name we choose for it, whatever the method and the reason we use the cage, the consequence from its use will always be the same.
Deprivation of freedom, deprivation of movement, deprivation of life!
It’s as simple as that.
And however we try to sugarcoat it, this is the reality!
A method of restriction used for dogs (popular and classic through the centuries) is tying them up, with a rope or a chain. In the garden, the balcony, the terrace, even inside the house.
Just that tying up, even in 2x2 shelter cages, may restrict, but the dog can make a few steps (to stretch), even to run (even as much as a 2 meter radius allows him to), to stand on two paws (if he feels like it), to change positions between laying down and sleeping (something he wants and has a need for).
Now you’ll tell me, so you prefer the tying up?
I disagree with any form of slavery and any means of restriction - confinement.
I am mentioning it because compared to others, the crate is the worst means of confinement!
It is immobilization!!
A modern one, whatsoever…And a costly one…
How does the dog feel in there?
In no way cozy and comfortable.
Talking reasonably, how comfortable, cozy and enjoyable can immobilization be?
For anyone….
Let’s think of this:
If not all, some of us have been restricted to a seat on a bus (I’m using a simple example) for a 6,8,10 hour trip.
How did we feel?
We couldn’t wait for the time to come for the driver to make a stop or to reach our destination and get off, walk, move, stretch our bodies.
And we are speaking of one time, right?
Why should it be any different for a dog?
Especially when it happens everyday and for many more hours?.
I will not discuss when this goes on a permanent basis…
His immobilization causes him boredom, lack of interest, tediousness and a lot of times anxiety, fear and panic when he feels trapped.
Some dogs suffer from depression and others start showing obsessive-compulsive behaviors, as well as physical issues and myoskeletal problems, when they stay in there for hours or permanently.
Others get hurt in their effort to get out; they cry, they howl insenstantly, they hit themselves against the walls and bite the cageί.
Another very important aspect is sleep.
A dog needs to change positions very often.
With a crate, we are forcing him to sleep in one place, to get bad quality of sleep, to get stiff and to feel tired.
And of course, with whatever consequences all these have when he gets out of the cage…
So, the crate can create problems. Many and serious ones sometimes.
And you know what the irony of this is?
Many of those using it have adopted their dog from a shelter in order to save him from living a life…in a cage!
“Training”….uses…
Let’s now investigate, if this “miracle” tool (a multi tool as I call it) solves problems.
It definitely does for humans...
-It is used for….obedience
Obedience...
Obedience to commands, someone’s orders, conformity to rules.
A crate easily provides strict obedience and…discipline...of the military type!
The dog becomes a faithful soldier, standing still and quiet in there!
Of course “quiet” is not guaranteed...
Some of you may remember this old child’s game, where one child hides his face and counts until the rest take positions; and once they finish counting, they try to make their co players, who are standing still like statues, move or laugh.
Only that this was just a game, it was fun and it lasted a very short time.
However, what we are doing to dogs is not a game, it’s no fun at all and it lasts for hours, days, months…years...
Francois Mauriac (a French novelist, dramatist, critic, poet, and journalist, and laureate of the Nobel Prize in Literature)
Has said the exceptional:
“Where does discipline end? Where does cruelty begin? Somewhere between these, thousands of children inhabit a voiceless hell.”
How much more appropriate and fair it is to talk about communication?
-And of course it is also used for… punishment
If the dog does something unacceptable, being punished by locking him in the crate is the number one solution and the best way to "conform" him. And for him to deserve such punishment, I guess that chewing the slippers, getting on the couch, asking for food at the table and similar behaviors, are (perceived as) felonious and condemnable actions and should be punished severely!
However, punishment does not teach proper-desirable behaviors.
The dog at that moment focuses on what is happening, on what we force him to be subjected to and not on what we want him to do.
It is proven that punishment does not erase any behavior.
It just restricts, restrains, halts the behavior for a certain time period and that's why it seems like it has worked.
Effectiveness, however, weakens and fades away with time when the punishment stops or when the punisher is no longer present.
And then the intensity of the punishment needs to grow higher for it to be effective again and for the behavior to be controlled.
The result?
To punish the dog forever more and more.
And of course then he will do whatever we enforce on him.
You will see such dogs. They call them co operative and disciplined...But, what they truly are, is scared and they have given up completely!
Punishment shows clearly the authority and the power of the person enforcing it...
And the results are based exactly on this inequality and the fear it creates.
And this way trust and respect are lost and the relationship between the dog parent and the dog is ruined completely.
-It is also used for safety
Due to teething, curiosity, but also for play, a puppy wants to chew on anything they can.
This is why they can chew on some object inside the house and, of course, there is a risk of destroying it, as well.
The suggested advice?
“Close him inside the crate so you can have your peace of mind. He will be safe there and he won’t destroy your house”.
“That sounds very convenient” …Anyone would think...
Indeed, this is a very convenient and easy solution for the dog parent.
There is also a better and fairer one for the dog.
Which one? To take away the stuff. All those that he can find and reach.
They call it prevention!
This way both our dog and our property will be safe, but also without our dog suffering in any way.
Prevention is better than cure.
And definitely a lot fairer than imprisonment, as well...
Don’t you think?
Why should the remote control be on a low table, the slippers in hand’s reach and the cables laying on the floor?
It is a provocation for the puppy. They perceive them as toys.
As if they know they are useful stuff? Or that they will be in danger if they eat something?
For our 2-3 year old child (precisely because they don’t know) why are we proactive and take away all these stuff to protect them, but also for them not to be able to damage anything?
Would we lock the baby away?
I have heard the argument that we also put a child in a crib.
But can we put a baby that is not walking to sleep on the bed or lay it on the floor? And if we do so it is for a short time and with us keeping an eye on them.
When they start walking and moving and when they crawl we let them move freely.
That is when we need to be preventive.
And of course, similarly neither does the few days old puppy which is not yet walking, need a large space. The safety of his mom's hug is more than enough.
But only until they start walking.
Later, when they come to our house around two months, maybe three, and even bigger sometimes, they need and should be allowed to move freely.
But for safety’s sake we prefer to deprive them of their life.
Because we all know that life is movement! It is out and beyond any type of cage.
And it is not just food, water, safety and some ”breaths” of freedom. It is a lot more...
I will remind everyone, that when (during the pandemic), and for our safety, we went into the position we put him in and we realized that the lack of freedom, even if it is for a good purpose or even if it is “served” in a nice way, is unbearable!
We felt trapped and we felt imprisoned in our own homes.
Even though we had all the comforts and the choice to go out to work or for shopping, for going on a walk, and even though we had the common sense to understand why?
The only thing we waited with great anticipation for was the day they would give us back our freedom.
Or am I wrong?
Karl Popper (an Austrian philosopher and professor) said:
“We must plan for freedom, and not only for security, if for no other reason than that only freedom can make security secure.”
It is the same as the overprotectiveness of parents who suppress their children so much in the name of security that they end up depriving them of many things and experiences and who don’t allow them to live a normal life. They deprive them of their own life!
But this safety is so unsafe!
So prevention it is!
And then…chewing options.
There are a lot of toys which are appropriate and will help the puppy feel relief from the discomfort and pain.
Not all of them at once because they will get bored of them; it is a good idea to switch between toys.
Just be careful; it is very important we make sure they are safe so there is no risk if they chew or swallow something.
Also... decompression, distraction whenever needed, when we are present.
Only calm and short few minute games and not the ones that reinforce the behaviors we do not want to see in the dog later. Such as chasing, pulling, rolling around, pushing and in general anything intense.
It is so important to spend time with them!
Companionship and lot’s of love!
Same as we do with a baby.
Just because the puppy doesn’t cry (the same as a baby) do we think we don't need to attend to them? If we don’t do so and if we don’t provide all this for them, they will look for ways and outlets on their own.
When we are away or not supervising and attending to them, isn’t it a lot better to put them in a room with the right prevention and safe conditions? There are also baby gates, or we can shut some doors etc.
There are solutions if we want to find them. Why should we immobilize them?
It is just a transitional phase during which they need our help to go through it peacefully, smoothly and as painless as possible.
-Toilet
Another huge chapter in relation to crates is the topic of toileting.
A big problem for all the dog parents who get a puppy.
The "strong" argument for its use?
A dog doesn't like to soil his nest, thus he will have to hold himself and this way he will learn…
But, until he learns, and also if we are not fast enough or if we don't see it (it requires observation) because we are perhaps away, we are asleep, we are busy, we forget?
Is he going to have to sit and sleep on his poop?
Or is he going to start eating it?
Some puppies that were born or lived in a cage have learned to eat it so they clean up the space they will sit and sleep in.
Since there is not enough space!
A woman told me the other day: "I couldn't stand seeing him in there, but most importantly I didn't like it because I found him soiled. I threw it away."
Also, when he cries or barks inside the cage, the advice given depends on the method someone follows!
Scolding and hitting the cage or covering with a blanket (something like a dungeon essentially? Maybe even worse) or ignoring.
In no case should we open the door for him, or else he will learn that whenever he cries he will be let out and he will not become accustomed to the cage, he will not learn to sit inside.
And when he yells-alerts because he wants to get out to do his needs?
We ignore him so that we don't miss out on the crate training procedure?
So we force him to hold himself and pressure himself incredibly...
For how long? Until he bursts?
And then?
He will have to do his needs in there of course…
We go to the toilet when we feel the need to do so!
It is a natural need we all have!
For the dog, we deprive him of this right and choice and of course we stress him out!!
What is the right thing to do?
A toilet training program.
- Observing, how often does he want to go?
Usually after eating, drinking, sleeping, playing, training, visits.
- Reading his body language.
What movements - signals does he give to alert us? He smells the floor intensely, he whines, he circles around the same place, he quickly sits down, he gets overly excited, he moves out of the space, he might go towards the door.
- Rewarding once the goal is met.
- Ignoring whenever there are accidents.
Because there will be... Until he learns and also until we also learn.
So what? As if there aren't also inside the crate too?
And they are a lot worse because he also soils himself...
- And most importantly no scolding or punishment because he will then not even go to the toilet outside when we are present, if he is afraid.
And when we are away?
Until we reach a point where we are having a steady routine, we can do the same as with chewing. In a room and with proper precaution or safety gates where we have the option of closing some doors so that he is not able to move around everywhere.
This is also a transitional period and a procedure that requires understanding, proper, and basically, careful management so that it can pass without problems.
It requires proper management of the situation and patience.
It shall pass…
-Separation Anxiety
What to say about this?
The dog has anxiety and we make him even more anxious? Is this how we are going to resolve the problem?
Even if he learned from a very young age to get inside and stay in there, does this mean he will remain calm also when we are away?
Since the anxiety is created due to our absence.
The only thing we can prevent is the destruction of our stuff from chewing.
However, the dog still suffers and he tries to find relief from his anxiety through other behaviors.
He has no intention to ruin our property. Nor is he getting his revenge because we left him by himself, as some dog parents believe so.
As for the other behaviors (barking, howling, crying, toileting); we cannot prevent them by locking him in, as he will continue to have them.
He can even hurt himself in his attempt to get out if he feels trapped in there.
And so the situation can become a lot worse!
I have numerous examples of dogs who have suffered inside a crate.
I will mention only one situation a dog parent told me a while ago.
A dog with separation anxiety that caused damages in the house was advised to stay in the crate as long as they were away.
When they came back home they witnessed a shocking image.
The dog was wet, as if he had just taken a bath…
From what? From his own saliva…
Separation anxiety is a psychological state and a very serious problem that cannot be solved with confinement.
And it is definitely not solved with quick fixes.
Because this way one will risk making things a lot worse.
When we realize what is going on, we have to offer our dog immediate help and special treatment.
With gradual, slow desensitization and the right techniques by experienced specialists and experts on this specific problem.
What is needed is understanding, effort and patience.
If we want to help him not suffer when we are away and not just protect our stuff from damage. These we can protect by prevention, safe conditions and appropriate management of the space.
He is the only one who can truly know where he will manage best when we are away.
And if he wants to hide somewhere, he will find a way. Under the table, behind the couch, under the bed?
But this will be his own choice, and you know what is the most important thing?
He will also have the option to move away!
However, the most common situation (according to dog parents who have videotaped their dogs while they were away) is that the dog remains behind the door most of the time, until they arrive.
-Habitation with vets and transportation
If he needs to stay at the vets (perhaps even never), he will obviously have a serious problem, for example a surgery, a severe injury, or some serious situation.
Because for something simple or manageable by the dog parent (I want to believe) we wouldn't leave him there.
If he is after sedation, under tranquilizers etc. is the cage going to be the actual problem?
Besides, if he has been habituated and has learnt to stay inside and not react inside a cage in the house, nothing guarantees that he will stay in there calmly when he is in the vet's cage.
There are so many things in there to cause him anxiety.
The unfamiliar place, the strangers who will barge into his space and will force him to have a vaccination, to take care of his wound, to give him medicine.
But, also, all the other dogs that might be there, constantly crying and barking.
And when traveling by plane, there are tiring and stressful procedures a dog will have to go through, and someone will not make the decision easily (at least as far as I know) to take the dog with him for a short trip (an excursion, business).
However, if some people want to take the dog with them on frequent trips; or some others will take the dog on a planned trip (moving to a new place, vacation), then there is a reason and also time to introduce it to him. But still, the cage is not going to be the only obstacle since there again will also be separate reasons for him to become stressed.
I would never put dogs in such a position (everyday, and who knows for how long? perhaps forever so they will not fall out of habit?) for that occasion where they MIGHT need SOMEDAY to be hospitalized or travel by plane.
I will not discuss traveling by ferry.
A cabin or to, alternatively, stay on the deck is the choice. If we consider him family we will not "park" him inside a cage just like we do with our car.
As for traveling by car?
I have seen many people who put the dog inside the crate in the trunk.
What to comment on here?
What is a dog? Baggage?
In the back seat with a seat belt, attached to his harness.
Additional helpful advice for the use of the crate…
It is suggested to put him in a crate in the room we are also present, so that the dog doesn’t feel lonely...
This way he will watch, but, he will not be able to do or experience anything together with the family.
He will just watch…
How could this make him feel?
It reminds me of the phrase “Billy no mates”.
Let’s look at a hypothetical scenario:
Something happens to us (some health issue - not something serious - let’s say, for example, a broken leg, anything, it doesn’t matter), but we will have to stay in bed, not moving, for a certain period.
Everyone else is moving around, they come in and out, they play, they go out for walks, they do things together as a family and we stay there stuck in the same place. We sit and watch them because there is nothing else to do.
Or almost nothing…Because we also have television, our mobile phone, books, some board games to play with others and in general there are things to do so that we can pass our time and not feel bored.
Because otherwise it will feel like forever.
And yet, we wait for all this to end so that we can get back on our feet again and get into action and participate in real life.
Inactivity, idleness, stagnation, and monotony are unbearable!
Not that this example is the best representation (not even close), I am just mentioning it so that we can try to be in his position even a little.
Why shouldn’t a dog feel bored inside a crate?
Just because we gave him 2,3,5 toys which he will get bored of after a while (just like kids) and will not pay attention to them at all?
Really, what makes us believe he is having a good time there?
Where is proof about this?
Perhaps because he enters on his own?
Another situation is if we scare him. Then he will even go running there.
But even if he goes in to eat, to play and he doesn’t make any effort to get out, let's not forget this is what he has learned to do.
It is an automated behavior!
We taught him to do so...
Or is it just proof he stopped complaining or that he is sleeping?
Perhaps he got tired?
Is it convenient to translate giving up with calmness?
Does he have another choice?
Here let's bring up the chained elephant from Jorge Bucay’s story.
This mighty and enormous animal was tied at a tiny pole where, with just a small movement, he was able to take it out and free himself.
But in his head the idea of being weak was still rooted, from the time he was very little and tried several times.
He repeated his effort on a daily basis, until one day, one horrible day in his history, Bucay writes, the animal accepted his weakness and submitted to his fate. And this way he got used to his slavery.
Did our dog get used to the slavery (or confinement if you want to call it this way) we taught him and he compromised?
Dostoevsky says that "The best way to keep a prisoner from escaping is to make sure he never knows he's in prison."
Fidel, a beautiful, huge, strong shepherd dog, comes to mind, who went on his own in the cage when they asked him too.
"Look how he goes in when I tell him" the human said with pride.
When he locked him in, he laid down and gazed far away. Now and then he looked over at our company.
No resistance, no problem and everyone was happy. You could say the dog was "calm" and the humans were happy they taught him something like this.
Just that they didn't get once into the trouble of looking inside his eyes because then they would have seen the endless sorrow in his look!
I didn't ask if he was taught to do this in a bad or "good" way and it didn't make a difference to me.
Following the trends…
I would like to share with you a couple of stories so that you can get a better picture of how most people have been convinced about this "miracle" tool and the amazing benefits of its use!
And without any intention to exaggerate, I shall say that the crate has become the new piece of furniture in almost any home that has a dog.
Next to the couch, near the television, beside the hallway coffee table, right next to the nightstand, close to the washing machine in the bathroom, even inside the storeroom...
And... if someone has imagination they can picture it in any place inside the house.
I will mention a discussion under a post on the internet.
A woman, clearly upset, asks what she can do about a dog she hears crying day and night and who she finds out is on a balcony locked inside a cage.
Someone tells her to act immediately and call the police.
There are others who ask her: "Are you sure he is in a cage or is it a crate for training?"
What is the difference? asks the man.
"Well, if he is being trained there is no problem" answers a woman.
And others agree: "Yes, yes a crate is a training tool."
Just one person thought it was a no-brainer to take action and all the others thought it was normal as long as it was a training crate…
What are you talking about dear people?
That because this is a crate and not just any other cage exempts this person?
A dog is on a balcony, locked in a cage for days, cries and screams constantly and there is no problem as long as he is being trained?
Another occasion in another neighborhood (from a neighbor's testimony).
A dog for 3 whole months lived constantly in a crate and didn't stop crying devastatingly for a single second.
How did he realize this was happening? The dog hit against the wired walls of the cage day and night.
To any comments the reply was:
"He is being trained to stay inside the crate and it is none of your business...I will do whatever I want in my house and with my dog..."
How was this solved?
When he started hitting the dog because it broke the cage, the yelling of the person and the screams of the dog were heard by the entire neighborhood.
There are numerous examples but I will stop here.
I am wondering, however...For these dogs, there were people who heard them, felt sorry for them and took action.
What happens with the numerous dogs who experience, some οf them on a bigger scale, others on a smaller one the same things, but no one can hear them in order to help them out?
What happens with those that stopped complaining because they are afraid or just got tired?
And even worse what happens when people hear them, but still, they ignore them?
How can you know what someone does in their house?
Allas to the dogs that live under these conditions behind closed doors...
I can only say this.
Even in a shelter there is still hope the dog will someday be adopted
And the one that lives chained in the yard, someone might react and help him out...
What chances are there for the dog that lives in the crate, for the situation to change for them, when it's so convenient for the humans?
The extremes…and the crate in the middle…
I was recently speaking with someone who is a strong supporter of crates.
Endless hours (even up to 20), dogs of ages 5,7 and 9 years old, in a cage, from puppies.
When they get out they even bark at the wind…figuratively speaking…
At some point he asks me:
"Why do they behave so happily when they see me, since you say they don't like me putting them in a crate?".
And I replied, is it perhaps because when they see you that is the time when you open it for them or because they are anticipating you opening the door of freedom?
A short pause...
And then he tells me: "On one side there are those with the electricity (e collars), I'm in the middle and you are at the other extreme.
I love my dogs, I spend a lot of money on them, I offer them the best food and I go without so that they are not missing anything."
I tell him:
“I don’t have a doubt about your love for them, but are you sure you know what makes your dogs happy?
The fact that you deprive them of their freedom to move and live, do you think it can be replaced with your love and anything else you do for them?
Does the fact that you spend a lot of money on them (which leaves them untouched), make the fact that you force them to live like this less unpleasant?
You may love them, but why do you have these dogs if they are to live in a cage and you give them freedom in dribbles?
And what about companionship, connection, communication, interaction, family warmth?
Where? When? During the little time of freedom you give them?”
We had said a lot more and at some point (to my great surprise), he started crying…and I was left speechless…And of course I immediately stopped the discussion...
I don’t know why he cried.
He does, however...
Respect is the center
How we behave towards our dogs is extremely important and not only how we feel about them.
Loving is not the same as respecting!
Besides, the way we love is so subjective.
And let's not forget that in the name of love (I say this very often) the most mistakes were made and the biggest crimes were committed.
Respect is not the extreme my friend!
It is the center and the heart of it all! For everything!
And when we respect someone we don't suppress their needs, we don't step on their freedoms and rights, we are not indifferent about their feelings and we don't take away their life!
We all know what respect is. Do we apply it however?
In the book "A child’s book of values" Spanish writer, academic and pedagogue Esteve Pujol i Pons has gathered the most important values!
He has put respect as the trunk of the tree and as branches all the rest of the values. Love, trust, justice, empathy, patience etc.
All of them are interdependent, but none of them can grow without respect!
This book is a tool for children to understand the meaning of values.
Now there's a useful tool! One that opens the mind and the heart!
Because the tools that are used either for conformity and punishment or for "teaching" by locking up, by suppression, by deprivement of movement and life, shouldn’t be considered educational and they are definitely not innocent.
They cause suffering and they close the bridge for communication.
A crate is just a cage doing what it was built for ...
So many dog parents come to me after having tried solving different problems by putting the dog in a crate, after following advice by different experts.
For different behaviors: “Jumping on them and guests, chewing things, biting while playing, behaving annoyingly around food, toileting inside the house, going up the bed-couch, barking on the balcony, playing with the mop, conflicts with the other dog, chasing the cat, growling at the kids, different kinds of phobias, aggression towards them etc.”
A reasonable question by dog parents:
“They told me to put him in the crate. But, since he was locked in, he obviously could not do anything and not bother in any way.
However, he didn’t learn anything…When he gets out of the cage he continues to do the same…And he never relaxes, he goes up and out, sniffs around, fumbles to do something.
Is this thing called training?
I want him to learn and be free…Is this possible?”
What were these humans asking for?
That the dog learns some things and that they solve some issues and not just stop him by isolating him, so that they can have a nice co-existence, with the dog living by their side and not locked up.
Were they asking for much?
No!
But... What more can a crate do?
It’s just a plain cage…and its job is just that! To restrict, isolate, confine!
This is all it can offer and it does its job well, too.
Nothing more...
As we said before... it is a “multi tool” but it’s not a magic cage…
We cannot teach through isolation
During the 17 years I have been working as a trainer, I have never used a cage and I feel very nice about this!
I didn’t feel it was a correct or fair way for the dog to learn.
The ones I found already using one, I accepted to take over and train with the agreement they would stop using it.
Besides, my experience showed me that it not only isn’t a fair method, but that also the dog doesn’t learn anything this way.
It doesn’t teach him anything. It cannot teach him which behaviors are acceptable and which aren’t; it can prevent but it cannot change the ones we don’t want and it can actually make them worse, plus create more problems.
It doesn’t teach the dog to have control, or to be calm, nor to emotionally discharge.
On the contrary, we risk that it will frustrate him, confuse and disorient him and in result this will make it harder for him to calm down.
Let’s look at this rationally.
How will he learn and how will he familiarize, when we are leaving him out of everyday life, when we deprive him of having regular contact and communication with anything and anyone that is outside the cage?
If we don’t give him the opportunity to explore and come in contact with smells inside the house, everytime he gets out it will be like going to a new environment for him and, thus, curiosity and the need to explore will be at their peak.
But also frustration, activeness, energy levels, will be (and totally normal) multiplied due to the inactivity.
And of course, the less we bring him in contact with other people, things, situations, the more this can lead to cautiousness, insecurity, anxiety, fear and finally, aggression.
All these are normal reactions and behaviors.
It is his way of fulfilling some need and desire, it is the expression of his mood and his emotional state, in his effort to be integrated in the house, the family and the life we force him to live.
We rush to interpret these behaviors as problematic, we charge him for mistakes (however the dog doesn’t make mistakes, he follows his instincts) and put all kinds of unsubstantial labels on him.
This is just bad communication!
And the responsibility falls completely on us!
Because the dog doesn't know our language (something we often forget) nor did he come into our house with a manual of good manners. I always tell this to dog parents.
It is our responsibility to learn to read him, to get informed about his body language and search for ways to properly communicate with him, so that we can guide him with patience, kindness and good will to cooperate; and always with respect to his needs and feelings.
He will learn anything we want, when he is able to move freely around us. This way he gets to know things, he gains experiences, he uses his brain, he cultivates skills, he adapts in different situations, he socializes, he familiarizes with everything, his personality forms.
Instead of that, we lock him inside the cage, suppressing his needs, not caring about his emotions, depriving him of his freedoms and we want - expect him to learn, to obey, to cooperate, to be disciplined, to be calm, to change.
We demand him to compromise easily with all these terms and rules and to adapt quickly into our everyday life and in our world.
We are in a hurry to make him a good “citizen” and an even better roommate...
We can make him a good citizen and roommate (so that we can coexist together harmoniously), but let's choose the way and the method that is first of all based on respect, on the proper communication and his ethical treatment.
Is the method of confinement inside a crate “innocent” when violence is not used?
There are methods that don't use any form of violence but, with a human centered approach, in my opinion, which is not fair for the dog.
And because of the fact that they don't use violence compared to other approaches and methods, they are considered "innocent"...
One of these methods is confining the dog inside a crate...when violence is not used…
Similarly the method of "time out" in kids, which also doesn't use violence and is only for a few minutes, was one of the most common aids and techniques for parents and teachers and was suggested widely by experts (for being calm, to make them think, to discipline them and also as punishment).
However, if we look at it objectively, it is essentially a way of punishment...
Recent studies showed that it is an ineffective and outdated method, because it has negative consequences in children's psychology and behaviors.
"When the parental response is to isolate the child, an instinctual psychological need of the child goes unmet. In fact, brain imaging shows that the experience of relational pain—like that caused by rejection—looks very similar to the experience of physical pain in terms of brain activity."
Excerpt from the article:
"Time-outs are hurting your child"
Daniel J. Siegel
Clinical professor of Psychiatry
Tina Payne Bryson, PhD
Psychotherapist, child therapist
September 23, 2014
Source: Time.com
And I raise the question:
Can someone really guarantee what the consequences of isolating or even worse imprisoning the dog, are going to be?
How will his emotional world form and what are his behaviors and reactions towards this experience going to be?
Anthropomorphism or compassion?
And let's not go into the discussion "a child is not the same as a dog, a dog is not a human" and similar ideas.
It is very common that people accuse someone of using anthropomorphism when they argue that a crate is a prison and not a right way of training.
They have said this to me as well…
I will borrow and quote the words of Stavros Karageorgakis, Doctor of philosophy, addressing the scientists that don't accept the argumentations about the ethical consideration of other animals.
When someone supports that:
"Since it's wrong to cause pain in humans, then it is wrong to cause pain to other animals, since they experience pain at least in a similar way to us, then according to these scientists, the slip of anthropomorphism has been done and any further discussion is meaningless.
However is this the case?
Probably not.
In order to answer to this judgment, I will simply stand on three points:
- First of all I consider it a fact that we are also animals. Just as Mary Midgley has said characteristically "we are not just rather than animals; we are animals" and as such, I will add, we cannot but have the same functions.
- Second, a solid argument supporting the neurophysiological similarity between humans and many other species is the conduction of experiments using non-human laboratory animals.
If these strong similarities did not exist, then there wouldn't be a reason and also a purpose for laboratory animals.
- Thirdly, if we question if other animals feel pain, we should also question if other humans feel pain as well"
This is an excerpt from the text:
"Compassion as a basis for the ethical consideration of other animals."
And I do not attribute any human characteristics to dogs.
I am only saying that the dog (just like any other animal) has the right to be free.
In article 4 in the declaration of animal rights it states that:
"Deprivation of freedom, even for educational purposes, is an infringement of this right."
And in article 5 the following is stated:
"Animals of species living traditionally in a human environment have the right to live and grow at the rhythm and under the conditions of life and freedom peculiar to their species"
Moreover, I am talking about something that is more than certain and has been proven after numerous studies conducted, that dogs have feelings.
Besides, all of those who live with a dog know this first hand.
And since we know he has feelings and has the same reactions to pain, fear, captivity; we should also know that he suffers just like us, when we deprive him of his freedom.
Perhaps it serves all those speaking of anthropomorphism, to continue using the crate and stand away from any ethical dilemma.
We taught him to live this way…
I wonder: what makes us believe that a dog experiences the lack of freedom any different to us?
Where do we drive the certainty that he feels a locked cage as a nest?
And that it's just us humans that see it as imprisonment?
Just because some dogs might accept such a condition easier and show that they adapt quicker (due to several reasons) and thus it seems like this method is effective, does it mean that this would be their desire and choice if they could choose another way and if we hadn't intervened?
We trained him and taught him to live like this, let's not foresee this.
However, this doesn't cancel his tendency and need for freedom.
Neither isolation nor inactivity are in a dog's nature!
I have never met a dog who doesn't barge out the cage once the door opens.
I wonder why?
Apart from the exceptions where the dog is scared because he tried in the past and was punished, or because there is a scary environment outside the cage, or he got tired and has completely given up any effort, or he doesn't feel well, or he is sick, or is now an old chap.
The learning procedure should not be judged by whether the method is effective or not.
Physical punishment can also bring results, but it still remains a very bad practice.
Isolation, even more imprisonment, creates distance between us and our dog; he feels cut out and left out from his family, he feels the lack of freedom and hurt!
Let's not kid ourselves...
When we force him to stay inactive and just be an observer, he suffers.
From loneliness!
Either loudly...Or silently...
All this affects his psychology negatively, it can have bad consequences in his behavior and it can be the cause of many problems. It can even create conflict between us.
It is a very harsh punishment, in my opinion, for such a social creature who's need for connection, contact, communication, interaction is high and vital!
He has the need to live in a friendly and warm environment, to feel the warmth of our home and the safety of our company and love.
Constantly, and not on "schedule".
This is how our emotional bonds become stronger and how he will feel safe and happy!
Not in the cold safety and boring calmness of the cold, wire and locked up cage.
Whoever says that he is happy in the cage, this is what they want, or is convenient for them to believe..
Our home is his home
Since we took a dog into our house and in our life and we integrated him in our family, then isn't our entire house his as well?
So what does it mean then that the cage is his house?
And as for the notorious nest?
His own bed to sleep, to lay down and relax, is a comfortable and cozy nest for him and at the same time a very nice image inside our house.
This is the right and fair way if we consider him as an equal member of the family!
And besides, he spends most of his time inside a boring silence anyway...
Waiting, while we are attending to our everyday life...
Since he is dependent on everything on us!
Let's try to be in his place.
Let's try to see life the way he does and let's not make it even harder for him.
It is so unfair, amongst everything else, to also force him to live immobilized...
Let's minimize our demands and expectations, so that we can create a beautiful relationship of mutual trust and respect!
Because we all know that relationships are built with patience, through constant effort each day, with giving our soul and through the difficulties and bad moments and the different problems.
Relationships are won and not handed free to us!
Only machines work with a press of a button...
So, what is the crate after all?
If we really want, if we try to see the reality of things the way they are, we will understand that the crate is clearly a tool for the ease and convenience of the humans and just for them.
Is it because they don't have the time and the patience to work with the dog?
Is it because they are looking for an easy and quick solution?
And hey, why not?
Since they are convinced that this is the ideal, the safest and the most up to date training method.
The majority of those that use it don't have bad intentions and do it for a good reason. I do believe this.
But, I also believe that the goal doesn't justify the means.
And finally let's ask ourselves:
How ethical is it to lock someone somewhere so they can... learn something?
And even worse, to guide him (irrelevant of the way it's done) in order for him to go there on his own and then lock him up?
If you put him in because it's a matter of life and death, a situation of emergency, or to put him in because there is no other way to help him out in case it is needed…
Yes, I will accept that.
For training, however, there is another way!
I know it well and that's why I don't accept it.
I cannot accept that for the sake of some "training" that tortures dogs or for the convenience of humans, numerous dogs each day are immobilized and suffer so much!
Because all these years close to them and with everyday contact with them, I see, I listen, I observe, I study, I try to interpret and learn.
I learn from the dogs themselves, I say this everywhere and all the time.
And I have seen the apathy, the passivity, the quitting...what others call calmness...
I have seen the agony, the fear, the panic, the sadness in numerous confined dogs!
That's why I refuse to follow any knowledge, any method that uses such techniques and similar "modern" tools.
And it's not just that.
These dogs are deprived of the most valuable good and the most important and inalienable right every being has.
Freedom!
Because for any movement, action, behavior we want to do we need freedom; otherwise we feel imprisoned... trapped...
And if we have a different opinion about the dog and we still deprive him of his freedom, then we are unfair with him!
We have the obligation to respect this, without making any discount!
This kind of confinement is degrading and humiliating for any living being.
Do you know what I often think about?
A lot of us protest about the captured animals living in zoos, about the birds living in captivity and other animals.
We get angry with the ones that have their dogs tied up and we feel sad about the dogs that live inside the cages of shelters.
Some people try to help out the situation and others would really want to do something about it.
We speak about, we shout, we fight for freedom as an ideal!
And yet...
We think it is normal and appropriate to have our dog confined in a cage.
And we cannot see what a sad image this is to have in our home...
We cannot see that we mistreat and degrade a thinking and deeply feeling creature.
Our child?
Our friend?
Our dear companion?
Our dog?
However we choose to call him…
We degraded him into an eternal slave in our homes!
And we don’t realize it.
We don’t realize that we teach our kids to get used to the image of enslaved animals and think it is normal and right.
We got used to seeing birds inside cages…an old and familiar image of slavery inside our homes…
Now we also see dogs…A modern image of slavery…
Some people will say:
“But it’s not something permanent, it’s only for a short time.”.
I read somewhere something very nice.
"From freedom you cannot cut a single piece, because immediately all freedom is gathered inside this piece".
And does the dog live that many years, anyway?
We all know how short his life is close to us!
Before we know it he is an old boy!
Helpless, but also indifferent for all the things he once wanted to experience...
Everything he once could…Everything he longed for…Everything we deprived him of...
For this, when our dog is young and healthy, when he is able, when he wants to, when he has the strength, let’s allow him to live a true, real life close to us, with us, near us...
Out and away from cages!
"life without freedom is like a body without a soul " Khalil Gibran
Note: Two videos follow.
1. A visual with extracts of the text along with pictures) .
2. A recorded text in Greek
Collar or harness?
Submitted by eleni on Thu, 03/14/2024 - 11:48
Collar or harness?
There is no dilemma if we respect our dog. The use of a collar involves grabbing the dog by the neck…It’s sheer existence predicates possession, implies manipulation, indicates submissiveness and symbolizes slavery.
By eleni Kaspiri 11/13/2022, translated by Evi Kapanieri
The collar on a dog’s neck is the hallmark of a life in submission…
In my personal cartography, through my long involvement with dogs and humans and according to my experiences; the way we treat dogs, does not pay them the respect they deserve!
And I am not talking about the abuse and mistreatment that are clearly obvious; and that are illegal and condemnable, anyway! Nor about humans that got a dog for some “use”, and hence, as owners or masters of him, they have (so they believe) the right to treat him as they please..
I am talking about all of us, who brought a dog into our life as a companion and we say that we love him. And I am talking about behaviors we consider negligible (as if they are insignificant) and we don’t realize that we hurt him and ruin our relationship with him.
We consider it normal and alright to suppress his needs, to violate his boundaries, to deprive him of his freedoms, to ignore his desires, to get angry with his choices, to restrain all his spontaneity, to prohibit him from behaving naturally!
These behaviors are subserved with a tool - “aid” and its use (in my opinion) is a great proof of our ugly behavior.
I am referring to the plain collar or neckband we see on the neck of every dog (apart from some very few exceptions) and which is used at all times and under all circumstances!
The image of the dog in a collar is the one that prevails; it is the known and the ordinary.
We become accustomed to what we see and what we experience. And the familiar is very powerful!
I will try with very simple words and through some examples to explain the reasons why (in my opinion and through my experiential knowledge) we should not wear a collar on our dog.
I have come across and heard many uses for it!
--The (good) end which, however, does not justify the means…
-A lot of dog parents, mainly from habit, but also for convenience and due to misinformation, wear it to take their dog out for a walk.
There are, also, those that have a specific reason:
-Because the dog doesn’t want the harness.
-For safety, because the dog has escaped from the harness during a walk..
-So that the dog doesn’t pull.
-So that they can “handle” big sized dogs, which they say are impossible to “manage”.
-So that they can get a hold of him, if, and wherever it is needed..
-So that they can attach the tag with their information on it, in case they lose him.
And finally, those who wear it for aesthetic reasons.
All these people have good intentions, they have a good reason for doing it and they do not want to torture their dog.
However, they end up dragging him by the neck and essentially choking him...
Just briefly, I will mention that the little tag can be attached on the harness as well.
That there are reliable and safe harnesses so that he cannot take them off, and that there is a nice way for him to accept it, as well, in case he doesn’t like it (in the beginning).
I will also add that they pull equally with the collar -perhaps even more- and that many dogs have escaped from it too.
As for handling big sized dogs?
I have seen such dogs on a collar, pulling as if they were dragging a carriage...
The collar as a symbol of submission...
"We didn’t want to, but the specialist told us that it is mandatory to wear a collar on her, because she needs to understand she is “subordinate”...
This is what the mom of a little puppy student of mine told me.
The "specialist" was a vet... (no comments...).
How old-fashioned is this theory?
How anthropocentric is this perception?
Not that it surprises me... It is very often that I’m being told by dog parents that they have received similar obsolete advice by veterinarians.
--It is also a "training" tool
It is also used in "training" that involves corrections.
Of course the choke collar holds the first place, as a correction tool, but also the “innocent” and “harmless” collar, serves their purpose equally well, alongside with the damage it creates...
These are mainly its uses!
Let’s see the impacts now...
1. Health
According to studies conducted by vets and other professionals it is proven that the pressure exerted on the neck can have many negative effects on one's health.
The sudden, but also the mild pulling as well, exert pressure to many other organs. (larynx, thyroid gland, trachea, esophagus, neck area, glands, veins etc.) In some dogs it causes long-term cough, respiratory issues, myoskeletal problems; a lot may vomit from the continuous, intense pressure and many other problems.
Recently, I met with mister Dimitris who wanted to train his dog because he was pulling with all his might..
Once they came closer, I heard the dog coughing incessantly.
I was almost positive what the reason was, but I asked, anyway: “Why is he coughing? Is there a problem?”
He replies: “No, I’ve taken him to the vet. I guess he does it because he pulls and he is pressured on the neck…”
But then, my dear person; you see it, you understand it and you continue to wear it on him?
However, I will not analyze the veterinary part- a vet is the real expert on this matter.
But, seriously, does it need actual specialized knowledge or the opinion of an expert for someone to realize the obvious?
If you grab someone by the neck (anyone) and you pull, pressure or grasp him, then it is absolutely natural that he will feel pain, he will suffocate, his breath will be cut. And if it’s too rough, you will injure him, as well.
Let alone if it’s done for a long period of time and continuously.
Why should it be different for the dog?
Or what about those other arguments people use: He is a dog, he doesn’t feel pain, he has a thick neck (do they mean made by iron?), he doesn’t choke, he is resilient and other such silly things… Can we find any logic here? I believe they don’t even deserve to be commented upon.
Of course he feels pain and chokes and suffocates and of course he is tortured! And we have a moral responsibility not to cause any of these to him, and there is no excuse in doing so.
Just like Peter Singer said, (one of the most important representatives for the ethical treatment of animals),
“All the arguments to prove man's superiority cannot shatter this hard fact: in suffering the animals are our equals.”
Some dog parents say:
“My dog walks calmly, he doesn’t pull”.
And yet, there will be some times that he will pull because he will get excited by something he will see, hear, smell. No matter how trained he is.
A dog is a living being (not a robot), which everyday comes across and learns new things, collects experiences, interacts with the environment and feels different emotions.
And there are always immeasurable factors, unpredictable events, difficult conditions, bad moments, unique situations, unforeseen incidents.
Something might scare him and he will pull with all his might in order to escape the situation.
Let alone, the dog that already has behavioral issues!
Moreover, his dog parents pull him, because he might be going somewhere they don’t want him to, because they are in a hurry or because they themselves are anxious, or afraid.
A while ago, I was at the park for a training session and I saw a lady with a large sized dog who, seeing the dog-student I was with, started pulling very strongly in order to come close to us and interact.
The lady, however, for her own reasons, prevented him from doing so and from the intense pressure on his neck, the dog started vomiting!
You see everywhere people with dogs pulling! Each pulling one another... It’s like a race of who will overpower the other…
And this reflects the degree of disconnection, as well as the lack of communication...
And what an ugly image it is to see them being held by the neck…
They take him for a walk to please him, however, they end up choking him...
Some say: "He also pulls with the harness”. Yes, if you haven’t taken the time to teach him to walk calmly. But the bottom line is, that with the harness you will not torment him..
And what a sad image it is to see a child doing this!
A few days ago, I saw a dad down the street holding a little child (who was around 5-6 years old) by the hand and on the other hand he was walking a small puppy (1 kilo) wearing a collar and he was essentially dragging it.
After a while he gives the leash to the child, which does exactly the same thing. It started dragging the puppy by the neck, while the puppy was whimpering.
There were so many people around, but no one paid attention. Perhaps they thought it was normal…Or they thought they weren’t entitled to say anything (so they thought…) .
Children copy what we do!
Is this how we want them to grow up? Not respecting those that don’t have a choice?
And if this puppy “tomorrow” bites the child - and not only the child - will this be really his or her fault?
A Chinese proverb says “Don’t confine your children to your learning, for they were born in another time”.
2. Psychology - behavior
Negative associations during walks
I have been receiving so many phone calls from dog parents, telling me about their dog that has developed phobias or aggressiveness, and that they don’t understand the reason why.
They say: “But he was very social both with children and also with other dogs.
He was so happy to see people pet him. He did not have any bad experiences during any of his walks. I love him and I have never treated him badly. What happened suddenly?”
Nothing happened “suddenly”... The leash that we hold in our hand and connects us to our dog functions like a “telegraphic wire”.
We transmit - transfer everything that we feel and we pass messages to him depending on our feelings and our behaviors.
Dogs learn by association! When a dog sees something and, he either wants to go and communicate or just stand and observe it, and we pull him (essentially we are choking him), we give him negative input.
Even when we are going towards the direction he wants, yet, he is pulling even harder.
All this suffocation, this discomfort, the pain he feels, he associates with what he sees in front of him.
And so, he starts to be cautious, anxious and fearful and in the end he will develop phobias or aggression. And depending on the dog, others will scare the “enemy” away and others will run away from what causes them pain!
And so the walk becomes even more unpleasant and painful for the dog.
Picture the following:
A parent walks with their child towards the playground. The child starts to run joyfully. He tells the child “wait”, but he or she won’t hear a thing because of all the excitement they are feeling. Then, instead of taking the child by the hand nicely, he grabs him or her by the hair, or the ear in order to “slow” him/her down and, also, to discipline him/her …And the child reacts, yells, cries, tries to free himself/herself.
He took his child out to enjoy himself/herself but eventually he ruined any mood for joy and fun.
(This is not hypothetical, I have seen this happen) .
How would you feel if you saw a parent outside doing this to his child? Bad, I would like to believe.
However, we do the same to our dog everyday when we take him or her out for a walk. We cut every sense of joy and pleasure, when we drag him by the neck.
Do you think there is any difference?
In our first session dog parents arrive with their dogs who are pulling, choking, panting, coughing, reacting to stimuli, showing anxiety, feeling nervous, irritated and some even scared.
The humans, equally anxious, pull them and choke them even more.
One reacts to the other's action.
Some, very few, follow him running because they feel sorry for him. (They feel sorry, but continue to wear a collar on him...).
When the collar is replaced by a harness and the one meter lead with a longer one, then you immediately see “another” dog! He transforms!
Since he no longer frets, doesn't choke and stops hurting...He calms down!
And at the same time he isn't repressed and he has freedom of movement to smell, explore, communicate and practice natural behaviors. All that he wants and needs in other words!
And so once he feels safe, he slowly starts walking in a calmer way, sniffing, listening, co operating and moving closer to them!
And all these happen in a nice way, without any force...by his own will...
When we treat him nicely, politely and we respect his needs and feelings, he "responds" in the same way.
They call it communication!!!
A walk is a time of enjoyment and not a forced task…
A walk with a dog should be enjoyable, interesting and quality time and not a torture to endure!
Put a safe harness on him and hold him like you hold a little child tenderly by the hand, or a friend by the shoulder, and walk together, nicely!
And if he pulls, it is not his fault!
He is faster, he wants to run when he sees an open space, he wants to enjoy the environment. However, many times it is also due to being inside the house for a lot of hours.
And if he goes 2 steps or 3 further, it’s not the end of the world.
Ignore some things that he enjoys and that don't hurt anyone. Don't exhaust your strictness on him.
Allow him to be a dog!
He has the need to live his life, to communicate, to collect joyful memories.
He wants to sniff... First he meets the world by smell, where he collects all the information he needs. Don't deprive him of this, because this creates anxiety in him.
In every walk the dog "reads the neighborhood newspaper".
He is informed about everything just like we use the internet.
They tell me very often: "I see people walking outside with their dogs in a nice way and I feel jealous. Why doesn’t my dog do the same?"
Have you asked any of these dog parents why this is happening? Could it be because they had the patience to help him learn?
Could it be that those dogs have decompressed after a long walk or have already been exercised and were tired? Perhaps some are old or ill?
Or, worse, could it be that they have been subjected to so much violence and harsh corrections and have given up on reacting?
Don't jump into hasty conclusions and don't torment your dog with everything you see and hear, without knowing what the situation is all about.
Get informed by reliable sources and show him in a nice and comprehensible way how you can walk together calmly and enjoy your time without any party feeling pushed around!
This is the essence of a walk!
All the rest is torment, competition, and fighting.
Negative association also with visitors
Another thing that a lot of dog parents wonder about, is why their dog, suddenly and for no apparent reason, decided not to like visitors, while previously he was very friendly towards them.
Here goes the word "suddenly" again...
In the question where is the dog, I receive the reply:
"Because he got bigger and started jumping on them from excitement, I would hold him by the collar so he wouldn't annoy them or even escape from the open door."
So, here is the answer to your question dear parent. It's not something that happened suddenly... without knowing you made him dislike your visitors.
3. Threatening action
Grabbing a dog by the collar in order to stop him from doing something, or to guide him somewhere else, is always going to be the easy solution!
That is why almost everyone wears it on their dogs all the time. Even those that take him out for a walk with a harness, they always have a collar on him as well.
However, when we grab the dog by the collar (neck) it is always a threatening action!
A dog will grab his prey by the neck in order to kill it.
What are we doing? Aren’t we reinforcing this instinct by grabbing him by the neck and scaring him?
And the reply by some…: "Yes, but his mom also grabs him by the neck to teach him...".
No mom does this in order to scare her child.
She will do it, for example, to move her pup away if she senses any danger. A mom can do this but only she knows how to!
No one else does and shouldn't do it, for any reason.
And of course the relationship with the guardian is damaged since he no longer trusts him.
There is a large list of people that have been bitten -either themselves or another member of the family- and they can't figure out the reason why and moan about it, since they have the dog as their child, as they say.
When did he bite them?
The moment they grabbed him by the collar so he wouldn't escape the door; to take him in the car, to take him off the couch, to put him in the bathtub, to take him out the balcony, to put him in the crate, etc, etc.
There are also many of those who get bitten when they just go to pet him. And not only do they wonder, but also get angry. "Suddenly, while I went to pet him...He bit me for no reason...He is ungrateful, vengeful, sneaky" and other similar accusations..
Labels... Labels... Labels...by humans...
A dog is none of these. I’ll sadden you, but all these are a “privilege” of our “superior” kind.
And here, again, the word "suddenly". However, nothing happens “suddenly”. A dog has a very rich repertoire of behaviors and gives a warning; he informs. You are the ones that don't know (didn't go into the trouble of learning) how to read and interpret what he is trying to say and feel. Unless he stopped using this way of communicating after punishment...
Also don't fall into the "trap" of anthropomorphism, because you do the same mistakes that cost him his quality of life, but also your bond with him.
And of course what he does isn't without a reason...
When a dog has associated this action with pain and threat, it is absolutely normal to be cautious and scared and try to avoid it.
Don't get angry with him, he doesn't want to hurt you. He is only trying to protect himself.
You approach him with good intentions. How can the dog know this when at other times (with the same movement) you grab him by the collar and pull- scare him?
4. Dangers
Because, as I previously said, a collar is a permanent “accessory” on the dog, there is always the danger of him being caught somewhere and choking!
It is something our minds don’t commonly think about, but unfortunately it has happened!
Once I was training a German shepherd. Mister Kostas being of an older age and with traditional ways, and although I explained to him, he didn't want to take the collar off.
Time went by and mister Kostas called me devastated.
"I thought of you...How right you were...The collar got caught on the balcony railings and if I wasn't there he would have suffocated! I threw away the damn thing"
Another hunting dog got caught on the metal chair in the garden.
If there weren't 4 people there to hold her and someone to cut the collar she would have suffocated.
I am aware of at least 3 more situations
5." Training"...The collar as a corrective tool...
The use of violence in order to enforce what you want, cannot be considered training...This is crystal clear!
"Training" in which corrections are used, involves a range of techniques, like abrupt pulling, jerking, shaking, hanging (spinning them around like an “airplane”... as they name it) in order to correct them!
They strangle him in order to learn…
I remember the words of a friend, who happened to witness such a horrific situation: "I could not believe my eyes! He had hung the dog from the collar and was spinning him around and around as if he was a toy doll...
I was shocked when I saw what they were doing to the poor dog... This is the highest grade of abuse!
Why didn't the human who had this dog protest? I don't understand... What kind of training is this?"
You are not the only one wondering this my friend...
All these years, unfortunately, I have been receiving numerous calls from distressed people, who after this kind of training got back a "ruined" dog! (I give you their exact words).
And with what else could they have ended up with anyway?
Anything that is done violently, is doomed to fail and expected to lead to disorders.
How hard is it for a human to understand that no one learns when you grab them by the neck?
He is not in a position to understand, when he is dealing with difficult emotions and situations.
He hears, but he cannot understand what you are telling him from all the turbulence, fear, and anxiety he feels.
He is in a position of defense.
From the outside it looks like he is co-operating (and they believe he has learned...) because he doesn't have any other choice...
"I object to violence because when it appears to do good, the good is only temporary. The evil it does is permanent". (Mahatma Gandhi)
So if the dog experiences these situations and events that he cannot handle (threats, force, violence) then it is sure that he will develop anxiety and sooner or later aggressiveness or passivity. He will look for different ways to escape the problem.
People tell me their sorrow -most of them with tears in their eyes: "When he saw the "trainer" he would hide...he grabbed him by the collar and pulled him forcefully anyway...He dragged him to take him for training...He was scared and crying...I cried too, seeing him like this...He was telling me not to feel sorry for him, it is for his own good and this way he will learn...He bit him...He bit me too... etc, etc, etc."
What do you expect after so much pain, so much fear and so much suffocation your poor dog experienced?
They told you you will take him back "fixed" in a few days and you agreed on this? You believed them?
And what is a dog? Is he a piece of furniture you order in the dimensions, color and type of wood you like and you have it delivered at the agreed time?
Why did you allow all this?
"He told me that the dog has to understand I am the leader. I didn't know any better..."
When you don't know, then listen to your heart. And run away quickly from these horrific practices.
Don't let anyone touch your dog!
This old fashioned and fallacious theory on dominance (dog-wolf) has ruined millions of dogs and relationships.
And not to mention that some of these people are presenting themselves as positive trainers...
"He told me he is a positive trainer..." or "But, he had treats with him, wasn't he positive?"
I hear this more and more from dog parents these days.
And when he was not walking close to him? I ask...
"Then he would pull him abruptly with the leash or grab him in the air so he could position the dog next to him again."
On one hand the sausage and on the other the flat collar (or choke collar) with harsh and violent corrections...
The world is ignorant and dogs and humans are suffering from it!
Unfortunately, these things are happening in the year 2022... and the irony...they are not taking place using any medieval equipment, but the "innocent" collar!
This training was in its "glory" in previous decades. Back then, when beating, bullying, threats and insults were the pedagogical methods in schools.
The time when we had black and white television, we didn't have any mobile phones, no computers, tablets, internet etc. we didn't have any access to information and knowledge was limited.
The years went by and everything changed since then. We evolved, we moved forward.
Why is it that, regarding dogs, people stubbornly insist on staying in another era? And while it is scientifically proven that a dog can learn in a positive and friendly way?
Why do they insist on perpetuating and maintaining a conventional mentality which is completely outdated?
And why do they insist, in a society where everything is changing at the speed of light, to call abuse, training?
It's terrible that so much violence is hidden behind such a great word!
Someone said: "If future generations look back and see how we treated animals, they will be terrified..."
Training is transmission of knowledge, it is teaching, it is guidance and it should happen inside a relationship of mutual respect between teacher and student!
The trainer- teacher, should care for his dog-students and bend down to them with kindness!
He should observe and try to interpret their behaviors, to feel their emotions and show empathy and respect to their needs, their diversity, their personality, their individuality!
With his kindness, learning becomes fun.
Only then can students be relaxed, feel safe, trust him, will want to do anything with joy and behave in a positive way. Then he will have succeeded!
Because, just like Aristotle said, training the mind without training the heart, is no training at all.
The teacher guides the dog parents basically, because they are the ones that will teach him, essentially. It is important for them to learn to communicate in order to create a beautiful relationship and coexistence with him!
This is his greatest reward!
We all create the culture we want to live in. Every teacher - trainer leaves their own mark and it is in their hand how their students will remember them (dog and human).
6. You don’t grab by the neck any one you love!
I ask the dog guardians:
Do you love your dog?
“Of course I do love him! He is my child”.
And I continue: Would you grab your child, your partner, your brother, your friend by the neck in order to guide them somewhere or teach them something?
The answer is always: “No, no, no…Of course not”
Then why do you do this to your dog-child (as you call it)?
How can he receive your love, when you drag him by the neck? Even if you don’t have any harmful intention or purpose.
You categorically reply you wouldn’t grab anyone, because you know very well that you grab by the neck (anyone) in order to force them, threaten them, scare them and in the worst case strangle them.
The only nice, enjoyable and polite movement toward the neck is a caress!
Or to put on, gently, a piece of jewelry. Nothing more...
What is everyone’s response? “I haven't thought of it like that…you are right…”
Some go and take it off immediately and others hug him and apologize to him.
So, how we treat him is what matters and not how we feel!
The fact that we love our dog and do so many things about him, cannot be equated with respect.
Besides, the way we love is so subjective...and let's not forget that most mistakes and the biggest crimes have happened in the name of love.
I go to houses where they have the dog living in a crate, they constantly drag him by the collar, they scold him for nothing and they tell me "I love this chap! I buy him the most expensive food, I have a huge box with toys, he has a plumed mattress with his name written on it, his collar is leather," and other similar things.
And somehow this is how we make the essential insignificant!
Because respect and kindness are something different!
They are...
What place he has in our life!
What are our reactions when he is naughty and misbehaving and when he completely understandably gets bored, tired, doesn't understand, doesn't want something!
How fair we are with him concerning his desires and decisions!
When we treat him with empathy and without having unreasonable demands in the difficulties he faces in order to fit in our own world.
How we feel when we make him afraid of us..
If we want him to live in a friendly or hostile environment!
All these mean respect!
And we don't meet it in loud actions, but in the small, simple, everyday ones. We all know what it means, but how many of us actually practice it?
7. We undermine him...
And although we have taken him into our life for beautiful reasons, we speak in the sweetest way about him, we say he is part of the family and other beautiful things, the way we treat him is not so lovely eventually…
We categorically state that, we wouldn’t grab anyone by the neck and we know it is a very ugly thing to do, however, we do this to our dog and we allow “experts” to do it and to torture him.
So there is a very clear difference between what we say and the way we act!
Who is this;
Have we wondered?
Ok... We spoke about habit, misinformation, convenience, “expert” advice.
Also a parent's strict attitude, who uses the same strict discipline with his child's upbringing (as some people tell me).
But how can we not realize that we are tormenting him?
Or even worse, to see it but still continue to do it?
Is it perhaps because deep inside we see ourselves as “superior” and we want to prove our “authority”?
This is what a lady who is a “superior” scientist (she is not the only one) told me a few days ago, when her dog bit her and she had to ask for help: “I love him to bits, but doesn’t he have to understand who has the authority?”
But there is no need my dear lady, the dog already knows…He understands a lot more than we think. Don’t you think he sees it, that he is weak and defenseless in our hands? That he has no choice?
Since we are holding the leash... Literally and figuratively!
Our physical power (we are larger, stronger, we take all the decisions, we do what we want to him etc.) is real and very apparent.
So the autarchy and authoritarian discipline are both unnecessary and have been proven ineffective and dangerous. (Both in dogs and children).
Parental care and guidance are the necessary ingredients, from a parent-guardian that will inspire trust, security, respect and warmth.
How does he feel?
Do we care how our dog feels?
What are the questions the dog parents ask, usually? If he is smart, if he will learn anything, if he will “fix” and if he will comply.
