η Δική σας Άποψη

Η βία εξαναγκάζει τα σκυλιά να είναι υπάκουα από φόβο, ενώ ο θετικός τρόπος τα διδάσκει

Τα σκυλιά που εκπαιδεύονται με βία, δεν είναι υπάκουα, φοβισμένα είναι! Αναγκάζονται να υπακούσουν για να μην πονέσουν και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να απαντήσουν με βία κάποια στιγμή!
Όταν εκπαιδεύονται με θετικό τρόπο, κάνουν ότι τους ζητάμε γιατί το θέλουν, γιατί μας σέβονται και γιατί θέλουν να μας ευχαριστήσουν!

Γράφει ο Διονύσης Βαλιανάτος

Με τη σειρά μου κι εγώ, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου σχετικά με τα αποτελέσματα που έχει η θετική εκπαίδευση στα ζωάκια μας.

Για 13 χρόνια ζούσαμε με ένα καταπληκτικό, περήφανο και πανέμορφο Γερμανικό ποιμενικό το Ραμόν, που τώρα δυστυχώς λόγω ηλικίας, δεν είναι πια μαζί μας, αλλά θα είναι για πάντα στη σκέψη μας και στις καρδιές μας!!
Είχα λοιπόν την εμπειρία της παραδοσιακής εκπαίδευσης, (όπου χρησιμοποιούν βία), δυστυχώς πρώτα για το Ραμόν και μετά για εμένα!
Αυτήν γνώριζα τότε και νόμιζα, ότι έτσι έπρεπε να γίνει....

Όμως, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το σκυλί να ακούει τις εντολές και να συμπεριφέρεται "σωστά" μόνο όταν φορούσε τον πνίχτη και αυτό ήταν φυσιολογικό, αφού ότι έκανε, δεν το έκανε γιατί του άρεσε ή γιατί ήθελε να μ' ευχαριστήσει ή να κερδίσει κάτι, το έκανε μόνο και μόνο για να αποφύγει τον πόνο γιατί τον εξανάγκαζα και του το επέβαλα δυστυχώς με βία!
Αυτό είχε σαν συνέπεια, κάποιες φορές να μου βγάζει δικαιολογημένα επιθετικότητα!
Γιατί η βία, μόνο βία μπορεί να φέρει!

Όταν ο Ραμόν έφυγε από την ζωή μας, μετά από κάποιους μήνες θέλαμε και εγώ, αλλά και η εννιάχρονη κόρη μου ν' αποκτήσουμε πάλι ένα σκυλάκι, αφού δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς αυτή την όμορφη παρέα.
Τότε βρέθηκε μπροστά μας ένας όμορφος τσοπανάκος ο Μπρούνο ενός έτους περίπου, από μια φιλοζωική, αφού έτσι και αλλιώς θέλαμε να υιοθετήσουμε και όχι να αγοράσουμε ένα σκυλάκι.
Ήταν όμορφος, αλλά πολύ φοβισμένος! Φοβόταν τα πάντα!
Δυνατούς ήχους, ανθρώπους που μιλούσαν με λίγο παραπάνω ένταση, απότομες κινήσεις, αυτοκίνητα που περνούσαν κοντά μας!
Το αποτέλεσμα ήταν να μην θέλει να βγαίνει ούτε βόλτα, γιατί προτιμούσε την ασφάλεια του σπιτιού.
Στο σπίτι φοβόταν ακόμα και τη σκούπα (όχι την ηλεκτρική). Αυτά, το πιθανότερο να έχουν να κάνουν με τη χρήση βίας στο παρελθόν, πριν τον πάρουμε εμείς, είτε με φωνές, είτε με ξύλο κλπ

Εμπιστευόταν μόνο εμάς, αλλά και πάλι ήταν επιφυλακτικός!
Τότε κατάλαβα, ότι χρειαζόταν βοήθεια, όχι μόνο από εμάς, αλλά και από έναν επαγγελματία Θετικό εκπαιδευτή.
Έτσι άρχισα να διαβάζω πολύ για τη Θετική εκπαίδευση και κατάλαβα, ότι αυτός ο τρόπος αρμόζει στα ζωάκια!
Να επιβραβεύουμε την σωστή συμπεριφορά τους και να διορθώνουμε τις ανεπιθύμητες, χωρίς όμως τη χρήση βίας, όπως πνίχτη και άλλα παρόμοια.
Τέτοια μέσα, εξαναγκάζουν τα ζώα να κάνουν ότι εμείς θέλουμε και τα ταλαιπωρούν πολύ!
Σκοπός είναι να το κάνουν γιατί τα ίδια το θέλουν, γιατί μας σέβονται και γιατί τους αρέσει να μας ευχαριστούν με τις πράξεις τους.

Τότε άρχισα την αναζήτηση ενός θετικού εκπαιδευτή.
Ήρθα σε επαφή με τρεις διαφορετικούς, όπου οι δυο πρώτοι δήλωναν θετικοί, αλλά δεν ήταν. Το λέω αυτό, γιατί και οι δυο στην ερώτηση μου, αν κάνουν χρήση πνίχτη, μου απάντησαν, ότι ο πνίχτης είναι εργαλείο διόρθωσης συμπεριφοράς και αν ξέρεις να το χειριστείς δεν είναι επώδυνο.
Μετά από αυτή την απάντηση, καταλαβαίνετε ότι μόνο θετικοί δεν ήταν και εγώ, δεν ήθελα ο Μπρούνο να περάσει, ότι και ο Ραμόν!

Το τρίτο ραντεβού ήταν με την Ελένη Κασπίρη. Μας κέρδισε όλους από την πρώτη στιγμή, από τον τρόπο που μιλούσε για τα σκυλιά, την αγάπη της προς αυτά και την ηρεμία της που την μετέδωσε και σ' εμάς!
Ο τρόπος που μας εξήγησε ότι ακολουθεί, ήταν αυτός που θέλαμε κι έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινήσαμε τα μαθήματα.
Ο Μπρούνο την εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή!
Στα μαθήματα η Ελένη μας ήθελε όλους εκεί. Εμένα, την εννιάχρονη κόρη μας (όπου είναι και η καλύτερη μαθήτρια) και τη γυναίκα μου, που παρ΄ότι αγαπάει τα ζώα, δεν είχε ιδιαίτερη εξοικείωση μαζί τους.
Και λέω είχε, γιατί η Ελένη κατάφερε με τον τρόπο της να μας αλλάξει όλους και να μας κάνει να αγαπήσουμε τα ζώα, 10 φορές παραπάνω από ότι τ' αγαπούσαμε!

Έτσι ήμασταν όλοι εκεί και εκπαιδευόμασταν μαζί με το Μπρούνο! Και αυτό είναι το πιο σημαντικό, γιατί εμείς πρέπει να γνωρίζουμε πράγματα, να καταλαβαίνουμε τι θέλει να μας πει μέσα από τη γλώσσα του σώματος και τα σήματα ηρεμίας και να χειριζόμαστε ανάλογα την κατάσταση.
Ωστόσο η Ελένη, μας έλυνε ότι απορία είχε ο καθένας μας, έτσι κι αλλιώς εμείς έπρεπε να γνωρίζουμε, αφού μαζί μας θα ζούσε ο σκύλος.
Όποτε χρειάστηκε να την ρωτήσουμε κάτι, ακόμα και από το τηλέφωνο μας βοηθούσε πάντα με μεγάλη χαρά.

Τώρα ο Μπρούνο μέσα από την βασική θετική εκπαίδευση και την επίλυση συμπεριφορών σε σχέση με τις φοβίες που είχε, είναι πια ένας ήρεμος, χαρούμενος, γεμάτος ενέργεια και όρεξη για ζωή σκύλος, όπου η συμβίωση μαζί του είναι απόλαυση!
Κι αυτό το χρωστάμε όλοι μας, αλλά κυρίως ο Μπρούνο στην Ελένη και την ευχαριστούμε πολύ!
Είμαστε τυχεροί που γνωρίσαμε αυτή την εξαίρετη εκπαιδεύτρια, αλλά κυρίως άνθρωπο και πλέον φίλη για εμάς και το Μπρούνο!!

