Αντέχεις να μάθεις πως εκπαιδεύονται κάποιοι σκύλοι στις μέρες μας;
Αντέχεις να μάθεις πως εκπαιδεύονται κάποιοι σκύλοι στις μέρες μας;
Από την Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων
Η βία στην εκπαίδευση των σκύλων
Παρ' ότι έχω αναφερθεί σε αυτό το θέμα και στο παρελθόν, αποφάσισα να το ξανακάνω με αφορμή τις παρακάτω ερωτήσεις κάποιου κηδεμόνα:
-Υπάρχει ακόμα βία στην εκπαίδευση των σκύλων;
-Ποιοι την υποστηρίζουν;
-Γιατί την επιλέγουν οι κηδεμόνες, αφού είναι κακοποίηση;
Επίσης, η περιπέτεια του Καίσαρα, ενός σκύλου που βασανίστηκε "εκπαιδευόμενος" έναν ολόκληρο χρόνο (γιατί ο κηδεμόνας μπλέχτηκε μέσα στην παραπληροφόρηση και δυσκολεύτηκε πολύ να βγει), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για να ειπωθούν κάποια πράγματα έξω από τα δόντια ... Και χωρίς περιστροφές...
Σε μια κατάθεση εμπειρίας χρόνων (αλλά και ψυχής) θα πω κουβέντες απλές και θα μιλήσω με την καρδιά. Όπως κάνω πάντα.
Μέσα από πραγματικά γεγονότα, αληθινά ανατριχιαστικά παραδείγματα και συγκινητικές μαρτυρίες κηδεμόνων, θα φανερωθούν αλήθειες οδυνηρές...
Αν υπάρχει βία στην εκπαίδευση των σκύλων σήμερα;
Φυσικά και υπάρχει. Και είναι ένα "κοινό μυστικό", ολωσδιόλου αληθινό.
Δεκαεπτά χρόνια τώρα, αντιμετωπίζω αμέτρητα περιστατικά βασανισμένων και φοβισμένων σκύλων, οι οποίοι μετά από βίαιη "εκπαίδευση" εμφάνισαν
-όπως ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο- προβλήματα συμπεριφοράς (Φοβίες, άγχος, επιθετικότητα, ανασφάλειες, ευερεθιστότητα, εμμονές, ακατάπαυστο γάβγισμα και διάφορα άλλα).
Συναντώ κηδεμόνες απελπισμένους και πολλές φορές δαγκωμένους από τους σκύλους τους.
Μια κυρία προχθές έκλαιγε με λυγμούς... Και δεν είναι η μόνη!
Συχνά και συνηθισμένα όλα αυτά για μένα... Αλλά πονάει η ψυχή μου κάθε φορά, σα να είναι η πρώτη.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα και σήμερα που υποστηρίζουν φανατικά αυτούς τους τρόπους "εκπαίδευσης" και γιατί υπάρχουν κηδεμόνες που τους επιλέγουν.
Κι έτσι, η βία στην εκπαίδευση των σκύλων καλά κρατεί στον 21ο αιώνα!
Τι σημαίνει εκπαίδευση με βία;
Η "εκπαίδευση" αυτή περιλαμβάνει πνίχτες (απλούς και με καρφιά) που σφίγγουν τον λαιμό και στραγγαλίζουν και τραυματίζουν πολλές φορές, ηλεκτρικό κολάρο που χτυπάει με ρεύμα, ματσουκιές, κλωτσιές, γροθιές, σφαλιάρες, γονατιές, κρεμάσματα, τινάγματα, τραντάγματα, σβούρες, φωνές, απειλές, μόνιμο εγκλεισμό σε crate και άλλα παρόμοια.
Περιλαμβάνει διορθώσεις πολύ οδυνηρές με βίαιες τεχνικές που δημιουργούν πόνο και φόβο και θυμίζουν άλλες εποχές.
Μας πάνε πίσω...
Όλα αυτά παραπέμπουν στην "μαύρη παιδαγωγική" της βίας, της τιμωρίας, της καταπίεσης και της σωματικής και ψυχικής κακοποίησης. (Γερμανία 18ος και 19ος αιώνας).
Υπήρχε η αντίληψη, ότι τα παιδιά είχαν "διαβολικά" ένστικτα και πρέπει να τα τιθασεύσουν και να τα εξαλείψουν.
Έτσι και οι σκύλοι - σύμφωνα με αυτούς τους "εκπαιδευτές"...Μπορεί να μην έχουν διαβολικά, όμως έχουν άγρια κυριαρχικά ένστικτα, που πρέπει να τιθασεύσουν. Πριν κυριαρχήσουν στον άνθρωπο.
Και για να μην πάω μακριά, παραπέμπει και σε προηγούμενο αιώνα εδώ, στα χρόνια της παιδαγωγικής "το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο".
Όπου ο χάρακας (τον πρόλαβα) και η βέργα ήταν στις δόξες τους, ως μέσα και εργαλεία συμμόρφωσης, εκφοβισμού, σωφρονισμού και τιμωρίας.
Επίσης χαστούκια, σφαλιάρες, τράβηγμα από τα αυτιά, τα μαλλιά, τις φαβορίτες, προσβολές και άλλα τέτοια "ωραία".
Ήταν άραγε μόνο για να μάθουν τα παιδιά γράμματα ή μήπως και για να πειθαρχούν και να συμμορφώνονται στην εξουσία του δασκάλου;
Θυμάμαι...
Ήμουν στην πρώτη δημοτικού, όταν ο δάσκαλος έδωσε ένα πολύ δυνατό χαστούκι στην αδελφή μου (Δευτέρα δημοτικού εκείνη) και άρχισε να κλαίει με αναφιλητά.
Σηκώθηκα πάνω, ένα σαμιαμίδι 6-7 χρόνων και κλαίγοντας κι εγώ, του λέω: "Γιατί χτυπάς την αδελφή μου;"
Και μιλάμε για πέντε δεκαετίες πριν και το θυμάμαι λες και ήταν χθες...
Αυτά, συνέβαιναν τότε... Σε άλλον αιώνα...
Και λες, άλλες εποχές, άλλη νοοτροπία, έλλειψη γνώσης, έλλειψη τρόπου επικοινωνίας.
Σήμερα όμως; Σε τούτο τον αιώνα της προόδου και της εξέλιξης; γιατί οι σκύλοι εκπαιδεύονται τόσο σκληρά;
Για να μάθουν δήθεν ή για να συμμορφώνονται, να υπακούν και να υποτάσσονται στον αρχηγό- εκπαιδευτή - αφέντη;
Ποιοι την υποστηρίζουν;
Οι άνθρωποι που πιστεύουν και εφαρμόζουν αυτές τις μουχλιασμένες θεωρίες και χρησιμοποιούν αυτές τις αναχρονιστικές τεχνικές και τα μεσαιωνικά εργαλεία, μάλλον έχουν ξεμείνει εδώ από τον περασμένο αιώνα...
Και αυτός ο αναχρονισμός είναι που έχει αλλάξει την σημασία της λέξης εκπαιδεύω, από διδάσκω, μεταφέρω γνώση, σε παιδεύω, που σημαίνει ταλαιπωρώ και βασανίζω.
Πως γίνεται όμως να τρέχουμε με χίλια, ακολουθώντας την πρόοδο και να μένουμε σταθεροί και αμετακίνητοι κατά το δοκούν, σε μια παράδοση μαύρη, σε μια σκοτεινή εποχή της ταπεινωτικής και εξευτελιστικής εκπαίδευσης;
Γιατί επιμένουν;
-Έχουν αυτήν την νοοτροπία;
-Έχουν λάθος γνώση ή την εφαρμόζουν λάθος;
-Έτσι έμαθαν και δεν θέλουν να ακολουθήσουν την εξέλιξη;
-Πιστεύουν ότι αυτός είναι ο μόνος σωστός τρόπος;
-Βρίσκουν πελάτες και βγάζουν εύκολα και γρήγορα χρήματα, άρα όλα καλώς καμωμένα;
-Θεωρούν τον σκύλο κατώτερο;
-Μήπως είναι η γοητεία της εξουσίας;
Όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης "Το άρχειν ήδιστον". (Το να ασκείς εξουσία είναι υπέρτατη ευχαρίστηση).
Δεν μπορώ να κάνω το ψυχογράφημα αυτών των ανθρώπων, γιατί δεν είναι η δουλειά μου.
Και δεν θα μπω καθόλου στην λογική να εξηγήσω, το γιατί κάποιοι που επικαλούνται την ψυχαγωγία, τα σπορ, την έρευνα και στην προκειμένη την εκπαίδευση (με σκοπό το κέρδος) βασανίζουν αθώες ψυχές.
Δεν υπολογίζουν τις επιπτώσεις και το κόστος αυτής της εκπαίδευσης στην σωματική και ψυχική υγεία των σκύλων.
Με αυτό που θα ασχοληθώ και είναι πραγματικά απορίας άξιο, είναι το γιατί την επιλέγουν κάποιοι κηδεμόνες.
Ποιοι είναι στ' αλήθεια οι λόγοι που τους ωθούν να ταλαιπωρήσουν τον αγαπημένο τους σκύλο για να εκπαιδευτεί;
Μήπως γιατί έχουν αυτή τη νοοτροπία;
Ή μήπως είναι η άγνοια που τους κάνει να "ενδίδουν" στην υπέρ και παραπληροφόρηση;
Και πως πείθονται τελικά;
Οι μόνοι και πλέον κατάλληλοι να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, είναι οι ίδιοι οι κηδεμόνες (που έπαθαν και έμαθαν), με θύμα τον σκύλο τους δυστυχώς!
Και ίσως τελικά μέσα από τις απαντήσεις τους, να μπορέσουμε να δούμε, στο όνομα τίνος πράγματος ακριβώς, βασανίζονται αθώα πλάσματα στις μέρες μας.
Πάμε να δούμε κάποια παραδείγματα
Πρώτα πρώτα θα μιλήσω για τον Καίσαρα!
Δέκα "εκπαιδευτές" ενός κοκόρου γνώση...
Θαμπώθηκε ο κηδεμόνας από την "υπακοή" και τους σκύλους "αγάλματα" που είδε. Πρώτα σε βίντεο (γίνεται χαμός στο διαδίκτυο) και μετά από κοντά.
Κατέληξε να περάσει από δέκα (ναι καλά διαβάσατε.. ) δέκα "εκπαιδευτές" αυτής της νοοτροπίας.
"Έβλεπα τους σκύλους, που ότι και να τους έκαναν δεν κουνιόντουσαν, δεν αντιδρούσαν και είπα, κοίτα πόσο καλά εκπαιδευμένοι και υπάκουοι είναι. Κι έτσι το αποφάσισα" μου είπε απολογητικά.
Εκπαιδευμένοι ή κατατρομαγμένοι, διαλυμένοι και παραιτημένοι από κάθε αντίδραση σε ότι κι αν συμβαίνει από φόβο; Τον ρώτησα.
"Τώρα ξέρω" μου απάντησε.
"Έκανα πολλά λάθη. Έχω κάνει πολύ κακό στον σκύλο μου. Έχω πληρώσει πάρα πολλά χρήματα, αλλά δεν με νοιάζει. Μου έλεγαν ότι μόνο αυτός είναι ο σωστός τρόπος, ότι έτσι θα μάθει. Σε παρακαλώ βοήθησέ με. Θέλω να είναι καλά. Τον αγαπάω πολύ. Πως την πάτησα έτσι; Δεν ήξερα κι έμπλεξα. Στο τέλος μου χρέωσαν ότι εγώ έφταιγα που δεν έμαθε, γιατί δεν τον ζόρισα πολύ... Αλλά και ότι ο σκύλος είναι ξεροκέφαλος... "
Η ιστορία στα γρήγορα...
Στον πρώτο "εκπαιδευτή "τον πήγε κουταβάκι 2 μηνών.
Αυτός κράτησε το μωρό δύο μήνες μέσα στο crate, το "εκπαίδευσε" με πνίχτη και το παρέδωσε "έτοιμο" . Έτσι του είπε...
Το κουτάβι 4 μηνών πια γυρίζοντας στο σπίτι, είχε διάφορες φοβίες.
Συνέχισε βέβαια τον πνίχτη και ο ίδιος, αλλά και τον εγκλεισμό μέσα στο crate. Αυτή ήταν η οδηγία...
Όταν τον ρώτησε γιατί το κουτάβι φοβάται, του είπε πως φταίει ο χαρακτήρας του.
Να αναφέρω, ότι μιλάμε για ένα σκυλάκι γύρω στα 10 κιλά και το πιο τραγικό, ότι είναι βραχυκέφαλη φυλή. Για όσους γνωρίζουν, καταλαβαίνουν τι σημαίνει να κόβεις την αναπνοή, ειδικά σε έναν τέτοιον σκύλο.
Σε ηλικία 7 μηνών αποφασίζει (αφού δεν βρήκε άκρη με τον πρώτο) να πάει σε δεύτερο "εκπαιδευτή" να "διορθώσει" τις φοβίες.
Πως; Με πνίχτη κι αυτός φυσικά.
Πάλι πίσω στο σπίτι ο έφηβος πια σκύλος μετά από 1 μήνα σε χειρότερη κατάσταση.
Απόφαση, για τρίτο "εκπαιδευτή", όπου του έβαλε κάτι σαν πετονιά να σφίγγει τον λαιμό του (έτσι μου το είπε).
Είναι τα "μαγικά" του περιβόητου γητευτή των σκύλων. Ακολουθούν πολλοί τις τεχνικές του δυστυχώς.
Ακόμα ένας μήνας ταλαιπωρίας για τον σκύλο, όπου είχε αρχίσει να αντιδρά σε οποιονδήποτε τον πλησίαζε.
Απόφαση για τέταρτο εκπαιδευτή, ο οποίος του έβαλε τον πνίχτη που έπιανε όλο τον λαιμό και τον είχε σφιγμένο μόνιμα. Κάτι σαν ταϊράπ ένα πράγμα .. . Ανάσες μετά βίας δηλαδή ...
Μάταια ο κηδεμόνας περίμενε να δει βελτίωση.
Απόφαση για πέμπτο και έκτο εκπαιδευτή, όπου του έβαλαν τον πνίχτη με τα καρφιά.
Τα πράγματα απόλυτα φυσιολογικά χειροτέρευαν...
Ο σκύλος ενός έτους πια, ήταν τόσο φοβισμένος που είχε αρχίσει να επιτίθεται στους πάντες. Σε μια προσπάθεια να προστατέψει τον εαυτό του.
Όλοι έριχναν στον κηδεμόνα το φταίξιμο. Ότι δεν έκανε σωστά όσα του έλεγαν. Κάποιοι είπαν πως φταίει και ο σκύλος. Ο ένας τον χαρακτήρισε ξεροκέφαλο και ο άλλος κυριαρχικό.
Απελπισμένος ο κηδεμόνας και μη μπορώντας να ελέγξει καθόλου τον σκύλο του, αποφάσισε να δοκιμάσει και σε άλλους εκπαιδευτές την τύχη του... Και του ταλαίπωρου Καίσαρα...
Να μην τα πολυλογώ, επικοινωνία και συνάντηση για αξιολόγηση με έβδομο και όγδοο και ένατο και δέκατο "εκπαιδευτή".
Τι πρότειναν;
Αφού οι πνίχτες δεν έφεραν αποτέλεσμα, ο σκύλος θέλει πιο δυνατή διόρθωση.
Όλοι είπαν, ότι η έσχατη λύση είναι το ηλεκτρικό κολάρο, αφού το "θηρίο" δεν τιθασεύεται με τίποτα.
Όμως, ο τελευταίος του είπε, πως αν τον δουν σε δημόσιο χώρο να το χρησιμοποιεί, μπορεί να μπλέξει άσχημα.
Όλοι αυτοί που το προτείνουν και το χρησιμοποιούν κατά κόρον, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι απαγορευμένο και παράνομο εργαλείο.
Εκεί λοιπόν σταμάτησε... Γιατί φοβήθηκε...
Θα μου πείτε τώρα, φταίνε μόνο οι εκπαιδευτές και δεν είχε ευθύνη ο κηδεμόνας;
Φυσικά και είχε! Με την πρώτη, την παραμικρή κίνηση που θα δεις πάνω στον σκύλο σου, τον σταματάς και φεύγεις.
Μπλέχτηκε μέσα στην παραπληροφόρηση και χάθηκε σε έναν λαβύρινθο που δεν μπορούσε να βγει. Και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος.
Όμως στην προκειμένη το ζητούμενο δεν είναι να τον στήσουμε στον τοίχο. Αφού κατάλαβε έστω και τόσο αργά τα τραγικά λάθη του και θέλησε να τον βοηθήσει.
Πολλοί με ρωτούν γιατί τους αναλαμβάνω; "Πας να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα που δημιούργησαν άλλοι;"
Πρωτίστως τους σκύλους συμπονώ και προσπαθώ να τους βοηθήσω. Με συγκινούν όμως και οι άνθρωποι, όταν με καλούν απελπισμένοι.
Ξοδεύουν πάρα πολλά χρήματα για να κακοποιήσει κάποιος τον σκύλο τους, να τον πάρουν τρομαγμένο (και τραυματισμένο, αδυνατισμένο κάποιες φορές) και στο τέλος να φταίνε κι από πάνω που δεν ήταν τόσο σκληροί μαζί του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, έναν κύριο που μου είπε: "Γιατί να πληρώσω του κόσμου τα χρήματα για να μου τον πνίγουν και να τον βαράνε; Αυτά μπορώ να τα κάνω και μόνος μου τζάμπα... Σούζα θα τον έχω... Αλλά δεν θέλω να με φοβάται" .
Απλή λογική;
Η πραγματικότητα που ξεπερνά κάθε φαντασία
Θα αναφέρω μερικές τεχνικές που εφαρμόστηκαν από εκπαιδευτές σε κάποιους σκύλους.
Όχι γιατί θέλω να σοκάρω, ούτε για λόγους εντυπωσιασμού. Δεν το συνηθίζω, ούτε μου ταιριάζει και δεν με αφορούν καθόλου τέτοια τερτίπια.
Όμως, όσο κι αν δημοσιεύονται επιστημονικές μελέτες και έρευνες που απορρίπτουν την βία ως αναποτελεσματική και επιζήμια, όσο κι αν διαβάζουμε λόγια μεγάλων και σοφών ανθρώπων για το κακό που προκαλεί, όσο κι αν βγαίνουν άνθρωποι που μιλούν συχνά ενάντια και την καταδικάζουν, δυστυχώς αυτή η φρίκη συνεχίζεται...
Πριν από καιρό, βγήκε στην δημοσιότητα ένα περιστατικό με τον άνθρωπο που βασάνιζε τον σκύλο του με ηλεκτρικό κολάρο και η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε!
Άραγε, γνωρίζει ο κόσμος πόσοι σκύλοι βασανίζονται κάθε μέρα με ηλεκτρικά κολάρα και πνίχτες;
Μιλούσα με κάποιον, που όπως μου είπε γνωρίζει πράγματα και μεταφέρω τα λόγια του: "Σε κάποια χώρα, οι 99 στους 100 σκύλους, εκπαιδεύονται με ρεύμα".
Σοκαριστικό;
Έτσι εξηγείται που κάποιοι διατείνονται ότι "σπούδασαν" στο εξωτερικό και καμαρώνουν κιόλας για τις "γνώσεις" τους.