Very rarely will they ask me if I see him happy, sad, stressed or anything else. How he feels in other words!
Really... Do we allow him to feel?
Hector, a robust large sized dog, had some fears. In some situations he would start trembling and wanted to hide.
His dog parent, every time he saw him like this, started pulling him forcefully by the collar, and while he reacted, he hit him…and he was crying!
His dog parent got very angry with him, because his machismo could not accept it and his ego could not handle the fact that such a strong dog was scared and trembled like a fish…
(His spouse confided this to me...).
Unfortunately, I have seen a lot of similar situations.
How scary can it be to respond to fear and anxiety with violence?
You must respect the weak, the ones who don't have a choice, and not take advantage of their weakness, or “step over” them.
They call it justice...
“Don’t do what you don’t want to be done to you” they say...
Perhaps, just for once shouldn’t we try to put ourselves in his position?
Perhaps, then we might be able to see the mistakes and all the behaviors that don’t honor us but, especially, do not honor him?
Let’s think about this hypothetical scenario: If some other creatures (different from us and a lot bigger in size) from another planet, who thought that they were superior to us, came to earth, how would we feel if they had equipped us with collars and we were left to their mercy and in their mood to do anything they felt like doing?
A story for little kids you will say?
And yet…This is how our dog feels! Whether we understand it or not!
He is different, not inferior…
A dog may be different; another species, another language, other codes of communication, and he is for sure weak in our hands, but all these do not make him inferior to us, or less important.
They don’t make him (he is not) our property in order to treat it as we please, he is not close to us in order to serve us, he is not a soldier that executes orders, he is not a stuffed toy to stay still like a “statue”, he is not a robot to operate with the press of a button depending on our mood.
Science slowly “opens our eyes”, supporting the fact that animals are able to have cognitive, emotional and ethical abilities. And we might have some “unique” abilities, but animals have abilities and characteristics that we don’t.
"The fact that they may not understand us, while we do not understand them, does not mean our 'intelligences' are at different levels, they are just of different kinds. When a foreigner tries to communicate with us using an imperfect, broken, version of our language, our impression is that they are not very intelligent. But the reality is quite different,"
Anthropologist Maciej Henneberg, who specializes in human evolution, points out these thoughts, amongst others.
Everything I learned from dogs..
In my long-time journey with them, I had the luck and the joy to see how special creatures they are!
I was fascinated by their exceptional charismas and their sensitivity!
I was touched by their emotions which are superior and deeper than ours, because they are pure, real, without pretense and under conditions!
I was impressed by behaviors they do that look so much alike with ours!
I admired their communication skills!
I felt speechless so many times with things they are able to perceive and which we haven’t yet discovered!
I cried, when I saw how attuned they become with our emotions!
I saw so many things that connect us!
But ... I have also seen and lifted their pain... Numerous times...
They show it, they “scream” it in so many ways, but we don’t listen to them...
And if in the most vulnerable situations they dare - as their last resort and very naturally - to defend themselves, then we say they are problematic and we “charge” them with different (usually unsubstantial) characterizations, always judging according to our standards.
And without a second thought we will condemn them, because we believe we have every right to do so.
And of course we will excuse ourselves light heartedly for any bad behavior of ours.
It is worthy of mentioning here, that all those that call me for one last effort, before euthanasia or getting rid of the dog that bit (after his last drop of dignity was stepped on), all of them love him and he is their child…This is what they tell me…
Society still wants us to be the owners...
The truth is that we grew up with the prejudice that sees humans as the only privileged ones, the masters and the center of the universe and the dogs (and all animals) as inferior to us.
This is how we were taught and this is what we feel is right.
And unfortunately, society is not ready to accept some things as normal… yet …
As long as society insists we are owners of our dogs, with the blessings of legislation, the consent of the doctor and…the “permission of the police” it is going to take a long time…
And if some of us dare to say mother - father or parent, we will say it timidly, skittishly, because we are afraid they will mock us.
And undoubtedly the familiar is so strong and interventions are needed in order to change it. But it is important and necessary to be able to unlearn something that now might be old fashioned, problematic, wrong, fair or unethical.
I read somewhere that the illiterate of the 21st century are not the ones that cannot read or write, but those that are unable to learn, unlearn and then relearn.
Isn’t it perhaps time we unlearn things that do not serve us anymore and create problems for us?
And if we really want our words to have value, then we should show our dog, with actions, that he is worthy of respect and ethical treatment even if he's not the same as us.
No more just words...
What has real value is to be kind, compassionate, polite and fair with him!
This will not lower us in his eyes, but, on the contrary, will elevate us!!
He is a companion not a slave…
No more behaviors and “innocent aids” that do him wrong, undermine him, torture him.
The collar may not be to blame about everything, but definitely “supports” all these mentioned. Its use only creates problems and it is proven that it reinforces only negatively any pre-existing problem!
Its sheer existence on the neck predicates ownership, implies manipulation, indicates submissiveness, symbolizes enslavement.
The “seal” of a life in submission…This is what the collar is on his neck!!
That is why I strongly believe that it has no place neither on him, nor in our life!
He has the right not to be anyone’s property and we have the obligation to acknowledge this right.
A dog is (and should be) our family and not the poor relative; a companion and not a slave!!
He deserves to stand next to us proudly, dignified and happy! Nothing less!
Radical today, obvious tomorrow...
I know that the things that today seem far-fetched, extreme, radical or too emotional, tomorrow will be the obvious.
Martin Luther King, Jr. said: “One day the absurdity of the almost universal human belief in the slavery of other animals will be palpable. We shall then have discovered our souls and become worthy of sharing this planet with them.”
I hope it will not take long for the day to come that we will realize that the world does not belong to us…
Only for our dog we are the center of the universe!
The least we can do in return, is to “gift” him what he deserves anyway… “Unfettered Breaths”...
It is an essential ingredient for beautiful relationships, a chance to become better and a road that will lead us to a more humane and fair humanity!
Eleni Kaspiri
Positive dog trainer
Αντέχεις να μάθεις πως εκπαιδεύονται κάποιοι σκύλοι στις μέρες μας;
Submitted by eleni on Wed, 02/21/2024 - 13:06
Αντέχεις να μάθεις πως εκπαιδεύονται κάποιοι σκύλοι στις μέρες μας;
Από την Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων
Στο παρακάτω link είναι ηχογράφηση του κειμένου
https://www.youtube.com/watch?v=zB8YwUdOawM
Η βία στην εκπαίδευση των σκύλων
Παρ' ότι έχω αναφερθεί σε αυτό το θέμα και στο παρελθόν, αποφάσισα να το ξανακάνω με αφορμή τις παρακάτω ερωτήσεις κάποιου κηδεμόνα:
-Υπάρχει ακόμα βία στην εκπαίδευση των σκύλων;
-Ποιοι την υποστηρίζουν;
-Γιατί την επιλέγουν οι κηδεμόνες, αφού είναι κακοποίηση;
Επίσης, η περιπέτεια του Καίσαρα, ενός σκύλου που βασανίστηκε "εκπαιδευόμενος" έναν ολόκληρο χρόνο (γιατί ο κηδεμόνας μπλέχτηκε μέσα στην παραπληροφόρηση και δυσκολεύτηκε πολύ να βγει), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για να ειπωθούν κάποια πράγματα έξω από τα δόντια ... Και χωρίς περιστροφές...
Σε μια κατάθεση εμπειρίας χρόνων (αλλά και ψυχής) θα πω κουβέντες απλές και θα μιλήσω με την καρδιά. Όπως κάνω πάντα.
Μέσα από πραγματικά γεγονότα, αληθινά ανατριχιαστικά παραδείγματα και συγκινητικές μαρτυρίες κηδεμόνων, θα φανερωθούν αλήθειες οδυνηρές...
Αν υπάρχει βία στην εκπαίδευση των σκύλων σήμερα;
Φυσικά και υπάρχει. Και είναι ένα "κοινό μυστικό", ολωσδιόλου αληθινό.
Δεκαεπτά χρόνια τώρα, αντιμετωπίζω αμέτρητα περιστατικά βασανισμένων και φοβισμένων σκύλων, οι οποίοι μετά από βίαιη "εκπαίδευση" εμφάνισαν
-όπως ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο- προβλήματα συμπεριφοράς (Φοβίες, άγχος, επιθετικότητα, ανασφάλειες, ευερεθιστότητα, εμμονές, ακατάπαυστο γάβγισμα και διάφορα άλλα).
Συναντώ κηδεμόνες απελπισμένους και πολλές φορές δαγκωμένους από τους σκύλους τους.
Μια κυρία προχθές έκλαιγε με λυγμούς... Και δεν είναι η μόνη!
Συχνά και συνηθισμένα όλα αυτά για μένα... Αλλά πονάει η ψυχή μου κάθε φορά, σα να είναι η πρώτη.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα και σήμερα που υποστηρίζουν φανατικά αυτούς τους τρόπους "εκπαίδευσης" και γιατί υπάρχουν κηδεμόνες που τους επιλέγουν.
Κι έτσι, η βία στην εκπαίδευση των σκύλων καλά κρατεί στον 21ο αιώνα!
Τι σημαίνει εκπαίδευση με βία;
Η "εκπαίδευση" αυτή περιλαμβάνει πνίχτες (απλούς και με καρφιά) που σφίγγουν τον λαιμό και στραγγαλίζουν και τραυματίζουν πολλές φορές, ηλεκτρικό κολάρο που χτυπάει με ρεύμα, ματσουκιές, κλωτσιές, γροθιές, σφαλιάρες, γονατιές, κρεμάσματα, τινάγματα, τραντάγματα, σβούρες, φωνές, απειλές, μόνιμο εγκλεισμό σε crate και άλλα παρόμοια.
Περιλαμβάνει διορθώσεις πολύ οδυνηρές με βίαιες τεχνικές που δημιουργούν πόνο και φόβο και θυμίζουν άλλες εποχές.
Μας πάνε πίσω...
Όλα αυτά παραπέμπουν στην "μαύρη παιδαγωγική" της βίας, της τιμωρίας, της καταπίεσης και της σωματικής και ψυχικής κακοποίησης. (Γερμανία 18ος και 19ος αιώνας).
Υπήρχε η αντίληψη, ότι τα παιδιά είχαν "διαβολικά" ένστικτα και έπρεπε να τα τιθασεύσουν και να τα εξαλείψουν.
Έτσι και οι σκύλοι - σύμφωνα με αυτούς τους "εκπαιδευτές"...Μπορεί να μην έχουν διαβολικά, όμως έχουν άγρια κυριαρχικά ένστικτα, που πρέπει να τιθασεύσουν. Πριν κυριαρχήσουν στον άνθρωπο.
Και για να μην πάω μακριά, παραπέμπει και σε προηγούμενο αιώνα εδώ, στα χρόνια της παιδαγωγικής "το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο".
Όπου ο χάρακας (τον πρόλαβα) και η βέργα ήταν στις δόξες τους, ως μέσα και εργαλεία συμμόρφωσης, εκφοβισμού, σωφρονισμού και τιμωρίας.
Επίσης χαστούκια, σφαλιάρες, τράβηγμα από τα αυτιά, τα μαλλιά, τις φαβορίτες, προσβολές και άλλα τέτοια "ωραία".
Ήταν άραγε μόνο για να μάθουν τα παιδιά γράμματα ή μήπως και για να πειθαρχούν και να συμμορφώνονται στην εξουσία του δασκάλου;
Θυμάμαι...
Ήμουν στην πρώτη δημοτικού, όταν ο δάσκαλος έδωσε ένα πολύ δυνατό χαστούκι στην αδελφή μου (Δευτέρα δημοτικού εκείνη) και άρχισε να κλαίει με αναφιλητά.
Σηκώθηκα πάνω, ένα σαμιαμίδι 6-7 χρόνων και κλαίγοντας κι εγώ, του λέω: "Γιατί χτυπάς την αδελφή μου;"
Και μιλάμε για πέντε δεκαετίες πριν και το θυμάμαι λες και ήταν χθες...
Αυτά, συνέβαιναν τότε... Σε άλλον αιώνα...
Και λες, άλλες εποχές, άλλη νοοτροπία, έλλειψη γνώσης, έλλειψη τρόπου επικοινωνίας.
Σήμερα όμως; Σε τούτο τον αιώνα της προόδου και της εξέλιξης; γιατί οι σκύλοι εκπαιδεύονται τόσο σκληρά;
Για να μάθουν δήθεν ή για να συμμορφώνονται, να υπακούν και να υποτάσσονται στον αρχηγό- εκπαιδευτή - αφέντη;
Ποιοι την υποστηρίζουν;
Οι άνθρωποι που πιστεύουν και εφαρμόζουν αυτές τις μουχλιασμένες θεωρίες και χρησιμοποιούν αυτές τις αναχρονιστικές τεχνικές και τα μεσαιωνικά εργαλεία, μάλλον έχουν ξεμείνει εδώ από τον περασμένο αιώνα...
Και αυτός ο αναχρονισμός είναι που έχει αλλάξει την σημασία της λέξης εκπαιδεύω, από διδάσκω, μεταφέρω γνώση, σε παιδεύω, που σημαίνει ταλαιπωρώ και βασανίζω.
Πως γίνεται όμως να τρέχουμε με χίλια, ακολουθώντας την πρόοδο και να μένουμε σταθεροί και αμετακίνητοι κατά το δοκούν, σε μια παράδοση μαύρη, σε μια σκοτεινή εποχή της ταπεινωτικής και εξευτελιστικής εκπαίδευσης;
Γιατί επιμένουν;
-Έχουν αυτήν την νοοτροπία;
-Έχουν λάθος γνώση ή την εφαρμόζουν λάθος;
-Έτσι έμαθαν και δεν θέλουν να ακολουθήσουν την εξέλιξη;
-Πιστεύουν ότι αυτός είναι ο μόνος σωστός τρόπος;
-Βρίσκουν πελάτες και βγάζουν εύκολα και γρήγορα χρήματα, άρα όλα καλώς καμωμένα;
-Θεωρούν τον σκύλο κατώτερο;
-Μήπως είναι η γοητεία της εξουσίας;
Όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης "Το άρχειν ήδιστον". (Το να ασκείς εξουσία είναι υπέρτατη ευχαρίστηση).
Δεν μπορώ να κάνω το ψυχογράφημα αυτών των ανθρώπων, γιατί δεν είναι η δουλειά μου.
Και δεν θα μπω καθόλου στην λογική να εξηγήσω, το γιατί κάποιοι που επικαλούνται την ψυχαγωγία, τα σπορ, την έρευνα και στην προκειμένη την εκπαίδευση (με σκοπό το κέρδος) βασανίζουν αθώες ψυχές.
Δεν υπολογίζουν τις επιπτώσεις και το κόστος αυτής της εκπαίδευσης στην σωματική και ψυχική υγεία των σκύλων.
Με αυτό που θα ασχοληθώ και είναι πραγματικά απορίας άξιο, είναι το γιατί την επιλέγουν κάποιοι κηδεμόνες.
Ποιοι είναι στ' αλήθεια οι λόγοι που τους ωθούν να ταλαιπωρήσουν τον αγαπημένο τους σκύλο για να εκπαιδευτεί;
Μήπως γιατί έχουν αυτή τη νοοτροπία;
Ή μήπως είναι η άγνοια που τους κάνει να "ενδίδουν" στην υπέρ και παραπληροφόρηση;
Και πως πείθονται τελικά;
Οι μόνοι και οι πλέον κατάλληλοι να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, είναι οι ίδιοι οι κηδεμόνες (που έπαθαν και έμαθαν), με θύμα τον σκύλο τους δυστυχώς!
Και ίσως τελικά μέσα από τις απαντήσεις τους, να μπορέσουμε να δούμε, στο όνομα τίνος πράγματος ακριβώς, βασανίζονται αθώα πλάσματα στις μέρες μας.
Πάμε να δούμε κάποια παραδείγματα
Πρώτα πρώτα θα μιλήσω για τον Καίσαρα!
Δέκα "εκπαιδευτές" ενός κοκόρου γνώση...
Θαμπώθηκε ο κηδεμόνας από την "υπακοή" και τους σκύλους "αγάλματα" που είδε. Πρώτα σε βίντεο (γίνεται χαμός στο διαδίκτυο) και μετά από κοντά.
Κατέληξε να περάσει από δέκα (ναι καλά διαβάσατε.. ) δέκα "εκπαιδευτές" αυτής της νοοτροπίας.
"Έβλεπα τους σκύλους, που ότι και να τους έκαναν δεν κουνιόντουσαν, δεν αντιδρούσαν και είπα, κοίτα πόσο καλά εκπαιδευμένοι και υπάκουοι είναι. Κι έτσι το αποφάσισα" μου είπε απολογητικά.
Εκπαιδευμένοι ή κατατρομαγμένοι, διαλυμένοι και παραιτημένοι από κάθε αντίδραση σε ότι κι αν συμβαίνει από φόβο; Τον ρώτησα.
"Τώρα ξέρω" μου απάντησε.
"Έκανα πολλά λάθη. Έχω κάνει πολύ κακό στον σκύλο μου. Έχω πληρώσει πάρα πολλά χρήματα, αλλά δεν με νοιάζει. Μου έλεγαν ότι μόνο αυτός είναι ο σωστός τρόπος, ότι έτσι θα μάθει. Σε παρακαλώ βοήθησέ με. Θέλω να είναι καλά. Τον αγαπάω πολύ. Πως την πάτησα έτσι; Δεν ήξερα κι έμπλεξα. Στο τέλος μου χρέωσαν ότι εγώ έφταιγα που δεν έμαθε, γιατί δεν τον ζόρισα πολύ... Αλλά και ότι ο σκύλος είναι ξεροκέφαλος... "
Η ιστορία στα γρήγορα...
Στον πρώτο "εκπαιδευτή "τον πήγε κουταβάκι 2 μηνών.
Αυτός κράτησε το μωρό δύο μήνες μέσα στο crate, το "εκπαίδευσε" με πνίχτη και το παρέδωσε "έτοιμο" . Έτσι του είπε...
Το κουτάβι 4 μηνών πια γυρίζοντας στο σπίτι, είχε διάφορες φοβίες.
Συνέχισε βέβαια τον πνίχτη και ο ίδιος, αλλά και τον εγκλεισμό μέσα στο crate. Αυτή ήταν η οδηγία...
Όταν τον ρώτησε γιατί το κουτάβι φοβάται, του είπε πως φταίει ο χαρακτήρας του.
Να αναφέρω, ότι μιλάμε για ένα σκυλάκι γύρω στα 10 κιλά και το πιο τραγικό, ότι είναι βραχυκέφαλη φυλή. Για όσους γνωρίζουν, καταλαβαίνουν τι σημαίνει να κόβεις την αναπνοή, ειδικά σε έναν τέτοιον σκύλο.
Σε ηλικία 7 μηνών αποφασίζει (αφού δεν βρήκε άκρη με τον πρώτο) να πάει σε δεύτερο "εκπαιδευτή" να "διορθώσει" τις φοβίες.
Πως; Με πνίχτη κι αυτός φυσικά.
Πάλι πίσω στο σπίτι ο έφηβος πια σκύλος μετά από 1 μήνα σε χειρότερη κατάσταση.
Απόφαση, για τρίτο "εκπαιδευτή", όπου του έβαλε κάτι σαν πετονιά να σφίγγει τον λαιμό του (έτσι μου το είπε).
Είναι τα "μαγικά" του περιβόητου γητευτή των σκύλων. Ακολουθούν πολλοί τις τεχνικές του δυστυχώς.
Ακόμα ένας μήνας ταλαιπωρίας για τον σκύλο, όπου είχε αρχίσει να αντιδρά σε οποιονδήποτε τον πλησίαζε.
Απόφαση για τέταρτο εκπαιδευτή, ο οποίος του έβαλε τον πνίχτη που έπιανε όλο τον λαιμό και τον είχε σφιγμένο μόνιμα. Κάτι σαν ταϊράπ ένα πράγμα .. . Ανάσες μετά βίας δηλαδή ...
Μάταια ο κηδεμόνας περίμενε να δει βελτίωση.
Απόφαση για πέμπτο και έκτο εκπαιδευτή, όπου του έβαλαν τον πνίχτη με τα καρφιά.
Τα πράγματα απόλυτα φυσιολογικά χειροτέρευαν...
Ο σκύλος ενός έτους πια, ήταν τόσο φοβισμένος που είχε αρχίσει να επιτίθεται στους πάντες. Σε μια προσπάθεια να προστατέψει τον εαυτό του.
Όλοι έριχναν στον κηδεμόνα το φταίξιμο. Ότι δεν έκανε σωστά όσα του έλεγαν. Κάποιοι είπαν πως φταίει και ο σκύλος. Ο ένας τον χαρακτήρισε ξεροκέφαλο και ο άλλος κυριαρχικό.
Απελπισμένος ο κηδεμόνας και μη μπορώντας να διαχειριστεί όλη αυτή την ανεξέλεγκτη κατάσταση, αποφάσισε να δοκιμάσει και σε άλλους εκπαιδευτές την τύχη του... Και του ταλαίπωρου Καίσαρα...
Να μην τα πολυλογώ, επικοινωνία και συνάντηση για αξιολόγηση με έβδομο και όγδοο και ένατο και δέκατο "εκπαιδευτή".
Τι πρότειναν;
Αφού οι πνίχτες δεν έφεραν αποτέλεσμα, ο σκύλος θέλει πιο δυνατή διόρθωση.
Όλοι είπαν, ότι η έσχατη λύση είναι το ηλεκτρικό κολάρο, αφού το "θηρίο" δεν τιθασεύεται με τίποτα.
Όμως, ο τελευταίος του είπε, πως αν τον δουν σε δημόσιο χώρο να το χρησιμοποιεί, μπορεί να μπλέξει άσχημα.
Όλοι αυτοί που το προτείνουν και το χρησιμοποιούν κατά κόρον, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι απαγορευμένο και παράνομο εργαλείο.
Εκεί λοιπόν σταμάτησε...
Γιατί φοβήθηκε;
Γιατί είδε πως δεν υπάρχει αποτέλεσμα; Γιατί λυπήθηκε τον σκύλο του;
Θα μου πείτε τώρα, φταίνε μόνο οι εκπαιδευτές και δεν είχε ευθύνη ο κηδεμόνας;
Φυσικά και είχε! Με την πρώτη, την παραμικρή κίνηση που θα δεις πάνω στον σκύλο σου, τον σταματάς και φεύγεις.
Μπλέχτηκε μέσα στην παραπληροφόρηση και χάθηκε σε έναν λαβύρινθο που δεν μπορούσε να βγει. Και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος.
Όμως στην προκειμένη το ζητούμενο δεν είναι να τον στήσουμε στον τοίχο. Αφού κατάλαβε έστω και τόσο αργά τα τραγικά λάθη του και θέλησε να τον βοηθήσει.
Πολλοί με ρωτούν γιατί τους αναλαμβάνω; "Πας να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα που δημιούργησαν άλλοι;"
Πρωτίστως τους σκύλους συμπονώ και προσπαθώ να τους βοηθήσω. Με συγκινούν όμως και οι άνθρωποι, όταν με καλούν απελπισμένοι.
Ξοδεύουν πάρα πολλά χρήματα για να κακοποιήσει κάποιος τον σκύλο τους, να τον πάρουν τρομαγμένο (και τραυματισμένο, αδυνατισμένο κάποιες φορές) και στο τέλος να φταίνε κι από πάνω που δεν ήταν τόσο σκληροί μαζί του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, έναν κύριο που μου είπε: "Γιατί να πληρώσω του κόσμου τα χρήματα για να μου τον πνίγουν και να τον βαράνε; Αυτά μπορώ να τα κάνω και μόνος μου τζάμπα... Σούζα θα τον έχω... Αλλά δεν θέλω να με φοβάται" .
Απλή λογική;
Η πραγματικότητα που ξεπερνά κάθε φαντασία
Θα αναφέρω μερικές τεχνικές που εφαρμόστηκαν από εκπαιδευτές σε κάποιους σκύλους.
Όχι γιατί θέλω να σοκάρω, ούτε για λόγους εντυπωσιασμού. Δεν το συνηθίζω, ούτε μου ταιριάζει και δεν με αφορούν καθόλου τέτοια τερτίπια.
Όμως, όσο κι αν δημοσιεύονται επιστημονικές μελέτες και έρευνες που απορρίπτουν την βία ως αναποτελεσματική και επιζήμια, όσο κι αν διαβάζουμε λόγια μεγάλων και σοφών ανθρώπων για το κακό που προκαλεί, όσο κι αν βγαίνουν άνθρωποι που μιλούν συχνά ενάντια και την καταδικάζουν, δυστυχώς αυτή η φρίκη συνεχίζεται...
Πριν από καιρό, βγήκε στην δημοσιότητα ένα περιστατικό με τον άνθρωπο που βασάνιζε τον σκύλο του με ηλεκτρικό κολάρο και η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε!
Άραγε, γνωρίζει ο κόσμος πόσοι σκύλοι βασανίζονται κάθε μέρα με ηλεκτρικά κολάρα και πνίχτες;
Μιλούσα με κάποιον, που όπως μου είπε γνωρίζει πράγματα και μεταφέρω τα λόγια του: "Σε κάποια χώρα, οι 99 στους 100 σκύλους, εκπαιδεύονται με ρεύμα".
Σοκαριστικό;
Έτσι εξηγείται που κάποιοι διατείνονται ότι "σπούδασαν" στο εξωτερικό και καμαρώνουν κιόλας για τις "γνώσεις" τους.
Λένε: "Υπάρχουν σε εγχειρίδια όλα αυτά από αναγνωρισμένες σχολές"
Και ο ανίδεος κηδεμόνας, τα δέχεται ως σπουδαία.
Όμως, πραγματικά με σοκάρει το γεγονός, ότι υπάρχουν σχολές, ακαδημίες, δάσκαλοι που διδάσκουν στον 21 αιώνα την τέχνη του βασανίζειν...
Όπου κι αν βρίσκονται και όσο μεγάλες και αναγνωρισμένες κι αν είναι.
Κι εμείς μιμούμαστε, αντιγράφουμε. Εμείς! Που καυχιόμαστε, πως δώσαμε τον πολιτισμό στον κόσμο.
Ένας αστυνομικός πριν μέρες, με αφορμή ένα περιστατικό, μου είπε: "Τον δώσαμε τον πολιτισμό, αλλά ξεχάσαμε να κρατήσουμε για εμάς. ".
Και μπορεί να μην ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στο εξωτερικό, ξέρω όμως, τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Ξέρω τόσα και τόσα φρικιαστικά και ανατριχιαστικά που έχουν περάσει από την ψυχή μου όλα αυτά τα χρόνια!
Γιατί είναι άλλο να ακούς, άλλο να υποθέτεις και άλλο να βλέπεις και να βιώνεις ο ίδιος.
Όχι τα γεγονότα, αλλά τις συνέπειές τους! Μάρτυρές μου οι ίδιοι σκύλοι πρώτα. Αφού δυστυχώς, όλα πέρασαν από την ψυχή και το πετσί τους! Και υπέφεραν!
Ας μην χαϊδεύουμε αυτιά λοιπόν!
Ας αφήσουμε τις αβρότητες και τις γενικότητες κι ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα!
Ας δούμε την ωμή και βάρβαρη πραγματικότητα (που ξεπερνάει κάθε φαντασία) στην πραγματική της διάσταση κι ας πούμε όσα συμβαίνουν με το κανονικό τους όνομα!
Οι τεχνικές του τρόμου... Για γερά στομάχια...
-Σε σκύλο που γάβγιζε στην αυλόπορτα, εκπαιδευτής έβαλε πνίχτη με καρφιά και ένα μακρύ σχοινί. Όταν έτρεχε με φόρα και μόλις έφθανε κοντά στην πόρτα, τον τραβούσε πολύ απότομα με δύναμη προς τα πίσω και τον έπνιγε.
Αφού τον στραγγαλίσει (ποιος ξέρει πόσες φορές) θα σταματήσει να γαβγίζει, είπε στον κηδεμόνα.
"Δεν ήξερα... (μου είπε) Τον βρήκα στο ίντερνετ. Έγινε ένα πολύ φοβισμένο πλάσμα. Άρχισε να δαγκώνει επισκέπτες. Αναγκάστηκα στο τέλος να τον δέσω ".
-Τον ίδιο πνίχτη τον χρησιμοποίησαν σε σκύλο που γάβγιζε σε άλλους σκύλους.
Δεν έπρεπε να έχει καμία επαφή και όταν γάβγιζε να πάει κοντά (και για επικοινωνία) τον κρατούσε μπροστά στον σκύλο όση ώρα χρειαζόταν και στην όποια αντίδραση τον διόρθωνε συνέχεια με τράβηγμα, τίναγμα, κρέμασμα, σβούρες.
Μέχρι που γέμισε πληγές ο λαιμός του και εννοείται, πως όταν έβλεπε σκύλο μετά από κάποιες μέρες, έκανε σαν λιοντάρι στο κλουβί...
"Είχα διαβάσει τα καλύτερα γι' αυτόν τον εκπαιδευτή και τον εμπιστεύθηκα... (μου είπε ). Τον λυπόμουν τον σκύλο μου, αλλά με διαβεβαίωνε ότι μόνο έτσι θα μάθει, αλλιώς να ξεχάσω την βόλτα".
-Υπήρξε περίπτωση, που ο σκύλος δεν σταμάτησε να γαβγίζει ακόμα και με τον στραγγαλισμό και άρχισε να τον βαράει γροθιές στο κεφάλι επί 5 λεπτά συνεχόμενα.
Η κηδεμόνας προσπαθούσε να πάρει τον σκύλο από τα χέρια του και δεν τον έδινε.
"Μην επεμβαίνεις (της φώναξε).. Έτσι θα μάθει και σταμάτα να τον λυπάσαι. Είναι κυριαρχικός σου λέω, άσε με να του σπάσω τον τσαμπουκά".
Με κάλεσε η κυρία αυτή στο τηλέφωνο και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη από τα κλάματα.
Αξίζει να αναφέρω, ότι "εκπαιδευτής" κατέληξε στο νοσοκομείο από δαγκώματα σκύλου, ενώ τον βασάνιζε. Η βία μόνο βία γεννά!
Ε λοιπόν, όχι μόνο δεν κατάλαβε τίποτα, αντίθετα πρότεινε να κάνουν ευθανασία στον σκύλο, χαρακτηρίζοντάς τον ως άκρως επικίνδυνο.
-Χρησιμοποίησαν ρεύμα, όπου τιναζόταν ο σκύλος ψηλά για "άρνηση τροφής".
Έτσι το λένε, για να μην τρώει ο σκύλος από κάτω ή να μην τρώει από τρίτους.
Μέχρι, που καψαλίστηκε ο λαιμός του.
"Τον είχα προπληρώσει και επέμενε ότι αν δεν γίνει αυτό, θα φάει καμία φόλα και τότε θα είναι αργά..." μου είπε ο κηδεμόνας.
-Επίσης, έβαλαν ηλεκτρικό κολάρο σε σκύλο για να σταματήσει το γάβγισμα στο μπαλκόνι.
Ο σκυλάκος είχε πάθει σοκ από τα τραντάγματα που δεχόταν συνεχώς. Νευρικός, ευερέθιστος, μονίμως σε στρες.
Κατέληξε να δαγκώνει τους πάντες.
Συμβουλή; Ευθανασία...
"Μας έλεγε πως αν τον αφήνουμε να γαβγίζει, θα μας κάνει ότι θέλει. Άσε που στο τέλος θα μας φέρουν και την αστυνομία. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε..." μου είπαν.
- Εκπαίδευση σε σκύλο με άγχος αποχωρισμού (έκλαιγε ασταμάτητα) μέσα στο crate.
Κάθε φορά που έκλαιγε-γάβγιζε τον έβγαζε απότομα από το κλουβί, τον έπιανε από τον πνίχτη και τον κρεμούσε. Μετά πάλι μέσα στο κλουβί. Μέχρι να συμμορφωθεί...
"Έτσι θα καταλάβει και θα σταματήσει να γαβγίζει" είπε στην κηδεμόνα.
Πόσος τρόμος επιπλέον να απαντάς στο άγχος με βία;
-Σκύλος που δάγκωνε τον κηδεμόνα και την σύζυγό του, όταν επέστρεψε στο σπίτι μετά από δύο τέτοιες εκπαιδεύσεις, ξέρετε ποια ήταν η εκπαιδευτική λύση;
Κλείσιμο μέσα στο crate και όταν πλησίαζαν και αγρίευε, χτυπούσε με ένα ξύλο πολύ δυνατά πάνω στο crate και φώναζε με όλη του την δύναμη μέχρι να σταματήσει.
"Πρέπει να καταλάβει ποιος είναι ο αρχηγός" τους είπε.
Ο σκύλος με τόσες απειλές και τρόμο, αγρίεψε εννοείται περισσότερο. Μέχρι που φοβόντουσαν τόσο πολύ, που έφτασαν σε σημείο να θέλουν να τον διώξουν...
Εννοείται πως προτάθηκε ευθανασία...
-Σκύλος που δεν κοινωνικοποιήθηκε (πως άλλωστε μέσα στο κλουβί που εκπαιδεύτηκε;) γυρνώντας στο σπίτι και αφού δεν είχε μάθει να συμβιώνει με τα παιδιά, άρχισε να τα δαγκώνει όταν εκείνα προσπαθούσαν να παίξουν άγαρμπα μαζί του.
Η λύση; Τον έδενε στο πόδι του καναπέ και όταν πλησίαζαν τα παιδιά και γρύλιζε ή γάβγιζε τον έπιανε από το λουρί, τον σήκωνε ψηλά και τον χτυπούσε.
"Δείξε του πως είσαι ο αρχηγός... Θα σου φάει τα παιδιά..." είπε στον πατέρα.
Τρόμαξε ο άνθρωπος. Δεν ήξερε τι να κάνει;
-Εκπαιδευτής που ήθελε να δείξει στον σκύλο την θέση του (υπό) και ότι αυτός είναι ο αρχηγός, τι έκανε λέτε;
Ενώ ήταν ξαπλωμένος ο σκύλος στον καναπέ, πήγε και έκατσε πάνω του.
Όχι, δεν είναι αστείο, συνέβη!
Σοκ η οικογένεια!
"Έτσι θα καταλάβει ότι είστε πάνω από αυτόν" τους είπε.
Επίσης, ότι δεν πρέπει να βγαίνει πρώτος από την πόρτα, να μην τρώει όταν τρώνε, να μην ανεβαίνει στον καναπέ, να μην περπατάει μπροστά, να του παίρνουν το φαγητό όταν τρώει (τεστάκια), να τον κλείνουν στο crate και να βγαίνει ελάχιστα και μόνο αν θέλουν (βαρυποινίτης κανονικός) και άλλα τέτοια...
-Κάποιος άλλος, άρχισε να χτυπάει ασταμάτητα με σφαλιάρες κουταβάκι 3 μηνών, επειδή του έπιασε το κορδόνι του παπουτσιού του για να παίξει.
Η κηδεμόνας αντέδρασε, αλλά της είπε ότι έτσι θα μάθει, αλλιώς θα την δει αρχηγός και θα κάνει ότι θέλει.
-Σε σκύλο με άγχος αποχωρισμού (έκανε "ζημιές" στο σπίτι), η λύση ήταν ο εγκλεισμός στο crate.
Όταν γύριζαν στο σπίτι ο σκύλος ήταν βρεγμένος, σα να είχε κάνει μπάνιο μόλις.
Από τι; Από τα σάλια του...
Φαντάζεστε, τι πανικό ζούσε...
Δεν ήξεραν οι άνθρωποι... Αφού ο ειδικός το είχε πει, ήξερε...
-Προτάθηκε σε κηδεμόνα όταν τον δαγκώνει το κουτάβι για να παίξει, να το δαγκώνει κι εκείνος με δύναμη στον σβέρκο.
"Να συμπεριφέρεται σαν σκύλος για να καταλάβει" του είπε.
Τι να σχολιάσεις εδώ;
-Εκπαιδευτής έδειξε πω "σπάει ο τσαμπουκάς" του σκύλου όταν αντιδρούσε στην παρουσία άλλου σκύλου.
Τον έπιανε από το τρίχωμα της πλάτης, τον σήκωνε ψηλά (όπως ο Πύρρος Δήμας τα βάρη) και μετά τον έσκαγε κάτω στο έδαφος με μεγάλη φόρα και δύναμη.
"Χειροτέρεψε πολύ. Δεν το άντεχα, αλλά μου είπε ότι μόνο έτσι θα καταλάβει..." απολογήθηκε κλαίγοντας ο κηδεμόνας.
-Μικρόσωμο σκυλάκι (4 κιλά) που γάβγιζε στο κουδούνι κα στους επισκέπτες , το κρατούσε με τον πνίχτη μπροστά στην πόρτα και μόλις πήγαινε να γαβγίσει, το κρεμούσε.
"Έβηχε ασταμάτητα, πνιγόταν, τον λυπόμουν, αλλά επέμενε πως μόνο έτσι θα σταματήσει να γαβγίζει" μου είπε ο κηδεμόνας.
-Όταν πήγε να πάρει τον σκύλο του από τον εκπαιδευτή κάποιος κηδεμόνας, τον βρήκε μέσα σε ένα κλουβί σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο να κάθεται τρομαγμένος.
Του άνοιξε και τον φώναξε, αντί να βγει και να πάει κοντά του, κι εκείνος έμενε ξαπλωμένος και ακίνητος.
Γιατί; Ήταν σπασμένο το πόδι του...
Όταν ρώτησε τον εκπαιδευτή τι συνέβη, του είπε ότι το έσπασε πάνω στο παιχνίδι...
-Για να κάθεται ήσυχα σκύλος μέσα στο crate και να μην αντιδρά (έκλαιγε ασταμάτητα), τι πρότειναν λέτε;
Ψυχοφάρμακα!!
Χωρίς κανένα πρόβλημα ο σκύλος, τον χαπάκωνε να τον έχει σε καταστολή, για να δείξει "αποτέλεσμα" στον κηδεμόνα.
"Έβλεπα τον σκύλο μου ζαβλακωμένο συνέχεια, δεν είχε όρεξη για τίποτα και σφιγγόταν το στομάχι μου, στεναχωριόμουν πολύ." μου είπε η κηδεμόνας.
Γνωρίζω περιπτώσεις, όπου δίνουν ψυχοφάρμακα επειδή οι σκύλοι δάγκωσαν, είχαν φοβίες κλπ. Όχι μόνο δεν βοηθήθηκαν, αντίθετα χειροτέρεψε πολύ η κατάσταση τους και δημιουργήθηκαν και άλλα σοβαρά προβλήματα.
-Δείτε μαρτυρία κηδεμόνα:
«Έπνιγε τον σκύλο μου με τέτοια δύναμη και έβλεπες μια τεράστια ικανοποίηση και ευχαρίστηση στο βλέμμα του. Ο σκύλος έκανε εμετό, είχαν πεταχτεί τα μάτια του έξω κι εκείνος συνέχιζε με μανία … Του έλεγα σταμάτα και ούρλιαζα και μου απαντούσε, "Μη μιλάς αφού δεν ξέρεις...μόνο έτσι θα μάθει…"
Αυτός που βρίσκεται σε θέση ισχύος, τρομοκρατεί και βασανίζει τον σκύλο για να φέρει το αποτέλεσμα που θέλει, ικανοποιώντας κάποια δική του επιθυμία…
Κι εδώ τερματίζει κάθε ηθική!
Στραγγαλίστηκαν αμέτρητοι σκύλοι για να μάθουν απλά τις περιβόητες εντολές... "Κάτσε", "Μείνε", "Μαζί".
Πάρα πολλές οι μαρτυρίες κηδεμόνων, πως ο σκύλος μόλις έβλεπε τον "εκπαιδευτή" έτρεμε, κρυβόταν, έκλαιγε. Και ότι τον τραβούσε με το ζόρι για να τον εκπαιδεύσει.
Με τις απάνθρωπες και ανήθικες μεθόδους τους και τα εργαλεία βασανισμού που χρησιμοποιούν, προκαλούν αφόρητο πόνο, σωματικές βλάβες και σπέρνουν τον τρόμο!
"Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει" (Γ. Σεφέρης).
Θα σταματήσω όμως εδώ.
Έτσι κι αλλιώς, είναι αμέτρητες οι μαρτυρίες και οι φρικιαστικές ιστορίες. Μόνο σε βιβλίο χωράνε.
Όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας...
Νομίζετε ότι όλα αυτά είναι σενάρια βγαλμένα από το μυαλό μου;
Μήπως φανταστικές ιστορίες, μυθοπλασίες, παραμύθια με δράκους;
Ή μήπως νομίζετε ότι μιλάω για γεγονότα που συνέβησαν στην εποχή του μεσαίωνα;
Δυστυχώς, θα σας στεναχωρήσω.
Είναι ιστορίες πέρα για πέρα αληθινές, που συνέβησαν στις μέρες μας και μαρτυρίες ανθρώπων που κατάλαβαν το λάθος τους, αφού πρώτα είχαν ταλαιπωρήσει πολύ τον σκύλο τους...
Όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας... Ή κάπου παραπέρα...
Αποτροπιασμός! Πως να το περιγράψεις αλλιώς;
Και είναι να απορεί κανείς, πόσο μεσαίωνα έχουμε να δούμε ακόμα; Πόσο σκοταδισμό;
Η συμμετοχή των κηδεμόνων
Το πιο τραγικό σε όλες τις ιστορίες, ήταν η παρουσία και η συμμετοχή των κηδεμόνων!
Κάποιοι ήταν από την αρχή παρόντες, κάποιοι άλλοι λίγο αργότερα.
Και παρ' ότι τον λυπήθηκαν όλοι, αντέδρασαν ελάχιστοι, συνέχισαν και οι ίδιοι μετά στο σπίτι.
Αλλά και αυτοί (οι ελάχιστοι) που αντέδρασαν, δέχθηκαν προσβολές, υποτιμητικά σχόλια και πολύ άσχημη συμπεριφορά τύπου: Καλά χαζός είσαι; Δεν παθαίνει τίποτα. Μην τον λυπάσαι, χωρίς βία δεν θα μάθει.
Κάθε φορά που μου περιγράφουν όλη αυτή την φρίκη, ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό μου και δεν αρνούμαι, ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
Μου είναι αδύνατο να καταλάβω, πως γίνεται να είσαι παρών, να βλέπεις και να το επιτρέπεις;
Και ακόμα χειρότερα, πως γίνεται να το συνεχίζεις κι εσύ ο ίδιος;
Εντάξει δεν γνωρίζεις... Πως αντέχεις όμως;
Κι αφού, όλοι με διαβεβαίωναν, ότι λυπόντουσαν τον σκύλο τους και όπως παραδέχτηκαν δεν ήταν τέτοιας νοοτροπίας
Γιατί επέλεξαν τον βίαιο τρόπο εκπαίδευσης;
Σε πρώτη φάση, η απάντηση είναι απλή.
Διαφήμιση...
"Και να σκεφτείς, ότι πήγα στον καλύτερο" μου λένε.
Πως το ξέρεις, ότι ήταν ο καλύτερος; ρωτάω.
"Μα διαφημίζεται παντού" η απάντηση.
Εντάξει, είναι γνωστό σε όλους μας, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθορίζουν πια την ζωή μας. Και φυσικά, όποιος κάνει πιο πολύ θόρυβο, θα ακούγεται... Θα βγαίνει μπροστά...
Λογικό!
Αλλά ποιος είναι καλός ή καλύτερος και ποιος όχι, άλλη κουβέντα.
Δεν είναι κακό να προσπαθεί κάποιος να προβάλει την δουλειά του. Αφού δίνονται σήμερα τόσοι τρόποι.
Όταν θες να πετύχεις κάποια πράγματα στη ζωή σου (όνομα, φήμη, χρήματα κλπ) από μόνο του είναι μια χαρά.
Αλλά έχει μεγάλη σημασία, ποιο τρόπο και ποια μέσα θα επιλέξεις για να τα καταφέρεις.
Αφού λοιπόν επηρεαστούν από την διαφήμιση, στη συνέχεια θα πρέπει και να πεισθούν.
Πως πείθονται;
1. Η αγέλη και ο αρχηγός της
Υπάρχουν κάποιοι εκπαιδευτές που λένε: "Δεν θα έρθεις καθόλου τις δύο πρώτες εβδομάδες. Δεν πρέπει να σε βλέπει και να επηρεάζεται για να απογαλακτιστεί. Πρώτα, πρέπει να μάθει να ακούει εμένα".
Σαφώς και είναι σημαντικό να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του σκύλου για να μπορέσεις να ασχοληθείς μαζί του.
Γιατί όμως να το κάνεις μόνος σου; Και γιατί μακριά από τον κηδεμόνα, που είναι ο άμεσα ενδιαφερόμενος και ο πιο σημαντικός στην ζωή του σκύλου;
Ο λόγος που το ζητούν βέβαια, είναι για να κάνουν τα "δικά" τους και να μην αντιδράσει ο κηδεμόνας.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί, που δεν σε κοροϊδεύουν, είναι πολύ σίγουροι για όσα λένε και κάνουν: "Δεν θα έρθεις, γιατί πρέπει πρώτα να του σπάσω εγώ τον τσαμπουκά, γιατί εσένα θα σου πάρει τον αέρα. Πρέπει να καταλάβει, ποιος είναι ο αρχηγός της αγέλης".
Ακούστε καλοί μου κηδεμόνες...
1. Η θεωρία της κυριαρχίας και του αρσενικού άλφα έχει αναθεωρηθεί εδώ και χρόνια. Κι όμως, κάποιοι συνεχίζουν να την υποστηρίζουν.
Αυτή η θεωρία βασίστηκε σε έρευνες με λύκους (όχι σκύλους) και μάλιστα αιχμάλωτους. Και άσχετους μεταξύ τους.
Είναι δυνατόν κάποιος σκλαβωμένος, να έχει τις ίδιες συμπεριφορές που έχει όταν ζει υπό φυσιολογικές συνθήκες; Όχι βέβαια!
Όταν πεινάς για παράδειγμα και δεν έχεις δυνατότητα επιλογής, θα διεκδικήσεις το φαγητό σου. Είναι θέμα επιβίωσης.
2. Ο σκύλος δεν είναι λύκος!
Δεν θα αναλύσω την γενεαλογία του σκύλου, ούτε θα ασχοληθώ με την εξημέρωσή του. Είναι ένα αρκετά πολύπλοκο θέμα και έχουν ασχοληθεί και εξακολουθούν να το κάνουν επιστήμονες, ειδικοί σε αυτό.
Θα πω μόνο, αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά.
Ότι ο λύκος είναι ένα ζώο που ζει ελεύθερο στην φύση σε ομάδες-αγέλες-οικογένειες. (όπως θέλετε πείτε το). Τον αποκαλούμε "άγριο" ζώο.
Ο σκύλος δεν ζει στη φύση ελεύθερος και δεν είναι άγριο ζώο. Συμβιώνουμε μαζί του χιλιάδες χρόνια και έχει προσαρμοστεί εξελικτικά στον κόσμο μας.
Μπορεί να έχουν με τον λύκο κάποιες ομοιότητες, αλλά έχουν και πολλές διαφορές.
3. Ο σκύλος δεν είναι άνθρωπος!
Επομένως, δεν γίνεται να είμαστε αγέλη, (όπως ισχυρίζονται) γιατί δεν είμαστε ίδιο είδος!
Η αγέλη είναι μια κοινωνική ομάδα ομοειδών ζώων που ζουν μαζί.
Οι δεσμοί που μας ενώνουν με τον σκύλο, μας κάνουν οικογένεια και είναι το παιδί μας. Διαφορετικό, αλλά παιδί!
Κι αυτό το επιβεβαιώνει περίτρανα το γεγονός, ότι εξαρτάται όπως ένα παιδάκι για τα πάντα από εμάς. Και για όλη του την ζωή!
Με τι "προσόντα" λοιπόν θα θελήσει να γίνει αρχηγός;
4. Ακόμα κι αν δεχθεί κάποιος την θεωρία τους περί αγέλης, είναι πολύ εύκολο να σκεφτεί το εξής αυτονόητο:
Πως θα του δείξει ο εκπαιδευτής, ότι είναι ο αρχηγός, αφού πολύ απλά δεν ανήκει στην αγέλη του εκάστοτε σκύλου;
Σε όλη αυτή την σαθρή θεωρία που μπάζει από παντού, έχουν στηριχτεί αυτοί οι άνθρωποι για να βασανίζουν τους σκύλους.
Εντάξει, αυτό είναι και το πιο "δυνατό τους χαρτί" και το πιο πειστικό τους "επιχείρημα" για να μπορούν άνετα να χρησιμοποιούν τα εργαλεία και τους τρόπους τους χωρίς αντιρρήσεις και προβλήματα. Αλλιώς, πως θα δεχθούν οι κηδεμόνες (που έχουν άγνοια) όλη αυτή την φρίκη, αν δεν τους πείσουν ότι ο σκύλος έχει σχέδιο εξόντωσής τους και θέλει να αναλάβει την εξουσία τους;
Ε... Δεν θα αφήσουν και τον σκύλο - λύκο να τους πάρει τον αέρα ... Και το πάνω χέρι... Και τα ηνία ...
2. Ο υπάκουος σκύλος
Κι αφού πεισθούν οι κηδεμόνες για την αρχηγία, στην συνέχεια πρέπει να το δείξουν και να το αποδείξουν και στον σκύλο.
Πως; Μα να τον κάνουν υπάκουο!
Και έτσι θα καταλαβαίνουν και πως τους σέβεται. Από το πόσο καλά υπακούει. Έτσι τους λένε...
Εδώ βέβαια, δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να πεισθούν.
Αφού στο μυαλό των περισσότερων κηδεμόνων, εκπαίδευση για τον σκύλο σημαίνει αυτό ακριβώς! Να υπακούει σε εντολές. Σπάνια θα ακούσεις, ότι θέλουν να επικοινωνούν σωστά.
Θεωρώ, πως αυτό από μόνο του, είναι τεράστιο πρόβλημα!
Και φυσικά, μεγάλη βοήθεια σε αυτούς που τον βασανίζουν, έχοντες συμμάχους και συνεργούς, τους κηδεμόνες... Αφού οι ίδιοι ζήτησαν έναν υπάκουο σκύλο...
Χρόνια πίσω, προσπαθώ να πω και να εξηγήσω, ότι η υπακοή και οι εντολές - διαταγές δεν ταιριάζουν σε μάθηση, σε υγιείς σχέσεις, σε οικογένεια.
Και πως ο σεβασμός ούτε εξαναγκάζεται, ούτε επιβάλλεται.
Ο σεβασμός κερδίζεται και εμπνέεται!
Πως θα μας σεβαστεί ο σκύλος, εάν εμείς πρώτοι δεν δείξουμε σ' εκείνον σεβασμό; Είναι αμφίδρομο.
Όταν προσπαθούμε να του επιβληθούμε, δεν προκαλούμε σεβασμό, αλλά φόβο! Υπακούει χωρίς την θέλησή του.
"Και πως θα γίνει; Δεν πρέπει να με υπακούει;" με ρωτούν πάντα γεμάτοι απορία.
Να μάθετε να επικοινωνείτε, τους απαντώ.
Να μάθετε πως επικοινωνεί εκείνος (γλώσσα σώματος) και να αρχίσετε να τον ακούτε και να τον διαβάζετε. Να μπορείτε να ερμηνεύετε και να αποκωδικοποιείτε τι θέλει, τι έχει ανάγκη, τι του αρέσει, τι αντέχει, πως νιώθει.
Γιατί ο σκύλος σας με κάθε ήχο, με κάθε κίνηση, με κάθε γκριμάτσα, με κάθε συμπεριφορά, πάντα κάτι θέλει να σας πει. Όλα σας τα λέει!
Να τον ενθαρρύνετε και να τον επιβραβεύετε, όταν από μόνος του σας προσφέρει (στο πιάτο) συμπεριφορές που θέλετε.
Και όχι μόνο να απαιτείτε συνεχώς, να διατάζετε και να καραδοκείτε για το "λάθος". Αυτό είναι το σύνηθες και στους σκύλους και στα παιδιά.
Να ενημερωθείτε σωστά και να τον διδάξετε με υπομονή και με σεβασμό.
Έτσι μόνο θα μπορέσετε να φτιάξετε μια όμορφη σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού.
Η συμβίωση, η μάθηση, το ταξίδι μαζί του είναι δώρο!
Ένα δώρο που είναι σημαντικό και αποκτά αξία από τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε σε αυτόν τον σπουδαίο συνταξιδιώτη!
Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν είπα σε μια κυρία ότι εκείνη θα πρέπει πρώτα να μάθει για να μπορέσει να βοηθήσει την σκυλίτσα της, παρεξηγήθηκε.
"Εμένα ήρθες να εκπαιδεύσεις;" με ρώτησε πολύ θυμωμένα.
Το ξέρω... Θέλει δουλειά πολλή για να αλλάξουμε αυτό το κατεστημένο.
Όμως σιγά σιγά αλλάζει...
Προ καιρού με πήρε ένας κηδεμόνας, που είχα ασχοληθεί παλιότερα με τους σκύλους του σε διάφορα θέματα. Ήταν υπέρ της αυστηρής πειθαρχίας και υπακοής του σκύλου.
Κρατώ επαφή (πάντα θέλω να μαθαίνω για τα μαθητούδια μου), αλλά είχαμε καιρό να μιλήσουμε και ανησύχησα.
Τι συμβαίνει Γιάννη; (τον ρωτάω).
"Μην ανησυχείς ... Η "δουλειά" έγινε και μάλιστα πολύ καλά. Εμένα έπρεπε να πείσεις και να εκπαιδεύσεις και όχι τα κορίτσια (οι δύο σκυλίτσες του). Παγιώθηκαν όλα μέσα μου και τώρα ζούμε τέλεια".
Τι καλύτερο να τα ακούς από ανθρώπους που στην αρχή αντιδρούσαν σε όλα αυτά;
Στους κηδεμόνες που η πειθαρχία βασισμένη σε σκληρούς τρόπους, δεν τους φαίνεται και τόσο κακή επιλογή όταν ο σκύλος δεν τους ακούει κάποιες φορές, ρωτάω:
Τον διδάξατε με τον σωστό τρόπο; Ήσασταν συνεπής; Μήπως τον μπερδέψατε; Μήπως δεν προσπαθήσατε όσο χρειαζόταν; Μήπως δεν ενισχύσατε αρκετά αυτή την συμπεριφορά; Μήπως κάτι πολύ δυνατό του τράβηξε εκείνη την στιγμή την προσοχή κλπ, κλπ.
Από την άλλη (ρωτώ), το παιδί σας το αγαπάτε λιγότερο, όταν δεν σας ακούει πάντα;
Ή μήπως εσείς είστε τέλειοι σε όλα;
Όταν προσπαθείτε να διορθώνετε με σκληρό τρόπο τον σκύλο σας, ας σκεφτείτε πως όλοι μας κάνουμε πράγματα που δεν αρέσουν στους άλλους κάποιες φορές. Και λάθη κάνουμε και άσχημες στιγμές έχουμε.
Θα θέλαμε οι άλλοι να μας συμπεριφέρονται βίαια;
"Ο κατάλληλος τρόπος για να αναθρέψεις παιδιά, είναι αυτός που συμπεριφέρεσαι στους υπόλοιπους ανθρώπους. Και τους υπόλοιπους ανθρώπους δεν τους χτυπάς, δεν τους βασανίζεις" (Rudolf Dreikurs, Αυστριακός παιδαγωγός).
Στους σκύλους υπάρχει διαφορά λέτε;
Καμία!
Ίσα ίσα που έχουν πολλά ελαφρυντικά. Άλλο είδος, άλλη γλώσσα, άλλος τρόπος επικοινωνίας, κάποιες διαφορετικές ανάγκες κλπ. Οπότε θα έπρεπε να είμαστε πολύ πιο επιεικείς μαζί τους.
Θυμάμαι πάντα με ιδιαίτερη χαρά, κηδεμόνες που ζητούσαν την επικοινωνία με τον σκύλο τους και τους ένοιαζε να είναι δίκαιοι γονείς.
Δεν ήθελαν να τον καταπιέζουν και να τον έχουν σήκω κάτσε. Τους ενδιέφερε μόνο να νιώθει ασφαλής και ελεύθερος, να είναι χαρούμενος και να τους εμπιστεύεται.
Αυτοί οι άνθρωποι (το γνωρίζω γιατί κρατώ επαφές),ζουν κάτι παραπάνω από όμορφα με τους σκύλους τους. Τυχαίο;
3. Τα εύκολα και γρήγορα αποτελέσματα
Ένα άλλο "μυστικό" που παίζει τεράστιο ρόλο στην απόφαση των κηδεμόνων, είναι ότι υπόσχονται εύκολα και γρήγορα αποτελέσματα.
Όταν σου λένε, ότι θα τον πάρεις "έτοιμο" σε 20 μέρες, ένα μήνα, άντε δύο το πολύ που λένε κάποιοι, είναι για πολλούς κηδεμόνες μεγάλο δέλεαρ και ανακούφιση. Δεν θα κοπιάσουν καθόλου και θα τον πάρουν "φτιαγμένο".
Αχ αυτά τα ταχύρρυθμα...