Κατηγορία: 

Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο

Γεια σας

Με λένε Ντόβα Χαρά και το επάγγελμά μου είναι κλινική ψυχολόγος.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, την προσωπική εμπειρία που είχα με ένα κατοικίδιο που χάρισαν στο σύντροφό μου.

Τον λένε Βίκτωρα, είναι Ελληνικός ποιμενικός και τώρα είναι τριών χρόνων. Του τον έδωσαν έξι μηνών, γιατί είχε μεγαλώσει πολύ και είχαν πρόβλημα στην πολυκατοικία που έμεναν.
Ο σύντροφος μου τον πήρε με μεγάλη χαρά, άλλα χωρίς να ξέρει τις εμπειρίες του μέχρι την στιγμή που του τον έδωσαν.
Ο Βίκτωρας ήταν πολύ σκληρός στο παιχνίδι και όσο δάγκωνε κι έκανε πάρα πολλές ζημιές, ο σύντροφος μου τον χτύπαγε για να του σπάσει τον τσαμπουκά, όπως έλεγε…
Προσπαθούσα να του εξηγήσω, ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, άλλα δε με άκουγε.

Και το πρώτο κρούσμα ήρθε!
Ένας φίλος του ήρθε για επίσκεψη στο σπίτι και με το που άνοιξε την πόρτα της αυλής, του επιτέθηκε. Μέχρι να κατέβουμε κάτω να τον πάρουμε από τα δόντια του, τον τραυμάτισε με αποτέλεσμα να κάνει τέσσερα ράμματα στο πόδι του.
Αυτά ήταν τ’ αποτελέσματα από την άσχημη συμπεριφορά του συντρόφου μου! Έκανε βίαιο το σκυλί, γιατί βία του δίδασκε!
Ότι και να του έλεγα, όσο και να προσπαθούσα να τον πείσω να πάμε σ΄ έναν εκπαιδευτή, να μας δείξει πως πρέπει να του φερόμαστε για να είναι καλά κι εκείνος κι εμείς, δεν άκουγε τίποτα.

Κι έτσι περάσαμε στο επόμενο και πιο τραγικό λάθος! Τον έδεσε με μια αλυσίδα στην αυλή!
Αυτό πλέον έπνιγε και μένα, δεν το άντεχα, άλλα ότι και να του έλεγα, δεν άλλαζε τίποτα.
Έτσι κι εγώ, μόλις έφευγε για τη δουλειά και ήμουν σπίτι, τον έλυνα κρυφά.
Κι ένα πρωί μόλις έφυγε, τον έλυσα και τον άφησα να παίξει, έκανε τις βόλτες του και μετά πήγε κι έκατσε κοντά στην αλυσίδα του. Αλλά χωρίς να την περιμένω, ήρθε για επίσκεψη μια θεία του συντρόφου μου. Εκείνη νόμιζε ότι είναι δεμένος, εγώ δεν την άκουσα και όπως καταλαβαίνετε, είχαμε το επόμενο κρούσμα! Την έχει βάλει κάτω και τη δάγκωνε!

Τότε η οικογένεια αποφάσισε να κάνει ευθανασία στο Βίκτωρα, γιατί ήταν πια πολύ επικίνδυνος!
Χωρίς να σκεφτούν ούτε ένα λεπτό, ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς τους!
Έπρεπε λοιπόν να κάνω κάτι άμεσα, γιατί όσο κι αν του εξηγούσα, ότι ο Βίκτωρας είναι δημιούργημά του, ήταν περιττό γιατί είχε πάρει την απόφαση του...
Τον απείλησα, ότι θα τον πάρω και θα φύγω, αν δεν μου δώσει μια ευκαιρία να του αποδείξω, ότι το σκυλί κάνει στους ανθρώπους, ότι κάνει κι εκείνος σ΄αυτό.
Είχα μόνο μια ευκαιρία… και εκείνος να καταλάβει, αλλά και ο Βίκτωρας να είναι καλά και ασφαλής.
Έτσι, έψαξα και βρήκα την Κυρία Κασπίρη Ελένη, της εξήγησα τι μου συμβαίνει και εκείνη με μεγάλη χαρά δέχτηκε να με βοηθήσει, για να καταλάβει ο σύντροφος μου τα λάθη που είχε κάνει.

Τώρα πια, ο Βίκτωρας δέχεται όλο τον κόσμο, είναι ελεύθερος και πολύ φιλικός! Σα να είναι άλλος σκύλος!
Χωρίς ξύλο και με το σωστό πια τρόπο, δεν άργησε να φανεί το αποτέλεσμα!

Θέλησα να μοιραστώ την εμπειρία μου και να πω, ότι η βία παράγει βία! Και τα κατοικίδιά μας, όπως ακριβώς και τα παιδιά, κάνουν ότι κάνουμε κι εμείς,.
Αν λοιπόν βρεθείτε στην ίδια θέση, ζητήστε βοήθεια για να μπορείτε να χαίρεστε τα κατοικίδια σας, αλλά κι αυτά να είναι χαρούμενα κοντά σας!

Με εκτίμηση και απόλυτο σεβασμό, στον άνθρωπο που με βοήθησε, για να μπορέσω να βοηθήσω ένα πλασματάκι να είναι καλά κοντά μας!

Χαρά Ντόβα
Κλινική Ψυχολόγος

Κατηγορία: 
Σκύλος: 

Γράμμα από μια μικρή μου μαθήτρια

Το γράμμα της Λαίδης

Γεια σας
Είμαι μία μικρή μαθήτρια της κ. Ελένης - ίσως η μικρότερη ?!- και θα ήθελα να σας πω δυο λόγια για μένα.
Μμ. ... Καλύτερα πρώτα να σας συστηθώ! Το όνομά μου είναι Λαίδη!
Μάλλον οι νονοί μου, μου έδωσαν το όνομα επειδή μοιάζω στη συνονόματή μου από την ταινία "Η Λαίδη και ο αλήτης ".... Βέβαια η Λαίδη της ταινίας είναι Κόκερ, ενώ εγώ είμαι Cavalier king Charles.
Ζω μαζί με δύο γάτες, τη Λούσι και τη Ζαίρα. Περνάμε πολύ ωραία μαζί, αν εξαιρέσουμε βέβαια τις ώρες που έχω όρεξη για.... σκανταλιές οπότε τους κάνω τη ζωή. .... δύσκολη.
Είμαι μόλις τριών μηνών, γι’ αυτό χωρίς να το θέλω φτιάχνω κάτι λιμνούλες στο πάτωμα και αυτό απ' ότι κατάλαβα δεν αρέσει και τόσο στη μαμά μου. Έτσι ζήτησε τη βοήθεια της κ. Ελένης.
Α!!! Τη λατρεύω την κ. Ελένη!
Με μαθαίνει ένα σωρό κόλπα κι εγώ την ακούω και κάνω ότι μου πει - πολλές φορές και πριν μου το πει καν -γιατί έτσι θα παίξει μαζί μου και θα μου δώσει και λιχουδιές!!!
Έχω να μάθω ακόμα πολλά, και θα τα μάθω, είμαι καλή μαθήτρια και ελπίζω σύντομα να απαλλάξω και τη μαμά μου απ' το σφουγγάρισμα.....!
Αυτά προς το παρόν. Θα τα ξαναπούμε όταν θα έχω νεότερα.

Με φιλικούς χαιρετισμούς
Λαίδη

Κατηγορία: 
Σκύλος: 

Είναι ο φίλος μου ο πιο καλός και δε θέλω να φοβάται, να μ’ αγαπάει θέλω

Είναι ο φίλος μου, ο πιο καλός και δε θέλω να φοβάται, να μ’ αγαπάει θέλω …

Πριν κάμποσο καιρό δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από έναν κύριο που ακουγόταν πολύ αγχωμένος, γιατί αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με το σκύλο του!
Παρ΄ ότι είναι πολύ φιλικός με ανθρώπους και παιδιά, φοβάται τους άλλους σκύλους που συναντά στη βόλτα. Όταν βλέπει άλλο σκύλο, αρχίζει να γαβγίζει και επιτίθεται όταν πλησιάσουν, με συνέπεια να έχει γίνει μαρτύριο η βόλτα και για τους δύο.
Λίγες μέρες μετά, κανονίσαμε μια συνάντηση, όπου μου ανέφερε τα εξής:
«Εγώ ήμουν υπέρ της παραδοσιακής εκπαίδευσης και με αυτό τον τρόπο είχα εκπαιδεύσει παλιότερα και τον προηγούμενο σκύλο μου. Εντάξει, άκουγε από φόβο, αλλά δε με πείραζε» μου είπε.
Τον ρώτησα λοιπόν, τι άλλαξε τώρα και θέλησε να αναζητήσει θετικό τρόπο για τούτο το σκύλο.
«Η 11χρονη κόρη μου ήταν η αιτία, γιατί έψαξε, ρώτησε και έμαθε, πως υπάρχει και καλός τρόπος για να μάθουν οι σκύλοι και τον υποστήριζε με μεγάλη θέρμη.
Άρχισε λοιπόν να εκπαιδεύει το σκύλο μας με επιβράβευση και τα θεαματικά αποτελέσματα με έκαναν να αναθεωρήσω όλα όσα μέχρι χθες πίστευα».

