SmartDogs.gr

Το γράμμα της Λαίδης

Γεια σας
Είμαι μία μικρή μαθήτρια της κ. Ελένης - ίσως η μικρότερη ?!- και θα ήθελα να σας πω δυο λόγια για μένα.
Μμ. ... Καλύτερα πρώτα να σας συστηθώ! Το όνομά μου είναι Λαίδη!
Μάλλον οι νονοί μου, μου έδωσαν το όνομα επειδή μοιάζω στη συνονόματή μου από την ταινία "Η Λαίδη και ο αλήτης ".... Βέβαια η Λαίδη της ταινίας είναι Κόκερ, ενώ εγώ είμαι Cavalier king Charles.
Ζω μαζί με δύο γάτες, τη Λούσι και τη Ζαίρα. Περνάμε πολύ ωραία μαζί, αν εξαιρέσουμε βέβαια τις ώρες που έχω όρεξη για.... σκανταλιές οπότε τους κάνω τη ζωή. .... δύσκολη.
Είμαι μόλις τριών μηνών, γι’ αυτό χωρίς να το θέλω φτιάχνω κάτι λιμνούλες στο πάτωμα και αυτό απ' ότι κατάλαβα δεν αρέσει και τόσο στη μαμά μου. Έτσι ζήτησε τη βοήθεια της κ. Ελένης.
Α!!! Τη λατρεύω την κ. Ελένη!
Με μαθαίνει ένα σωρό κόλπα κι εγώ την ακούω και κάνω ότι μου πει - πολλές φορές και πριν μου το πει καν -γιατί έτσι θα παίξει μαζί μου και θα μου δώσει και λιχουδιές!!!
Έχω να μάθω ακόμα πολλά, και θα τα μάθω, είμαι καλή μαθήτρια και ελπίζω σύντομα να απαλλάξω και τη μαμά μου απ' το σφουγγάρισμα.....!
Αυτά προς το παρόν. Θα τα ξαναπούμε όταν θα έχω νεότερα.

Με φιλικούς χαιρετισμούς
Λαίδη

Τσοπανάκος σε σύγχυση ή αλλιώς, ηρεμώντας τη μαμά του τσοπανάκου!!!!

Γράφει η Μαρίνα Κυρίτση

Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την δική μας ιστορία.
Και λέω δική μας, διότι αφορά τον τσοπανάκο, έναν γάτο, μια γάτα και δυο ανθρώπους.

Ανέκαθεν είχα και αγαπούσα τα τετράποδα. Πριν έλθει στα χέρια μας, τα δικά μου και του συντρόφου μου, ο πρωταγωνιστής μας (ο τσοπανάκος) κατά κόσμο Φρίξος, είχαμε το γάτο μας.
Κακομαθημένος, μοναχογάτος με τα όλα του, μας είχε δικούς του, μας έκανε ότι ήθελε και εμείς σαν καλοί γατογονείς, τον είχαμε στα πούπουλα και δεν του χαλούσαμε κανένα χατίρι.
Όταν ο γατούλης ήταν δυόμιση ετών, υιοθετήσαμε το Φρίξο και την ίδια εποχή, μας υιοθέτησε και μια γατούλα, ίδιας ηλικίας με το Φρίξο, 3 μηνών και τα δυο κι έτσι συμπληρώσαμε την ομάδα μας.

Επί ένα χρόνο, προσπαθούσαμε να επιφέρουμε την ισορροπία στο σπίτι μας. Ο μεγάλος γάτος είχε ύφος καρδιναλίου, μας κρατούσε μούτρα και δεν δίσταζε να επιτεθεί στους παρείσακτους εισβολείς.
Η μικρή γατούλα έγινε θύμα bulling από τον μεγάλο γάτο και κατά καιρούς το παιχνίδι του Φρίξου. Όσο για το Φρίξο, έκανε ότι μπορούσε και αυτός για να μας τραβήξει την προσοχή.
Με πολλούς κόπους, καταφέραμε τουλάχιστον να βρίσκονται και τα τρία στο ίδιο δωμάτιο και να μην κυνηγάει το ένα το άλλο.
Και μέχρι εκεί, διότι η ανήσυχη μάνα, δηλαδή εγώ, άρχισα να έχω φοβίες και ανασφάλειες, στις οποίες συνέβαλαν και κάποια προβλήματα υγείας που εμφάνισε ο Φρίξος.

Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσω να δένω το Φρίξο, για να είμαι σίγουρη ότι θα είναι ήσυχος και ασφαλής, όταν χρειαζόταν να φύγω από το σπίτι.
Επίσης, τον έδενα όταν ερχόταν κόσμος στο σπίτι, διότι είναι επιβλητική παρουσία, ο άτιμος και οι περισσότεροι τον φοβούνται. Αλλά και όποιος δεν τον φοβόταν, δεν ήμουνα σίγουρη ότι θα ήξερε να του συμπεριφερθεί.
Κοινώς, όλες οι δικές μου φοβίες γίνανε και φοβίες του Φρίξου!

Μια ημέρα, μας επισκέφθηκε ένας μακρινός συγγενής και πλησίασε τον Φρίξο, ενόσω ήταν δεμένος στο σπιτάκι του.
Πως αμύνεται ένας φοβισμένος σκύλος; Επιτίθεται!!!!
Το ίδιο έκανε και ο Φρίξος λοιπόν.
Από τότε, άρχισα να τον φοβάμαι και να τον απομακρύνω από κοντά μου!
Δημιούργησα λοιπόν, έναν φοβικό και συγχυσμένο σκύλο!!
Ο Φρίξος άρχισε να γαβγίζει συνέχεια, να είναι ατίθασος, ξεκίνησε να μου δείχνει τα δόντια του, ξεκίνησε να δείχνει τα δόντια του και στα γατιά όταν τον πλησίαζαν!
Εγώ φοβόμουν ακόμα πιο πολύ και παίζαμε μπαλάκι με τους φόβους μας.

Η ζωή μου έγινε ένα μαρτύριο, δεν μπορούσα να ζήσω!
Όταν ήμουνα στο σπίτι γάβγιζε συνέχεια λυμένος, όταν έφευγα από το σπίτι γάβγιζε συνέχεια δεμένος και επιπλέον τον φοβόμουνα!!
Δεν ήθελα να τον πλησιάζω και να βρίσκομαι μόνη μαζί του!
Κάθε φορά που έκανα μια υποτυπώδη ενέργεια να έρθουμε λίγο πιο κοντά, έπεφτε στο κενό από την μεριά του, γιατί αδιαφορούσε παντελώς!
H εύκολη λύση ήταν να τον δώσω και είχα αρχίσει να το σκέφτομαι σοβαρά. Κάθε φορά όμως που το σκεφτόμουν, έκλαιγα γιατί ηθικά δεν με κάλυπτε αυτή η επιλογή.

Μέχρι που μια μέρα, σαν από μηχανής θεός, σε αναζήτηση με τίτλο «Φοβάμαι το σκύλο μου», εμφανίστηκε η σελίδα της Ελένης.
Μου κέντρισαν κατευθείαν το ενδιαφέρον οι σκέψεις της, οι ιστορίες των μαθητών της, η ζωοφιλία της!
Πήρα λοιπόν το θάρρος, να επικοινωνήσω μαζί της και να της εκθέσω την κατάστασή μας. Σημειωτέον, μένω στην επαρχία, 200 χιλιόμετρα μακριά από τη βάση της Ελένης.
Η Ελένη, παρότι εγώ τελούσα υπό απελπιστική απόγνωση με άκουσε με προσοχή και υπομονή.
Με γέμισε αισιοδοξία και θάρρος, αλλά δε μου έδωσε καμία ουτοπική τηλεφωνική λύση, απλώς μου είπε, ότι με τον τρόπο που της εξέπεμπα την αγάπη για τον σκύλο μου, δεν θα μπορούσε να περάσει σε κανενός ξένου τα χέρια καλά, πέρα από τα δικά μου.
Μου έδωσε να καταλάβω, ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση, αρκεί να υπάρχει θέληση. Εγώ την θέληση την είχα, άρα και ο Φρίξος.

Ξεκινήσαμε αλληλογραφία και τηλεφωνική επικοινωνία, έγραφα μακροσκελείς εκθέσεις, στις οποίες η Ελένη αγόγγυστα απαντούσε και μου έδινε γενικές συμβουλές, διότι δεν είχε ολοκληρωμένη εικόνα μας, μέχρι που μια ημέρα ήρθε να μας γνωρίσει από κοντά.

Όταν ήρθε, μου πήρε το οξυγόνο, διότι μου ζήτησε, άκουσον- άκουσον, να αφήσω τον Φρίξο ελεύθερο.
Οι σκέψεις μου ήταν: «Τι ώρα είναι και πόσο γρήγορα μπορούμε να είμαστε στο κέντρο υγείας».
Με φοβερή επιφύλαξη και κλείνοντας τα μάτια μου, έλυσα το λουρί του… Και τι έγινε; Τίποτα!!!!
Ο Φρίξος έκανε την γνωριμία του μαζί της και μετά ξάπλωσε στα πόδια της.