Λένε: "Υπάρχουν σε εγχειρίδια όλα αυτά από αναγνωρισμένες σχολές"
Και ο ανίδεος κηδεμόνας, τα δέχεται ως σπουδαία.
Όμως, πραγματικά με σοκάρει το γεγονός, ότι υπάρχουν σχολές, ακαδημίες, δάσκαλοι που διδάσκουν στον 21 αιώνα την τέχνη του βασανίζειν...
Όπου κι αν βρίσκονται και όσο μεγάλες και αναγνωρισμένες κι αν είναι.
Κι εμείς μιμούμαστε, αντιγράφουμε. Εμείς! Που καυχιόμαστε, πως δώσαμε τον πολιτισμό στον κόσμο.
Ένας αστυνομικός πριν μέρες, με αφορμή ένα περιστατικό, μου είπε: "Τον δώσαμε τον πολιτισμό, αλλά ξεχάσαμε να κρατήσουμε για εμάς. ".
Και μπορεί να μην ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στο εξωτερικό, ξέρω όμως, τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Ξέρω τόσα και τόσα φρικιαστικά και ανατριχιαστικά που έχουν περάσει από την ψυχή μου όλα αυτά τα χρόνια!
Γιατί είναι άλλο να ακούς, άλλο να υποθέτεις και άλλο να βλέπεις και να βιώνεις ο ίδιος.
Όχι τα γεγονότα, αλλά τις συνέπειές τους! Μάρτυρές μου οι ίδιοι σκύλοι πρώτα. Αφού δυστυχώς, όλα πέρασαν από την ψυχή και το πετσί τους! Και υπέφεραν!
Ας μην χαϊδεύουμε αυτιά λοιπόν!
Ας αφήσουμε τις αβρότητες και τις γενικότητες κι ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα!
Ας δούμε την ωμή και βάρβαρη πραγματικότητα (που ξεπερνάει κάθε φαντασία) στην πραγματική της διάσταση κι ας πούμε όσα συμβαίνουν με το κανονικό τους όνομα!
Οι τεχνικές του τρόμου... Για γερά στομάχια...
-Σε σκύλο που γάβγιζε στην αυλόπορτα, εκπαιδευτής έβαλε πνίχτη με καρφιά και ένα μακρύ σχοινί. Όταν έτρεχε με φόρα και μόλις έφθανε κοντά στην πόρτα, τον τραβούσε πολύ απότομα με δύναμη προς τα πίσω και τον έπνιγε.
Αφού τον στραγγαλίσει (ποιος ξέρει πόσες φορές) θα σταματήσει να γαβγίζει, είπε στον κηδεμόνα.
"Δεν ήξερα... (μου είπε) Τον βρήκα στο ίντερνετ. Έγινε ένα πολύ φοβισμένο πλάσμα. Άρχισε να δαγκώνει επισκέπτες. Αναγκάστηκα στο τέλος να τον δέσω ".
-Τον ίδιο πνίχτη τον χρησιμοποίησαν σε σκύλο που γάβγιζε σε άλλους σκύλους.
Δεν έπρεπε να έχει καμία επαφή και όταν γάβγιζε να πάει κοντά (και για επικοινωνία) τον κρατούσε μπροστά στον σκύλο όση ώρα χρειαζόταν και στην όποια αντίδραση τον διόρθωνε συνέχεια με τράβηγμα, τίναγμα, κρέμασμα, σβούρες.
Μέχρι που γέμισε πληγές ο λαιμός του και εννοείται, πως όταν έβλεπε σκύλο μετά από κάποιες μέρες, έκανε σαν λιοντάρι στο κλουβί...
"Είχα διαβάσει τα καλύτερα γι' αυτόν τον εκπαιδευτή και τον εμπιστεύθηκα... (μου είπε ). Τον λυπόμουν τον σκύλο μου, αλλά με διαβεβαίωνε ότι μόνο έτσι θα μάθει, αλλιώς να ξεχάσω την βόλτα".
-Υπήρξε περίπτωση, που ο σκύλος δεν σταμάτησε να γαβγίζει ακόμα και με τον στραγγαλισμό και άρχισε να τον βαράει γροθιές στο κεφάλι επί 5 λεπτά συνεχόμενα.
Η κηδεμόνας προσπαθούσε να πάρει τον σκύλο από τα χέρια του και δεν τον έδινε.
"Μην επεμβαίνεις (της φώναξε).. Έτσι θα μάθει και σταμάτα να τον λυπάσαι. Είναι κυριαρχικός σου λέω, άσε με να του σπάσω τον τσαμπουκά".
Με κάλεσε η κυρία αυτή στο τηλέφωνο και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη από τα κλάματα.
Αξίζει να αναφέρω, ότι "εκπαιδευτής" κατέληξε στο νοσοκομείο από δαγκώματα σκύλου, ενώ τον βασάνιζε. Η βία μόνο βία γεννά!
Ε λοιπόν, όχι μόνο δεν κατάλαβε τίποτα, αντίθετα πρότεινε να κάνουν ευθανασία στον σκύλο, χαρακτηρίζοντάς τον ως άκρως επικίνδυνο.
-Χρησιμοποίησαν ρεύμα, όπου τιναζόταν ο σκύλος ψηλά για "άρνηση τροφής".
Έτσι το λένε, για να μην τρώει ο σκύλος από κάτω ή να μην τρώει από τρίτους.
Μέχρι, που καψαλίστηκε ο λαιμός του.
"Τον είχα προπληρώσει και επέμενε ότι αν δεν γίνει αυτό, θα φάει καμία φόλα και τότε θα είναι αργά..." μου είπε ο κηδεμόνας.
-Επίσης, έβαλαν ηλεκτρικό κολάρο σε σκύλο για να σταματήσει το γάβγισμα στο μπαλκόνι.
Ο σκυλάκος είχε πάθει σοκ από τα τραντάγματα που δεχόταν συνεχώς. Νευρικός, ευερέθιστος, μονίμως σε στρες.
Κατέληξε να δαγκώνει τους πάντες.
Συμβουλή; Ευθανασία...
"Μας έλεγε πως αν τον αφήνουμε να γαβγίζει, θα μας κάνει ότι θέλει. Άσε που στο τέλος θα μας φέρουν και την αστυνομία. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε..." μου είπαν.
- Εκπαίδευση σε σκύλο με άγχος αποχωρισμού (έκλαιγε ασταμάτητα) μέσα στο crate.
Κάθε φορά που έκλαιγε-γάβγιζε τον έβγαζε απότομα από το κλουβί, τον έπιανε από τον πνίχτη και τον κρεμούσε. Μετά πάλι μέσα στο κλουβί. Μέχρι να συμμορφωθεί...
"Έτσι θα καταλάβει και θα σταματήσει να γαβγίζει" είπε στην κηδεμόνα.
Πόσος τρόμος επιπλέον να απαντάς στο άγχος με βία;
-Σκύλος που δάγκωνε τον κηδεμόνα και την σύζυγό του, όταν επέστρεψε στο σπίτι μετά από δύο τέτοιες εκπαιδεύσεις, ξέρετε ποια ήταν η εκπαιδευτική λύση;
Κλείσιμο μέσα στο crate και όταν πλησίαζαν και αγρίευε, χτυπούσε με ένα ξύλο πολύ δυνατά πάνω στο crate και φώναζε με όλη του την δύναμη μέχρι να σταματήσει.
"Πρέπει να καταλάβει ποιος είναι ο αρχηγός" τους είπε.
Ο σκύλος με τόσες απειλές και τρόμο, αγρίεψε εννοείται περισσότερο. Μέχρι που φοβόντουσαν τόσο πολύ, που έφτασαν σε σημείο να θέλουν να τον διώξουν...
Εννοείται πως προτάθηκε ευθανασία...
-Σκύλος που δεν κοινωνικοποιήθηκε (πως άλλωστε μέσα στο κλουβί που εκπαιδεύτηκε;) γυρνώντας στο σπίτι και αφού δεν είχε μάθει να συμβιώνει με τα παιδιά, άρχισε να τα δαγκώνει όταν εκείνα προσπαθούσαν να παίξουν άγαρμπα μαζί του.
Η λύση; Τον έδενε στο πόδι του καναπέ και όταν πλησίαζαν τα παιδιά και γρύλιζε ή γάβγιζε τον έπιανε από το λουρί, τον σήκωνε ψηλά και τον χτυπούσε.
"Δείξε του πως είσαι ο αρχηγός... Θα σου φάει τα παιδιά..." είπε στον πατέρα.
Τρόμαξε ο άνθρωπος. Δεν ήξερε τι να κάνει;
-Εκπαιδευτής που ήθελε να δείξει στον σκύλο την θέση του (υπό) και ότι αυτός είναι ο αρχηγός, τι έκανε λέτε;
Ενώ ήταν ξαπλωμένος ο σκύλος στον καναπέ, πήγε και έκατσε πάνω του.
Όχι, δεν είναι αστείο, συνέβη!
Σοκ η οικογένεια!
"Έτσι θα καταλάβει ότι είστε πάνω από αυτόν" τους είπε.
Επίσης, ότι δεν πρέπει να βγαίνει πρώτος από την πόρτα, να μην τρώει όταν τρώνε, να μην ανεβαίνει στον καναπέ, να μην περπατάει μπροστά, να του παίρνουν το φαγητό όταν τρώει (τεστάκια), να τον κλείνουν στο crate και να βγαίνει ελάχιστα και μόνο αν θέλουν (βαρυποινίτης κανονικός) και άλλα τέτοια...
-Κάποιος άλλος, άρχισε να χτυπάει ασταμάτητα με σφαλιάρες κουταβάκι 3 μηνών, επειδή του έπιασε το κορδόνι του παπουτσιού του για να παίξει.
Η κηδεμόνας αντέδρασε, αλλά της είπε ότι έτσι θα μάθει, αλλιώς θα την δει αρχηγός και θα κάνει ότι θέλει.
-Σε σκύλο με άγχος αποχωρισμού (έκανε "ζημιές" στο σπίτι), η λύση ήταν ο εγκλεισμός στο crate.
Όταν γύριζαν στο σπίτι ο σκύλος ήταν βρεγμένος, σα να είχε κάνει μπάνιο μόλις.
Από τι; Από τα σάλια του...
Φαντάζεστε, τι πανικό ζούσε...
Δεν ήξεραν οι άνθρωποι... Αφού ο ειδικός το είχε πει, ήξερε...
-Προτάθηκε σε κηδεμόνα όταν τον δαγκώνει το κουτάβι για να παίξει, να το δαγκώνει κι εκείνος με δύναμη στον σβέρκο.
"Να συμπεριφέρεται σαν σκύλος για να καταλάβει" του είπε.
Τι να σχολιάσεις εδώ;
-Εκπαιδευτής έδειξε πω "σπάει ο τσαμπουκάς" του σκύλου όταν αντιδρούσε στην παρουσία άλλου σκύλου.
Τον έπιανε από το τρίχωμα της πλάτης, τον σήκωνε ψηλά (όπως ο Πύρρος Δήμας τα βάρη) και μετά τον έσκαγε κάτω στο έδαφος με μεγάλη φόρα και δύναμη.
"Χειροτέρεψε πολύ. Δεν το άντεχα, αλλά μου είπε ότι μόνο έτσι θα καταλάβει..." απολογήθηκε κλαίγοντας ο κηδεμόνας.
-Μικρόσωμο σκυλάκι (4 κιλά) που γάβγιζε στο κουδούνι κα στους επισκέπτες , το κρατούσε με τον πνίχτη μπροστά στην πόρτα και μόλις πήγαινε να γαβγίσει, το κρεμούσε.
"Εβηχε ασταμάτητα, πνιγόταν, τον λυπόμουν, αλλά επέμενε πως μόνο έτσι θα σταματήσει να γαβγίζει" μου είπε ο κηδεμόνας.
-Όταν πήγε να πάρει τον σκύλο του από τον εκπαιδευτή κάποιος κηδεμόνας, τον βρήκε μέσα σε ένα κλουβί σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο να κάθεται τρομαγμένος.
Του άνοιξε και τον φώναξε, αντί να βγει και να πάει κοντά του, κι εκείνος έμενε ξαπλωμένος και ακίνητος.
Γιατί; Ήταν σπασμένο το πόδι του...
Όταν ρώτησε τον εκπαιδευτή τι συνέβη, του είπε ότι το έσπασε πάνω στο παιχνίδι...
-Για να κάθεται ήσυχα σκύλος μέσα στο crate και να μην αντιδρά (έκλαιγε ασταμάτητα), τι πρότειναν λέτε;
Ψυχοφάρμακα!!
Χωρίς κανένα πρόβλημα ο σκύλος, τον χαπάκωνε να τον έχει σε καταστολή, για να δείξει "αποτέλεσμα" στον κηδεμόνα.
"Έβλεπα τον σκύλο μου ζαβλακωμένο συνέχεια, δεν είχε όρεξη για τίποτα και σφιγγόταν το στομάχι μου, στεναχωριόμουν πολύ." μου είπε η κηδεμόνας.
Γνωρίζω περιπτώσεις, όπου δίνουν ψυχοφάρμακα επειδή οι σκύλοι δάγκωσαν, είχαν φοβίες κλπ. Όχι μόνο δεν βοηθήθηκαν, αντίθετα χειροτέρεψε πολύ η κατάσταση τους και δημιουργήθηκαν και άλλα σοβαρά προβλήματα.
-Δείτε μαρτυρία κηδεμόνα:
«Έπνιγε τον σκύλο μου με τέτοια δύναμη και έβλεπες μια τεράστια ικανοποίηση και ευχαρίστηση στο βλέμμα του. Ο σκύλος έκανε εμετό, είχαν πεταχτεί τα μάτια του έξω κι εκείνος συνέχιζε με μανία … Του έλεγα σταμάτα και ούρλιαζα και μου απαντούσε, "Μη μιλάς αφού δεν ξέρεις...μόνο έτσι θα μάθει…"
Αυτός που βρίσκεται σε θέση ισχύος, τρομοκρατεί και βασανίζει τον σκύλο για να φέρει το αποτέλεσμα που θέλει, ικανοποιώντας κάποια δική του επιθυμία…
Κι εδώ τερματίζει κάθε ηθική!
Στραγγαλίστηκαν αμέτρητοι σκύλοι για να μάθουν απλά τις περιβόητες εντολές τους... "Κάτσε", "Μείνε", "Μαζί".
Πάρα πολλές οι μαρτυρίες κηδεμόνων, πως ο σκύλος μόλις έβλεπε τον "εκπαιδευτή" έτρεμε, κρυβόταν, έκλαιγε. Και ότι τον τραβούσε με το ζόρι για να τον εκπαιδεύσει.
Με τις απάνθρωπες και ανήθικες μεθόδους τους και τα εργαλεία βασανισμού που χρησιμοποιούν, προκαλούν αφόρητο πόνο, σωματικές βλάβες και σπέρνουν τον τρόμο!
"Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει" (Γ. Σεφέρης).
Θα σταματήσω όμως εδώ.
Έτσι κι αλλιώς, είναι αμέτρητες οι μαρτυρίες και οι φρικιαστικές ιστορίες. Μόνο σε βιβλίο χωράνε.
Όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας...
Νομίζετε ότι όλα αυτά είναι σενάρια βγαλμένα από το μυαλό μου;
Μήπως φανταστικές ιστορίες, μυθοπλασίες, παραμύθια με δράκους;
Ή μήπως νομίζετε ότι μιλάω για γεγονότα που συνέβησαν στην εποχή του μεσαίωνα;
Δυστυχώς, θα σας στεναχωρήσω.
Είναι ιστορίες πέρα για πέρα αληθινές, που συνέβησαν στις μέρες μας και μαρτυρίες ανθρώπων που κατάλαβαν το λάθος τους, αφού πρώτα είχαν ταλαιπωρήσει πολύ τον σκύλο τους...
Όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας... Ή κάπου παραπέρα...
Αποτροπιασμός! Πως να το περιγράψεις αλλιώς;
Και είναι να απορεί κανείς, πόσο μεσαίωνα έχουμε να δούμε ακόμα; Πόσο σκοταδισμό;
Η συμμετοχή των κηδεμόνων
Το πιο τραγικό σε όλες τις ιστορίες, ήταν η παρουσία και η συμμετοχή των κηδεμόνων!
Κάποιοι ήταν από την αρχή παρόντες, κάποιοι άλλοι λίγο αργότερα.
Και παρ' ότι τον λυπήθηκαν όλοι, αντέδρασαν ελάχιστοι, συνέχισαν και οι ίδιοι μετά στο σπίτι.
Αλλά και αυτοί (οι ελάχιστοι) που αντέδρασαν, δέχθηκαν προσβολές, υποτιμητικά σχόλια και πολύ άσχημη συμπεριφορά τύπου: Καλά χαζός είσαι; Δεν παθαίνει τίποτα. Μην τον λυπάσαι, χωρίς βία δεν θα μάθει.
Κάθε φορά που μου περιγράφουν όλη αυτή την φρίκη, ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό μου και δεν αρνούμαι, ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
Μου είναι αδύνατο να καταλάβω, πως γίνεται να είσαι παρών, να βλέπεις και να το επιτρέπεις;
Και ακόμα χειρότερα, πως γίνεται να το συνεχίζεις κι εσύ ο ίδιος;
Εντάξει δεν γνωρίζεις... Πως αντέχεις όμως;
Όλοι με διαβεβαίωναν, ότι λυπόντουσαν τον σκύλο τους και όπως παραδέχτηκαν δεν ήταν τέτοιας νοοτροπίας.
Εδώ είναι που μπαίνει το εξής εύλογο ερώτημα:
Γιατί επέλεξαν τον βίαιο τρόπο εκπαίδευσης;
Σε πρώτη φάση, η απάντηση είναι απλή.
Διαφήμιση...
"Και να σκεφτείς, ότι πήγα στον καλύτερο" μου λένε.
Πως το ξέρεις, ότι ήταν ο καλύτερος; ρωτάω.
"Μα διαφημίζεται παντού" η απάντηση.
Εντάξει, είναι γνωστό τοις πάσι, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθορίζουν πια την ζωή μας. Και φυσικά, όποιος κάνει πιο πολύ θόρυβο, θα ακούγεται... Θα βγαίνει μπροστά...
Λογικό!
Αλλά ποιος είναι καλός ή καλύτερος και ποιος όχι, άλλη κουβέντα.
Θα μου πείτε τώρα, είναι κακό να προσπαθεί κάποιος να προβάλει την δουλειά του; Αφού δίνονται σήμερα τόσοι τρόποι.
Σίγουρα όχι!
Όταν θες να πετύχεις κάποια πράγματα στη ζωή σου (όνομα, φήμη, χρήματα κλπ) από μόνο του είναι μια χαρά.
Αλλά έχει μεγάλη σημασία, ποιο τρόπο και ποια μέσα θα επιλέξεις για να τα καταφέρεις.
Αφού λοιπόν επηρεαστούν από την διαφήμιση, στη συνέχεια θα πρέπει και να πεισθούν.
Πως πείθονται;
1. Η αγέλη και ο αρχηγός της
Υπάρχουν κάποιοι εκπαιδευτές που λένε: "Δεν θα έρθεις καθόλου τις δύο πρώτες εβδομάδες. Δεν πρέπει να σε βλέπει και να επηρεάζεται για να απογαλακτιστεί. Πρώτα, πρέπει να μάθει να ακούει εμένα".