Φούσκωνε από περηφάνια ο κ. Κώστας, όταν τον ρωτούσαν ποιος έμαθε στον σκύλο τους όλ' αυτά που ξέρει.
«Η κόρη μου» απαντούσε με καμάρι και γελούσαν και τα μουστάκια του.
Στη συνέχεια, θέλοντας να εξηγήσει:
«Είδα πως ακούει και το κάνει με χαρά και όχι από φόβο. Μαθαίνει και δουλεύει το μυαλό του, καταλαβαίνει τι του ζητάς και δεν εξαναγκάζεται, δεν αντιδρά μηχανικά στον πόνο μέσω του πνίχτη, του ηλεκτροσόκ ή της κλωτσιάς.. Και σίγουρα είναι πιο δίκαιος για το σκύλο αυτός ο τρόπος, που στην τελική πρέπει να μάθει όσα εγώ θέλω και με εξυπηρετούν.
Η Αγγελική μου έγινε η αφορμή να αλλάξει όλη μου η θεωρία για την εκπαίδευση των σκύλων και γενικότερα η στάση ζωής...
Μετά απ’ αυτό άρχισα να ψάχνω κάποια πράγματα, γιατί πριν δεν είχα ασχοληθεί καθόλου, ακολουθούσα μόνο ότι ήξερα.
Πήγα λοιπόν σε κάποιον «ειδικό» και μου είπε, ότι πολύ σύντομα θα μου τον κάνει αρνάκι…!!!
Έφυγα χωρίς να ρωτήσω περισσότερα και δε με ενδιέφερε να μάθω ακριβώς τον τρόπο. Απ’ όσα ήξερα από τον προηγούμενο σκύλο μου, καταλάβαινα τι θα του κάνει!
Συνέχισα να ψάχνω πράγματα για την εκπαίδευση των σκύλων και μέσω Ίντερνετ. Μια μέρα έπεσα πάνω σε ένα βίντεο, όπου κάποιος φοράει το ηλεκτρικό κολάρο του σκύλου του και δέχεται ηλεκτροσόκ. Δε μπορώ να περιγράψω, πως ένιωσα από το ανατριχιαστικό αυτό θέαμα! Σκέφτηκα: Τι τραβάνε τα καημένα τα σκυλιά με τη διαστροφή του ανθρώπου…!»»

Τα λόγια του κ. Κώστα, μου έδωσαν μεγάλη χαρά!
Και χαίρομαι ιδιαίτερα κάθε φορά που συναντώ ανθρώπους άλλης νοοτροπίας να ενστερνίζονται το φιλικό τρόπο μάθησης για τον σκύλο τους. Άνθρωποι που μέχρι χθες, υποστήριζαν και εφάρμοζαν τρόπους άδικους και βασανιστικούς και μεθόδους που είναι πλέον αναχρονιστικές.
Μα πιο πολύ με συγκίνησε το γεγονός, ότι η παιδική αθωότητα και ευαισθησία της Αγγελικής, έδωσε ένα πολύ καλό μάθημα στον πατέρα! Η μικρούλα δε γνώριζε, αλλά η αγνή ψυχούλα της δεν άντεχε να βασανιστεί ο σκυλάκος της και όσο περνούσε από το χέρι της δεν θα το άφηνε να συμβεί!

Μιλώντας μαζί της όταν συναντηθήκαμε, μου τόνισε:
«Τον αγαπάω πολύ τον σκύλο μου και δε θέλω να τον βασανίσουν με κανένα τρόπο! Ούτε θέλω να φοβάται, να μ' αγαπάει θέλω … Έψαξα και ξέρω, πως μόνο με το καλό μπορεί να μάθει, γιατί οι άλλοι τρόποι τον αναγκάζουν επειδή φοβάται να κάνει πράγματα. Του έχω μάθει τόσα πολλά και είμαι πολύ χαρούμενη, αλλά κι αν δεν γίνει και ο «τέλειος σκύλος» τι πειράζει; Είναι ο σκύλος μου, ο φίλος μου και τον αγαπάω, όπως κι αν είναι».
Τα λόγια της μικρής στόχευσαν κατ΄ ευθείαν στην καρδιά μου! Ήταν μια από τις φορές που σκέφτηκα, πως το «Δεν ήξερα», είναι μάλλον περισσότερο δικαιολογία και άλλοθι για κάποιους...
Γιατί ακόμα κι αν δεν ξέρεις, μπορείς να ψάξεις και να μάθεις, όπως έκανε και το κοριτσάκι και κυρίως, δεν αντέχεις και δεν επιτρέπεις να βασανίσουν τον αγαπημένο σου φίλο!!
Η Αγγελικούλα έκλαιγε στη σκέψη, πως θα πονέσει και θα φοβηθεί το φιλαράκι της και γι΄ αυτό έψαξε, έμαθε κι έβαλε όλα τα δυνατά της, με πράξεις και όχι με λόγια, να πείσει τον πατέρα της.
Και τα κατάφερε…

Ξεκινήσαμε λοιπόν και τα αποτελέσματα που δεν άργησαν να φανούν, εντυπωσίασαν τον πατέρα που έβλεπε τον σκύλο του σιγά-σιγά ν' αλλάζει συμπεριφορά και να μη φοβάται πια τους άλλους σκύλους και μπορούσαν να απολαμβάνουν ήρεμες και απολαυστικές βόλτες!

Τέτοιες ιστορίες με κάνουν να ελπίζω σ' ένα καλύτερο αύριο, όπου η παιδική αθωότητα μαζί με τα ανοιχτά μυαλά των ενηλίκων και την σωστή γνώση πάντα , δεν θα επιτρέπουν να βασανίζεται κανείς πια... , για χάρη της μάθησης…

Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων

Κατηγορία: 

Τσοπανάκος σε σύγχυση

Τσοπανάκος σε σύγχυση ή αλλιώς, ηρεμώντας τη μαμά του τσοπανάκου!!!!

Γράφει η Μαρίνα Κυρίτση

Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την δική μας ιστορία.
Και λέω δική μας, διότι αφορά τον τσοπανάκο, έναν γάτο, μια γάτα και δυο ανθρώπους.

Ανέκαθεν είχα και αγαπούσα τα τετράποδα. Πριν έλθει στα χέρια μας, τα δικά μου και του συντρόφου μου, ο πρωταγωνιστής μας (ο τσοπανάκος) κατά κόσμο Φρίξος, είχαμε το γάτο μας.
Κακομαθημένος, μοναχογάτος με τα όλα του, μας είχε δικούς του, μας έκανε ότι ήθελε και εμείς σαν καλοί γατογονείς, τον είχαμε στα πούπουλα και δεν του χαλούσαμε κανένα χατίρι.
Όταν ο γατούλης ήταν δυόμιση ετών, υιοθετήσαμε το Φρίξο και την ίδια εποχή, μας υιοθέτησε και μια γατούλα, ίδιας ηλικίας με το Φρίξο, 3 μηνών και τα δυο κι έτσι συμπληρώσαμε την ομάδα μας.