Πόσους και πόσους σκύλους έχουν ταλαιπωρήσει για να μάθουν τα πάντα στο άψε σβήσε.
Πριν χρόνια μια κηδεμόνας (δασκάλα) μου λέει: "Θέλω σε 15 μέρες να τον έχεις φτιάξει.
Να σε ρωτήσω κάτι; (της λέω).
Αν σου φέρει ένας γονιός το παιδί του στο σχολείο στην 1η δημοτικού και σου πει, ότι θέλει τελειώνοντας την χρονιά να του δώσεις απολυτήριο λυκείου ή ακόμα καλύτερα πτυχίο πανεπιστημίου. Τι θα του απαντήσεις;
Με κοιτάζει για κάμποσο και μετά μου λέει: "Δίκιο έχεις, αλλά άκουσα ότι τα σκυλιά μαθαίνουν σε 15-20 μέρες ".
Ναι, οι σκύλοι συναγωνίζονται τον Αϊνστάιν δεν το ήξερες;
Όταν μου το ζητούν κάποιοι κηδεμόνες, τους υπενθυμίζω πόσα χρόνια πήγαμε όλοι μας στα σχολεία για να μάθουμε γράμματα. Και κάθε μέρα μαθαίνουμε.
Και οι σκύλοι μαθαίνουν κοντά μας πράγματα όλες τις ώρες, κάθε μέρα.
Σκύλος κατά παραγγελία;
Τι είναι ο σκύλος καλέ μου κηδεμόνα για να τον πάρεις "έτοιμο" σε λίγες μέρες μετά από παραγγελία;
Και την σχέση μαζί του, πως θα την χτίσεις;
Την επικοινωνία μεταξύ σας, πως θα την βρεις;
Πως θα σε εμπιστεύεται, όταν θα τον διώξεις από την ασφάλεια και την ηρεμία του σπιτιού του και θα τον στείλεις να ζήσει μέσα σε ένα κλουβί με αγνώστους ανθρώπους, που θα τον φοβίζουν με διάφορους τρόπους;
Σκέφτηκες, αν θα αγχώνεται, αν θα φοβάται, αν θα κλαίει, αν θα νιώθει εγκαταλελειμμένος;
Ποια και πόσα προβλήματα θα δημιουργηθούν στην ψυχολογία και στην συμπεριφορά του;
Πως θα σε εμπιστεύεται, όταν θα επιστρέψει στο σπίτι σας κι εσύ θα επαναλαμβάνεις τα ίδια με τον "εκπαιδευτή" σου;
Με την κοινωνικοποίησή του που είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ζωή του, τι θα γίνει;
Ποιος θα ασχοληθεί; Ποιος θα σου πει, το τι και το πως;
Που στην πιο σημαντική περίοδο για να γνωρίσει τον κόσμο, θα είναι κλεισμένος μέσα στο κλουβί;
Δεν συζητώ, αν περιμένεις το προτεινόμενο (από κάποιους) 6μηνο.
Ακούς, ότι ο σκύλος πρέπει να κλείσει τους 6 μήνες για να αρχίσει την εκπαίδευση, επειδή νωρίτερα δεν μπορεί να μάθει.
Ο πραγματικός λόγος, είναι γιατί πολύ απλά ένα μωράκι μπορεί να μην αντέξει την βία. Εννοείται πως πολλοί το κάνουν και σε μωράκια 2 μηνών...
Πόσος πολύτιμος χρόνος χάνεται; Δεν φαντάζεστε.
Ο κηδεμόνας χρειάζεται βοήθεια και καθοδήγηση από την πρώτη μέρα που θα πάρει το κουτάβι στο σπίτι.
Και μετά; Όταν θα γυρίσει στο σπίτι τελειώνοντας ο μήνας ή το 2μηνο;
Πως θα είναι η συμβίωση σας;
Εσένα πως θα σε καταλαβαίνει τι θες;
Τι θα κάνες αν:
Γαβγίζει στο μπαλκόνι, πηδάει πάνω στους επισκέπτες, μασουλάει πράγματα, ενοχλεί στο φαγητό, κάνει τις ανάγκες του μέσα στο σπίτι;
Δεν του αρέσει το μπάνιο ή το βούρτσισμα (που θα θες), αν ανεβαίνει σε κρεβάτια, καναπέδες (που δεν θα θες), αν δεν συμβιώνει όμορφα με το παιδί σου, τον άλλο σκύλο ή την γάτα σου;
Αγχώνεται όταν μένει μόνος του στο σπίτι, αν δεν μπαίνει στο αυτοκίνητο, στο ασανσέρ, δεν ανεβαίνει στις σκάλες;
Φεύγει από την ανοιχτή πόρτα σου, του ζητάς να επιστρέψει και δεν σε ακούει, αν θα σκάβει στον κήπο σου κλπ, κλπ, κλπ.
Υποθετικά; Πολύ πιθανά σενάρια όμως. Σκύλος είναι!
Και μάλιστα, ένας σκύλος που δεν καθοδηγήθηκε ποτέ για το τι θέλεις να κάνει και τι όχι. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο κτηνιατρείο, στην καφετέρια, σε άλλα σπίτια, στη θάλασσα, παντού.
Ποιος, πότε και πως θα του τα μάθει όλα αυτά;
Εσύ που δεν γνωρίζεις τον τρόπο και θα ενισχύσεις άθελά σου συμπεριφορές που δεν θα θέλεις, με αποτέλεσμα να συγκρούεσαι καθημερινά με τον σκύλο σου;
Μόνο στον δρόμο το "Μαζί" με τον πνίχτη και στο σπίτι μέσα στο crate ή με τις φωνές και τις εντολές;
Στα δυνατά, αυστηρά και στρατιωτικά "κάτσε", "κάτω", θα αρχίζει και θα τελειώνει η επικοινωνία σας;
Που στην τελική, δεν χρησιμεύουν και σε τίποτα, αν το καλοσκεφθείς. Απλά δικές μας επιθυμίες ικανοποιούμε. Άλλωστε, είναι συμπεριφορές φυσιολογικές που τις κάνει ο σκύλος έτσι κι αλλιώς.
Θέλεις να τις κάνει όταν του το ζητάς;
Παρατηρησέ τον κάποιες φορές και απλά επιβράβευσέ τον μόλις τις κάνει. Επανάληψη και...αυτό ήταν.
Όσο για το στρατιωτικό "μείνε" που μοιάζει περισσότερο με τιμωρία; Μάθε τον όμορφα να περιμένει, όπου χρειάζεται. Στην πόρτα, στο φανάρι κλπ. Αυτή είναι χρήσιμη συμπεριφορά.
Γιατί να τον βασανίζεις και να τον τρομάζεις με τον πνίχτη, το ζόρισμα και τις φωνές;
Έχω ρωτήσει κηδεμόνες που εκπαίδευσαν τον σκύλο τους με βία, αν γνωρίζει το "έλα".
Σε κανέναν σκύλο δεν το είχαν μάθει!
Το "έλα" είναι πρόσκληση, δεν είναι εντολή. Πως είναι δυνατόν να θέλει να τρέξει κοντά σε κάποιον που τον έχει φοβίσει;
Κι όμως... Είναι από τις πιο σημαντικές λέξεις που χρειάζεται να γνωρίζει. Αν φύγει από μια ανοιχτή πόρτα ή από το λουρί (έχει συμβεί στους περισσότερους κηδεμόνες) ή βρεθεί ελεύθερος για κάποιον λόγο, είναι ζωτικής σημασίας να μας ακούσει και να επιστρέψει.
Κι αυτό θα γίνει, όταν έχει συνδυαστεί μόνο με ωραία πράγματα, όταν μας εμπιστεύεται και όταν έχουμε μια όμορφη επικοινωνία και σχέση μαζί του!
Πέραν όλων αυτών...
Όσα θέματα αποκτήσει με την βίαιη "εκπαίδευση" θα τα φέρει "προίκα" στο σπίτι....
Κι εσύ θα κληθείς να τα αντιμετωπίσεις. Πως;
Φταίνε οι κηδεμόνες που είναι ελαστικοί...
Τους ρωτάω: Γιατί άνθρωπέ μου συνέχιζες να ταλαιπωρείς τον σκύλο σου;
"Με είχε πείσει, ότι μόνο με βία μαθαίνει ο σκύλος! Και ότι εγώ φταίω γιατί δεν το κάνω καλά. Ότι είμαι πολύ ελαστικός και μου πήρε τον αέρα. Μου έλεγε, ότι σε εκείνον ήταν τέλειος, του τον είχε σπάσει τον τσαμπουκά και είχε καταλάβει ποιος είναι ο αρχηγός" Αυτή είναι συνήθως η απάντηση τους.
-Που ακριβώς φταις;
Δεν τον ζόριζες δηλαδή τόσο, ώστε να φθάσει να μην αντιδρά πια από τον πόνο και τον φόβο;
-Τέλειος που ήταν;
Μέσα στο κλουβί; Γιατί είχε επιλογή;
-Τέλειος στις δυό τρεις εντολές που του μαθαίνουν με βία, στον ελάχιστο χρόνο αποφυλάκισης για να τον "ετοιμάσουν " για στρατιώτη που θα "χτυπάει" προσοχή;
Αυτό είναι εκπαίδευση για σένα;
Σκύλο στρατιώτη που να εκτελεί από φόβο, μηχανικά; Αυτό θες;
Πολλές φορές φταίνε και οι σκύλοι... Το ξέρατε;
Ναι, "ρίχνουν" το φταίξιμο και στον σκύλο. Ότι έχει πρόβλημα!
Θα τον χαρακτηρίσουν κυριαρχικό, απείθαρχο, ξεροκέφαλο, ισχυρογνώμονα, παλιοχαρακτήρα κλπ.
Οι λύσεις που δεν έχουν...
Στη συνέχεια μπορεί να προτείνουν τις "φοβερές και τρομερές" (κυριολεκτικά) τεχνικές τους για "διόρθωση" που εννοείται δεν θα λύσουν κανένα θέμα, αντίθετα θα κάνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα.
Και μετά; Μετά τίποτα... Τι άλλο να πουν και να κάνουν;
Δούλεψαν τις τεχνικές τους, έριξαν τις ευθύνες στους "αδαείς" κηδεμόνες και στους "προβληματικούς" σκύλους και... ευθύνη δεν έχουν για τα τεράστια ψυχικά τραύματα (και σωματικά πολλές φορές) που θα δημιουργηθούν στον σκύλο. Και φυσικά τις μη αποδεκτές συμπεριφορές που θα αποκτήσει.
Κάπως έτσι καταλήγουν πολλοί κηδεμόνες να ζητούν αλλού βοήθεια επίλυσης προβλημάτων.
Αν είναι τυχεροί και δεν πέσουν σε ανθρώπους της ίδιας νοοτροπίας όλα καλά. Αλλιώς, θα μπλέξουν σε έναν κύκλο ταλαιπωρίας του σκύλου τους και δικής τους χωρίς τέλος. Όπως ο κηδεμόνας του Καίσαρα.
4. Οι ωραιοποιημένες ονομασίες των εργαλείων τους
Ο πνίχτης είναι "αλυσιδάκι διόρθωσης" και το ηλεκτρικό κολάρο είναι "εργαλείο εκπαίδευσης".
Τόσο απλά...
Λένε πως είναι ανώδυνα, αρκεί να ξέρεις να τα χρησιμοποιήσεις σωστά.
Έχουν βέβαια ιδιαίτερο χειρισμό (το τονίζουν) και μπορεί σε χέρια άσχετων να γίνουν επικίνδυνα. Γι' αυτό χρειάζεται ένας σωστός επαγγελματίας.
Και εννοείται πως δεν πονάει, γιατί ο λαιμός του σκύλου είναι το πιο δυνατό σημείο στο σώμα του.
Για να ξέρουμε και τι λέμε:
1. Ο πνίχτης είναι πνίχτης και φτιάχτηκε για να κάνει αυτό ακριβώς που λέει η ίδια η λέξη.
Να πνίγει!
Αλλιώς θα λεγόταν απλά αλυσίδα, καδένα, κόσμημα, αξεσουάρ για τον λαιμό ή ότι άλλο.
Το ηλεκτρικό κολάρο φτιάχτηκε για να χτυπάει με ρεύμα. Ηλεκτρικό γαρ...
2. Αφού έχουν ιδιαίτερο χειρισμό και μόνο οι έμπειροι και καλοί επαγγελματίες ξέρουν τον τρόπο, τότε γιατί τα δίνουν μετά στους άσχετους και αδαείς κηδεμόνες;
Και αφού μαθαίνουν τον σκύλο και όπως λένε τον παραδίδουν "έτοιμο" γιατί μετά πρέπει να τα χρησιμοποιεί και ο κηδεμόνας;
3. Σαφέστατα και είναι ανώδυνα γι' αυτόν που τα τοποθετεί, τα χρησιμοποιεί και κρατάει το λουρί ή το τηλεχειριστήριο.
Και όχι για αυτόν που τα φοράει.
Θα έχουν πραγματικά άποψη και θα μπορούν να λένε με βεβαιότητα οτιδήποτε, μόνο όταν τα δοκιμάσουν πάνω τους.
Αλλιώς, στου κασίδη το κεφάλι...
Ας μιλήσουμε τώρα για γνωστά και αυτονόητα πράγματα.
Για να μην ξεχάσουμε και όσα ξέρουμε...
Έγραψα πριν 1,5 χρόνο ένα εκτενές κείμενο για το πιάσιμο από τον λαιμό.
Θα αναφέρω κάποια μικρά αποσπάσματα:
1. Ο λαιμός είναι ένα πολύ ευαίσθητο και ευάλωτο σημείο.
Υπάρχουν ζωτικά όργανα.
Εκεί βρίσκεται η αναπνευστική οδός.
Το πιάσιμο από τον λαιμό με σφίξιμο, πίεση, τράβηγμα, δημιουργεί πόνο, ασφυξία, διακοπή αναπνοής.
2. Το σφίξιμο όταν είναι πολύ δυνατά τραυματίζει.
Πόσο μάλλον, όταν γίνεται για πολλή ώρα και κατ' εξακολούθηση.
Η πίεση που ασκείται στον λαιμό προκαλεί σωματικά προβλήματα και αρνητικές συνέπειες στην υγεία του.
Βλάπτονται τα όργανα που υπάρχουν εκεί: Λάρυγγας, θυρεοειδής, τραχεία, οισοφάγος, αυχένας, αδένες, φλέβες και άλλα.
Δημιουργείται χρόνιος βήχας, αναπνευστικά, μυοσκελετικά προβλήματα, πολλοί κάνουν εμετό από την έντονη πίεση και διάφορα άλλα.
3. Το πιάσιμο από τον λαιμό είναι ξεκάθαρα μια απειλητική κίνηση. Για όλους.
Και για τον σκύλο. Το θήραμα από τον λαιμό το πιάνει.
Υποστηρίζουν πως και η μαμά του από τον λαιμό το πιάνει το κουτάβι για να το συνετίσει.
Όχι! Καμία μαμά δεν κάνει κάτι τέτοιο για να τρομάξει το παιδί της.
Θα το κάνει για να το μετακινήσει, πχ σε περίπτωση που νιώσει κίνδυνο. Για όποιο λόγο, εκείνη μπορεί να το κάνει και μόνο εκείνη ξέρει το πως!
Κανένας άλλος δεν ξέρει και δεν πρέπει να το κάνει, για κανέναν λόγο.
4. Πόσο σωστό και ηθικό είναι να πιάνουμε κάποιον από τον λαιμό;
Πόσο μάλλον αυτόν που αγαπάμε;
Υπάρχει ποτέ περίπτωση, να είναι ωραία μια τέτοια κίνηση; Στους ανθρώπους, εξυπακούεται πως όχι.
Στους σκύλους γιατί άραγε να είναι;
Όπου κι αν κοιτάξεις, σκύλοι πιασμένοι από τον λαιμό. Γνώριμη και συνηθισμένη εικόνα θα μου πείτε. Για αιώνες...
Δεν ξέραμε; Τον θέλαμε υποταγμένο; Τον βλέπαμε εργαλείο; Κατώτερο; Είχαμε ως μόνη λύση εργαλεία που πιάνουν από τον λαιμό;
Τώρα όμως, έχουμε και γνώσεις και λύσεις και διαφορετική σχέση μαζί του.
Και είναι καιρός πια, να την αντικαταστήσουμε αυτή την εικόνα...
Με μια πιο όμορφη, πιο οικογενειακή, πιο ανθρώπινη.
Πριν από καιρό, αποφάσισα να κάνω μια σφυγμομέτρηση.
Όταν συναντούσα στον δρόμο κηδεμόνα που φορούσε σαμαράκι στον σκύλο του, τον σταματούσα και τον ρωτούσα: Γιατί σαμαράκι και όχι κολάρο;
Οι απαντήσεις; " Με το κολάρο πνίγεται..." Ή "Δεν μου αρέσει να τον πιάνω από τον λαιμό"
Τους ευχαριστούσα για τον χρόνο και την απάντηση και συνέχιζα τον δρόμο μου με ένα πλατύ χαμόγελο.
Πάντα όταν βλέπω σκύλους που φοράνε σαμαράκι, παίρνω μια βαθιά ανάσα ανακούφισης...
Σκέφτομαι πως σιγά σιγά, αλλάζει αυτή η θλιβερή εικόνα... Γιατί αρχίζουν και τον νιώθουν τον σκύλο τους οι άνθρωποι...
Ακούστε κι αυτά που ίσως δεν γνωρίζετε.
1. Ο σκύλος μαθαίνει με συσχετισμούς.
Όταν βλέπει ή ακούει κάτι κι εκείνη τη στιγμή τον πνίγουμε, την ασφυξία, και τον πόνο που νιώθει, τα συνδυάζει με αυτό που βλέπει ή ακούει.
Αρχίζει να γίνεται επιφυλακτικός, να αγχώνεται, να φοβάται και τέλος θα αναπτύξει φοβία ή επιθετικότητα.
2. Χαλάει η σχέση μας μαζί του.
Έχουν δαγκωθεί αμέτρητοι κηδεμόνες και όχι μόνο.
Απορούν και θυμώνουν κιόλας, γιατί πιστεύουν ότι τους δάγκωσε χωρίς λόγο. Τον χαρακτηρίζουν εύκολα επιθετικό, κυριαρχικό, ύπουλο και δεν σκέφτονται το αυτονόητο.
Ότι τον εαυτό του προσπαθεί να προστατέψει.
Όταν τον έχουν πνίξει, τρομάξει, πονέσει τόσες φορές, δεν είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να αντιδράσει;
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω και για τον λόγο που χρησιμοποιούνται (εκπαίδευση με πνίξιμο ή ρεύμα), γίνεται να είναι ανώδυνα και αθώα εργαλεία εκπαίδευσης;
Κι όμως...
Ο πνίχτης μπορεί να γίνει ένα αθώο και χρήσιμο εργαλείο..
Πότε; Αν χρησιμοποιηθεί για μπρελόκ.
Έτσι μου είπε μια κυρία, (γνωστή ηθοποιός), όταν μετά από μια μεγάλη συζήτηση που είχαμε στο τηλέφωνο, κατάλαβε τα λάθη που είχε κάνει με τον σκύλο της.
Βλέπετε, είχε πέσει κι αυτή θύμα της παραπληροφόρησης.
Με την χρήση του πνίχτη, ο σκύλος της είχε εμφανίσει σοβαρά θέματα συμπεριφοράς.
Μου έρχεται ένα μήνυμα μετά από μέρες και παρ' ότι έχουν περάσει χρόνια, το θυμάμαι πάντα: "Τον πνίχτη τον έκανα μπρελόκ. Για να μην ξεχάσω και ξανακάνω λάθη που θα πληγώσουν τον σκύλο μου".
4β. Επιμένουν, πως τον σκύλο τον ελέγχεις μόνο από τον λαιμό.
Ναι φυσικά... Άμα του κόβεις την ανάσα και τον στραγγαλίζεις τι θα κάνει;
Δεν έχει καμία επιλογή. Θα συνεργαστεί, θέλοντας και μη.
Μαθαίνει να υποχωρεί, να μην διεκδικεί για να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειες.
Είναι μονόδρομος. Όταν πονάς και φοβάσαι, όταν απειλείται η σωματική σου ακεραιότητα ή και η ζωή σου, θα συμμορφωθείς, θα υπακούσεις, θα κάνεις ότι σου επιβάλλουν.
Και λένε... Έμαθε...
Όχι δεν έμαθε.
Δεν είναι σε θέση να καταλάβει, ούτε να μάθει όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με καταστάσεις που του δημιουργούν άγχος, ανασφάλεια, φόβο, πόνο.
Προσπαθεί να διαχειριστεί όλα αυτά που του συμβαίνουν και θα ψάξει (απόλυτα φυσιολογικά) να βρει τρόπους να ξεφύγει. Ή θα αναπτύξει επιθετικότητα προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του ή θα παραιτηθεί μη μπορώντας να αντιδράσει (παθητικότητα).
Βέβαια, έχω δει πάρα πολλούς σκύλους που φοράνε πνίχτη να τραβάνε απίστευτα.
Αψηφούν τον πόνο και το πνίξιμο σε κάτι πολύ δυνατό. Ερέθισμα; Ανάγκη για τρέξιμο, εκτόνωση; Προηγηθείσα κλεισούρα; Είναι η δράση αντίδραση;
Συναντώ στον δρόμο σκύλο που φοράει πνίχτη, τραβάει τόσο, που με το ζόρι αναπνέει, η γλώσσα στο έδαφος.
Γιατί τον πνίγεις; ρωτάω τον νεαρό που τον κρατάει.
"Δεν τον πνίγω εγώ. Μόνος του πνίγεται, αφού τραβάει" η απάντηση.
Συνεχίζω εγώ: Τότε γιατί τον φοράς, αφού εξακολουθεί να τραβάει;
"Μέχρι να καταλάβει και να μην τραβάει... Ο εκπαιδευτής μου το είπε" .
Να τον μάθεις να μην τραβάει, παίζει;
"Δεν έχω χρόνο".
Τότε μήπως να μην έχεις σκύλο;
"........ "
5. Και καρότο και μαστίγιο
Υπάρχει και η πιο "λάϊτ εκδοχή" αυτής της εκπαίδευσης.
Λουκανικάκια μαζί με τον πνίχτη και τις διορθώσεις.
Ή καλυμμένος ο πνίχτης ή πνίχτης από ύφασμα, σχοινί ή διόρθωση με το απλό κολάρο.
Και η εκπαίδευση δεν γίνεται απαραίτητα στον χώρο τους, αλλά στο σπίτι, στον δρόμο κλπ.
Κάπως έτσι μπερδεύεται ο κόσμος...
Η τεχνική;
Ακούει ο σκύλος; Δώσε του λουκάνικο (επιβράβευση).
Δεν ακούει; Δώσε του πνίξιμο, κρέμασμα, τίναγμα, φωνή (βία).
Και αφού συμμορφωθεί και υπακούσει μετά το πνίξιμο; Δώσε πάλι λιχουδιά.
"Να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι" δηλαδή.
Και καλόπιασμα και απειλή... Και καρότο και μαστίγιο...
Τον κάνεις να σε εμπιστευθεί και μετά του ποδοπατάς πρώτα την εμπιστοσύνη που σου έδειξε και μετά το σύμπαν ολόκληρο.
Λένε...
Πως θα λύσεις τις προβληματικές συμπεριφορές, αν δεν τον διορθώσεις;
Ποιες; Κυρίως, τράβηγμα στη βόλτα, γάβγισμα, να τρώει από κάτω, επιθετικότητα, άγχος αποχωρισμού, φοβίες, κάποιες ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές.
Πως θα του δείξεις το λάθος του;
Ο σκύλος δεν κάνει λάθος. Ακούει μόνο τα αλάνθαστα ένστικτά του.
Υπάρχουν συμπεριφορές που είναι μη αποδεκτές. Δεν μας αρέσουν, μας ενοχλούν ή μας δυσκολεύουν. Και τον σκύλο.
Είναι φυσιολογικές σκυλίσιες συμπεριφορές και αντιδράσεις.
Είναι ο δικός του τρόπος για να ικανοποιήσει κάποια ανάγκη ή επιθυμία του, να επικοινωνήσει, να εκφράσει την συναισθηματική του κατάσταση, να απαντήσει σε οτιδήποτε αρνητικό-βίαιο εισπράττει ή στην δυσκολία του να διαχειριστεί μια κατάσταση δυσχερή, άγνωστη κλπ.
Πάμε να τα δούμε κάποιες συμπεριφορές που έχει ο σκύλος... Και ισχυρίζονται πως χρειάζονται διόρθωση με βίαιες τεχνικές...
5α. Τράβηγμα
Διόρθωση κυρίως με πνίχτες... Αλλά και γονατιές... Και φωνές...
Επειδή ο σκύλος θέλει να έχει όλες τις φυσιολογικές του συμπεριφορές κάνει λάθος;
Κάνει λάθος που θέλει να περπατήσει, να μυρίσει, να εξερευνήσει, να επικοινωνήσει, να χαρεί την βόλτα του, να τρέξει πέντε βήματα, να νιώσει ελευθερία και άνεση στις κινήσεις του; Αλλιώς για ποιο λόγο η βόλτα;
Κι αν είναι μπερδεμένος, αγχωμένος;
Αν φοβήθηκε κάτι, αν δε νιώθει καλά;
Αν θέλει να κάνει την ανάγκη του, αν του τράβηξε κάτι την προσοχή;
Ότι τον εξαναγκάζουν να περπατάει κολλημένος στο πόδι τους, τον διορθώνουν με πνίξιμο, καταπιέζουν κάθε φυσική του κίνηση και κάθε φυσιολογική συμπεριφορά, του στερούν κάθε δυνατότητα επιλογής και ευχαρίστησης, του απαγορεύουν οτιδήποτε και δεν του επιτρέπουν να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από τα ελάχιστα εκατοστά που του δίνουν (ούτε ο εύζωνας στο σύνταγμα έτσι), όλο αυτό είναι το σωστό δηλαδή;
Και κάνει λάθος ο σκύλος;
Κάνει λάθος που είναι ένα φυσιολογικό ον με νοημοσύνη, συναισθήματα, επιθυμίες, ανάγκες και όχι ένα άβουλο πλάσμα;
Κάνει λάθος που δεν εκτελεί μηχανικά και δεν υπακούει τυφλά στα εγωιστικά θέλω, τις ορέξεις και τα κέφια του εκπαιδευτή;
Η λογική του παραλόγου;
Κι όλη αυτή την "παράλογη λογική" την περνούν στους κηδεμόνες, οι οποίοι καταλήγουν να διορθώνουν συνέχεια τον σκύλο για οτιδήποτε, γιατί δεν ξέρουν κάτι άλλο να κάνουν.
Με αποτέλεσμα να χαλάνε την σχέση τους εντελώς, να έχουν έναν νευρικό σκύλο μονίμως από τις συνεχόμενες διορθώσεις και οι ίδιοι να αποκτήσουν τικ...
Από τι; Από το "τακ τακ" της διόρθωσης.
Είμαι στον δρόμο με μια φίλη, όπου βλέπει μια κοπέλα να περπατά με τον σκύλο και σε κάθε βήμα να σταματάει και να τον διορθώνει.
"Γιατί κάνει έτσι, τι έπαθε; με ρωτάει
Έχει πάθει "διόρθωση" της λέω.
"Τι είναι αυτό; " με ρωτάει
Άστο, δεν θες να ξέρεις...
Πως θα μάθει και ταυτόχρονα θα χαίρεται την βόλτα του;
Θα δανειστώ και κάποια μικρά αποσπάσματα από το άρθρο μου για το πιάσιμο απο τον λαιμό.
Το δίκαιο για τον σκύλο είναι να του διδάσκουμε με υπομονή, ξεκινώντας από ένα ήρεμο περιβάλλον για να μην αποσπάται η προσοχή του από τα πολλά ερεθίσματα.
Του φοράμε ένα ανατομικό, ασφαλές και άνετο σαμαράκι και τον κρατάμε με έναν μακρύ οδηγό για να μην νιώθει εγκλωβισμένος.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι κολλημένος πάνω μας. Αν περπατάει δυό τρία, πέντε βήματα μπροστά ή παραδίπλα δεν έγινε και κάτι.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε, ότι δεν τραβάει γιατί θέλει να μας ταλαιπωρεί.
Και σίγουρα, δεν προπορεύεται γιατί ... θέλει να γίνει αρχηγός... (όπως υποστηρίζουν).
Ενθουσιασμένος με την βόλτα είναι και όσα συναντάει ή όσα λαχταράει να συναντήσει.
Θέλει να τρέξει όταν βρίσκεται έξω, να χαρεί. Έχει ανάγκη να ζήσει και να γνωρίσει πράγματα, να επικοινωνήσει, να αποκτήσει εμπειρίες, να αλληλοεπιδράσει με το περιβάλλον.
Γνωρίζει τον κόσμο πρώτα από την όσφρηση. Από εκεί παίρνει όλες τις πληροφορίες. Όταν δεν τον αφήνουμε να μυρίσει, του δημιουργούμε άγχος.
Ας του επιτρέψουμε να είναι σκύλος, δίνοντας του την δυνατότητα να ζήσει και να χαρεί ότι έχει ανάγκη!
Μην καταπιέζουμε κάθε του επιθυμία, κάθε επιλογή και προτίμηση.
Ας αγνοούμε και κάποια πραγματάκια που τον ευχαριστούν και δεν βλάπτουν κανέναν. Μην είμαστε τόσο αυστηροί μαζί του.
Κα τότε θα διαπιστώσουμε, την τεράστια διαφορά στην συμπεριφορά του.
Όταν δεν δυσφορεί, δεν πνίγεται, δεν πονάει και δεν καταπιέζεται, τότε είναι χαλαρός και νιώθει ασφαλής!
Έχετε παρατηρήσει σκύλους ελεύθερους;
Περπατάνε ήρεμα, χωρίς άγχος, σταματούν συνέχεια σε κάθε βήμα να μυρίσουν, να εξερευνήσουν. Θα τρέξουν, μόνο αν υπάρξει κάποιος λόγος.
Η δική μας παρέμβαση με καταπίεση και παρεμπόδιση κάθε φυσιολογικής συμπεριφοράς, είναι που τους αγχώνει και τους αναγκάζει να τραβάνε. Απαντούν στη δική μας δράση.
Πως θα τον διδάξουμε;
Όντας χαλαρός, ασφαλής και κυρίως χορτάτος εμπειρίες και ωραία συναισθήματα, τότε είναι σε θέση να μας ακούσει.
Αυτή είναι η κατάλληλη συνθήκη να του μάθουμε να περπατάει κοντά μας, όπου χρειάζεται.
Επιβραβεύουμε όταν περπατάει χαλαρά, ενθαρρύνουμε με ήρεμη φωνή προς την σωστή κατεύθυνση και αρκούμαστε σε αυτό που κάθε φορά μπορεί να κάνει και που νιώθει άνετα.
Όπου και όταν χρειάζεται, αλλάζουμε πορεία ήρεμα, καλώντας τον με χαρούμενη φωνή, χωρίς καμία πίεση. Του δίνουμε χρόνο.
Σιγά σιγά θα αρχίσει να καταλαβαίνει τι θέλουμε, να συνεργάζεται και να μαθαίνει.
Όταν σεβόμαστε τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, περνάμε όμορφα και οι δύο χωρίς να ταλαιπωρείται κανείς!
Επικοινωνία είναι αυτό!!
Και μην ξεχνάμε, ότι στην βόλτα του, ο σκύλος είναι ο πρωταγωνιστής! Για εκείνον γίνεται.
Τον πάμε για να τον ευχαριστήσουμε και να περάσει ωραία. Να διασκεδάσει.
Αυτό σημαίνει βόλτα! Και όχι ανταγωνισμός και μάχη.
Όταν τον βασανίζουμε, χάνεται και το νόημα, αλλά και ο σκοπός της βόλτας.
5β. Γάβγισμα
Διόρθωση με ηλεκτρικό κολάρο...
Κάποιοι λένε, πως η διόρθωση με ρεύμα δεν είναι δυνατή και ότι ο σκύλος δεν πονάει, δεν ταλαιπωρείται, δεν του δημιουργείται πρόβλημα, δεν υπάρχει καμία αρνητική συνέπεια.
Είναι "τόσο... όσο... " για να καταλάβει. Μια απλή ενόχληση, κάτι σαν τσίμπημα, γαργαλητό.
Με το "τόσο όσο" και αφού δεν υπάρχει καμία αρνητική συνέπεια, έχουν αποτέλεσμα;
Δηλαδή με την απλή ενοχλησούλα, το γαργαλητό μαθαίνει;
Έχω δει λαιμούς σκύλων που εκπαιδεύτηκαν με ηλεκτρικό κολάρο που ήταν καψαλισμένοι. Από το γαργαλητό δεν ήταν πάντως...
Ακόμα κι αν κάποιοι χρησιμοποιούν χαμηλή ένταση στην αρχή, αλλάζει το γεγονός ότι τον χτυπάνε με ρεύμα;
Ο σκύλος αιφνιδιάζεται, αναστατώνεται, ταράζεται. Και μπορεί να σταματήσει εκείνη τη στιγμή το γάβγισμα.
Δεν διδάσκεται όμως, δεν μαθαίνει.
Αντίθετα, γίνεται νευρικός, αγχώδης και ευερέθιστος. Είναι συνεχώς σε στρες και ένταση.
Οι συνέπειες; Ανεξέλεγκτες, όταν βρίσκεται διαρκώς σε μια τέτοια κατάσταση.
Και όταν δεν έχουν αποτέλεσμα λόγω της ηπιότητας που ισχυρίζονται;
Φυσικά δυναμώνουν την ένταση, μέχρι να έχει αρνητική συνέπεια, πόνο και τρόμο. Άρα και το αποτέλεσμα που επιδιώκουν.
Έναν κατατρομαγμένο σκύλο. Που δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει και κυρίως γιατί συμβαίνει;
Το γάβγισμα είναι τρόπος επικοινωνίας... Είναι η μιλιά του!
Μας πληροφορεί απόλυτα φυσιολογικά για ότι ακούει, βλέπει, θέλει, νιώθει.
Γαβγίζει για να προστατέψει, όταν φοβάται, όταν αγχώνεται, όταν απειλείται, όταν βαριέται, για να απαντήσει-επικοινωνήσει με άλλους σκύλους, για να χαιρετήσει, για να παίξει κλπ.
Θα τον βασανίσουμε για να πάψει να μιλάει; Να μας ενημερώνει; Να μας προειδοποιεί;
Όταν γαβγίζει έντονα πολλή ώρα, τότε ο σκύλος μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα υγείας.
Ή μπορεί να του συμβαίνει κάτι. Πχ να πεινάει, να διψάει, να κρυώνει, να ζεσταίνεται, να θέλει να κάνει την ανάγκη του κλπ
Αν γαβγίζει όταν μένει μόνος, μπορεί να έχει άγχος αποχωρισμού.
Ο σκύλος μπορεί να γαβγίζει και για να κερδίσει την προσοχή μας πολλές φορές.
Όταν γίνεται συνεχόμενα (αυτό που λέμε ασταμάτητο, ακατάπαυστο γάβγισμα) και αν αποκλείσουμε κάποια από τα παραπάνω, τότε η συμπεριφορά μπορεί έχει ενισχυθεί από ανθρώπινες συμπεριφορές, περιβάλλον, συνθήκες.
Να πω ενδεικτικά κάποια απλά παραδείγματα:
α. Ένας σκύλος που γαβγίζει στον κηδεμόνα γιατί θέλει κάτι. Πχ ένα μεζεδάκι από την μοσχομυρωδάτη μπριζόλα που τρώει και του δίνει, ενισχύει την συμπεριφορά. Γιατί ο σκύλος πήρε αυτό που ήθελε.
Μετά από κάποιες επαναλήψεις μαθαίνει, πως όταν πηγαίνει και γαβγίζει στο τραπέζι την ώρα του φαγητού, θα παίρνει το κατιτίς του. Αν δεν του δίνει, θα γαβγίζει συνεχώς μέχρι να του δώσει. Κάπως έτσι αρχίζει το πρόβλημα και θυμώνουν με τον σκύλο συνήθως γιατί τους ενοχλεί μετά. Και δεν καταλαβαίνουν, ότι οι ίδιοι ενίσχυσαν αυτήν την συμπεριφορά.
Αυτό συμβαίνει και με οτιδήποτε άλλο.
Επίσης, άμα μιλάμε στον σκύλο όταν γαβγίζει, θεωρεί πως συναινούμε μαζί του. Άρα το ενισχύουμε. Και όταν τον χαιδεύουμε, τον ταίζουμε, τον παίρνουμε αγκαλιά, τον κοιτάζουμε κλπ. Και γενικά, όταν με οποιονδήποτε τρόπο κερδίζει την προσοχή μας (εδώ παίζει ρόλο ο άνθρωπος).
β. Ένας σκύλος που ακούει ή βλέπει κάτι για αρκετή ώρα, μπορεί να γαβγίζει για όσο διαρκεί το οπτικό ή ακουστικό ερέθισμα.
γ. Ένας σκύλος σε κήπο, γαβγίζει σε ότι βλέπει ή ακούει. Τα ερεθίσματα συνήθως φεύγουν (περαστικοί, αυτοκίνητα, μηχανάκια, άλλοι σκύλοι κλπ) αλλά ο σκύλος θεωρεί ότι τα έδιωξε. Άρα το γάβγισμα λειτουργεί. Αυτοενισχυόμενη συμπεριφορά (εδώ παίζει ρόλο το περιβάλλον).
δ. Ένας σκύλος που είναι μέσα σε κλουβί, μπορεί να γαβγίζει συνέχεια γιατί θέλει να τον ελευθερώσουν.
ε. Ένας σκύλος που ζει μόνος, μπορεί να γαβγίζει από ανία, βαρεμάρα κλπ. (εδώ παίζουν ρόλο οι συνθήκες).
Αν θέλουμε να μειώσουμε το ακατάπαυστο γάβγισμα γιατί μας δημιουργεί πρόβλημα, αλλά και για να ηρεμήσει ο σκύλος μας, θα πρέπει να δούμε τι το έχει ενισχύσει (αιτία) και να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.
Όχι πάνω στον σκύλο...
Δουλεύουμε είτε εκπαιδευτικά είτε προληπτικά.
Πχ σταματάμε να το ενισχύουμε, αφαιρούμε το ερέθισμα, αλλάζουμε τις συνθήκες, δίνουμε διεξόδους στον σκύλο κλπ.
5γ. Τρώει από κάτω ή από τρίτους
Διόρθωση με ηλεκτρικό κολάρο...
Άρνηση τροφής το λένε...
Να τον βασανίζεις χτυπώντας με ρεύμα, γιατί ακολούθησε το ένστικτο κυρίως, την επιθυμία, την λαχτάρα του για κάτι πολύ νόστιμο ή την πείνα του κάποιες φορές;
Ο σκύλος πονάει, τρομάζει, παθαίνει σοκ, μουδιάζει.
Πριν πολλά χρόνια, απευθύνθηκε σε μένα ένας κύριος, ο οποίος είχε εκπαιδεύσει τον προηγούμενο σκύλο του με ηλεκτρικό κολάρο.
Με το νέο κουτάβι που υιοθέτησε, δεν ήθελε να κάνει το ίδιο. Γιατί;
Δείτε τα λόγια του:
"Μια μέρα κι ενώ έψαχνα για εκπαιδευτή, έπεσα πάνω σε ένα βίντεο, όπου κάποιος φοράει το ηλεκτρικό κολάρο του σκύλου του και δέχεται ηλεκτροσόκ. Δε μπορώ να περιγράψω, πως ένιωσα από το ανατριχιαστικό αυτό θέαμα! Τι απάνθρωπη εφεύρεση είναι αυτή; Σκέφτηκα πόσο κακό είχα κάνει στον σκύλο μου... Και ντράπηκα"
Κάποτε μια γνωστή που βρέθηκε σε λάθος σημείο την λάθος στιγμή και είδε να "εκπαιδεύουν" έναν σκύλο με ρεύμα, έπαθε νευρικό κλονισμό.
Όλοι οι κηδεμόνες, τρέμουν μήπως φάει κάτι επικίνδυνο.
Μου λένε πολύ συχνά: "Δεν θέλω να τρώει από τρίτους και ξένους, για να τον προστατέψω από φόλα".
Ακούς εκπαιδευτές να λένε, ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μάθει ο σκύλος με καλό τρόπο.
Έτσι πείθονται για την χρήση του ηλεκτρικού κολάρου οι περισσότεροι κηδεμόνες.
Το μη χείρον βέλτιστον, σου λέει. Προκειμένου να πεθάνει...
Κατ' αρχήν να πω, ότι αυτός που θα δώσει φόλα, δεν θα την προσφέρει στον σκύλο.
Επίσης να πω, ότι έχω δει σκύλο να βρίσκει σουβλάκι και να το καταπίνει μαζί με το ξυλάκι αστραπιαία, ενώ είχε "φάει" το ρεύμα της ζωής του.
Πολλοί είναι οι σκύλοι που εκπαιδεύτηκαν με ηλεκτρικό κολάρο και συνέχισαν να τρώνε από κάτω.
Ενστικτώδης συμπεριφορά
Αν ο σκύλος τρώει πολύ συχνά απ΄ έξω, ότι βρίσκει, τότε καλό είναι να μιλήσουμε πρώτα με τον κτηνίατρό μας. Μπορεί να υπάρχει κάποιο θέμα υγείας.
Επίσης, να κοιτάξουμε κάποια απλά πράγματα. Πχ μπορεί να πεινάει, να μην χορταίνει, να μην τον καλύπτει μια τροφή κακής ποιότητας.
Έχω συναντήσει σκύλους που τους τάιζαν λίγο για να μην παχύνουν, άλλους τους τάιζαν με τροφή πολύ χαμηλής διατροφικής αξίας και άλλους τους τάιζαν μια φορά το 24ωρο.
Αυτοί οι σκύλοι έτρωγαν έξω ότι έβρισκαν. Όταν άλλαξαν αυτά, η συμπεριφορά μειώθηκε και σε κάποιους σκύλους σταμάτησε.
Εάν αποκλείσουμε τα παραπάνω, μετά θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τι, ποιος, πως και πόσο, έχει ενισχύσει αυτή την φυσιολογική και ενστικτώδη συμπεριφορά του.
Εδώ, έχουμε να κάνουμε και να ..."παλέψουμε" με το ένστικτο επιβίωσης του σκύλου.
Σωστή αντιμετώπιση και όχι βασανισμός
Φυσικά και δεν θέλουμε να τρώει ότι βρίσκει έξω, ούτε να κινδυνέψει. Δεν θα τον βασανίσουμε όμως γι΄αυτό.
Θέλει αντιμετώπιση με σωστές τεχνικές και προσπάθεια με υπομονή, για να το κοντρολάρεις.
Σκεφτείτε:
Ένας σκύλος που είναι χορτάτος με μία καλή τροφή.
Που δεν είναι "άπιαστο όνειρο" για εκείνον ένα νόστιμο μυρωδάτο κομματάκι κοτόπουλου.
Που εκτονώνει- ικανοποιεί την ανάγκη και επιθυμία του για μύρισμα, μασούλημα με ένα παιχνίδι kong, παζλ (από ασφαλές υλικό) που παίρνει μέσα λιχουδιές νόστιμες.
Που βγαίνει τις βόλτες του καθημερινά και δεν του είναι άγνωστες κάποιες μυρωδιές.
Που έχει μάθει να ανταλλάσσει, να αφήνει γιατί ξέρει πως δεν απειλείται στο φαγητό του.
Ένας σκύλος που ακούει σε ένα δικό μας ήχο ή σε μια λέξη συνδεδεμένη με ωραία πράγματα.
Και...όταν έχουμε την προσοχή μας σε αυτόν και όχι στο κινητό ή όπου αλλού και γενικά υπάρχει μία ωραία σύνδεση και επικοινωνία μεταξύ μας, πόσο μπορεί να μειώσει ή να σταματήσει αυτή την συμπεριφορά;
Και μιλάμε για κάτι φαγώσιμο. Γιατί αν πάρει στο στόμα του ένα φυλλαράκι (περιέργεια, εξερεύνηση) δεν έγινε και κάτι. Θα το φτύσει σχεδόν αμέσως. Και γενικά, θα αφήσει κάποιο αντικείμενο που δεν θα έχει καμία αξία για τον σκύλο.
Εκτός κι αν (με κάποιο τρόπο) έχουμε δώσει αξία σε πράγματα, διεκδικώντας τα και του έχουμε ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα ενστικτώδη συμπεριφορά του να τα προστατέψει.
Και εννοείται πρόληψη, όπου μπορούμε και όσο γίνεται.
Ξέρω περιπτώσεις, που έδιναν "μάχη" με τον σκύλο κάθε μέρα στην βόλτα, μπροστά στα σκουπίδια.
Γιατί; Ας τον βοηθήσουμε... Να πάμε από την άλλη μεριά ή να κάνουμε μια παρέκκλιση.
5δ. Επιθετικότητα
Διόρθωση με πνίχτη, ηλεκτρικό κολάρο, ξύλο, φωνές, εγκλεισμό σε crate...
Η επιθετικότητα του σκύλου είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα και μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα, αν δεν το αντιμετωπίσουμε.
Για να μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε όμως, είναι ανάγκη να καταλάβουμε γιατί εκδηλώνει αυτή την συμπεριφορά.
Επικρατεί η αντίληψη, ότι ο σκύλος που επιτίθεται και δαγκώνει είναι προβληματικός, επιθετικός, κακός, μανιακός, killer και άλλα παρόμοια.
Είναι έτσι;
Η επιθετική συμπεριφορά του σκύλου, εκδηλώνεται ως αντίδραση σε ερεθίσματα και καταστάσεις.
Η προσπάθεια να προστατέψει τον εαυτό του, το φαγητό του, το σπίτι του, την οικογένειά του, οτιδήποτε δικό του.
Είναι φυσιολογικό -όταν απειλείται- να εκδηλώσει επιθετικότητα για την ικανοποίηση βασικών αναγκών και ενστίκτων του.
Δεν ξυπνάει μια μέρα και αρχίζει να επιτίθεται "ξαφνικά" και "χωρίς λόγο" ... (όπως λένε όλοι οι κηδεμόνες)
Ο σκύλος δεν γεννιέται επιθετικός.
Αν ισχυριστεί κάποιος, ότι σε έναν σκύλο υπάρχει γενετικό υπόβαθρο και έχει κάποια προδιάθεση, αυτός ο παράγοντας θα παίξει ρόλο εφόσον εκτεθεί σε δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις.
Το περιβάλλον είναι εκείνο που παίζει καθοριστικό ρόλο και επηρεάζει την συμπεριφορά. Μαθαίνεται με τον τρόπο ζωής.
Στον αντίποδα, η δική μας βίαιη συμπεριφορά προς τον σκύλο, γίνεται με σκοπό να τον εξαναγκάσουμε να συμμορφωθεί στις δικές μας απαιτήσεις και στους κανόνες που θέλουμε να του επιβάλλουμε.
Ο Αμερικανός ψυχολόγος Έρικ Έρικσον αναφέρει: "Άλλα ζώα δεν εμπλέκονται σε συστηματική, οργανωμένη άσκηση βίας. Αυτό είναι "χάρισμα" των πλασμάτων με προηγμένο εγκέφαλο και πολιτισμό. Τα ζώα ασκούν βία για συγκεκριμένο, ορατό λόγο. Την ανάγκη για τροφή και για αυτοάμυνα".
Η δική μου εμπειρία έχει δείξει και αποδείξει και με το παραπάνω αυτά τα λόγια του Έρικσον.
Λέω συχνά: Αναζητήστε τον άνθρωπο...
Έχω κληθεί (όλα αυτά τα χρόνια) να βοηθήσω έναν πολύ μεγάλο αριθμό σκύλων που εκδήλωσαν επιθετική συμπεριφορά.
Ερευνώντας πολύ προσεκτικά την κάθε περίπτωση, διαπίστωνα ότι όλες οφείλονταν σε ανθρώπινες συμπεριφορές. Είτε με πρόθεση είτε από άγνοια.
-Υπήρχαν κάποιες λίγες περιπτώσεις, όπου η συμπεριφορά είχε να κάνει με θέμα υγείας. Ο πόνος, η δυσφορία και γενικά η αδιαθεσία, μπορεί να κάνει έναν σκύλο να αντιδράσει.
-Σε κάποιες άλλες, οι σκύλοι αντιδρούσαν όταν ένιωθαν απειλή:
Για την προστασία των μωρών τους (κάποιες σκυλίτσες).
Προστασία φαγητού (κυρίως πρώην άστεγοι σκύλοι που είχαν πεινάσει).
Αρσενικοί αστείρωτοι σκύλοι για διεκδίκηση σκυλίτσας σε οίστρο.
-Υπήρχαν και κάποιες περιπτώσεις, όπου ο σκύλος προστάτευε τον χώρο, μετά από παρότρυνση του κηδεμόνα. Ήθελε να τον κάνει φύλακα ...
Πως; Με τις γνωστές σε όλους μας λεξούλες (με τόνο και τρόπο) που βάζουν τον σκύλο σε διαδικασία επαγρύπνησης, επιφυλακής και φύλαξης: "Ποιος είναι; Ποιος είναι;" ή "Πάρτον..." Και ενίσχυση και με άλλους τρόπους.
-Ή προστάτευε τον κηδεμόνα, πάλι μετά από ενίσχυση του ίδιου, γιατί το έβρισκε χαριτωμένο. Όταν τον πλησίαζαν ή έκαναν κίνηση πάνω του και αντιδρούσε ο σκύλος (όχι επιθετικά, μπορεί να γάβγιζε) δεχόταν από τον κηδεμόνα χάδια και επαίνους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που συνάντησα όμως, ήταν σκύλοι που αντιδρούσαν από φόβο και ανασφάλεια σε κάποιες καταστάσεις που δυσκολεύονταν να διαχειριστούν. Σε μια προσπάθεια να προστατέψουν τον εαυτό τους.
Είχαν δεχθεί:
-Βία (σωματική, λεκτική, ψυχολογική) είτε από εκπαιδευτές (το μεγαλύτερο ποσοστό) είτε από τους ίδιους τους κηδεμόνες, κυρίως μετά από παραπληροφόρηση.
-Κακομεταχείριση, εγκλεισμό σε crate, απομόνωση, δέσιμο.
-Απειλητικές κινήσεις, όπως πιάσιμο, τράβηγμα από το κολάρο, παιχνίδια ανταγωνιστικά, ενόχληση σε φαγητό, ύπνο, παιχνίδι.
-Πίεση και ζόρισμα για πράγματα που τους φόβιζαν ή δεν ένιωθαν άνετα και δεν μπορούσαν να διαχειριστούν.
Όπως μπάνιο, βούρτσισμα, κούρεμα, αγκαλιές, χάδια, φάρμακα, κτηνίατρος, λουρί, αυτοκίνητο και γενικά οτιδήποτε ο κάθε σκύλος δεν γνώριζε ή είχε συνδυάσει αρνητικά.
Σημαντική παρατήρηση; Όλοι οι κηδεμόνες αγνοούσαν τις προειδοποιήσεις του σκύλου!
Γιατί ο σκύλος προειδοποιεί. Η επίθεση δεν είναι η πρώτη του επιλογή, αλλά η τελευταία.
Εκτός κι αν για κάποιο λόγο, έχει πάψει να χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Συνήθως, επειδή τιμωρήθηκε.
Ποιος θέλει, αποδέχεται, αντέχει να δαγκώνει ο σκύλος του. Κανένας! Απόλυτα λογικό και σεβαστό!
Πόσο σωστό, δίκαιο και ηθικό είναι άραγε, να του συμπεριφερόμαστε εμείς βίαια για να συμμορφωθεί στις απαιτήσεις μας;
Δεν υπάρχει καμία ηθική δικαιολογία σε αυτό.
Ο διακεκριμένος Βραζιλιάνο-Βρετανός βιολόγος και συγγραφέας Πίτερ Μενταγουάρ το θέτει ως εξής: «Μακράν το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων όντων είναι ότι διαθέτουμε και ασκούμε ηθική κρίση και ότι δεν είμαστε στο έλεος των ορμονών και των γονιδίων μας»
*Τα λόγια των δύο επιστημόνων, είναι αποσπάσματα από το βιβλίο "Διακηρύξεις ανεξαρτησίας", κεφάλαιο "Βία και ανθρώπινη φύση" του Αμερικανού φιλοσόφου και καθηγητή Χάουαρντ Ζιν.
Ο κύκλος της βίας
Όλοι γνωρίζουμε, πως όταν απαντάς στην επιθετικότητα με βία, ανοίγεις έναν φαύλο κύκλο τεράστιο που δεν θα κλείσει ποτέ.
Θα τον αναγκάσεις να απαντάει επιθετικά στην βία που θα εισπράττει!
Ας σκεφτούμε αυτό: Το παιδάκι που έχει βίαιες συμπεριφορές, θα το σταματήσεις με βία;
Δηλαδή του λες, μην είσαι βίαιος αλλά εγώ μπορώ να είμαι σε σένα.
Και τι ακριβώς του μαθαίνεις; Ότι η βία λειτουργεί τελικά;
Είμαι σε σπίτι, όπου ο 9χρονος καυγαδίζει με τον 4χρονο αδελφό του, τον σπρώχνει και πέφτει κάτω.
Ο μπαμπάς αρχίζει να μαλώνει και να φωνάζει δυνατά στον 9χρονο, κάνοντας έντονες, βίαιες κινήσεις κατά πάνω του, απειλώντας με τιμωρίες.
Αργότερα, ο μικρός κλωτσάει με δύναμη το κουτάβι που τον πλησίασε.
Γιατί το έκανες αυτό αγόρι μου; τον ρωτάω.
"Και ο μπαμπάς το ίδιο κάνει..." η απάντηση.
Πάντα αδικημένος ο πιο αδύναμος...
Ποιος μπορεί να "χρεώσει" κάτι στα παιδιά και στους σκύλους;
Κι όμως... Όταν ο σκύλος δαγκώσει ενοχοποιείται πάντα. Αδίκως!
Και καταδικάζεται, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Ενώ τα έχει όλα!
Πρώτα σε βίαιη αντιμετώπιση για να συνετιστεί, τιμωρηθεί και κατόπιν είτε σε ευθανασία είτε σε διωγμό είτε σε μόνιμο εγκλεισμό.
Όλοι του βάζουν την ταμπέλα: Επιθετικός!
Όμως, το επίθετο χαρακτηρίζει... Και δεν είναι στον χαρακτήρα του σκύλου. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση, όταν νιώσει στρες, ανασφάλεια, φόβο, πόνο.
Αντιδρά μπροστά σε μια απειλή!
Αναρωτιέμαι...
Ποιος από εμάς δεν θα αντιδρούσε (οι τρόποι ποικίλλουν βέβαια), αν κάποιος απειλούσε εμάς, το παιδί μας, την οικογένεια, τα υπάρχοντά μας;
Αν βρισκόμασταν υπό το καθεστώς φόβου, στρες, πανικού;
Όταν λέω πως έχω μια παραπάνω ευαισθησία με τους σκύλους που εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά, όλοι με κοιτούν παράξενα.
"Μα είναι επιθετικός, δαγκώνει, τραυματίζει και τον δικαιολογείς;" Με ρωτάνε.
Επίσης, έχω δεχθεί αμέτρητες συμβουλές να μην τους αναλαμβάνω γιατί είναι επικίνδυνο.
Μα αυτός ο σκύλος είναι που χρειάζεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον βοήθεια. Με την συμπεριφορά του αυτό θέλει να μας πει.
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε και είναι λογικό σε έναν βαθμό, γιατί δυσκολευόμαστε με αυτή την κατάσταση, αλλά κάποτε θα πρέπει να τον κατανοήσουμε. Να μην ερμηνεύουμε λανθασμένα και αντιμετωπίζουμε θυμωμένα αυτήν την συμπεριφορά του.
Και να τον απενοχοποιήσουμε.
Όχι να τον καταδικάζουμε, επειδή είμαστε πιο ισχυροί και μπορούμε να το κάνουμε...
Ο Άγγλος ηθικός φιλόσοφος Μπέρναρντ Γουίλιαμς έχει πει: "Γινόμαστε λίγο καλύτεροι, όταν δεν εκμεταλλευόμαστε την αδυναμία κάποιου".
Η απάντηση στην βία δεν είναι η βία...
Πριν καιρό είχα τηλεφωνική επικοινωνία με μια κυρία (Ελληνίδα που ζει στο εξωτερικό) η οποία είχε πολλά προβλήματα με τον σκύλο της. Δάγκωνε την ίδια και τον σύζυγο της μετά από διάφορες άσχημες εμπειρίες που είχε.
Ήταν σε μια μόνιμη αντιπαλότητα.
Ο ένας απαντούσε στον άλλον με μεγαλύτερη ένταση κάθε φορά, ώστε αυτό να κλιμακώνεται και έφθασε σε σημείο ανεξέλεγκτο!
Τα είπαμε στο τηλέφωνο και της έστειλα να διαβάσει και κάποια άρθρα μου για βοήθεια.