Σαφώς και είναι σημαντικό να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του σκύλου για να μπορέσεις να ασχοληθείς μαζί του.
Γιατί όμως να το κάνεις μόνος σου; Και γιατί μακριά από τον κηδεμόνα, που είναι ο άμεσα ενδιαφερόμενος και ο πιο σημαντικός στην ζωή του σκύλου;
Ο λόγος που το ζητούν βέβαια, είναι για να κάνουν τα "δικά" τους και να μην αντιδράσει ο κηδεμόνας.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί, που δεν σε κοροϊδεύουν, είναι πολύ σίγουροι για όσα λένε και κάνουν: "Δεν θα έρθεις, γιατί πρέπει πρώτα να του σπάσω εγώ τον τσαμπουκά, γιατί εσένα θα σου πάρει τον αέρα. Πρέπει να καταλάβει, ποιος είναι ο αρχηγός της αγέλης".
Ακούστε καλοί μου κηδεμόνες...
1. Η θεωρία της κυριαρχίας και του αρσενικού άλφα έχει αναθεωρηθεί εδώ και χρόνια. Κι όμως, κάποιοι συνεχίζουν να την υποστηρίζουν.
Αυτή η θεωρία βασίστηκε σε έρευνες με λύκους (όχι σκύλους) και μάλιστα αιχμάλωτους. Και άσχετους μεταξύ τους.
Είναι δυνατόν κάποιος σκλαβωμένος, να έχει τις ίδιες συμπεριφορές που έχει όταν ζει υπό φυσιολογικές συνθήκες; Όχι βέβαια!
Οταν πεινάς για παράδειγμα και δεν έχεις δυνατότητα επιλογής, θα διεκδικήσεις το φαγητό σου. Είναι θέμα επιβίωσης.
2. Ο σκύλος δεν είναι λύκος!
Δεν θα αναλύσω την γενεαλογία του σκύλου, ούτε θα ασχοληθω με την εξημέρωσή του. Είναι ένα αρκετά πολύπλοκο θέμα και έχουν ασχοληθεί και εξακολουθούν να το κάνουν αμέτρητοι επιστήμονες, ειδικοί σε αυτό.
Θα πώ μόνο, αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά.
Ότι ο λύκος είναι ένα ζώο που ζει ελεύθερο στην φύση σε ομάδες-αγέλες. Τον αποκαλούμε "άγριο" ζώο.
Ο σκύλος δεν ζει στη φύση ελεύθερος και δεν είναι άγριο ζώο. Συμβιώνουμε μαζί του χιλιάδες χρόνια και έχει προσαρμοστεί εξελικτικά στον κόσμο μας.
Μπορεί να έχουν με τον λύκο κάποιες ομοιότητες, αλλά έχουν και πολλές διαφορές.
3. Ο σκύλος δεν είναι άνθρωπος!
Επομένως, δεν γίνεται να είμαστε αγέλη, (όπως ισχυρίζονται) γιατί δεν είμαστε ίδιο είδος!
Η αγέλη είναι μια κοινωνική ομάδα ομοειδών ζώων που ζουν μαζί.
Οι δεσμοί που μας ενώνουν με τον σκύλο, μας κάνουν οικογένεια. Είναι το παιδί μας. Διαφορετικό, αλλά παιδί!
Κι αυτό το επιβεβαιώνει περίτρανα το γεγονός, ότι εξαρτάται όπως ένα παιδάκι για τα πάντα από εμάς. Και για όλη του την ζωή!
Με τι "προσόντα" λοιπόν θα θελήσει να γίνει αρχηγός;
4. Ακόμα κι αν δεχθεί κάποιος την θεωρία τους περί αγέλης, είναι πολύ εύκολο να σκεφτεί το εξής αυτονόητο:
Πως θα του δείξει ο εκπαιδευτής, ότι είναι ο αρχηγός, αφού πολύ απλά δεν ανήκει στην αγέλη του εκάστοτε σκύλου;
Σε όλη αυτή την σαθρή θεωρία που μπάζει από παντού, έχουν στηριχτεί αυτοί οι άνθρωποι για να βασανίζουν τους σκύλους.
Εντάξει, αυτό είναι και το πιο "δυνατό τους χαρτί" και το πιο πειστικό τους "επιχείρημα" για να μπορούν άνετα να χρησιμοποιούν τα εργαλεία και τους τρόπους τους χωρίς αντιρρήσεις και προβλήματα. Αλλιώς, πως θα δεχθούν οι κηδεμόνες (που έχουν άγνοια) όλη αυτή την φρίκη, αν δεν τους πείσουν ότι ο σκύλος έχει σχέδιο εξόντωσής τους και θέλει να αναλάβει την εξουσία τους;
Ε... Δεν θα αφήσουν και τον σκύλο - λύκο να τους πάρει τον αέρα ... Και το πάνω χέρι... Και τα ηνία ...
2. Ο υπάκουος σκύλος
Κι αφού πεισθούν οι κηδεμόνες για την αρχηγία, στην συνέχεια πρέπει να το δείξουν και να το αποδείξουν και στον σκύλο.
Πως; Μα να τον κάνουν υπάκουο!
Και έτσι θα καταλαβαίνουν και πως τους σέβεται. Από το πόσο καλά υπακούει. Έτσι τους λένε...
Εδώ βέβαια, δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να πεισθούν.
Αφού στο μυαλό των περισσότερων κηδεμόνων, εκπαίδευση για τον σκύλο σημαίνει αυτό ακριβώς! Να υπακούει σε εντολές. Σπάνια θα ακούσεις, ότι θέλουν να επικοινωνούν σωστά.
Θεωρώ, πως αυτό από μόνο του, είναι τεράστιο πρόβλημα!
Και φυσικά, μεγάλη βοήθεια σε αυτούς που τον βασανίζουν, έχοντες συμμάχους και συνεργούς, τους κηδεμόνες... Αφού οι ίδιοι ζήτησαν έναν υπάκουο σκύλο...
Χρόνια πίσω, προσπαθώ να πω και να εξηγήσω, ότι η υπακοή και οι εντολές - διαταγές δεν ταιριάζουν σε μάθηση, σε υγιείς σχέσεις, σε οικογένεια.
Και πως ο σεβασμός ούτε εξαναγκάζεται, ούτε επιβάλλεται.
Ο σεβασμός κερδίζεται και εμπνέεται!
Πως θα μας σεβαστεί ο σκύλος, εάν εμείς πρώτοι δεν δείξουμε σ' εκείνον σεβασμό; Είναι αμφίδρομο.
Όταν προσπαθούμε να του επιβληθούμε, δεν προκαλούμε σεβασμό, αλλά φόβο! Υπακούει χωρίς την θέλησή του.
"Και πως θα γίνει; Δεν πρέπει να με υπακούει;" με ρωτούν πάντα γεμάτοι απορία.
Να μάθετε να επικοινωνείτε, τους απαντώ.
Να μάθετε πως επικοινωνεί εκείνος (γλώσσα σώματος) και να αρχίσετε να τον ακούτε και να τον διαβάζετε. Να μπορείτε να ερμηνεύετε και να αποκωδικοποιείτε τι θέλει, τι έχει ανάγκη, τι του αρέσει, τι αντέχει, πως νιώθει.
Γιατί ο σκύλος σας με κάθε ήχο, με κάθε κίνηση, με κάθε γκριμάτσα, με κάθε συμπεριφορά, πάντα κάτι θέλει να σας πει. Όλα σας τα λέει!
Να τον ενθαρρύνετε και να τον επιβραβεύετε, όταν από μόνος του σας προσφέρει (στο πιάτο) συμπεριφορές που θέλετε.
Και όχι μόνο να απαιτείτε συνεχώς, να διατάζετε και να καραδοκείτε για το "λάθος". Αυτό είναι το σύνηθες και στους σκύλους και στα παιδιά.
Να ενημερωθείτε σωστά και να τον διδάξετε με υπομονή και με σεβασμό.
Έτσι μόνο θα μπορέσετε να φτιάξετε μια όμορφη σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού.
Η συμβίωση, η μάθηση, το ταξίδι μαζί του είναι δώρο!
Ένα δώρο που είναι σημαντικό και αποκτά αξία από τον τρόπο που σεμπεριφερόμαστε σε αυτόν τον σπουδαίο συνταξιδώτη!
Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν είπα σε μια κυρία ότι εκείνη θα πρέπει πρώτα να μάθει για να μπορέσει να βοηθήσει την σκυλίτσα της, παρεξηγήθηκε.
"Εμένα ήρθες να εκπαιδεύσεις;" με ρώτησε πολύ θυμωμένα.
Κάποτε ένας κηδεμόνας (φίλος πια) με πρότεινε σε κάποιον γνωστό του που έψαχνε εκπαιδευτή. Ήθελε να λύσει διάφορα θέματα συμπεριφοράς που είχε ο σκύλος του.
Τότε αυτός του απαντάει: "Αυτή είναι για τα εύκολα. Εγώ θέλω εκπαιδευτή".
Ο φίλος τον ρωτάει: "Τι εννοείς για τα εύκολα;"
"Θα θέλει να εκπαιδεύσει εμένα".
Βάζει τα γέλια και του λέει: "Αυτό που εσύ λες εύκολο, είναι το πραγματικά δύσκολο. Έτσι πίστευα κι εγώ κάποτε. ".
Το ξέρω... Θέλει δουλειά πολλή για να αλλάξουμε αυτό το κατεστημένο.
Όμως σιγά σιγά αλλάζει...
Προ καιρού με πήρε ένας κηδεμόνας, που είχα ασχοληθεί παλιότερα με τους σκύλους του σε διάφορα θέματα. Ήταν υπέρ της αυστηρής πειθαρχίας και υπακοής του σκύλου.
Κρατώ επαφή (πάντα θέλω να μαθαίνω για τα μαθητούδια μου), αλλά είχαμε καιρό να μιλήσουμε και ανησύχησα.
Τι συμβαίνει Γιάννη; (τον ρωτάω).
"Μην ανησυχείς ... Η "δουλειά" έγινε και μάλιστα πολύ καλά. Εμένα έπρεπε να πείσεις και να εκπαιδεύσεις και όχι τα κορίτσια (οι δύο σκυλίτσες του). Παγιώθηκαν όλα μέσα μου και τώρα ζούμε τέλεια".
Τι καλύτερο να τα ακούς από ανθρώπους που στην αρχή αντιδρούσαν σε όλα αυτά;
Στους κηδεμόνες που η πειθαρχία βασισμένη σε σκληρούς τρόπους, δεν τους φαίνεται και τόσο κακή επιλογή όταν ο σκύλος δεν τους ακούει κάποιες φορές, ρωτάω:
Τον διδάξατε με τον σωστό τρόπο; Ήσασταν συνεπής; Μήπως τον μπερδέψατε; Μήπως δεν προσπαθήσατε όσο χρειαζόταν; Μήπως δεν ενισχύσατε αρκετά αυτή την συμπεριφορά; Μήπως κάτι πολύ δυνατό του τράβηξε εκείνη την στιγμή την προσοχή κλπ, κλπ.
Από την άλλη (ρωτώ), το παιδί σας το αγαπάτε λιγότερο, όταν δεν σας ακούει πάντα;
Ή μήπως εσείς είστε τέλειοι σε όλα;
Όταν προσπαθείτε να διορθώνετε με σκληρό τρόπο τον σκύλο σας, ας σκεφτείτε πως όλοι μας κάνουμε πράγματα που δεν αρέσουν στους άλλους κάποιες φορές. Και λάθη κάνουμε και άσχημες στιγμές έχουμε.
Θα θέλαμε οι άλλοι να μας συμπεριφέρονται βίαια;
"Ο κατάλληλος τρόπος για να αναθρέψεις παιδιά, είναι αυτός που συμπεριφέρεσαι στους υπόλοιπους ανθρώπους. Και τους υπόλοιπους ανθρώπους δεν τους χτυπάς, δεν τους βασανίζεις" (Rudolf Dreikurs, Αυστριακός παιδαγωγός).
Στους σκύλους υπάρχει διαφορά λέτε;
Καμία!
Ίσα ίσα που έχουν πολλά ελαφρυντικά. Άλλο είδος, άλλη γλώσσα, άλλος τρόπος επικοινωνίας, κάποιες διαφορετικές ανάγκες κλπ. Οπότε θα έπρεπε να είμαστε πολύ πιο επιεικείς μαζί τους.
Θυμάμαι πάντα με ιδιαίτερη χαρά, κηδεμόνες που ζητούσαν την επικοινωνία με τον σκύλο τους και τους ένοιαζε να είναι δίκαιοι γονείς.
Δεν ήθελαν να τον καταπιέζουν και να τον έχουν σήκω κάτσε. Τους ενδιέφερε μόνο να νιώθει ασφαλής και ελεύθερος, να είναι χαρούμενος και να τους εμπιστεύεται.
Αυτοί οι άνθρωποι (το γνωρίζω γιατί κρατώ επαφές),ζουν κάτι παραπάνω από όμορφα με τους σκύλους τους. Τυχαίο;
3. Τα εύκολα και γρήγορα αποτελέσματα
Ένα άλλο "μυστικό" που παίζει τεράστιο ρόλο στην απόφαση των κηδεμόνων, είναι ότι υπόσχονται εύκολα και γρήγορα αποτελέσματα.
Όταν σου λένε, ότι θα τον πάρεις "έτοιμο" σε 20 μέρες, ένα μήνα, άντε δύο το πολύ που λένε κάποιοι, είναι για πολλούς κηδεμόνες μεγάλο δέλεαρ και ανακούφιση. Δεν θα κοπιάσουν καθόλου και θα τον πάρουν "φτιαγμένο".
Αχ αυτά τα ταχύρρυθμα...
Πόσους και πόσους σκύλους έχουν ταλαιπωρήσει για να μάθουν τα πάντα στο άψε σβήσε.
Πριν χρόνια μια κηδεμόνας (δασκάλα) μου λέει: "Θέλω σε 15 μέρες να τον έχεις φτιάξει.
Να σε ρωτήσω κάτι; (της λέω).
Αν σου φέρει ένας γονιός το παιδί του στο σχολείο στην 1η δημοτικού και σου πει, ότι θέλει τελειώνοντας την χρονιά να του δώσεις απολυτήριο λυκείου ή ακόμα καλύτερα πτυχίο πανεπιστημίου. Τι θα του απαντήσεις;
Με κοιτάζει για κάμποσο και μετά μου λέει: "Δίκιο έχεις, αλλά άκουσα ότι τα σκυλιά μαθαίνουν σε 15-20 μέρες ".
Ναι, οι σκύλοι συναγωνίζονται τον Αϊνστάιν δεν το ήξερες;
Όταν μου το ζητούν κάποιοι κηδεμόνες, τους υπενθυμίζω πόσα χρόνια πήγαμε όλοι μας στα σχολεία για να μάθουμε γράμματα. Και κάθε μέρα μαθαίνουμε.
Και οι σκύλοι μαθαίνουν κοντά μας πράγματα όλες τις ώρες, κάθε μέρα.
Σκύλος κατά παραγγελία;
Τι είναι ο σκύλος καλέ μου κηδεμόνα για να τον πάρεις "έτοιμο" σε λίγες μέρες μετά από παραγγελία;
Και την σχέση μαζί του, πως θα την χτίσεις;
Την επικοινωνία μεταξύ σας, πως θα την βρεις;
Πως θα σε εμπιστεύεται, όταν θα τον διώξεις από την ασφάλεια και την ηρεμία του σπιτιού του και θα τον στείλεις να ζήσει μέσα σε ένα κλουβί με αγνώστους ανθρώπους, που θα τον φοβίζουν με διάφορους τρόπους;
Σκέφτηκες, αν θα αγχώνεται, αν θα φοβάται, αν θα κλαίει, αν θα νιώθει εγκαταλελειμμένος;
Ποια και πόσα προβλήματα θα δημιουργηθούν στην ψυχολογία και στην συμπεριφορά του;
Πως θα σε εμπιστεύεται, όταν θα επιστρέψει στο σπίτι σας κι εσύ θα επαναλαμβάνεις τα ίδια με τον "εκπαιδευτή" σου;
Με την κοινωνικοποίησή του που είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ζωή του, τι θα γίνει;
Ποιος θα ασχοληθεί; Ποιος θα σου πει, το τι και το πως;
Που στην πιο σημαντική περίοδο για να γνωρίσει τον κόσμο, θα είναι κλεισμένος μέσα στο κλουβί;
Δεν συζητώ, αν περιμένεις το προτεινόμενο (από κάποιους) 6μηνο.
Ακούς, ότι ο σκύλος πρέπει να κλείσει τους 6 μήνες για να αρχίσει την εκπαίδευση, επειδή νωρίτερα δεν μπορεί να μάθει.
Ο πραγματικός λόγος, είναι γιατί πολύ απλά ένα μωράκι μπορεί να μην αντέξει την βία. Εννοείται πως πολλοί το κάνουν και σε μωράκια 2 μηνών...
Πόσος πολύτιμος χρόνος χάνεται; Δεν φαντάζεστε.
Ο κηδεμόνας χρειάζεται βοήθεια και καθοδήγηση από την πρώτη μέρα που θα πάρει το κουτάβι στο σπίτι.
Και μετά; Όταν θα γυρίσει στο σπίτι τελειώνοντας ο μήνας ή το 2μηνο του σωφρονισμού;
Πως θα είναι η συμβίωση σας;
Εσένα πως θα σε καταλαβαίνει τι θες;
Τι θα κάνες αν:
Γαβγίζει στο μπαλκόνι, πηδάει πάνω στους επισκέπτες, μασουλάει πράγματα, ενοχλεί στο φαγητό, κάνει τις ανάγκες του μέσα στο σπίτι;
Δεν του αρέσει το μπάνιο ή το βούρτσισμα (που θα θες), αν ανεβαίνει σε κρεβάτια, καναπέδες (που δεν θα θες), αν δεν συμβιώνει όμορφα με το παιδί σου, τον άλλο σκύλο ή την γάτα σου;
Αγχώνεται όταν μένει μόνος του στο σπίτι, αν δεν μπαίνει στο αυτοκίνητο, στο ασανσέρ, δεν ανεβαίνει στις σκάλες;
Φεύγει από την ανοιχτή πόρτα σου, του ζητάς να επιστρέψει και δεν σε ακούει, αν θα σκάβει στον κήπο σου κλπ, κλπ, κλπ.
Υποθετικά; Πολύ πιθανά σενάρια όμως. Σκύλος είναι!
Και μάλιστα, ένας σκύλος που δεν καθοδηγήθηκε ποτέ για το τι θέλεις να κάνει και τι όχι. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο κτηνιατρείο, στην καφετέρια, σε άλλα σπίτια, στη θάλασσα, παντού.