Επί ένα χρόνο, προσπαθούσαμε να επιφέρουμε την ισορροπία στο σπίτι μας. Ο μεγάλος γάτος είχε ύφος καρδιναλίου, μας κρατούσε μούτρα και δεν δίσταζε να επιτεθεί στους παρείσακτους εισβολείς.
Η μικρή γατούλα έγινε θύμα bulling από τον μεγάλο γάτο και κατά καιρούς το παιχνίδι του Φρίξου. Όσο για το Φρίξο, έκανε ότι μπορούσε και αυτός για να μας τραβήξει την προσοχή.
Με πολλούς κόπους, καταφέραμε τουλάχιστον να βρίσκονται και τα τρία στο ίδιο δωμάτιο και να μην κυνηγάει το ένα το άλλο.
Και μέχρι εκεί, διότι η ανήσυχη μάνα, δηλαδή εγώ, άρχισα να έχω φοβίες και ανασφάλειες, στις οποίες συνέβαλαν και κάποια προβλήματα υγείας που εμφάνισε ο Φρίξος.

Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσω να δένω το Φρίξο, για να είμαι σίγουρη ότι θα είναι ήσυχος και ασφαλής, όταν χρειαζόταν να φύγω από το σπίτι.
Επίσης, τον έδενα όταν ερχόταν κόσμος στο σπίτι, διότι είναι επιβλητική παρουσία, ο άτιμος και οι περισσότεροι τον φοβούνται. Αλλά και όποιος δεν τον φοβόταν, δεν ήμουνα σίγουρη ότι θα ήξερε να του συμπεριφερθεί.
Κοινώς, όλες οι δικές μου φοβίες γίνανε και φοβίες του Φρίξου!

Μια ημέρα, μας επισκέφθηκε ένας μακρινός συγγενής και πλησίασε τον Φρίξο, ενόσω ήταν δεμένος στο σπιτάκι του.
Πως αμύνεται ένας φοβισμένος σκύλος; Επιτίθεται!!!!
Το ίδιο έκανε και ο Φρίξος λοιπόν.
Από τότε, άρχισα να τον φοβάμαι και να τον απομακρύνω από κοντά μου!
Δημιούργησα λοιπόν, έναν φοβικό και συγχυσμένο σκύλο!!
Ο Φρίξος άρχισε να γαβγίζει συνέχεια, να είναι ατίθασος, ξεκίνησε να μου δείχνει τα δόντια του, ξεκίνησε να δείχνει τα δόντια του και στα γατιά όταν τον πλησίαζαν!
Εγώ φοβόμουν ακόμα πιο πολύ και παίζαμε μπαλάκι με τους φόβους μας.

Η ζωή μου έγινε ένα μαρτύριο, δεν μπορούσα να ζήσω!
Όταν ήμουνα στο σπίτι γάβγιζε συνέχεια λυμένος, όταν έφευγα από το σπίτι γάβγιζε συνέχεια δεμένος και επιπλέον τον φοβόμουνα!!
Δεν ήθελα να τον πλησιάζω και να βρίσκομαι μόνη μαζί του!
Κάθε φορά που έκανα μια υποτυπώδη ενέργεια να έρθουμε λίγο πιο κοντά, έπεφτε στο κενό από την μεριά του, γιατί αδιαφορούσε παντελώς!
H εύκολη λύση ήταν να τον δώσω και είχα αρχίσει να το σκέφτομαι σοβαρά. Κάθε φορά όμως που το σκεφτόμουν, έκλαιγα γιατί ηθικά δεν με κάλυπτε αυτή η επιλογή.

Μέχρι που μια μέρα, σαν από μηχανής θεός, σε αναζήτηση με τίτλο «Φοβάμαι το σκύλο μου», εμφανίστηκε η σελίδα της Ελένης.
Μου κέντρισαν κατευθείαν το ενδιαφέρον οι σκέψεις της, οι ιστορίες των μαθητών της, η ζωοφιλία της!
Πήρα λοιπόν το θάρρος, να επικοινωνήσω μαζί της και να της εκθέσω την κατάστασή μας. Σημειωτέον, μένω στην επαρχία, 200 χιλιόμετρα μακριά από τη βάση της Ελένης.
Η Ελένη, παρότι εγώ τελούσα υπό απελπιστική απόγνωση με άκουσε με προσοχή και υπομονή.
Με γέμισε αισιοδοξία και θάρρος, αλλά δε μου έδωσε καμία ουτοπική τηλεφωνική λύση, απλώς μου είπε, ότι με τον τρόπο που της εξέπεμπα την αγάπη για τον σκύλο μου, δεν θα μπορούσε να περάσει σε κανενός ξένου τα χέρια καλά, πέρα από τα δικά μου.
Μου έδωσε να καταλάβω, ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση, αρκεί να υπάρχει θέληση. Εγώ την θέληση την είχα, άρα και ο Φρίξος.

Ξεκινήσαμε αλληλογραφία και τηλεφωνική επικοινωνία, έγραφα μακροσκελείς εκθέσεις, στις οποίες η Ελένη αγόγγυστα απαντούσε και μου έδινε γενικές συμβουλές, διότι δεν είχε ολοκληρωμένη εικόνα μας, μέχρι που μια ημέρα ήρθε να μας γνωρίσει από κοντά.

Όταν ήρθε, μου πήρε το οξυγόνο, διότι μου ζήτησε, άκουσον- άκουσον, να αφήσω τον Φρίξο ελεύθερο.
Οι σκέψεις μου ήταν: «Τι ώρα είναι και πόσο γρήγορα μπορούμε να είμαστε στο κέντρο υγείας».
Με φοβερή επιφύλαξη και κλείνοντας τα μάτια μου, έλυσα το λουρί του… Και τι έγινε; Τίποτα!!!!
Ο Φρίξος έκανε την γνωριμία του μαζί της και μετά ξάπλωσε στα πόδια της.

Αργότερα η Ελένη με αποτελείωσε, ζητώντας μου να αφήσω και τα γατιά να κινηθούν στο χώρο ελεύθερα.
Οι παλάμες μου ιδρώνανε και σκεφτόμουνα πάλι: «Τι ώρα είναι και αν ο κτηνίατρος είναι ανοιχτός για να τρέξουμε γρήγορα». Αλλά τι να κάνω παρουσία Ελένης, είπα να το κάνω.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε!!! Τίποτα απολύτως!!!!
Ο Φρίξος όντας ελεύθερος, δεν έδωσε καμία σημασία στα γατιά και τα γατιά σε εκείνον.

Εν ολίγοις, η Ελένη μου απέδειξε, ότι εάν δεν χαλαρώσω εγώ, τίποτα δεν θα γίνει σωστά εδώ μέσα!!
Επίσης μου υπόδειξε, πως να χειρίζομαι σωστά το Φρίξο, αλλά και τα γατιά και κυρίως να μην τους μεταφέρω τις ανασφάλειες μου και τον πανικό μου!
Ένας ακόμα τομέας στον οποίο η Ελένη μου έστρεψε την προσοχή, ήταν το ύφος μου. Όταν μιλούσα στο Φρίξο, ήμουν σφιγμένη και του απευθυνόμουν ασυναίσθητα σα να απαιτώ.
Η Ελένη μου δίδαξε, ότι πρέπει, όχι να μόνο να νοιώθω ότι τον σέβομαι, αλλά και να του το μεταφέρω με το ύφος μου.

Αυτή τη στιγμή που, έχω το Φριξοκέφαλο στο πόδι μου (δεν χωράει όλος στην αγκαλιά μου).
Το βράδυ, κοιμούνται όλα τα «παιδάκια» μου μόνα τους στο σαλόνι!
Ο Φρίξος έρχεται με χαρά όταν τον φωνάζω και είναι πολύ πιο ήρεμος καθώς και πρόθυμος να με ακούσει!
Δεν είναι πια διστακτικός απέναντι μου!
Μάθαμε να παίζουμε και να διασκεδάζουμε.
Συγχρόνως όμως, έχουν ηρεμήσει και τα γατιά μου. Έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις αναμεταξύ τους, αλλά και με το Φρίξο!
Γενικώς, υπάρχει μια ηρεμία και μια ισορροπία, την οποία δεν περίμενα ποτέ, ότι θα επιτύχουμε!

Κάθε φορά που βρίσκουμε με τον σύντροφό μου το χρόνο να συζητήσουμε, σίγουρα θα περιστρέψουμε την κουβέντα μας γύρω από την Ελένη και τα οφέλη των όσων μας δίδαξε.

Μπορούμε πια, να καθίσουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια και αυτό να είναι απολαυστικό για όλους!
Δε μπορώ να ζητήσω τίποτα καλύτερο πέρα από αυτό…
Επιτέλους χαμογελάμε όλοι!!!!!!!