Αργότερα η Ελένη με αποτελείωσε, ζητώντας μου να αφήσω και τα γατιά να κινηθούν στο χώρο ελεύθερα.
Οι παλάμες μου ιδρώνανε και σκεφτόμουνα πάλι: «Τι ώρα είναι και αν ο κτηνίατρος είναι ανοιχτός για να τρέξουμε γρήγορα». Αλλά τι να κάνω παρουσία Ελένης, είπα να το κάνω.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε!!! Τίποτα απολύτως!!!!
Ο Φρίξος όντας ελεύθερος, δεν έδωσε καμία σημασία στα γατιά και τα γατιά σε εκείνον.

Εν ολίγοις, η Ελένη μου απέδειξε, ότι εάν δεν χαλαρώσω εγώ, τίποτα δεν θα γίνει σωστά εδώ μέσα!!
Επίσης μου υπόδειξε, πως να χειρίζομαι σωστά το Φρίξο, αλλά και τα γατιά και κυρίως να μην τους μεταφέρω τις ανασφάλειες μου και τον πανικό μου!
Ένας ακόμα τομέας στον οποίο η Ελένη μου έστρεψε την προσοχή, ήταν το ύφος μου. Όταν μιλούσα στο Φρίξο, ήμουν σφιγμένη και του απευθυνόμουν ασυναίσθητα σα να απαιτώ.
Η Ελένη μου δίδαξε, ότι πρέπει, όχι να μόνο να νοιώθω ότι τον σέβομαι, αλλά και να του το μεταφέρω με το ύφος μου.

Αυτή τη στιγμή που, έχω το Φριξοκέφαλο στο πόδι μου (δεν χωράει όλος στην αγκαλιά μου).
Το βράδυ, κοιμούνται όλα τα «παιδάκια» μου μόνα τους στο σαλόνι!
Ο Φρίξος έρχεται με χαρά όταν τον φωνάζω και είναι πολύ πιο ήρεμος καθώς και πρόθυμος να με ακούσει!
Δεν είναι πια διστακτικός απέναντι μου!
Μάθαμε να παίζουμε και να διασκεδάζουμε.
Συγχρόνως όμως, έχουν ηρεμήσει και τα γατιά μου. Έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις αναμεταξύ τους, αλλά και με το Φρίξο!
Γενικώς, υπάρχει μια ηρεμία και μια ισορροπία, την οποία δεν περίμενα ποτέ, ότι θα επιτύχουμε!

Κάθε φορά που βρίσκουμε με τον σύντροφό μου το χρόνο να συζητήσουμε, σίγουρα θα περιστρέψουμε την κουβέντα μας γύρω από την Ελένη και τα οφέλη των όσων μας δίδαξε.

Μπορούμε πια, να καθίσουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια και αυτό να είναι απολαυστικό για όλους!
Δε μπορώ να ζητήσω τίποτα καλύτερο πέρα από αυτό…
Επιτέλους χαμογελάμε όλοι!!!!!!!

Ελένη μου σε ευχαριστούμε,

Οι μαθητές σου,
Θοδωρής, Μαρίνα, Νώα, Φρίξος, Κική.

Δεν είχα φανταστεί έτσι τη σχέση μου με το Oscar, είναι πολύ καλύτερη

Γράφει ο Βασίλης Ζαχαρόπουλος

Πριν από ένα χρόνο περίπου ήρθε στην οικογένειά μας ο Oscar. Λέω στην οικογένειά μας γιατί εξ αρχής είχα αποφασίσει. ότι δε θέλω ένα σκύλο που να ζει απομονωμένος, παρατημένος και δεμένος στην αυλή, αλλά μαζί μας σαν ισότιμο μέλος.

Όντας άπειρος με κατοικίδια και πολύ περισσότερο με σκύλους, πίστευα ότι ήταν καλύτερα να αποκτήσω ένα κουτάβι για να έχω τη δυνατότητα να το μάθω. όπως εγώ θεωρούσα πιο σωστό.