Ποιος, πότε και πως θα του τα μάθει όλα αυτά;
Εσύ που δεν γνωρίζεις τον τρόπο και θα ενισχύσεις άθελά σου συμπεριφορές που δεν θα θέλεις, με αποτέλεσμα να συγκρούεσαι καθημερινά με τον σκύλο σου;
Μόνο στον δρόμο το "Μαζί" με τον πνίχτη και στο σπίτι μέσα στο crate ή με τις φωνές και τις εντολές;
Στα δυνατά, αυστηρά και στρατιωτικά "κάτσε", "κάτω", θα αρχίζει και θα τελειώνει η επικοινωνία σας;
Που στην τελική, δεν χρησιμεύουν και σε τίποτα, αν το καλοσκεφθείς. Απλά δικές μας επιθυμίες ικανοποιούμε. Άλλωστε, είναι συμπεριφορές φυσιολογικές που τις κάνει ο σκύλος έτσι κι αλλιώς.
Θέλεις να τις κάνει όταν του το ζητάς;
Παράτηρησέ τον κάποιες φορές και απλά επιβράβευσέ τον μόλις τις κάνει. Επανάληψη και...αυτό ήταν.
Όσο για το στρατιωτικό "μείνε" που μοιαζει περισσότερο με τιμωρία; Μάθε τον όμορφα να περιμένει, όπου χρειάζεται. Στην πόρτα, στο φανάρι κλπ. Αυτή είναι χρήσιμη συμπεριφορά.
Γιατί να τον βασανίζεις και να τον τρομάζεις με τον πνίχτη, το ζόρισμα και τις φωνές;
Έχω ρωτήσει κηδεμόνες που εκπαίδευσαν τον σκύλο τους με βία, αν γνωρίζει το "έλα".
Σε κανέναν σκύλο δεν το είχαν μάθει!
Το "έλα" είναι πρόσκληση, δεν είναι εντολή. Πως είναι δυνατόν να θέλει να τρέξει κοντά σε κάποιον που τον έχει φοβίσει;
Κι όμως... Είναι από τις πιο σημαντικές λέξεις που χρειάζεται να γνωρίζει. Αν φύγει από μια ανοιχτή πόρτα ή από το λουρί (έχει συμβεί στους περισσότερους κηδεμόνες) ή βρεθεί ελεύθερος για κάποιον λόγο, είναι ζωτικής σημασίας να μας ακούσει και να επιστρέψει.
Κι αυτό θα γίνει, όταν έχει συνδυαστεί μόνο με ωραία πράγματα, όταν μας εμπιστεύεται και όταν έχουμε μια όμορφη επικοινωνία και σχέση μαζί του!
Πέραν όλων αυτών...
Όσα θέματα αποκτήσει με την βίαιη "εκπαίδευση" θα τα φέρει "προίκα" στο σπίτι....
Κι εσύ θα κληθείς να τα αντιμετωπίσεις. Πως;
Φταίνε οι κηδεμόνες που είναι ελαστικοί...
Τους ρωτάω: Γιατί άνθρωπέ μου συνέχιζες να ταλαιπωρείς τον σκύλο σου;
"Με είχε πείσει, ότι μόνο με βία μαθαίνει ο σκύλος! Και ότι εγώ φταίω γιατί δεν το κάνω καλά. Ότι είμαι πολύ ελαστικός και μου πήρε τον αέρα. Μου έλεγε, ότι σε εκείνον ήταν τέλειος, του τον είχε σπάσει τον τσαμπουκά και είχε καταλάβει ποιος είναι ο αρχηγός" Αυτή είναι συνήθως η απάντηση τους.
-Που ακριβώς φταις;
Δεν τον ζόριζες δηλαδή τόσο, ώστε να φθάσει να μην αντιδρά πια από τον πόνο και τον φόβο;
-Τέλειος που ήταν;
Μέσα στο κλουβί; Γιατί είχε επιλογή;
-Τέλειος στις δυό τρεις εντολές που του μαθαίνουν με βία, στον ελάχιστο χρόνο αποφυλάκισης για να τον "ετοιμάσουν " για στρατιώτη που θα "χτυπάει" προσοχή;
Αυτό είναι εκπαίδευση για σένα;
Σκύλο στρατιώτη που να εκτελεί από φόβο, μηχανικά; Αυτό θες;
Πολλές φορές φταίνε και οι σκύλοι... Το ξέρατε;
Ναι, "ρίχνουν" το φταίξιμο και στον σκύλο. Ότι έχει πρόβλημα!
Θα τον χαρακτηρίσουν κυριαρχικό, απείθαρχο, ξεροκέφαλο, ισχυρογνώμονα, παλιοχαρακτήρα κλπ.
Οι λύσεις που δεν έχουν...
Στη συνέχεια μπορεί να προτείνουν τις "φοβερές και τρομερές" (κυριολεκτικά) τεχνικές τους για "διόρθωση" που εννοείται δεν θα λύσουν κανένα θέμα, αντίθετα θα κάνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα.
Και μετά; Μετά τίποτα... Τι άλλο να πουν και να κάνουν;
Δούλεψαν τις τεχνικές τους, έριξαν τις ευθύνες στους "αδαείς" κηδεμόνες και στους "προβληματικούς" σκύλους και... ευθύνην ουκ έχουν για τα τεράστια ψυχικά τραύματα (και σωματικά πολλές φορές) που θα δημιουργηθούν στον σκύλο. Και φυσικά τις μη αποδεκτές συμπεριφορές που θα αποκτήσει.
Κάπως έτσι καταλήγουν πολλοί κηδεμόνες να ζητούν αλλού βοήθεια επίλυσης προβλημάτων.
Αν είναι τυχεροί και δεν πέσουν σε ανθρώπους της ίδιας νοοτροπίας όλα καλά. Αλλιώς, θα μπλέξουν σε έναν κύκλο ταλαιπωρίας του σκύλου τους και δικής τους χωρίς τέλος. Όπως ο κηδεμόνας του Καίσαρα.
4. Οι ωραιοποιημένες ονομασίες των εργαλείων τους
Ο πνίχτης είναι "αλυσιδάκι διόρθωσης" και το ηλεκτρικό κολάρο είναι "εργαλείο εκπαίδευσης".
Τόσο απλά...
Λένε πως είναι ανώδυνα, αρκεί να ξέρεις να τα χρησιμοποιήσεις σωστά.
Έχουν βέβαια ιδιαίτερο χειρισμό (το τονίζουν) και μπορεί σε χέρια άσχετων να γίνουν επικίνδυνα. Γι' αυτό χρειάζεται ένας σωστός επαγγελματίας.
Και εννοείται πως δεν πονάει, γιατί ο λαιμός του σκύλου είναι το πιο δυνατό σημείο στο σώμα του.
Για να ξέρουμε και τι λέμε:
1. Ο πνίχτης είναι πνίχτης και φτιάχτηκε για να κάνει αυτό ακριβώς που λέει η ίδια η λέξη.
Να πνίγει!
Αλλιώς θα λεγόταν απλά αλυσίδα, καδένα, κόσμημα, αξεσουάρ για τον λαιμό ή ότι άλλο.
Το ηλεκτρικό κολάρο φτιάχτηκε για να χτυπάει με ρεύμα. Ηλεκτρικό γαρ...
2. Αφού έχουν ιδιαίτερο χειρισμό και μόνο οι έμπειροι και καλοί επαγγελματίες ξέρουν τον τρόπο, τότε γιατί τα δίνουν μετά στους άσχετους και αδαείς κηδεμόνες;
Και αφού μαθαίνουν τον σκύλο και όπως λένε τον παραδίδουν "έτοιμο" γιατί μετά πρέπει να τα χρησιμοποιεί και ο κηδεμόνας;
3. Σαφέστατα και είναι ανώδυνα γι' αυτόν που τα τοποθετεί, τα χρησιμοποιεί και κρατάει το λουρί ή το τηλεχειριστήριο.
Και όχι για αυτόν που τα φοράει.
Θα έχουν πραγματικά άποψη και θα μπορούν να λένε με βεβαιότητα οτιδήποτε, μόνο όταν τα δοκιμάσουν πάνω τους.
Αλλιώς, στου κασίδη το κεφάλι...
Ας μιλήσουμε τώρα για γνωστά και αυτονόητα πράγματα.
Για να μην ξεχάσουμε και όσα ξέρουμε...
Έγραψα πριν 1,5 χρόνο ένα εκτενές κείμενο για το πιάσιμο από τον λαιμό.
Θα αναφέρω κάποια μικρά αποσπάσματα:
1. Ο λαιμός είναι ένα πολύ ευαίσθητο και ευάλωτο σημείο.
Υπάρχουν ζωτικά όργανα.
Εκεί βρίσκεται η αναπνευστική οδός.
Το πιάσιμο από τον λαιμό με σφίξιμο, πίεση, τράβηγμα, δημιουργεί πόνο, ασφυξία, διακοπή αναπνοής.
2. Το σφίξιμο όταν είναι πολύ δυνατά τραυματίζει.
Πόσο μάλλον, όταν γίνεται για πολλή ώρα και κατ' εξακολούθηση.
Η πίεση που ασκείται στον λαιμό προκαλεί σωματικά προβλήματα και αρνητικές συνέπειες στην υγεία του.
Βλάπτονται τα όργανα που υπάρχουν εκεί: Λάρυγγας, θυρεοειδής, τραχεία, οισοφάγος, αυχένας, αδένες, φλέβες και άλλα.
Δημιουργείται χρόνιος βήχας, αναπνευστικά, μυοσκελετικά προβλήματα, πολλοί κάνουν εμετό από την έντονη πίεση και διάφορα άλλα.
3. Το πιάσιμο από τον λαιμό είναι ξεκάθαρα μια απειλητική κίνηση. Για όλους.
Και για τον σκύλο. Το θήραμα από τον λαιμό το πιάνει.
Υποστηρίζουν πως και η μαμά του από τον λαιμό το πιάνει το κουτάβι για να το συνετίσει.
Όχι! Καμία μαμά δεν κάνει κάτι τέτοιο για να τρομάξει το παιδί της.
Θα το κάνει για να το μετακινήσει, πχ σε περίπτωση που νιώσει κίνδυνο. Για όποιο λόγο, εκείνη μπορεί να το κάνει και μόνο εκείνη ξέρει το πως!
Κανένας άλλος δεν ξέρει και δεν πρέπει να το κάνει, για κανέναν λόγο.
4. Πόσο σωστό και ηθικό είναι να πιάνουμε κάποιον από τον λαιμό;
Πόσο μάλλον αυτόν που αγαπάμε;
Υπάρχει ποτέ περίπτωση, να είναι ωραία μια τέτοια κίνηση; Στους ανθρώπους, εξυπακούεται πως όχι.
Στους σκύλους γιατί άραγε να είναι;
Όπου κι αν κοιτάξεις, σκύλοι πιασμένοι από τον λαιμό. Γνώριμη και συνηθισμένη εικόνα θα μου πείτε. Για αιώνες...
Δεν ξέραμε; Τον θέλαμε υποταγμένο; Τον βλέπαμε εργαλείο; Κατώτερο; Είχαμε ως μόνη λύση εργαλεία που πιάνουν από τον λαιμό;
Τώρα όμως, έχουμε και γνώσεις και λύσεις και διαφορετική σχέση μαζί του.
Και είναι καιρός πια, να την αντικαταστήσουμε αυτή την εικόνα...
Με μια πιο όμορφη, πιο οικογενειακή, πιο ανθρώπινη.
Πριν από καιρό, αποφάσισα να κάνω μια σφυγμομέτρηση.
Όταν συναντούσα στον δρόμο κηδεμόνα που φορούσε σαμαράκι στον σκύλο του, τον σταματούσα και τον ρωτούσα: Γιατί σαμαράκι και όχι κολάρο;
Οι απαντήσεις; " Με το κολάρο πνίγεται..." Ή "Δεν μου αρέσει να τον πιάνω από τον λαιμό"
Τους ευχαριστούσα για τον χρόνο και την απάντηση και συνέχιζα τον δρόμο μου με ένα πλατύ χαμόγελο.
Πάντα όταν βλέπω σκύλους που φοράνε σαμαράκι, παίρνω μια βαθιά ανάσα ανακούφισης...
Σκέφτομαι πως σιγά σιγά, αλλάζει αυτή η θλιβερή εικόνα... Γιατί αρχίζουν και τον νιώθουν τον σκύλο τους οι άνθρωποι...
Ακούστε κι αυτά που ίσως δεν γνωρίζετε.
1. Ο σκύλος μαθαίνει με συσχετισμούς.
Όταν βλέπει ή ακούει κάτι κι εκείνη τη στιγμή τον πνίγουμε, την ασφυξία, και τον πόνο που νιώθει, τα συνδυάζει με αυτό που βλέπει ή ακούει.
Αρχίζει να γίνεται επιφυλακτικός, να αγχώνεται, να φοβάται και τέλος θα αναπτύξει φοβία ή επιθετικότητα.
2. Χαλάει η σχέση μας μαζί του.
Έχουν δαγκωθεί αμέτρητοι κηδεμόνες και όχι μόνο.
Απορούν και θυμώνουν κιόλας, γιατί πιστεύουν ότι τους δάγκωσε χωρίς λόγο. Τον χαρακτηρίζουν εύκολα επιθετικό, κυριαρχικό, ύπουλο και δεν σκέφτονται το αυτονόητο.
Ότι τον εαυτό του προσπαθεί να προστατέψει.
Όταν τον έχουν πνίξει, τρομάξει, πονέσει τόσες φορές, δεν είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να αντιδράσει;
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω και για τον λόγο που χρησιμοποιούνται (εκπαίδευση με πνίξιμο ή ρεύμα), γίνεται να είναι ανώδυνα και αθώα εργαλεία εκπαίδευσης;
Κι όμως...
Ο πνίχτης μπορεί να γίνει ένα αθώο και χρήσιμο εργαλείο..
Πότε; Αν χρησιμοποιηθεί για μπρελόκ.
Έτσι μου είπε μια κυρία, (γνωστή ηθοποιός), όταν μετά από μια μεγάλη συζήτηση που είχαμε στο τηλέφωνο, κατάλαβε τα λάθη που είχε κάνει με τον σκύλο της.
Βλέπετε, είχε πέσει κι αυτή θύμα της παραπληροφόρησης και της αληθοφάνειας.
Με την χρήση του πνίχτη, ο σκύλος της είχε εμφανίσει σοβαρά θέματα συμπεριφοράς.
Μου έρχεται ένα μήνυμα μετά από μέρες και παρ' ότι έχουν περάσει χρόνια, το θυμάμαι πάντα: "Τον πνίχτη τον έκανα μπρελόκ. Για να μην ξεχάσω και ξανακάνω λάθη που θα πληγώσουν τον σκύλο μου".
4β. Επιμένουν, πως τον σκύλο τον ελέγχεις μόνο από τον λαιμό.
Ναι φυσικά... Άμα του κόβεις την ανάσα και τον στραγγαλίζεις τι θα κάνει;
Δεν έχει καμία επιλογη.Θα συνεργαστεί, θέλοντας και μη.
Μαθαίνει να υποχωρεί, να μην διεκδικεί για να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειες.
Είναι μονόδρομος. Όταν πονάς και φοβάσαι, όταν απειλείται η σωματική σου ακεραιότητα ή και η ζωή σου, θα συμμορφωθείς, θα υπακούσεις, θα κάνεις ότι σου επιβάλλουν.
Και λένε... Έμαθε...
Όχι δεν έμαθε.
Δεν είναι σε θέση να καταλάβει, ούτε να μάθει όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με καταστάσεις που του δημιουργούν άγχος, ανασφάλεια, φόβο, πόνο.
Προσπαθεί να διαχειριστεί όλα αυτά που του συμβαίνουν και θα ψάξει (απόλυτα φυσιολογικά) να βρει τρόπους να ξεφύγει. Ή θα αναπτύξει επιθετικότητα προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του ή θα παραιτηθεί μη μπορώντας να αντιδράσει (παθητικότητα).
Βέβαια, έχω δει πάρα πολλούς σκύλους που φοράνε πνίχτη να τραβάνε απίστευτα.
Αψηφούν τον πόνο και το πνίξιμο σε κάτι πολύ δυνατό. Ερέθισμα; Ανάγκη για τρέξιμο, εκτόνωση; Προηγηθείσα κλεισούρα; Είναι η δράση αντίδραση;
Συναντώ στον δρόμο σκύλο που φοράει πνίχτη, τραβάει τόσο, που με το ζόρι αναπνέει, η γλώσσα στο έδαφος.
Γιατί τον πνίγεις; ρωτάω τον νεαρό που τον κρατάει.
"Δεν τον πνίγω εγώ. Μόνος του πνίγεται, αφού τραβάει" η απάντηση.
Συνεχίζω εγώ: Τότε γιατί τον φοράς, αφού εξακολουθεί να τραβάει;
"Μέχρι να καταλάβει και να μην τραβάει... Ο εκπαιδευτής μου το είπε" .
Να τον μάθεις να μην τραβάει, παίζει;
"Δεν έχω χρόνο".
Τότε μήπως να μην έχεις σκύλο;
"........ "
5. Και καρότο και μαστίγιο
Υπάρχει και η πιο "λάϊτ εκδοχή" αυτής της εκπαίδευσης.
Λουκανικάκια μαζί με τον πνίχτη και τις διορθώσεις.
Ή καλυμμένος ο πνίχτης ή πνίχτης από ύφασμα, σχοινί ή διόρθωση με το απλό κολάρο.
Και η εκπαίδευση δεν γίνεται απαραίτητα στον χώρο τους, αλλά στο σπίτι, στον δρόμο κλπ.
Κάπως έτσι μπερδεύεται ο κόσμος...
Η τεχνική;
Ακούει ο σκύλος; Δώσε του λουκάνικο (επιβράβευση).
Δεν ακούει; Δώσε του πνίξιμο, κρέμασμα, τίναγμα, φωνή (βία).
Και αφού συμμορφωθεί και υπακούσει μετά το πνίξιμο; Δώσε πάλι λιχουδιά.
"Να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι" δηλαδή.
Και καλόπιασμα και απειλή... Και καρότο και μαστίγιο...
Τον κάνεις να σε εμπιστευθεί και μετά του ποδοπατάς πρώτα την εμπιστοσύνη που σου έδειξε και μετά το σύμπαν ολόκληρο.
Λένε...
Πως θα λύσεις τις προβληματικές συμπεριφορές, αν δεν τον διορθώσεις;
Ποιες; Κυρίως, τράβηγμα στη βόλτα, γάβγισμα, να τρώει από κάτω, επιθετικότητα, άγχος αποχωρισμού, φοβίες, κάποιες ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές.
Πως θα του δείξεις το λάθος του;
Ο σκύλος δεν κάνει λάθος. Ακούει μόνο τα αλάνθαστα ένστικτά του.
Υπάρχουν συμπεριφορές που είναι μη αποδεκτές. Δεν μας αρέσουν, μας ενοχλούν ή μας δυσκολεύουν. Και τον σκύλο κάποιες φορές.
Είναι φυσιολογικές σκυλίσιες συμπεριφορές και αντιδράσεις.
Ειναι ο δικός του τρόπος για να ικανοποιήσει κάποια ανάγκη ή επιθυμία του, να επικοινωνήσει, να εκφράσει την συναισθηματική του κατάσταση, να απαντήσει σε οτιδήποτε αρνητικό-βιαιο εισπράττει ή στην δυσκολία του να διαχειριστεί μια κατάσταση δυσχερή, άγνωστη κλπ.
Πάμε να τα δούμε κάποιες συμπεριφορές που έχει ο σκύλος... Και ισχυρίζονται πως χρειάζονται διόρθωση με βίαιες τεχνικές...