Ελένη μου σε ευχαριστούμε,

Οι μαθητές σου,
Θοδωρής, Μαρίνα, Νώα, Φρίξος, Κική.

Κατηγορία: 
Σκύλος: 

Ο Freddie έκανε τη ζωή μας πιο όμορφη κι εμάς πιο αληθινούς

Ο Freddie έκανε τη ζωή μας πιο όμορφη κι εμάς πιο αληθινούς

Γράφει η Αθηνά Χατζηανδρέου

Εγώ, ο Κώστας και ο Freddie, είμαστε πλέον οικογένεια!
Ζούμε μαζί, κοιμόμαστε μαζί, ξυπνάμε μαζί, τρώμε μαζί, ταξιδεύουμε μαζί…!

Πάντοτε αγαπούσα τα ζώα και ιδιαιτέρως τα σκυλιά. Ποτέ μου όμως δεν είχα φανταστεί, το μέγεθος της αγάπης που μπορείς να δώσεις και να λάβεις από ένα ζώο!

Ο Freddie άλλαξε την ζωή μας σε όλα τα επίπεδα, την έκανε πιο ενδιαφέρουσα, πιο ζωηρή, πιο όμορφη, όπως άλλαξε κι εμάς, κάνοντας μας πιο αληθινούς-υπεύθυνους και θέλω να πιστεύω καλύτερους ανθρώπους!
Μπορεί να δυσκολευτήκαμε σε κάποιες περιπτώσεις, η ευθύνη άλλωστε του να έχεις ένα ζώο στο σπίτι σου, υπό την προστασία σου είναι τεράστια. Δεν είναι παιχνίδι! Δεν συγκρίνονται όμως οι δύσκολες στιγμές και η πιθανή κούραση, σε κανένα βαθμό με όλα όσα πήραμε, ως αντάλλαγμα!
Ο Freddie άλλαξε τη ζωή μας από την πρώτη κιόλας μέρα… Και την έκανε καλύτερη!

Εμείς και η θετική εκπαίδευση γνωριστήκαμε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου… όταν βρέθηκα στη σελίδα της Ελένης…
Ο Freddie ήταν μόλις 3 μηνών και εγώ είχα άγνοια στο τι θα έπρεπε να κάνω, ώστε να κυλήσουν όλα ομαλά στο σπίτι.
Δεν γνώριζα πολλά για την Θετική Εκπαίδευση, το ένστικτο μου όμως, δεν με οδηγούσε σε κανένα άλλο είδος εκπαίδευσης, πλην της θετικής!
Τότε στη σελίδα αυτή, αφού διάβασα αρκετά άρθρα, βρήκα το τηλέφωνο της Ελένης και πήρα να κλείσουμε ένα ραντεβού…. Ακόμη γελάω, όταν φαντάζομαι την Ελένη να με ακούει για πρώτη φορά στο τηλέφωνο, να της εξηγώ πως έχω ένα γλυκύτατο Golden Retriever 3 μόλις μηνών, που με δαγκώνει και μου γρυλίζει …και ότι φοβάμαι μήπως έχει κάποιο θέμα!
Το θέμα προφανώς και το είχα εγώ: δεν είχα ιδέα, για το πως θα επικοινωνούσαμε!

Και ήρθε η μέρα που O Freddie θα συναντούσε την δασκάλα του! Νομίζω, ότι αγαπήθηκαν από την πρώτη στιγμή…

Βδομάδα με την βδομάδα, τα πράγματα μεταξύ μας πήγαιναν όλο και καλύτερα …
Μάθαμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, χωρίς φωνές και οποιαδήποτε χρήση βίας… το μόνο που χρειαζόταν ήταν υπομονή και αγάπη… και είχαμε και τα δύο και λέω μάθαμε, γιατί το μάθημα δεν ήταν μόνο για το σκύλο μας, αλλά και για μας… ’ίσως και περισσότερο για εμάς!
Τότε καταλάβαμε ποσό σημαντική ήταν η θετική εκπαίδευση για το σκύλο μας και πόσο καλύτερη γινόταν η σχέση μεταξύ μας, καθώς περνούσαν οι μέρες.

Τώρα πια ο Freddie, που ποτέ στην ουσία δεν υπήρξε άγριος, απλά ήθελε να παίξει και να δείξει την χαρά του, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τη γλώσσα που μιλούσε… είναι ένας αξιαγάπητος σκυλάκος, που ξέρει να ακούει, έχει υπομονή και μας λατρεύει όσο κι εμείς εκείνον.
Δεν έχει ποτέ επιθετική συμπεριφορά, είναι φιλικός με όλους: ανθρώπους και ζώα μικρούς και μεγάλους… Δεν δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα… μάθαμε να ζούμε αρμονικά όλοι με την βοήθεια της Ελένης πάντα!

Μην το σκεφτείτε δεύτερη φορά, αν αναρωτιέστε για τα οφέλη της θετικής εκπαίδευσης… και μην το σκεφτείτε ούτε πρώτη, αν ψάχνετε για τον κατάλληλο εκπαιδευτή… δεν είναι άλλος από την Ελένη, η οποία είναι πλέον μια πολύ- πολύ καλή μας φίλη και την ευχαριστούμε από καρδιάς για την πολύτιμη βοήθεια της.

Πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με την φιλοζωία, αρκετοί με την εκπαίδευση, πολλοί κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει, αλλά κάποιον άνθρωπο που να αγαπά, να σέβεται και να υπολογίζει τόσο πολύ οποιοδήποτε άλλο ον, πλην του είδους του, εγώ δεν έχω ξανασυναντήσε!
Την θαυμάζουμε και την εκτιμούμε απεριόριστα και έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση πια στην καρδιά μας και ακόμη περισσότερο στην καρδία του Freddie μας, που είναι τεράστια, όπως και εκείνης….

Κατηγορία: 

Τώρα τη συμβίωσή μας με τον Oscar είναι απόλαυση

Δεν είχα φανταστεί έτσι τη σχέση μου με το Oscar, είναι πολύ καλύτερη

Γράφει ο Βασίλης Ζαχαρόπουλος

Πριν από ένα χρόνο περίπου ήρθε στην οικογένειά μας ο Oscar. Λέω στην οικογένειά μας γιατί εξ αρχής είχα αποφασίσει. ότι δε θέλω ένα σκύλο που να ζει απομονωμένος, παρατημένος και δεμένος στην αυλή, αλλά μαζί μας σαν ισότιμο μέλος.

Όντας άπειρος με κατοικίδια και πολύ περισσότερο με σκύλους, πίστευα ότι ήταν καλύτερα να αποκτήσω ένα κουτάβι για να έχω τη δυνατότητα να το μάθω. όπως εγώ θεωρούσα πιο σωστό.

Έτσι λοιπόν στις 5 Φεβρουαρίου 2013 ήρθε στο σπίτι ένα κουταβάκι 25 ημερών, το πιο ζωηρό από τα έξι αδερφάκια του.
Τον πρώτο καιρό τα πράγματα κυλούσαν καλά. Ωστόσο εξαιτίας της άγνοιάς μας του ενισχύαμε συμπεριφορές. που μεγαλώνοντας άρχισαν να γίνονται ενοχλητικές. Πολλές φορές φτάσαμε σε αδιέξοδες καταστάσεις και όσο κι αν δοκιμάσαμε συμβουλές από γνωστούς που έχουν σκυλιά και είναι δοκιμασμένες και έχουν αποτέλεσμα, π.χ μάλωμα υψώνοντας τη φωνή, φόβισέ το, σπάσε του τον τσαμπουκά ….. δεν είχαν αποτέλεσμα.
Όσο κι αν εγώ έκανα υπομονή με προβληματικές συμπεριφορές του Oscar, τα άλλα μέλη της οικογένειας δυσανασχετούσαν.

Έχοντας ακούσει για τη «θετική εκπαίδευση σκύλων» έκανα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο και έτσι βρήκα την Ελένη.
Η θετική εκπαίδευση μας βοήθησε σε τρία επίπεδα :
i. Έμαθε ο σκύλος κάποιες βασικές εντολές.
ii. Διορθώσαμε αρνητικές συμπεριφορές.
iii. Μέσα από όλη τη διαδικασία της εκπαίδευσης χτίσαμε με τον Oscar μια σχέση εμπιστοσύνης κι ένα ισχυρό δέσιμο.