Μετά από κάποιες μέρες δέχομαι ένα τηλεφώνημα.
"Τα πάμε πολύ καλύτερα γιατί με την επικοινωνία μας κατάλαβα το μυστικό! (μου λέει).
Ποιο ήταν το μυστικό; Την ρωτάω, περιμένοντας να δω τι θα μου πει.
"Έπαψα να είμαι θυμωμένη με τον σκύλο μου και άλλαξα συμπεριφορά.
Σεβάστηκα τα όριά του και όλα αυτά που ένιωθε! Δεν τον πίεσα καθόλου και σε τίποτα. Από εκεί και μετά όλα άλλαξαν. Ηρέμησε και όλα ήταν πιο εύκολα"
Κι έτσι, το σπίτι τους έπαψε να είναι εμπόλεμη ζώνη...
Γιατί απλά, σεβάστηκε τον σκύλο!
Ο σεβασμός είναι το" φάρμακο "
Με ρωτάνε πολύ συχνά οι κηδεμόνες: "Τι να κάνω όταν δαγκώσει;"
Αρχικά, τους λέω τι να κάνουν για να μην δαγκώσει. Αυτό είναι το ζητούμενο.
-Σεβασμός σε αυτά που νιώθει (πόνο, φόβο, ανασφάλεια, άγχος κλπ).
-Σεβασμός στα όρια και στις προειδοποιήσεις του.
-Σεβασμός στις ανάγκες και στις ολοδικές του στιγμές (φαγητό, ύπνο, παιχνίδι, χαλάρωση).
-Καμία πίεση, καμία πρόκληση, κανένας ανταγωνισμός, κανένα παιχνίδι "πολέμου", κανένα παιχνίδι που στρεσάρει ή αναστατώνει τον σκύλο.
-Όχι βόλτα με πνίχτες και κολάρα, όχι κοντά λουριά-οδηγοί.
-Όχι απομόνωση, όχι εγκλεισμός σε crate, όχι δέσιμο, όχι τιμωρίες.
Ενημερωθείτε για να μπορείτε να καταλαβαίνετε και να ερμηνεύετε την γλώσσα σώματός του. Λέει ακριβώς πως νιώθει, οπότε μπορεί να αποφευχθούν πολλές άσχημες καταστάσεις.
Να του προσφέρετε ένα ήρεμο, φιλικό περιβάλλον, χωρίς φωνές και εντάσεις.
Κρατήστε αποστάσεις όταν βλέπετε ότι στρεσάρεται με κοντινή επαφή, κρατήστε τον χαλαρά με το λουράκι για ασφάλεια τρίτων όπου χρειάζεται.
Παρατηρήστε με πολύ μεγάλη προσοχή σε ποιο ερέθισμα, ποια κατάσταση, ποιο γεγονός, ποιο περιβάλλον, με ποιο τρόπο, ποια στιγμή, πόσο χρόνο κλπ αντιδρά και να αποφεύγετε να τον φέρνετε αντιμέτωπο.
Και οπωσδήποτε, επίσκεψη στον κτηνίατρο για την περίπτωση που μπορεί να υπάρχει κάποιο θέμα υγείας.
Μου τηλεφωνούν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και μου λένε: "Ο σκύλος μου μεταμορφώθηκε..."
Ο σεβασμός είναι το φάρμακο και η θεραπεία "δια πάσαν νόσον..."
Γιατί μόνο χτίζει!
Γερές γέφυρες, όμορφες συμπεριφορές, υγιείς σχέσεις.
Μακάρι να το καταλάβουμε κάποτε όλοι. Δεν του κάνουμε χάρη. Έχουμε υποχρέωση να τον σεβόμαστε.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος Τομ Ρίγκαν (ειδικεύθηκε στην θεωρία των δικαιωμάτων των ζώων) έχει πει: "Το να συμπεριφερόμαστε στα ζώα με σεβασμό, δεν είναι ζήτημα καλοσύνης. Είναι ζήτημα δικαιοσύνης".
5ε. Φοβίες, άγχος, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές
Διόρθωση σε τέτοια θέματα με βίαιους τρόπους;
Να τρομοκρατείς τον σκύλο, όταν είναι ήδη αγχωμένος, φοβισμένος, συναισθηματικά φορτισμένος;
Τα θέματα ψυχής και η αντιμετώπισή τους, δεν έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση με την γνωστή έννοια.
Μιλάμε για συναισθηματικές καταστάσεις που χρειάζονται ειδική και προσεκτική αντιμετώπιση.
Αν εξαιρέσεις κάποιες περιπτώσεις, που μπορεί να οφείλονται σε θέμα υγείας ή κάποια γενετική προδιάθεση, συνήθως έχουν να κάνουν με αρνητικές εμπειρίες, κακοποιητικές συμπεριφορές, αγχωτικό-φοβιστικό περιβάλλον, εγκλεισμό, απομόνωση και ελλιπή ή λανθασμένη κοινωνικοποίηση.
Αφού πρώτα μιλήσουμε με τον κτηνίατρο για τυχόν θέμα υγείας, μετά απευθυνόμαστε σε έμπειρους ειδικούς που είναι γνώστες αυτών των θεμάτων.
Για τα παιδιά γιατί αναζητάμε βοήθεια από παιδοψυχολόγους και ειδικούς συμβούλους σε θέματα ψυχικής υγείας;
Το ίδιο ισχύει και για εμάς τους ενήλικες.
Μιλούσα με μια κυρία πριν μέρες για το σκύλο της που εκπαιδεύτηκε με πνίχτη και είχε αναπτύξει φοβίες. Δεν δεχόταν καμία κίνηση πάνω του. Δάγκωνε τους πάντες. Δεν άφηνε ούτε την κηδεμόνα να τον χαιδέψει και στεναχωριόταν πολύ.
Θέλει χρόνο, της λέω. Αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Πόσοι άνθρωποι πάνε χρόνια σε ψυχολόγους για να λύσουν θέματα;
"Το ξέρω. Κι εγώ χρόνια πάω..." η απάντησή της.
Ο σκύλος χρειάζεται κατανόηση
Έχει τεράστια σημασία να γνωρίζουμε και να μπορούμε να διαβάζουμε την γλώσσα σώματός του. Θα το λέω συνέχεια.
Δεν τον πιέζουμε-εξαναγκάζουμε ποτέ και για κανέναν λόγο να αντιμετωπίσει τα άγχη και τους φόβους του και να διαχειριστεί δύσκολες ή έστω άβολες καταστάσεις.
Εκείνος ξέρει αν, πόσο και μέχρι ποιο σημείο αντέχει. Οφείλουμε να το σεβόμαστε.
Λέω συχνά στους κηδεμόνες: Αφήστε τον στην ησυχία του...
"Μα δεν θα τον χαιδεύω;" με ρωτάνε παραξενεμένοι.
Όχι! Αν το χάδι σας τον αγχώνει, τον φοβίζει, τον κάνει να νιώθει άβολα, όχι. Ποια αξία έχει τότε; Το χάδι το δίνουμε και το λαμβάνουμε για ευχαρίστηση.
Όταν επιμένουμε, τον εξαναγκάζουμε να υποστεί κάτι που δεν αντέχει, δεν του αρέσει, δεν θέλει.
Και διακινδυνεύουμε να δαγκωθούμε κι από πάνω.
Γιατί; Για να ικανοποιήσουμε μία δική μας επιθυμία...
Αν δεν μας εμπιστεύεται ο σκύλος μας, δεν θα μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε.
Χρειάζεται χρόνος...
Κάποτε ένας κηδεμόνας (ψυχολόγος) με κάλεσε να βοηθήσω τον σκύλο του γιατί είχε κάποιες φοβίες. Αποτέλεσμα βίαιης εκπαίδευσης...
"Μπορείς να μου πεις σε πόσες συνεδρίες θα το λύσεις;" με ρωτάει κάπως απαιτητικά.
Του λέω: "Στους ανθρώπους που έρχονται σε εσάς με φοβίες και παρόμοια θέματα, τι τους απαντάτε σε αυτή την ερώτηση;
"Με τους ανθρώπους δεν είναι το ίδιο" μου απαντάει.
Κι όμως... Είναι ακριβώς το ίδιο.
Υπάρχουν σκύλοι που βοηθιούνται, βελτιώνονται ή θεραπεύονται. Όχι όλοι και όχι πάντα.
Το πόσο, το πως και το πότε, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που αφορούν και στον σκύλο και στον άνθρωπο.
Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν γίνεται να τον βοηθήσουμε με διορθώσεις και με τακτικές εξαναγκασμού. Μόνο θα χειροτερεύει η κατάσταση…
Ποια ήταν η λύση-πρόταση εκπαιδευτή, για σκυλάκι 7 κιλών που έχει φοβία με τους σκύλους γιατί δεν κοινωνικοποιήθηκε; Προχθές μου το είπε μια κυρία. Το έχω ακούσει βέβαια πολλές φορές.
«Δώσε τον σε μένα να τον πάρω στον χώρο μου, να τον «πετάξω» μέσα σε πολλά σκυλιά και θα δεις πως θα φτιάξει…»
Και φυσικά, δίνουν συμβουλές διόρθωσης με βίαιες τεχνικές ή εγκλεισμό στο crate, σε οποιαδήποτε συμπεριφορά δεν θέλει ο κηδεμόνας. Πχ πηδάει πάνω στους ανθρώπους, μασουλάει πράγματα, ζητάει φαγητό στο τραπέζι, ανεβαίνει στον καναπέ, κάνει τις ανάγκες του στο σπίτι κλπ, κλπ.
Καταλήγοντας...
Τις συμπεριφορές που ενοχλούν ή δυσκολεύουν την καθημερινότητα και την ζωή, την δική μας και του σκύλου, προσπαθούμε με γνώσεις, με σεβασμό και με φιλικούς τρόπους να τις αλλάξουμε ή να τις βελτιώσουμε. Προς όφελος του σκύλου και δικό μας, αλλά και για καλύτερη συμβίωση.
Δεν τις διορθώνουμε ταλαιπωρώντας τον. Γιατί αυτοί οι τρόποι είναι επιζήμιοι στον συναισθηματικό και ψυχικό του κόσμο, στην υγεία του, στην ζωή του, αλλά και στην σχέση μας. Και σίγουρα, επιδεινώνουν το πρόβλημα.
Τι κάνουμε;
Αντιμετωπίζουμε τις συμπεριφορές. Όχι τον σκύλο!
Και σίγουρα δεν λύνονται με δυό συμβουλές στο πόδι...
Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για πολύ σοβαρά θέματα, όπως είναι η επιθετική συμπεριφορά, οι φοβίες, το άγχος και γενικά όλες οι συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με ψυχολογικές- συναισθηματικές καταστάσεις.
Πρωταρχικός στόχος, είναι να βρεθεί η αιτία της οποιασδήποτε συμπεριφοράς.
Πάντα, λαμβάνουμε υπόψη, ότι ο κάθε σκύλος είναι διαφορετικός και μοναδικός. Χαρακτήρας, προσωπικότητα, ταπεραμέντο, ιδιαιτερότητες, ανάγκες, συναισθήματα (προπαντός) συνθήκες, περιβάλλον, εμπειρίες κλπ.
Κατόπιν, χρειάζεται αντιμετώπιση με τεχνικές που δεν θα τον ζορίζουν σε τίποτα και θα τον βοηθούν να απευαισθητοποιείται σιγά σιγά.
Εξοικείωση με ότι τον φοβίζει-αγχώνει, αλλά έχει τεράστια σημασία να γίνεται πολύ προσεκτικά, με βαθμιαία έκθεση.
Επαναλήψεις με ελεγχόμενο και ασφαλή τρόπο (στημένα σενάρια), σχεδιασμός, απόσταση ασφαλείας για να είναι ανεκτή η οποιαδήποτε κατάσταση.
Επιβράβευση και ενίσχυση, συσχέτιση με ωραία πράγματα στις αντίθετες συμπεριφορές. Αυτές που θέλουμε.
Ανεβάζοντας σιγά σιγά την κλίμακα "δυσκολίας".
Βλέποντας και κάνοντας... Ο σκύλος μας οδηγεί...
Ο στόχος είναι να αντιστραφεί το συναίσθημά του χωρίς βιασύνες και πίεση.
Όλα αυτά και ότι άλλο χρειαστεί, με την βοήθεια και την καθοδήγηση ενός έμπειρου ειδικού.
Χρειάζεται πολύ προσεκτική παρατήρηση με γνώση και εμπειρία.
Χρειάζεται κατανόηση της κατάστασης και βοήθεια με ηρεμία, ψυχραιμία, υπομονή και σεβασμό. Χρειάζεται χρόνος.
Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας, ότι δεν ταιριάζουν όλες οι τεχνικές σε όλους τους σκύλους. Και ανθρώπους. Γιατί και ο κάθε κηδεμόνας είναι διαφορετικός.
Όταν και όπου χρειάζεται, επιστρατεύουμε όλες τις αισθήσεις μας και την αντίληψη και την κρίση και την φαντασία μας (αν χρειαστεί) και ιδέες. Ψάχνουμε να βρούμε λύσεις με τεχνικές και τρόπους νέους και διαφορετικούς. Που να ταιριάζουν στον κάθε σκύλο (και άνθρωπο) ειδικά και ξεχωριστά και πάντα με σεβασμό.
Εμπειρική γνώση!
Αντίθετα, η εκπαίδευση που χρησιμοποιεί βίαιες τεχνικές, βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους σκύλους. Τους αντιμετωπίζει με τον ένα μοναδικό και πάντα ίδιο τρόπο. Λες και είναι μηχανήματα που θέλουν διόρθωση-φτιάξιμο με στάνταρ τρόπο και συγκεκριμένη διαδικασία.
Γιατί είναι πολύ πιο απλό φυσικά, να επιλέξει κανείς την σκληρή διόρθωση για να ξεμπερδεύει εύκολα και γρήγορα. Που χρόνος για χάσιμο...
Να δούμε και για ποιους άλλους λόγους προτιμούν κάποιοι κηδεμόνες αυτούς τους τρόπους εκπαίδευσης.
1. Προχωρημένη "εκπαίδευση"
Φύλαξη και σωματοφυλακή.
Οπλισμένο πιστόλι... Και το χέρι στην σκανδάλη...
Κάποιοι κηδεμόνες μου λένε: " Δεν θέλω να τον χαιδεύουν όλοι και να είναι φιλικός με τους πάντες, γιατί θα κάνει χαρές και στον κλέφτη.
Να επιδιώκετε (τους λέω) να είναι κοινωνικός και φιλικός με όλους. Το αντίθετο θα δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα. Ένας σκύλος που δεν είναι κοινωνικός είναι απρόβλεπτος, επιφυλακτικός, ανασφαλής και μπορεί να αναπτύξει φοβία και επιθετικότητα.
Οι μαρτυρίες ανθρώπων που εκπαίδευσαν τον σκύλο τους για "καθήκοντα" φύλαξης είναι σοκαριστικές.
Τόσοι και τόσοι αθώοι άνθρωποι έχουν δαγκωθεί από σκύλους φύλακες.
Και μετά, εννοείται πως κρίνεται ο σκύλος επικίνδυνος (τι φταίει;) και αλίμονό του.
Πριν μέρες, είχα μια συζήτηση με έναν ηλικιωμένο κύριο.
Μου εξηγούσε ένα περιστατικό, όπου ο "εκπαιδευμένος" σκύλος του γείτονα, δάγκωσε άσχημα έναν μακρινό συγγενή που βρήκε ξεκλείδωτη την αυλόπορτα και μπήκε.
"Τα σκυλιά είναι από μόνα τους φύλακες κορίτσι μου. Δεν χρειάζεται να τα αγριέψεις για να τους μάθεις αυτό που ξέρουν ήδη πολύ καλά. Ότι και να γίνει θα σε προειδοποιήσουν. Ακόμα και τα μικρούλια. Άλλωστε ο κλέφτης δεν θα μπει κυριλέ. Θα πηδήσει τον φράχτη, θα σπάσει την κλειδαριά και γενικά θα μπει με τρόπους ανορθόδοξους και θα είναι αγχωμένος, φοβισμένος. Ο σκύλος βλέπει, μυρίζει, καταλαβαίνει τα πάντα".
Τα σέβη μου κύριε Γιώργο! Είπατε όσα λέω και εξηγώ κάθε φορά που μου ζητούν να εκπαιδεύσω σκύλο για φύλακα.
Επίσης, τόσοι φύλακες σκύλοι έχουν χάσει την ζωή τους από επίδοξους κλέφτες ή ενοχλημένους γείτονες.
Πολλοί με παίρνουν και μου ζητούν να εκπαιδεύσω τον σκύλο τους για φύλακα.
Τους λέω να βάλουν συναγερμό!
Προστατεύει χωρίς να κινδυνέψει κανείς!
Τώρα σε σχέση με τους γείτονες, αν ο σκύλος δεν παριστάνει το "ντεκόρ" του κήπου, αλλά ζει μέσα στο σπίτι, (όπως του αξίζει και δικαιούται) και βολτάρει και στον κήπο, δεν θα γαβγίζει ασταμάτητα από ανία, ούτε στα ερεθίσματα, ούτε στον αέρα που φυσάει... Αν έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά και έχει δεχθεί και την σωστή καθοδήγηση.
Όσο για του σκύλους σωματοφύλακες;
Θα πω μόνο αυτό:
Άνθρωπος που εκπαίδευσε σκύλο μεγαλόσωμης φυλής για σωματοφύλακα, ανήμερα το Πάσχα δέχεται φιλική οικογένεια στο σπίτι του.
Φουσκώνει από καμάρι που στέκεται δίπλα του ο σωματοφύλακάς του. Και γιατί όχι; Τον χρυσοπλήρωσε.
Μέχρι την στιγμή που ο φίλος του κάνει το μοιραίο λάθος και απλώνει το χέρι για να τον χαιρετήσει.
Δεν θα πω την συνέχεια... Όλοι την καταλαβαίνουμε...
Και δεν θα πιάσω καθόλου το θέμα εκπαίδευσης των σκύλων κυνηγίου, υπηρεσίας, διάσωσης, έρευνας κλπ.
Είναι άλλο, τεράστιο κεφάλαιο και επίσης, πονεμένη ιστορία.
2. Οι ξενόγλωσσες εντολές
Στο πρώτο ραντεβού με κηδεμόνες, τους ακούω να φωνάζουν πολύ δυνατά στον σκύλο: "Νο, ναϊν, σιτ, νταουν, χίαρ, φλατ, ζιτς κλπ."
Τι έγινε παιδιά; Έχουμε μάθημα ξένων γλωσσών;
Και γιατί φωνάζετε δυνατά; Δεν ακούει καλά ο σκύλος;
"Ο προηγούμενος εκπαιδευτής μας είπε να του λέμε πολύ δυνατά τις εντολές και ξενόγλωσσα, γιατί έτσι καταλαβαίνει και μαθαίνει καλύτερα".
Ναι...Οι σκύλοι προτιμούν την Γερμανική, την Αγγλική... Και την Γαλλική.
Στα προχωρημένα μαθήματα, μπορεί να ζητήσουν και ... πιάνο και.. μπαλέτο.
Το ξενόγλωσσο λεξιλόγιο και κάποιες ορολογίες δυσνόητες για τον πολύ κόσμο που χρησιμοποιούν κάποιοι, θεωρούν (μάλλον) ότι τους κάνουν να φαίνονται μοναδικοί σε αυτό που κάνουν.
Και υπάρχουν κηδεμόνες που εντυπωσιάζονται...
Εμένα πάντως η εμπειρία μου έχει δείξει, ότι όσο πιο απλά και κατανοητά μιλάς και εξηγείς, τόσο πιο καλά καταλαβαίνουν οι κηδεμόνες..
Και μην ξεχνάμε, ότι ζούμε στην Ελλάδα και μιλάμε μια σπουδαία γλώσσα.
Μην φωνάζετε.... Ακούει ...
Τι να πεις για τις πολύ δυνατές εντολές;
Όλοι γνωρίζουμε για την ακοή των σκύλων. Είναι ανώτερη και πιο ευαίσθητη από την δική μας.
Μπορούν να αντιληφθούν ήχους από μεγάλη απόσταση, αλλά και ήχους και υπερήχους που εμείς δεν μπορούμε.
Όσο πιο σιγά και ήρεμα του μιλάμε, τόσο το καλύτερο.
Λέω συχνά στους κηδεμόνες να του μιλήσουν σχεδόν ψιθυριστά και εντυπωσιάζονται με το πόσο καλύτερα συνεργάζεται.
Κηδεμόνας που έχει διδάξει το κουτάβι με φιλικούς τρόπους, συναντάει στον δρόμο γνωστό του εκπαιδευτή, ο οποίος του ζητάει να καθίσει, φωνάζοντας: "Κατσέεεεε...
Το κουτάβι τον κοιτάζει παραξενεμένο και αδιαφορεί.
Τότε του λέει ο κηδεμόνας: "Γιατί φωνάζεις; Κοίτα...". Και λέει σιγά και ήρεμα στο κουτάβι "Κάτσε".
Εκείνο ήρεμα κάθεται! Το χαϊδεύει και του λέει «πάμε να φύγουμε τώρα»
Κάποιοι που ήταν τριγύρω και παρακολούθησαν την σκηνή, άρχισαν να γελάνε.
Δεν ακούει ή μαθαίνει λοιπόν καλύτερα με την δυνατή φωνή, όπως ισχυρίζονται.
Να τον τρομάξουν θέλουν... Για να εκτελεί!
3. Μόνο ένας "Ηρακλής" (ο μυθικός) μπορεί να τιθασεύσει το θηρίο
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, ότι ο εκπαιδευτής σκύλων πρέπει να είναι άνδρας, γεροδεμένος και εννοείται εξοπλισμένος με στολές και εργαλεία...
Γιατί; Για να μπορέσει να "κουμαντάρει" τον σκύλο.
Το έχω ακούσει πολλές φορές.
Πριν καιρό, με έχει καλέσει ένα ζευγάρι που ο σκύλος τους είχε εμφανίσει φοβίες και αντιδρούσε επιθετικά όταν τον πίεζαν.
Η κοπέλα δεκτική, ο νεαρός ενώ δείχνει να συμφωνεί με όσα λέω, με κοιτάζει όλη την ώρα περίεργα.
Δεν δίνω σημασία, γιατί σε πολλούς μοιάζουν "επιστημονική φαντασία" όσα λέω περί επικοινωνίας, ελευθερίας, σεβασμού, δικαιοσύνης, κατανόησης.
Μετά από κάποια μαθήματα και αφού είδε βελτίωση στον σκύλο του, μου εκμυστηρεύθηκε το εξής: "Όταν σε είδα γυναίκα, μικροκαμωμένη, αδυνατούλα σκέφτηκα: Πως είναι δυνατόν να επιβληθεί αυτή σε έναν σκύλο 45 κιλών; Μετά είδα, πως δεν χρειάστηκε... Εγώ έπρεπε να καταλάβω... "
Κάποτε ένας κηδεμόνας (φίλος πια) με πρότεινε σε κάποιον γνωστό του που έψαχνε εκπαιδευτή. Ήθελε να λύσει διάφορα θέματα συμπεριφοράς που είχε ο σκύλος του.
Τότε αυτός του απαντάει: "Αυτή είναι για τα εύκολα. Εγώ θέλω εκπαιδευτή".
Ο φίλος τον ρωτάει: "Τι εννοείς για τα εύκολα;"
"Θα θέλει να εκπαιδεύσει εμένα".
Βάζει τα γέλια και του λέει: "Αυτό που εσύ λες εύκολο, είναι το πραγματικά δύσκολο. Έτσι πίστευα κι εγώ κάποτε. ".
4. Άνθρωποι του χώρου, τους προτείνουν ανεπιφύλακτα.
"Υπέθεσα, ότι θα είναι καλός αφού μου τον πρότειναν άνθρωποι που γνωρίζουν από σκύλους" μου λένε συχνά οι κηδεμόνες.
Εννοώντας γκρούμερ, κτηνιάτρους, εκτροφείς, ιδιοκτήτες πετ σοπ, εθελοντές φιλόζωους κλπ.
Και δεν τους προτείνουν απλά. Προτείνουν και τα εργαλεία και τα χρησιμοποιούν κιόλας.
Με πήρε κηδεμόνας και μου είπε, ότι για να κάτσει ο σκύλος να τον κάνουν μπάνιο, ο γκρούμερ του έβαλε πνίχτη. Επειδή αντιδρούσε τον πίεσε πολύ.
Μόλις γύρισαν στο σπίτι, αιμορραγούσαν τα μάτια του!
Έχω πολλές μαρτυρίες κηδεμόνων, ότι τους προτάθηκε από εθελοντές (που οι ίδιοι είχαν σώσει τον σκύλο από τον δρόμο) να του βάλουν πνίχτη, να τον κλείσουν στο crate ή να απευθυνθούν σε εκπαιδευτή με βίαιες τεχνικές.
Γιατί; Γιατί ο σκύλος ήταν "δύσκολος".
Μα ο "δύσκολος" σκύλος (με ότι κι αν εννοούσαν), αυτός είναι που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από κατανόηση και αντιμετώπιση με γνώσεις και καλοσύνη και όχι με εργαλεία και διορθώσεις.
Άνθρωποι που κάνουν αγώνα για να δώσουν μια ευκαιρία καλύτερης ζωής σε έναν άστεγο σκύλο, να προτείνουν και να βοηθάνε οι ίδιοι, να δυσκολέψει η καλή ζωή που θέλησαν να του προσφέρουν...
Και είναι κάτι τέτοιες ώρες που σκέφτομαι, αν ο γιαλός είναι στραβός ή αν εγώ στραβά αρμενίζω;
Το ότι προσπαθούμε για το καλό, δεν σημαίνει ότι κάνουμε και το σωστό.
Δυστυχώς...
Πάντα λέω, πως κοντά στην αγάπη χρειάζεται κι η γνώση!
Η τεράστια αδικία που γίνεται εις βάρος των σκύλων
Αυτά συμβαίνουν στις μέρες μας.
Και δυστυχώς, συμβαίνουν με την συναίνεση και την αρωγή κηδεμόνων.
Η άγνοια δίνει πάντα χώρο... Σε οποιονδήποτε... Και Σε οτιδήποτε .. Το έχω δει να συμβαίνει τόσες και τόσες φορές.
Αυτό το "δεν ήξερα" των κηδεμόνων, ηχεί στα αυτιά μου κάθε μέρα.
Συμβάλλει και η προκατάληψη... Παίζει τον ρόλο της σε έναν βαθμό.
Αφού μεγαλώσαμε και ζούμε σε μια κοινωνία που μας θέλει αφεντικά και η νομοθεσία μας αποκαλεί ιδιοκτήτες.
Και να το, το πρόσφορο έδαφος για να κάνει τη ζημιά της η παραπληροφόρηση.
Πως να ξεριζώσεις το γνώριμο; Το συνηθισμένο; Έχει δύναμη μέσα μας και μεγάλη επιρροή και χρειάζεται χρόνος και μεγάλες παρεμβάσεις για να αλλάξει.
Είναι ανάγκη όμως να αλλάξει.
Γιατί κάπως έτσι και μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνουν κάποιοι να τσακίζουν κορμιά και ψυχές.
Και πρόβλημα, ουδέν...
Όμως, πρόβλημα υπάρχει και μάλιστα μεγάλο!
Γιατί εδώ, συμβαίνει μία τεράστια αδικία εις βάρος των σκύλων.
Αντιμετωπίζονται από κάποιους ανθρώπους, με πολύ μεγάλη σκληρότητα και βαναυσότητα.
Τους καταπατούν κάθε αξιοπρέπεια και κάθε δικαίωμα. Ενώ δεν μπορούν να διεκδικήσουν καλύτερες συμπεριφορές.
Η φιλόσοφος Έλλη Βιντιάδη στο βιβλίο της "Τα ζώα κι εμείς" γράφει: "Το να δικαιολογούμε την σκληρή μεταχείριση κάποιου ζώου για έναν απώτερο σκοπό που εμείς κρίνουμε ότι είναι καλός, πηγάζει από το γεγονός ότι δεν θεωρούμε ότι έχει ηθική υπόσταση".
Με αυτή τη νοοτροπία και αυτές τις πεποιθήσεις έχει να κάνει η αδιαφορία αυτών των ανθρώπων στον πόνο τους.
Το λένε κιόλας ευθαρσώς κάποιοι: "Ποιος ο λόγος ύπαρξης του σκύλου, αν δεν χρησιμεύει σε κάτι;
Ελάτε να δούμε μαζί κάποια πράγματα
Ο σκύλος ναι, είναι διαφορετικός. Όμως είναι οικογένεια!
Έτσι δεν λέμε; Στην πλειοψηφία μας τουλάχιστον.
Ως μέλος της οικογένειας λοιπόν, το σωστό και το δίκαιο είναι να του συμπεριφερόμαστε αναλόγως!
Θα επιτρέπαμε ποτέ σε δάσκαλο σήμερα να ακουμπήσει το παιδί μας;
Όχι! Χίλιες φορές όχι!
Τον σκύλο μας γιατί;
Γιατί επιτρέπουμε σε κάποιους να τον βασανίσουν "νομιμοποιώντας" την χρήση βίας;
Αυτό θέλουμε για το σκυλοπαίδι μας; Αυτή την ποιότητα ζωής θέλουμε να του προσφέρουμε;
Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει και μας έπεισαν ότι αυτός είναι ο σωστός;
Υπάρχουν όμως θεωρώ δύο πράγματα καίριας σημασίας, που γνωρίζουμε και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.
Πρώτον:
Οι τσαμπουκάδες και οι τραμπουκισμοί δεν διδάσκουν.
Ξεκάθαρα.
Αυτό που κάνουν, είναι να φοβίζουν και να επιβάλλουν.
Να κλονίζουν ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη, να υπονομεύουν την σχέση και να πληγώνουν! Πρώτα, την ψυχή!
Και δεν έχουν θέση πουθενά. Πόσο μάλλον στην μάθηση... Τώρα πια...
Η μάθηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι βασανιστήριο.
Δεν μαθαίνει με την βία. Εξαναγκάζεται να συμμορφωθεί, παραδίνεται από φόβο και πόνο.
Αποδεδειγμένα η αυστηρή πειθαρχία που βασίζεται στη βία για να "φτιάξουν" σκύλους "υπόδειγμα", είναι εντελώς περιττή.
Είμαστε πιο σωματώδεις, πιο δυνατοί και αποφασίζουμε για ότι τον αφορά.
Είναι και επικίνδυνη!
Οτιδήποτε γίνεται βίαια, είναι καταδικασμένο και είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε προβλήματα πολλά και μεγάλα.
Η βία το μόνο που διδάσκει, μιμείται, αναπαράγει, είναι τον εαυτό της!
Και γκρεμίζει! Τα πάντα...
Μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει για το αντίθετο.
Γιατί τότε, παραμερίζεται κάθε λογική, κάθε ηθική, αλλά και κάθε επιστημονική γνώση.
Όποιος χρησιμοποιεί την δύναμή του για να επιβληθεί σε μαθητή του, απέχει παρασάγγας από την ιδέα του δασκάλου.
Και τότε, πρέπει ή να αλλάξει επάγγελμα ή να αλλάξει τον τρόπο που το εξασκεί.
Ο ρόλος του εκπαιδευτή- δασκάλου είναι να δώσει τα εφόδια μάθησης και να προσπαθήσει να εμπνεύσει και να καλλιεργήσει πράγματα στον κηδεμόνα. Μετά την σκυτάλη την παίρνει εκείνος. Καθοδηγεί και είναι κοντά, όπου και για όσο χρειάζεται και όχι μόνο τον μήνα - 2μηνο της "στρατιωτικής εκπαίδευσης".
Η δίκαιη και ηθική εκπαίδευση, επιλέγει τον σεβασμό και όχι τον φόβο.
Επιλέγει την γνώση που είναι βασισμένη στην επιστήμη και όχι την βία.
Επιδιώκει την επικοινωνία και όχι την υπακοή και την επιβολή.
Θέλει τον εκπαιδευτή δάσκαλο και όχι βασανιστή.
Θέλει τον σκύλο μαθητή και όχι στρατιώτη. Έναν μαθητή που να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, με ελευθερίες. Να μπορεί να έχει επιλογές, προτιμήσεις, επιθυμίες, αυθορμητισμό. Να μπορεί να έχει δικαίωμα σε όλα αυτά.
Θέλει τον άνθρωπο κηδεμόνα-γονιό και όχι αρχηγό κι αφέντη. Έναν γονιό που θα νοιάζεται για το τι θέλει και πως νιώθει το σκυλοπαίδι του και όχι μόνο να το "φέρει στα μέτρα του".
Έχει στόχο την ειρηνική συμβίωση και όχι τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο.
Αυτά παράγουν μάθηση, συνεργασία, σύνδεση, επικοινωνία! Φτιάχνουν σωστές σχέσεις και χαρούμενους, ήρεμους, ασφαλείς και ισορροπημένους μαθητές.
Όσο καλύτερη είναι η επικοινωνία και η σύνδεση, τόσο λιγότερο χρειάζεται να εξηγούμε και να προσπαθούμε για οτιδήποτε.
Δεύτερον:
Ο σκύλος μπορεί να είναι διαφορετικός, έχει όμως συναισθήματα.
Νιώθει!
Είναι απολύτως σίγουρο και αποδεδειγμένο.
Έχουμε αμφιβολία γι’ αυτό όσοι έχουμε σκύλο; Θεωρώ πως όχι.
Και η επιστήμη το βεβαιώνει. Έχει ικανότητες συναισθηματικές, ηθικές, γνωστικές. Διαφορετικές από κάποιες δικές μας, αλλά έχει. Όσο κι αν ξενίζει κάποιους.
Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε και να το δεχθούμε κάποτε, όλοι.
Ο Άγγλος φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ, το θέτει πολύ σωστά.
"Το ερώτημα δεν είναι, αν έχουν λογική…Ούτε αν μιλούν… Αλλά αν υποφέρουν;"
Ο σκύλος υποφέρει! Στον πόνο, στον φόβο, στη σκλαβιά.
Όπως κι εμείς...
Και δεν έχουμε κανένα ελαφρυντικό, όταν τον βασανίζουμε και δεν υπολογίζουμε όσα νιώθει.
Ας κάνουμε λοιπόν, την εξής απλή ερώτηση στον εαυτό μας:
"Εγώ θα ήθελα κάποιος πιο δυνατός από εμένα να μου κάνει κάτι τέτοιο;
Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά... Κι εγώ να είμαι στο έλεός του; Να μην μπορώ να αντιδράσω;
Και μετά ας αποφασίσουμε.
Με την καρδιά! Αυτή ξέρει... Και δεν κάνει ποτέ λάθος!
Και μην επιτρέψουμε σε κανέναν να ακουμπήσει τον σκύλο μας και να τον πονέσει, να τον φοβίσει, να τον καταπιέσει.
Ας επιλέξουμε να είμαστε ο δίκαιος και συμπονετικός γονιός και όχι ο αρχηγός μιας αγέλης, που υπάρχει μόνο στο μυαλό κάποιων...
Και να μιλάμε...
Όλοι μας φτιάχνουμε πολιτισμό!
Ο καθένας μας που γνωρίζει, έχει χρέος να μιλάει, να αντιδρά.
Κυρίως, όποιος έμαθε, αφού πρώτα έπαθε...
Ο σοφός λαός λέει: "Ρώτα τον παθό κι όχι τον γιατρό".
Μπορεί μιλώντας, να γλυτώσουμε έναν σκύλο από άσκοπη και άδικη ταλαιπωρία.
Μην το θεωρούμε λίγο. Είναι πολύ!
Είναι μια νίκη!
Γιατί είναι ένα πλάσμα λιγότερο, σε αυτή την μεγάλη και μαύρη λίστα των κακοποιημένων σκύλων.
Αν σπάσουμε την σιωπή μας, θα σπάσει κάποτε αυτό το απόστημα της βίας.
Κανένας παρατηρητής δεν άλλαξε τον κόσμο.
Θυμάμαι ένα περιστατικό βίας καταμεσής του δρόμου.
Είμαι με το αυτοκίνητο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, σε ώρα αιχμής με πολλή κίνηση , πηγαίναμε σημειωτόν, όταν δεξιά βλέπω κάποιον να έχει πιάσει τον σκύλο από το λουρί, να τον έχει κρεμάσει από τον λαιμό και να τον βαράει. Ο σκύλος κατατρομαγμένος προσπαθούσε μάταια να απεγκλωβιστεί.
Βάζω μια φωνή και προσπαθώ να πιάσω άκρη. Αδύνατον όμως να σταματήσω. Ακολουθούσαν πολλά αυτοκίνητα, όπου οι οδηγοί άρχισαν να κορνάρουν.
Σταματώ εντέλει αρκετά πιο κάτω και τρέχω προς τα πίσω. Άφαντος...
Ρωτάω κάποιον που περίμενε στη στάση και μου λέει, μόλις έφυγε.
Πόση ώρα είστε εδώ; Τι συνέβη; τον ρωτάω
"Έχω αρκετή, περιμένω το λεωφορείο. Μάλλον τον εκπαίδευε και έδειχνε στο αφεντικό πως να το κάνει." Η απάντησή του
Και δεν του είπατε τίποτα; Κανένας; (συνεχίζω εγώ).
Καμία απάντηση...
Το σοκαριστικό δεν ήταν μόνο το θέαμα. Αλλά και το ότι περνούσαν από εκεί πάρα πολλοί άνθρωποι και δεν βρέθηκε ούτε ένας, ούτε ένας όμως, που να του πει: «Τι κάνεις εκεί;»
Ο Μάνος Χατζηδάκης είχε πει: "Αν βλέπεις το τέρας και δεν τρομάζεις, να ανησυχείς γιατί ίσως, έχεις αρχίσει να του μοιάζεις".
Κάποιοι προσπερνούσαν και κάποιοι άλλοι, στέκονταν παρατηρητές.
Είπε (ή κατάλαβαν;) ότι τον εκπαιδεύει και το δέχθηκαν;
Την κακοποίηση δεν την είδε κανείς; Την είδαν και την προσπέρασαν;
Σε αυτή την κοινωνία, ζούμε;
Άραγε αυτή την κοινωνία θέλουμε να αφήσουμε και στα παιδιά μας;
Αυτή που κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της στη βία;
Κάπου είχα διαβάσει (το έχω αναφέρει πάλι) δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει, το εξής:
"Αν οι μελλοντικές γενιές κοιτάξουν πίσω και δουν πως αντιμετωπίζαμε τα ζώα, θα τρομοκρατηθούν"
Μην δίνουμε δύναμη σε όσους βασανίζουν αθώα πλάσματα
Όταν γνωρίζουμε τέτοιες καταστάσεις και δεν μιλάμε, δεν αντιδράμε, γινόμαστε συνυπεύθυνοι.
Διαιωνίζουμε αυτές τις πράξεις και αυξάνουμε την δύναμη αυτών που τις διαπράττουν.
Διαιωνίζουμε την βία και αυτό το μόρφωμα που το ονομάζουν εκπαίδευση και την ντροπιάζουν.
Αμαυρώνοντας έτσι τον πολιτισμό!
Γιατί είναι οδυνηρό, είναι τραγικό, πίσω από ένα τόσο σπουδαίο λειτούργημα να υπάρχει τόσο σκοτάδι.
Στο όνομα της εκπαίδευσης, αλλά και στον βωμό του χρήματος, της εξουσίας, της φήμης, του εγωισμού και της ημιμάθειας, εκεί έξω αυτήν την στιγμή και κάθε μέρα, κάποιοι βασανίζουν αθώα πλάσματα.
Και δημιουργούν, αναρίθμητους σκύλους θύματα σε όλο τον κόσμο!
Κι αυτό, είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα.
Ήλπιζα με τα χρόνια και όσο ο κόσμος εξελίσσεται, ότι θα λιγοστεύει.
Δυστυχώς γιγαντώνεται! Αυτό βλέπω εγώ.
Η βία μεταδίδεται και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Και είναι πολύ ανησυχητική η αποσιώπησή της.
"Θα ‘θελα πλέον να πω ανοιχτά, ότι απεχθάνομαι, την κάθε, όποιου και να 'ναι, βία". (Τίτος Πατρίκιος)
Η δραματική αλήθεια αναρίθμητων σκύλων
Ένιωσα την ηθική υποχρέωση να κάνω γνωστή την δραματική αλήθεια που βιώνω κοντά σε αμέτρητους σκύλους. Χρόνια τώρα...
Αυτή που βλέπω στο βλέμμα και στις συμπεριφορές τους.
Κι αυτή την αλήθεια, δεν μπορεί να την διαψεύσει κανείς!
Έγινε και η δική μου αλήθεια...
Μπορεί να είναι εντελώς ασήμαντη, αδιάφορη και άχρηστη.
Και ενοχλητική για κάποιους...
Μπορεί και πολύ συναισθηματική για κάποιους άλλους.
Μα δεν θα είχε αξία για μένα αυτή η μακρόχρονη διαδρομή μου κοντά τους, αν δεν άκουγα την καρδιά μου, το ένστικτό μου, την φωνή μέσα μου.
Πιστεύω, πως η γνώση χωρίς καρδιά, δεν μπορεί να οδηγήσει σωστά.
Το γράφει τόσο ωραία η ποιήτρια και εκπαιδευτικός Έλενα Αράπη: "Νομίζεις ότι είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος; Ότι αρκεί και μόνο ένας παραγεμισμένος εγκέφαλος να σε κάνει ψυχής αγωγό; Πρέπει να 'χεις όχι μόνο πληθώρα γνώσεων - ειλικρινά είναι το ελάχιστο εφόδιο- μα πληθώρα αγάπης".
Όταν ξεκίνησα αυτό το υπέροχο -αλλά και επίπονο τελικά - ταξίδι της εκπαίδευσης, είχα μόνο κίνητρο την αγάπη μου για τους σκύλους (και όλα τα ζώα) και μοναδικό σκοπό μου (όνειρο ζωής) να μπορέσω να τους βοηθήσω με τις γνώσεις, την εμπειρία που αποκτούσα μέρα με τη μέρα και κυρίως με σεβασμό, να ζουν ήρεμοι, χαρούμενοι και ελεύθεροι στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους.
Μεγαλύτεροι και σοφότεροι δάσκαλοί μου; Οι ίδιοι οι σκύλοι!!
Πάντα θα το αναφέρω. Αυτοί με οδηγούσαν... Κάθε φορά...
Αυτοί είναι για μένα το βαρόμετρο!
Λέω συχνά, πως θα αρχίσω να ανησυχώ (ότι κάτι δεν κάνω καλά), την ημέρα εκείνη που θα με βλέπουν και δεν θα κάνουν σαν τρελοί από την χαρά τους.
Η πιο μεγάλη μου ανταμοιβή είναι αυτή!
Όλα αυτά τα χρόνια, παλεύω για την ηθική και δίκαιη αντιμετώπισή τους, προσπαθώντας να ισορροπήσω, μεταξύ ενός άνισου και διαρκή αγώνα και μιας πιο ήρεμης ψυχής.
Και πιστεύω, ότι η προσπάθεια να τα μοιραστώ όλ' αυτά, πραγματικά αξίζει τον κόπο. Και νιώθω καλά με αυτό.
Ο Πορτογάλος συγγραφέας και ποιητής Ζοζέ Σαραμάγκου είχε πει, πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην ανεχθούμε τον κόσμο που έχουμε τώρα.
Κι εγώ ρωτάω:
Η βία στην εκπαίδευση των σκύλων, είναι ένας από τους πολλούς λόγους;
Η απάντηση δική σας...
**Θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο στον Καίσαρα!
Αλλά και σε όλους τους σκύλους που βασανίζονται καθημερινά για να εκπαιδευτούν...
Τι είναι τελικά το crate;
Submitted by eleni on Wed, 12/27/2023 - 11:22
Από την Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων
https://www.youtube.com/watch?v=iWjYtzmKI30
(Οπτικό βίντεο με μικρά αποσπάσματα του κειμένου μαζί με φωτογραφίες σκύλων-μαθητών μου που εκπαιδεύτηκαν χωρίς crate)
https://m.youtube.com/watch?v=BuKHGIgW-Ow
(Βίντεο με την ηχογράφηση του κειμένου)
Τι είναι τελικά το crate;
Το καταπληκτικό εργαλείο που βοηθάει να μάθει τα πάντα ο σκύλος και λύνει όλα τα προβλήματα;
Είναι η φωλιά, το σπίτι και το καταφύγιό του, όπου εκεί μέσα νιώθει ήρεμος και ασφαλής και περνάει μια χαρά;
Ή μήπως είναι απλά ένα κλουβί, που κάνει αυτό ακριβώς για το οποίο φτιάχτηκε;
Τον περιορίζει, του στερεί την ελευθερία του και όχι μόνο δεν λύνει προβλήματα, αντίθετα μπορεί να δημιουργήσει;
Μήπως είναι ένα εργαλείο που βολεύει μόνο τους ανθρώπους;
Το σίγουρο είναι ότι προτείνεται παντού, από όλους τους ειδικούς και μη, ως ένα σούπερ αποτελεσματικό, απίστευτα βολικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο εργαλείο, όπου η χρήση του είναι όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και υποχρεωτική. Σα να είναι ο μοναδικός τρόπος εκπαίδευσης...
Είναι τόσο διαδεδομένο και έχει γίνει τόσο "μόδα" τα τελευταία χρόνια, που όποιος δεν το έχει στο σπίτι του, είναι η εξαίρεση.
Μετά την δημοσίευση του άρθρου που έγραψα πριν 2,5 χρόνια για την αντίθεσή μου στην χρήση του crate, δέχομαι πολλά τηλεφωνήματα κηδεμόνων (από διάφορα μέρη της Ελλάδας) οι οποίοι ψάχνουν εκπαιδευτή για τον σκύλο τους και βρίσκονται μπροστά σε ένα δίλλημα...
Ενώ δεν συμφωνούν καθόλου με την χρήση του crate, βομβαρδίζονται με πληροφορίες, ότι είναι ο καλύτερος, ο πιο ασφαλής και ο πιο σύγχρονος τρόπος εκπαίδευσης.
Τι να κάνει ο κηδεμόνας όταν δεν γνωρίζει, αλλά δεν θέλει και να το χρησιμοποιήσει;
Όπως μια κυρία που υιοθέτησε μια σκυλίτσα που σώθηκε από τις φωτιές, με κάλεσε και μου είπε :
"Το έψαξα πολύ! Με όσους μίλησα, όλοι μου είπαν πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθει, πως το βλέπει ως φωλιά , θα μάθει πανεύκολα την τουαλέτα, θα είναι ασφαλής, δεν θα κάνει ζημιές, θα είναι πειθαρχημένη, θα έχει πρόγραμμα, δεν θα ενοχλεί ποτέ και σε τίποτα...
Δεν είχα πάλι σκύλο... Και Δεν γνωρίζω πράγματα... Όμως δεν θέλω να την βάλω σε κλουβί... Από κλουβί την πήρα...
Προβληματίστηκα που κανένας δεν μου ξεκαθάριζε το πόσο πρέπει να μένει μέσα και σοκαρίστηκα όταν κάποιος μου είπε.. Συνέχεια... Και για πάντα..."
Αυτά ήταν μεταξύ άλλων τα λόγια της.
Νιώθω την υποχρέωση να πω ξανά αυτά που πιστεύω και να προσπαθήσω να εξηγήσω μέσα από την δική μου παρατήρηση, ματιά και εμπειρία (μπαίνοντας στις ζωές κηδεμόνων και σκύλων όλα αυτά τα χρόνια), γιατί διαφωνώ εντελώς με την χρήση του.
Για να ακούγεται και μια άλλη, διαφορετική άποψη από αυτήν που επικρατεί... Και δυστυχώς ταλαιπωρεί τους σκύλους!
Πάμε να δούμε μαζί τι είναι το crate
Για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ένα συρμάτινο κλουβί.
Και μάλιστα ένα κλουβί με διαστάσεις ίσα που να χωράει ο σκύλος.
Ανάλογα με το τελικό μέγεθός του παίρνουν και το κλουβί.
Του δίνουν βέβαια κάτι πόντους παραπάνω. Αλλά μην φανταστείτε πολλούς. Καμία δεκαριά; Είκοσι το πολύ!
Δεν ξέρω τι γίνεται στην περίπτωση που θα πέσουν έξω στο μέγεθος; Θέλω να ελπίζω, ότι αλλάζουν κλουβί...
Και μη νομίζετε, ότι το κουτάβι επειδή είναι μικρό, έχει χώρο να κάνει βόλτες μέσα μέχρι να μεγαλώσει.
Υπάρχουν κλουβιά που έχουν διαχωριστικό, που το μετακινείς για να αυξομειώνεις το χώρο.
Γιατί άμα έχει χώρο παραπάνω, θα το χρησιμοποιεί ως τουαλέτα, θα κάνει τις ανάγκες του και θα μπορεί να ξαπλώνει δίπλα.
Ενώ άμα είναι ίσα που να χωράει, (ασφυκτικά δηλαδή) που να βρει χώρο να κάνει τις ανάγκες του; Κι έτσι, θα κρατιέται...
Ακινητοποιεί λοιπόν τον σκύλο, τον καθηλώνει σε έναν τόσο μικρό χώρο, που του στερεί την δυνατότητα να περπατήσει, να τεντωθεί, να μετακινηθεί σε άλλη θέση, να σηκωθεί στα δυό του πόδια και με δυσκολία να σταθεί όρθιος.
Του καταπιέζει την ενέργεια, του στερεί την ελευθερία οποιασδήποτε φυσικής κίνησης και εμποδίζει κάθε φυσιολογική συμπεριφορά του.
Για ποιους λόγους προτείνεται και χρησιμοποιείται;
-Για να μάθει την τουαλέτα
-Για ασφάλεια
-Για αποφυγή καταστροφών στο σπίτι
-Για να ηρεμεί, αλλά και να μην ενοχλεί κλπ
-Για πειθαρχία
-Για τιμωρία
-Για το άγχος αποχωρισμού
-Για εξοικείωση γενικά
Σε περίπτωση που χρειαστεί να νοσηλευτεί σε κτηνιατρείο ή να ταξιδέψει με μέσα μεταφοράς.
Με δυό λόγια;
Τα κάνει όλα και συμφέρει...
Ποιος είναι ο χρόνος παραμονής και χρήσης;
Εδώ σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση, γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση.
-Μέχρι να μάθει;
Πόσο σχετικό, αλλά και υποκειμενικό είναι αυτό και από πόσα πράγματα εξαρτάται;
-Μέχρι να ενηλικιωθεί;
Μέχρι 18 μηνών ακούς συχνά.
Μόνο που πρέπει να βγαίνει τακτικά μέχρι 6 μηνών (γιατί δεν μπορεί να κρατηθεί) να κάνει την ανάγκη του.
Και μετά τους 18 μήνες;
Άγνωστο το μετά...
Έγκειται στην διάθεση, στις ανάγκες, στις απαιτήσεις, στον χαρακτήρα, στην νοοτροπία, στα προβλήματα και γενικά στην αποκλειστική κρίση και απόφαση του εκάστοτε κηδεμόνα.
Όταν βλέπει πόσο βολικό είναι (για τον ίδιο) και αφού έχει την "άδεια χρήσης" του ειδικού, το χρησιμοποιεί και όταν ο σκύλος κάνει οτιδήποτε δεν του αρέσει, όταν θέλει την ησυχία του και γενικά όποτε τον βολεύει.
Και κάπως έτσι, υπάρχουν σκύλοι που περνούν το λιγότερο 16 (εργασία συν ύπνος, όταν δεν υπάρχει επίβλεψη δηλαδή και πολύ πιθανόν 18, 20, 22) ώρες μέσα στο κλουβί.
Αν προσθέσεις και τις έξτρα καταστάσεις που μπορεί να χρειαστεί.
Βέβαια, συμβαίνει πολύ συχνά να προτείνεται, ο ενήλικος σκύλος (αφού μπορεί να κρατηθεί για τις ανάγκες του) να μένει μόνιμα, αρκεί να βγαίνει δύο βόλτες καθημερινά.
Κι αν το δεις στην πραγματική του διάσταση, υπάρχουν σκύλοι που ζουν τον περισσότερο ή και όλο τον χρόνο της ζωής τους μέσα στο κλουβί!
Και δυστυχώς, η "καταπληκτική" (όπως παρουσιάζεται) χρήση του, καταλήγει να γίνεται καταχρηστική!
Και όχι μόνο...
Όλα αυτά τα έχω δει να συμβαίνουν πολλές φορές.
Η πιο έγκυρη και σύγχρονη μέθοδος;
Η εκπαίδευση με crate, θεωρείται (από όσους την προτείνουν) η πιο έγκυρη, η καλύτερη και η πιο σύγχρονη μέθοδος για να μάθει ο σκύλος όποιες συμπεριφορές θέλουμε.
Δηλαδή, ο περιορισμός με καθήλωση, η καταπίεση της ενέργειας, η στέρηση κάθε φυσικής κίνησης και η παρεμπόδιση κάθε φυσιολογικής συμπεριφοράς
παράγει θετικά αποτελέσματα;
Και μάθηση σωστή, υγιή, ισορροπημένη και δίκαιη για τον σκύλο;
Σύγχρονος μέθοδος;
Μα πίσω μας πάει ...
Πως είναι δυνατόν στις μέρες μας, να θέλουμε να εκπαιδεύσουμε, να διδάξουμε, να μάθουμε κάτι σε κάποιον (όποιον) και να το κάνουμε με την χρήση ενός εργαλείου που καθηλώνει;
Και να τον θεωρούμε και ιδανικό και τον καλύτερο αυτόν τον τρόπο;
Ποιος είναι ο κυριότερος λόγος που πιστεύουν ότι κάνει "ιδανική" την χρήση του;
Ότι είναι η φωλιά και σπίτι του σκύλου!
Και πως το βλέπει κι αυτός έτσι, αφού λόγω ενστίκτου θέλει να φωλιάζει κάπου.
Κι έτσι νιώθει ήρεμος και ασφαλής και περνάει μια χαρά εκεί μέσα.
Και θα μάθει να μπαίνει μόνος του, θα κάθεται ήρεμα και δεν θα διαμαρτύρεται.
Με ποιο τρόπο τον μαθαίνουν να μπαίνει;
Εξαρτάται από το ποια μέθοδο ακολουθεί κάποιος και τον λόγο που θέλει να τον βάλει.
Κυρίως με φαγητό, παιχνίδια, λιχουδιές.
Και μετά να κλείνει η πόρτα.
Είτε αμέσως... Είτε όχι στην αρχή. Σιγά σιγά... Σταδιακά.. Για λίγο και θα αυξάνεται ο χρόνος.
Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου συντομεύεται η διαδικασία. Φωνές, τραβήγματα, σπρωξιές.
Μπαίνει πανεύκολα, τάχιστα και χωρίς κόπο.
Προτείνεται και με ανοιχτή την πόρτα.
Για φωλιά, όχι για εκπαίδευση.
Ποιος ο λόγος να το έχουμε τότε;
Υπάρχουν πολύ πιο άνετες, βολικές και ωραίες φωλιές για τον σκύλο από τα ψυχρά, ασφυκτικά και άβολα συρμάτινα κλουβιά.
Που κοστίζουν και λιγότερο.
Όσο για την ανοιχτή πόρτα;
Έχει κλείσει πάρα πολλές φορές... Πότε; Όταν χρειάστηκε.
Κι αυτό το ξέρει και το αποφασίζει ο κάθε κηδεμόνας...
Έχω ακούσει πολλούς και διάφορους λόγους που χρειάστηκε να την κλείσουν...
Να το πιάσω από την αρχή
Σπίτι... Και φωλιά...
Προσπαθώ στ' αλήθεια, μα αδυνατώ να καταλάβω, πως γίνεται να είναι σπίτι και φωλιά, όταν τον κλειδώνουμε και ανοίγουμε, όταν και αν εμείς το αποφασίσουμε;
Θα συμφωνήσουμε πιστεύω, πως σπίτι είναι όταν μπαίνουμε, αλλά και όταν έχουμε την επιλογή να βγούμε, όποτε εμείς το θελήσουμε.
Αν μας κλειδώσουν ακόμα και μέσα στο σπίτι μας φυλακισμένοι είμαστε.
Άλλωστε, όλα τα ζώα στη φύση επιλέγουν τη φωλιά τους, εκεί που αυτά θα νιώσουν ασφάλεια και ηρεμία, αλλά πάντα θέλουν να έχουν και την επιλογή της διαφυγής γιατί δεν αντέχουν να νιώθουν παγιδευμένα.
Αν υπάρχει κάποιο ζωντανό πλάσμα πάνω στον πλανήτη που θέλει να ζει παγιδευμένο και να του αρέσει κιόλας, πολύ θα ήθελα να το μάθω...
Αυτό που συμβαίνει με το κλειδωμένο crate, είναι εγκλωβισμός, είναι αναγκαστικός εγκλεισμός, είναι φυλακή!
Όλες αυτές οι λέξεις, σημαίνουν το ίδιο πράγμα:
Οδηγώ, κλείνω, υποχρεώνω κάποιον, να παραμείνει περιορισμένος σε κλουβί-σε κλειστό χώρο. Τον περιορίζω σε ασφυκτικά πλαίσια. Του στερώ την ελευθερία του.