5α. Τράβηγμα
Διόρθωση κυρίως με πνίχτες... Αλλά και γονατιές... Και φωνές...
Επειδή ο σκύλος θέλει να έχει όλες τις φυσιολογικές του συμπεριφορές κάνει λάθος;
Κάνει λάθος που θέλει να περπατήσει, να μυρίσει, να εξερευνήσει, να επικοινωνήσει, να χαρεί την βόλτα του, να τρέξει πέντε βήματα, να νιώσει ελευθερία και άνεση στις κινήσεις του; Αλλιώς για ποιο λόγο η βόλτα;
Κι αν είναι μπερδεμένος, αγχωμένος;
Αν φοβήθηκε κάτι, αν δε νιώθει καλά;
Αν θέλει να κάνει την ανάγκη του, αν του τράβηξε κάτι την προσοχή;
Ότι τον εξαναγκάζουν να περπατάει κολλημένος στο πόδι τους, τον διορθώνουν με πνίξιμο, καταπιέζουν κάθε φυσική του κίνηση και κάθε φυσιολογική συμπεριφορά, του στερούν κάθε δυνατότητα επιλογής και ευχαρίστησης, του απαγορεύουν οτιδήποτε και δεν του επιτρέπουν να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από τα ελάχιστα εκατοστά που του δίνουν (ούτε ο εύζωνας στο σύνταγμα έτσι), όλο αυτό είναι το σωστό δηλαδή;
Και κάνει λάθος ο σκύλος;
Κάνει λάθος που είναι ένα φυσιολογικό ον με νοημοσύνη, συναισθήματα, επιθυμίες, ανάγκες και όχι ένα άβουλο πλάσμα;
Κάνει λάθος που δεν εκτελεί μηχανικά και δεν υπακούει τυφλά στα εγωιστικά θέλω, τις ορέξεις και τα κέφια του χειριστή;
Έτσι αυτοαποκαλούνται. Χειριστές σκύλων...
Όταν το ακούω, με πάει περισσότερο σε χειριστή μηχανήματος...
Ο "χειριστής" που "διορθώνει" το "λάθος"...
Ότι αυτή η πρόταση παραπέμπει σε δάσκαλο με μαθητή;
Η λογική του παραλόγου όμως;
Κι όλη αυτή την παράλογη λογική, την περνούν στους κηδεμόνες, οι οποίοι καταλήγουν να διορθώνουν συνέχεια τον σκύλο για οτιδήποτε, γιατί δεν ξέρουν κάτι άλλο να κάνουν.
Με αποτέλεσμα να χαλάνε την σχέση τους εντελώς, να έχουν έναν νευρικό σκύλο μονίμως από τις συνεχόμενες διορθώσεις και οι ίδιοι να αποκτήσουν τικ...
Από τι; Από το "τακ τακ" της διόρθωσης.
Είμαι στον δρόμο με μια φίλη, όπου βλέπει μια κοπέλα να περπατά με τον σκύλο και σε κάθε βήμα να σταματάει και να τον διορθώνει.
"Γιατί κάνει έτσι, τι έπαθε; με ρωτάει
Έχει πάθει "διόρθωση" της λέω.
"Τι είναι αυτό; " με ρωτάει
Άστο, δεν θες να ξέρεις...
Πως θα μάθει και ταυτόχρονα θα χαίρεται την βόλτα του;
Θα δανειστώ και κάποια μικρά αποσπάσματα από το άρθρο μου για το πιάσιμο απο τον λαιμό.
Το δίκαιο για τον σκύλο είναι να του διδάσκουμε με υπομονή, ξεκινώντας από ένα ήρεμο περιβάλλον για να μην αποσπάται η προσοχή του από τα πολλά ερεθίσματα.
Του φοράμε ένα ανατομικό, ασφαλές και άνετο σαμαράκι και τον κρατάμε με έναν μακρύ οδηγό για να μην νιώθει εγκλωβισμένος.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι κολλημένος πάνω μας. Αν περπατάει δυό τρία, πέντε βήματα μπροστά ή παραδίπλα δεν έγινε και κάτι.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε, ότι δεν τραβάει γιατί θέλει να μας ταλαιπωρεί.
Και σίγουρα, δεν προπορεύεται γιατί ... θέλει να γίνει αρχηγός... (όπως υποστηρίζουν).
Ενθουσιασμένος με την βόλτα είναι και όσα συναντάει ή όσα λαχταράει να συναντήσει.
Θέλει να τρέξει όταν βρίσκεται έξω, να χαρεί. Έχει ανάγκη να ζήσει και να γνωρίσει πράγματα, να επικοινωνήσει, να αποκτήσει εμπειρίες, να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον.
Γνωρίζει τον κόσμο πρώτα από την όσφρηση. Από εκεί παίρνει όλες τις πληροφορίες. Όταν δεν τον αφήνουμε να μυρίσει, του δημιουργούμε άγχος.
Ας του επιτρέψουμε να είναι σκύλος, δίνοντας του την δυνατότητα να ζήσει και να χαρεί ότι έχει ανάγκη!
Μην καταπιέζουμε κάθε του επιθυμία, κάθε επιλογή και προτίμηση.
Ας αγνοούμε και κάποια πραγματάκια που τον ευχαριστούν και δεν βλάπτουν κανέναν. Μην είμαστε τόσο αυστηροί μαζί του.
Κα τότε θα διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι, την τεράστια διαφορά στην συμπεριφορά του.
Όταν δεν δυσφορεί, δεν πνίγεται, δεν πονάει και δεν καταπιέζεται, τότε είναι χαλαρός και νιώθει ασφαλής!
Έχετε παρατηρήσει σκύλους ελεύθερους;
Περπατάνε ήρεμα, χωρίς άγχος, σταματούν συνέχεια σε κάθε βήμα να μυρίσουν, να εξερευνήσουν. Θα τρέξουν, μόνο αν υπάρξει κάποιος λόγος.
Η δική μας παρέμβαση με καταπίεση και παρεμπόδιση κάθε φυσιολογικής συμπεριφοράς, είναι που τους αγχώνει και τους αναγκάζει να τραβάνε. Απαντούν στη δική μας δράση.
Πως θα τον διδάξουμε;
Όντας χαλαρός, ασφαλής και κυρίως χορτάτος εμπειρίες και ωραία συναισθήματα, τότε είναι σε θέση να μας ακούσει.
Αυτή είναι η κατάλληλη συνθήκη να του μάθουμε να περπατάει κοντά μας, όπου χρειάζεται.
Επιβραβεύουμε όταν περπατάει χαλαρά, ενθαρρύνουμε με ήρεμη φωνή προς την σωστή κατεύθυνση και αρκούμαστε σε αυτό που κάθε φορά μπορεί να κάνει και που νιώθει άνετα.
Όπου και όταν χρειάζεται, αλλάζουμε πορεία ήρεμα, καλώντας τον με χαρούμενη φωνή, χωρίς καμία πίεση. Του δίνουμε χρόνο.
Σιγά σιγά θα αρχίσει να καταλαβαίνει τι θέλουμε, να συνεργάζεται και να μαθαίνει.
Όταν σεβόμαστε τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, περνάμε όμορφα και οι δύο χωρίς να ταλαιπωρείται κανείς!
Επικοινωνία είναι αυτό!!
Και μην ξεχνάμε, ότι στην βόλτα του, ο σκύλος είναι ο πρωταγωνιστής! Για εκείνον γίνεται.
Τον πάμε για να τον ευχαριστήσουμε και να περάσει ωραία. Να διασκεδάσει.
Αυτό σημαίνει βόλτα! Και όχι ανταγωνισμός και μάχη.
Όταν τον βασανίζουμε, χάνεται και το νόημα, αλλά και ο σκοπός της βόλτας.
5β. Γάβγισμα
Διόρθωση με ηλεκτρικό κολάρο...
Κάποιοι λένε, πως η διόρθωση με ρεύμα δεν είναι δυνατή και ότι ο σκύλος δεν πονάει, δεν ταλαιπωρείται, δεν του δημιουργείται πρόβλημα, δεν υπάρχει καμία αρνητική συνέπεια.
Είναι "τόσο... όσο... " για να καταλάβει. Μια απλή ενόχληση, κάτι σαν τσίμπημα, γαργαλητό.
Με το "τόσο όσο" και αφού δεν υπάρχει καμία αρνητική συνέπεια, έχουν αποτέλεσμα;
Δηλαδή με την απλή ενοχλησούλα, το γαργαλητό μαθαίνει;
Έχω δει λαιμούς σκύλων που εκπαιδεύτηκαν με ηλεκτρικό κολάρο που ήταν καψαλισμένοι. Από το γαργαλητό δεν ήταν πάντως...
Ακόμα κι αν κάποιοι χρησιμοποιούν χαμηλή ένταση στην αρχή, αλλάζει το γεγονός ότι τον χτυπανε με ρεύμα;
Ο σκύλος αιφνιδιάζεται, αναστατώνεται, ταράζεται. Και μπορεί να σταματήσει εκείνη τη στιγμή το γάβγισμα.
Δεν διδάσκεται όμως, δεν μαθαίνει.
Αντίθετα, γίνεται νευρικός, αγχώδης και ευερέθιστος. Είναι συνεχώς σε στρες και ένταση.
Οι συνέπειες; Ανεξέλεγκτες, όταν βρίσκεται διαρκώς σε μια τέτοια κατάσταση.
Και όταν δεν έχουν αποτέλεσμα λόγω της ηπιότητας που ισχυρίζονται;
Φυσικά δυναμώνουν την ένταση, μέχρι να έχει αρνητική συνέπεια, πόνο και τρόμο. Άρα και το αποτέλεσμα που επιδιώκουν.
Έναν κατατρομαγμένο σκύλο. Που δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει και κυρίως γιατί συμβαίνει;
Το γάβγισμα είναι τρόπος επικοινωνίας... Είναι η μιλιά του!
Μας πληροφορεί απόλυτα φυσιολογικά για ότι ακούει, βλέπει, θέλει, νιώθει.
Γαβγίζει για να προστατέψει, γιατί φοβάται, γιατί αγχώνεται, γιατί απειλείται, γιατί βαριέται, για να απαντήσει-επικοινωνήσει με άλλους σκύλους, για να χαιρετήσει, για να παίξει κλπ.
Θα τον βασανίσουμε για να πάψει να μιλάει; Να μας ενημερώνει; Να μας προειδοποιεί;
Όταν γαβγίζει έντονα πολλή ώρα, τότε ο σκύλος μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα υγείας.
Ή μπορεί να του συμβαίνει κάτι. Πχ να πεινάει, να διψάει, να κρυώνει, να ζεσταίνεται, να θέλει να κάνει την ανάγκη του κλπ
Αν γαβγίζει όταν μένει μόνος, μπορεί να έχει άγχος αποχωρισμού.
Ο σκύλος μπορεί να γαβγίζει και για να κερδίσει την προσοχή μας πολλές φορές.
Όταν γίνεται συνεχόμενα (αυτό που λέμε ασταμάτητο, ακατάπαυστο γάβγισμα) και αν αποκλείσουμε κάποια από τα παραπάνω, τότε η συμπεριφορά μπορεί έχει ενισχυθεί από ανθρώπινες συμπεριφορές, περιβάλλον, συνθήκες.
Να πω ενδεικτικά κάποια απλά παραδείγματα:
α. Ένας σκύλος που γαβγίζει στον κηδεμόνα γιατί θέλει κάτι. Πχ ένα μεζεδάκι από την μοσχομυρωδάτη μπριζόλα που τρώει και του δίνει, ενισχύει την συμπεριφορά. Γιατί ο σκύλος πήρε αυτό που ήθελε.
Μετά από κάποιες επαναλήψεις μαθαίνει, πως όταν πηγαίνει και γαβγίζει στο τραπέζι την ώρα του φαγητού, θα παίρνει το κατιτίς του. Αν δεν του δίνει, θα γαβγίζει συνεχώς μέχρι να του δώσει. Κάπως έτσι αρχίζει το πρόβλημα και θυμώνουν με τον σκύλο συνήθως γιατί τους ενοχλεί μετά. Και δεν καταλαβαίνουν, ότι οι ίδιοι ενίσχυσαν αυτήν την συμπεριφορά.
Αυτό συμβαίνει και με οτιδήποτε άλλο.
Επίσης, άμα μιλάμε στον σκύλο όταν γαβγίζει, θεωρεί πως συναινούμε μαζί του. Άρα το ενισχύουμε. Και όταν τον χαιδεύουμε, τον ταίζουμε, τον παίρνουμε αγκαλιά, τον κοιτάζουμε κλπ. Και γενικά, όταν με οποιονδήποτε τρόπο κερδίζει την προσοχή μας (εδώ παίζει ρόλο ο άνθρωπος).
β. Ένας σκύλος που ακούει ή βλέπει κάτι για αρκετή ώρα, μπορεί να γαβγίζει για όσο διαρκεί το οπτικό ή ακουστικό ερέθισμα.
γ. Ένας σκύλος σε κήπο, γαβγίζει σε ότι βλέπει ή ακούει. Τα ερεθίσματα συνήθως φεύγουν (περαστικοί, αυτοκίντητα, μηχανάκια, άλλοι σκύλοι κλπ) αλλά ο σκύλος θεωρεί ότι τα έδιωξε. Άρα το γάβγισμα λειτουργεί. Αυτοενισχυόμενη συμπεριφορά (εδώ παίζει ρόλο το περιβάλλον).
δ. Ένας σκύλος που είναι μέσα σε κλουβί, μπορεί να γαβγίζει συνέχεια γιατί θέλει να τον ελευθερώσουν.
ε. Ένας σκύλος που ζει μόνος, μπορεί να γαβγίζει από ανία, βαρεμάρα κλπ. (εδώ παίζουν ρόλο οι συνθήκες).
Αν θέλουμε να μειώσουμε το ακατάπαυστο γάβγισμα γιατί μας δημιουργεί πρόβλημα, αλλά και για να ηρεμήσει ο σκύλος μας, θα πρέπει να δούμε τι το έχει ενισχύσει (αιτία) και να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.
Όχι πάνω στον σκύλο...
Δουλεύουμε είτε εκπαιδευτικά είτε προληπτικά.
Πχ σταματάμε να το ενισχύουμε, αφαιρούμε το ερέθισμα, αλλάζουμε τις συνθήκες, δίνουμε διεξόδους στον σκύλο κλπ.
5γ. Τρώει από κάτω ή από τρίτους
Διόρθωση με ηλεκτρικό κολάρο...
Άρνηση τροφής το λένε...
Να τον βασανίζεις χτυπώντας με ρεύμα, γιατί ακολούθησε το ένστικτο κυρίως, την επιθυμία, την λαχτάρα του για κάτι πολύ νόστιμο ή την πείνα του κάποιες φορές;
Ο σκύλος πονάει, τρομάζει, παθαίνει σοκ, μουδιάζει.
Ισχυρίζονται, ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μάθει ο σκύλος με καλό τρόπο. Μόνο με βία.
Όλοι οι κηδεμόνες, τρέμουν μήπως φάει κάτι επικίνδυνο και κυρίως κάποια φόλα. Έτσι πείθονται για την χρήση του ηλεκτρικού κολάρου οι περισσότεροι.
Το μη χείρον βέλτιστον, σου λέει. Προκειμένου να πεθάνει...
Μου λένε πολύ συχνά κάποιοι κηδεμόνες: "Δεν θέλω να τρώει από τρίτους και ξένους, για να τον προστατέψω από φόλα".
Μα αυτός που θα δώσει φόλα, δεν θα την προσφέρει στον σκύλο.
Να πω, ότι έχω δει σκύλο να βρίσκει σουβλάκι και να το καταπίνει μαζί με το ξυλάκι αστραπιαία, ενώ είχε "φάει" το ρεύμα της ζωής του.
Πολλοί είναι οι σκύλοι που εκπαιδεύτηκαν με ηλεκτρικό κολάρο και συνέχισαν να τρώνε από κάτω.
Πριν πολλά χρόνια, απευθύνθηκε σε μένα ένας κύριος, ο οποίος είχε εκπαιδευσει τον προηγούμνο σκύλο του με ηλεκτρικό κολάρο.
Με το νέο κουτάβι που υιοθέτησε, δεν ήθελε να κάνει το ίδιο. Γιατί;
Δείτε τα λόγια του:
"Μια μέρα κι ενώ έψαχνα για εκπαιδευτή, έπεσα πάνω σε ένα βίντεο, όπου κάποιος φοράει το ηλεκτρικό κολάρο του σκύλου του και δέχεται ηλεκτροσόκ. Δε μπορώ να περιγράψω, πως ένιωσα από το ανατριχιαστικό αυτό θέαμα! Τι απάνθρωπη εφεύρεση είναι αυτή; Σκέφτηκα τι τραβάνε τα καημένα τα σκυλιά με την διαστροφή του ανθρώπου… Και πόσο κακό είχα κάνει στον σκύλο μου... Ντράπηκα"
Κάποτε μια γνωστή που βρέθηκε σε λάθος σημείο την λάθος στιγμή και είδε να "εκπαιδεύουν" έναν σκύλο με ρεύμα, έπαθε νευρικό κλονισμό.
Ενστικτώδης συμπεριφορά
Αν ο σκύλος τρώει πολύ συχνά απ΄ έξω, ότι βρίσκει, τότε καλό είναι να μιλήσουμε πρώτα με τον κτηνίατρό μας. Μπορεί να υπάρχει κάποιο θέμα υγείας.
Επίσης, να κοιτάξουμε κάποια απλά πράγματα. Πχ μπορεί να πεινάει, να μην χορταίνει, να μην τον καλύπτει μια τροφή κακής ποιότητας.
Έχω συναντήσει σκύλους που τους τάιζαν λίγο για να μην παχύνουν, άλλους τους τάιζαν με τροφή πολύ χαμηλής διατροφικής αξίας και άλλους τους τάιζαν μια φορά το 24ωρο.
Αυτοί οι σκύλοι έτρωγαν έξω ότι έβρισκαν. Όταν άλλαξαν αυτά, η συμπεριφορά μειώθηκε και σε κάποιους σκύλους σταμάτησε.
Εάν αποκλείσουμε τα παραπάνω, μετά θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τι, ποιος, πως και πόσο, έχει ενισχύσει αυτή την φυσιολογική και ενστικτώδη συμπεριφορά του. Είναι στη φύση του. Θα το μυρίσει, θα το βρει το φαγητό.
Για ποιά άρνηση τροφής μιλάνε;
Εδώ, έχουμε να κάνουμε και να ..."παλέψουμε" με το ένστικτο επιβίωσης του σκύλου.
Φυσικά και δεν θέλουμε να τρώει ότι βρίσκει έξω, ούτε να κινδυνέψει. Δεν θα τον βασανίσουμε όμως γι΄αυτό.
Θέλει αντιμετώπιση με σωστές τεχνικές και προσπάθεια με υπομονή, για να το κοντρολάρεις.
Σκεφτείτε:
Ένας σκύλος που είναι χορτάτος με μία καλή τροφή.
Που δεν είναι "άπιαστο όνειρο" για εκείνον ένα νόστιμο μυρωδάτο κομματάκι κοτόπουλου.
Που εκτονώνει- ικανοποιεί την ανάγκη και επιθυμία του για μύρισμα, μασούλημα με ένα παιχνίδι kong, παζλ (από ασφαλές υλικό) που παίρνει μέσα λιχουδιές νόστιμες.
