SmartDogs.gr

Χιλιάδες αδέσποτα υποφέρουν και πεθαίνουν άδικα στους δρόμους!
Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να έχουν ένα σπίτι και μια ζωή που τους αξίζει...

Ο Ελευθερωτής - Τι θα πει σκλαβιά (του Π.Νιρβάνα)

-Φλώρια,καρδερίνες,φλώριααα!
―Πόσο τις δίνεις, βρε παιδί, τις καρδερίνες;
―Τρεις δραχμές, μπάρμπα. Τρεις δραχμές και μ’ εγγύηση. Πάρε, αφέντη, να σε ξυπνά το πρωί.
―Δεν κάνει δυο δραχμές;
―Αν θέλεις να πάρεις τη βραχνιασμένη...

Ο μεσόκοπος άνθρωπος με τα ξενικά ρούχα, κάποιος πρόσφυγας από εκείνους, που πλημμύριζαν το πειραιώτικο λιμάνι, έβγαλε το κομπόδεμα από το ζωνάρι του, έδωσε ένα δίδραχμο στο παιδί και πήρε στα χέρια του την καρδερίνα.
Την κράτησε λιγάκι ελαφρά στα δάχτυλά του, την χάιδεψε πονετικά και την κοίταξε καλά-καλά, φέρνοντας το ανήσυχο κεφαλάκι της μπροστά στα μάτια του, σα να ήθελε να της πει κάποιο γλυκό λόγο. Ύστερα, τινάζοντάς την ελεύθερη πάνω στην παλάμη του, την άφησε να πετάξει, κάνοντας τάχα πως του είχε ξεφύγει από τα χέρια του:
― Βρε, το αφιλότιμο το πετούμενο! Tο είδες εκεί!

Από μέσα του όμως, φαινόταν καταχαρούμενος ο παράξενος εκείνος άνθρωπος. Θα μπορούσε να ορκιστεί κανείς, πως αυτό που έγινε, δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ο ξένος, χωρίς άλλο, είχε αγοράσει το πουλί, για να του χαρίσει την ελευθερία του. Αν προσπαθούσε να κρύψει το σκοπό του, το έκαμε ίσως από ευγένεια. Και θα μπορούσε να ορκιστεί κανείς ακόμη, πως έτσι ήταν το πράγμα, αν τον έβλεπε με τι λαχτάρα ακολουθούσε το φτερούγισμα της καρδερίνας στον αέρα. Ένα φτερούγισμα τρελό, με μουδιασμένα φτερά, που την έφερε στο κατάρτι ενός καϊκιού, σαστισμένη ακόμη από την ξαφνική χαρά της.
― Βρε, το αφιλότιμο το πετούμενο, πως μου ξέφυγε!
Από μέσα του όμως, έλεγε χωρίς άλλο ο γεροντάκος:
― Κάνε τη δουλειά σου πουλάκι μου και μη σε μέλει.

Δυο μορτάκια, που έκαναν το βαρκάρη εκεί δίπλα, πήδησαν αμέσως μέσα στο καΐκι:
― Να το, να το, πάνω στο πανί ακούμπησε, είπε το ένα.
― Πέτα το σακάκι σου, να το ρίξεις κάτω. Δε βλέπεις, πως είναι μουδιασμένο; απάντησε το άλλο.

Ο ελευθερωτής δεν μπόρεσε να κρυφτεί πια. Όρμησε άγριος στην άκρη του μόλου και φώναξε, κουνώντας το μπαστούνι κατά το καΐκι.
― Κάτω, παλιόπαιδα! Δικό σας είναι το πουλί; Εγώ το αγόρασα, εγώ θέλησα και το άφησα. Ορίστε μας! Κάτω γρήγορα, γιατί θα σας σπάσω τα παΐδιασας.
Και μόνον όταν είδε το πουλί να τινάζει τις φτερουγίτσες του και να σκίζει χαρούμενο τον αέρα, μονάχα τότε πήρε το δρόμο του, μουρμουρίζοντας:
― Μα βέβαια, μέσα στην ελευθερία γεννήθηκαν! Που να ξέρουν τι θα πει σκλαβιά!...