Άλλωστε τα κλουβιά γι’ αυτό φτιάχτηκαν... Αυτή είναι η χρησιμότητά τους...
Για ποιους λόγους χρειάζεται να περιοριστεί κάποιος στο κλουβί-σε κλειστό χώρο;
Για τιμωρία και για σωφρονισμό (φυλακές)
Για εκμετάλλευση-κέρδος (ζωολογικοί κήποι, πώληση ζώων κλπ)
Για χόμπι (πουλιά και άλλα ζωάκια )
Και τέλος, ως λύση ανάγκης (καταφύγια και αν χρειαστεί κτηνιατρεία και μέσα μεταφοράς).
Τώρα πια στις "χρησιμότητες" προστέθηκε και η εκπαίδευση...
Το crate είναι η χειρότερη μορφή περιορισμού
Θα ακούσετε να λένε: "Δεν είναι σε καμία περίπτωση φυλακή...μην το βλέπετε έτσι.."
Δεν είναι φυλακή; Ούτε εγκλωβισμός; Ούτε αναγκαστικός εγκλεισμός;
Ας το "δεχθούμε" απλά ως περιορισμό λοιπόν.
Έτσι ονομάζεται άλλωστε: "Crate-μέθοδος περιορισμού".
Περιορίζω πάλι, σημαίνει: Εξαναγκάζω κάποιον να παραμείνει σε συγκεκριμένο χώρο, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.
Δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης...
Όμως... Με όποια λέξη κι αν το πούμε, όποιος κι αν είναι ο τρόπος και ο σκοπός που χρησιμοποιούμε το κλουβί, η συνέπεια από την χρήση του, είναι πάντα η ίδια.
Στέρηση ελευθερίας, στέρηση κινήσεων, στέρηση ζωής!
Είναι απλά τα πράγματα.
Και όσο κι αν προσπαθήσουμε να το ωραιοποιήσουμε, αυτή είναι η πραγματικότητα!
Μέθοδος περιορισμού για τον σκύλο (γνωστή και σταθερή για αιώνες) είναι το δέσιμο, με σχοινί ή αλυσίδα. Στην αυλή, στο μπαλκόνι, στην ταράτσα, ακόμα και μέσα στο σπίτι.
Μόνο που το δέσιμο, ακόμα και τα κλουβιά 2χ2 των καταφυγίων,
μπορεί να περιορίζουν, αλλά ο σκύλος μπορεί να κάνει και μερικά βήματα (να ξεπιαστεί), ακόμα και να τρέξει (έστω και στην ακτίνα
των δυό μέτρων που έχει), να σηκωθεί και στα δυό του πόδια (αν το θελήσει), να αλλάξει θέση ξάπλας και ύπνου (κάτι που θέλει να κάνει και που έχει ανάγκη).
Τώρα θα μου πείτε προτιμάς το δέσιμο;
Διαφωνώ με κάθε μορφή σκλαβιάς και κάθε τρόπο περιορισμού- εγκλωβισμού.
Το αναφέρω, γιατί συγκριτικά με τα άλλα, το crate είναι η χειρότερη μορφή του περιορισμού!
Είναι καθήλωση!!
Μοντέρνα όμως... Και κοστίζει κιόλας...
Πως νιώθει ο σκύλος εκεί μέσα;
Βολικά και άνετα πάντως σε καμία περίπτωση.
Λογικά μιλώντας, πόσο βολική, άνετη και ευχάριστη μπορεί να είναι η ακινησία; Για όλους...
Ας σκεφτούμε το εξής:
Αν όχι όλοι, κάποιοι από εμάς έχουμε βρεθεί ακινητοποιημένοι σε μια θέση λεωφορείου (λέω κάτι απλό) για ένα ταξίδι 6, 8,10 ωρών.
Πως νιώσαμε;
Δεν βλέπαμε την ώρα να κάνει στάση ο οδηγός ή να φθάσουμε για να κατέβουμε, να περπατήσουμε, να κινηθούμε, να ξεπιαστούμε.
Και μιλάμε για μια φορά έτσι;
Στον σκύλο γιατί να υπάρχει διαφορά;
Και όταν αυτό συμβαίνει κάθε μέρα και για πολύ περισσότερες ώρες.
Δεν συζητώ το μόνιμα...
Η ακινησία του προκαλεί ανία, πλήξη, βαρεμάρα και πολλές φορές άγχος, φόβο και πανικό όταν νιώσει παγιδευμένος.
Κάποιοι σκύλοι παθαίνουν κατάθλιψη και άλλοι αποκτούν ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, αλλά και σωματικά προβλήματα μυϊκά, σκελετικά, όταν μένουν πολλές ώρες ή μόνιμα.
Άλλοι τραυματίζονται στην προσπάθειά τους να βγουν γαβγίζουν, κλαίνε, ουρλιάζουν ασταμάτητα, χτυπιούνται και δαγκώνουν το κλουβί.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό κομμάτι είναι ο ύπνος.
Ο σκύλος θέλει να αλλάζει θέση συχνά.
Με το crate τον αναγκάζουμε να κοιμάται σε ένα σημείο, να κακοκοιμάται, να πιάνεται, να κουράζεται.
Και φυσικά, με ότι μπορεί να σημαίνουν αυτά στην έξοδο του από το κλουβί...
Το crate λοιπόν μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Πολλά και μεγάλα κάποιες φορές.
Και ξέρετε ποια είναι η τραγική ειρωνεία;
Πολλοί που το χρησιμοποιούν, τον έχουν υιοθετήσει από καταφύγιο για να... γλυτώσει το κλουβί!
Εκ-παιδευτικές... Χρησιμότητες...
Πάμε τώρα να δούμε, αν αυτό το "θαυματουργό" εργαλείο (πολυεργαλείο το λέω εγώ) λύνει προβλήματα.
Των ανθρώπων σίγουρα...
-Χρησιμοποιείται για…. πειθαρχία
Πειθαρχία...
Υπακοή στις εντολές, διαταγές κάποιου, συμμόρφωση σε κανόνες.
Το crate εύκολα προσφέρει αυστηρή υπακοή και.. πειθαρχία... στρατιωτική!
Ο σκύλος είναι στρατιωτάκι ακούνητο, αμίλητο αγέλαστο εκεί μέσα!
Βέβαια, το αμίλητο παίζεται ...
Μπορεί να θυμάστε κάποιοι αυτό το παλιό παιδικό παιχνίδι, όπου ένα παιδί «τα φυλάει» και μόλις τελειώσει το μέτρημα, προσπαθεί να κάνει τους ακίνητους συμπαίκτες του να κουνηθούν ή να γελάσουν.
Μόνο που αυτό ήταν παιχνίδι, είχε πλάκα και κρατούσε ελάχιστα.
Αυτό που κάνουμε στον σκύλο δεν είναι παιχνίδι, δεν έχει καθόλου πλάκα και κρατάει ώρες, μέρες, μήνες... Χρόνια...
Ο Φρανσουά Μωριάκ (Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας).
Έχει πει κάτι εξαιρετικό:
"Που τελειώνει η πειθαρχία και που αρχίζει η βαναυσότητα;
Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, χιλιάδες παιδιά (και σκυλιά θα συμπληρώσω εγώ) ζουν σε μια σιωπηλή κόλαση"
Πόσο πιο σωστό και δίκαιο είναι να μιλάμε για επικοινωνία;
-Και εννοείται, πως χρησιμοποιείται και για… τιμωρία.
Αν ο σκύλος κάνει κάτι μη αποδεκτό, η τιμωρία μέσα στο crate είναι η πρώτη λύση και ο καλύτερος τρόπος "συμμόρφωσης".
Και για να του αξίζει μια τέτοια τιμωρία, μάλλον το μασούλημα της παντόφλας, το ανέβασμα στον καναπέ, το να ζητάει φαγητό στο τραπέζι και άλλα παρόμοια, (θεωρείται πως) είναι αξιόποινες και καταδικαστέες πράξεις και πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά!
Η τιμωρία όμως, δεν διδάσκει σωστές- επιθυμητές συμπεριφορές.
Ο σκύλος εκείνη τη στιγμή εστιάζει σε αυτό που του συμβαίνει, σε αυτό που τον εξαναγκάζουμε να υποστεί και όχι σε αυτό που θέλουμε να κάνει.
Έχει αποδειχθεί, ότι η τιμωρία δεν σβήνει καμία συμπεριφορά.
Απλά την περιορίζει, την συγκρατεί, την κοιμίζει για κάποιο χρονικό διάστημα και έτσι φαίνεται ότι λειτούργησε.
Η αποτελεσματικότητα όμως εξασθενεί, μειώνεται και με τον χρόνο χάνεται, όταν σταματήσει η τιμωρία ή όταν δεν είναι παρών αυτός που τιμωρεί.
Και τότε χρειάζεται να αυξάνεται η έντασή της για να λειτουργήσει πάλι και για να ελεγχθεί η συμπεριφορά.
Αποτέλεσμα;
Να τιμωρούμε συνεχώς τον σκύλο όλο και πιο πολύ.
Και φυσικά τότε θα κάνει ότι του επιβάλουμε.
Θα δείτε τέτοιους σκύλους. Συνεργάσιμους και υπάκουους τους λένε... Όμως, φοβισμένοι και παραιτημένοι εντελώς είναι!
Η τιμωρία δείχνει ξεκάθαρα την εξουσία και την δύναμη αυτού που την επιβάλει...
Και τα αποτελέσματα, βασίζονται ακριβώς σε αυτή την ανισότητα και στον φόβο που προκαλεί.
Έτσι χάνεται η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός και χαλάει η σχέση κηδεμόνα - σκύλου εντελώς.
-Χρησιμοποιείται και για την ασφάλεια
Το κουτάβι λόγω οδοντοφυΐας, λόγω περιέργειας, αλλά και για παιχνίδι, θέλει να μασουλάει οτιδήποτε.
Κι έτσι, μπορεί να μασήσει κάποιο αντικείμενο στο σπίτι και να κινδυνέψει και να το καταστρέψει φυσικά.
Η συμβουλή που προτείνεται;
"Κλείσε τον στο crate για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Θα είναι ασφαλής εκεί μέσα και δεν θα σου καταστρέψει και το σπίτι".
"Πολύ βολικό ακούγεται". Θα σκεφτόταν ο καθένας...
Αυτός ναι, είναι ο βολικός και ο εύκολος τρόπος για τον κηδεμόνα.
Υπάρχει και πιο σωστός και δίκαιος για τον σκύλο.
Ποιος; Να μαζέψουμε τα πράγματα. Αυτά που μπορεί να βρει ή να φθάσει.
Πρόληψη το λένε!
Έτσι θα είναι είναι ασφαλείς και ο σκύλος και η περιουσία μας, χωρίς να ταλαιπωρείται ο σκύλος μας όμως.
Είναι πιο σοφό το προλαμβάνειν από το θεραπεύειν.
Και σίγουρα πιο δίκαιο από το φυλακίζειν...
Δε νομίζετε;
Γιατί το τηλεκοντρόλ πρέπει να είναι στο χαμηλό τραπεζάκι, οι παντόφλες σε πρώτη ζήτηση και τα καλώδια πεσμένα στο πάτωμα;
Είναι πρόκληση για το κουτάβι. Τα βλέπει ως παιχνίδια.
Λες και ξέρει ότι είναι χρήσιμα πράγματα; Ή ότι θα κινδυνέψει αν φάει κάτι;
Για το 2-3 χρόνων παιδί μας (επειδή ακριβώς δεν γνωρίζει) γιατί κάνουμε πρόληψη και μαζεύουμε τα πράγματα για να το προστατέψουμε, αλλά και για να μην κάνει ζημιές;
Θα το κλειδώναμε κάπου;
Έχω ακούσει ως επιχείρημα, πως και το μωρό το βάζουμε στην κούνια.
Μα γίνεται να βάλουμε το μωράκι που δεν περπατάει να κοιμηθεί στο κρεβάτι ή να το ξαπλώσουμε στο πάτωμα; Κι αν το κάνουμε για λίγο, μόνο με την προσοχή μας πάνω του.
Όταν αρχίσει να περπατάει και να κινείται και όταν μπουσουλάει, ελεύθερο το αφήνουμε να κινηθεί.
Εκεί είναι που χρειάζεται να κάνουμε την πρόληψη.
Και φυσικά, ούτε και των λίγων ημερών κουτάβι, που δεν έχει αρχίσει να περπατάει, χρειάζεται κάποιον μεγάλο χώρο. Η αγκαλιά της μαμάς του φθάνει και περισσεύει.
Μέχρι να περπατήσει όμως.
Μετά, όταν έρχεται στο σπίτι μας δύο μηνών μπορεί και τριών και μεγαλύτερο κάποιες φορές, τότε και θέλει και πρέπει να είναι ελεύθερο να κινείται.
Όμως, προτιμάμε για την ασφάλεια να του στερήσουμε ζωή.
Γιατί όλοι ξέρουμε, πως η ζωή είναι κίνηση! Είναι έξω και πέρα από κάθε είδος κλουβιού.
Και δεν είναι μόνο φαγητό, νερό, ασφάλεια και κάποιες "τζούρες" ελευθερίας. Είναι και πολλά άλλα...
Να θυμίσω, ότι μπήκαμε (με την πανδημία) για την ασφάλειά μας στην θέση που τον βάζουμε και καταλάβαμε, πως η στέρηση ελευθερίας ακόμα κι αν γίνεται για καλό σκοπό, ακόμα κι αν σου "σερβίρεται" όμορφα, δεν αντέχεται!
Νιώσαμε, ότι μας έχουν εγκλωβίσει, μας έχουν φυλακίσει μέσα στα ίδια μας τα σπίτια.
Κι ας είχαμε όλες τις ανέσεις και την επιλογή να βγούμε για εργασία, ψώνια, περίπατο κι ας είχαμε την λογική να καταλάβουμε το γιατί;
Το μόνο που θέλαμε και περιμέναμε με αγωνία, ήταν η μέρα πουν θα μας έδιναν πίσω την ελευθερία μας".
Ή μήπως κάνω λάθος;
Ο Καρλ Πόπερ (Αυστριακός φιλόσοφος και καθηγητής) έχει πει:
"Πρέπει να επιδιώκουμε την ελευθερία και όχι μόνο την ασφάλεια, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί μόνο η ελευθερία μπορεί να καταστήσει την ασφάλεια ασφαλή".
Είναι σαν την υπερπροστασία των γονιών που καταπιέζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους για χάρη της ασφάλειας, που καταλήγουν να τους στερούν πολλά πράγματα και εμπειρίες και τα εμποδίζουν να ζήσουν φυσιολογικά. Τους στερούν ζωή!
Όμως, είναι πολύ επισφαλής αυτή η ασφάλεια!
Πρόληψη λοιπόν!
Και μετά... διέξοδοι για το μάσημα.
Υπάρχουν πολλά ειδικά παιχνίδια, που είναι κατάλληλα και θα το βοηθήσουν να ανακουφίζεται από την δυσφορία και τον πόνο.
Όχι όλα μαζί γιατί θα τα βαρεθεί, καλό είναι να τα εναλλάσσουμε.
Προσοχή μόνο, είναι πολύ σημαντικό να είναι ασφαλή για να μην κινδυνέψει μασώντας ή καταπίνοντας κάτι.
Επίσης... εκτόνωση, απόσπαση προσοχής, όπου χρειάζεται όταν είμαστε παρόντες.
Παιχνίδια μόνο ήρεμα και ολιγόλεπτα μαζί του και όχι αυτά που μπορεί να ενισχύσουν συμπεριφορές που δεν θα θέλουμε αργότερα. Όπως κυνηγητό, τραβήγματα, κυλίσματα, σπρωξίματα και γενικά οτιδήποτε έντονο.
Είναι πολύ σημαντικό να περνάμε χρόνο μαζί του!
Συντροφιά και πολλή αγάπη!
Όπως κάνουμε και με το μωράκι.
Επειδή το κουτάβι δεν κλαίει, θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε; Μα αν δεν το κάνουμε και δεν του παρέχουμε όλα αυτά, θα ψάξει μόνο του να βρει τρόπους και διεξόδους.
Όταν θα λείπουμε ή όταν δεν μπορούμε να επιβλέπουμε και να ασχοληθούμε, δεν είναι πολύ καλύτερα να το βάλουμε σε ένα δωμάτιο με την σωστή πρόληψη και ασφαλείς συνθήκες; Επίσης υπάρχουν πορτάκια, μπορούμε να κλείνουμε κάποιες πόρτες κλπ.
Υπάρχουν λύσεις, αν το θελήσουμε. Γιατί να το καθηλώνουμε;
Μια μεταβατική περίοδος είναι που έχει ανάγκη να το βοηθήσουμε να την περάσει ήρεμα, ομαλά και όσο γίνεται πιο ανώδυνα.
-Τουαλέτα
Ένα επίσης τεράστιο κεφάλαιο στην εκπαίδευση με crate είναι η τουαλέτα.
Μεγάλο πρόβλημα για όλους τους κηδεμόνες που αποκτούν κουτάβι.
Το "δυνατό" επιχείρημα για την χρήση του;
Δεν λερώνει την φωλιά του, άρα θα κρατιέται και έτσι θα μάθει...
Μέχρι όμως να καταλάβει, αλλά και αν δεν το προλάβουμε ή δεν το δούμε (θέλει παρατήρηση ) γιατί λείπουμε, κοιμόμαστε, είμαστε απασχολημένοι, το ξεχάσουμε;
Θα κάθεται και θα κοιμάται πάνω στις ακαθαρσίες του;
Ή μήπως θα αρχίσει να τα τρώει;
Κάποια κουτάβια που γεννήθηκαν ή έζησαν σε κλουβί, έμαθαν να τα τρώνε για να καθαρίζουν τον χώρο που θα κάτσουν και θα κοιμηθούν.
Αφού χώρος δεν υπάρχει!
Μια κυρία πριν μέρες μου είπε: "Δεν άντεχα να τον βλέπω εκεί μέσα, αλλά κυρίως δεν μου άρεσε γιατί τον έβρισκα λερωμένο. Το πέταξα ".
Επίσης, όταν κλαίει ή γαβγίζει μέσα στο κλουβί, η συμβουλή είναι ανάλογα με την μέθοδο!
Ή μάλωμα και χτύπημα το κλουβί ή σκέπασμα με κουβέρτα (κάτι σαν μπουντρούμι δηλαδή; Μάλλον χειρότερο) ή αγνόηση.
Σε καμία περίπτωση να μην του ανοίγουμε, αλλιώς θα μάθει πως όταν κλαίει βγαίνει έξω και δεν θα εξοικειωθεί με το κλουβί, δεν θα μάθει να κάθεται μέσα.
Κι όταν φωνάζει-ειδοποιεί γιατί θέλει να βγει να κάνει τις ανάγκες του;
Το αγνοούμε για να μην χάσουμε την εκπαίδευση του κλουβιού;
Άρα το αναγκάζουμε να κρατηθεί και να πιεστεί πολύ...
Για πόσο; Μέχρι να σκάσει;
Και μετά;
Θα αναγκαστεί φυσικά να κάνει τις ανάγκες του μέσα...
Τουαλέτα πάμε όταν το χρειαζόμαστε!
Είναι μια φυσιολογική ανάγκη όλων μας!
Στον σκύλο, στερούμε το δικαίωμα, την επιλογή και φυσικά τον αγχώνουμε!!
Ποιο είναι το σωστό;
Πρόγραμμα εκμάθησης τουαλέτας.
-Παρατήρηση, κάθε πότε θέλει;
Συνήθως μετά από φαγητό, νερό, ύπνο, παιχνίδι, εκπαίδευση, επισκέψεις.
-Διάβασμα γλώσσας σώματος.
Ποιες κινήσεις-σήματα κάνει για να μας προειδοποιήσει; Μυρίζει έντονα στο πάτωμα, κλαψουρίζει, κάνει κύκλους γύρω από ένα σημείο, κάθεται απότομα, ενθουσιάζεται υπερβολικά, φεύγει από τον χώρο, μπορεί να πηγαίνει προς την πόρτα.
-Επιβράβευση, όταν επιτυγχάνεται ο στόχος.
-Αγνόηση, όταν υπάρχουν ατυχήματα
Γιατί θα υπάρξουν... Μέχρι να καταλάβει και μέχρι κι εμείς να καταλάβουμε
Ε και; Μήπως με το crate δεν υπάρχουν;
Και είναι πολύ χειρότερα γιατί λερώνεται κιόλας...
-Και κυρίως, όχι τιμωρίες και μαλώματα γιατί δεν θα κάνει τις ανάγκες του ούτε στην βόλτα παρουσία μας, άμα φοβάται.
Και όταν θα λείπουμε;
Μέχρι να μπούμε σε μια σειρά, μπορούμε να κάνουμε ότι και με το μάσημα. Σε ένα δωμάτιο με την σωστή πρόληψη ή πορτάκια ασφαλείας όπου μπορούμε ή κλείσιμο κάποιες πόρτες να μην κυκλοφορεί παντού.
Είναι κι αυτή, μια μεταβατική περίοδος και μία διαδικασία που απαιτεί κατανόηση, σωστούς και κυρίως προσεκτικούς χειρισμούς για να εξελιχθεί χωρίς προβλήματα.
Σωστή διαχείριση της κατάστασης χρειάζεται και υπομονή.
Θα περάσει...
-Άγχος αποχωρισμού
Τι να πω εδώ;
Έχει άγχος και τον αγχώνουμε περισσότερο; Έτσι θα λύσουμε το πρόβλημα του σκύλου;
Ακόμα κι αν έχει μάθει από μικρός να μπαίνει και να κάθεται, αυτό σημαίνει, ότι θα μείνει ήρεμος και όταν λείπουμε;
Αφού το άγχος το δημιουργεί η απουσία μας.
Το μόνο που μπορεί να προλάβουμε, είναι οι ζημιές στα πράγματα μας από το μάσημα.
Ο σκύλος μας όμως, εξακολουθεί να υποφέρει και προσπαθεί να ανακουφιστεί από το άγχος με κάποιες συμπεριφορές.
Δεν έχει πρόθεση να καταστρέψει την περιουσία μας. Ούτε μας εκδικείται επειδή τον αφήνουμε μόνο του, όπως πιστεύουν κάποιοι κηδεμόνες.
Όσο για τις άλλες συμπεριφορές, (γάβγισμα, ουρλιαχτό, κλάμα, τουαλέτα) , δεν μπορούμε να τις εμποδίσουμε με τον εγκλεισμό, θα συνεχίσει να τις έχει.
Ακόμα και να τραυματιστεί μπορεί, στην προσπάθεια του να βγει, άμα νιώσει παγιδευμένος.
Κι έτσι η κατάσταση μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη!
Έχω πάρα πολλά παραδείγματα σκύλων που ταλαιπωρήθηκαν μέσα στο crate.
Θα αναφέρω μόνο μια περίπτωση, που μου είπε κηδεμόνας πριν λίγο καιρό.
Σκύλος με άγχος αποχωρισμού που έκανε ζημιές στο σπίτι, προτάθηκε όσο θα λείπουν να μπαίνει στο crate.
Όταν γύριζαν στο σπίτι, αντίκρυζαν ένα θέαμα σοκαριστικό.
Ο σκύλος ήταν βρεγμένος, σα να είχε κάνει μπάνιο μόλις...
Από τι; Από τα σάλια του...
Το άγχος αποχωρισμού, είναι μια ψυχολογική κατάσταση και ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν λύνεται με εγκλεισμό.
Και σίγουρα δεν λύνεται με συμβουλές και λύσεις του ποδαριού.
Γιατί διακινδυνεύει κανείς να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα.
Όταν καταλάβουμε τι συμβαίνει, χρειάζεται άμεσα βοήθεια ο σκύλος μας και ειδική αντιμετώπιση.
Με σταδιακή, αργή απευαισθητοποίηση και σωστές τεχνικές από έμπειρους ειδικούς και γνώστες του συγκεκριμένου προβλήματος.
Χρειάζεται κατανόηση, προσπάθεια και υπομονή.
Αν θέλουμε να τον βοηθήσουμε να μην υποφέρει, όταν λείπουμε και όχι απλά και μόνο να σώσουμε τα πράγματά μας. Αυτά μπορούμε να τα προστατέψουμε με πρόληψη, ασφαλείς συνθήκες, σωστή διαχείριση χώρου.
Εκείνος μόνο ξέρει, που ακριβώς μπορεί να νιώσει καλύτερα όταν λείπουμε.
Κι αν θελήσει να τρυπώσει κάπου, θα βρει. Κάτω από το τραπέζι, πίσω από τον καναπέ, κάτω από το κρεβάτι;
Όμως, εκεί θα είναι δική του η επιλογή και το σημαντικότερο;
Θα έχει και την επιλογή της διαφυγής!
Αν και το σύνηθες, (μετά από μαρτυρίες κηδεμόνων που βιντεοσκόπησαν τον σκύλο τους όταν έλειπαν) είναι να περιμένει
πίσω από την πόρτα μέχρι να γυρίσουν, την περισσότερη ώρα.
-Εξοικείωση για κτηνιατρείο, μέσα μεταφοράς.
Αν χρειαστεί να μείνει σε κτηνιατρείο (μπορεί και ποτέ), προφανώς θα έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, πχ χειρουργείο, βαρύ τραυματισμό, κάποια σοβαρή κατάσταση. Γιατί για κάτι απλό ή διαχειρίσιμο από τον κηδεμόνα (θέλω να πιστεύω) δεν θα τον αφήναμε.
Αν είναι μετά από νάρκωση, σε ηρέμηση κλπ το κλουβί θα είναι το πρόβλημα;
Άλλωστε, ακόμα κι αν έχει εξοικειωθεί και έχει μάθει να μένει και να μην αντιδρά μέσα στο κλουβί στο σπίτι, τίποτα δεν μας διασφαλίζει ότι θα μείνει ήρεμα και στο κλουβί του κτηνιατρείου.
Εκεί υπάρχουν τόσα άλλα για να τον αγχώσουν.
Το άγνωστο περιβάλλον, οι άγνωστοι άνθρωποι που θα παραβιάζουν τον χώρο που θα βρίσκεται και θα τον πιέζουν για να του κάνουν ένεση, περιποίηση τραύματος, να του δώσουν φάρμακα.
Αλλά και οι άλλοι σκύλοι που μπορεί να κλαίνε και να γαβγίζουν ασταμάτητα εκεί μέσα.
Και στο αεροπλάνο υπάρχουν διαδικασίες κουραστικές και στρεσογόνες καταστάσεις για τον σκύλο και δεν αποφασίζει κανείς εύκολα (από όσο γνωρίζω τουλάχιστον) να τον πάρει μαζί σε ένα γρήγορο ταξίδι (εκδρομή, εργασία).
Όμως, αν κάποιοι θέλουν να τον παίρνουν μαζί σε συχνά ταξίδια ή κάποιοι άλλοι θα τον πάρουν σε ένα προγραμματισμένο ταξίδι (αλλαγή διαμονής, διακοπές) τότε υπάρχει λόγος, αλλά και χρόνος να του το γνωρίσουν.
Αλλά και πάλι, το κλουβί δεν θα είναι το μόνο πρόβλημα, αφού κι εκεί θα υπάρχουν ξέχωροι λόγοι για να αγχωθεί.
Δεν θα έβαζα ποτέ τους σκύλους σε τέτοια διαδικασία (κάθε μέρα, ποιος ξέρει για πόσο; Ίσως για πάντα για να μην ξεσυνηθίσουν;) για την περίπτωση που ΜΠΟΡΕΙ να χρειαστεί ΚΑΠΟΤΕ να νοσηλευτούν ή να μπουν σε αεροπλάνο.
Για το πλοίο δεν το αναφέρω καν.
Καμπίνα και εναλλακτικά κατάστρωμα. Αν τον θεωρούμε οικογένεια, δεν θα τον "παρκάρουμε" μέσα σε ένα κλουβί όπως παρκάρουμε και το αμάξι μας.
Όσο για το ταξίδι με αυτοκίνητο;
Έχω δει πολλούς που βάζουν τον σκύλο μέσα στο crate στο πορτ μπαγκάζ.
Τι να σχολιάσω εδώ;
Τι είναι ο σκύλος; Αποσκευή;
Στο πίσω κάθισμα με ζώνη ασφαλείας, πιασμένη από το σαμαράκι του.
Επιπλέον βοηθητικές συμβουλές για την χρήση του crate ...
Προτείνεται να βάζουμε το crate στο δωμάτιο που καθόμαστε, για να μη νιώθει μοναξιά ο σκύλος...
Δηλαδή θα βλέπει, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει και να ζήσει τίποτα μαζί με την οικογένεια.
Απλά θα βλέπει...
Πως θα νιώθει άραγε;
Μου θυμίζει την παροιμία "Όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια"
Ας δούμε ένα υποθετικό σενάριο:
Μας συμβαίνει κάτι (ένα θέμα υγείας, όχι σοβαρό πχ ένα σπασμένο πόδι, κάτι τέλος πάντων), αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακίνητοι στο κρεβάτι για ένα χρονικό διάστημα.
Όλοι οι άλλοι κινούνται, μπαίνουν βγαίνουν, παίζουν, πάνε βόλτες, κάνουν πράγματα μαζί σαν οικογένεια κι εμείς εκεί. Καθόμαστε και τους κοιτάζουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Ή σχεδόν τίποτα... Γιατί εμείς έχουμε την τηλεόραση, το κινητό, βιβλία, κάποιο επιτραπέζιο να παίξουμε με άλλους και γενικά υπάρχουν πράγματα να απασχοληθούμε για να περνάει η ώρα για μην βαριόμαστε.
Γιατί αλλιώς δεν περνάει με τίποτα.
Κι όμως, περιμένουμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό για να σηκωθούμε και να βγούμε πάλι στην δράση και στην πραγματική ζωή.
Δεν αντέχεται η αδράνεια, η απραξία, η στασιμότητα, η μονοτονία!
Όχι πως είναι αντιπροσωπευτικό το παράδειγμα (καμία σχέση), απλά έτσι, για να προσπαθήσουμε να μπούμε έστω και λίγο στην θέση του.
Ο σκύλος μέσα στο crate γιατί να μην πλήττει;
Επειδή του βάλαμε 2,3,5 παιχνίδια που μετά από λίγη ώρα θα τα βαρεθεί (όπως τα παιδιά) και δεν θα τους δίνει καμία σημασία;
Αλήθεια, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι περνάει ωραία εκεί μέσα;
Ποια είναι η απόδειξη;
Μήπως επειδή μπαίνει μόνος του;
Μια περίπτωση είναι να τον τρομάξαμε. Τρέχοντας θα πάει κιόλας.
Μα ακόμα κι αν μπαίνει για φαγητό, το παιχνίδι και δεν κάνει καμία προσπάθεια να βγει, μην ξεχνάμε, ότι έτσι έμαθε.
Αυτοματοποιηνένη συμπεριφορά!
Εμείς τον μάθαμε ...
Ή μήπως είναι απόδειξη το ότι σταμάτησε να διαμαρτύρεται ή ότι κοιμάται;
Γιατί κουράστηκε ίσως;
Βολεύει να ερμηνεύεται ως ηρεμία η παραίτηση;
Έχει κι άλλη επιλογή;
Κι εδώ, ας θυμηθούμε τον αλυσοδεμένο ελέφαντα του Χόρχε Μπουκάι.
Αυτό το πανίσχυρο και θεόρατο ζώο, ήταν δεμένο σε ένα πολύ μικρό πασσαλάκι που θα μπορούσε με μια ελάχιστη κίνηση να το βγάλει και να ελευθερωθεί.
Όμως στο μυαλό του ήταν ακόμα ριζωμένη η αδυναμία του, όταν προσπάθησε πολλές φορές
από την εποχή που ήταν μικρός.
Αυτήν του την προσπάθεια την επαναλάμβανε σε καθημερινή βάση, μέχρι μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, γράφει ο Μπουκάι, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Κι έτσι η σκλαβιά του έγινε συνήθεια.
Ο σκύλος μας συνήθισε την σκλαβιά (τον περιορισμό, αν το θέλετε έτσι) που του μάθαμε και συμβιβάστηκε;
Δέχθηκε τη μοίρα του;
Ο Ντοστογιέφσκι λέει, πως "Ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσεις κάποιον να δραπετεύσει, είναι να βεβαιωθείς ότι ποτέ δεν θα μάθει ότι είναι φυλακή".
Μου έρχεται στο μυαλό ο Φιντέλ, ένα πανέμορφο, τεράστιο, αγέρωχο τσοπανόσκυλο που πήγαινε μόνο του να μπει στο κλουβί, μόλις του το ζητούσαν.
"Κοίτα πάει μόνος του όταν του το πω" καμάρωνε ο άνθρωπος.
Μόλις τον κλείδωσε, ξάπλωσε και κοιτούσε πέρα μακριά. Κάπου κάπου έριχνε και καμιά ματιά στην παρέα μας.
Καμία αντίσταση, κανένα πρόβλημα κι όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Ο σκύλος "ήρεμος" θα έλεγες και οι άνθρωποι χαρούμενοι που του είχαν μάθει κάτι τέτοιο.
Μόνο που δεν μπήκαν ούτε μία στιγμή στον κόπο να τον κοιτάξουν κατάματα, γιατί τότε θα είχαν δει την απέραντη θλίψη που είχε στο βλέμμα του!
Δεν ρώτησα, αν το έμαθε με κακό ή "καλό" τρόπο και ούτε είχε καμιά σημασία για μένα.
Ακολουθώντας το ρεύμα...
Θα ήθελα να μοιραστώ δυό τρεις ιστορίες, για να καταλάβει κανείς το μέγεθος και το πόσο έχει πεισθεί ο περισσότερος κόσμος γι' αυτό το "θαυματουργό" εργαλείο και τα καταπληκτικά οφέλη από την χρήση του!
Και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, να πω ότι το crate έχει γίνει το νέο έπιπλο, σχεδόν σε κάθε σπίτι που έχει σκύλο.
Δίπλα στον καναπέ, κοντά στην τηλεόραση, παραδίπλα από το τραπεζάκι του χολ, κολλητά στο κομοδίνο, παραπέρα από το πλυντήριο στο μπάνιο, ακόμα και σε αποθήκη...
Και... φαντασία να έχει κανείς, μπορεί να το σκεφθεί οπουδήποτε μέσα στο σπίτι.
Θα αναφέρω μια συζήτηση κάτω από ένα ποστ.
Μια κυρία αναστατωμένη, ρωτάει πως να κινηθεί για ένα σκύλο που τον ακούει να κλαίει μέρα νύχτα και ανακαλύπτει, ότι είναι σε ένα μπαλκόνι κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί.
Κάποιος της λέει να δράσει αμέσως και να καλέσει την αστυνομία.
Υπάρχουν και κάποιοι που ρωτούν: "Είναι σίγουρα κλουβί ή μήπως είναι crate εκπαίδευσης;"
Τι διαφορά υπάρχει; ρωτάει αυτός ο κύριος.
"Ε άμα τον εκπαιδεύει δεν υπάρχει πρόβλημα" απαντά μια κυρία.
Και κάποιοι άλλοι συμφωνούν: "Ναι ναι το crate είναι εργαλείο εκπαίδευσης".
Ο ένας μόνο θεώρησε αυτονόητο να αντιδράσει και όλοι οι άλλοι το θεώρησαν φυσιολογικό αν ήταν crate εκπαίδευσης...
Τι λέτε καλοί μου άνθρωποι;
Το ότι είναι crate και όχι οποιοδήποτε άλλο κλουβί, αυτό απαλλάσσει τον άνθρωπο;
Ένας σκύλος είναι σε ένα μπαλκόνι, κλειδωμένος μέσα σε ένα κλουβί για μέρες, κλαίει και φωνάζει χωρίς σταματημό και δεν υπάρχει πρόβλημα, αν εκπαιδεύεται;
Άλλη περίπτωση, σε άλλη γειτονιά (μαρτυρία γείτονα).
Σκύλος για 3 ολόκληρους μήνες ζούσε μόνιμα μέσα στο crate και δεν σταμάτησε να κλαίει σπαρακτικά ούτε λεπτό.
Από που το κατάλαβε; Κοπανιόταν στα σύρματα του κλουβιού μέρα νύχτα.
Στις όποιες συστάσεις, η απάντηση ήταν: "Εκπαιδεύεται να μένει στο crate και δεν σου πέφτει λόγος... Θα κάνω ότι θέλω στο σπίτι μου και με τον σκύλο μου..."
Πως δόθηκε η λύση;
Όταν χτυπούσε τον σκύλο γιατί έσπασε το κλουβί, οι φωνές του ανθρώπου και τα ουρλιαχτά του σκύλου ξεσήκωσαν την γειτονιά.
Πολλές οι περιπτώσεις, αλλά εδώ σταματάω.
Αναρωτιέμαι όμως... Τους σκύλους αυτούς, ευτυχώς υπήρξαν άνθρωποι που τους άκουσαν, τους λυπήθηκαν και αντέδρασαν.
Τι γίνεται με τους αμέτρητους σκύλους που βιώνουν, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο τα ίδια, αλλά δεν τους ακούει κάποιος για να τους βοηθήσει;
Τι γίνεται με εκείνους που έπαψαν να διαμαρτύρονται γιατί είναι φοβισμένοι ή γιατί κουράστηκαν;
Και ακόμα χειρότερα, τι γίνεται όταν ακούγονται, αλλά αδιαφορούν όσοι τους ακούνε;
Πως μπορείς να ξέρεις τι κάνει κάποιος στο σπίτι του;
Αλίμονο στους σκύλους που ζουν σε τέτοιες συνθήκες πίσω από τις κλειστές πόρτες... Αυτό μόνο έχω να πω.
Ακόμα και στο καταφύγιο, υπάρχει μια ελπίδα να υιοθετηθεί κάποια στιγμή ο σκύλος.
Και αυτόν που είναι δεμένος στην αυλή, μπορεί κάποιος να τον δει και να αντιδράσει, να τον βοηθήσει...
Ο σκύλος που ζει στο crate, τι ελπίδα έχει να αλλάξει αυτό, όταν έχει βολέψει μια χαρά τους ανθρώπους;
Τα άκρα... και στη μέση το crate...
Μιλούσα με κάποιον τελευταία, ο οποίος είναι φανατικός υπέρμαχος του crate.
Ατελείωτες ώρες (μπορεί και 20) οι σκύλοι 5, 7 και 9 χρόνων, μέσα στο κλουβί, από κουτάβια.
Όταν βγαίνουν έξω γαβγίζουν ακόμα και στον αέρα... Που λέει ο λόγος...
Κάποια στιγμή με ρωτάει:
"Γιατί κάνουν σαν τρελοί από την χαρά τους μόλις με βλέπουν, αφού λες ότι δεν τους αρέσει που τους βάζω στο crate;"
Του λέω, μήπως γιατί όταν σε βλέπουν είναι η στιγμή που τους ανοίγεις ή που περιμένουν να ανοίξεις την πόρτα της ελευθερίας;
Παύση για λίγο...
Και μετά μου λέει: "Στο ένα άκρο είναι αυτοί με το ρεύμα (ηλεκτρικό κολάρο), εγώ είμαι στη μέση κι εσύ είσαι στο άλλο άκρο.
Τους αγαπάω τους σκύλους μου, ξοδεύω πολλά χρήματα, τους δίνω το καλύτερο φαγητό και στερούμαι πράγματα εγώ για να μην τους λείψει τίποτα".
Του λέω:
"Δεν αμφισβητώ την αγάπη σου, αλλά είσαι σίγουρος πως ξέρεις, τι δίνει χαρά στους σκύλους σου;
Το ότι τους στερείς την ελευθερία κινήσεων και ζωής, πιστεύεις ότι γίνεται να αντικατασταθεί με την αγάπη σου και όσα κάνεις γι' αυτούς;
Το ότι ξοδεύεις πολλά χρήματα (αδιάφορο για τους σκύλους σου), μικραίνει το γεγονός ότι τους εξαναγκάζεις να ζουν έτσι;
Τους αγαπάς, αλλά γιατί τους έχεις τους σκύλους, άμα είναι να ζουν μέσα στο κλουβί και να τους δίνεις την ελευθερία με το σταγονόμετρο;
Και η συντροφιά, η επαφή μαζί τους, η επικοινωνία, η αλληλεπίδραση, η οικογενειακή θαλπωρή;
Πως; Που; Πότε; Στον ελάχιστο χρόνο ελευθερίας που τους δίνεις;"
Έχουμε πει πολλά ακόμα και κάποια στιγμή, (προς μεγάλη μου έκπληξη) , άρχισε να κλαίει... Και μένω άφωνη... Και κόβω την συζήτηση μαχαίρι εννοείται...
Δεν ξέρω γιατί έκλαψε;
Εκείνος όμως... ξέρει...
Ο σεβασμός είναι το κέντρο
Έχει τεράστια σημασία το πως συμπεριφερόμαστε στον σκύλο μας και όχι μόνο το πως νιώθουμε.
Είναι άλλο αγαπώ και άλλο σέβομαι!
Άλλωστε, είναι τόσο υποκειμενικός ο τρόπος που αγαπάμε.
Και μην ξεχνάμε, πως στο όνομα της αγάπης (το λέω πολύ συχνά) έχουν γίνει τα περισσότερα λάθη και τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Ο σεβασμός δεν είναι άκρο φίλε μου!
Είναι το κέντρο και το επίκεντρο! Για τα πάντα!
Και όταν σεβόμαστε κάποιον, δεν του καταπιέζουμε τις ανάγκες, δεν καταπατάμε τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του, δεν αδιαφορούμε για τα συναισθήματα του και δεν του στερούμε ζωή!
Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει σεβασμός. Τον εφαρμόζουμε όμως;
Στο βιβλίο "Το δένδρο των αξιών" ο Ισπανός συγγραφέας πανεπιστημιακός και παιδαγωγός Εστέβε Πουχόλ Πονς, έχει συγκεντρώσει τις πιο σημαντικές αξίες!
Τον σεβασμό τον έχει ως κορμό του δένδρου και κλαδιά όλες τις άλλες αξίες. Την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την δικαιοσύνη, την συμπόνια, την υπομονή κλπ.
Όλες αλληλοεξαρτώμενες, αλλά δεν μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς τον σεβασμό!
Το βιβλίο αυτό, είναι ένα εργαλείο για παιδιά για να κατανοήσουν τις έννοιες των αξιών.
Να ένα εργαλείο χρήσιμο! Από αυτά που ανοίγουν το μυαλό και την καρδιά!
Γιατί τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται είτε για συμμόρφωση και τιμωρία είτε για "μάθηση" με εγκλωβισμό, με καταπίεση, με στέρηση κινήσεων και ζωής, δεν πρέπει να είναι εκπαιδευτικά και σίγουρα δεν είναι αθώα.
Ταλαιπωρούν και κλείνουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας.
Το crate είναι απλά ένα κλουβί που κάνει μόνο την δουλειά του ...
Πάρα πολλοί κηδεμόνες απευθύνονται σε μένα, ενώ έχουν προσπαθήσει να λύσουν θέματα, βάζοντας τον σκύλο στο crate, μετά από συμβουλές ειδικών.
Για διάφορες συμπεριφορές: "Πήδημα πάνω στους επισκέπτες και στους ίδιους, μάσημα αντικειμένων, δάγκωμα για να παίξει, ενόχληση στο φαγητό,
τουαλέτα μέσα στο σπίτι, ανέβασμα στο κρεβάτι-καναπέ, γάβγισμα στο μπαλκόνι, παιχνίδι με τη σφουγγαρίστρα, πρόβλημα με τον άλλο σκύλο, κυνήγι στην γάτα, γρύλισμα στα παιδιά, διάφορες φοβίες, επιθετικότητα στους ίδιους κλπ".
Εύλογη απορία και ερώτηση αυτών των κηδεμόνων:
"Μου είπαν να τον βάζω στο crate. Μα όταν τον έκλεινα, εννοείται πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και να ενοχλήσει πουθενά.
Όμως δεν έμαθε τίποτα...Όταν βγαίνει από το κλουβί συνεχίζει να κάνει τα ίδια... Και δεν ησυχάζει ποτέ, πάει πέρα δώθε συνέχεια, μυρίζει, ψαχουλεύει.
Αυτό είναι εκπαίδευση;
Εγώ θέλω να μάθει και να είναι ελεύθερος; ...Γίνεται αυτό; "
Τι ζητούσαν οι άνθρωποι;
Να μάθει κάποια πράγματα και να λύσουν κάποια θέματα και όχι απλά να τα εμποδίζουν με την απομόνωση, για να έχουν μια καλή συμβίωση, ζώντας κοντά τους ο σκύλος τους και όχι κλειδωμένος.
Πολλά ζητούσαν;
Όχι!
Αλλά... Τι να σου κάνει και το crate;
Ένα απλό κλουβί είναι... που η δουλειά του είναι αυτή και μόνο αυτή! Να περιορίζει, να απομονώνει, να εγκλωβίζει!
Αυτά μόνο μπορεί να προσφέρει και τα κάνει και πολύ καλά μάλιστα.
Τίποτα άλλο...
Είπαμε... είναι "πολυεργαλείο" αλλά δεν είναι και το μαγικό κλουβί...
Με την απομόνωση δεν διδάσκουμε
Στα 17 χρόνια που είμαι στην εκπαίδευση, δεν έχω χρησιμοποιήσει το κλουβί ποτέ
και νιώθω πολύ όμορφα γι' αυτό!
Δεν τον θεωρούσα σωστό και δίκαιο τρόπο για να μάθει ο σκύλος.
Αυτούς που έβρισκα ήδη, αναλάμβανα την εκπαίδευση με την προϋπόθεση να σταματήσει η χρήση του.
Άλλωστε και η εμπειρία μου απέδειξε, ότι όχι μόνο δεν είναι δίκαιος τρόπος, αλλά δεν μαθαίνει κιόλας.
Δεν του διδάσκει τίποτα, δεν μπορεί να μάθει ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι, εμποδίζει αλλά δεν αλλάζει αυτές που δεν θέλουμε και μάλιστα μπορεί να χειροτερέψουν και να δημιουργηθούν κι άλλα προβλήματα.
Δεν διδάσκει στον σκύλο έλεγχο, ούτε ηρεμία, ούτε αποφόρτιση από κάποιο συναίσθημα.
Αντίθετα, διακινδυνεύουμε να τον αναστατώσει, να τον συγχύσει και να τον αποσυντονίσει, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται περισσότερο να ηρεμήσει.
Ας το δούμε λογικά.
Πως θα μάθει και πως θα εξοικειωθεί, όταν τον αποκλείουμε από την καθημερινότητα, όταν του στερούμε την συχνή επαφή και επικοινωνία με οτιδήποτε και οποιονδήποτε βρίσκεται έξω από το κλουβί;
Άμα δεν του δίνουμε την δυνατότητα για εξερεύνηση, γνωριμία, μυρωδιές μέσα στο σπίτι, κάθε φορά που θα βγαίνει από το κλουβί θα είναι σα να πηγαίνει σε νέο περιβάλλον.
Οπότε η περιέργεια και η ανάγκη για εξερεύνηση, θα είναι στο φουλ.
Αλλά και η ανησυχία, η δραστηριότητα, η ενέργεια, θα είναι (απόλυτα φυσιολογικά) στο πολλαπλάσιο από την ακινησία.
Και φυσικά, όσο λιγότερο τον φέρνουμε σε επαφή με πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επιφυλακτικότητα, ανασφάλεια, άγχος, φόβο και στο τέλος και σε επιθετικότητα.
Όλες φυσιολογικές αντιδράσεις και συμπεριφορές.
Είναι ο δικός του τρόπος ικανοποίησης κάποιας ανάγκης και επιθυμίας, είναι η έκφραση της διάθεσης και της συναισθηματικής του κατάστασης, σε μια προσπάθειά του να ενταχθεί στο σπίτι, στην οικογένεια και στην ζωή που τον υποχρεώνουμε να ζήσει.
Αυτές τις συμπεριφορές, εμείς βιαζόμαστε να τις ερμηνεύσουμε ως προβληματικές, του χρεώνουμε λάθη (ο σκύλος όμως δεν κάνει λάθη, απλά ακούει τα ένστικτά του)
και του φορτώνουμε ένα σωρό ανυπόστατες ταμπέλες.
Κακή επικοινωνία είναι αυτό!
Και η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά και μόνο εμάς!
Γιατί ο σκύλος δεν γνωρίζει την γλώσσα μας (κάτι που ξεχνάμε συχνά) και ούτε ήρθε στο σπίτι μας με εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς. Το λέω πάντα στους κηδεμόνες.
Είναι δική μας υποχρέωση να μάθουμε να τον διαβάζουμε, να ενημερωθούμε για την δική του γλώσσα σώματος και να ψάξουμε να βρούμε τρόπους σωστής επικοινωνίας, ώστε να τον καθοδηγήσουμε με υπομονή, με τρυφερότητα, με καλή διάθεση για συνεργασία και πάντα με σεβασμό στις ανάγκες και στα συναισθήματά του.
Θα μάθει όσα θέλουμε, όταν κινείται ελεύθερα κοντά μας. Έτσι γνωρίζει πράγματα, αποκτά εμπειρίες, δουλεύει το μυαλό του, αναπτύσσει δεξιότητες, προσαρμόζεται σε διάφορες καταστάσεις, κοινωνικοποιείται, εξοικειώνεται με τα πάντα, διαμορφώνεται η προσωπικότητά του.
Αντί γι' αυτό, εμείς τον κλειδώνουμε μέσα στο κλουβί, καταπιέζοντας έτσι τις ανάγκες του, αδιαφορώντας για τα συναισθήματά του, στερώντας του ελευθερίες και θέλουμε - περιμένουμε να μάθει, να υπακούει, να συνεργάζεται, να πειθαρχεί, να ηρεμεί, να αλλάξει.
Απαιτούμε να συμβιβαστεί εύκολα με τόσους όρους και κανόνες και να προσαρμοστεί γρήγορα στην δική μας καθημερινότητα και στον δικό μας κόσμο.
Βιαζόμαστε να τον κάνουμε έναν καλό "πολίτη" και έναν ακόμα καλύτερο συγκάτοικο...
Να τον κάνουμε καλό πολίτη και συγκάτοικο (για να έχουμε μια καλή συμβίωση), αλλά ας επιλέξουμε τον τρόπο και την μέθοδο που θα είναι βασισμένη στον σεβασμό πρωτίστως, στην σωστή επικοινωνία και στην ηθική αντιμετώπισή του.
Η μέθοδος του περιορισμού μέσα στο crate όταν δεν χρησιμοποιείται βία «αθωώνεται;»
Υπάρχουν μέθοδοι χωρίς χρήση βίας, αλλά με ανθρωποκεντρική προσέγγιση θεωρώ, που αδικούν τον σκύλο.
Κι επειδή ακριβώς δεν χρησιμοποιείται βία, συγκριτικά με άλλες θεωρίες και μεθόδους, "αθωώνονται"...
Μία τέτοια μέθοδος είναι αυτή του περιορισμού μέσα στο crate... Όταν δεν χρησιμοποιείται βία...
Και το "τάιμ άουτ" στα παιδάκια, που δεν χρησιμοποιεί καμία βία και είναι για ελάχιστα λεπτά, υπήρξε από τα πιο διαδεδομένα βοήθηματα και τεχνικές για γονείς και παιδαγωγούς και προτάθηκε κατά κόρον από ειδικούς, (για ηρεμία, σκέψη, πειθαρχία, ακόμα και για τιμωρία). Αν και αντικειμενικά αν το δούμε, τιμωρία είναι...
Πρόσφατες έρευνες έδειξαν, ότι είναι αναποτελεσματική και αναχρονιστική, γιατί έχει αρνητικές συνέπειες στην ψυχολογία και στις συμπεριφορές των παιδιών.
"Όταν η γονική απάντηση είναι να απομονώσει το παιδί, μια ενστικτώδης ψυχολογική ανάγκη του παιδιού δεν ικανοποιείται. Στην πραγματικότητα, η απεικόνιση του εγκεφάλου δείχνει ότι η εμπειρία του σχεσιακού πόνου -όπως αυτή που προκαλείται από την απόρριψη- μοιάζει πολύ με την εμπειρία του σωματικού πόνου όσον αφορά την εγκεφαλική δραστηριότητα".
Απόσπασμα από το άρθρο:
"Τα Time-out βλάπτουν το παιδί σας"
Daniel J. Siegel
Καθηγητής ψυχιατρικής
Tina Payne Bryson
Παιδοθεραπεύτρια, ψυχοθεραπεύτρια
23 Σεπτεμβρίου 2014
Πηγή: Time. com
Κι εγώ ρωτάω:
Μπορεί κάποιος στ 'αλήθεια, να εγγυηθεί για τις συνέπειες της απομόνωσης ή πολύ χειρότερα του εγκλωβισμού στον σκύλο;
Πως θα διαμορφωθεί ο ψυχικός του κόσμος και ποιες θα είναι οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις του με αυτή την εμπειρία;
Ανθρωπομορφισμός ή ενσυναίσθηση;
Και μην μπούμε τώρα σε κουβέντα "Αλλο το παιδί άλλο το σκυλί, ο σκύλος δεν είναι άνθρωπος" και διάφορα τέτοια .
Συνηθίζεται άλλωστε να χρεώνεται ανθρωπομορφισμός σε όποιον θελήσει να πει, ότι είναι φυλακή και δεν είναι σωστός τρόπος εκπαίδευσης.
Κι σε μένα το έχουν πει...
Θα δανειστώ και θα παραθέσω τα λόγια του Σταύρου Καραγεωργάκη, διδάκτορα Φιλοσοφίας, στους επιστήμονες που δεν αποδέχονται την επιχειρηματολογία για την ηθική εκτίμηση των άλλων ζώων.
Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι:
"Εφόσον είναι λάθος να προκαλούμε πόνο στους ανθρώπους, τότε είναι λάθος να προκαλούμε πόνο στα άλλα ζώα, αφού βιώνουν τον πόνο τουλάχιστον µε παρόμοιο τρόπο µε τον δικό μας, τότε σύμφωνα με αυτούς τους επιστήμονες, έχει διαπραχθεί το ατόπημα του ανθρωπομορφισμού και κάθε περαιτέρω συζήτηση είναι περιττή.
Είναι όμως έτσι;
Μάλλον όχι.
Για να απαντήσω σ’ αυτήν την κριτική, θα σταθώ απλώς σε τρία σημεία:
-Πρώτον, θεωρώ ως δεδομένο ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ζώα. Όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει η Mary Midgley Βρετανίδα Φιλόσοφος "∆εν είμαστε µόνο περίπου όμοιοι µε τα ζώα, είμαστε ζώα" και ως τέτοια, θα συμπληρώσω, δεν µπορούµε παρά να έχουμε τις ίδιες λειτουργίες.
-∆εύτερον, ατράνταχτο επιχείρημα υπέρ της νευροφυσιολογικής ομοιότητας µμεταξύ ανθρώπων και πολλών άλλων ειδών, είναι η διεξαγωγή πειραμάτων µε χρήση µη
ανθρώπινων πειραματόζωων.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι ισχυρές ομοιότητες, τότε δεν θα υπήρχε λόγος και για τη χρήση των πειραματόζωων.
-Τρίτον, αν αμφιβάλλουμε για
τον πόνο των άλλων ζώων, θα πρέπει να αμφιβάλλουμε και για τον πόνο των άλλων ανθρώπων"
Είναι ένα απόσπασμα από το κείμενο:
" Η ενσυναίσθηση ως βάση στην ηθική εκτίμηση των άλλων ζώων".
Κι εγώ, δεν δίνω κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό στον σκύλο.
Λέω μόνο, πως ο σκύλος (όπως και όλα τα ζώα) έχει δικαίωμα στην ελευθερία.
Η διακήρυξη δικαιωμάτων των ζώων, στο Άρθρο 4, αναφέρει ότι:
"Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού" .
Και στο Άρθρο 5 αναφέρεται το εξής: "Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του".
Επίσης, λέω κάτι που είναι παραπάνω από βέβαιο και αποδεδειγμένο μετά από αμέτρητες έρευνες πουν έχουν γίνει, ότι ο σκύλος έχει συναισθήματα.
‘Αλλωστε, το ξέρουμε πολύ καλά από πρώτο χέρι όσοι έχουμε σκύλο.
Και αφού γνωρίζουμε πως αισθάνεται και έχει τις ίδιες αντιδράσεις στον πόνο, στο φόβο, στη σκλαβιά, θα πρέπει και να γνωρίζουμε πως υποφέρει όπως κι εμείς, όταν του στερούμε την ελευθερία του.
Όσοι μιλούν για ανθρωπομορφισμό, ίσως τους βοηθάει να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το crate μακριά από κάθε ηθικό δίλημμα.