Που βγαίνει τις βόλτες του καθημερινά και δεν του είναι άγνωστες κάποιες μυρωδιές.
Που έχει μάθει να ανταλλάσσει, να αφήνει γιατί ξέρει πως δεν απειλείται στο φαγητό του.
Ένας σκύλος που ακούει σε ένα δικό μας ήχο ή σε μια λέξη συνδεδεμένη με ωραία πράγματα.
Και...όταν έχουμε την προσοχή μας σε αυτόν και όχι στο κινητό ή όπου αλλού και γενικά υπάρχει μία ωραία σύνδεση και επικοινωνία μεταξύ μας, πόσο μπορεί να μειώσει ή να σταματήσει αυτή την συμπεριφορά;
Και μιλάμε για κάτι φαγώσιμο. Γιατί αν πάρει στο στόμα του ένα φυλλαράκι (περιέργεια, εξερεύνηση) δεν έγινε και κάτι. Θα το φτύσει σχεδόν αμέσως. Και γενικά, θα αφήσει κάποιο αντικείμενο που δεν θα έχει καμία αξία για τον σκύλο.
Εκτός κι αν (με κάποιο τρόπο) έχουμε δώσει αξία σε πράγματα, διεκδικώντας τα και του έχουμε ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα ενστικτώδη συμπεριφορά του να τα προστατέψει.
Και εννοείται πρόληψη, όπου μπορούμε και όσο γίνεται.
Ξέρω περιπτώσεις, που έδιναν "μάχη" με τον σκύλο κάθε μέρα στην βόλτα, μπροστά στα σκουπίδια.
Γιατί; Ας τον βοηθήσουμε... Να πάμε από την άλλη μεριά ή να κάνουμε μια παρέκκλιση.
5δ. Επιθετικότητα
Διόρθωση με πνίχτη, ηλεκτρικό κολαρο, ξύλο, φωνές, εγκλεισμό σε crate...
Η επιθετικότητα του σκύλου είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα και μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα, αν δεν το αντιμετωπίσουμε.
Για να μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε όμως, είναι ανάγκη να καταλάβουμε γιατί εκδηλώνει αυτή την συμπεριφορά.
Επικρατεί η αντίληψη, ότι ο σκύλος που επιτίθεται και δαγκώνει είναι προβληματικός, κακός, μανιακός, killer και άλλα παρόμοια.
Είναι όμως έτσι;
Η επιθετική συμπεριφορά του σκύλου, εκδηλώνεται ως αντίδραση σε ερεθίσματα και καταστάσεις.
Η προσπάθεια να προστατέψει τον εαυτό του, το φαγητό του, το σπίτι του, την οικογένειά του, οτιδήποτε δικό του.
Είναι φυσιολογικό -όταν απειλείται- να εκδηλώσει επιθετικότητα για την ικανοποίση βασικών αναγκών και ενστίκτων του.
Δεν ξυπνάει μια μέρα "ξαφνικά" (όπως λένε όλοι οι κηδεμόνες) και αρχίζει να επιτίθεται "χωρίς λόγο" ...
Είναι τουλάχιστον αστείο, να σκεφτόμαστε ότι θέλει με πρόθεση, σκόπιμα να βλάψει.
Ο σκύλος δεν γεννιέται επιθετικός.
Αν ισχυριστεί κάποιος, ότι σε έναν σκύλο υπάρχει γενετικό υπόβαθρο και έχει κάποια προδιάθεση, αυτός ο παράγοντας θα παίξει ρόλο εφόσον εκτεθεί σε δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις.
Το περιβάλλον είναι εκείνο που παίζει καθοριστικό ρόλο και επηρεάζει την συμπεριφορά. Μαθαίνεται με τον τρόπο ζωής.
Στον αντίποδα, η δική μας βίαιη συμπεριφορά προς τον σκύλο, γίνεται με σκοπό να τον εξαναγκάσουμε να συμμορφωθεί στις δικές μας απαιτήσεις και στους κανόνες που θέλουμε να του επιβάλλουμε.
Ο Αμερικανός ψυχολόγος Έρικ Έρικσον αναφέρει: "Άλλα ζώα δεν εμπλέκονται σε συστηματική, οργανωμένη άσκηση βίας. Αυτό είναι "χάρισμα" των πλασμάτων με προηγμένο εγκέφαλο και πολιτισμό. Τα ζώα ασκούν βία για συγκεκριμένο, ορατό λόγο. Την ανάγκη για τροφή και για αυτοάμυνα".
Η δική μου εμπειρία έχει δείξει και αποδείξει και με το παραπάνω αυτά τα λόγια του Έρικσον.
Λέω συχνά: Αναζητήστε τον ανθρωπο...
Έχω κληθεί (όλα αυτά τα χρόνια) να βοηθήσω έναν πολύ μεγάλο αριθμό σκύλων που εκδήλωσαν επιθετική συμπεριφορά.
Ερευνώντας πολύ προσεκτικά την κάθε περίπτωση, διαπίστωνα ότι όλες οφείλονταν σε ανθρώπινες συμπεριφορές. Είτε με πρόθεση είτε από άγνοια.
-Υπήρχαν κάποιες λίγες περιπτώσεις, όπου η συμπεριφορά είχε να κάνει με θέμα υγείας. Ο πόνος, η δυσφορία και γενικά η αδιαθεσία, μπορεί να κάνει έναν σκύλο να αντδράσει.
-Σε κάποιες άλλες, οι σκύλοι αντιδρούσαν όταν ένιωθαν απειλή:
Για την προστασία των μωρών τους (κάποιες σκυλίτσες).
Προστασία φαγητού (κυρίως πρώην άστεγοι σκύλοι που είχαν πεινάσει).
Αρσενικοί αστείρωτοι σκύλοι για διεκδίκηση σκυλίτσας σε οίστρο.
-Υπήρχαν και κάποιες περιπτώσεις, όπου ο σκύλος προστάτευε τον χώρο, μετά από παρότρυση του κηδεμόνα. Ήθελε να τον κάνει φύλακα ...
Πως; Με τις γνωστές σε όλους μας λεξούλες (με τόνο και τρόπο) που βάζουν τον σκύλο σε διαδικασία επαγρύπνισης, επιφυλακής και φύλλαξης: "Ποιος είναι; Ποιος είναι;" ή "Πάρτον..." Και ενίσχυση και με άλλους τρόπους.
-Ή προστάτευε τον κηδεμόνα, πάλι μετά από ενίσχυση του ίδιου, γιατί το έβρισκε χαριτωμένο. Όταν τον πλησίαζαν ή έκαναν κίνηση πάνω του και αντιδρούσε ο σκύλος (όχι επιθετικά, μπορεί να γάβγιζε) δεχόταν από τον κηδεμόνα χάδια και επαίνους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που συνάντησα όμως, ήταν σκύλοι που αντιδρούσαν από φόβο και ανασφάλεια σε κάποιες καταστάσεις που δυσκολεύονταν να διαχειριστούν. Σε μια προσπάθεια να προστατέψουν τον εαυτό τους.
Είχαν δεχθεί:
-Βία (σωματική, λεκτική, ψυχολογική) είτε από εκπαιδευτές (το μεγαλύτερο ποσοστό) είτε από τους ίδιους τους κηδεμόνες, κυρίως μετά από παραπληροφόρηση.
-Κακομεταχείριση, εγκλεισμό σε crate, απομόνωση, δέσιμο.
-Απειλητικές κινήσεις, όπως πιάσιμο, τράβηγμα από το κολάρο, παιχνίδια ανταγωνιστικά, ενόχληση σε φαγητό, ύπνο, παιχνίδι.
-Πίεση και ζόρισμα για πράγματα που τους φόβιζαν ή δεν ένιωθαν άνετα και δεν μπορούσαν να διαχειριστούν.
Όπως μπάνιο, βούρτσισμα, κούρεμα, αγκαλιές, χάδια, φάρμακα, κτηνίατρος, λουρί, αυτοκίνητο και γενικά οτιδήποτε ο κάθε σκύλος δεν γνώριζε ή είχε συνδυάσει αρνητικά.
Σημαντική παρατήρηση; Όλοι οι κηδεμόνες αγνοούσαν τις προειδοποιήσεις του σκύλου!
Γιατί ο σκύλος προειδοποιεί. Η επίθεση δεν είναι η πρώτη του επιλογή, αλλά η τελευταία.
Εκτός κι αν για κάποιο λόγο, έχει πάψει να χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Συνήθως, επειδή τιμωρήθηκε.
Σαφώς και δεν είναι αποδεκτό να δαγκώνει ο σκύλος.
Πόσο σωστό, δίκαιο και ηθικό είναι άραγε, να του συμπεριφερόμαστε εμείς βίαια για να συμμορφωθεί στις απαιτήσεις μας;
Δεν υπάρχει καμία ηθική δικαιολογία σε αυτό.
Ο διακεκριμένος Βραζιλιάνο-Βρετανός βιολόγος και συγγραφέας Πίτερ Μενταγουάρ το θέτει ως εξής: «Μακράν το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων όντων είναι ότι διαθέτουμε και ασκούμε ηθική κρίση και ότι δεν είμαστε στο έλεος των ορμονών και των γονιδίων μας»
*Τα λόγια των δύο επιστημόνων, είναι αποσπάσματα από το βιβλίο "Διακηρύξεις ανεξαρτησίας", κεφάλαιο "Βία και ανθρώπινη φύση" του Αμερικανού φιλοσόφου και καθηγητή Χάουαρντ Ζιν.
Ο κύκλος της βίας
Όλοι γνωρίζουμε, πως όταν απαντάς στην επιθετικότητα με βία, ανοίγεις έναν φαύλο κύκλο τεράστιο που δεν θα κλείσει ποτέ.
Θα τον αναγκάσεις να απαντάει επιθετικά στην βία που θα εισπράττει!
Ας σκεφτούμε αυτό: Το παιδάκι που έχει βίαιες συμπεριφορές, θα το σταματήσεις με βία;
Δηλαδή του λες, μην είσαι βίαιος αλλά εγώ μπορώ να είμαι σε σένα.
Και τι ακριβώς του μαθαίνεις; Ότι η βία λειτουργεί τελικά;
Είμαι σε σπίτι, όπου ο 9χρονος καυγαδίζει με τον 4χρονο αδελφό του, τον σπρώχνει και πέφτει κάτω.
Ο μπαμπάς αρχίζει να μαλώνει και να φωνάζει δυνατά στον 9χρονο, κάνοντας έντονες, βίαιες κινήσεις κατά πάνω του, απειλώντας με τιμωρίες.
Αργότερα, ο μικρός κλωτσάει με δύναμη το κουτάβι που τον πλησίασε.
Γιατί το έκανες αυτό αγόρι μου; τον ρωτάω.
"Και ο μπαμπάς το ίδιο κάνει..." η απάντηση.
Πάντα αδικημένος ο πιο αδύναμος...
Ποιος μπορεί να "χρεώσει" κάτι στα παιδιά και στους σκύλους;
Κι όμως... Όταν ο σκύλος δαγκώσει ενοχοποιείται πάντα. Αδίκως!
Και καταδικάζεται, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Ενώ τα έχει όλα!
Πρώτα σε βίαιη αντιμετώπιση για να συνετιστεί, τιμωρηθεί και κατόπιν είτε σε ευθανασία είτε σε διωγμό είτε σε μόνιμο εγκλεισμό.
Όλοι του βάζουν την ταμπέλα: Επιθετικός!
Όμως, το επίθετο χαρακτηρίζει... Και δεν είναι στον χαρακτήρα του σκύλου. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε κάποια ερεθίσματα και καταστάσεις που του δημιουργούν στρες, ανασφάλεια, φόβο,πόνο ή νιώθει ότι απειλείται. Αντιδρά για να προστατευθεί!
Αναρωτιέμαι; Ποιος από εμάς δεν θα αντιδρούσε (οι τρόποι ποικίλλουν βέβαια), αν κάποιος απειλούσε εμάς, το παιδί μας, την οικογένεια, τα υπάρχοντά μας;
Αν βρισκόμασταν υπό το καθεστώς φόβου, στρες, πανικού ή πόνου;
Όταν λέω πως έχω μια παραπάνω ευαισθησία με τους σκύλους που εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά, όλοι με κοιτούν παράξενα.
"Μα είναι επιθετικός, δαγκώνει, κάνει ζημιά και τον δικαιολογείς;" Με ρωτάνε.
Επίσης, έχω δεχθεί αμέτρητες συμβουλές να μην τους αναλαμβάνω. "Άμα σε δαγκώσει και σε τραυματίσει, θα ταλαιπωρηθείς, θα λείψεις από την δουλειά σου, θα χάσεις χρήματα κλπ."
Μα αυτός ο σκύλος είναι που χρειάζεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον βοήθεια. Με την συμπεριφορά του αυτό θέλει να μας πει.
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε και είναι λογικό σε έναν βαθμό, γιατί δυσκολευόμαστε με αυτή την κατάσταση, αλλά κάποτε θα πρέπει να τον κατανοήσουμε. Να μην ερμηνεύουμε λανθασμένα και αντιμετωπίζουμε θυμωμένα αυτήν την συμπεριφορά του.
Και να τον απενοχοποιήσουμε.
Όχι να τον καταδικάζουμε, επειδή είμαστε πιο ισχυροί και μπορούμε να το κάνουμε...
Ο Άγγλος ηθικός φιλόσοφος Μπέρναρντ Γουίλιαμς έχει πει: "Γινόμαστε λίγο καλύτεροι, όταν δεν εκμεταλλευόμαστε την αδυναμία κάποιου".
Η απάντηση στην βία δεν είναι η βία...
Πριν καιρό είχα τηλεφωνική επικοινωνία με μια κυρία (Ελληνίδα που ζει στο εξωτερικό) η οποία είχε πολλά προβλήματα με τον σκύλο της. Δάγκωνε την ίδια και τον σύζυγο της μετά από διάφορες άσχημες εμπειρίες που είχε.
Ήταν σε μια μόνιμη αντιπαλότητα.
Ο ένας απαντούσε στον άλλον με μεγαλύτερη ένταση κάθε φορά, ώστε αυτό να κλιμακώνεται και έφθασε σε σημείο ανεξέλεγκτο!
Τα είπαμε στο τηλέφωνο και της έστειλα να διαβάσει και κάποια άρθρα μου για βοήθεια.
Μετά από κάποιες μέρες δέχομαι ένα τηλεφώνημα.
"Τα πάμε πολύ καλύτερα γιατί με την επικοινωνία μας κατάλαβα το μυστικό! (μου λέει).
Ποιο ήταν το μυστικό; Την ρωτάω, περιμένοντας να δω τι θα μου πει.
"Έπαψα να είμαι θυμωμένη με τον σκύλο μου και άλλαξα συμπεριφορά.
Σεβάστηκα τα όριά του και όλα αυτά που ένιωθε! Δεν τον πίεσα καθόλου και σε τίποτα. Από εκεί και μετά όλα άλλαξαν. Ηρέμησε και όλα ήταν πιο εύκολα"
Κι έτσι, το σπίτι τους έπαψε να είναι εμπόλεμη ζώνη...
Γιατί απλά, σεβάστηκε τον σκύλο!
Ο σεβασμός είναι το" φάρμακο "
Με ρωτάνε πολύ συχνά οι κηδεμόνες: "Τι να κάνω όταν δαγκώσει;"
Σε πρώτη φάση, τους λέω τι να κάνουν για να μην δαγκώσει. Αυτό είναι το ζητούμενο.
-Σεβασμός σε αυτά που νιώθει (πόνο, φόβο, ανασφάλεια, άγχος κλπ).
-Σεβασμός στα όρια και στις προειδοποιήσεις του.
-Σεβασμός στις ανάγκες και στις ολοδικές του στιγμές (φαγητό, ύπνο, παιχνίδι, χαλάρωση).
-Καμία πίεση, καμία πρόκληση, κανένας ανταγωνισμός, κανένα παιχνίδι "πολέμου", κανένα παιχνίδι που στρεσάρει ή αναστατώνει τον σκύλο.
-Όχι βόλτα με πνίχτες και κολάρα, όχι κοντά λουριά-οδηγοί.
-Όχι απομόνωση, όχι εγκλεισμός σε crate, όχι δέσιμο, όχι τιμωρίες.
Ενημερωθείτε για να μπορείτε να καταλαβαίνετε και να ερμηνεύετε την γλώσσα σώματός του. Λέει ακριβώς πως νιώθει, οπότε μπορεί να αποφευχθούν πολλές άσχημες καταστάσεις.
Να του προσφέρετε ένα ήρεμο, φιλικό περιβάλλον, χωρίς φωνές και εντάσεις.
Κρατήστε αποστάσεις όταν βλέπετε ότι στρεσάρεται με κοντινή επαφή, κρατήστε τον χαλαρά με το λουράκι για ασφάλεια τρίτων όπου χρειάζεται.
Παρατηρήστε με πολύ μεγάλη προσοχή σε ποιο ερέθισμα, ποια κατάσταση, ποιο γεγονός, ποιο περιβάλλον, με ποιο τρόπο, ποια στιγμή, πόσο χρόνο κλπ αντιδρά και να αποφεύγετε να τον φέρνετε αντιμέτωπο.
Και εννοείται, επίσκεψη στον κτηνίατρο για την περίπτωση που μπορεί να υπάρχει κάποιο θέμα υγείας.
Μου τηλεφωνούν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και μου λένε: "Ο σκύλος μου μεταμορφώθηκε..."
Ο σεβασμός είναι το φάρμακο και η θεραπεία "δια πάσαν νόσον..."
Γιατί μόνο χτίζει!
Γερές γέφυρες, όμορφες συμπεριφορές, υγιείς σχέσεις.
Μακάρι να το καταλάβουμε κάποτε όλοι. Δεν του κάνουμε χάρη. Έχουμε υποχρέωση να τον σεβόμαστε.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος Τομ Ρίγκαν (ειδικεύθηκε στην θεωρία των δικαιωμάτων των ζώων) έχει πει: "Το να συμπεριφερόμαστε στα ζώα με σεβασμό, δεν είναι ζήτημα καλοσύνης. Είναι ζήτημα δικαιοσύνης".
5ε. Φοβίες, άγχος, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορες
Διόρθωση σε τέτοια θέματα με βίαιους τρόπους;
Να τρομοκρατείς τον σκύλο, όταν είναι ήδη αγχωμένος, φοβισμένος, συναισθηματικά φορτισμένος;
Τα θέματα ψυχής και η αντιμετώπισή τους, δεν έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση με την γνωστή έννοια.
Μιλάμε για συναισθηματικές καταστάσεις που χρειάζονται ειδική και προσεκτική αντιμετώπιση.
Αν εξαιρέσεις κάποιες περιπτώσεις, που μπορεί να οφείλονται σε θέμα υγείας ή κάποια γενετική προδιάθεση, συνήθως έχουν να κάνουν με αρνητικές εμπειρίες, κακοποιητικές συμπεριφορές, αγχωτικό-φοβιστικό περιβάλλον, εγκλεισμό, απομόνωση και ελλιπή ή λανθασμένη κοινωνικοποίηση.
Αφού πρώτα μιλήσουμε με τον κτηνίατρο για τυχόν θέμα υγείας, μετά απευθυνόμαστε σε έμπειρους ειδικούς που είναι γνώστες αυτών των θεμάτων.