Πιο συγκεκριμένα, είναι χρήσιμο στην καθημερινότητα του ο σκύλος να γνωρίζει κάποιες εντολές με πιο σημαντικές, όπως λέει η Ελένη, το «ΕΛΑ» και το «ΆΣΤΟ».
Είχαμε "καταφέρει" για παράδειγμα, να μας αγνοεί ο σκύλος κάθε φορά που τον καλούσαμε να έρθει κοντά μας. Πλέον, μετά από δουλειά και θέληση καταφέραμε να μη μας αγνοεί και να έρχεται με χαρά σε κάθε κάλεσμά μας. Δεν ήταν εύκολο, γιατί είχε πάψει να μας εμπιστεύεται, το πετύχαμε όμως.
Κατακτήσαμε ακόμα σε μεγάλο βαθμό να αφήνει πράγματα, που μπορεί να αποβούν επικίνδυνα για αυτόν, όπως ένα κόκαλο που θα έβρισκε στη βόλτα.

Όσον αφορά τις αρνητικές συμπεριφορές, που από άγνοια δική μας του τις ενισχύαμε καθημερινά, είχαμε πολύ δρόμο καθώς έπρεπε για παράδειγμα κάθε φορά που έρχονται φίλοι, συγγενείς και επισκέπτες στο σπίτι ο σκύλος να μην πηδάει πάνω τους.
Πολλές φορές δεν μας άφηνε να φάμε ήρεμα στο τραπέζι, με αποτέλεσμα να τον βγάζουμε έξω ή να απομονώνεται σε άλλο χώρο του σπιτιού.
Επιπρόσθετα, όντας ένας σκύλος που δεν συμπαθεί πολύ το νερό, έπρεπε με ευχάριστο τρόπο να εξοικειωθεί με το νερό, ώστε το μπάνιο να μην είναι μια κόλαση και για αυτόν και γι εμάς. Γιατί είναι εύκολο το μπάνιο να γίνει με το σκύλο δεμένο, με ένα φίμωτρο στο στόμα και να τον κρατούν δυο άτομα για να κάνει μπάνιο. Αυτό όμως δικαιολογημένα θα τον έκανε επιθετικό κάθε φορά που θα επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο.

Όλα αυτά και άλλες προβληματικές συμπεριφορές, καταφέραμε να τις ξεπεράσουμε με ευχάριστο τρόπο και για εμάς, αλλά κυρίως για τον ίδιο το σκύλο και μάλιστα στο χώρο και το περιβάλλον που ζει. Στην πορεία κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν η εκπαίδευση να λάβει χώρα στο σπίτι μας και μετά σε ουδέτερους χώρους.

Ολοκληρώνοντας, θέλω να αναφέρω ότι τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο μας μάθημα, διαπιστώνω ότι όλη αυτή η διαδρομή είχε σαν αποτέλεσμα ο Oscar να δεθεί ψυχικά μαζί μας και να συμβιώνουμε αρμονικά. Έχοντας ενεργό ρόλο σε όλη αυτή τη διαδρομή, εκπαιδευτήκαμε κι εμείς μαζί του και πλέον μπορούμε με σωστό τρόπο να διαχειριστούμε ένα πιθανό πρόβλημα που θα παρουσιαστεί στην πορεία.
Ταυτόχρονα διαμόρφωσε ένα χαρακτήρα και μια προσωπικότητα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δε λέω ότι έχω τον τέλειο σκύλο ή τον σκύλο στρατιώτη, αλλά συμβιώνουμε αρμονικά και ο Oscar είναι ένας σκύλος φιλικός με τα άλλα σκυλιά και παιχνιδιάρης και χαδιάρης μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν είχα φανταστεί έτσι τη σχέση μου με το Oscar όταν τον απέκτησα, είναι πολύ καλύτερη!

Τέλος, οφείλω να ευχαριστήσω την Ελένη για την πολύτιμη βοήθειά της. Ήταν και ξέρω, ότι θα είναι δίπλα μας όποτε τη χρειαστούμε.
Την ευχαριστούμε επίσης, γιατί η δική της αγάπη για τα ζώα, δίδαξε κι εμάς και μας έκανε λίγο πιο ευαισθητοποιημένους απέναντι σε όσες ψυχές είναι στο δρόμο.
Κυρίως την ευχαριστούμε θερμά, γιατί έκανε απόλαυση τη συμβίωσή μας με τον Oscar.

Βασίλης Ζαχαρόπουλος

Κατηγορία: 
Σκύλος: 

Μπήκε η Ίνκα στη ζωή μου κι έχω μια πολύ καλή φίλη

Η Ίνκα στη ζωή μου

Γράφει ο Γιώργος Γεωργακόπουλος

Από πολύ μικρός είχα αγάπη για τα σκυλιά και όλα αυτά που ένιωθα, ήρθαν να εξελιχθούν πάρα πολύ με την είσοδο της Ίνκας στη ζωή μου.

Πέρυσι τέτοια περίπου εποχή, μια φίλη μου έφερε ένα κουταβάκι στην παρέα μας, που όταν το επισκέφθηκα, η πρώτη κίνηση που έκανε ήταν να σκαρφαλώσει επάνω μου να ξαπλώσει και αυτόματα να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου. Ένιωσα πάρα πολύ ωραία και στην ουσία, αυτό ήταν το έναυσμα για να αρχίσω να ψάχνω κι εγώ για ένα τετράποδο φιλαράκι.

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν να πάρω το αυτοκίνητο και μαζί με την φίλη μου να αρχίσουμε να ψάχνουμε για κάποιο σκυλάκι, σε μέρη που είχα δει στο παρελθόν, ότι ζούσαν κάποια αδέσποτα, μήπως και βρούμε κάποιο από αυτά.
Μετά από πολλές βόλτες χωρίς αποτέλεσμα και εκτός της πόλης, έμαθα για την Μέριμνα Ζώων στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Η πρώτη πληροφορία ήταν, ότι εκεί βρίσκεις και μικρά και μεγάλα σε ηλικία σκυλιά, που όμως σχεδόν όλα έχουν υποστεί κάποιου είδους κακοποίηση.
Αυτό όπως ήταν φυσικό για μένα, δεν με απέτρεψε και χωρίς να χάνω ιδιαίτερο χρόνο, πήγα και προχώρησα στην διαδικασία της υιοθεσίας. Να μην παραλείψω, πως η επιλογή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Όλα τα σκυλάκια ήταν αξιαγάπητα και πολύ όμορφα.
Αποφασίσαμε να πάρουμε μαζί μας την Ίνκα, γιατί ήταν το κουταβάκι που έδειχνε με την φωνή του, ότι είχε την μεγαλύτερη ανάγκη. Ήταν μικρή (μόλις στον πρώτο μήνα της ζωής της), πολύ διεκδικητική και έκλαιγε συνέχεια. Την είχαν περισυλλέξει την προηγούμενη μέρα.

Στις 14 Μαΐου του 2012 ήρθε στο σπίτι και από τότε ζούμε μαζί. Η ζωή μου φυσικά έχει αλλάξει, από εκείνη την ημέρα έχω μια πολύ καλή φίλη. Μου δείχνει και της δείχνω αγάπη.
Αυτή βέβαια χωρίς να κάνει λάθη, εγώ όμως οφείλω να ομολογήσω ότι τα έχω κάνει τα λάθη μου. Κάνοντας την αυτοκριτική μου, τα λάθη έγιναν στο μεγαλύτερο βαθμό από άγνοια, χωρίς βέβαια αυτό να τα δικαιολογεί.
Κάποια στιγμή η αλήθεια είναι, ότι ένιωσα λίγο πιεσμένος γιατί καταλάβαινα, ότι κάτι δεν έκανα σωστά.

Σε μια βόλτα με την Ίνκα στο πάρκο, γνώρισα την Ελένη, που μετά από την σύντομη γνωριμία μας, προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Η εκπαίδευση, όπως μου είπε, θα ήταν και για τους δύο, δηλαδή και για μένα και για την Ίνκα.