***Αφιερωμένο, σε όσους σκλαβώνουν οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα, γιατί έτσι τους αρέσει, χωρίς να τους νοιάζει το πόσο μπορεί να υποφέρει και κυρίως, χωρίς να τους έχει δώσει κανείς αυτό το δικαίωμα! (Ελένη Κασπίρη)

Με πόση ευκολία γυρνάμε την πλάτη;

Θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις ή μάλλον πεποιθήσεις μου περί φιλοζωίας, αν και θεωρώ βέβαια, πως τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται, όταν αντικρίζω κάποια ζωάκια…

Το μόνο σίγουρο είναι, πως στις μέρες μας είναι πολλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά , είτε αυτά είναι οικονομικά, είτε προσωπικά κλπ και ίσως το να ασχοληθούμε με άλλα θέματα ,πέρα και πάνω απ’ τα δικά μας, φαίνεται, αν όχι ανούσιο τουλάχιστον άσκοπο ή χαμηλότερης σημασίας.
Η αλήθεια είναι, πως αν το σκεφτείς επιφανειακά, έτσι είναι. Ωστόσο, αν αναρωτηθούμε όλοι λίγο παραπάνω, ίσως βρεθούμε μπροστά σε μια αλήθεια:
Πως τίποτα, δεν έχει περισσότερη σημασία από τη ζωή και δεν εννοώ μόνο την ανθρώπινη!
Είναι προσωπική μας επιλογή το αν βοηθάμε ή όχι μερικά πλάσματα που έχουν την ανάγκη μας και φυσικά σεβαστό το γεγονός, ότι πολλοί ή μάλλον οι περισσότεροι άνθρωποι, επιλέγουν να απέχουν από τέτοιου είδους δραστηριότητες.
Θέλω όμως να επισημάνω, πως το να περνάμε στο άλλο άκρο, όπως η κακοποίηση αβοήθητων ζωών, οφείλεται στην έλλειψη συνείδησης και ηθικών αξιών …

Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα μου, όταν βρίσκομαι μπροστά σε ένα αβοήθητο ζωάκι, που το μόνο που ζητάει είναι λίγο φαγητό και νερό. Εκείνη την ώρα, βλέπω πόση δύναμη έχω ως άνθρωπος, εφόσον μια ζωή εξαρτάται από τα δικά μου χέρια και την δική μου «καλή θέληση».
Είναι τραγικό, πως κάποια τόσο γλυκά πλασματάκια φθάνουν στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης και το τραγικότερο όλων, πως εμείς είμαστε υπαίτιοι για το θάνατο αθώων ψυχών!
Το ερώτημα δεν είναι, πως καταντούν να ζουν σε άθλιες συνθήκες αυτά, αλλά πως οι άνθρωποι κατάντησαν να είναι τόσο απάνθρωποι;

Φθάνοντας στο τέλος, θα ήταν σκόπιμο όσοι αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας σε αυτό το κείμενο, να υποβάλετε στον εαυτό σας δυο ερωτήσεις :
1. Πόσες είναι οι διαφορές μας με τα ζώα και πόσες οι ομοιότητες ;
2. Αν ο ύπνος σας τα βράδια είναι καλύτερος και πιο ήσυχος, όταν έχετε προσφέρει την βοήθεια σας απλόχερα, σε όποιον την έχει πραγματικά ανάγκη;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, όταν πέφτω πάνω σε δυο θλιμμένα μάτια τόσο πονεμένα και απογοητευμένα, πως είναι δυνατόν ορισμένοι, να έχουν τη δύναμη να παίρνουν με μεγάλη ευκολία τα μάτια τους από πάνω τους και να τους γυρνούν τη πλάτη;
Απλά κρίμα…

Βίκυ Πανταζάτου