Έτσι λοιπόν στις 5 Φεβρουαρίου 2013 ήρθε στο σπίτι ένα κουταβάκι 25 ημερών, το πιο ζωηρό από τα έξι αδερφάκια του.
Τον πρώτο καιρό τα πράγματα κυλούσαν καλά. Ωστόσο εξαιτίας της άγνοιάς μας του ενισχύαμε συμπεριφορές. που μεγαλώνοντας άρχισαν να γίνονται ενοχλητικές. Πολλές φορές φτάσαμε σε αδιέξοδες καταστάσεις και όσο κι αν δοκιμάσαμε συμβουλές από γνωστούς που έχουν σκυλιά και είναι δοκιμασμένες και έχουν αποτέλεσμα, π.χ μάλωμα υψώνοντας τη φωνή, φόβισέ το, σπάσε του τον τσαμπουκά ….. δεν είχαν αποτέλεσμα.
Όσο κι αν εγώ έκανα υπομονή με προβληματικές συμπεριφορές του Oscar, τα άλλα μέλη της οικογένειας δυσανασχετούσαν.

Έχοντας ακούσει για τη «θετική εκπαίδευση σκύλων» έκανα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο και έτσι βρήκα την Ελένη.
Η θετική εκπαίδευση μας βοήθησε σε τρία επίπεδα :
i. Έμαθε ο σκύλος κάποιες συμπεριφορές για καλύτερη συμβίωση.
ii. Αλλάξαμε συμπεριφορές που δημιουργούν πρόβλημα.
iii. Μέσα από όλη τη διαδικασία της εκπαίδευσης χτίσαμε με τον Oscar μια σχέση εμπιστοσύνης κι ένα ισχυρό δέσιμο.

Πιο συγκεκριμένα, είναι χρήσιμο στην καθημερινότητα του ο σκύλος να γνωρίζει κάποια πράγματα με πιο σημαντικά όπως λέει η Ελένη, το «ΕΛΑ» και το «ΆΣΤΟ».
Είχαμε "καταφέρει" για παράδειγμα, να μας αγνοεί ο σκύλος κάθε φορά που τον καλούσαμε να έρθει κοντά μας. Πλέον, μετά από δουλειά και θέληση καταφέραμε να μη μας αγνοεί και να έρχεται με χαρά σε κάθε κάλεσμά μας. Δεν ήταν εύκολο, γιατί είχε πάψει να μας εμπιστεύεται, το πετύχαμε όμως.
Κατακτήσαμε ακόμα σε μεγάλο βαθμό να αφήνει πράγματα, που μπορεί να αποβούν επικίνδυνα για αυτόν, όπως ένα κόκαλο που θα έβρισκε στη βόλτα.

Όσον αφορά τις αρνητικές συμπεριφορές, που από άγνοια δική μας του τις ενισχύαμε καθημερινά, είχαμε πολύ δρόμο καθώς έπρεπε για παράδειγμα κάθε φορά που έρχονται φίλοι, συγγενείς και επισκέπτες στο σπίτι ο σκύλος να μην πηδάει πάνω τους.
Πολλές φορές δεν μας άφηνε να φάμε ήρεμα στο τραπέζι, με αποτέλεσμα να τον βγάζουμε έξω ή να απομονώνεται σε άλλο χώρο του σπιτιού.
Επιπρόσθετα, όντας ένας σκύλος που δεν συμπαθεί πολύ το νερό, έπρεπε με ευχάριστο τρόπο να εξοικειωθεί με το νερό, ώστε το μπάνιο να μην είναι μια κόλαση και για αυτόν και γι εμάς. Γιατί είναι εύκολο το μπάνιο να γίνει με το σκύλο δεμένο, με ένα φίμωτρο στο στόμα και να τον κρατούν δυο άτομα για να κάνει μπάνιο. Αυτό όμως δικαιολογημένα θα τον έκανε επιθετικό κάθε φορά που θα επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο.

Όλα αυτά και άλλες προβληματικές συμπεριφορές, καταφέραμε να τις ξεπεράσουμε με ευχάριστο τρόπο και για εμάς, αλλά κυρίως για τον ίδιο το σκύλο και μάλιστα στο χώρο και το περιβάλλον που ζει. Στην πορεία κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν η εκπαίδευση να λάβει χώρα στο σπίτι μας και μετά σε ουδέτερους χώρους.

