Η χελιδονοφωλιά
Η χελιδονοφωλιά
Ένα Κυριακάτικο πρωί βρέθηκα στο πατρικό μου και όταν βγήκα στην αυλή, το βλέμμα μου έπεσε σε μια χελιδονοφωλιά!
Άρχισα να παρατηρώ για αρκετή ώρα, ένα ζευγάρι χελιδονιών που τάιζαν τα μωρά τους!
Εικόνα άρρηκτα δεμένη με την παιδική μου ηλικία.
Και μου ξύπνησαν μνήμες …
Θυμάμαι τα χελιδόνια να έρχονται την Άνοιξη, να πηγαινοέρχονται ασταμάτητα, φέρνοντας υλικά για να χτίζουν τη φωλιά τους στη στέγη του σπιτιού μας! Αργότερα να πηγαινοέρχονται για να φέρουν τροφή στα μωρά τους!
Κι εκείνα πεινασμένα, να περιμένουν με το στοματάκι τους ανοιχτό…
Θυμάμαι τη μητέρα μου να μας λέει, πως ήταν ευλογία που έχτιζαν τη φωλιά τους κάτω από τη στέγη του σπιτιού μας!
Αντιμετώπιζε με σεβασμό αυτά τα υπέροχα και αξιοθαύμαστα πουλιά και ένιωθε τυχερή, που κι αυτή τη χρονιά μας έκαναν την τιμή να έλθουν στο σπίτι μας!
Κι εγώ, μικρό παιδάκι τότε, θαύμαζα το μοναδικό ταλέντο τους στο χτίσιμο του σπιτιού τους και με συγκινούσε, το πόσο ακούραστα και με απέραντη τρυφερότητα και στοργή φρόντιζαν τα μωρά τους.
Τράβηξα ένα βιντεάκι εκείνη τη μέρα και θέλω να το αφιερώσω, μαζί με τις δικές μου θύμησες , σε όλους αυτούς που συνηθίζουν να καταστρέφουν τις φωλιές τους, σκοτώνοντας τα νεογέννητα, γιατί τους «βρομίζουν» τις αυλές…
Και σε όλους εκείνους, που τα σκοτώνουν για να σπάσουν πλάκα…
Ελένη Κασπίρη