Εμείς τον μαθαίνουμε να ζει έτσι…
Διερωτώμαι: Τι μας κάνει να πιστεύουμε, ότι ο σκύλος βιώνει διαφορετικά από εμάς την στέρηση ελευθερίας;
Από που αντλούμε την βεβαιότητα, ότι βλέπει ως φωλιά του ένα κλειδωμένο κλουβί;
Και πως μόνο εμείς οι άνθρωποι το βλέπουμε ως εγκλωβισμό;
Επειδή κάποιοι σκύλοι μπορεί να δέχονται πιο εύκολα μια τέτοια συνθήκη και δείχνουν πιο προσαρμοστικοί (για κάποιους λόγους) κι έτσι φαίνεται ότι έχει αποτέλεσμα η μέθοδος, αυτό σημαίνει, ότι αυτή θα ήταν η επιθυμία και η επιλογή τους, αν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και αν εμείς δεν είχαμε παρέμβει;
Εμείς τον εκπαιδεύουμε και τον μαθαίνουμε να ζει έτσι, ας μην το παραβλέπουμε.
Αυτό όμως, δεν ακυρώνει την τάση και την θέλησή του για ελευθερία.
Δεν είναι στη φύση του σκύλου, ούτε η απομόνωση, ούτε η ακινησία!
Δεν έχω συναντήσει σκύλο που ζει σε κλουβί να μην πετάγεται έξω, αμέσως μόλις ανοίξει η πόρτα.
Γιατί άραγε;
Πλην των εξαιρέσεων, όπου ο σκύλος φοβάται γιατί μπορεί να προσπάθησε στο παρελθόν και να τιμωρήθηκε, να υπάρχει ένα φοβιστικό περιβάλλον έξω από το κλουβί, να κουράστηκε και να έχει παραιτηθεί εντελώς από κάθε προσπάθεια, να μην νιώθει καλά, να είναι άρρωστος, να είναι γεροντάκι.
Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν θα πρέπει να κρίνεται από το αν είναι αποτελεσματική μια μέθοδος.
Γιατί και η σωματική τιμωρία μπορεί να φέρει αποτελέσματα, αλλά δεν παύει να είναι μια πολύ κακή πρακτική.
Η απομόνωση, πόσο μάλλον ο εγκλεισμός, δημιουργεί απόσταση ανάμεσα σε εμάς και στον σκύλο μας, νιώθει αποκομμένος και παραγκωνισμένος από την οικογένειά του, συναισθάνεται τη στέρηση ελευθερίας και πληγώνεται!
Ας μην γελιόμαστε ...
Όταν τον υποχρεώνουμε να μένει ακίνητος και απλά παρατηρητής, υποφέρει.
Από μοναξιά!
Είτε φωναχτά... Είτε σιωπηλά...
Όλο αυτό επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία του, μπορεί να έχει άσχημες συνέπειες στη συμπεριφορά του και να γίνει η αιτία πολλών προβλημάτων. Ακόμα και να προκαλέσει αντιπαλότητες μεταξύ μας.
Είναι σκληρή τιμωρία πιστεύω, για ένα τόσο κοινωνικό πλάσμα, που η ανάγκη του για σύνδεση, επαφή, επικοινωνία, διάδραση, είναι υψίστης και ζωτικής σημασίας!
Έχει ανάγκη να ζει σε ένα περιβάλλον φιλικό και ζεστό, να νιώθει την θαλπωρή του σπιτικού και να ηρεμεί στην ασφάλεια της συντροφιάς και της αγάπης μας. Αδιάκοπα και όχι με "ραντεβού ".
Έτσι δυναμώνουν οι συναισθηματικοί δεσμοί μεταξύ μας και νιώθει ασφαλής και χαρούμενος!
Και όχι στην παγερή ασφάλεια και βαρετή ηρεμία ενός ψυχρού, συρμάτινου και κλειδαμπαρωμένου κλουβιού!
Όσοι λένε, ότι είναι χαρούμενος μέσα στο κλουβί, έτσι θέλουν ή τους βολεύει να πιστεύουν...
Το σπίτι μας είναι το σπίτι του
Αφού τον σκύλο τον βάλαμε στο σπίτι και στην ζωή μας και τον εντάξαμε στην οικογένεια μας, τότε το σπίτι μας ολόκληρο δεν είναι και δικό του;
Τι σημαίνει λοιπόν σπίτι του σκύλου το κλουβί;
Όσο για την περιβόητη φωλιά;
Ένα δικό του κρεβατάκι να κοιμάται, να ξαπλώνει και να ηρεμεί, είναι μια βολική και άνετη φωλιά για αυτόν και συγχρόνως μια πολύ όμορφη εικόνα μέσα στο σπίτι μας.
Αυτός είναι ο σωστός και δίκαιος τρόπος, αν τον θεωρούμε ισότιμο μέλος στην οικογένεια!
Έτσι κι αλλιώς, ζει τον περισσότερο χρόνο του μέσα σε μια ανιαρή ησυχία...
Περιμένοντας, όταν εμείς ασχολούμαστε με την ζωή μας...
Αφού εξαρτάται για τα πάντα από εμάς!
Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση του.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε την ζωή, όπως την βλέπει εκείνος κι ας μην του την δυσκολεύουμε κι άλλο.
Είναι άδικο μέσα σε όλα αυτά, να τον υποχρεώνουμε να ζει και ακινητοποιημένος...
Ας κατεβάσουμε λίγο τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια όμορφη σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού!
Γιατί όλοι το ξέρουμε, οι σχέσεις χτίζονται με υπομονή μέσα από καθημερινή προσπάθεια και κατάθεση ψυχής και μέσα από τις δυσκολίες και τις άσχημες στιγμές και τα προβλήματα.
Κερδίζονται οι σχέσεις, δεν μας χαρίζονται!
Με πάτημα κουμπιού λειτουργούν μόνο τα μηχανήματα...
Τι είναι τελικά το crate;
Αν θελήσουμε, αν προσπαθήσουμε να δούμε την πραγματικότητα, θα καταλάβουμε ότι το crate είναι ξεκάθαρα, ένα εργαλείο ευκολίας και βόλεψης για τους ανθρώπους και μόνο.
Γιατί δεν έχουν χρόνο και υπομονή να ασχοληθούν;
Γιατί γυρεύουν την εύκολη και γρήγορη λύση;
Και γιατί όχι;
Αφού πείσθηκαν, πως είναι ο ιδανικός, ο πιο ασφαλής και ο πιο σύγχρονος τρόπος εκπαίδευσης.
Όσοι το χρησιμοποιούν, στην πλειοψηφία τους δεν έχουν κακή πρόθεση και το κάνουν για καλό σκοπό. Το πιστεύω.
Αλλά πιστεύω επίσης, πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Και τελικά, ας αναρωτηθούμε:
Πόσο ηθικό είναι να κλειδώνουμε κάποιον για να... μάθει κάτι;
Και ακόμα χειρότερα, να τον οδηγούμε (άνευ σημασίας ο τρόπος), να πάει μόνος του για να κλειδωθεί;
Να τον βάλουμε για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, σε μια κατάσταση έκτακτου ανάγκης, να τον βάλουμε γιατί δεν θα υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να τον βοηθήσουμε σε περίπτωση που θα χρειαστεί;
Να το δεχθώ.
Στην εκπαίδευση όμως, υπάρχει άλλος τρόπος!
Το ξέρω καλά και γι' αυτό δεν το δέχομαι.
Δεν μπορώ να δεχθώ, ότι για χάρη μιας "εκπαίδευσης" που παιδεύει ή της βόλεψης των ανθρώπων και με την δικαιολογία της ασφάλειας, ακινητοποιούνται καθημερινά αναρίθμητοι σκύλοι στον κόσμο και ταλαιπωρούνται πολύ!
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια κοντά τους και με καθημερινή επαφή μαζί τους, βλέπω, ακούω, παρατηρώ, μελετάω, προσπαθώ να ερμηνεύω και μαθαίνω.
Μαθαίνω από τους ίδιους τους σκύλους, το λέω παντού και πάντα.
Κι έχω δει την απάθεια, την αδράνεια, την παραίτηση... Αυτό που λένε ηρεμία...
Έχω δει την αγωνία, το άγχος, τον φόβο, τον πανικό, την θλίψη σε αμέτρητους καθηλωμένους σκύλους!
Γι’ αυτό και αρνούμαι να ακολουθήσω οποιαδήποτε γνώση, και μέθοδο χρησιμοποιεί τέτοιες τεχνικές και τέτοια "σύγχρονα" εργαλεία.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Αυτοί οι σκύλοι στερούνται και το πιο πολύτιμο αγαθό και το βασικότερο και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ύπαρξης.
Την ελευθερία!
Γιατί οποιαδήποτε κίνηση, πράξη, συμπεριφορά θέλουμε να κάνουμε, χρειαζόμαστε ελευθερία, αλλιώς νιώθουμε εγκλωβισμένοι...παγιδευμένοι...
Και όταν για τον σκύλο έχουμε άλλη άποψη και του στερούμε την ελευθερία του, τότε είμαστε άδικοι μαζί του!
Έχουμε υποχρέωση να την σεβόμαστε, χωρίς καμία έκπτωση!
Η καθήλωση είναι ταπεινωτική και εξευτελιστική για κάθε πλάσμα.
Ξέρετε τι σκέφτομαι συχνά;
Πολλοί αντιδρούμε για τα σκλαβωμένα ζώα στους ζωολογικά πάρκα, για τα σκλαβωμένα πουλάκια και άλλα ζωάκια.
Θυμώνουμε με αυτούς που έχουν δεμένο τον σκύλο τους και στεναχωριόμαστε με τους σκύλους που ζουν στα κλουβιά των καταφυγίων.
Κάποιοι προσπαθούμε να βοηθήσουμε και άλλοι θα θέλαμε πολύ να κάνουμε κάτι.
Μιλάμε, φωνάζουμε, παλεύουμε για την ελευθερία ως ιδανικό!
Κι όμως...
Θεωρούμε φυσιολογικό και σωστό να έχουμε τον σκύλο μας καθηλωμένο στο κλουβί.
Και δεν βλέπουμε πόσο θλιβερή εικόνα είναι αυτή μέσα στο σπίτι μας...
Δεν βλέπουμε, ότι απαξιώνουμε και υποτιμάμε ένα νοήμον και βαθιά συναισθανόμενο πλάσμα.
Το παιδί μας;
τον φίλο μας;
Το συντροφάκι μας;
Τον σκύλο μας;
Όπως κι αν επιλέγουμε να τον αποκαλούμε...
Τον καταντήσαμε αιώνιο σκλάβο μέσα στα σπίτια μας!
Και δεν το καταλαβαίνουμε.
Δεν καταλαβαίνουμε, ότι μαθαίνουμε στα παιδιά μας να εξοικειώνονται με την εικόνα σκλαβωμένων ζώων και να το θεωρούν φυσιολογικό και σωστό.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε τα πουλάκια μέσα στα κλουβιά... παλαιά και γνώριμη εικόνα σκλαβιάς μέσα στα σπίτια ...
Τώρα βλέπουμε και τους σκύλους...Σύγχρονη εικόνα σκλαβιάς...
Κάποιοι θα πουν:
"Μα δεν είναι μόνιμα, αλλά μόνο για λίγο".
Διάβασα κάπου κάποτε, κάτι πολύ ωραίο.
"Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι" .
Λες και ο σκύλος ζει τα πολλά χρόνια;
Το ξέρουμε όλοι, πόσο σύντομη είναι η ζωή του κοντά μας!
Πριν το καταλάβουμε έγινε γεράκος!
Ανήμπορος, αλλά και αδιάφορος πια για όλα όσα ήθελε να ζήσει...
Όλα όσα μπορούσε κάποτε .. .Όλα όσα λαχτάρησε...Για όλα όσα του στερήσαμε...
Γι’ αυτό, όσο ο σκύλος μας είναι νέος και υγιής, όσο μπορεί, όσο θέλει, όσο αντέχει, ας τον αφήσουμε να ζήσει μια αληθινή, μια πραγματική ζωή κοντά μας, μαζί μας, γύρω μας...
Έξω και μακριά από τα κλουβιά!
"Η ζωή χωρίς ελευθερία είναι σαν σώμα χωρίς ψυχή " Χαλίλ Γκιμπράν
(Σημείωση: Ακολουθούν δύο βίντεο.
1. Ηχογραφημένο το κείμενο.
2. Οπτικό με αποσπάσματα του κειμένου μαζί με φωτογραφίες σκύλων -μαθητών μου που εκπαιδεύτηκαν χωρίς crate .
Κολάρο ή σαμαράκι; Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα όταν σεβόμαστε τον σκύλο μας. Η χρήση του κολάρου προϋποθέτει πιάσιμο από τον λαιμό...Και μόνο η παρουσία του δηλώνει ιδιοκτησία, υποδηλώνει χειρισμό, δείχνει την υποτακτικότητα, συμβολίζει την σκλαβιά
Submitted by eleni on Sun, 11/13/2022 - 11:51
Το κολάρο στον λαιμό του σκύλου είναι η σφραγίδα μιας υποταγμένης ζωής...
Από την Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων
Στο link θα βρείτε την ηχογράφηση του κειμένου
https://m.youtube.com/watch?v=zfPzKyrFJCM&t=3s
Μέσα από την πολύχρονη εμπλοκή μου με σκύλους και ανθρώπους και με βάση τις εμπειρίες μου, η προσωπική μου χαρτογράφηση είναι πως ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους σκύλους, δεν δείχνει τον σεβασμό που τους αξίζει!
Και δεν μιλάω μόνο για την κακοποίηση και την κακομεταχείριση που βγάζουν μάτι και που είναι παράνομες και καταδικαστέες, έτσι κι αλλιώς!
Ούτε για ανθρώπους που τον παίρνουν για κάποια "χρήση", οπότε ως ιδιοκτήτες ή αφέντες του, έχουν (έτσι πιστεύουν) και το δικαίωμα να τον μεταχειρίζονται όπως θέλουν.
Μιλάω για όλους εμάς, που βάλαμε τον σκύλο στην ζωή μας για συντροφιά και λέμε πως τον αγαπάμε. Και λέω για συμπεριφορές μας που τις περνάμε στα ψιλά (ως μη σημαντικές) και δεν καταλαβαίνουμε, ότι τον πληγώνουν και χαλάνε την σχέση μας μαζί του.
Θεωρούμε φυσιολογικό και σωστό να καταπιέζουμε τις ανάγκες του, να παραβιάζουμε τα όριά του, να του στερούμε ελευθερίες,
ν' αγνοούμε τις επιθυμίες του, να θυμώνουμε με τις επιλογές του, να του κόβουμε κάθε αυθορμητισμό, να μην του επιτρέπουμε να έχει φυσιολογικές συμπεριφορές!
Σ' αυτές τις συμπεριφορές μας, συνεπικουρεί και ένα εργαλείο- "βοήθημα", που η χρήση του (κατ'εμέ) είναι τρανή απόδειξη της άσχημης συμπεριφοράς μας.
Αναφέρομαι στο απλό κολάρο ή αλλιώς περιλαίμιο, που βλέπουμε στον λαιμό κάθε σκύλου (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και είναι παντός καιρού και πασών συνθηκών και καταστάσεων!
Η εικόνα του σκύλου με κολάρο είναι αυτή που επικρατεί, είναι το γνώριμο, το συνηθισμένο.
Εξοικειωνόμαστε με ότι βλέπουμε και ότι βιώνουμε.
Θα προσπαθήσω με απλά λόγια και μέσα από κάποια παραδείγματα να εξηγήσω για ποιους λόγους (κατά την γνώμη μου και μέσα από την βιωματική γνώση μου) δεν πρέπει να το φοράμε στον σκύλο μας.
Έχω συναντήσει και έχω ακούσει ποικίλες χρήσεις!
--Ο (καλός) σκοπός, που όμως δεν αγιάζει τα μέσα...
-Πολλοί κηδεμόνες κυρίως από συνήθεια, αλλά και για ευκολία και από λάθος πληροφόρηση, το φοράνε για να πάνε βόλτα τον σκύλο τους.
Είναι κι αυτοί που έχουν συγκεκριμένο λόγο:
-Γιατί δεν θέλει ο σκύλος το σαμαράκι.
-Για ασφάλεια, επειδή το σαμαράκι του έχει βγει στην βόλτα.
-Για να μην τραβάει.
-Για να μπορούν να "χειριστούν" κάποιους μεγαλόσωμος σκύλους, που λένε πως είναι αδύνατον να τους "κουμαντάρεις", αν δεν τους ελέγχεις από το κεφάλι-λαιμό.
-Για να τον πιάνουν, αν και όπου χρειαστεί.
-Για να τοποθετούν πάνω την ταμπελίτσα με τα στοιχεία τους για την περίπτωση που τον χάσουν.
Και τέλος, κάποιοι του το φοράνε για ομορφιά.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν καλή πρόθεση, το κάνουν για καλό σκοπό και δεν θέλουν να ταλαιπωρήσουν τον σκύλο τους.
Όμως, καταλήγουν να τον τραβολογάνε από τον λαιμό και ουσιαστικά να τον πνίγουν...
Να πω εν συντομία, ότι η ταμπελίτσα μπορεί να μπει και στο σαμαράκι.
Ότι υπάρχουν αξιόπιστα και ασφαλή σαμαράκια για να μην μπορεί να το βγάλει και επίσης, υπάρχει ωραίος τρόπος για να το δεχθεί, αν δεν το θέλει.
Να πω ακόμα, ότι τραβάνε και με το κολάρο, ίσως και περισσότερο και άνετα το έχουν βγάλει πάρα πολλοί σκύλοι.
Όσο για τον χειρισμό μεγαλόσωμων;
Έχω δει τέτοιους σκύλους με κολάρο, να τραβάνε λες και σέρνουν κάρο...
--Το κολάρο σύμβολο υποταγής...
"Εμείς δεν θέλαμε, αλλά μας είπε ο ειδικός, ότι είναι υποχρεωτικό να της φοράμε το κολάρο, γιατί πρέπει να καταλάβει ότι είναι "υπο"...
Έτσι μου είπε η μαμά μιας μαθήτριάς μου κουταβίτσας.
Ο "ειδικός" ήταν κάποιος κτηνίατρος... (ασχολίαστο...).
Πόσο οπισθοδρομική θεωρία;
Πόσο ανθρωποκεντρική αντίληψη;
Όχι πως με εκπλήσσει... Πολύ συχνά κηδεμόνες μου λένε, ότι έχουν λάβει παρόμοιες παρωχημένες συμβουλές κτηνιάτρων.
--Είναι και εργαλείο "εκπαίδευσης"
Χρησιμοποιείται και στην "εκπαίδευση" που περιλαμβάνει διορθώσεις.
Βέβαια τα πρωτεία τα έχει ο πνίχτης, ως εργαλείο διόρθωσης, αλλά και το "αθώο" και "άκακο" κολάρο, μια χαρά την κάνει την δουλειά τους... Και την ζημιά του επίσης...
Αυτές είναι κυρίως οι χρήσεις του!
Για να δούμε και τις επιπτώσεις...
1. Υγεία
Σύμφωνα με μελέτες κτηνιάτρων έχει αποδειχθεί, πως η πίεση που ασκείται στον λαιμό του, μπορεί να έχει πολλές αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του.
Το απότομο, αλλά και το ήπιο τράβηγμα, ασκεί πίεση σε πολλά όργανα. (Λάρυγγα, θυρεοειδή, τραχεία, οισοφάγο, αυχένα, αδένες, φλέβες κλπ.). Δημιουργεί μακροπρόθεσμα σε κάποιους σκύλους χρόνιο βήχα, αναπνευστικά, μυοσκελετικά προβλήματα, πολλοί κάνουν εμετό από την συνεχόμενη, έντονη πίεση και διάφορα άλλα.
Πρόσφατα συναντήθηκα με τον κ. Δημήτρη που ήθελε να εκπαιδεύσει τον σκύλο του, ο οποίος τραβούσε με όση δύναμη είχε.
Μόλις πλησιάζουν, ακούω τον σκύλο να βήχει ασταμάτητα.
Ήμουν σχεδόν σίγουρη για τον λόγο, αλλά ρωτάω: Γιατί βήχει, έχει κάποιο πρόβλημα;
Μου λέει: "Όχι τον έχω πάει στον γιατρό. Μάλλον επειδή τραβάει και πιέζεται στο λαιμό το κάνει ...".
Μα καλέ μου άνθρωπε, το βλέπεις, το καταλαβαίνεις κι εξακολουθείς να του το φοράς;
Όμως, δεν θα αναλύσω το κτηνιατρικό κομμάτι, ο κτηνίατρος είναι ο πλέον ειδικός.
Αλλά στ' αλήθεια, χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη γνώση ή ενημέρωση ειδικού για να καταλάβει κανείς το αυτονόητο;
Όταν πιάσεις κάποιον από τον λαιμό (όποιον) και τον τραβάς, τον πιέζεις, τον σφίγγεις, τότε απόλυτα φυσιολογικά θα πονέσει, θα ασφυκτιά, θα του κοπεί η ανάσα. Κι αν είναι πολύ δυνατά, θα τον τραυματίσεις κιόλας.
Πόσο μάλλον, όταν γίνεται για πολλή ώρα και κατ' εξακολούθηση.
Για τον σκύλο γιατί να υπάρχει διαφορά;
Ή μήπως αυτά που λένε κάποιοι ως επιχειρήματα: Σκύλος είναι δεν πονάει, έχει σκληρό λαιμό, (από σίδερο εννοούν;), δεν πνίγεται, αντέχει και διάφορες τέτοιες αστειότητες, μπορεί να έχουν κάποια λογική; Θεωρώ, ότι δεν αξίζει καν να σχολιαστούν.
Φυσικά και πονάει και πνίγεται και ασφυκτιά, φυσικά και βασανίζεται! Κι εμείς έχουμε ηθική υποχρέωση να μην του τα προκαλούμε και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία σε αυτό.
Όπως είπε ο Πίτερ Σίνγκερ, (ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της ηθικής αντιμετώπισης των ζώων),
"Όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να αποδεικνύουν την ανωτερότητα του ανθρώπου, δεν μπορούν να συνθλίψουν το εξής θλιβερό γεγονός: Στην δεινοπάθεια τα ζώα είναι ισάξια μας".
Λένε κάποιοι κηδεμόνες:
"Ο δικός μου περπατάει ήρεμα, δεν τραβάει".
Κι όμως, θα υπάρξουν φορές που θα τραβήξει γιατί θα εξιταριστεί από κάτι που θα δει, θα ακούσει, θα μυρίσει. Όσο εκπαιδευμένος κι αν είναι.
Ο σκύλος είναι ένα ζωντανό πλάσμα (όχι ρομπότ), που κάθε μέρα συναντά και γνωρίζει πράγματα, αποκτά εμπειρίες, αλληλεπιδρά με το περιβάλλον, νιώθει διάφορα συναισθήματα.
Και πάντα μπορεί να υπάρξουν αστάθμητοι παράγοντες, απρόβλεπτα γεγονότα, δύσκολες συνθήκες, κακές στιγμές, πρωτόγνωρες καταστάσεις, απρόοπτα.
Μπορεί κάτι να τον φοβίσει και να τραβήξει με όλη του την δύναμη για να φύγει.
Πόσο μάλλον, όταν ο σκύλος έχει ήδη θέματα συμπεριφοράς!
Επίσης, τον τραβάνε οι κηδεμόνες, γιατί μπορεί να πηγαίνει κάπου που δεν θέλουν, γιατί μπορεί να βιάζονται, να αγχώνονται, να φοβούνται.
Προ καιρού ήμουν στο πάρκο σε εκπαίδευση και βλέπω μια κυρία με έναν μεγαλόσωμο σκύλο, που μόλις είδε τον σκύλο - μαθητή μου άρχισε να τραβάει απίστευτα για να έρθει κοντά μας να επικοινωνήσει.
Η κυρία όμως, για δικούς της λόγους τον εμπόδιζε και ο σκύλος από την πολλή πίεση στο λαιμό του, άρχισε να κάνει εμετό!
Βλέπεις παντού ανθρώπους με σκύλους να τραβάνε! Μια ο ένας και μια ο άλλος... Αγώνας δρόμου για το ποιος θα υπερισχύσει...
Πόσο δείχνει την ασυνεννοησία και την έλλειψη επικοινωνίας...
Και πόσο άσχημη εικόνα να είναι πιασμένοι από τον λαιμό...
Τον πάνε βόλτα για να τον ευχαριστήσουν, αλλά τελικά τον πνίγουν...
Λένε κάποιοι: "Και με το σαμαράκι τραβάει". Ναι, αν δεν έχεις μπει στον κόπο να τον μάθεις να περπατάτε ήρεμα. Στην τελική όμως, με το σαμαράκι δεν θα τον ταλαιπωρείς.
Και πόσο λυπηρή εικόνα να βλέπεις ένα παιδάκι να το κάνει!
Πριν λίγες μέρες, βλέπω στον δρόμο έναν μπαμπά που κρατούσε με το ένα χέρι ένα πιτσιρίκι 5-6 χρόνων και με το άλλο ένα κουταβάκι (1 κιλό) με κολάρο και ουσιαστικά το έσερνε.
Μετά από λίγο δίνει το λουράκι στο παιδί κι εκείνο έκανε ακριβώς το ίδιο. Άρχισε να σέρνει το κουταβάκι από τον λαιμό κι εκείνο κλαψούριζε.
Πολύς κόσμος τριγύρω, κανείς δεν έδωσε σημασία. Το έβλεπαν φυσιολογικό ίσως... Ή δεν τους έπεφτε λόγος (θεώρησαν...).
Τα παιδιά μας αντιγράφουν!
Έτσι λοιπόν θέλουμε να μεγαλώσουν; Να μην σέβονται αυτούς που δεν έχουν επιλογή;
Κι αν αυτό το κουτάβι "αύριο" δαγκώσει το παιδί και όχι μόνο, θα φταίει;
Ένα Κινέζικο ρητό λέει: "Μην φυλακίζεις τα παιδιά μες τις δικές σου γνώσεις γιατί σε άλλους καιρούς γεννήθηκαν".
2. Ψυχολογία - συμπεριφορά
Αρνητικοί συσχετισμοί στην βόλτα
Δέχομαι πάρα πολλά τηλεφωνήματα από κηδεμόνες, που ο σκύλος τους ανέπτυξε φοβία ή επιθετικότητα και δεν καταλαβαίνουν τον λόγο.
Λένε: "Μα ήταν πολύ κοινωνικός και με παιδιά και άλλους σκύλους.
Χαιρόταν να βλέπει ανθρώπους να τον χαϊδεύουν. Δεν είχε άσχημη εμπειρία στην βόλτα. Εγώ τον λατρεύω, δεν του έχω φερθεί ποτέ άσχημα. Τι έγινε ξαφνικά;"
Δεν είναι ξαφνικά... Το λουρί - οδηγός που κρατάμε στο χέρι και μας συνδέει με τον σκύλο μας, λειτουργεί σαν "τηλεγραφικό καλώδιο".
Του μεταφέρουμε - μεταδίδουμε όλα όσα εμείς νιώθουμε και του περνάμε μηνύματα ανάλογα με τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές μας.
Ο σκύλος μαθαίνει με συσχετισμούς! Όταν συναντά κάτι και είτε θέλει να πάει να επικοινωνήσει είτε απλά το βλέπει κι εμείς τον τραβάμε (ουσιαστικά τον πνίγουμε), του περνάμε αρνητικά μηνύματα.
Ακόμα κι όταν πάμε εκεί που θέλει, αλλά εκείνος τραβάει πιο δυνατά.
Όλη αυτήν την ασφυξία, την δυσφορία, τον πόνο που νιώθει, τα συνδυάζει με αυτό που βλέπει μπροστά του.
Και έτσι, αρχίζει να είναι επιφυλακτικός, να αγχώνεται, να φοβάται και τέλος θα αναπτύξει φοβία ή επιθετικότητα. Και ανάλογα τον σκύλο, άλλος θέλει να διώξει μακριά τον "εχθρό " και άλλος να τρέξει να φύγει, απ' ότι του προκαλεί πόνο!
Κι έτσι, η βόλτα γίνεται από δυσάρεστη έως επώδυνη για τον σκύλο.
Φανταστείτε την παρακάτω εικόνα:
Περπατάει κάποιος γονιός με το παιδί του προς την παιδική χαρά. Εκείνο χαρούμενο αρχίζει να τρέχει. Αυτός του λέει "περίμενε", αλλά εκείνο ούτε που ακούει από τον ενθουσιασμό του. Τότε, αντί να το πιάσει από το χέρι όμορφα, το πιάνει από τα μαλλιά ή από το αυτί για να το "φρενάρει", αλλά και για να πειθαρχήσει... Κι εκείνο αντιδρά, φωνάζει, κλαίει, προσπαθεί να απεγκλωβιστεί.
Το έβγαλε έξω να χαρεί και τελικά του έκοψε κάθε διάθεση και χαρά για διασκέδαση.
(Δεν είναι υποθετικό, το έχω δει να συμβαίνει) .
Πως θα νιώθατε, αν βλέπατε στον δρόμο έναν γονιό να κάνει κάτι τέτοιο στο παιδί του; Άσχημα θέλω να πιστεύω.
Μα το ίδιο κάνουμε και στον σκύλο μας κάθε μέρα, όταν τον βγάζουμε βόλτα. Του κόβουμε κάθε χαρά και ευχαρίστηση, όταν τον τραβολογάμε από τον λαιμό.
Υπάρχει διαφορά λέτε;
Έρχονται στο πρώτο ραντεβού κηδεμόνες με σκύλους που τραβούν, πνίγονται, λαχανιάζουν, βήχουν, αντιδρούν στα ερεθίσματα, δείχνουν αγχωμένοι, νευρικοί, ευερέθιστοι, φοβισμένοι κάποιοι.
Οι άνθρωποι επίσης αγχωμένοι, τον τραβούν και τον πνίγουν περισσότερο.
Ο ένας αντιδρά στην δράση του άλλου.
Κάποιοι ελάχιστοι τον ακολουθούν τρέχοντας γιατί τον λυπούνται.
(Τον λυπούνται, αλλά εξακολουθούν να τον έχουν με κολάρο...).
Όταν το κολάρο αντικατασταθεί με σαμαράκι και ο οδηγός του ενός μέτρου με έναν μεγαλύτερο, τότε αμέσως βλέπεις έναν "άλλο" σκύλο! Μεταμορφώνεται!
Αφού δεν δυσφορεί, δεν πνίγεται, δεν πονάει πια... Χαλαρώνει!
Και συγχρόνως δεν καταπιέζεται και αποκτά ελευθερία κινήσεων να μυρίσει, να εξερευνήσει, να επικοινωνήσει, να έχει φυσιολογικές συμπεριφορές. Αυτά που θέλει και που έχει ανάγκη δηλαδή!
Κι έτσι, αφού νιώσει ασφαλής, σιγά σιγά αρχίζει να περπατάει χαλαρά, να μυρίζει, να ακούει, να συνεργάζεται, να πηγαίνει δίπλα τους!
Και όλα αυτά συμβαίνουν ευχάριστα, χωρίς καμία πίεση... Μόνος του...
Όταν του φερόμαστε όμορφα, ευγενικά και σεβόμαστε τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, αυτός "απαντάει" με τον ίδιο τρόπο.
Επικοινωνία το λένε!!
Η βόλτα είναι διασκέδαση και όχι καταναγκαστικό έργο...
Η βόλτα για τον σκύλο πρέπει να είναι ευχάριστη, ενδιαφέρουσα, ποιοτική και όχι βασανιστήριο!
Βάλτε του λοιπόν ένα ασφαλές σαμαράκι και πιάστε τον, όπως πιάνετε το παιδάκι τρυφερά από το χέρι, τον φίλο από τον ώμο και περπατάτε αντάμα, όμορφα!
Κι αν τραβάει, δεν φταίει!
Είναι πιο γρήγορος, θέλει να τρέξει όταν βλέπει ανοιχτό χώρο, να χαρεί το περιβάλλον. Αλλά και από την κλεισούρα του πολλές φορές.
Κι αν πάει 2 βήματα μπροστά ή 3 παραπέρα, δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Αγνοείστε και κάποια πραγματάκια που τον ευχαριστούν και δεν βλάπτουν κανέναν. Μην εξαντλείτε την αυστηρότητά σας πάνω του.
Επιτρέψτε του να είναι σκύλος!
Έχει ανάγκη να ζήσει πράγματα, να επικοινωνήσει, να συλλέξει ευχάριστες εμπειρίες.
Θέλει να μυρίσει... Γνωρίζει τον κόσμο πρώτα από την όσφρηση, όπου και παίρνει όλες τις πληροφορίες. Μην του το στερείτε, του δημιουργείτε άγχος.
Σε κάθε του βόλτα "διαβάζει την εφημερίδα της γειτονιάς". Ενημερώνεται για τα πάντα, όπως κι εμείς όταν μπαίνουμε στο ίντερνετ.
Μου λένε πολύ συχνά: "Βλέπω ανθρώπους στο δρόμο που περπατούν ήρεμα με τον σκύλο τους και ζηλεύω. Ο δικός μου γιατί; ".
Ρωτήσατε ποτέ κάποιον από αυτούς τους κηδεμόνες γιατί συμβαίνει αυτό;
Μήπως με υπομονή τον βοήθησαν να μάθει;
Μήπως οι σκύλοι αυτοί είχαν ήδη εκτονωθεί με μια μεγάλη βόλτα ή είχαν ασκηθεί και ήταν κουρασμένοι;
Μήπως κάποιοι ήταν γεροντάκια ή άρρωστοι;
Ή στην χειρότερη, μήπως έχουν δεχθεί τόση βία με σκληρές διορθώσεις και έχουν κουραστεί ν' αντιδρούν;
Μην βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα και μην ταλαιπωρείτε τον σκύλο σας με όσα βλέπετε και ακούτε, αν δεν γνωρίζετε.
Ενημερωθείτε σωστά και δείξτε του με όμορφο και κατανοητό τρόπο, πως μπορείτε να περπατάτε ήρεμα και να περνάτε όμορφα και οι δύο, χωρίς να καταπιέζεται κανείς!
Αυτό σημαίνει βόλτα!
Όλα τα άλλα είναι ταλαιπωρία, είναι ανταγωνισμός, είναι μάχη.
Αρνητικός συσχετισμός και με τους επισκέπτες.
Επίσης, πάρα πολλοί κηδεμόνες απορούν, γιατί ο σκύλος τους ξαφνικά και χωρίς λόγο, αποφάσισε να μην θέλει τους επισκέπτες, ενώ παλιότερα ήταν πολύ φιλικός.
Να το πάλι το "ξαφνικά"...
Στην ερώτηση, που βρίσκεται ο σκύλος, παίρνω την απάντηση: "Επειδή μεγάλωσε και πηδούσε πάνω τους από χαρά, τον κρατούσα από το κολάρο για να μην τους ενοχλεί ή για να μην φύγει από την ανοιχτή πόρτα" .
Να η απάντηση στην απορία σου φίλε κηδεμόνα. Δεν είναι ξαφνικά... Άθελά σου τον έκανες να μην θέλει τους επισκέπτες σου.
3. Απειλητική κίνηση
Το να πιάσουμε τον σκύλο από το κολάρο για να τον εμποδίσουμε από κάτι ή να τον οδηγήσουμε κάπου, είναι πάντα η εύκολη λύση!
Γι' αυτό και το φοράνε σχεδόν όλοι στον σκύλο τους συνέχεια. Ακόμα κι αυτοί που τον πάνε βόλτα με σαμαράκι, το κολάρο δεν λείπει από τον λαιμό του.
Όμως, όταν πιάνουμε τον σκύλο από το κολάρο (λαιμό) είναι απειλητική κίνηση!
Ο σκύλος το θήραμα από το λαιμό το πιάνει για να το σκοτώσει.
Εμείς τι κάνουμε; Του ενισχύσουμε αυτό το ένστικτο, πιάνοντάς τον από το λαιμό και τρομάζοντάς τον;
Ο αντίλογος κάποιων: "Μα και η μαμά του από τον λαιμό το πιάνει για να το συνετίσει...".
Καμία μαμά δεν κάνει κάτι τέτοιο, με σκοπό να τρομάξει το παιδί της.
Θα το κάνει για να το μετακινήσει, πχ σε περίπτωση που νιώσει κίνδυνο. Η μαμά μπορεί να το κάνει, αλλά μόνο εκείνη ξέρει το πως!
Κανένας άλλος δεν ξέρει και δεν πρέπει να το κάνει, για κανέναν λόγο.
Και φυσικά χαλάει η σχέση με τον κηδεμόνα, αφού πια δεν τον εμπιστεύεται.
Μεγάλη η λίστα ανθρώπων που έχουν δαγκωθεί οι ίδιοι ή κάποιος άλλος από την οικογένεια, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο και τους παίρνει και το παράπονο, αφού τον έχουν σαν παιδί, όπως λένε.
Πότε τους δάγκωσε;
Όταν τον έπιασαν από το κολάρο να μην βγει από την πόρτα, να μπει ο επισκέπτης, να τον βάλουν στο αυτοκίνητο, να τον κατεβάσουν από τον καναπέ, να τον βάλουν στο μπάνιο, να τον βγάλουν στο μπαλκόνι, να τον βάλουν στο crate κλπ, κλπ.
Είναι πάρα πολλοί κι εκείνοι που δαγκώνονται, όταν πάνε απλά να τον χαϊδέψουν. Και όχι μόνο απορούν, αφού δεν έκαναν τίποτα κακό, αλλά θυμώνουν κιόλας. "Ξαφνικά εκεί που πήγα να τον χαϊδέψω... Με δάγκωσε χωρίς λόγο... Είναι αχάριστος, εκδικητικός, ύπουλος" και άλλα τέτοια.
Ταμπέλες... Ταμπέλες... Ταμπέλες... Ανθρώπινες...
Ο σκύλος δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά. Θα σας στεναχωρήσω, αλλά αυτά είναι "προνόμια" του "ανώτερου" δικού μας είδους.
Και νάτο πάλι το "ξαφνικά".
Όμως δεν είναι ξαφνικά. Ο σκύλος έχει πλούσιο ρεπερτόριο συμπεριφορών και προειδοποιεί, ενημερώνει. Εσείς δεν ξέρετε (δεν μπήκατε στον κόπο να μάθετε) να διαβάζετε και να ερμηνεύετε αυτά που σας λέει και που νιώθει. Εκτός κι αν έπαψε να χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας μετά από τιμωρίες...
Επίσης, μην πέφτετε στην "παγίδα" του ανθρωπομορφισμού, γιατί κάνετε λάθη που κοστίζουν στην ποιότητα ζωής του, αλλά και στην σχέση σας.
Και σίγουρα αυτό που κάνει, δεν είναι χωρίς λόγο...
Όταν ο σκύλος έχει συνδέσει την κίνηση αυτή με πόνο και απειλή, είναι απόλυτα φυσιολογικό να είναι επιφυλακτικός, να φοβάται και να θέλει να την αποφύγει.
Μην θυμώνετε μαζί του λοιπόν, δεν θέλει να σας βλάψει. Τον εαυτό του προσπαθεί να προστατέψει.
Εσείς πάτε με καλή πρόθεση να τον χαϊδέψετε. Ο σκύλος όμως, πως να το ξέρει, όταν άλλες φορές (με την ίδια κίνηση) τον πιάνετε από το κολάρο και τον τραβάτε-φοβίζετε;
4. Κίνδυνοι
Επειδή, όπως είπα το κολάρο είναι το μόνιμο "αξεσουάρ" πάνω στον σκύλο, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πιαστεί κάπου και να πνιγεί!!
Είναι κάτι που δεν πάει το μυαλό μας, αλλά δυστυχώς έχει συμβεί!
-Κάποτε εκπαίδευα ένα Γερμανικό ποιμενικό. Ο κ. Κώστας μεγαλύτερης ηλικίας και παλαιάς νοοτροπίας, παρ' ότι του εξήγησα, δεν ήθελε να βγάλει το κολάρο.
Πέρασε καιρός, όταν ένα μεσημέρι με παίρνει στο τηλέφωνο καταστεναχωρημένος.
"Σε θυμήθηκα... Πόσο δίκιο είχες...Πιάστηκε το κολάρο στο κάγκελο του μπαλκονιού και αν δεν ήμουν μπροστά θα πνιγόταν! Το πέταξα πανάθεμά το ".
-Και μια κυνηγοσκυλίτσα που πιάστηκε στην σιδερένια καρέκλα του κήπου. Αν δεν ήταν 4 άνθρωποι να την κρατάνε και κάποιος να κόψει το κολάρο θα πνιγόταν.
Γνωρίζω τουλάχιστον άλλες 3 περιπτώσεις.
5." Εκπαίδευση"...Το κολάρο διορθωτικό εργαλείο...
Την χρήση βίας για να επιβάλεις αυτό που θες, δεν την λες εκπαίδευση...
Αυτό είναι ξεκάθαρο!
Η "εκπαίδευση" στην οποία χρησιμοποιούνται διορθώσεις, περιλαμβάνει μια γκάμα τεχνικών, όπως απότομα τραβήγματα, τινάγματα, τραντάγματα, κρεμάσματα (κάνοντας το σκύλο αεροπλανάκι... έτσι το ονομάζουν) για να τον διορθώσουν!
Τον στραγγαλίζουν για να μάθει...
Θυμάμαι τα λεγόμενα ενός φίλου, που βρέθηκε τυχαία μπροστά σε μια τέτοια φρικτή κατάσταση:
"Δεν πίστευα στα μάτια μου! Τον είχε κρεμάσει από το κολάρο και τον γύριζε γύρω γύρω σαν κούκλα...
Έπαθα σοκ, όταν είδα να κάνουν τον σκυλάκο έτσι... Αυτό είναι κακοποίηση υψίστου βαθμού! Γιατί δεν επαναστάτησε ο άνθρωπος που τον είχε; Δεν καταλαβαίνω... Τι εκπαίδευση είναι αυτή; "
Αυτή την απορία, δεν την έχεις μόνο εσύ φίλε μου...
Όλ' αυτά τα χρόνια δυστυχώς, έχω δεχθεί αμέτρητα τα τηλεφωνήματα από ανθρώπους απελπισμένους, γιατί πήραν μετά από μια τέτοια "εκπαίδευση" έναν κατεστραμμένο σκύλο! (Το μεταφέρω, όπως ακριβώς μου το λένε).
Και τι άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί άλλωστε;
Οτιδήποτε γίνεται βίαια, είναι εξ' αρχής καταδικασμένο και είναι αναμενόμενο, ότι θα οδηγήσει σε διαταραχές.
Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κάποιος, ότι δεν μαθαίνει κανένας, όταν τον πιάνεις από τον λαιμό;
Δεν είναι σε θέση να καταλάβει, όταν αντιμετωπίζει δύσκολα συναισθήματα και καταστάσεις.
Ακούει, αλλά δεν κατανοεί τι του λες από την ταραχή που νιώθει, τον φόβο και την ανασφάλεια.
Βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας.
Δείχνει, ότι συνεργάζεται (και νομίζουν ότι έμαθε...) επειδή δεν έχει επιλογή...
"Η χρήση βίας μπορεί να φαίνεται καμιά φορά ότι κάνει καλό, το καλό αυτό όμως είναι προσωρινό, ενώ το κακό που προξενεί είναι μόνιμο". (Μαχάτμα Γκάντι).
Αν λοιπόν ο σκύλος βιώνει τέτοιες καταστάσεις και γεγονότα που δεν μπορεί να διαχειριστεί (απειλές, εξαναγκασμό, βία), τότε είναι σίγουρο, ότι θα αναπτύξει άγχος και αργά ή γρήγορα επιθετικότητα ή παθητικότητα. Θα ψάξει να βρει τρόπους διαφυγής από το πρόβλημα.
Μου λένε τον πόνο τους οι περισσότεροι κλαίγοντας: "Όταν έβλεπε τον "εκπαιδευτή" κρυβόταν ... Αυτός τον έπιανε από το κολάρο και τον τραβούσε με το ζόρι... Τον έσερνε να τον πάρει για εκπαίδευση... Φοβόταν κι έκλαιγε ...Έκλαιγα κι εγώ που τον έβλεπα έτσι.. Μου έλεγε να μην τον λυπάμαι, για το καλό του είναι και πως έτσι θα μάθει... Τον δάγκωσε... Με δάγκωσε κι εμένα ... κλπ, κλπ, κλπ ".
Τι περίμενες μετά από τόσο πόνο, τόσο φόβο και τόση ασφυξία που εισέπραξε ο σκυλάκος σου;
Σου είπαν, ότι θα τον πάρεις "έτοιμο" σε λίγες μέρες και το δέχτηκες; Τους πίστεψες;
Και τι είναι ο σκύλος; Έπιπλο που το παραγγέλνεις στις διαστάσεις, στο χρώμα, στο ξύλο που θες και το παραλαμβάνεις στον χρόνο που συμφωνήθηκε;
Γιατί τα επέτρεψες όλα αυτά;
"Μου είπε, ότι πρέπει να καταλάβει ο σκύλος, ότι εγώ είμαι ο αρχηγός. Δεν ήξερα..."
Όταν δεν ξέρεις, να ακούς την καρδιά σου τότε. Και να φεύγεις τρέχοντας από μια τέτοια φρικαλεότητα.
Μην αφήνεις κανέναν να ακουμπήσει τον σκύλο σου!
Αυτή η απαρχαιωμένη και λανθασμένη θεωρία της κυριαρχίας, (σκύλος - λύκος) έχει καταστρέψει αναρίθμητους σκύλους και σχέσεις.
Άσε που κάποιοι παρουσιάζονται ως θετικοί...
"Μου είπε ότι είναι θετικός..." ή "Αφού είχε λιχουδιές, θετικός δεν ήταν;".
Τα ακούω τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά από κηδεμόνες.
Και όταν δεν περπατούσε κοντά του; Ρωτούσα εγώ ...
"Τότε τον τραβούσε πολύ απότομα με το λουρί ή τον σήκωνε στον αέρα για να ξαναέρθει δίπλα του".
Στο ένα χέρι το λουκάνικο και στο άλλο το κολάρο (ή ο πνίχτης) με σκληρές και βίαιες διορθώσεις...
Δεν γνωρίζει ο κόσμος και ταλαιπωρούνται σκύλοι και άνθρωποι!
Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν εν έτη 2022... Και τι ειρωνεία ... Δεν συμβαίνουν χρησιμοποιώντας τίποτα μεσαιωνικά εργαλεία, αλλά το "αθώο" κολάρο!
Αυτή η "εκπαίδευση", "βασίλευε" σε προηγούμενες δεκαετίες. Τότε που στα σχολεία το ξύλο, ο εκφοβισμός, οι απειλές, οι προσβολές ήταν παιδαγωγική μέθοδος.
Την εποχή που είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση, δεν υπήρχαν κινητά, υπολογιστές, τάμπλετ, ίντερνετ κλπ. Δεν είχαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και η γνώση ήταν περιορισμένη.
Πέρασαν τα χρόνια και όλα άλλαξαν από τότε. Εξελιχθήκαμε, προοδεύσαμε, πήγαμε μπροστά.
Γιατί σε ότι αφορά στον σκύλο, επιμένουν πεισματικά κάποιοι να μένουν σ' εκείνη την εποχή; Όταν επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο, ότι ο σκύλος μπορεί να μάθει με θετικό και φιλικό τρόπο;
Γιατί επιμένουν να διαιωνίζουν και να συντηρούν μια παραδοσιακή νοοτροπία εντελώς ξεπερασμένη;
Και γιατί εξακολουθούν σε μια κοινωνία που όλα εξελίσσονται με ταχύτητα φωτός, να ονομάζουν εκπαίδευση την κακοποίηση;
Είναι τραγικό πίσω από αυτήν την σπουδαία λέξη να κρύβεται τόση βία!
Κάποιος είπε: "Αν οι μελλοντικές γενιές κοιτάξουν πίσω και δουν πως αντιμετωπίζαμε τα ζώα, θα τρομοκρατηθούν..."
Η εκπαίδευση, είναι μετάδοση γνώσης, διδασκαλία, καθοδήγηση και πρέπει να γίνεται μέσα από την σχέση αμοιβαίου σεβασμού, δασκάλου - μαθητή!
Ο εκπαιδευτής - δάσκαλος, πρέπει να νοιάζεται για τους σκύλο-μαθητές του και να σκύβει πάνω τους με καλοσύνη!
Να παρατηρεί και να προσπαθεί να ερμηνεύσει τις συμπεριφορές τους, να αφουγκράζεται τα συναισθήματά τους, να δείχνει κατανόηση και σεβασμό στις ανάγκες, στην διαφορετικότητα, στην προσωπικότητα, στις ιδιαιτερότητές τους!
Με την τρυφερότητά του η μάθηση γίνεται παιχνίδι.
Μόνο τότε θα μπορούν και οι μαθητές να είναι ήρεμοι, να νιώθουν ασφαλείς, να τον εμπιστεύονται, να θέλουν να κάνουν με χαρά κάτι και να συμπεριφέρονται με θετικό τρόπο. Τότε θα έχει πετύχει τον στόχο του!
Γιατί, όπως είπε ο Αριστοτέλης, εκπαιδεύοντας το μυαλό χωρίς να εκπαιδεύουμε την καρδιά, δεν είναι καθόλου εκπαίδευση.
Ο δάσκαλος καθοδηγεί τους κηδεμόνες κυρίως, γιατί εκείνοι ουσιαστικά θα τον διδάξουν. Είναι σημαντικό να μάθουν να επικοινωνούν για να φτιάξουν μια όμορφη σχέση και συμβίωση μαζί του!
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή του!
Όλοι μας δημιουργούμε την κουλτούρα, στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Ο κάθε δάσκαλος - εκπαιδευτής, αφήνει το δικό του σημάδι και είναι στο χέρι του, πως θα τον θυμούνται οι μαθητές του (σκύλοι και άνθρωποι).
6. Όποιον αγαπάς δεν τον πιάνεις από τον λαιμό!
Ρωτάω τους κηδεμόνες:
Τον αγαπάς τον σκύλο σου;
"Φυσικά και τον αγαπάω! Είναι το παιδί μου".
Συνεχίζω: Θα έπιανες από τον λαιμό το παιδί σου, τον σύντροφο, τον αδελφό, τον φίλο για να τον οδηγήσεις κάπου ή να του μάθεις κάτι;
Η απάντηση είναι πάντα: " Όχι, όχι όχι... Όχι βέβαια"
Στο σκυλο-παίδι σου (εσύ το λες έτσι), γιατί το κάνεις τότε;
Πως εισπράττει την αγάπη σου, όταν τον τραβολογάς από τον λαιμό; Ακόμα κι αν δεν έχεις καμία κακή πρόθεση ή σκοπό.
Απαντάς κατηγορηματικά πως δεν θα έπιανες κανέναν, γιατί ξέρεις καλά ότι από τον λαιμό πιάνεις κάποιον (οποιονδήποτε) για να τον εξαναγκάσεις, να τον απειλήσεις, να τον φοβίσεις και στην χειρότερη να τον πνίξεις.
Η μόνη όμορφη, ευχάριστη και ευγενική κίνηση στον λαιμό, είναι το χάδι!
Άντε και για να φορέσεις τρυφερά ένα κόσμημα. Τίποτα άλλο...
Ποια είναι η απάντηση όλων; "Δεν το είχα σκεφτεί έτσι... Έχεις δίκιο..."
Κάποιοι πηγαίνουν την ίδια στιγμή και του το βγάζουν και κάποιοι τον αγκαλιάζουν και του ζητούν συγνώμη.
Έχει σημασία λοιπόν, το πως του συμπεριφερόμαστε και όχι το πως νιώθουμε!
Το ότι αγαπάμε τον σκύλο μας και κάνουμε τόσα πολλά για αυτόν, δεν μπορεί να εξισωθεί με τον σεβασμό.
Άλλωστε είναι τόσο υποκειμενικός ο τρόπος που αγαπάμε... Και μην ξεχνάμε, πως στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει τα περισσότερα λάθη και τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Πάω σε σπίτια που έχουν τον σκύλο να ζει σε crate, τον τραβολογάνε συνεχώς από το κολάρο, τον μαλώνουν για ασήμαντες αφορμές και μου λένε: "Τον αγαπάω πολύ τον μπαγάσα! Του παίρνω την ακριβότερη τροφή, του έχω ένα τεράστιο κιβώτιο με παιχνίδια, το στρώμα του είναι πουπουλένιο με γραμμένο το όνομα του, το κολάρο του είναι δερμάτινο" και διάφορα παρόμοια.
Και κάπως έτσι, ασημαντοποιούμε τα ουσιώδη!
Γιατί ο σεβασμός και η καλοσύνη είναι άλλο πράγμα!
Είναι...
Ποια θέση έχει στην ζωή μας!
Ποιες είναι οι αντιδράσεις μας, όταν κάνει ζαβολιές και αταξίες και όταν απόλυτα φυσιολογικά βαριέται, κουράζεται, μπερδεύεται, δεν καταλαβαίνει, δεν θέλει!
Πόσο δίκαιοι είμαστε μαζί του στις επιθυμίες και τις επιλογές του!
Όταν του φερόμαστε με κατανόηση και χωρίς παράλογες απαιτήσεις στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει για να ενταχθεί στον δικό μας κόσμο.
Πως νιώθουμε, όταν τον κάνουμε να μας φοβάται...
Αν θέλουμε να ζει σε ένα φιλικό ή ένα εχθρικό περιβάλλον!
Αυτά είναι σεβασμός!
Και δεν τον συναντάμε στις κραυγαλέες πράξεις, αλλά στις μικρές, απλές, καθημερινές. Όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει, αλλά πόσοι τον εφαρμόζουμε;
7. Τον υποτιμάμε...
Κι ενώ να τον βάλαμε στην ζωή μας για όμορφους λόγους, μιλάμε γλυκά για εκείνον, λέμε ότι είναι μέλος της οικογένειας και άλλα τέτοια όμορφα, όμως η αντιμετώπισή μας δεν είναι και τόσο όμορφη τελικά...
Λέμε κατηγορηματικά, ότι δεν θα πιάναμε κανέναν από τον λαιμό και ξέρουμε πως είναι μια πολύ άσχημη κίνηση, εν τούτοις στον σκύλο μας και το κάνουμε και επιτρέπουμε σε "ειδικούς" να το κάνουν και να τον βασανίζουν.
Είναι λοιπόν τόσο εμφανής η διαφορά ανάμεσα στο τι λέμε και στο πως του συμπεριφερόμαστε!
Γιατί άραγε;
Έχουμε αναρωτηθεί;
Εντάξει... Είπαμε η συνήθεια, η λάθος πληροφόρηση, η ευκολία, οι συμβουλές "ειδικών".
Άντε και η αυστηρότητα του γονιού, που και το παιδί του με αυστηρή πειθαρχία το μεγαλώνει (όπως μου λένε κάποιοι).
Πως γίνεται όμως να μην το καταλαβαίνουμε ότι τον ταλαιπωρούμε;
Ή ακόμα χειρότερα, να το βλέπουμε και να το συνεχίζουμε;
Μήπως γιατί ενδόμυχα θεωρούμε τον εαυτό μας "ανώτερο" και θέλουμε να του αποδείξουμε την "εξουσία" μας;
Έτσι μου είπε μια κυρία "ανώτερη" επιστήμονας (δεν είναι η μόνη) πριν λίγες μέρες, όταν την δάγκωσε ο σκύλος της και αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια: "Τον υπεραγαπάω, αλλά δεν πρέπει να καταλάβει ποιος έχει την εξουσία;"
Μα δεν χρειάζεται καλή μου κυρία, είναι ενήμερος ο σκύλος... Καταλαβαίνει πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Δεν το βλέπει λέτε, ότι είναι αδύναμος και ανυπεράσπιστος στα χέρια μας; Ότι δεν έχει επιλογή;
Αφού εμείς κρατάμε το λουρί... Κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Η φυσική εξουσία μας (πιο μεγάλοι, πιο δυνατοί, παίρνουμε όλες τις αποφάσεις, τον κάνουμε ότι θέλουμε κλπ) είναι υπαρκτή και ξεκάθαρη.
Άρα ο αυταρχισμός και η εξουσιαστική πειθαρχία και περιττεύουν και έχουν αποδειχθεί
αναποτελεσματικοί και επικίνδυνοι τρόποι. (Και στους σκύλους και στα παιδιά).
Γονική φροντίδα και καθοδήγηση χρειάζονται, από έναν γονιό-κηδεμόνα που θα εμπνέει εμπιστοσύνη, σιγουριά, σεβασμό και ζεστασιά.
Εκείνος πως νιώθει;
Μας νοιάζει πως νιώθει ο σκύλος μας;
Ποιες είναι οι ερωτήσεις των κηδεμόνων συνήθως; Αν είναι έξυπνος, αν θα μάθει, αν θα "στρώσει" και αν θα συμμορφωθεί.
Σπάνια θα με ρωτήσουν, αν τον βλέπω χαρούμενο, λυπημένο, αγχωμένο ή ότι άλλο. Πως νιώθει δηλαδή!
Αλήθεια... του επιτρέπουμε να νιώσει;
Ο Έκτορας, ένας ρωμαλέος μεγαλόσωμος σκύλος, είχε κάποιες φοβίες. Σε συγκεκριμένες καταστάσεις, άρχιζε να τρέμει και να θέλει να κρυφτεί.