Ολοκληρώνοντας, θέλω να αναφέρω ότι τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο μας μάθημα, διαπιστώνω ότι όλη αυτή η διαδρομή είχε σαν αποτέλεσμα ο Oscar να δεθεί ψυχικά μαζί μας και να συμβιώνουμε αρμονικά. Έχοντας ενεργό ρόλο σε όλη αυτή τη διαδρομή, εκπαιδευτήκαμε εμείς κυρίως μαζί του και πλέον μπορούμε με σωστό τρόπο να διαχειριστούμε ένα πιθανό πρόβλημα που θα παρουσιαστεί στην πορεία.
Ταυτόχρονα διαμόρφωσε ένα χαρακτήρα και μια προσωπικότητα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δεν θέλω να έχω τον τέλειο σκύλο ή τον σκύλο στρατιώτη, αλλά συμβιώνουμε αρμονικά και ο Oscar είναι ένας σκύλος φιλικός με τα άλλα σκυλιά και παιχνιδιάρης και χαδιάρης μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν είχα φανταστεί έτσι τη σχέση μου με το Oscar όταν τον απέκτησα, είναι πολύ καλύτερη!

Τέλος, οφείλω να ευχαριστήσω την Ελένη για την πολύτιμη βοήθειά της. Ήταν και ξέρω, ότι θα είναι δίπλα μας όποτε τη χρειαστούμε.
Την ευχαριστούμε επίσης, γιατί η δική της αγάπη για τα ζώα, δίδαξε κι εμάς και μας έκανε λίγο πιο ευαισθητοποιημένους απέναντι σε όσες ψυχές είναι στο δρόμο.
Κυρίως την ευχαριστούμε θερμά, γιατί έκανε απόλαυση τη συμβίωσή μας με τον Oscar.

Βασίλης Ζαχαρόπουλος

Και το όνομα αυτής Μουρίτσα…

Γράφει ο Κώστας Τούρλος

Έτσι ακριβώς ήταν ο τίτλος του πρώτου email που έστειλα στην αγαπητή Ελένη,μη γνωρίζοντας την κοπέλα, ούτε την ποιότητα της δουλειά της και την άπειρη αγάπη της για τα ζώα. Με οδήγησε η απόγνωση, όταν ένα αδέσποτο σχεδόν ετοιμοθάνατο κουτάβι, μας διάλεξε, ναι καλά διαβάσατε, μας διάλεξε να την υιοθετήσουμε και να την περιθάλψουμε.

Βρέθηκε σε πολύ άσχημη κατάσταση, στο τεράστιο πάρκιν της μεταφορικής εταιρείας που εργαζόμουν.
Του δώσαμε άμεσα νερό, τροφή, λίγο χάδι και αγάπη χωρίς πραγματικά να γνωρίζουμε, εάν την επόμενη μέρα θα το ξαναβρίσκαμε ζωντανό. Αυτό κράτησε για δύο μήνες όπου ένα απόγευμα, την πλησίασα με το αμάξι και της άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού για να την δω. Τι το ήθελα; βούτηξε μέσα και δεν έβγαινε με τίποτα από το αμάξι. Θεώρησα το γεγονός, ως μοναδική ευκαιρία να την πάω σε έναν κτηνίατρο να την δει.

Αφού την πήγα, της άνοιξα βιβλιάριο, ο γιατρός της έκανε όλα όσα έπρεπε και την επέστρεψα στην δουλειά.
Στην επιστροφή, η Μουρίτσα είχε κάνει χάλια το αμάξι, (ζαλιζόταν το κουτάβι στο αμάξι) κάτι που αποδείχθηκε σωτήριο για την ίδια. Έπρεπε να καθαρίσω το αμάξι γιατί μύριζε άσχημα και έτσι βρήκε την ευκαιρία ο φύλακας της εταιρείας να μου εκμυστηρευτεί, πως η διοίκηση του είχε ήδη δώσει εντολή, την επόμενη το πρωί να το φορτώσει σε μια νταλίκα και να το παρατήσει στα βουνά του Ασπροπύργου. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ...
Ξανά μανά φορτώνω την Μουρίτσα, γιατί αν έμενε το σίγουρο ήταν ότι την επόμενη θα ήταν παρατημένη στα βουνά.