Μετά από αυτό τον λίγο καιρό που έχει περάσει, έχω καταλάβει σε κάποιο βαθμό τα λάθη μου, που πιστεύω ότι τα κάνουμε και οι περισσότεροι κηδεμόνες.
Πολύ βασικό είναι, ότι ο σκύλος μας πολλές φορές δεν κάνει αυτά που του λέμε, όχι γιατί δε θέλει, αλλά γιατί δεν τα ξέρει.
Εμείς είμαστε αυτοί, που θα πρέπει με αγάπη και υπομονή να του τα δείξουμε. Επίσης τίποτα δεν μπορεί να μάθει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κάθε μέρα χτίζεται η σχέση μας, που θα πρέπει να είναι όπως και οι σωστές ανθρώπινες σχέσεις, εμπιστοσύνης και αγάπης.

Με την σειρά μου, θα ήθελα από ψυχής να ευχαριστήσω την Ελένη για όλα, να πω ότι όσοι την γνωρίζουμε ξέρουμε, πόσο τρυφερός και ευαίσθητος άνθρωπος είναι, αλλά και ακούραστη για αυτό που με τόση αγάπη κάνει.

Πρέπει να πω, ότι τη λέξη «κηδεμόνας» για τα ζωάκια μας, μου την έμαθε η Ελένη, γιατί, όπως μου είπε: «Τα σκυλιά είναι μέλη της οικογένειάς μας και οι λέξεις «αφεντικό» και «ιδιοκτήτης» σε παραπέμπουν αλλού!
Αυτό δείχνει, ακριβώς και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τις σχέσεις με τα ζώα και ειδικά με τα σκυλιά.

16 Μαρτίου 2013

Κατηγορία: 
Σκύλος: 

Και το όνομα αυτής Μουρίτσα

Και το όνομα αυτής Μουρίτσα…


Γράφει ο Κώστας Τούρλος

Έτσι ακριβώς ήταν ο τίτλος του πρώτου email που έστειλα στην αγαπητή Ελένη,μη γνωρίζοντας την κοπέλα, ούτε την ποιότητα της δουλειά της και την άπειρη αγάπη της για τα ζώα. Με οδήγησε η απόγνωση, όταν ένα αδέσποτο σχεδόν ετοιμοθάνατο κουτάβι, μας διάλεξε, ναι καλά διαβάσατε, μας διάλεξε να την υιοθετήσουμε και να την περιθάλψουμε.

Βρέθηκε σε πολύ άσχημη κατάσταση, στο τεράστιο πάρκιν της μεταφορικής εταιρείας που εργαζόμουν.
Του δώσαμε άμεσα νερό, τροφή, λίγο χάδι και αγάπη χωρίς πραγματικά να γνωρίζουμε, εάν την επόμενη μέρα θα το ξαναβρίσκαμε ζωντανό. Αυτό κράτησε για δύο μήνες όπου ένα απόγευμα, την πλησίασα με το αμάξι και της άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού για να την δω. Τι το ήθελα; βούτηξε μέσα και δεν έβγαινε με τίποτα από το αμάξι. Θεώρησα το γεγονός, ως μοναδική ευκαιρία να την πάω σε έναν κτηνίατρο να την δει.

Αφού την πήγα, της άνοιξα βιβλιάριο, ο γιατρός της έκανε όλα όσα έπρεπε και την επέστρεψα στην δουλειά.
Στην επιστροφή, η Μουρίτσα είχε κάνει χάλια το αμάξι, (ζαλιζόταν το κουτάβι στο αμάξι) κάτι που αποδείχθηκε σωτήριο για την ίδια. Έπρεπε να καθαρίσω το αμάξι γιατί μύριζε άσχημα και έτσι βρήκε την ευκαιρία ο φύλακας της εταιρείας να μου εκμυστηρευτεί, πως η διοίκηση του είχε ήδη δώσει εντολή, την επόμενη το πρωί να το φορτώσει σε μια νταλίκα και να το παρατήσει στα βουνά του Ασπροπύργου. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ...
Ξανά μανά φορτώνω την Μουρίτσα, γιατί αν έμενε το σίγουρο ήταν ότι την επόμενη θα ήταν παρατημένη στα βουνά.

Έτσι βρέθηκε σε ένα συγγενικό σπίτι στην Ελευσίνα, με την οικοδέσποινα του σπιτιού, μια μεγάλη γυναίκα (την κυρία Ελένη) σε φοβερά δύσκολη θέση. Να μην την θέλει, να τη λυπάται από την άλλη και να μη θέλει να στεναχωρήσει και μένα.
Στο σπίτι αυτό, η κυρία Ελένη (η οποία σημειωτέον φοβόταν πολύ τα σκυλιά) εκτός από την καθημερινή φροντίδα του σπιτιού και του κήπου, έχει επωμιστεί και ένα πιο μεγάλο και ιερό φορτίο, την φροντίδα και εξυπηρέτηση της κόρης της, η οποία προσπαθεί να επανέλθει μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Αντιλαμβάνεστε, πως ειδικά για την κα Ελένη με την φοβία στα σκυλιά, το βεβαρημένο πρόγραμμα της και την ηλικία της να μην επιτρέπει πολλές αβαρίες, η σιωπηρή αποδοχή της «φιλοξενίας» του κουταβιού, είχε ημερομηνία λήξεως.

Με την πάροδο του χρόνου, το κουτάβι δυνάμωνε, αλλά την ίδια ώρα έκανε απίστευτες ζημιές. Χαλούσε τα λουλούδια, έσκαβε και έκανε την ανάγκη του στον κήπο, έφερνε ψοφίμια, κυνηγούσε κότες. Από τη μία χαιρόμουν που η σκυλίτσα στάθηκε στα πόδια της, από την άλλη είχα απελπιστεί, γιατί κάθε μέρα είχα να απολογηθώ για κάποια ζημιά της.
Στο σημείο αυτό, πήρα την απόφαση να στείλω ένα email στην Ελένη, το οποίο έμελλε να αλλάξει την καθημερινότητα της σκυλίτσας, των συγγενών και φυσικά τη δική μου.
Με πραγματικά ανιδιοτελή αγάπη, σαν να επρόκειτο για δικό της σκυλάκι, μου έδινε διαρκώς συμβουλές, για το τι έπρεπε να κάνουμε, τι να αποφεύγουμε και μάλιστα με εξηγήσεις τέτοιες, που αν και η ίδια φυσικά απούσα (λόγω απόστασης) από τη ζωή της σκυλίτσας, ουσιαστικά παρούσα με τις τόσο εύστοχες και αποτελεσματικές οδηγίες της.

Σήμερα πλέον η Μουρίτσα είναι και επίσημα μέλος της οικογένειας, μπαινοβγαίνει σαν κυρία είτε στο σπίτι είτε στην αυλή, δεν κάνει παρά ελάχιστες αταξίες, η κυρία Ελένη δεν κάνει χωρίς αυτήν, (μου αρνήθηκε πρόταση να την πουλήσω σε έναν φίλο με καλά λεφτά, όχι φυσικά ότι θα την έδινα).
Και η Μουρίτσα δεν κάνει χωρίς την κυρία Ελένη, την οποία ακολουθεί παντού (φούρνο, λαϊκή, μέχρι και στο λεωφορείο και την Εκκλησία).
Η κόρη της έχει βρει μια αστείρευτη πηγή χαράς και δύναμης, που μόνο τα σκυλιά ξέρουν να δίνουν, ειδικά σε ανθρώπους που κουβαλούν ένα σταυρό πιο βαρύ από τους άλλους!
Και όσο για μένα, ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα , έχω το «δικό» μου «κοπριτάκι» που στερήθηκα τόσα χρόνια, όντας παιδί πολυκατοικίας.

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να αποδώσω τα εύσημα στις τρεις ηρωίδες της ιστορίας, με τυχαία σειρά αναφοράς.