Για τα παιδιά γιατί αναζητάμε βοήθεια από παιδοψυχολόγους και ειδικούς συμβούλους σε θέματα ψυχικής υγείας;
Το ίδιο ισχύει και για εμάς τους ενήλικες.
Μιλούσα με μια κυρία πριν μέρες για το σκύλο της που εκπαιδεύτηκε με πνίχτη και είχε αναπτύξει φοβίες. Δεν δεχόταν καμία κίνηση πάνω του. Δάγκωνε τους πάντες. Δεν άφηνε ούτε την κηδεμόνα να τον χαιδέψει και στεναχωριόταν πολύ.
Θέλει χρόνο, της λέω. Αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Πόσοι άνθρωποι πάνε χρόνια σε ψυχολόγους για να λύσουν θέματα;
"Το ξέρω. Κι εγώ χρόνια πάω..." η απάντησή της.
Ο σκύλος χρειάζεται κατανόηση
Έχει τεράστια σημασία να γνωρίζουμε και να μπορούμε να διαβάζουμε την γλώσσα σώματός του. Θα το λέω συνέχεια.
Δεν τον πιέζουμε-εξαναγκάζουμε ποτέ και για κανέναν λόγο να αντιμετωπίσει τα άγχη και τους φόβους του και να διαχειριστεί δύσκολες ή έστω άβολες καταστάσεις.
Εκείνος ξέρει αν, πόσο και μέχρι ποιο σημείο αντέχει. Οφείλουμε να το σεβόμαστε.
Λέω συχνά στους κηδεμόνες: Αφήστε τον στην ησυχία του...
"Μα δεν θα τον χαιδεύω;" με ρωτάνε παραξενεμένοι.
Όχι! Αν το χάδι σας τον αγχώνει, τον φοβίζει, τον κάνει να νιώθει άβολα, όχι. Ποια αξία έχει τότε; Το χάδι το δίνουμε και το λαμβάνουμε για ευχαρίστηση.
Όταν επιμένουμε, τον εξαναγκάζουμε να υποστεί κάτι που δεν αντέχει, δεν του αρέσει, δεν θέλει.
Και διακινδυνεύουμε να δαγκωθούμε κι από πάνω.
Γιατί; Για να ικανοποιήσουμε μία δική μας επιθυμία...
Αν δεν μας εμπιστεύεται ο σκύλος μας, δεν θα μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε.
Χρειάζεται χρόνος...
Κάποτε ένας κηδεμόνας (ψυχολόγος) με κάλεσε να βοηθήσω τον σκύλο του γιατί είχε κάποιες φοβίες. Αποτέλεσμα βίαιης εκπαίδευσης...
"Μπορείς να μου πεις σε πόσες συνεδρίες θα το λύσεις;" με ρωτάει κάπως απαιτητικά.
Του λέω: "Στους ανθρώπους που έρχονται σε εσάς με φοβίες και παρόμοια θέματα, τι τους απαντάτε σε αυτή την ερώτηση;
"Με τους ανθρώπους δεν είναι το ίδιο" μου απαντάει.
Κι όμως... Είναι ακριβώς το ίδιο.
Υπάρχουν σκύλοι που βοηθιούνται, βελτιώνονται ή θεραπεύονται. Όχι όλοι και όχι πάντα.
Το πόσο, το πως και το πότε, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που αφορούν και στον σκύλο και στον άνθρωπο.
Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν γίνεται να τον βοηθήσουμε με διορθώσεις και με τακτικές εξαναγκασμού. Μόνο θα χειροτερεύει η κατάσταση…
Ποια ήταν η λύση-πρόταση εκπαιδευτή, για σκυλάκι 7 κιλών που έχει φοβία με τους σκύλους γιατί δεν κοινωνικοποιήθηκε; Προχθές μου το είπε μια κυρία. Το έχω ακούσει βέβαια πολλές φορές.
«Δώσε τον σε μένα να τον πάρω στον χώρο μου, να τον «πετάξω» μέσα σε πολλά σκυλιά και θα δεις πως θα φτιάξει…»
Και εννοείται, πως δίνουν συμβουλές διόρθωσης με βίαιες τεχνικές ή εγκλεισμό στο crate, σε οποιαδήποτε συμπεριφορά δεν θέλει ο κηδεμόνας. Πχ πηδάει πάνω στους ανθρώπους, μασουλάει πράγματα, ζητάει φαγητό στο τραπέζι, ανεβαίνει στον καναπέ, κάνει τις ανάγκες του στο σπίτι κλπ, κλπ.
Καταλήγοντας...
Τις συμπεριφορές που ενοχλούν ή δυσκολεύουν την καθημερινότητα και την ζωή, την δική μας και του σκύλου, προσπαθούμε με γνώσεις, με σεβασμό και με φιλικούς τρόπους να τις αλλάξουμε ή να τις βελτιώσουμε. Προς όφελος του σκύλου και δικό μας, αλλά και για καλύτερη συμβίωση.
Δεν τις διορθώνουμε ταλαιπωρώντας τον. Γιατί αυτοί οι τρόποι είναι επιζήμιοι στον συναισθηματικό και ψυχικό του κόσμο, στην ζωή του, αλλά και στην σχέση μας. Και σίγουρα, επιδεινώνουν το πρόβλημα.
Τι κάνουμε;
Αντιμετωπίζουμε τις συμπεριφορές. Όχι τον σκύλο!
Και σίγουρα δεν λύνονται με δυό συμβουλές στο πόδι...
Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για πολύ σοβαρά θέματα, όπως είναι η επιθετική συμπεριφορά, οι φοβίες, το άγχος και γενικά όλες οι συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με ψυχολογικές- συναισθηματικές καταστάσεις.
Πρωταρχικός στόχος, είναι να βρεθεί η αιτία της οποιασδήποτε συμπεριφοράς.
Πάντα, λαμβάνουμε υπόψη, ότι ο κάθε σκύλος είναι διαφορετικός και μοναδικός. Χαρακτήρας, προσωπικότητα, ταπεραμέντο, ιδιαιτερότητες, ανάγκες, συναισθήματα (προπαντός) συνθήκες, περιβάλλον, εμπειρίες κλπ.
Κατόπιν, χρειάζεται αντιμετώπιση με τεχνικές που δεν θα τον ζορίζουν σε τίποτα και θα τον βοηθούν να απευαισθητοποιείται σιγά σιγά.
Εξοικείωση με ότι τον φοβίζει-αγχώνει, αλλά έχει τεράστια σημασία να γίνεται πολύ προσεκτικά, με βαθμιαία έκθεση.
Επαναλήψεις με ελεγχόμενο και ασφαλή τρόπο (στημένα σενάρια), σχεδιασμός, απόσταση ασφαλείας για να είναι ανεκτή η οποιαδήποτε κατάσταση.
Επιβράβευση και ενίσχυση, συσχέτιση με ωραία πράγματα στις αντίθετες συμπεριφορές. Αυτές που θέλουμε.
Ανεβάζοντας σιγά σιγά την κλίμακα "δυσκολίας".
Βλέποντας και κάνοντας... Ο σκύλος μας οδηγεί...
Ο στόχος είναι να αντιστραφεί το συναίσθημά του χωρίς βιασύνες και πίεση.
Όλα αυτά και ότι άλλο χρειαστεί, με την βοήθεια και την καθοδήγηση ενός έμπειρου ειδικού.
Χρειάζεται πολύ προσεκτική παρατήρηση με γνώση και εμπειρία.
Χρειάζεται κατανόηση της κατάστασης και βοήθεια με ηρεμία, ψυχραιμία, υπομονή και σεβασμό. Χρειάζεται χρόνος.
Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας, ότι δεν ταιριάζουν όλες οι τεχνικές σε όλους τους σκύλους. Και ανθρώπους. Γιατί και ο κάθε κηδεμόνας είναι διαφορετικός.
Όταν και όπου χρειάζεται, επιστρατεύουμε όλες τις αισθήσεις μας και την αντίληψη και την κρίση και την φαντασία μας (αν χρειαστεί) και ιδέες. Ψάχνουμε να βρούμε λύσεις με τεχνικές και τρόπους νέους και διαφορετικούς. Που να ταιριάζουν στον κάθε σκύλο (και άνθρωπο) ειδικά και ξεχωριστά και πάντα με σεβασμό.
Εμπειρική γνώση!
Αντίθετα, η εκπαίδευση που χρησιμοποιεί βίαιες τεχνικές, βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους σκύλους. Τους αντιμετωπίζει με τον ένα μοναδικό και πάντα ίδιο τρόπο. Λες και είναι μηχανήματα που θέλουν διόρθωση-φτιάξιμο με στάνταρ τρόπο και συγκεκριμένη διαδικασία.
Γιατί είναι πολύ πιο απλό φυσικά, να επιλέξει κανείς την σκληρή διόρθωση για να ξεμπερδεύει εύκολα και γρήγορα. Που χρόνος για χάσιμο...
Ανέφερα πέντε λόγους, με τους οποίους πείθονται οι κηδεμόνες και ακολουθούν την σκληρή εκπαίδευση για τον σκύλο τους.
Πάμε να δούμε και για ποιους άλλους λόγους προτιμούν αυτούς τους τρόπους.
1. Προχωρημένη "εκπαίδευση"
Φύλαξη και σωματοφυλακή.
Οπλισμένο πιστόλι... Και το χέρι στην σκανδάλη...
Κάποιοι κηδεμόνες μου λένε: " Δεν θέλω να τον χαιδεύουν όλοι και να είναι φιλικός με τους πάντες, γιατί θα κάνει χαρές και στον κλέφτη.
Να επιδιώκετε (τους λέω) να είναι κοινωνικός και φιλικός με όλους. Το αντίθετο θα δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα. Ένας σκύλος που δεν είναι κοινωνικός είναι απρόβλεπτος, επιφυλακτικός, ανασφαλής και μπορεί να αναπτύξει φοβία και επιθετικότητα.
Οι μαρτυρίες ανθρώπων που εκπαίδευσαν τον σκύλο τους για "καθήκοντα" φύλαξης είναι σοκαριστικές.
Τόσοι και τόσοι αθώοι άνθρωποι έχουν δαγκωθεί από σκύλους φύλακες.
Και μετά, εννοείται πως κρίνεται ο σκύλος επικίνδυνος (τι φταίει;) και αλίμονό του.
Επίσης, τόσοι φύλακες σκύλοι έχουν χάσει την ζωή τους από επίδοξους κλέφτες ή ενοχλημένους γείτονες.
Πολλοί με παίρνουν και μου ζητούν να εκπαιδεύσω τον σκύλο τους για φύλακα.
Τους λέω να βάλουν συναγερμό!
Προστατεύει χωρίς να κινδυνέψει κανείς!
Τώρα σε σχέση με τους γείτονες, αν ο σκύλος δεν παριστάνει το "ντεκόρ" του κήπου, αλλά ζει μέσα στο σπίτι, (όπως του αξίζει και δικαιούται) και βολτάρει και στον κήπο, δεν θα γαβγίζει ασταμάτητα από ανία, ούτε στα ερεθίσματα, ούτε στον αέρα που φυσάει... Αν έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά και έχει δεχθεί και την σωστή καθοδήγηση.
Πριν μέρες, είχα μια συζήτηση με έναν ηλικιωμένο κύριο.
Μου εξηγούσε ένα περιστατικό, όπου ο "εκπαιδευμένος" σκύλος του γείτονα, δάγκωσε άσχημα έναν μακρινό συγγενή που βρήκε ξεκλείδωτη την αυλόπορτα και μπήκε.
"Τα σκυλιά είναι από μόνα τους φύλακες κορίτσι μου. Δεν χρειάζεται να τα αγριέψεις για να τους μάθεις αυτό που ξέρουν ήδη πολύ καλά. Ότι και να γίνει θα σε προειδοποιήσουν. Ακόμα και τα μικρούλια. Άλλωστε ο κλέφτης δεν θα μπει κυριλέ. Θα πηδήσει τον φράχτη, θα σπάσει την κλειδαριά και γενικά θα μπει με τρόπους ανορθόδοξους και θα είναι αγχωμένος, φοβισμένος. Ο σκύλος βλέπει, μυρίζει, καταλαβαίνει τα πάντα".
Τα σέβη μου κύριε Γιώργο! Είπατε όσα λέω και εξηγώ κάθε φορά που μου ζητούν να εκπαιδεύσω σκύλο για φύλακα.
Όσο για του σκύλους σωματοφύλακες;
Θα πω μόνο αυτό:
Άνθρωπος που εκπαίδευσε σκύλο μεγαλόσωμης φυλής για σωματοφύλακα, ανήμερα το Πάσχα δέχεται φιλική οικογένεια στο σπίτι του.
Φουσκώνει από καμάρι που στέκεται δίπλα του ο σωματοφύλακάς του. Και γιατί όχι; Τον χρυσοπλήρωσε.
Μέχρι την στιγμή που ο φίλος του κάνει το μοιραίο λάθος και απλώνει το χέρι για να τον χαιρετήσει.
Δεν θα πω την συνέχεια... Όλοι την καταλαβαίνουμε...
Και δεν θα πιάσω καθόλου το θέμα εκπαίδευσης των σκύλων κυνηγίου, υπηρεσίας, διάσωσης, έρευνας κλπ.
Είναι άλλο, τεράστιο κεφάλαιο και επίσης, πονεμένη ιστορία.
2. Οι ξενόγλωσσες εντολές
Στο πρώτο ραντεβού με κηδεμόνες, τους ακούω να φωνάζουν πολύ δυνατά στον σκύλο: "Νο, ναϊν, σιτ, νταουν, φλατ, ζιτς κλπ."
Τι έγινε παιδιά; Έχουμε μάθημα ξένων γλωσσών;
Και γιατί φωνάζετε δυνατά; Δεν ακούει καλά ο σκύλος;
"Ο προηγούμενος εκπαιδευτής μας είπε να του λέμε πολύ δυνατά τις εντολές και ξενόγλωσσα, γιατί έτσι καταλαβαίνει και μαθαίνει καλύτερα".
Ναι...Οι σκύλοι προτιμούν την Γερμανική, την Αγγλική... Και την Γαλλική.
Στα προχωρημένα μαθήματα, μπορεί να ζητήσουν και ... πιάνο και.. μπαλέτο.
Το ξενόγλωσσο λεξιλόγιο και κάποιες ορολογίες δυσνόητες για τον πολύ κόσμο που χρησιμοποιούν κάποιοι, θεωρούν (μάλλον) ότι τους κάνουν να φαίνονται μοναδικοί σε αυτό που κάνουν.
Και υπάρχουν κηδεμόνες που εντυπωσιάζονται...
Εμένα πάντως η εμπειρία μου έχει δείξει, ότι όσο πιο απλά και κατανοητά μιλάς και εξηγείς, τόσο πιο καλά καταλαβαίνουν οι κηδεμόνες..
Και μην ξεχνάμε, ότι ζούμε στην Ελλάδα και μιλάμε μια σπουδαία γλώσσα.
Μην φωνάζετε.... Ακούει ...
Τι να πεις για τις πολύ δυνατές εντολές;
Όλοι γνωρίζουμε για την ακοή των σκύλων. Είναι ανώτερη και πιο ευαίσθητη από την δική μας.
Μπορούν να αντιληφθούν ήχους από μεγάλη απόσταση, αλλά και ήχους και υπερήχους που εμείς δεν μπορούμε.
Όσο πιο σιγά και ήρεμα του μιλάμε, τόσο το καλύτερο.
Λέω συχνά στους κηδεμόνες να του μιλήσουν σχεδόν ψιθυριστά και εντυπωσιάζονται με το πόσο καλύτερα συνεργάζεται.
Κηδεμόνας που έχει διδάξει το κουτάβι με φιλικούς τρόπους, συναντάει στον δρόμο γνωστό του εκπαιδευτή, ο οποίος του ζητάει να καθίσει, φωνάζοντας: "Κατσέεεεε...
Το κουτάβι τον κοιτάζει παραξενεμένο και αδιαφορεί.
Τότε του λέει ο κηδεμόνας: "Γιατί φωνάζεις; Κοίτα...". Και λέει σιγά και ήρεμα στο κουτάβι "Κάτσε".
Εκείνο ήρεμα κάθεται! Το χαϊδεύει και του λέει «πάμε να φύγουμε τώρα»
Κάποιοι που ήταν τριγύρω και παρακολούθησαν την σκηνή, άρχισαν να γελάνε.
Δεν ακούει ή μαθαίνει λοιπόν καλύτερα με την δυνατή φωνή, όπως ισχυρίζονται.
Να τον τρομάξουν θέλουν... Για να εκτελεί!
3. Μόνο ένας "Ηρακλής" (ο μυθικός) μπορεί να τιθασεύσει το θηρίο
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, ότι ο εκπαιδευτής σκύλων πρέπει να είναι άνδρας, γεροδεμένος και εννοείται εξοπλισμένος με στολές και εργαλεία...
Γιατί; Για να μπορέσει να "κουμαντάρει" τον σκύλο.
Το έχω ακούσει πολλές φορές.
Πριν καιρό, με έχει καλέσει ένα ζευγάρι που ο σκύλος τους είχε εμφανίσει φοβίες και αντιδρούσε επιθετικά όταν τον πίεζαν.
Η κοπέλα δεκτική, ο νεαρός ενώ δείχνει να συμφωνεί με όσα λέω, με κοιτάζει όλη την ώρα περίεργα.
Δεν δίνω σημασία, γιατί σε πολλούς μοιάζουν "επιστημονική φαντασία" όσα λέω περί επικοινωνίας, ελευθερίας, σεβασμού, δικαιοσύνης, κατανόησης κλπ.
Μετά από κάποια μαθήματα και αφού είδε βελτίωση στον σκύλο του, μου εκμυστηρεύθηκε το εξής: "Όταν σε είδα γυναίκα, μικροκαμωμένη, αδυνατούλα σκέφτηκα: Πως είναι δυνατόν να επιβληθεί αυτή σε έναν σκύλο 45 κιλών; Μετά είδα, πως δεν χρειάστηκε... Εγώ έπρεπε να καταλάβω... "
4. Άνθρωποι του χώρου, τους προτείνουν ανεπιφύλακτα.
"Υπέθεσα, ότι θα είναι καλός αφού μου τον πρότειναν άνθρωποι που γνωρίζουν από σκύλους" μου λένε συχνά οι κηδεμόνες.
Εννοώντας γκρούμερ, κτηνιάτρους, εκτροφείς, ιδιοκτήτες πετ σοπ, εθελοντές φιλόζωους κλπ.
Και δεν τους προτείνουν απλά. Προτείνουν και τα εργαλεία και τα χρησιμοποιούν κιόλας.
Με πήρε κηδεμόνας και μου είπε, ότι για να κάτσει ο σκύλος να τον κάνουν μπάνιο, ο γκρούμερ του έβαλε πνίχτη. Επειδή αντιδρούσε τον πίεσε πολύ.
Μόλις γύρισαν στο σπίτι, αιμορραγούσαν τα μάτια του!
Έχω πολλές μαρτυρίες κηδεμόνων, ότι τους προτάθηκε από εθελοντές (που οι ίδιοι είχαν σώσει τον σκύλο από τον δρόμο) να του βάλουν πνίχτη, να τον κλείσουν στο crate ή να απευθυνθούν σε εκπαιδευτή με βίαιες τεχνικές.