Ο κηδεμόνας του κάθε φορά που τον έβλεπε έτσι, άρχιζε να τον τραβάει με το ζόρι από το κολάρο και ενώ εκείνος αντιδρούσε, τον χτυπούσε... Κι εκείνος έκλαιγε!
Ο κηδεμόνας θύμωνε πολύ μαζί του, γιατί δεν μπορούσε να δεχθεί ο ανδρισμός και ν' αντέξει ο εγωισμός του, πως ο τόσο δυνατός σκύλος του φοβάται και τρέμει σαν το ψάρι...
(Μου το εκμυστηρεύθηκε η σύζυγος...).
Δυστυχώς, έχω συναντήσει πολλά παρόμοια περιστατικά.
Πόσο τρομακτικό να απαντάς στον φόβο και στο άγχος με βία;
Τον αδύναμο, αυτόν που δεν έχει επιλογή, τον σέβεσαι, δεν εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία του, δεν τον "πατάς".
Δικαιοσύνη το λένε...
"Μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν" λένε...
Μήπως μια φορά έστω να προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση του;
Μήπως τότε, μπορέσουμε να δούμε τα λάθη και όλες τις συμπεριφορές μας που δεν τιμούν ούτε εμάς και κυρίως δεν τιμούν εκείνον;
Ας σκεφτούμε ένα υποθετικό σενάριο: Αν έρχονταν κάποια όντα (διαφορετικά και πολύ μεγαλύτερα) από άλλο πλανήτη, που θα θεωρούσαν ότι είναι ανώτερα από εμάς, πως θα νιώθαμε εάν μας είχαν φορέσει μια λαιμαριά και ήμασταν στο έλεος και στην διάθεσή τους να μας κάνουν ότι θέλουν;
Παραμυθάκι για παιδάκια θα μου πείτε;
Κι όμως... Έτσι νιώθει ο σκύλος μας! Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι!
Είναι διαφορετικός, όχι κατώτερος...
Ο σκύλος μπορεί να είναι διαφορετικός, άλλο είδος, άλλη γλώσσα, άλλοι κώδικες επικοινωνίας και σίγουρα είναι αδύναμος στα χέρια μας, όμως αυτά δεν τον κάνουν κατώτερο, ούτε λιγότερο σημαντικό.
Δεν τον κάνουν (δεν είναι) κτήμα μας για να τον μεταχειριζόμαστε όπως θέλουμε, δεν βρίσκεται κοντά μας για να μας υπηρετεί, δεν είναι στρατιώτης να εκτελεί εντολές, δεν είναι λούτρινος να μένει "άγαλμα", δεν είναι ρομπότ για να λειτουργεί με πάτημα κουμπιού ανάλογα με τα κέφια μας.
Η επιστήμη σιγά σιγά μας "ανοίγει τα μάτια", υποστηρίζοντας πως τα ζώα μπορούν να έχουν γνωστικές, συναισθηματικές και ηθικές ικανότητες. Και μπορεί εμείς να έχουμε κάποιες "μοναδικές" ικανότητες, όμως και τα ζώα έχουν δυνατότητες και γνωρίσματα που εμείς δεν έχουμε.
"Το γεγονός ότι δεν μας καταλαβαίνουν, αλλά και το ότι εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, δεν σημαίνει πως είναι κατώτερα όσον αφορά την ευφυΐα. Για παράδειγμα όταν κάποιος άνθρωπος προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας χρησιμοποιώντας “ατελή” και “σπασμένη” γλώσσα, η εντύπωσή μας είναι πως δεν είναι και τόσο έξυπνος. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική".
Αυτά μεταξύ άλλων τονίζει ο ανθρωπολόγος Maciej Henneberg, που ειδικεύεται στην ανθρώπινη εξέλιξη.
Όσα έμαθα από τους σκύλους...
Στην μακρόχρονη συμπόρευσή μου μαζί τους, είχα την τύχη και την χαρά να δω πόσο ξεχωριστά πλάσματα είναι!
Γοητεύτηκα από τα σπάνια χαρίσματα και την ευαισθησία τους!
Συγκινήθηκα από τα συναισθήματά τους που είναι ανώτερα και βαθύτερα από τα δικά μας, γιατί είναι αγνά, αληθινά, χωρίς προσποίηση, χωρίς ιδιοτέλεια !
Εντυπωσιάστηκα από συμπεριφορές τους που μοιάζουν τόσο με δικές μας!
Θαύμασα τις επικοινωνιακές τους ικανότητες!
Έμεινα πολλές φορές άφωνη με τα πράγματα που αντιλαμβάνονται και που δεν έχουμε ανακαλύψει!
Δάκρυσα, όταν είδα το πως συγχρονίζονται με τα δικά μας συναισθήματα!
Είδα τόσα πολλά που μας ενώνουν!
Όμως ... Έχω δει και έχω σηκώσει και τον πόνο τους... Άπειρες φορές...
Τον δείχνουν, τον "φωνάζουν" με τόσους τρόπους, αλλά δεν τους ακούμε...
Κι αν στα μεγάλα ζόρια τολμήσουν - σαν έσχατη λύση και απόλυτα φυσιολογικά - να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, τότε λέμε ότι έχουν πρόβλημα και τους "φορτώνουμε" με διάφορους (ανυπόστατους συνήθως) χαρακτηρισμούς, κρίνοντας πάντα σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά.
Και χωρίς δεύτερη σκέψη θα τους καταδικάσουμε, γιατί πιστεύουμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα.
Και εννοείται, πως θα δικαιολογήσουμε πολύ εύκολα τον εαυτό μας για οποιαδήποτε άσχημη συμπεριφορά μας.
Αξίζει ν' αναφέρω εδώ, πως όσοι με καλούν για μια τελευταία προσπάθεια, πριν την ευθανασία ή τον διωγμό του σκύλου που δάγκωσε (αφού πρώτα καταπατήθηκε κάθε του αξιοπρέπεια), όλοι τον αγαπούν και είναι το παιδί τους... Έτσι μου λένε...
Η κοινωνία ακόμα μας θέλει ιδιοκτήτες...
Η αλήθεια είναι πως μεγαλώσαμε με την προκατάληψη που θέλει τον άνθρωπο, ως τον μόνο προνομιούχο, τον διαφεντευτή και το κέντρο του σύμπαντος και τους σκύλους (και όλα τα ζώα) παρακατιανούς.
Έτσι μας έμαθαν και αυτό νομίζουμε πως είναι και το σωστό.
Και δυστυχώς, η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχθεί ως φυσιολογικά κάποια πράγματα... Ακόμη...
Όσο επιμένει να μας θέλει ιδιοκτήτες του σκύλου μας, με τις ευλογίες της νομοθεσίας, την συναίνεση του γιατρού και... την "άδεια της αστυνομίας" αργεί...
Κι αν κάποιοι τολμήσουμε να πούμε μαμά - μπαμπάς ή κηδεμόνας, θα το πούμε δειλά, ξέπνοα γιατί φοβόμαστε ότι θα μας κοροϊδέψουν.
Και αναμφισβήτητα το οικείο είναι πολύ δυνατό και χρειάζονται παρεμβάσεις για να το αλλάξουμε.
Όμως, είναι σημαντικό και απαραίτητο να μπορούμε και να ξεμάθουμε, κάτι που πλέον μπορεί να είναι ξεπερασμένο, να δημιουργεί πρόβλημα, να μην είναι σωστό, δίκαιο ή ηθικό.
Διάβασα κάπου, πως οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν είναι αυτοί που δεν μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν, αλλά είναι αυτοί που δεν μπορούν να μάθουν, να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν.
Μήπως ν' αρχίσουμε να ξεμαθαίνουμε πράγματα που δεν μας ωφελούν πια και δημιουργούν πρόβλημα;
Κι αν θέλουμε στ' αλήθεια ν' αποκτήσουν τα λόγια μας αξία, τότε να δείχνουμε στον σκύλο μας με πράξεις, ότι είναι άξιος σεβασμού και ηθικής αντιμετώπισης κι ας μην είναι όμοιός μας.
Όχι άλλα λόγια...
Αυτό που έχει πραγματική αξία, είναι να είμαστε καλοί, τρυφεροί, ευγενικοί και δίκαιοι μαζί του!
Αυτά όχι μόνο δεν θα μας μειώσουν στα μάτια του, αντίθετα θα μας ανεβάσουν!!
Είναι συνοδοιπόρος όχι δούλος..
Όχι άλλες συμπεριφορές και "αθώα βοηθήματα" που τον αδικούν, τον υποτιμούν, τον βασανίζουν.
Μπορεί το κολάρο να μην ευθύνεται για όλα, αλλά "βοηθάει" σε όλα... Η χρήση του δημιουργεί μόνο προβλήματα και αποδεδειγμένα ενισχύει μόνο αρνητικά κάποιο προϋπάρχον!
Και μόνο η απλή παρουσία του στον λαιμό, δηλώνει ιδιοκτησία, υποδηλώνει χειρισμό, δείχνει την υποτακτικότητα, συμβολίζει την σκλαβιά.
Η "σφραγίδα" μιας υποταγμένης ζωής... Αυτό είναι το κολάρο στον λαιμό του!!
Γι' αυτό και πιστεύω ακράδαντα, ότι δεν έχει καμία θέση ούτε πάνω του, ούτε στην ζωή μας!
Έχει δικαίωμα να μην είναι ιδιοκτησία κανενός κι εμείς έχουμε υποχρέωση να του αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα.
Ο σκύλος είναι (πρέπει να είναι) οικογένεια και όχι ο φτωχός συγγενής, συνοδοιπόρος και όχι δούλος!!
Του αξίζει να στέκει στο πλάι μας καμαρωτός, υπερήφανος και χαρούμενος! Τίποτα λιγότερο!
Ανατρεπτικά σήμερα, αυτονόητα αύριο...
Ξέρω, πως αυτά που σήμερα φαίνονται υπερβολικά, ακραία, ανατρεπτικά ή πολύ συναισθηματικά, αύριο θα είναι τα αυτονόητα.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ είχε πει: "Μια μέρα, η ατοπία της σχεδόν καθολικής ανθρώπινης πεποίθησης ότι τα ζώα υπάρχουν για να μας υπηρετούν θα είναι αυταπόδεικτη. Τότε θα έχουμε πραγματικά ανακαλύψει την ψυχή μας και θα έχουμε γίνει άξιοι να μοιραστούμε τον πλανήτη μαζί τους" .
Μακάρι να μην αργήσει αυτή η μέρα, που θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος δεν μας ανήκει...
Μόνο για τον σκύλο μας είμαστε το κέντρο του σύμπαντος!
Η ελάχιστη ανταπόδοση, είναι να του "χαρίσουμε", αυτό που έτσι κι αλλιώς δικαιούται... "Ελεύθερες Ανάσες"...
Είναι απαραίτητο συστατικό για όμορφες σχέσεις, μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι και ο δρόμος που θα μας οδηγήσει σε μια ανθρωπότητα πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη!
* Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να ακούσετε το κείμενο
Μην καθηλώνεις τον σκύλο σου στο crate, απαξιώνεις ένα νοήμον και συναισθανόμενο πλάσμα για όποιο λόγο και με όποιο τρόπο κι αν το κάνεις
Submitted by eleni on Mon, 06/28/2021 - 11:20
Τι είναι εντέλει το crate για τον σκύλο;
Φωλιά, "μαγικό" εργαλείο εκπαίδευσης ή μήπως η καθήλωσή του εκεί μέσα είναι η πλήρης απαξίωση για ένα νοήμον και συναισθανόμενο πλάσμα;
https://www.youtube.com/watch?v=iWjYtzmKI30
(Οπτικό βίντεο με μικρά αποσπάσματα κειμένου μαζί με φωτογραφίες που εκπαιδεύτηκε χωρίς Crate.
(Βίντεο με την ηχογράφηση κειμένου ανανεωμένου και συμπληρωμένου με περισσότερες πληροφορίες).
https://youtu.be/BuKHGIgW-Ow?si=h6aFU8Ma34aDJSGZ
Δεν χρησιμοποιείς crate;
Μήπως δεν γνωρίζεις καν τι είναι;
Δεν έχεις ακούσει ή διαβάσει για το "θαυματουργό" πολυχρηστικό εργαλείο εκπαίδευσης σκύλων, που λύνει όλα τα προβλήματα;.
Παράξενο...
Διαφημίζεται παντού, χρησιμοποιείται από τους περισσότερους κηδεμόνες και προτείνεται από την πλειοψηφία των εκπαιδευτών και όχι μόνο.
Το προτείνουν και όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με τους σκύλους και όλοι το "βαφτίζουν" σπίτι, φωλιά και καταφύγιο του σκύλου.
Μάλιστα το θεωρούν ένα καταπληκτικό, πολύ απαραίτητο, πολύ χρήσιμο, σούπερ αποτελεσματικό και απίστευτα βολικό εργαλείο εκπαίδευσης
Πιο συγκεκριμένα, για να καταλάβεις είναι ένα κλουβί με τέτοιες διαστάσεις, ίσα που να χωράει ο σκύλος!
Πότε το χρησιμοποιούν;
Όταν λείπουν, αλλά και την νύχτα (όταν δεν έχουν την επίβλεψη δηλαδή) για να μην κάνει ζημιές και για την τουαλέτα.
Βλέποντας την σούπερ
"αποτελεσματικότητα" αρχίζουν να το χρησιμοποιούν και όταν έρχεται επισκέπτης που δεν τον θέλει και όταν τρώνε ή χαλαρώνουν στον καναπέ και τους ενοχλεί, όταν κάνουν δουλειές, όταν πηδάει πάνω τους, όταν δαγκώνει για να παίξει και γενικά, όταν θέλουν να βρίσκουν την ησυχία τους!
Κάπως έτσι, καταλήγει ο σκύλος να περνάει 16,18 ,20, 22 ώρες στο κλουβί... Τον περισσότερο χρόνο της ζωής του δηλαδή!
Και η "καταπληκτική" χρήση του γίνεται καταχρηστική και μάλιστα σε βαθμό κακοποίησης!
Αυτό το "μαγικό" κλουβί λοιπόν, λύνει όλα τα προβλήματα, εύκολα κι απλά.
Των ανθρώπων βέβαια..
Όχι των σκύλων!
Και θα συμφωνήσω, πως από όλα τα "πλεονεκτήματα" που αναφέρουν, ένα μόνο ισχύει, ότι είναι πολύ βολικό για τους ανθρώπους!
Ποιους;
Εκείνους που πληροφορήθηκαν, πως είναι ο "ιδανικός" και "ασφαλής" τρόπος εκπαίδευσης.
Αλλά κι εκείνους που δεν έχουν την υπομονή να ασχοληθούν, που δεν θέλουν να αφιερώσουν χρόνο και προσπάθεια για να καθοδηγήσουν τον σκύλο τους, εκείνους που δεν θέλουν να ξεβολευτούν, εκείνους που βαριούνται και γενικά όσους ψάχνουν την εύκολη λύση.
Ο σκύλος όμως, πως νιώθει εκεί μέσα;
Αναρωτήθηκε κανείς από όλους αυτούς, αν είναι βολικό γι' αυτόν;
Μα πως είναι δυνατόν να είναι βολικό, όταν τον ακινητοποιείς σε ένα τόσο μικρό χώρο, ίσα που να χωράει και του στερείς την δυνατότητα να περπατήσει, να τεντωθεί, να μετακινηθεί σε άλλη θέση, να σηκωθεί στα δυό του πόδια και με δυσκολία να σταθεί όρθιος;
Που αποτρέπει να εκτελέσει κάθε φυσιολογική συμπεριφορά του και εμποδίζει κάθε φυσική του κίνηση;
Πως είναι δυνατόν να περνάει καλά, όταν τον καθηλώνεις σε ένα σημείο, καταπιέζοντας την ενέργεια και την ελευθερία οποιοσδήποτε κίνησής του, προκαλώντας του ανία, πλήξη και βαρεμάρα;
Που του προκαλεί άγχος, φόβο και πανικό πολλές φορές, αφού νιώθει παγιδευμένος;
Που κάποιοι παθαίνουν κατάθλιψη και άλλοι αποκτούν ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, αλλά και σωματικά προβλήματα μυϊκά, σκελετικά, όταν μένουν μόνιμα;
Που κάποιοι τραυματίζονται στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν γαβγίζουν, κλαίνε, ουρλιάζουν ασταμάτητα, χτυπιούνται και δαγκώνουν το κλουβί;
Αντιδρούν, όπως μπορούν για να εισπράξουν στη συνέχεια κάποιες φορές, φωνές και ξύλο για να σταματήσουν.
Εκπαιδευτικές συμβουλές...
Αν λοιπόν στους ανθρώπους λύνει προβλήματα, στους σκύλους όχι μόνο δεν λύνει, αντίθετα δημιουργεί!
Πολλά και μεγάλα!!
Όλοι το "βαφτίζουν" φωλιά-σπίτι...
"Ο σκύλος δεν το βλέπει φυλακή, το βλέπει φωλιά-σπίτι" λένε...
Προσπαθώ στ' αλήθεια, μα αδυνατώ να καταλάβω,πως γίνεται να είναι σπίτι-φωλιά όταν τον κλειδώνεις και ανοίγεις, όταν και αν εσύ το αποφασίσεις;
Σπίτι είναι όταν μπαίνεις, αλλά και όταν έχεις την επιλογή να βγεις, όποτε εσύ θελήσεις.
Όλα τα ζώα στη φύση επιλέγουν τη φωλιά τους, εκεί που αυτά θα νιώσουν ασφάλεια και ηρεμία, αλλά πάντα θέλουν να έχουν και την επιλογή της διαφυγής γιατί δεν αντέχουν να νιώθουν παγιδευμένα.
Αυτό που συμβαίνει με το κλειδωμένο crate είναι εγκλωβισμός, αναγκαστικός εγκλεισμός, περιορισμός και στέρηση ελευθερίας.
Και όσο κι αν ενοχλεί κάποιους, η στέρηση ελευθερίας είναι φυλακή!
Αφού τον σκύλο τον βάλαμε στην ζωή μας και τον εντάξαμε στην οικογένεια μας, τότε το σπίτι μας ολόκληρο είναι το σπίτι, η φωλιά και το καταφύγιό του.
Αν εμείς δημιουργήσουμε τις σωστές συνθήκες, τον καθοδηγήσουμε σωστά και σεβαστούμε τις ανάγκες του, μια χαρά ασφαλής, ήρεμος και χαρούμενος θα νιώθει!
Ένα δικό του κρεβατάκι να κοιμάται, να ξαπλώνει και να ηρεμεί, είναι μια βολική φωλιά για τον σκύλο μας και συγχρόνως μια όμορφη εικόνα!
Και όσοι δεν μπορούν να το καταλάβουν, μάλλον δεν αντιμετωπίζουν τον σκύλο με τον σεβασμό που του πρέπει!
Και τι τραγική ειρωνεία....
Πολλοί που το χρησιμοποιούν, τον έχουν υιοθετήσει από καταφύγιο για να γλυτώσει από το κλουβί...
Να δούμε πως βοηθάει τους ανθρώπους και όχι τον σκύλο;
Είναι κάποιοι που πιστεύουν, ότι έτσι θα μάθει ..
Υπάρχουν "ειδικοί" που λένε, ότι με την απομόνωση θα μάθει.
Αλήθεια τώρα;
Τι ακριβώς θα μάθει, όντας απομονωμένος μέσα στο κλουβί;
Τον κλειδώνεις και δεν μπορεί να σε ενοχλήσει, όμως τις συμπεριφορές δεν τις αλλάζεις και δεν λύνεις κανένα πρόβλημα.
Αντίθετα το πολλαπλασιάζεις, αφού όταν τον βγάλεις θα έχει πολλαπλάσια ενέργεια συσσωρευμένη από την ακινησία, ώστε να επιδοθεί με περισσότερο ζήλο σε όλες τις συμπεριφορές που θέλησες να "λύσεις" με τον εγκλεισμό του.
"Οπότε, ξανά γρήγορα μέσα στο κλουβί... που θα πάει θα μάθει... ".
Τι πιστεύουν;
Ότι αυτό το "μαγικό" εργαλείο έχει πράγματι υπερφυσικές δυνάμεις και του μεταδίδει γνώση, άρα μόλις βγει, θα ξέρει και πως να συμπεριφέρεται;
Κι έτσι, υπάρχουν σκύλοι που ζουν (όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό) μόνιμα εκεί και τους βγαζουν μόνο 2 φορές τη μέρα για 10 λεπτά για να κάνουν τις ανάγκες τους.
Υπάρχουν σκύλοι κλειδωμένοι στο crate μέρα νύχτα , μέσα σε σκοτεινές αποθήκες να κλαίνε ασταμάτητα και να χτυπιούνται με όση δύναμη έχουν.
Και όσο περιμένουν να τους ελευθερώσουν, οι άνθρωποι περιμένουν ως δια μαγείας να μάθουν να συμπεριφέρονται, χωρίς να ασχοληθούν καθόλου!
Τους βολεύει μια χαρά βέβαια και κάπως έτσι ξεμπερδεύουν, αδιαφορώντας για το πως νιώθει ο σκύλος τους. Αν πλήττει αφόρητα, αν αγχώνεται, αν φοβάται, αν νιώθει παγιδευμένος, αν υποφέρει... Αν χάνουν την εμπιστοσύνη του;
Ψιλά γράμματα μάλλον.
Την ησυχία τους θέλουν... Και το crate τους την προσφέρει εύκολα, γρήγορα, άμεσα!
Το εύλογο ερώτημα είναι : Αυτοί οι άνθρωποι γιατί πήραν σκύλο;
Πριν λίγες μέρες με κάλεσε μια κυρία που είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα και ήταν πολύ αναστατωμένη. Δυστυχώς, το τηλεφώνημα δεν ήταν το πρώτο, ούτε το μόνο,δέχομαι συχνά παρόμοια τηλεφωνήματα.
Ο σκύλος της 14 μηνών τώρα, "εκπαιδεύτηκε" σε crate από κουτάβι.
"Δεν έμαθε τίποτα και όταν βγαίνει κάνει σαν τρελός. Πηδάει πάνω μας να κυριαρχήσει, έρχεται κοντά στο τραπέζι όταν τρώμε και απαιτεί επίμονα φαγητό γιατί την έχει δει αρχηγός..."
Αυτά ήταν τα λόγια της...
Το ότι είχε "τρελαθεί" από την κλεισούρα και πήγαινε κοντά τους να δείξει την χαρά του, να επικοινωνήσει, να παίξει κλπ, ούτε που τους πέρασε από το μυαλό...
Η εκπαιδευτική συμβουλή για να μην τους ενοχλεί, ποια ήταν;
Μα φυσικά να τον διορθώνουν χτυπώντας τον με ρεύμα (φορούσε ηλεκτρικό κολάρο) και πνίγοντάς τον (φορούσε και πνίχτη). Άλλα "θαυματουργά" εργαλεία..
Εκπαιδευτές τα προτείνουν αυτά..
Φοβερός τρόπος εκπαίδευσης έτσι; Και μάλιστα νόμιμος...
Είναι αδιανόητο να προτείνονται την σήμερον ημέρα από ειδικούς τέτοιες τεχνικές μάθησης. Όσοι προτείνουν αυτές τις παρωχημένες πρακτικές ή στηρίζονται σε ξεπερασμένες επιστημονικά γνώσεις ή δεν έχουν λύσεις στα θέματα που καλούνται να απαντήσουν ή έχουν πολύ "ελαστική" ηθική.
Οι ειδικοί φυσικά και δεν είναι αλάνθαστοι, όμως η γνώση, η επιστήμη, η έρευνα χωρίς ηθική πρέπει να απορρίπτονται αμέσως.
Ο ειδικός σου λέει, εσύ δεν γνωρίζεις, το δέχομαι. Με τι καρδιά μπορείς και τον βασανίζεις όμως;
Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, ότι δεν διδάσκεις όταν απομονώνεις και εγκλωβίζεις;
Πως θα μάθει κλεισμένος εκεί μέσα, όταν τον αποκλείεις από την καθημερινότητα και του στερείς πράγματα, καταστάσεις, εμπειρίες, στιγμές που θα μπορούσε να ζήσει κοντά σου, με την οικογένεια, με τους επισκέπτες;
Ο σκύλος, όταν κινείται ελεύθερα κοντά μας μαθαίνει, δουλεύει το μυαλό του, αποκτά εμπειρίες, προσαρμόζεται σε διάφορες καταστάσεις, γνωρίζει πράγματα, κοινωνικοποιείται και είναι χαρούμενος! Αρκεί φυσικά να έχουμε τη θέληση και την υπομονή να ασχοληθούμε και να περνάμε δημιουργικό χρόνο μαζί του.
Κάποιοι που θέλουν να τον τιμωρήσουν...
Και εννοείται, πως πάρα πολλοί το χρησιμοποιούν για τιμωρία.
Αν ο σκύλος κάνει κάτι που δεν θέλουν, η τιμωρία μέσα στο crate είναι η πρώτη λύση τους.
Τον τιμωρούν άδικα φυσικά , αφού δεν μπήκαν στη διαδικασία να του μάθουν τι θέλουν να κάνει, αντί γι' αυτές τις συμπεριφορές.
Και για να του αξίζει μια τέτοια τιμωρία, μάλλον το μασούλημα της παντόφλας, το ανέβασμα στον καναπέ,το ζητιάνεμα στο τραπέζι κλπ είναι αξιόποινες και καταδικαστέες πράξεις και πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά! Υπάρχει καλύτερος τρόπος "συμμόρφωσης" από το crate;
Θυμάμαι πριν χρόνια, κάποιον παιδοψυχολόγο που συνέστησε στους γονείς να κλείνουν σε μια πολύ μικρή σκοτεινή αποθήκη το 7χρονο κοριτσάκι που είχε συμπεριφορές "ανάρμοστες" για να το "συνετίσουν"
Όχι μόνο δεν "συνετίστηκε" αντίθετα πολλαπλασιάστηκαν τα προβλήματα φυσικά.
Και οι γονείς άρχισαν να επισκέπτονται ψυχολόγο γιατί εκείνοι είχαν το πρόβλημα τελικά.
Τι κάνουν όμως οι άνθρωποι που βλέπουν, ότι δεν λειτουργεί αυτός ο τρόπος για να "συμμορφωθεί" ο σκύλος;
Τον τιμωρούν περισσότερο φυσικά...Και όλο αυτό δεν έχει τέλος...
Αυτοί που τον θέλουν "στρατιωτάκι... "
"Μαθαίνει να είναι πειθαρχημένος" λένε κάποιοι άλλοι .
Πειθαρχία... Μάλιστα...
Πειθαρχώ σημαίνει υπακούω (εκτελώ-συμμορφώνομαι) στις εντολές - διαταγές κάποιου.
Όμως... "Που τελειώνει η πειθαρχία
και που αρχίζει η βαναυσότητα; Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, χιλιάδες παιδιά (και σκυλιά θα συμπληρώσω εγώ) ζουν σε μια σιωπηλή κόλαση" (François Mauriac).
Δηλαδή θέλεις να έχεις τον σκύλο στρατιωτάκι;
Ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο;
Το ακούνητο σίγουρα το έχεις με το crate .Το ίδιο και το "αγέλαστο". Το αμίλητο; Ίσως... Αλλά όχι πάντα!
Θυμάσαι αυτό το παλιό παιδικό παιχνίδι, όπου ένα παιδί «τα φυλάει» και μόλις τελειώσει το μέτρημα, προσπαθεί να κάνει τους ακίνητους συμπαίκτες του να κουνηθούν ή να γελάσουν;
Μόνο που αυτό ήταν παιχνίδι, είχε πλάκα και κρατούσε ελάχιστα.
Αυτό που κάνεις εσύ στον σκύλο σου δεν είναι παιχνίδι, δεν έχει καθόλου πλάκα και κρατάει ώρες, μέρες, μήνες... Χρόνια ίσως;
Γιατί θέλεις τον σκύλο σου έτσι;
Μήπως θεωρείς κι εσύ, όπως λένε κάποιοι, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο διεγερτικό από το να διατάζεις και να σε υπακούν;
Ή μήπως θέλεις να είσαι ο αρχηγός της αγέλης; Να καταλάβει ο σκύλος, ότι είναι "κάτω" από σένα για να μη σου πάρει τον αέρα;
Αυτό σου είπε ο εκπαιδευτής σου ή το διάβασες κάπου;
Πόσο μεγάλη ανοησία, πόσους σκύλους έχει βασανίσει και πόσες σχέσεις έχει καταστρέψει αυτή η θεωρία;
Σκέψου το αυτονόητο : Αφού αποφασίζεις για τα πάντα στην ζωή του σκύλου σου, αυτομάτως εσύ έχεις τον έλεγχο!
Μην αγχώνεσαι λοιπόν, δεν ήρθε με τέτοιο σκοπό στο σπίτι σου.
Η πειθαρχία, η υπακοή, οι εντολές και όλα τα συναφή παραπέμπουν σε στρατιωτικούς νόμους και όχι σε οικογένεια.
Και ο σκύλος είναι οικογένεια!
Δοκίμασε να είσαι σωστός και δίκαιος κηδεμόνας, καθοδήγησέ τον και τα αποτελέσματα θα σε καταπλήξουν.
Κάποιοι θέλουν να τον "βοηθήσουν"...
Άλλοι το χρησιμοποιούν για το άγχος αποχωρισμού.
Τι να σχολιάσω εδώ;
Έχει άγχος και τον αγχώνεις περισσότερο;
Τον κλείνεις με το ζόρι;
Έτσι θα λύσεις το πρόβλημα του σκύλου σου;
Ακόμα κι αν τον έχεις μάθει από μικρό να μπαίνει και να κάθεται, αυτό σημαίνει, ότι θα μείνει ήρεμος και όταν λείπεις;
Αφού το άγχος το δημιουργεί η απουσία σου, είτε στο κλουβί είναι, είτε σε ένα δωμάτιο, είτε σε όλο το σπίτι, πάλι θα αγχώνεται.
Το μόνο που μπορεί να προλάβεις είναι οι ζημιές στην περιουσία σου, γιατί τις άλλες συμπεριφορές (γάβγισμα, ουρλιαχτό, κλάμα, ούρηση κλπ) θα συνεχίσει να τις έχει και μέσα στο κλουβί. Ακόμα και να τραυματιστεί μπορεί, στην προσπάθεια του να βγει άμα νιώθει παγιδευμένος. Κι έτσι η κατάσταση γίνεται πολύ χειρότερη!
Άλλοι θέλουν να τον εξοικειώσουν...
Κάποιοι μιλούν για εξοικείωση με το κλουβί, σε περίπτωση που χρειαστεί να ταξιδέψουν με πλοίο ή αεροπλάνο.
Αν τον θεωρείς μέλος της οικογένειας σου, δεν θα τον κλείσεις μέσα σε ένα κλουβί και να τον "παρκάρεις" όπως και το αυτοκίνητο σου σε κάποια γωνιά του πλοίου.
Θα πάρεις καμπίνα κι αν δεν μπορείς οικονομικά, θα ταξιδέψεις στο κατάστρωμα μαζί του.
Αυτό κάνουν οι οικογένειες!
Όσο για το αεροπλάνο αν, όταν και εφόσον χρειαστεί .... Μπορεί και ποτέ!
Και τον φυλακίζεις 1, 2, 5 ώρες κάθε μέρα δεν ξέρω για πόσο καιρό, (μπορεί για πάντα για να μην ξεσυνηθίσει) για την περίπτωση που; Που ίσως και να μην χρειαστεί ποτέ;
Κι εδώ να αναφέρω, έτσι για την ιστορία, πως γνωρίζω ανθρώπους που ταξίδεψαν οδικώς ή άλλαξαν προορισμό διακοπών για να μην χρειαστεί να βάλουν τον σκύλο τους σε κλουβί.
Κάποιοι το κάνουν για το "καλό" του και μόνο...
"Για τη δική του ασφάλεια το κάνω μόνο, όταν δεν έχω επίβλεψη " λένε κάποιοι.
Το να δημιουργήσεις ασφαλείς συνθήκες (πχ ένα δωμάτιο ασφαλές, έχοντας κάνει τη σωστή πρόληψη) για να μην κινδυνέψει, το έχεις σκεφτεί;
Γιατί προτιμάς την ασφάλεια με στέρηση ελευθερίας, με στέρηση κίνησης, με καθήλωση;
Είναι τόσο επισφαλής αυτή η ασφάλεια...!
Αυτό μου θυμίζει την υπερπροστασία των γονιών που καταπιέζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους για χάρη της ασφάλειας, που καταλήγουν να τους στερούν τόσα πράγματα, τόσες εμπειρίες και τα εμποδίζουν να αυτονομηθούν και να να ζήσουν φυσιολογικά. Τους στερούν ζωή!
Μια μορφή κακοποίησης δεν είναι κι αυτό;
Όμως,όπως είπε ο Karl Popper,
"Πρέπει να επιδιώκουμε την ελευθερία και όχι μόνο την ασφάλεια, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί μόνο η ελευθερία μπορεί να καταστήσει την ασφάλεια ασφαλή".
Είναι κάποιοι που του κάνουν και χάρη...
"Δεν είναι συνέχεια στο κλουβί, μόνο κάποιες ώρες, όταν χρειάζεται ..." Λένε άλλοι...
Του κάνεις και χάρη δηλαδή;
Το "όταν χρειάζεται" είναι τόσο υποκειμενικό για τον καθένα.
Για κάποιους χρειάζεται 1 ώρα, για άλλους 5, άλλους 10 και άλλους 18.
Κι επειδή δεν είναι συνέχεια, αυτό αναιρεί το γεγονός, ότι κάποιες ώρες ζει εκεί μέσα ακινητοποιημένος-φυλακισμένος;
Διάβασα κάπου και μου άρεσε, πως από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι".
Είναι κι αυτοί που απενοχοποιούν τον εαυτό τους..
" Μα αν το συνδυάσει ωραία, δεν υπάρχει πρόβλημα... τότε θα του αρέσει" λένε..
Δεν υπάρχει κανένα ηθικό υπόβαθρο στο να στερείς την ελευθερία από κάποιο ζώο, με όποιο τρόπο κι αν το κάνεις.
Μα στ'αλήθεια, ξέρεις τι κάνει πραγματικά χαρούμενο τον σκύλο σου;
Η ζωή είναι πολλά περισσότερα πράγματα από φαΐ, νερό, ασφάλεια και κάποιες "τζούρες" ελευθερίας και ζωής ...
Η ζωή είναι κίνηση κι εσύ τον αναγκάζεις να μένει ακίνητος και του στερείς ώρες, μέρες και αθροιστικά χρόνια ζωής!
Όπου δεν υπάρχει ελευθερία, υπάρχει θάνατος... Βιολογικός ίσως όχι, αλλά ψυχικός σίγουρα.
Όταν τον καθηλώνεις, υποφέρει (σιωπηλά κάποιες φορές) για την ζωή που χάνει και για την αβάσταχτη μοναξιά που τον καταδίκασες να ζει.
Λένε, πως δεν μπορείς να καταλάβεις, αν δεν μπεις στη θέση κάποιου.
Κι όμως, μπήκαμε στην θέση τους με τον αναγκαστικό εγκλεισμό μας λόγω της πανδημίας.
Μας περιόρισαν την ελευθερία μας κι εμείς το δεχθήκαμε (για το καλό μας και για την ασφάλειά μας) και μείναμε " φυλακισμένοι" στα σπίτια μας με κάποιες "τζούρες" ελευθερίας...
Κλειστήκαμε (μας έκλεισαν) μέσα στα ωραία μας κατά τα άλλα "κλουβιά" και ζούσαμε μόνο για τη μέρα που θα μας ελευθερώσουν...
Κι έτσι, χωρίς να το περιμένουμε, χωρίς να το καταλάβουμε μπήκαμε στη θέση τους!
Στη θέση που εμείς τους βάζουμε και είδαμε, καταλάβαμε, νιώσαμε στο πετσί και στην ψυχή μας, πως η στέρηση ελευθερίας για όποιο λόγο κι αν γίνεται, όσο "καλά" και να σου σερβίρεται, δεν αντέχεται!!!!
Κι όμως... Τίποτα απολύτως δεν μας δίδαξε... Εξακολουθούμε να στερούμε την ελευθερία του σκύλου μας, με διάφορες δικαιολογίες (για την ασφάλεια, για το καλό του, για να μάθει, για λίγο, με καλό τρόπο κλπ).
Τέλος κάποιοι καμαρώνουν κιόλας...
«Περνάει μια χαρά, αφού μπαίνει μόνος του, κάθεται ήρεμα και δεν διαμαρτύρεται" λένε...
Ακόμα κι αν μπαίνει μόνος του, χωρίς καμία προσπάθεια να βγει,
μην ξεχνάς, ότι έτσι έμαθε. Εσύ τον έμαθες...
Η δική σου παρέμβαση τον μετέτρεψε σε εκούσια φυλακισμένο.
Αυτό ξέρεις πως λέγεται; Εθελουσία σκλαβιά! .
Κι εδώ, ας θυμηθούμε τον αλυσοδεμένο ελέφαντα του Χόρχε Μπουκάι.
Αυτό το πανίσχυρο και θεόρατο ζώο, ήταν δεμένο σε ένα πολύ μικρό πασσαλάκι που θα μπορούσε με μια ελάχιστη κίνηση να το βγάλει και να ελευθερωθεί.
Όμως στο μυαλό του ήταν ακόμα ριζωμένη η αδυναμία του, όταν προσπάθησε πολλές φορές
από την εποχή που ήταν μικρός.
Αυτήν του την προσπάθεια την επαναλάμβανε σε καθημερινή βάση μέχρι μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, γράφει χαρακτηριστικά ο Μπουκάι, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Κι έτσι η σκλαβιά του έγινε συνήθεια.
Ο σκύλος σου λοιπόν συνήθισε την σκλαβιά που του έμαθες;
Συμβιβάστηκε;
Παραιτήθηκε;
Δέχθηκε τη μοίρα του;
Οτι κι αν συμβαίνει, το ότι εκπαιδεύτηκε να ζει έτσι, αυτό δεν αναιρεί την τάση του, την θέλησή του για ελευθερία.
Κανένα ζωντανό πλάσμα δεν θέλει, δεν αντέχει να ζει παγιδευμένο.
Μου έρχεται στο μυαλό ο Φιντέλ, ένα πανέμορφο, τεράστιο, αγέρωχο τσοπανόσκυλο που πήγαινε μόνο του να μπει στο κλουβί, μόλις του το ζητούσαν.
"Κοίτα, πάει μόνος του όταν του το πω " καμάρωνε ο άνθρωπος.
Μόλις τον κλείδωσε, ξάπλωσε και κοιτούσε πέρα μακριά. Κάπου κάπου έριχνε και καμιά ματιά στην παρέα. Καμία αντίσταση... Κανένα πρόβλημα κι όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Ο σκύλος "ήρεμος" και οι άνθρωποι χαρούμενοι που του έμαθαν κάτι τέτοιο.
Μόνο που δεν μπήκαν ούτε μία στιγμή στον κόπο να τον κοιτάξουν κατάματα ... Γιατί τότε θα έβλεπαν την απέραντη θλίψη στο βλέμμα του!!
Δεν ρώτησα, αν το έμαθε με κακό ή "καλό" τρόπο και ούτε είχε καμιά σημασία για μένα.
Τι καλοσύνη μπορεί να υπάρχει σε μια τέτοια πράξη; Να αναγκάζεις κάποιον (με όποιον τρόπο) να πάει στη φυλακη του εθελοντικά;
Ή μήπως επειδή λες πως τον αγαπάς, αυτό σε απαλλάσσει;
Κατά πόσο η στέρηση ελευθερίας κινήσεων μπορεί να αντικατασταθεί με την αγάπη;
Άλλωστε, το ότι χαρίζουμε αγάπη και φροντίδα στον σκύλο μας δεν μειώνει την όποια αιχμαλωσία του.
Δεν είναι θέμα μόνο φυσικού δικαιώματος, αλλά κυρίως γιατί η ελευθερία είναι ύψιστο δικαίωμα του καθενός, χωρίς καμία έκπτωση και οφείλουμε να την σεβόμαστε.
Για ποια αγάπη μου μιλάς λοιπόν;
Να σου πω, πως τα μεγαλύτερα εγκλήματα και τα περισσότερα λάθη στην ανθρωπότητα έγιναν για χάρη της αγάπης;
Όσοι χρησιμοποιούν το crate, με τον δικό τους τρόπο αγαπούν τον σκύλο τους (δεν το αμφισβητώ) και έχουν βρει σίγουρα κάποιο λόγο- δικαιολογία για να το κάνουν.
Όμως όσο κι αν κάποιοι θέλουν να απενοχοποιήσουν τον εαυτό τους και είτε το βλέπουν έτσι, είτε όχι, η πραγματικότητα είναι ότι τον φυλακίζουν!
Δεν πιστεύω, ότι τον διδάσκουν τίποτα, ούτε τον προστατεύουν, (μπορεί σωματικά, αλλά όχι πάντα), ούτε τον κάνουν χαρούμενο και κατά την άποψή μου δεν του δείχνουν σεβασμό!
Και όσοι λένε, ότι είναι χαρούμενος στο κλουβί, απλά έτσι θέλουν ή τους βολεύει να πιστεύουν .
Προφάσεις εν αμαρτίας, θα πω εγώ.
Στα 14 χρόνια που ασχολούμαι, δεν εκπαίδευσα ούτε ένα σκύλο μέσα σε crate και νιώθω πολύ όμορφα γι' αυτό!
Αυτούς που έβρισκα ήδη σε crate, αναλάμβανα την εκπαίδευση με την προϋπόθεση να σταματήσει η μέχρι τώρα χρήση του και για να μην πάνε και τα χρήματα τους εντελώς χαμένα, να χρησιμοποιηθεί ως αποθήκη, εργαλειοθήκη, καλάθι άπλυτων, ή ότι άλλο θελήσουν.
Και είναι πάρα πάρα πολλοί οι σκύλοι που βρίσκω στο crate, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, οι 8 στους 10 είναι σε crate.
Έχει γίνει τόσο "μόδα " που όποιος δεν το έχει στο σπίτι του, δεν είναι in...
Τώρα, το γιατί με καλούσαν να τους βοηθήσω, αφού χρησιμοποιούσαν αυτό το "θαυματουργό" εργαλείο που λύνει όλα τα προβλήματα;
Τα συμπεράσματα δικά σου...
Και μην σκεφτείς, ότι έκανα τίποτα μαγικά.... Όχι...
Αυτά είναι για άλλους... Αυτούς που με τις συμπεριφορές, τους τρόπους και τα μέσα που χρησιμοποιούν, τραυματίζουν ψυχικά και σωματικά πολλές φορές τον σκύλο, είναι πολύ άδικες γι'αυτόν και σίγουρα δεν του αξίζουν!
Κι εδώ, ας βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Ο ρόλος του εκπαιδευτή - δασκάλου είναι να βοηθάει ανθρώπους και σκύλους να μάθουν να επικοινωνούν με σεβασμό !
Σεβασμός!!!
Να η σωστή λέξη και ο θεμέλιος λίθος για υγιείς, ισορροπημενες, όμορφες σχέσεις!
Γιατί όταν σέβεσαι κάποιον, δεν του καταπιέζεις τις ανάγκες, δεν του επιβάλλεις, δεν καταπατάς τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του, δεν τον απαξιώνεις και δεν του στερείς ζωή!
Ιδού τα "μαγικά" λοιπόν...
Επικοινωνία και αμοιβαίος σεβασμός!
Δοκίμασε τα και θα με θυμηθείς! Λύνουν όλα τα προβλήματα !
Τόσα χρόνια αυτό προσπαθώ! Να βοηθήσω τους ανθρώπους να καταλάβουν και να μάθουν να επικοινωνούν με τον σκύλο τους!
Μετά όλα είναι πιο εύκολα... Με την σωστή καθοδήγηση και πάντα με σεβασμό, με την απαραίτητη πρόληψη, όταν δεν υπήρχε επίβλεψη και την δημιουργία ασφαλών συνθηκών για να μην κινδυνέψει, αλλά και να μην καταστρέψει πράγματα και με τις ανάλογες τεχνικές για τις διάφορες συμπεριφορές και ενισχύοντας πάντα τις αντίθετες, οι σκύλοι μάθαιναν, κινούνταν, ζούσαν κοντά και μαζί με τους ανθρώπους τους. Δεν στερήθηκαν τίποτα από την ζωή και την καθημερινότητά τους και έγιναν τα μέλη της οικογένειας, όπως τους άξιζε, συμβιώνοντας αρμονικά και χαρούμενα, χωρίς να μπουν ούτε για ένα λεπτό μέσα στο crate.
Θα με ρωτήσεις τώρα, αν κόπιασαν οι κηδεμόνες για το αποτέλεσμα;
Φυσικά και κόπιασαν και προσπάθησαν και χρόνο αφιέρωσαν.
Πως αλλιώς;
Πως θα φτιάξεις μια όμορφη σχέση με τον σκύλο σου; Με πάτημα κουμπιού λειτουργούν μόνο τα μηχανήματα, όχι οι σχέσεις.
Οι σχέσεις χτίζονται μέρα με τη μέρα με προσπάθεια, με υπομονή, με κατάθεση ψυχής.
Τίποτα δεν μας χαρίζεται!
Και μπορεί να χρειάζεται προσπάθεια και περισσότερος χρόνος, όμως το αποτέλεσμα σε δικαιώνει, σε ανταμείβει, σε χαροποιεί!
Αλλά για να μην τα παρουσιάζω όλα ιδανικά, να πω ότι στην πορεία μου υπήρξαν και περιπτώσεις που δεν υπήρξε το ζητούμενο αποτέλεσμα.
Μάντεψε πότε;
Σε αυτές που οι άνθρωποι δεν συνεργάστηκαν, γιατί προτιμούσαν εντέλει τις εύκολες λύσεις...
Μπορεί διαβάζοντας αυτό το κείμενο να σκεφτείς, ότι ανθρωπομορφίζω (το έχω ακούσει...) ή ότι είμαι πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη σε σχέση με τους σκύλους.
Μα δεν δίνω κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό στον σκύλο.
Λέω μόνο το αυτονόητο!
Πως ο σκύλος, (όπως και όλα τα ζώα) έχει δικαίωμα στην ελευθερία.
Η διακήρυξη δικαιωμάτων των ζώων, στο Αρθρο 4, αναφέρει ότι:
"Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού" .
Και στο Άρθρο 5 αναφέρεται το εξής:
"Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του".
Επίσης, λέω κάτι που είναι παραπάνω από βέβαιο και αποδεδειγμένο μετά από αμέτρητες έρευνες πουν έχουν γίνει, πως τα ζώα έχουν συναισθήματα.
Και αφού γνωρίζουμε πως τα ζώα αισθάνονται όσο και εμείς, θα πρέπει και να γνωρίζουμε πως υποφέρουν όπως κι εμείς, όταν τα φυλακίζουμε.
Γιατί όλα τα ζωντανά πλάσματα έχουν τις ίδιες αντιδράσεις μπροστά στον πόνο, στο φόβο, στη σκλαβιά!
Και πολύ φοβάμαι, πως όσοι χρεώνουν ανθρωπομορφισμό και δεν θέλουν να δεχθούν ότι όταν κλειδώνουν τον σκύλο τους τον φυλακίζουν και υποφέρει, είναι γιατί τους διευκολύνει να συνεχίσουν να το κάνουν, χωρίς ηθικά διλήμματα ή να ανησυχούν για ηθικές συνέπειες.
Στα 25 και πλέον χρόνια κοντά στους σκύλους βλέπω, ακούω, παρατηρώ, μελετάω, προσπαθώ να ερμηνεύω και μαθαίνω.
Μαθαίνω καθημερινά από τους ίδιους τους σκύλους και όπως έχω ξαναπεί, είναι οι καλύτεροι και σοφότεροι δάσκαλοι για μένα!
Έχω δει την απάθεια, την αδράνεια, την παραίτηση (που εσύ λες ηρεμία), έχω δει την αγωνία, τον φόβο, τον πανικό, την θλίψη σε αμέτρητους καθηλωμένους σκύλους!
Με στεναχωρεί και με πληγώνει η αδικία που γίνεται εις βάρος τους, γιατί η ζωή και η ελευθερία τους δεν αξίζουν λιγότερο από την δική μας.
Και έχω κάνει σκοπό ζωής να παλεύω για μια καλύτερη, μια αληθινή και πιο αξιοπρεπή δική τους. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο βοηθώντας τους ανθρώπους τους να καταλάβουν.
Θα παλεύω, όπου και όπως μπορώ να υπερασπίζομαι το δικαίωμα τους στην ελευθερία!
Θα παλεύω και θα ελπίζω...
Κι αυτή την ελπίδα, μου την μεγαλώνουν τα παιδιά!
Τα τελευταία 5 χρόνια που παρουσιάζω το πρόγραμμα της ΠΦΠΟ σε σχολεία , προσπαθώντας να τους καλλιεργήσουμε αισθήματα σεβασμού και ενσυναίσθησης προς τα ζώα., ρωτώ τα παιδιά : "Είστε χαρούμενοι που έχετε σπίτι, φαγητό, νερό, παιχνίδια, οικογένεια, αγάπη, φροντίδα κλπ;
Απαντούν όλα "ναι".
Συνεχίζω την ερώτηση:" Αν έχετε όλα αυτά, αλλά είστε κλειδωμένοι -φυλακισμένοι, θα είστε χαρούμενοι;
Τότε ακούς από όλα τα παιδιά ένα βροντερό "Όχι".
Αυτό το "όχι" των παιδιών με κάνει να ελπίζω σε ένα πιο δίκαιο κόσμο για όλους!
Εν κατακλείδι, όχι μόνο δεν συμφωνώ με την χρήση του crate, αλλά θεωρώ πως είναι η απόλυτη απαξίωση και υποτίμηση για ένα νοήμον και βαθιά συναισθανόμενο πλάσμα, όπως είναι ο σκύλος.
Είναι μια ντροπιαστική μέθοδος εκπαίδευσης και αρνούμαι να δεχθώ οποιαδήποτε γνώση χρησιμοποιεί τέτοιες τεχνικές και τέτοια εργαλεία εκπαίδευσης από όποιον κι αν προέρχεται, όσο μεγάλος και φημισμένος "δάσκαλος" κι αν είναι.
Γιατί πιστεύω, πως η καθήλωση του σκύλου και κάθε ζωντανού πλάσματος, για όποιο σκοπό κι αν γίνεται, για λίγο ή πολύ, με καλό ή κακό τρόπο, είναι απάνθρωπη!
Με σοκάρει σαν εικόνα και μου θυμίζει τα μπουντρούμια των φυλακών.
Με σοκάρει και με θυμώνει το ότι για χάρη της "εκπαίδευσης" ή της βόλεψης των ανθρώπων και με την δικαιολογία της ασφάλειας, ακινητοποιούνται καθημερινά αναρίθμητοι σκύλοι στον κόσμο και στερούνται το πολυτιμότερο αγαθό και το βασικότερο δικαίωμα κάθε ύπαρξης... Την ελευθερία !!
Σε ένα κόσμο δίκαιο, όλοι πρέπει να ζουν ελεύθεροι γιατί μόνο τότε θα είναι χαρούμενοι. Γιατί οποιαδήποτε κίνηση, πράξη, συμπεριφορά θέλουμε να κάνουμε χρειάζεται ελευθερία, αλλιώς νιώθουμε παγιδευμένοι.
Και όταν για τα ζώα έχουμε άλλη άποψη και περιορίζουμε την ελευθερία τους, τότε είμαστε άδικοι μαζί τους.
Αν ο σκύλος μπορούσε να μας μιλήσει στην γλώσσα μας, θα φώναζε: Ζήτω η ελευθερία!!!!
*Σημείωση: Βίντεο με την ηχογράφηση κειμένου ανανεωμένου και συμπληρωμένου με περισσότερες πληροφορίες.
https://www.youtube.com/watch?v=BuKHGIgW-Ow
Το νέο κείμενο θα το βρείτε στον σύνδεσμο:
https://smartdogs.gr/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%...
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων
Το χρονικό του ανείπωτου φόβου
Submitted by eleni on Sat, 03/20/2021 - 11:05
Το χρονικό του ανείπωτου φόβου
Ο Μπρούνο ήταν 2 μηνών μωράκι, όταν τον υιοθέτησε η οικογένειά του. Όταν τον έφεραν στο σπίτι και όπως ήταν φυσιολογικό δεν ήξερε που βρισκόταν.
Τα είχε χαμένα... Το πήραν από τη μαμά και τα αδελφάκια του και βρέθηκε σε ένα άγνωστο περιβάλλον, με αγνώστους ανθρώπους .
Γιατί;
Δεν καταλάβαινε...
Φοβόταν... Έκλαιγε ασταμάτητα...
Οι άνθρωποι δεν ήξεραν, πως να του συμπεριφερθούν, δεν είχαν πάλι σκύλο.
Άρχισαν να του μιλούν πολύ , να του ζητούν να σταματήσει μα εκείνο δεν καταλάβαινε.. .
Μέρα με τη μέρα όμως το πήρε απόφαση. Αρχισε να συνηθίζει και να ξεθαρρεύει σιγά σιγά. Σταμάτησε να κλαίει, άρχισε να τρώει με όρεξη και να κάνει χαρές στους ανθρώπους που το χάιδευαν.
Όμως άρχισε και να κάνει τις ανάγκες του παντού μέσα στο σπίτι. Άρχισε να μασουλάει και πράγματα γιατί πονούσαν πολύ τα ούλα του από τα δοντάκια που έβγαζε και γιατί ήθελε να γνωρίσει το περιβάλλον του.
Επίσης, άρχισε και να δαγκώνει για να παίξει.
Απόλυτα φυσιολογικές συμπεριφορές για το κουτάβι, απαράδεκτες και ανάρμοστες όμως για τους ανθρώπους.
Δεν γινόταν να τα κάνει παντού και να τους λερώνει όλο το σπίτι. Ούτε να μασάει ότι βρίσκει και να τους καταστρέφει τα πράγματα. Και φυσικά δε γινόταν να τους δαγκώνει και να τους σκίζει τα ρούχα.
Δεν περίμεναν ότι θα συναντήσουν τέτοια προβλήματα.
Πίστευαν μάλλον, ότι ήρθε με εγχειρίδιο στο σπίτι . Ότι ήρθε "μορφωμένος" και θα γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, πως να συμπεριφέρεται και κυρίως ότι θα γνωρίζει απαραιτήτως και μια ξένη γλώσσα !
Ποια; Την ανθρώπινη φυσικά!
Αυτά πίστευαν...
Όμως έκαναν λάθος , το μικρό θηριάκι που ήρθε να τους αναστατώσει τόσο πολύ την ζωή και την καθημερινότητα δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά. Έκανε ότι ήθελε..
Μήπως τους έδωσαν "προβληματικό;" σκέφτηκαν...
Και όπως ήταν αναμενόμενο άρχισαν να θυμώνουν μαζί του και να το μαλώνουν.
Εκείνο ένιωθε συγχυσμένο, δεν καταλάβαινε...
Ο καιρός περνούσε και η κατάσταση χειροτέρευε και υπήρχε μια μεγάλη αναστάτωση μέσα στο σπίτι, ένας εκνευρισμός διαρκής και πολύς θυμός.
Εντάξει ήθελαν σκύλο, εντάξει να κάνουν υπομονή, αλλά αυτός δεν διορθώνεται με τίποτα. Δεν ακούει, κάνει ότι θέλει και τους έχει κάνει την ζωή δύσκολη!
Κάτι έπρεπε να κάνουν άμεσα.
Κι έτσι πήραν διάφορες πληροφορίες από δω και από κει, όπου κατέληξαν, ότι η σωστότερη λύση είναι να απευθυνθούν σε έναν ειδικό! Αυτός θα τους βοηθούσε να λύσουν όλα τα προβλήματα.
Αφού έψαξαν και έμαθαν, μίλησαν τηλεφωνικά, τα βρήκαν στις τιμές και το αποφάσισαν.
Ένα πρωί λοιπόν το πήραν το έβαλαν στο αυτοκίνητο και πήγαν στον εκπαιδευτή.
Το μικρούλι πίστεψε ότι πήγαν βόλτα και κοινωνική επίσκεψη... Χάρηκε και άρχισε να τρέχει χαρούμενο.
Δεν κράτησε όμως πολύ η χαρά του.
Μετά από λίγο οι δικοί του έφυγαν και τότε αυτός ο άγνωστος άνθρωπος το άρπαξε από το κολάρο και το οδήγησε βίαια σε ένα μικρό κλουβί, ίσα που χωρούσε.
Δεν καταλάβαινε γιατί...
Τι είχε κάνει;
Που πήγαν οι άνθρωποι του;
Γιατί το άφησαν μόνο του;
Γιατί αυτός ο άγνωστος του συμπεριφέρεται έτσι;
Άρχισε να κλαίει!
Καθε λίγο ερχόταν ο άγνωστος άνθρωπος και του φώναζε πολύ δυνατά στοπ, στοοπ, στοοοπ, στοοοοπ.
Όμως το κουτάβι δεν καταλάβαινε τι του λέει ...
Συνέχιζε να κλαίει χωρίς σταματημό.
Έμεινε έτσι ώρες, μέρες; Δεν ήξερε...