Στη ΜΟΥΡΙΤΣΑ. Θεωρώ, ότι το σκυλί αυτό δεν μπήκε τυχαία στη ζωή μας. Ένα βήμα από τον θάνατο και μας έδωσε μάθημα ζωής! Διεκδίκησε, προσπάθησε, ενίοτε ύψωνε ανάστημα και ας μην μπορούσε καλά -καλά να περπατήσει.
Θεωρητικά θα μπορούσε να βολοδέρνει στο αχανές πάρκιν της εταιρείας, όπως και άλλα αδέσποτα μπαινοβγαίνουν ακόμη και σήμερα. Το ίδιο όμως, αξίωσε κάτι καλύτερο και από αυτό, με το να κάθεται πεισματικά στην κεντρική είσοδο της εταιρείας και να μας λέει, ότι «δεν συμβιβάζομαι με το κρύο τσιμέντο, αλλά μόνο με το ζεστό πλούσιο χαλί της εισόδου ή μένοντας μέσα στο κτίριο. Τα θέλω ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ».
Με τσαμπουκά μπήκε στο αμάξι και δεν ήθελε να βγει και εντέλει με όλες τις ενέργειες της, μας έδειξε πως ήθελε να ζήσει, ότι είναι αποφασισμένη.
Είναι πράγματι τόσο γενναίο και συνάμα γλυκό σκυλάκι.

Στην ΚΥΡΙΑ ΕΛΕΝΗ, η οποία έχει ταλαιπωρηθεί στη ζωή της και εξακολουθεί να κουβαλάει βαρύ φορτίο, βρήκε το κουράγιο και την δύναμη να περιθάλψει και να σώσει μια ψυχούλα. Είναι η μάνα, που σίγουρα θα προτιμούσε η υγεία της κόρης της να είχε αποκατασταθεί πρώτα, παρόλα αυτά, στάθηκε πραγματικά στο κουταβάκι με όλες τις δυσκολίες και αντιξοότητες.

Τέλος, στην ΕΛΕΝΗ, η οποία πέρα από την πολύτιμη, ανιδιοτελή βοήθεια της, σε κάνει να νιώθεις, ότι δεν έχεις απέναντι σου απλά μια κοπέλα που ξέρει καλά την δουλειά της, αλλά μία επαγγελματία που έχει κάνει την δουλειά της λειτούργημα και την διάσωση των αδέσποτων σκύλων σκοπό ζωής.
Έχεις να κάνεις με αυτήν την σπάνια στις μέρες μας “ράτσα “ που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Σε ευχαριστώ από καρδιάς Ελένη.

Κώστας Τούρλος
Ελευσίνα

Κατηγορία: 

Εμπειρία ζωής

Εμπειρία ζωής


Γράφει η Παναγιώτα Τσίχλη

Τι όμορφο το μικρό, γλυκό σκυλάκι που έχουν οι γείτονες!

Όταν γέννησε τα 8 πανέμορφα μικροσκοπικά της κουταβάκια, μας παρακάλεσαν να πάρουμε το ένα έστω, για να μη μείνει στο δρόμο!

Ας μην είχαμε ιδέα απο σκυλιά, το πήραμε για να το σώσουμε και να προσπαθήσουμε να το κάνουμε ευτυχισμένο!

Το ίδιο απόγευμα, το περάσαμε σερφάροντας στο ίντερνετ και πέφτουμε πάνω στο site της κυρίας Κασπίρη...

Θετική εκπαίδευση? Τι είναι αυτό? Δηλαδή υπάρχει κι άλλη εκπαίδευση? Τι? Αρνητική? Ε ναι... κι όμως! Υπάρχει!

Έψαξα, ρώτησα, διάβασα κι έμαθα! Και τότε κατάλαβα, ότι ένα τόσο μικρό και τρυφερό πλάσμα σαν το μωρό της Ντορίτας (το μικρό Φοίβο), δε θα μπορούσα ποτέ να τον εκπαιδεύσω χτυπώντας τον και βασανίζοντάς τον!

Η θετική εκπαίδευση είναι μονόδρομος, όχι μόνο για τους φιλόζωους (δε θεωρώ, ότι ήμουν φιλόζωη πριν, ούτε καν τα έβλεπα μπροστά μου τα ζώα...), αλλά για κάθε λογικό άνθρωπο... Μόνο κάποιος στα πρόθυρα της τρέλας, θα μπορούσε να κάνει κακό σε κάποιο τέτοιο γλυκό ζωάκι...

Κι έτσι η Κυρία Κασπίρη, έκανε το ταξίδι από την Πάτρα στην Καλαμάτα μόνο για το Φοιβάκο! Μας εισήγαγε στον κόσμο των ζώων (όχι μόνο της θετικής εκπαίδευσης) και μας έδειξε το δρόμο, προς την αρμονική μας συμβίωση με το σκύλο μας! Το ξαναέκανε το ταξίδι κι άλλες φορές για να διαπιστώσει την πορεία της εξέλιξης της εκπαίδευσης του Φοιβου! Μας διόρθωσε τα λάθη και συνεχίσαμε!

Σήμερα, περίπου 1 χρόνο μετά, ο Φοιβάκος ζει ευτυχισμένος μαζί μας χωρίς εμμονές, χωρίς άσχημη ψυχολογία, χωρίς τραύματα και κυρίως χωρίς αγχωμένους σκυλο-γονείς! Η θετική εκπαίδευση, μας βοήθησε να αλλάξουμε ομαλά τον τρόπο ζωής μας και να συμπεριλάβουμε το σκύλο στην οικογένεια αρμονικά!

Φυσικά, δε χρειάζεται να αναφέρω, ότι μετά την πλήρη ενημέρωσή μας απο την καλή μας εκπαιδεύτρια, άλλαξε τελείως η ζωή μας! Με τη σειρά μας ενημερώσαμε τους γείτονές μας και σήμερα η γειτονιά μας, φιλοξενεί και φροντίζει αμέτρητα αδέσποτα γατάκια και κάποια σκυλάκια, που ζουν ήρεμα κι αυτά μεταξύ τους, πράγμα όχι και τόσο εύκολο στην αρχή...

Χαρακτηριστικά, αναφέρω ένα παράδειγμα που εμένα με εντυπωσίασε! Όταν αρχίσαμε να ταίζουμε το Τζακ, τον αδέσποτο σκύλο της γειτονιάς, λόγω τραυματικών βιωμάτων του και μη σωστής κοινωνικοποίησής του, ο Τζακ επιτίθετο στο Φοιβάκο (πιο μικρόσωμο) έντονα και πολύ επιθετικά καθημερινά με γαυγίσματα και δαγκώματα! Ο μικρός μας φοβόταν να βγει απο την πόρτα και ομοίως στην επιστροφή έμπαινε τρέχοντας, αφού ο άλλος μας περίμενε στο πάρκινγκ. Εμείς στην προσπάθειά μας να σώσουμε το Φοίβο, μας έπιανε πανικός και φωνάζαμε στο Τζακ να φύγει και να αφήσει ήσυχο το Φοίβο! Τρέχαμε και προσπαθούσαμε να μπούμε στο αυτοκίνητο, παίρνοντας το Φοίβο αγκαλιά! Έτσι ο Τζακ δάγκωνε εμάς!

Η κατάσταση κινδύνευε να εκτροχιαστεί και τότε ζητήσαμε συμβουλή απο την κα Ελένη! Μας συμβούλευσε να χαλαρώσουμε εμείς πρώτα και μετα θα χαλαρώσουν και τα σκυλιά! Όντως την επόμενη μέρα, το παίξαμε άνετες και περπατούσαμε αργά προς το αυτοκίνητο και το Φοιβάκι περπατούσε δίπλα. Όταν πλησίασε ο Τζακ, δεν τον διώξαμε με φωνές, αλλά του είπαμε «τι κάνεις βρε παιδί?» «Τι κάνεις Τζακούλη?» Και τότε ο Φοίβος, τον πλησίασε μόνος του και αφού μυρίστηκαν, άρχισαν να παίζουν σαν κουτάβια! Εμείς κοιταζόμασταν απο την έκπληξη! Δεν περιμέναμε ποτέ, ότι ήταν τόσο απλό!

Μετά απο αυτό ο Τζακ δεν ξαναέφυγε (αν και θα φύγει οριστικά σε 2 εβδομάδες, τώρα που βρέθηκε σπίτι που να τον αγαπάει!!!) Απο το πάρκινγκ της οικοδομής μας, περιμένει το φίλο του το Φοίβο να παίξουν και να κυλιστούν μαζί στο χορτάρι!

Ευχαριστούμε πολύ τη δασκάλα του Φοίβου για την εμπειρία ζωής!

Κατηγορία: 

Σελίδες