Γιατί; Γιατί ο σκύλος ήταν "δύσκολος".
Μα ο "δύσκολος" σκύλος (με ότι κι αν εννοούσαν), αυτός είναι που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από κατανόηση και αντιμετώπιση με γνώσεις και καλοσύνη και όχι με εργαλεία και διορθώσεις.
Άνθρωποι που κάνουν αγώνα για να δώσουν μια ευκαιρία καλύτερης ζωής σε έναν άστεγο σκύλο, να προτείνουν και να βοηθάνε οι ίδιοι, να δυσκολέψει η καλή ζωή που θέλησαν να του προσφέρουν...
Και είναι κάτι τέτοιες ώρες που σκέφτομαι, αν ο γιαλός είναι στραβός ή αν εγώ στραβά αρμενίζω;
Το ότι προσπαθούμε για το καλό, δεν σημαίνει ότι κάνουμε και το σωστό.
Δυστυχώς...
Πάντα λέω, πως κοντά στην αγάπη χρειάζεται κι η γνώση!
Η τεράστια αδικία που γίνεται εις βάρος των σκύλων
Αυτά συμβαίνουν στις μέρες μας.
Και δυστυχώς, συμβαίνουν με την συναίνεση και την αρωγή κηδεμόνων.
Η άγνοια δίνει πάντα χώρο... Σε οποιονδήποτε... Και Σε οτιδήποτε .. Το έχω δει να συμβαίνει τόσες και τόσες φορές.
Αυτό το "δεν ήξερα" των κηδεμόνων, ηχεί στα αυτιά μου κάθε μέρα.
Συμβάλλει και η προκατάληψη... Παίζει τον ρόλο της σε έναν βαθμό.
Αφού μεγαλώσαμε και ζούμε σε μια κοινωνία που μας θέλει αφεντικά και η νομοθεσία μας αποκαλεί ιδιοκτήτες.
Και να το, το πρόσφορο έδαφος για να κάνει τη ζημιά της η παραπληροφόρηση.
Πως να ξεριζώσεις το γνώριμο; Το συνηθισμένο; Έχει δύναμη μέσα μας και μεγάλη επιρροή και χρειάζεται χρόνος και μεγάλες παρεμβάσεις για να αλλάξει.
Είναι ανάγκη όμως να αλλάξει.
Γιατί κάπως έτσι και μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνουν κάποιοι να τσακίζουν κορμιά και ψυχές.
Και πρόβλημα, ουδέν...
Όμως, πρόβλημα υπάρχει και μάλιστα μεγάλο!
Γιατί εδώ, συμβαίνει μία τεράστια αδικία εις βάρος των σκύλων.
Αντιμετωπίζονται από κάποιους ανθρώπους, με πολύ μεγάλη σκληρότητα και βαναυσότητα.
Τους καταπατούν κάθε αξιοπρέπεια και κάθε δικαίωμα. Ενώ δεν μπορούν να διεκδικήσουν καλύτερες συμπεριφορές.
Η φιλόσοφος Έλλη Βιντιάδη στο βιβλίο της "Τα ζώα κι εμείς" γράφει: "Το να δικαιολογούμε την σκληρή μεταχείριση κάποιου ζώου για έναν απώτερο σκοπό που εμείς κρίνουμε ότι είναι καλός, πηγάζει από το γεγονός ότι δεν θεωρούμε ότι έχει ηθική υπόσταση".
Με αυτή τη νοοτροπία και αυτές τις πεποιθήσεις έχει να κάνει η αδιαφορία αυτών των ανθρώπων στον πόνο τους.
Το λένε κιόλας ευθαρσώς κάποιοι: "Ποιος ο λόγος ύπαρξης του σκύλου, αν δεν χρησιμεύει σε κάτι;
Ελάτε να δούμε μαζί κάποια πράγματα
Ο σκύλος ναι, είναι διαφορετικός. Όμως είναι οικογένεια!
Έτσι δεν λέμε; Στην πλειοψηφία μας τουλάχιστον.
Ως μέλος της οικογένειας λοιπόν, το σωστό και το δίκαιο είναι να του συμπεριφερόμαστε αναλόγως!
Θα επιτρέπαμε ποτέ σε δάσκαλο σήμερα να ακουμπήσει το παιδί μας;
Όχι! Χίλιες φορές όχι!
Τον σκύλο μας γιατί;
Γιατί επιτρέπουμε σε κάποιους να τον βασανίσουν "νομιμοποιώντας" την χρήση βίας;
Αυτό θέλουμε για το σκυλοπαίδι μας; Αυτή την ποιότητα ζωής θέλουμε να του προσφέρουμε;
Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει και μας έπεισαν ότι αυτός είναι ο σωστός;
Υπάρχουν όμως θεωρώ δύο πράγματα καίριας σημασίας, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.
Πρώτον:
Οι τσαμπουκάδες και οι τραμπουκισμοί δεν διδάσκουν.
Ξεκάθαρα.
Αυτό που κάνουν, είναι να φοβίζουν και να επιβάλλουν.
Να κλονίζουν ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη, να υπονομεύουν την σχέση και να πληγώνουν! Πρώτα, την ψυχή!
Και δεν έχουν θέση πουθενά. Πόσο μάλλον στην μάθηση... Τώρα πια...
Η μάθηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι βασανιστήριο.
Δεν μαθαίνει με την βία. Εξαναγκάζεται να συμμορφωθεί, παραδίνεται από φόβο και πόνο.
Αποδεδειγμένα η αυστηρή πειθαρχία που βασίζεται στη βία για να "φτιάξουν" σκύλους "υπόδειγμα", είναι εντελώς περιττή.
Είμαστε πιο σωματώδεις, πιο δυνατοί και αποφασίζουμε για ότι τον αφορά.
Είναι και επικίνδυνη!
Οτιδήποτε γίνεται βίαια, είναι καταδικασμένο και είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε προβλήματα πολλά και μεγάλα.
Η βία το μόνο που διδάσκει, μιμείται, αναπαράγει, είναι τον εαυτό της!
Και γκρεμίζει! Τα πάντα...
Μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει για το αντίθετο.
Γιατί τότε, παραμερίζεται κάθε λογική, κάθε ηθική, αλλά και κάθε επιστημονική γνώση και θα πρέπει να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων τόσες μελέτες και έρευνες.
Όποιος χρησιμοποιεί την δύναμή του για να επιβληθεί σε μαθητή του, απέχει παρασάγγας από την ιδέα του δασκάλου.
Και τότε, πρέπει ή να αλλάξει επάγγελμα ή να αλλάξει τον τρόπο που το εξασκεί.
Ο ρόλος του εκπαιδευτή- δασκάλου είναι να δώσει τα εφόδια μάθησης και να προσπαθήσει να εμπνεύσει και να καλλιεργήσει πράγματα στον κηδεμόνα. Μετά την σκυτάλη την παίρνει εκείνος. Καθοδηγεί και είναι κοντά, όπου και για όσο χρειάζεται και όχι μόνο τον μήνα - 2μηνο της "στρατιωτικής εκπαίδευσης".
Η δίκαιη και ηθική εκπαίδευση, επιλέγει τον σεβασμό και όχι τον φόβο.
Επιλέγει την γνώση που είναι βασισμένη στην επιστήμη και όχι την βία.
Επιδιώκει την επικοινωνία και όχι την υπακοή και την επιβολή.
Θέλει τον εκπαιδευτή δάσκαλο και όχι βασανιστή.
Θέλει τον σκύλο μαθητή και όχι στρατιώτη. Έναν μαθητή που να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, με ελευθερίες. Να μπορεί να έχει επιλογές, προτιμήσεις, επιθυμίες, αυθορμητισμό. Να μπορεί να έχει δικαίωμα σε όλα αυτά.
Θέλει τον άνθρωπο κηδεμόνα-γονιό και όχι αρχηγό κι αφέντη. Έναν γονιό που θα νοιάζεται για το τι θέλει και πως νιώθει το σκυλοπαίδι του και όχι μόνο να το "φέρει στα μέτρα του".
Έχει στόχο την ειρηνική συμβίωση και όχι τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο.
Αυτά παράγουν μάθηση, συνεργασία, σύνδεση, επικοινωνία! Φτιάχνουν σωστές σχέσεις και χαρούμενους, ήρεμους, ασφαλείς και ισορροπημένους μαθητές.
Όσο καλύτερη είναι η επικοινωνία και η σύνδεση, τόσο λιγότερο χρειάζεται να εξηγούμε και να προσπαθούμε για οτιδήποτε.
Δεύτερον:
Ο σκύλος μπορεί να είναι διαφορετικός, έχει όμως συναισθήματα.
Νιώθει!
Είναι απολύτως σίγουρο και αποδεδειγμένο.
Έχουμε αμφιβολία γι’ αυτό όσοι έχουμε σκύλο; Θεωρώ πως όχι.
Και η επιστήμη το βεβαιώνει. Έχει ικανότητες συναισθηματικές, ηθικές, γνωστικές. Διαφορετικές από κάποιες δικές μας, αλλά έχει. Όσο κι αν ξενίζει κάποιους.
Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε και να το δεχθούμε κάποτε, όλοι.
Ο Άγγλος φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ, το θέτει πολύ σωστά.
"Το ερώτημα δεν είναι, αν έχουν λογική…Ούτε αν μιλούν… Αλλά αν υποφέρουν;"
Ο σκύλος υποφέρει! Στον πόνο, στον φόβο, στη σκλαβια.
Όπως κι εμείς...
Και δεν έχουμε κανένα ελαφρυντικό, όταν τον βασανίζουμε και δεν υπολογίζουμε όσα νιώθει.
Ας κάνουμε λοιπόν, την εξής απλή ερώτηση στον εαυτό μας:
"Εγώ θα ήθελα κάποιος πιο δυνατός από εμένα να μου κάνει κάτι τέτοιο;
Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά... Κι εγώ να είμαι στο έλεός του; Να μην μπορώ να αντιδράσω;
Και μετά ας αποφασίσουμε.
Με την καρδιά! Αυτή ξέρει... Και δεν κάνει ποτέ λάθος!
Και μην επιτρέψουμε σε κανέναν να ακουμπήσει τον σκύλο μας και να τον πονέσει, να τον φοβίσει, να τον καταπιέσει.
Ας επιλέξουμε να είμαστε ο δίκαιος και συμπονετικός γονιός και όχι ο αρχηγός μιας αγέλης, που υπάρχει μόνο στο μυαλό κάποιων...
Και να μιλάμε...
Όλοι μας φτιάχνουμε πολιτισμό!
Ο καθένας μας που γνωρίζει, έχει χρέος να μιλάει, να αντιδρά.
Κυρίως, όποιος έμαθε, αφού πρώτα έπαθε...
Ο σοφός λαός λέει: "Ρώτα τον παθό κι όχι τον γιατρό".
Μπορεί μιλώντας, να γλυτώσουμε έναν σκύλο από άσκοπη και άδικη ταλαιπωρία.
Μην το θεωρούμε λίγο. Είναι πολύ!
Είναι μια νίκη!
Γιατί είναι ένα πλάσμα λιγότερο, σε αυτή την μεγάλη και μαύρη λίστα των κακοποιημένων σκύλων.
Αν σπάσουμε την σιωπή μας, θα σπάσει κάποτε αυτό το απόστημα της βίας.
Κανένας παρατηρητής δεν άλλαξε τον κόσμο.
Θυμάμαι ένα περιστατικό βίας καταμεσής του δρόμου.
Είμαι με το αυτοκίνητο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, σε ώρα αιχμής με πολλή κίνηση , πηγαίναμε σημειωτόν, όταν δεξιά βλέπω κάποιον να έχει πιάσει τον σκύλο από το λουρί, να τον έχει κρεμάσει από τον λαιμό και να τον βαράει. Ο σκύλος κατατρομαγμένος προσπαθούσε μάταια να απεγκλωβιστεί.
Βάζω μια φωνή και προσπαθώ να πιάσω άκρη. Αδύνατον όμως να σταματήσω. Ακολουθούσαν πολλά αυτοκίνητα, όπου οι οδηγοί άρχισαν να κορνάρουν.
Σταματώ εντέλει αρκετά πιο κάτω και τρέχω προς τα πίσω. Άφαντος...
Ρωτάω κάποιον που περίμενε στη στάση και μου λέει, μόλις έφυγε.
Πόση ώρα είστε εδώ; Τι συνέβη; τον ρωτάω
"Έχω αρκετή, περιμένω το λεωφορείο. Μάλλον τον εκπαίδευε και έδειχνε στο αφεντικό πως να το κάνει." Η απάντησή του
Και δεν του είπατε τίποτα; Κανένας; (συνεχίζω εγώ).
Σιωπή...
Το σοκαριστικό δεν ήταν μόνο το θέαμα. Αλλά και το ότι περνούσαν από εκεί πάρα πολλοί άνθρωποι και δεν βρέθηκε ούτε ένας, ούτε ένας όμως, που να του πει: «Τι κάνεις εκεί;»
Ο Μάνος Χατζηδάκης είχε πει: "Αν βλέπεις το τέρας και δεν τρομάζεις, να ανησυχείς γιατί ίσως, έχεις αρχίσει να του μοιάζεις".
Κάποιοι προσπερνούσαν και κάποιοι άλλοι, στέκονταν παρατηρητές.
Είπε (ή κατάλαβαν;) ότι τον εκπαιδεύει και το δέχθηκαν;
Την κακοποίηση δεν την είδε κανείς; Την είδαν και την προσπέρασαν;
Σε αυτή την κοινωνία, ζούμε;
Αραγε αυτή την κοινωνία θέλουμε να αφήσουμε και στα παιδιά μας;
Αυτή που κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της στη βία;
Κάπου είχα διαβάσει (το έχω αναφέρει πάλι) δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει, το εξής:
"Αν οι μελλοντικές γενιές κοιτάξουν πίσω και δουν πως αντιμετωπίζαμε τα ζώα, θα τρομοκρατούν"
Μην δίνουμε δύναμη σε όσους βασανίζουν αθώα πλάσματα
Όταν γνωρίζουμε τέτοιες καταστάσεις και δεν μιλάμε, δεν αντιδράμε, γινόμαστε συνυπεύθυνοι.
Διαιωνίζουμε αυτές τις πράξεις και αυξάνουμε την δύναμη αυτών που τις διαπράττουν.
Διαιωνίζουμε την βία και αυτό το μόρφωμα που το ονομάζουν εκπαίδευση και την ντροπιάζουν.
Αμαυρώνοντας έτσι τον πολιτισμό!
Γιατί είναι οδυνηρό, είναι τραγικό, πίσω από ένα τόσο σπουδαίο λειτούργημα να υπάρχει τόσο σκοτάδι.
Στο όνομα της εκπαίδευσης, αλλά και στον βωμό του χρήματος, της εξουσίας, της φήμης, του εγωισμού και της ημιμάθειας, εκεί έξω αυτήν την στιγμή και κάθε μέρα, κάποιοι βασανίζουν αθώα πλάσματα.
Και δημιουργούν, αναρίθμητους σκύλους θύματα σε όλο τον κόσμο!
Κι αυτό, είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα.
Ήλπιζα με τα χρόνια και όσο ο κόσμος εξελίσσεται, ότι θα λιγοστεύει.
Δυστυχώς γιγαντώνεται! Αυτό βλέπω εγώ.
Η βία μεταδίδεται και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Και είναι πολύ ανησυχητική η αποσιώπησή της.
"Θα ‘θελα πλέον να πω ανοιχτά, ότι απεχθάνομαι, την κάθε, όποιου και να 'ναι, βία". (Τίτος Πατρίκιος)
Η δραματική αλήθεια αναρίθμητων σκύλων
Ένιωσα την ηθική υποχρέωση να κάνω γνωστή την δραματική αλήθεια που βιώνω κοντά σε αμέτρητους σκύλους. Χρόνια τώρα...
Αυτή που βλέπω στο βλέμμα και στις συμπεριφορές τους.
Κι αυτή την αλήθεια, δεν μπορεί να την διαψεύσει κανείς!
Έγινε και η δική μου αλήθεια...
Μπορεί να είναι εντελώς ασήμαντη, αδιάφορη και άχρηστη.
Και ενοχλητική για κάποιους...
Μπορεί και πολύ συναισθηματική για κάποιους άλλους.
Μα δεν θα είχε αξία για μένα αυτή η μακρόχρονη διαδρομή μου κοντά τους, αν δεν άκουγα την καρδιά μου, το ένστικτό μου, την φωνή μέσα μου.
Πιστεύω, πως η γνώση χωρίς καρδιά, δεν μπορεί να οδηγήσει σωστά.
Το γράφει τόσο ωραία η ποιήτρια και εκπαιδευτικός Έλενα Αράπη: "Νομίζεις ότι είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος; Ότι αρκεί και μόνο ένας παραγεμισμένος εγκέφαλος να σε κάνει ψυχής αγωγό; Πρέπει να 'χεις όχι μόνο πληθώρα γνώσεων - ειλικρινά είναι το ελάχιστο εφόδιο- μα πληθώρα αγάπης".
Όταν ξεκίνησα αυτό το υπέροχο -αλλά και επίπονο τελικά - ταξίδι της εκπαίδευσης, είχα μόνο κίνητρο την αγάπη μου για τους σκύλους (και όλα τα ζώα) και μοναδικό σκοπό μου (όνειρο ζωής) να μπορέσω να τους βοηθήσω με τις γνώσεις, την εμπειρία αποκτούσα μέρα με τη μέρα και κυρίως με σεβασμό, να ζουν ήρεμοι, χαρούμενοι και ελεύθεροι στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους.
Μεγαλύτεροι και σοφότεροι δάσκαλοί μου; Οι ίδιοι οι σκύλοι!!
Πάντα θα το αναφέρω. Αυτοί με οδηγούσαν... Κάθε φορά...
Αυτοί είναι για μένα το βαρόμετρο!
Λέω συχνά, πως θα αρχίσω να ανησυχώ (ότι κάτι δεν κάνω καλά), την ημέρα εκείνη που θα με βλέπουν και δεν θα κάνουν σαν τρελοί από την χαρά τους.
Η πιο μεγάλη μου ανταμοιβή είναι αυτή!
Όλα αυτά τα χρόνια, παλεύω για την ηθική και δίκαιη αντιμετώπισή τους, προσπαθώντας να ισορροπήσω, μεταξύ ενός άνισου και διαρκή αγώνα και μιας πιο ήρεμης ψυχής.
Και πιστεύω, ότι η προσπάθεια να τα μοιραστώ όλ' αυτά, πραγματικά αξίζει τον κόπο. Και νιώθω καλά με αυτό.
Ο Πορτογάλος συγγραφέας και ποιητής Ζοζέ Σαραμάγκου είχε πει, πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην ανεχθούμε τον κόσμο που έχουμε τώρα.
Κι εγώ ρωτάω:
Η βία στην εκπαίδευση των σκύλων, είναι ένας από τους πολλούς λόγους;
Η απάντηση δική σας...
**Θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο στον Καίσαρα!
Αλλά και σε όλους τους σκύλους που βασανίζονται καθημερινά για να εκπαιδευτούν...
(Σύντομα θα ακολουθήσει και ηχογράφηση του κειμένου)