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο άγνωστος και του άνοιξε την πόρτα.
Τι χαρά!
Θα ήταν ελεύθερος!
Ήταν σε ένα ξένο περιβάλλον, με έναν άγνωστο άνθρωπο που δεν του φέρεται καλά , αλλά τουλάχιστον θα ήταν ελεύθερος!
Θα μπορούσε να τρέξει, να μυρίσει, να παίξει! Είχε βαρεθεί, είχε πιαστεί έτσι όπως ήταν ακίνητος εκεί μέσα και είχε φοβηθεί πολύ.
Δεν κράτησε όμως πολύ αυτό.
Ο άγνωστος τον πλησίασε και του πέρασε κάτι στο λαιμό.. Ο μικρός προσπάθησε να φύγει, να ελευθερωθεί και τότε ένιωσε αυτό το πράγμα να σφίγγει τον λαιμό του, να πονάει και να μη μπορεί να αναπνεύσει.
Δεν καταλάβαινε γιατί...
Καθε φορά που προσπαθούσε να φύγει, να απεγκλωβιστεί, πνιγόταν και πονούσε περισσότερο! Προσπαθούσε απεγνωσμένα, αλλά ο άγνωστος άρχισε να τον τραβάει πίσω και συγχρόνως του φώναζε μαζί, μαζίι, μαζίιι, μαζίιιι.
Δεν καταλάβαινε τι του λέει ...
Άρχισε να φοβάται πολύ, να τρέμει ολόκληρος και να κλαίει σπαρακτικά.
Όμως δεν τον λυπόταν κανείς.
Οσο αντιδρούσε, τόσο ο πόνος, το πνίξιμο,, οι φωνές μεγάλωναν. Κι ο φόβος επίσης...
Κι έτσι αποφάσισε να μην αντιδρά, γιατί δεν άντεχε άλλο τον πόνο.
Τι είχε κάνει;
Δεν καταλάβαινε...
Δεν ξέρει πόση ώρα κράτησε αυτό το μαρτύριο, όταν κάποια στιγμή τον ελευθέρωσε.
Άρχισε να τρέχει... Γλύτωσε... Για λίγο μόνο.. . Άκουσε πάλι τον άγνωστο να του του φωνάζει, να ουρλιάζει μια λέξη, μποξ, μποξ, μποοξ, μποοοξ, μποοοξ.
Τι ήταν πάλι αυτό;
Δεν κατάλαβαινε...
Τότε ο άγνωστος τον πλησίασε απειλητικά, τον άρπαξε από το λαιμό και τον πέταξε μέσα στο κλουβί.
Δεν κατάλαβαινε τίποτα...
Φοβόταν πολύ εκεί μέσα, δεν μπορούσε καν να κουνηθεί, αλλά τουλάχιστον τώρα δεν θα πονούσε!
Γι'αυτό σταμάτησε να κλαίει μέσα στο κλουβί ...
Έξω ήταν χειρότερα...
Αυτό το βασανιστήριο επαναλαμβανόταν κάθε μέρα, δεν ξέρει πόσο χρόνο κρατούσε; Λίγο ίσως, αλλά για εκείνον ήταν ένας αιώνας.
Μια μέρα μόλις τον έβγαλε έξω βρήκε ένα ξυλαράκι και το πήρε στο στόμα του για να παίξει.
Ο άγνωστος άρχισε πάλι να του φωνάζει δυνατά άστο, άστοο, άστοοο, άστοοοο.
Κάτι που πάλι δεν κατάλαβαινε...
Συνέχισε να μασάει το ξυλαράκι και τότε ο άγνωστος αγριεμένος πήγε κοντά του και του πέρασε πάλι κάτι στο λαιμό.
Α ωραία, αυτό τουλάχιστον δεν πονάει σκέφτηκε...
Βιάστηκε να χαρεί όμως, γιατί μόλις ξαναπήρε το ξυλαράκι στο στόμα του, ένιωσε κάτι να τον χτυπάει δυνατά στο λαιμό και να τον τινάζει ολόκληρο!
Μα τι κακό έκανε πάλι;
Δεν κατάλαβαινε...
Μετά από λίγο ο άγνωστος άρχισε να ουρλιάζει πάλι μποξ, μποοξ, μποοοξ, μποοοοξ...
Δεν κατάλαβαινε...
Τρόμαξε πολύ!
Αρχισε ενστικτωδώς να τρέχει προς τη φυλακή του ... Εκεί θα γλύτωνε από τον πόνο και τα ουρλιαχτά του αγνώστου. Τότε η πόρτα έκλεισε. Κι ο μικρός αποκαμωμένος λούφαξε και ίσα που ανέπνεε... Ίσως αν έκανε κάτι, ο άγνωστος να άρχιζε πάλι να ουρλιάζει κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει...
Καθε μέρα τα ίδια και τα ίδια...
Ώσπου μια μέρα που του άνοιξαν την πόρτα του κλουβιού και καθώς άρχισε να περπατάει διστακτικός πια και πολύ φοβισμένος, αφού δεν ήξερε τι τον περιμένει, είδε μπροστά του μια πόρτα ανοιχτή. Πήγε προς τα εκεί, βγήκε έξω και άρχισε να τρέχει σαν κυνηγημένος.
Τώρα τίποτα δεν θα τον σταματούσε... Σώθηκε...
Ήταν ελεύθερος, μακριά από την φυλακή του και μακριά από εκείνο τον άγριο και κακό άνθρωπο που του προκαλούσε τόσο πόνο και τόσο φόβο!!!
Κάποια στιγμή κουράστηκε και σταμάτησε κάτι να μυρίσει.
Τι ωραία που ήταν εκεί έξω!!
Μα πριν προλάβει να αντιληφθεί, νιώθει ένα χέρι να τον πιάνει από το σβέρκο βίαια και άρχισε να τον σέρνει και να τον χτυπάει πολύ δυνατά στη μουσούδα .
Τι φόβος... Τι πόνος.. Άρχισε να κλαίει πολύ δυνατά!
Γιατί;
Δεν κατάλαβαινε...
Μα κανείς δεν τον ακούει να έρθει να τον σώσει;
Επέστρεψαν πίσω και τον έβαλε σέρνοντας, χτυπώντας και ουρλιάζοντας μέσα στο κλουβί του.
Έμεινε εκεί μέρες πολλές για να συμμορφωθεί... Όμως όταν ήρθε η ώρα να βγει, τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα γι' αυτόν!
Είσαι ξεροκέφαλος, θα σε μάθω εγώ, φώναζε ο άγνωστος.
Τι ήθελε να πει; Δεν καταλάβαινε...
Του πέρασε στο λαιμό κάτι και άρχισε να τον σηκώνει ψηλά και να φωνάζει κάτω, κάτωω, κάτωωω, κάτωωωω. Εκείνο το φρικτό πράγμα είχε κάτι καρφιά που έμπαιναν βαθιά μέσα στο λαιμό του, τον έπνιγαν, του έκοβαν την ανάσα, πονούσε αφόρητα και πήγε να λιποθυμήσει...
Ας έρθει κάποιος να τον σώσει.
Δεν βλέπει κανείς τι περνάει;
Τώρα πιο πολύς πόνος, πιο δυνατές φωνές, πιο μεγάλος ο φόβος !
Μα γιατί; Τι κακό είχε κάνει;
Δεν κατάλαβαινε...
Κι έτσι σκλαβωμένος μόνιμα με μόνο λίγα λεπτά έξω, όπου τα βασανιστήρια μεγάλωναν, ζούσε μέσα στον απόλυτο τρόμο και πόνο.
Γιατί δεν έρχονταν να τον πάρουν απο δω οι δικοί του; Γιατί τον άφησαν σε αυτόν τον άγνωστο που τον βασανίζει; Δεν τον αγαπούσαν; Τι είχε συμβεί;
Δεν καταλάβανε...
Πέρασαν μέρες πολλές και μια μέρα η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα. Ενώ ήταν στο κλουβί, άκουσε τη φωνή του δικού του ανθρώπου.
Τι χαρά!!!
Ήρθε να τον πάρει;
Ήρθε να τον γλυτώσει από αυτό το μαρτύριο;
Άρχισε να κλαίει απο χαρά και να κουνάει την ουρά του σαν τρελός!
Όμως ούτε αυτό κράτησε πολύ...
Όταν του άνοιξαν τη πόρτα και έτρεξε γεμάτος χαρά κοντά του, ο άγνωστος αμέσως του φόρεσε εκείνο το πράγμα στο λαιμό του που τον πνίγει και τον πονάει.
Και τι απογοήτευση... Αυτός τώρα που τον έπνιγε και τον πονούσε δεν ήταν ο άγνωστος, αλλά ο δικός του άνθρωπος !!!
Γιατί ; Τι είχε κάνει;
Δεν κατάλαβαινε...
Κι έπειτα από λίγο άρχισε να του φωνάζει κι αυτός μποξ, μποοξ, μποοοξ.
Δεν καταλάβαινε και τότε ο άγνωστος κάτι είπε και ο δικός του άνθρωπος, άρχισε να φωνάζει πολύ πιο δυνατά, να ουρλιάζει κι αυτός μποοοοοοξ... Τόσο που τον τρόμαξε και έτρεξε να κρυφτεί στη φυλακή του.
Περνούσαν οι μέρες... Κάθε μέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη.
Ο Μπρούνο ένιωθε τόσο μόνος, τόσο δυστυχισμένος, τόσο φοβισμένος!
Κανείς δεν τον αγαπούσε, όλοι ήθελαν να τον βασανίζουν, ακόμα και οι δικοί του άνθρωποι.
Μία μέρα κάποιοι άνθρωποι έφεραν ένα άλλο κουταβάκι. Μόλις τους είδε άρχισε να γαβγίζει δυνατά, ασταμάτητα.
Ευτυχώς που ήρθαν! Αυτοί θα τον ακούσουν, θα τον δουν δε μπορεί και θα τον σώσουν επιτέλους...
Φώναζε με όλη του την δύναμη, αλλά εκείνοι δεν του έδιναν καμία σημασία.
Μα γιατί οι άνθρωποι αδιαφορούν τόσο;
Δεν καταλάβαινε...
Τότε πλησίασε απειλητικός ο κακός άγνωστος και άρχισε να του φωνάζει με μανία: Στοπ, στοοοπ, στοοοπ, στοοοοπ. Του κόπηκε και η φωνή και η διάθεση να συνεχίσει. Πάει... δεν έχει καμία ελπίδα να γλυτώσει, σκέφτηκε.
Τότε πλησίασε ο μικρός νεοφερμένος φίλος και χαιρετήθηκαν. Κάτι ήταν κι αυτό.. Ήρθε ένας φίλος του !
Μπορεί να έπαιζαν κιόλας...
Πόσο ήθελε να παίξει με ένα φιλαράκι του!!
Άρχισε να νιώθει λίγο καλύτερα, μα όχι για πολύ. Μετά από λίγο έφυγαν οι άνθρωποι και ο άγνωστος άρπαξε τον φίλο του και τον πέταξε μέσα σε ένα διπλανό κλουβί.
Εκείνος άρχισε να κλαίει δυνατά!
Αγχώθηκε ο Μπρούνο, τον λυπήθηκε μα δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Ήξερε πως θα έχει την δική του τύχη κι αυτός.
Τότε ήρθε κοντά ο άγνωστος και άρχισε να ουρλιάζει στον φίλο του στοπ, στοοπ, στοοοπ, στοοοοπ. Ο φίλος τρόμαξε, άρχισε να τρέμει, τα έκανε πάνω του και κατάπιε την γλώσσα του.
Δεν ξαναμιλησε...
Μια άλλη μέρα έβγαλε έξω τον φίλο του, που άρχισε να τρέχει γύρω γύρω πανικόβλητος. Τότε ο άγνωστος άρχισε να του φωνάζει έλα, έλααα, έλααα, έλαααα. Ο φίλος του δεν καταλάβαινε ,φοβόταν πολύ, φυσικά δεν τον πλησίασε και τότε ο άγνωστος πήγε αγριεμένος κοντά του και άρχισε να τον χτυπάει. Ο φίλος του άρχισε να κλαίει δυνατά για πολλή ώρα. Από εκείνη τη μέρα κούτσαινε και δεν πατούσε το πόδι του.
Ο φίλος δεν ξαναμίλησε... Έκλαιγε σιωπηλά ...
Μόνο που κάθε φορά που επέστρεφε κακήν κακώς στο κλουβί μετά από όσα είχε ζήσει εκεί έξω, ήταν βρεγμένος ...
Κι έτσι ο Μπρούνο έγινε μάρτυρας και των δικών του βασανιστηρίων.
Αργότερα έφεραν κι άλλο κι άλλο κουταβάκι. Όλα είχαν την ίδια τύχη με εκείνον, όλα βασανίζονταν καθημερινά. Όλα κλεισμένα στη φυλακή τους μέρα νύχτα σαν κατάδικοι όπως κι αυτός.
Μα τι κακό είχαν κάνει όλοι;
Δεν καταλάβαινε...
Ένας από τους φίλους του ο κοντούλης, αρνιόταν να φάει και κάθε μέρα όλο και αδυνάτιζε.
Δεν σταματούσε να γαβγίζει καθόλου. Τότε ο άγνωστος πήγε και του πέρασε κάτι στο λαιμό. Κάθε φορά λοιπόν που γάβγιζε άρχιζε να τινάζεται ολόκληρος!!!
Τον έπιανε πανικός τον φίλο του, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει... Και σταματούσε ... Μετά από λίγο άρχιζε πάλι να γαβγίζει και πάλι κάτι τον χτυπούσε και τον τράνταζε...
Βρισκόταν σε μια μόνιμη σύγχυση και ήταν τρομοκρατημένος!
Τον λυπόταν πολύ, αλλά πως να τον βοηθήσει;
Ήταν κι ένα κοριτσάκι που δεν άντεχε καθόλου. Προσπαθούσε με όποιο τρόπο μπορούσε να ανοίξει την πόρτα του κλουβιού και να φύγει μακριά, μέχρι που τραυματίστηκε.
Οταν έλειπε ο άγνωστος και μόλις έβλεπαν πως περνούσαν άνθρωποι στο δρόμο, άρχιζαν να φωνάζουν όλοι μαζί, μπας και έρθει κάποιος να τους σώσει..
Άδικα... Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε...
Μα κανένας δεν τους λυπάται;
Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σκληροί;
Δεν καταλάβαινε...
Όμως οι φίλοι του γλύτωσαν...
Το κοριτσάκι ήρθε ο άνθρωπος του μια μέρα και το πήρε.
Και τον πρώτο φιλο του τον Ασπρούλη, όταν τον είδε ο άνθρωπος του να κουτσαίνει, έβαλε κάτι φωνές δυνατές και μετά τον πήρε και έφυγε.
Και τον κοντούλη, όταν τον είδαν αδυνατισμένο τον πήραν από εκεί.
Αυτόν γιατί δεν έρχονταν να τον πάρουν;
Τι έπρεπε να πάθει για να έρθουν;
Περνούσαν οι μέρες κι αυτός περίμενε... Περίμενε να έρθουν να τον πάρουν... Περίμενε και υπέμενε...
Και κάπως έτσι πέρασε καιρός. .. Δεν ξέρει πόσος...
Κι ένα πρωί επιτέλους ήρθαν οι δικοί του και τον πήραν.
Τι ωραία!!!
Θα πήγαινε στο σπίτι του, στους δικούς του ανθρώπους. Δεν θα πονούσε πια, δεν θα φοβοταν.
Ομως για μια ακόμα φορά γελάστηκε...
Οσα έζησε εκεί, τα ζούσε τώρα και στο σπίτι του!
Εκείνο το πράγμα στο λαιμό του δε βγήκε ποτέ!
Έβγαινε να πάει βόλτα, αλλά ήταν μαρτύριο αφού τον έπνιγαν και τον κρεμούσαν, οταν πήγαινε να μυρίσει ή να επικοινωνήσει.
Αν πήγαινε να πάρει κάτι στο στόμα του από περιέργεια ή για να παίξει, κάτι τον χτυπούσε και τον έκανε να τινάζεται και να τρέμει σύγκορμος
Ούτε η φυλακή τελείωσε.. . Ούτε οι φωνές σταμάτησαν.. .
Τίποτα...
Και τι απογοήτευση... Ολα αυτά τα έκαναν οι δικοί του άνθρωποι...
Γιατί;
Τι κακό είχε κάνει...
Δε καταλάβαινε τίποτα...
Περνούσε ο καιρός κι ο Μπρούνο έφηβος πια, ζούσε και μέσα στο σπίτι του τον πόνο, τον φόβο, την σκλαβιά.
Δεν εμπιστευόταν πια κανέναν!!!
Όλοι ήθελαν να τον βασανίζουν..
Δεν την ήθελε τέτοια ζωή... Τίποτα δεν μπορούσε να χαρεί.
Ηταν πάντα θλιμμένος, άκεφος, φοβισμένος.... Ήταν δυστυχισμένος!!!
Δεν ήξερε τι να κάνει που να μην έχει άσχημες συνέπειες.
Φοβόταν τόσο πολύ!
Όμως δεν άντεχε άλλο, αυτό έπρεπε κάποτε να τελειώσει.
Και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση! Άρχισε να προστατεύει τον εαυτό του! Δεν είχε άλλη επιλογή... Οι άνθρωποι τον ανάγκασαν...
Πως; Με τον μόνο τρόπο που γνώριζε καλά!
Στην αρχή προειδοποιούσε με γρύλισμα, όταν τον πλησίαζαν. Όταν δεν κατάλαβαιναν ή τον αγνοούσαν άρχισε να δαγκώνει.
Δεν είχε άλλο τρόπο να σταματήσει να πονάει.
Όποιος τον πλησίαζε, με όποια πρόθεση τον άρπαζε για να προλαβει και να μην πονέσει.
Δάγκωσε την οικογένεια, τους επισκέπτες, τον κτηνίατρο.
Δεν εμπιστευοταν κανέναν άνθρωπο πια!
Η οικογένεια από την άλλη δεν ήξερε τι να κάνει. Πως να ζήσουν με ένα σκύλο που δεν εμπιστεύονται πια; Έναν σκύλο που τους δαγκώνει;
Τι είχε συμβεί;
Γιατί συμπεριφερόταν έτσι;
Δε μπορούσαν να καταλάβουν.
Αφού ο ειδικός τους είχε πει και τους είχε πείσει, ότι έγινε ότι έπρεπε για να είναι υπάκουος.
Πλήρωσαν πολλά χρήματα για να τον πάρουν "έτοιμο" .
Είχε χρησιμοποιηθεί ο σωστός τρόπος τους είπε ... Τα σκυλιά έτσι μαθαίνουν... Οτι γίνεται είναι για το καλό τους... Άλλωστε δεν πονάνε ..
Ο δικός τους ήταν πεισματάρης, ξεροκέφαλος και απείθαρχος και έπρεπε να του σπάσει τον τσαμπουκά, να μη τους πάρει τον αέρα και να καταλάβει πως δεν είναι ο αρχηγός που θα κάνει ότι θέλει. Χρειαζόταν αυστηρή και σκληρή πειθαρχία για να στρώσει.
Σε αυτόν άλλωστε ήταν πολύ υπάκουος, στρατιωτάκι...
Αυτά τους είχε πει... Κι εκείνοι πείσθηκαν...
Όταν όμως οι επιθέσεις και τα δαγκώματα έγιναν πολύ συχνά , έπρεπε να βρουν μια λύση άμεσα.
Στην αρχή τον απομόνωσαν σε ένα χώρο και του πετούσαν το φαγητό από μακριά.
Όμως αυτό δε μπορούσε να συνεχιστεί κι έτσι απευθύνθηκαν παλι στους ειδικούς.
Ποοι ήταν;
Ο εκπαιδευτής τους και δεύτερος εκπαιδευτής, ο κτηνίατρος κι άλλος κτηνίατρος.
Κι έτσι μια μέρα με ομόφωνη απόφαση των "ειδικών" η ετυμηγορία βγήκε : Επικίνδυνος!!!
Η τιμωρία;; Θάνατος.....
Ο Μπρούνο σε ηλικία μόλις 1.5 έτους και αφού έζησε μια βασανιστική ζωή μέχρι τότε, μια ζωή μέσα στον απόλυτο φόβο, τον πόνο, την σκλαβιά, μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, ήρθε η ώρα που θα πλήρωνε με την ζωή του!!!
"Γιατί πάντα ο σκύλος φταίει.."
Και οι άνθρωποι στο απυρόβλητο, εννοείται πως δεν έχουν καμία ευθύνη και φυσικά καμία τύψη, αφού ο σκύλος είναι ξεκάθαρα ο "κακός" και ο ένοχος!
Ποιος θα έδινε άδικο στους καημένους τους κηδεμόνες που καταδαγκώθηκαν από έναν άκρως επικίνδυνο σκύλο και ποιος θα ζητούσε ευθύνη από τον ειδικό που φυσικά έκανε σωστά τη δουλειά του ο άνθρωπος, αλλά ο σκύλος είχε πρόβλημα;
Πόση αδικία αλήθεια υπάρχει εδώ;
Πόσος παραλογισμός;
Τι λάθος έκανε ο Μπρούνο ;
Κανένα!!!!!
Ο σκύλος δεν κάνει λάθη!
Απλά υπακούει στά ένστικτά του και όταν νιώσει κίνδυνο, απόλυτα φυσιολογικά προστατεύει τον εαυτό του και οτιδήποτε δικό του.
Μήπως κι εμείς το ίδιο δεν θα κάναμε;
Δεν εκλαμβάνει ως κάτι "κακό" το δάγκωμα. Άλλωστε το να κάνεις κακό, ενώ το γνωρίζεις, αυτό είναι "προνόμιο" μόνο του δικού μας είδους και η τεράστια διαφορά μας με τα ζώα!
Ο σκύλος, αν φθάσει σε αυτό το σημείο, σημαίνει ότι κάποιος-κάτι τον ανάγκασε, τον έφερε σε αυτή τη θέση, τον εξώθησε σε ακραίες συμπεριφορές και δεν είχε άλλη επιλογή.
Και παρ' ότι ήταν ο μόνος αθώος αυτής της ιστορίας, ο Μπρούνο βασανίστηκε, εξευτελίστηκε, υπέφερε για χάριν της εκπαίδευσής του...
Είχε βλέπεις την ατυχία να βρεθεί κοντά σε ανθρώπους με λάθος νοοτροπία, λάθος πληροφόρηση, λάθος γνώση, έλλειψη σεβασμού.
Και πλήρωσε τόσο ακριβά και τόσο άδικα την δική τους αμάθεια και τα δικά τους λάθη.
Γιατί εκπαιδεύω, σημαίνει διδάσκω, δηλαδή μεταδίδω την γνώση μου σε κάποιον με σεβασμό για να του μάθω κάτι.
Όταν εξαναγκάζω, όταν πιέζω, όταν βασανίζω, τότε φυσικά και δεν διδάσκω, δεν πείθω, δεν σέβομαι, αλλά ασκώ την εξουσία μου, την δύναμή μου για να επιβάλλω κάτι.
Στην σημερινή εποχή δυστυχώς, χρησιμοποιούνται ακόμα τέτοιοι βάρβαροι και τόσο αναχρονιστικοί τρόποι, που πληγώνουν και καταστρέφουν ψυχές και ζωές.
Αυτά τα μεσαιωνικά εργαλεία 'εκπαίδευσης" που δεν είναι τίποτα άλλο από εργαλεία κακοποίησης και βασανισμού είναι παράνομα και απαγορευμένα σε όλη την ΕΕ από το 1992.
Ο απλός πνίχτης (αλυσίδα που σφίγγει σαν θηλιά και πνίγει τον σκύλο), ο πνίχτης με καρφιά που μπαίνουν μέσα στον λαιμό του, το ηλεκτρικό κολάρο που χτυπάει με ρεύμα τον σκύλο κάθε φορά που κάνει κάτι που δεν θέλουν.
Οσο για το απλό κολάρο και το crate (κλουβί) που οι περισσότεροι τα θεωρούν και τα προτείνουν ως απαραίτητα, σημαντικά, καταπληκτικά, πολύ χρήσιμα , σούπερ αποτελεσματικά και πολύ βολικά εργαλεία εκπαίδευσης και που χρησιμοποιούνται κατά κόρον, θα πω μόνο τα εξής :
Πως γίνεται να διδάσκεις κάποιον πιάνοντάς τον -κρατώντας τον από το λαιμό;
Οταν τον πιάνεις από τον λαιμό τον απειλείς και σίγουρα δεν τον σέβεσαι.
Και το crate (κλουβί) πως γίνεται να είναι σπίτι, φωλιά, καταφύγιο (έτσι το βαφτίζουν) όταν κλειδώνεις κάποιον κάπου, παίρνεις το κλειδί και ανοίγεις, όταν και αν εσύ αποφασίσεις;
Σπίτι σου είναι όταν έχεις την επιλογή να μπαίνεις, αλλά και να βγαίνεις όποτε εσύ θελήσεις.
Αλλιώς είναι εγκλωβισμός, απομόνωση, εγκλεισμός και φυλακή.
Από όλα τα "πλεονεκτήματα" του crate που αναφέρουν, θα σταθώ σε ένα μόνο... το βολικό!!
Αυτό είναι... βολικό σίγουρα , αλλά για τους ανθρώπους, διευκόλυνση για τους ίδιους.. . Όχι για τον σκύλο!
Και πως είναι δυνατόν να είναι βολικό και να περνάει καλά εκεί μέσα, όταν τον ακινητοποιείς σε ένα τόσο μικρό χώρο ίσα που χωράει και του στερείς την δυνατότητα να περπατήσει, να τεντωθεί, να μετακινηθεί σε άλλη θέση και με δυσκολία να σταθεί όρθιος;
Όλα τα παραπάνω λοιπόν, κατ' εμέ δεν συνάδουν με την μάθηση, την διδασκαλία, τον σεβασμό.
Γιατί σεβασμός είναι η συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον που δεν προσβάλλει, δεν απειλεί, δεν καταπιέζει, δεν απαιτεί, δεν επιβάλλει, δεν απαξιώνει, δεν εξευτελίζει, δεν καταπατά, δεν ισωπεδώνει δικαιώματα, ανάγκες, προσωπικότητες, υπάρξεις, ζωές!
Απλά τα πράγματα...
Και οι κηδεμόνες δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Όση άγνοια και παραπληροφόρηση κι αν υπάρχει, δε γίνεται να μην καταλάβαιναν ότι αυτή η "εκπαίδευση" είναι μέγιστη κακοποίηση.
Ότι βασίζεται στον φόβο και τον πόνο για να πάρει συμπεριφορές.
Πως άντεξαν να βλέπουν να τον βασανίζει; Και πως μπόρεσαν να συνεχίσουν τα βασανιστήρια οι ίδιοι;
Και στην τελική δεν χρειάζεται και κάποια ιδιαίτερη γνώση για να καταλάβει κανείς, ότι η βία μόνο βία μπορεί να φέρει και ότι υπάρχει μόνο εκεί που δεν υπάρχει γνώση.
Θυμάμαι κάποτε έναν κύριο, ο οποίος όταν είδε τι γινόταν, σταμάτησε την εκπαίδευση και μου ζήτησε βοήθεια. Μου είπε το εξής;
"Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να πληρώσω για να βαράνε και να κακοποιούν τον σκύλο μου; Άμα θέλω μπορώ να το κάνω και μόνος μου τζάμπα! "
Κι έτσι ο Μπρούνο έγινε ένα ακόμα θύμα μιας παρωχημένης μεθόδου, μιας αναχρονιστικής θεωρίας που χρησιμοποιεί βάναυσες τεχνικές και εφαρμόζεται από ανθρώπους που αρνούνται να ακολουθήσουν την εξέλιξη, την πρόοδο και δεν έχουν κανένα σεβασμό στον σκύλο.
Προστέθηκε στην λίστα των αμέτρητων θυμάτων μιας βαρβαρότητας, μιας φρικτής πραγματικότητας.
Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας, γύρω μας ή λίγο παραπέρα, όπου αμέτρητοι σκύλοι κακοποιούνται καθημερινά λιγότερο ή περισσότερο κι αυτό είναι ένας τραγικός απολογισμός.
Έχω ζήσει από κοντά τόσες φορές τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της
"" εκπαίδευσης "" .
Εχω δει στο βλέμμα τους τον πόνο, τον φόβο, την απέραντη θλίψη, την παραίτηση. Έχω δει ψυχές και ζωές κατεστραμμένες!
Κι αυτά τα βλέμματα έχουν στοιχειώσει το μυαλό μου, αυτός ο πόνος έχει ραγίσει την καρδιά μου άπειρες φορές!
Γι'αυτό και θα φωνάζω με όση δύναμη έχω :
Φτάνει!
Φτάνει πια!
Ας τελειώσει κάποτε αυτή η φρίκη !
Αρνηθείτε, αντιδράστε, μη δέχεστε να βασανίσουν τον σκύλο σας.
Μη συναινείτε, μη συμμετέχετε σε έγκλήματα αθώων ψυχών και τους πραγματικούς ενόχους να μην τους αγγίζει τίποτα και κανείς.
Μην πείθεστε, ότι έτσι μαθαίνει και ότι είναι για το καλό του.
Δεν μαθαίνει, εξαναγκάζεται!!!!
Και πως είναι δυνατόν να είναι για το καλό του; Τι καλό μπορεί να φέρει ή βία, η σκλαβιά, η απαξίωση, ο εξευτελισμός;
Κι αν δεν γνωρίζετε τίποτα, φερθείτε απλά σαν ένας καλός γονιός που δεν θα άφηνε ποτέ και κανέναν να πειράξει το παιδί του.
Γιατί και ο σκύλος παιδί σας είναι.
Αφού τον υιθετήσατε, τον βάλατε στο σπίτι σας, τον εντάξατε στην οικογένειά σας, δεσμευτήκατε να τον φροντίζετε και να τον προστατεύετε κι αφού από εσάς εξαρτάται η ζωή και η τύχη του, παιδί σας είναι.
Καλωσορίστε τον λοιπόν στο σπίτι και στη ζωή σας με καλοσύνη, με κατανόηση, με υπομονή, με σεβασμό και βοηθήστε τον να ενταχθεί στην οικογένεια σας σωστά.
Το μεγάλωμα άλλωστε των παιδιών δεν είναι μια εύκολη υπόθεση έτσι κι αλλιώς...
Κι αν δυσκολευτείτε, απευθυνθείτε σε έναν ειδικό που θα είναι δάσκαλος, που θα έχει γνώσεις, που θα σέβεται τους σκύλους και πάντα παρουσία σας.
Ο Μπρούνο θα μπορούσε να είναι ο σκύλος του καθενός.
Είχε σπίτι που κατάντησε να είναι η φυλακή του και οικογένεια που κατέληξαν να γίνουν οι βασανιστές του.
Είχε ανάγκες που δεν καλύφθηκαν ποτέ και επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν επίσης ποτέ.
Είχε προσωπικότητα που ποδοπατήθηκε και δικαιώματα που παραβιάστηκαν και καταστρατηγήθηκαν.
Είχε συναισθήματα όμορφα, αγνά μα δεν μπόρεσε να τα εκφράσει γιατί του διέλυσαν ότι ωραίο υπήρχε μέσα του.
Ειχε μια ζωή που την εξεφτέλισαν, την ισοπέδωσαν, την θυσίασαν οι άνθρωποι.
Πόσο ανήθικο, απάνθρωπο και εγκληματικό και πόσο άδικο να πληρώνουν οι σκύλοι (αυτά τα αθώα και υπέροχα πλάσματα) με τη ζωή τους όλο αυτό τον ανθρώπινο παραλογισμό;
Ο Μπρούνο έζησε δυστυχισμένος μέσα στον απόλυτο φόβο!
Δεν μπόρεσε να τον πει...
Κι όμως ήταν γραμμένος στα μάτια του και στην αθώα ψυχή του!
Κανείς δεν τον είδε...
Έζησε με την απορία και με ένα μεγάλο γιατί;
Γιατί του συνέβησαν όλα αυτά;
Γιατί οι άνθρωποι του συμπεριφέρθηκαν τόσο σκληρά;
Γιατί δεν τον αγάπησαν;
Τι λάθος είχε κάνει;
Δεν καταλάβαινε...
Δεν κατάλαβε ποτέ...
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Ο σκύλος είναι ζημιάρης και ανυπάκουος ή μήπως τον αδικείτε; Η απάντηση δεν θα σας αρέσει
Submitted by eleni on Thu, 07/16/2020 - 10:09
Ο σκύλος είναι ζημιάρης και ανυπάκουος ή μήπως τον αδικείτε; Η απάντηση δεν θα σας αρέσει
Δημοσιεύθηκε στο ygeia mou.gr στις 15 Ιουλίου 2020
https://ygeiamou.gr/pets/114893/o-skilos-ine-zimiaris-ke-anipakouos-i-mi...
Πολλοί κηδεμόνες μαθαίνουν στον σκύλο τους διάφορες συμπεριφορές, που στη συνέχεια, και ανάλογα με τη διάθεσή τους, ή κατά περίπτωση, τους ενοχλούν. Και τότε, του ζητούν να κάνει κάτι άλλο από αυτό που ξέρει καλά, και που εκείνοι του έμαθαν! Μάθετε τι μπορεί να κατανοήσει το μυαλό του μικρού σας φίλου και γιατί πολλές φορές είστε άδικοι μαζί του
Πόσο εύκολο είναι, τελικά, να συμβιώνουμε αρμονικά με τον σκύλο μας;
Και πόσο εύκολο είναι να επικοινωνούμε μαζί του, ώστε να καταλαβαίνουμε τι χρειάζεται, τι θέλει; Αλλά και ‘κείνος να καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλουμε εμείς από αυτόν;
Γιατί ο σκύλος δεν είναι άνθρωπος. Δεν γνωρίζει τη γλώσσα μας, ούτε τους κανόνες μας. Και δεν έρχεται στο σπίτι μας με εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς.
Σε αυτήν την προσπάθεια επικοινωνίας μας και στις όποιες δυσκολίες συναντάμε, δείχνουμε κατανόηση σ’ αυτή τη διαφορετικότητα;
Είμαστε επιεικείς μαζί του; Συνεπείς σε αυτά που του μαθαίνουμε; Κι αν όχι; Πόσο δίκαιοι είμαστε, όταν απαιτούμε απ’ αυτόν «σωστές» συμπεριφορές;».
Αυτά τα καίρια ερωτήματα, που αφορούν τη κοινή ζωή ιδιοκτήτη/κηδεμόνα και σκύλου, διατυπώνει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη. Και μας αποκαλύπτει πόσο άδικοι είμαστε απέναντι στον πιο πιστό μας φίλο.
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, μέσα από την εμπειρία μου, είναι «όχι» – τις περισσότερες φορές.
Πολλοί κηδεμόνες μαθαίνουν στον σκύλο τους διάφορες συμπεριφορές, που στη συνέχεια, και ανάλογα με τη διάθεσή τους, ή κατά περίπτωση, τους ενοχλούν. Και τότε, του ζητούν να κάνει κάτι άλλο από αυτό που ξέρει καλά, και που εκείνοι του έμαθαν!
Κι όταν δεν ανταποκρίνεται, επειδή δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, θυμώνουν άδικα μαζί του και τον εξαναγκάζουν, ποικιλοτρόπως, να κάνει αυτό που θέλουν.
Έξι περιπτώσεις που αδικούμε τον σκύλο
Για να γίνει πιο κατανοητό, θα αναφέρω μερικά παραδείγματα με κάποιες μαθημένες από τους κηδεμόνες συμπεριφορές, που έχουν γίνει αιτία για πολύ άδικη αντιμετώπιση του σκύλου, αλλά και για πολλές συγκρούσεις μεταξύ τους.
1. Τον αφήνουν να ανεβαίνει στον καναπέ, γιατί τους αρέσει να είναι ξαπλωμένος δίπλα τους, και τον χαϊδεύουν, τον παίρνουν αγκαλιά, του μιλούν γλυκά, οπότε ενισχύουν πάρα πολύ αυτή την συμπεριφορά.
Τον κατεβάζουν, όμως, με πολύ μεγάλη ευκολία, όταν έρθει κάποιος επισκέπτης, ή όταν οι ίδιοι δεν έχουν διάθεση.
Αν ο σκύλος δεν κατεβαίνει, τον εξαναγκάζουν με σπρωξιές, τραβήγματα από το κολάρο, φωνές και χτυπήματα!
Ο σκύλος, γεμάτος απορία και απόλυτα μπερδεμένος, δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί και γιατί του συμπεριφέρονται έτσι…
Κάποιοι σκύλοι μπορεί να φοβηθούν, να κατέβουν και να λουφάξουν σε μια γωνιά.
Κάποιοι άλλοι, όμως, αντιστέκονται, και εκεί η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη! Τότε τον απομονώνουν στο μπαλκόνι, στο crate, ή τον δένουν.
2. Τον ταΐζουν στο τραπέζι, γιατί τον λυπούνται που κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο ικεσία, οπότε ο σκύλος μαθαίνει κάθε φορά που τρώνε να τρέχει πρώτος για να πιάσει θέση στο τραπέζι.
Αλλά, όταν έχουν καλεσμένους, τον υποχρεώνουν να φύγει μακριά.
3. Τον χαϊδεύουν, τον αγκαλιάζουν, του κάνουν χαρές όταν πηδά πάνω τους, κι έτσι δυναμώνουν πολύ αυτή τη φυσιολογική για το σκύλο συμπεριφορά, που την κάνει γιατί χαίρεται. Επειδή θέλει να επικοινωνήσει, να χαιρετήσει, να παίξει.
Έτσι, θα πηδά όλο και πιο συχνά, και όχι μόνο σε αυτούς, αλλά σε όλους, αφού έμαθε ότι αυτό του φέρνει χάδια και χαρές.
«Εμένα δεν με ενοχλεί, μου αρέσει», μου λένε κάποιοι.
Ωραία… Κι όταν έρθει επισκέπτης που δεν του αρέσει; Όταν το κάνει στο δρόμο στους περαστικούς; Όταν εσύ φοράς τα καλά σου ρούχα κι εκείνος έχει πατήσει στις λάσπες; Όταν είσαι κουρασμένος, κακόκεφος, στεναχωρημένος;
«Τότε τον μαλώνω, ή τον απομονώνω», είναι η απάντηση.
4. Του επιτρέπουν να κοιμάται στο κρεβάτι τους, αλλά όταν ο/η σύντροφος δεν τον θέλει, τον διώχνουν και τον απομονώνουν.
5. Τους αρέσει να γαβγίζει, γιατί πολλοί το βρίσκουν γλυκό που θέλει να τους προστατέψει, και του μιλούν, τον χαϊδεύουν, τον επαινούν. Άρα, ο σκύλος μαθαίνει ότι όσο πιο πολύ γαβγίζει, τόσο κερδίζει ωραία πράγματα.
Κι όταν φθάσει να γίνει υπερβολικό και ασταμάτητο το γάβγισμα, σε βαθμό που να ενοχλεί, όχι μόνο τους γείτονες, αλλά και τους ίδιους, καταφεύγουν σε λύσεις αθέμιτες και πολλές φορές επώδυνες για το σκύλο. Με μαλώματα, απομόνωση, ξύλο. Κάποιοι χρησιμοποιούν μέχρι και ηλεκτρικό κολάρο…
6. Όταν τραβάει στη βόλτα, τον ακολουθούν γιατί τον λυπούνται που θέλει να τρέξει και να χαρεί. Με τον τρόπο αυτό, του μαθαίνουν ότι με το τράβηγμα κερδίζει.
Άρα, θα τραβάει όσο μπορεί για να πάει εκεί που θέλει, αφού ο σκύλος, όταν βρίσκεται έξω, θέλει να τρέξει, να μυρίσει, να εξερευνήσει, να επικοινωνήσει.
Αλλά, όταν αυτό γίνεται ανεξέλεγκτο και δεν μπορούν να τον συγκρατήσουν, ή κάποιους τους πετάει κάτω, τότε ο πνίχτης, τα τινάγματα, τα κρεμάσματα, οι κλωτσιές κ.λπ. είναι μονόδρομος.
Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ο σκύλος δεν ξαναβγαίνει, ποτέ, βόλτα…
Τι δεν μπορεί να κατανοήσει ένας σκύλος
Με αυτές τις διαφορετικές συμπεριφορές μας μπερδεύουμε τον σκύλο, και είναι αναμενόμενο να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει και ποια είναι, τελικά, κάθε φορά η σωστή (για εμάς) συμπεριφορά.
Δεν μπορεί, φυσικά, να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στα εξής:
● Φοράω τη φόρμα μου, πήδα πάνω μου. Αλλά όχι όταν φοράω τα καλά μου ρούχα. Ή, πήδα σε μένα, αλλά όχι στον επισκέπτη.
● Ανέβα στον καναπέ τώρα που έχω διάθεση να κάνουμε χαρές, αλλά όχι όταν είμαι κακόκεφος.
● Έλα στο τραπέζι κάθε φορά που τρώμε, αλλά όχι όταν έρθουν επισκέπτες.
● Γάβγισε στον κλέφτη, αλλά όχι στον επισκέπτη ή στον περαστικό.
● Τρέχα στη βόλτα τώρα που είμαι ξεκούραστος, αλλά όχι όταν είμαι κουρασμένος.
● Πάρε την παλιά παντόφλα να παίξεις, αλλά μην ακουμπήσεις το ακριβό μου παπούτσι, κ.λπ.
Κι ενώ είναι καθαρά δική μας η ευθύνη για τη σύγχυσή του, όταν δεν «συμμορφώνεται» κατά πως επιθυμούμε, τον τρομοκρατούμε κι από πάνω, χρησιμοποιώντας σωματική, λεκτική, και ψυχολογική βία!
Πώς νοιώθει
Οι συνέπειες απ’ αυτές τις απαράδεκτες και άδικες συμπεριφορές μας, οι οποίες δείχνουν έλλειψη σεβασμού προς τον σκύλο μας, είναι καταστροφικές.
Γιατί παύει να μας εμπιστεύεται, μας φοβάται, δεν νιώθει, πια, ασφαλής κοντά μας. Πληγώνεται ψυχικά, κι έτσι χαλάμε τη σχέση μας μαζί του.
Αλλά και απέναντι στους επισκέπτες, τον/τη σύντροφο, ή τους περαστικούς, μαθαίνει να είναι εχθρικός, αφού ο ερχομός ή η παρουσία τους είναι πηγή αρνητικών πραγμάτων γι’ αυτόν.
Η κακή επικοινωνία
Κάποιοι λένε:
«Και θα κάνει ο σκύλος ό,τι θέλει; Υπάρχουν ώρες εύκολες και δύσκολες. Υπάρχουν διάφορες περιστάσεις και συνθήκες που αλλάζουν, και πρέπει να υπακούει. Αν δεν το κάνει με το καλό, θα το κάνει με το κακό».
Εδώ, ακριβώς, έγκειται το πρόβλημα της κακής επικοινωνίας και της έλλειψης κατανόησης, και δημιουργείται η «παρεξήγηση»: έρχονται σε αντιπαλότητα με το σκύλο τους! Του κολλάνε και μια ταμπέλα, όπως ξεροκέφαλος, ανυπάκουος, ατίθασος, κυριαρχικός κ.ά, και η τιμωρία τότε, φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος.
Και η αδικία είναι καταφανής εδώ. Δεν βλέπουν το αυτονόητο, ότι ο σκύλος δεν κάνει «ό,τι θέλει», αλλά αυτό που εκείνοι του έμαθαν.
Με ποιο τρόπο δείχνουμε στον σκύλο τι επιθυμούμε
Το σωστό είναι να τον διδάξουμε με θετικό τρόπο και να του ζητάμε ευγενικά και όμορφα να κατέβει από τον καναπέ, αν έρθει κάποιος επισκέπτης που φοβάται τα σκυλιά.
Όπως θα ζητούσαμε από το παιδί μας να πάει για λίγο στο δωμάτιό του να παίξει. Γιατί θέλουμε να συζητήσουμε κάτι που δεν πρέπει να ακούσει.
Αυτό ισχύει και για τις υπόλοιπες συμπεριφορές. Πάντα με καθοδήγηση προς την επιθυμητή.
Τότε ο σκύλος θα τις κάνει ευχάριστα και αδιαμαρτύρητα, χωρίς να μπερδεύεται, χωρίς να ερχόμαστε διαρκώς σε αντιπαράθεση μαζί του. Και χωρίς να βάζουμε σε κίνδυνο τη σχέση μας!
Και μην ξεχνάμε, ότι αυτό είναι το σπίτι του και έχει δικαιώματα, συνήθειες, καθημερινότητα και έναν τρόπο ζωής, που δεν είναι δίκαιο και ηθικά σωστό να του τον στερούμε, ή να τον αλλάζουμε επειδή κάποιος επισκέπτης ή σύντροφος σιχαίνεται, ή δεν θέλει τα σκυλιά, ούτε ανάλογα με τα κέφια μας!
Πόσο μάλλον, όταν χρησιμοποιούμε βία, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι η λύση, ακόμα κι αν άθελά μας, εν άγνοια μας, ή από λάθος πληροφόρηση, ενισχύσαμε μια συμπεριφορά που μας ενοχλεί.
Αν δυσκολευόμαστε, αν δεν γνωρίζουμε, καλό θα είναι να μιλήσουμε με έναν ειδικό, όπως κάνουμε με οποιοδήποτε θέμα που δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε.
Ένας θετικός εκπαιδευτής με γνώσεις και σεβασμό στα σκυλιά θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τα πράγματα που αφορούν τον σκύλο και να μάθουμε πώς να επικοινωνούμε σωστά μαζί του.
Είναι πολύ σημαντικό, να του διδάξουμε τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται με ξεκάθαρα μηνύματα, με συνέπεια, με ηρεμία, με υπομονή και πάντα με σεβασμό και δίκαιη αντιμετώπιση. Όπως κάνουμε και με το παιδί μας.
Άλλωστε, και ο σκύλος παιδί μας δεν είναι;
Ένα παιδί διαφορετικό, που προσπαθεί να ενταχθεί στην οικογένειά μας, αλλά δεν γνωρίζει το πώς…
Μαθαίνει τα πάντα από εμάς, με εμάς, για εμάς!
Και όταν κάνει κάτι «λάθος», ας ψάξουμε να βρούμε τι δεν κάναμε εμείς σωστά, γιατί εκείνος δεν κάνει ποτέ λάθος!
Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να του δείχνουμε με ανάρμοστες συμπεριφορές ποιος είναι το αφεντικό, ούτε να κάνουμε επίδειξη ισχύος.
Σωστοί και καλοί γονείς πρέπει είμαστε, για να νιώθει ασφαλής, ήρεμος και χαρούμενος, και να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του, τον σεβασμό του και την προθυμία του σε ό,τι του ζητάμε.
Τότε μόνο θα έχουμε φτιάξει μια ισορροπημένη, υγιή και όμορφη σχέση, και θα συμβιώνουμε αρμονικά χωρίς μπερδέματα, χωρίς εντάσεις και συγκρούσεις με το σκύλο-παιδί μας!».
▪ Η κυρία Ελένη Κασπίρη είναι απόφοιτος της Σχολής Stardogs του Γιάννη Αραχωβίτη. Ασχολείται επαγγελματικά με την εκπαίδευση σκύλων τα τελευταία 13 χρόνια. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια και συνεχώς ενημερώνεται διαβάζοντας. Και, όπως υποστηρίζει: «κυρίως, όμως, μαθαίνω, κάθε μέρα, από τα ίδια τα σκυλιά, που έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροί μου δάσκαλοι!».
Μην αφήνετε ποτέ το σκύλο σας σε σταθμευμένο αυτοκίνητο το καλοκαίρι
Submitted by eleni on Thu, 06/16/2016 - 11:23
Ακόμα και λίγα μόνο λεπτά μέσα σε σταθμευμένο αυτοκίνητο το καλοκαίρι, μπορεί να κοστίσουν την ζωή του σκύλου σας.
Μην αφήνετε ποτέ τον σκύλο σας σε σταθμευμένο αυτοκίνητο το καλοκαίρι.
Μέσα στο αυτοκίνητο η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα σε ελάχιστο χρόνο και γίνεται φούρνος αναμμένος!
Ακόμα κι αν αφήσουμε το παράθυρο ανοιχτό, βάλουμε κάποιο σκίαστρο στο τζάμι ή αφήσουμε το αυτοκίνητο σε σκιά δεν λύνουμε το πρόβλημα.
Κάθε καλοκαίρι υπάρχουν πολλά περιστατικά με σκύλους, που έπαθαν θερμοπληξία και έχασαν την ζωή τους, γιατί παρέμειναν στο αυτοκίνητο, έστω και για λίγα λεπτά.
Κι όταν ταξιδεύετε πάντα να έχετε ανοιχτό το Αir Condition ή το παράθυρο, δροσερό νεράκι για τον σκύλο σας και να κάνετε στάσεις, αν είναι μεγάλο το ταξίδι.
Όποιος κι αν είναι ο σκοπός της μετακίνησης βόλτα, ταξίδι, δουλειά, θυμηθείτε: Λίγα λεπτά μόνο, αρκούν για να κοστίσουν την ζωή του!
Ακόμα κι αν δε γνωρίζει κάποιος τους κινδύνους, μπορεί να καταλάβει και να σκεφθεί το αυτονόητο: Κανείς δεν μπορεί να αντέξει ούτε για λίγο μέσα σε κλειστό αυτοκίνητο με τον υδράργυρο στα ύψη!
Προστατέψτε τον σκύλο σας και μην τον εκθέτετε σε τέτοια ταλαιπωρία και ακόμα χειρότερα σε θανάσιμο κίνδυνο…
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων
Ζώα και ψυχική & σωματική υγεία
Submitted by eleni on Fri, 10/09/2015 - 13:00
Ζώα και ψυχική & σωματική υγεία
Γράφει η Καικίλια Κατσιβαρδά-Νικολάου MSc
Εκπαιδευτικός-Ψυχοπαιδαγωγός-Σύμβουλος
Κατοικίδια ζώα: Σύμμαχοι στην Ψυχική και Σωματική Υγεία
Όλοι όσοι μοιραζόμαστε τις ζωές μας με ένα ή περισσότερα κατοικίδια ζωάκια το ξέρουμε από πρώτο χέρι:, μια χνουδωτή αγκαλιά, ένα γουργούρισμα, ένα τρυφερό γατίσιο ή σκυλίσιο βλέμμα είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό, αγχολυτικό και ηρεμιστικό μετά από μια δύσκολη μέρα.
Η επιστήμη επιβεβαιώνει τα τεράστια οφέλη των κατοικίδιων στην ψυχική και σωματική υγεία των κηδεμόνων τους με πλήθος εμπεριστατωμένων ερευνών. Για παράδειγμα, μια μεγάλης κλίμακας πενταετής έρευνα μεταξύ 110.000 Αυστραλών, Γερμανών και Κινέζων έδειξε ότι οι κηδεμόνες κατοικίδιων πραγματοποίησαν 15 – 20% λιγότερες επισκέψεις σε γιατρούς από ότι οι μη κηδεμόνες!
Υγιής καρδιά
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι κηδεμόνες κατοικίδιων έχουν χαμηλότερες τιμές αρτηριακής πίεσης, χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων, σε σχέση με ανθρώπους που δεν έχουν κατοικίδια και που ανήκουν στην ίδια ηλικιακή ομάδα, έχουν τις ίδιες διατροφικές συνήθειες κ.λπ. Αυτό ισχύει ακόμη και για κηδεμόνες κατοικίδιων που δεν τρέφονται σωστά, δεν ασκούνται και καπνίζουν.
Αντιμετώπιση του άγχους
Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πολύ έντονο στρες (π.χ. λόγω του θανάτου ενός συγγενικού προσώπου ή κάποιας άλλης τραυματικής εμπειρίας) ωφελούνται ιδιαίτερα από τη στενή σχέση με το κατοικίδιό τους. Συγκριτικές μελέτες σε ανθρώπους που έζησαν στρεσογόνες καταστάσεις, έδειξαν ότι όσοι έχουν κατοικίδια εμφάνισαν λιγότερα σωματικά συμπτώματα του άγχους τους, ενώ η επικοινωνία τους με τα ζώα αποτέλεσε διέξοδο στις περιπτώσεις που δεν μπορούσαν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους με άλλους ανθρώπους.
Ταχύτερη ανάρρωση
Σύμφωνα με ιατρικές μελέτες, οι κηδεμόνες κατοικίδιων παρουσιάζουν αυξημένες πιθανότητες επιβίωσης μετά από σοβαρές ασθένειες. Οι πιθανότητες επιβίωσης μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο για παράδειγμα, αυξάνονται από 1 στις 87 (για τους μη κηδεμόνες κατοικίδιων) στις 1 στις 15 (για όσους έχουν ζωάκια). Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη στη Μ. Βρετανία μεταξύ γυναικών 50-60 ετών που ανάρρωναν από καρκίνο του στήθους, 87% των γυναικών δήλωσαν ότι τα κατοικίδιά τους βοήθησαν με τουλάχιστον έναν τρόπο στην υποστήριξή τους, ενώ ποσοστό 43% δήλωσαν ότι τα ζωάκια τους τις βοήθησαν και με πρακτικούς τρόπους στην ανάρρωσή τους, π.χ. δίνοντάς τους κίνητρο να επανέλθουν στις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Παιδιά και κατοικίδια
Τα συμπεράσματα πενταετούς έρευνας που έγινε σε 600 παιδιά τα οποία αντιμετώπιζαν μαθησιακές δυσκολίες ή των οποίων οι γονείς είχαν πάρει διαζύγιο, έδειξε ότι τα παιδιά που έχουν κατοικίδια αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη επιτυχία στις δυσκολίες της ζωής, καθώς διαθέτουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και λειτουργούν καλύτερα συναισθηματικά απ΄ ότι τα παιδιά που δεν έχουν κατοικίδια. Επιπλέον, πειραματικά προγράμματα με κατοικίδια ζώα σε παιδιά με σοβαρές διαταραχές όπως ο αυτισμός, είχαν άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα. Εξαιρετικά σημαντική είναι η επαφή και η επικοινωνία παιδιών με αναπηρίες με ζώα, μια και τα ζώα έχουν μεγάλη αποδοχή και δεν «στιγματίζουν», είναι υποστηρικτικά και φιλικά παραμένοντας πιστά όποια και αν είναι η εικόνα του σώματος του παιδιού. Στην περίπτωση που στην οικογένεια υπάρχει μόνο ένα παιδί, οι ειδικοί ψυχικής υγείας προτείνουν αρκετές φορές την απόκτηση ενός κατοικίδιου έτσι ώστε, το παιδί να μάθει να μοιράζεται, να βιώσει εμπειρικά την συνύπαρξη και να γίνει υπεύθυνο μέσα από τη φροντίδα του ζώου.
Ηλικιωμένοι και κατοικίδια
Τα κατοικίδια ζώα έχουν ευεργετική επίδραση στην ψυχική υγεία των ατόμων της τρίτης ηλικίας. Σε μια έρευνα που έγινε μεταξύ 500 ηλικιωμένων που είχαν γάτες, το 82% απάντησε ότι η γάτα τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν το άγχος, 62% ότι η γάτα τους, τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά, ενώ 75% ομολόγησε ότι κάποιες φορές προτιμούν να μιλούν στη γάτα τους παρά στο σύντροφό τους.
Αντιμετώπιση αλλεργιών
Είναι ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη ότι όσοι υποφέρουν από αλλεργίες δεν θα πρέπει να έχουν κατοικίδια. Παρʼ όλα αυτά, πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι απόλυτα σωστό. Ιδιαίτερα στα παιδιά, η συγκατοίκηση με ένα ζωάκι βοηθάει σημαντικά στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα παιδιά που έζησαν με κατοικίδια κατά τα πρώτα πέντε με οκτώ χρόνια της ζωής τους, έχουν σημαντικά μικρότερες πιθανότητες εμφάνισης εποχιακών αλλεργιών και άσθματος, ενώ εμφανίζουν καλύτερη γενικότερη υγεία από τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς κατοικίδια.
Κατοικίδια και παραβατικότητα
Το ”Project Pooch” είναι ένα πειραματικό πρόγραμμα μέσω του οποίου ανήλικοι παραβάτες υιοθετούν σκυλάκια μετά από την έξοδό τους από σωφρονιστικά ιδρύματα. Μέχρι τώρα, το 100% όσων συμμετείχαν στο πρόγραμμα έχουν επανενταχθεί με επιτυχία και δεν έχουν αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα με το νόμο.
Καλύτερη κοινωνικοποίηση
Οι κηδεμόνες κατοικίδιων κάνουν ευκολότερα φίλους και έχουν περισσότερες γνωριμίες. Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει στην γενικότερη καλύτερη διάθεσή τους και την πιο αισιόδοξη αντιμετώπιση της ζωής (βλ. Αντιμετώπιση του άγχους), έχει να κάνει όμως και με το γεγονός ότι τα κατοικίδια παρέχουν στους κηδεμόνες τους ένα κοινό ενδιαφέρον για συζήτηση και βοηθάνε στο να «σπάσει ο πάγος».