Έτσι βρέθηκε σε ένα συγγενικό σπίτι στην Ελευσίνα, με την οικοδέσποινα του σπιτιού, μια μεγάλη γυναίκα (την κυρία Ελένη) σε φοβερά δύσκολη θέση. Να μην την θέλει, να τη λυπάται από την άλλη και να μη θέλει να στεναχωρήσει και μένα.
Στο σπίτι αυτό, η κυρία Ελένη (η οποία σημειωτέον φοβόταν πολύ τα σκυλιά) εκτός από την καθημερινή φροντίδα του σπιτιού και του κήπου, έχει επωμιστεί και ένα πιο μεγάλο και ιερό φορτίο, την φροντίδα και εξυπηρέτηση της κόρης της, η οποία προσπαθεί να επανέλθει μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Αντιλαμβάνεστε, πως ειδικά για την κα Ελένη με την φοβία στα σκυλιά, το βεβαρημένο πρόγραμμα της και την ηλικία της να μην επιτρέπει πολλές αβαρίες, η σιωπηρή αποδοχή της «φιλοξενίας» του κουταβιού, είχε ημερομηνία λήξεως.

Με την πάροδο του χρόνου, το κουτάβι δυνάμωνε, αλλά την ίδια ώρα έκανε απίστευτες ζημιές. Χαλούσε τα λουλούδια, έσκαβε και έκανε την ανάγκη του στον κήπο, έφερνε ψοφίμια, κυνηγούσε κότες. Από τη μία χαιρόμουν που η σκυλίτσα στάθηκε στα πόδια της, από την άλλη είχα απελπιστεί, γιατί κάθε μέρα είχα να απολογηθώ για κάποια ζημιά της.
Στο σημείο αυτό, πήρα την απόφαση να στείλω ένα email στην Ελένη, το οποίο έμελλε να αλλάξει την καθημερινότητα της σκυλίτσας, των συγγενών και φυσικά τη δική μου.
Με πραγματικά ανιδιοτελή αγάπη, σαν να επρόκειτο για δικό της σκυλάκι, μου έδινε διαρκώς συμβουλές, για το τι έπρεπε να κάνουμε, τι να αποφεύγουμε και μάλιστα με εξηγήσεις τέτοιες, που αν και η ίδια φυσικά απούσα (λόγω απόστασης) από τη ζωή της σκυλίτσας, ουσιαστικά παρούσα με τις τόσο εύστοχες και αποτελεσματικές οδηγίες της.

Σήμερα πλέον η Μουρίτσα είναι και επίσημα μέλος της οικογένειας, μπαινοβγαίνει σαν κυρία είτε στο σπίτι είτε στην αυλή, δεν κάνει παρά ελάχιστες αταξίες, η κυρία Ελένη δεν κάνει χωρίς αυτήν, (μου αρνήθηκε πρόταση να την πουλήσω σε έναν φίλο με καλά λεφτά, όχι φυσικά ότι θα την έδινα).
Και η Μουρίτσα δεν κάνει χωρίς την κυρία Ελένη, την οποία ακολουθεί παντού (φούρνο, λαϊκή, μέχρι και στο λεωφορείο και την Εκκλησία).
Η κόρη της έχει βρει μια αστείρευτη πηγή χαράς και δύναμης, που μόνο τα σκυλιά ξέρουν να δίνουν, ειδικά σε ανθρώπους που κουβαλούν ένα σταυρό πιο βαρύ από τους άλλους!
Και όσο για μένα, ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα , έχω το «δικό» μου «κοπριτάκι» που στερήθηκα τόσα χρόνια, όντας παιδί πολυκατοικίας.

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να αποδώσω τα εύσημα στις τρεις ηρωίδες της ιστορίας, με τυχαία σειρά αναφοράς.

Στη ΜΟΥΡΙΤΣΑ. Θεωρώ, ότι το σκυλί αυτό δεν μπήκε τυχαία στη ζωή μας. Ένα βήμα από τον θάνατο και μας έδωσε μάθημα ζωής! Διεκδίκησε, προσπάθησε, ενίοτε ύψωνε ανάστημα και ας μην μπορούσε καλά -καλά να περπατήσει.
Θεωρητικά θα μπορούσε να βολοδέρνει στο αχανές πάρκιν της εταιρείας, όπως και άλλα αδέσποτα μπαινοβγαίνουν ακόμη και σήμερα. Το ίδιο όμως, αξίωσε κάτι καλύτερο και από αυτό, με το να κάθεται πεισματικά στην κεντρική είσοδο της εταιρείας και να μας λέει, ότι «δεν συμβιβάζομαι με το κρύο τσιμέντο, αλλά μόνο με το ζεστό πλούσιο χαλί της εισόδου ή μένοντας μέσα στο κτίριο. Τα θέλω ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ».
Με τσαμπουκά μπήκε στο αμάξι και δεν ήθελε να βγει και εντέλει με όλες τις ενέργειες της, μας έδειξε πως ήθελε να ζήσει, ότι είναι αποφασισμένη.
Είναι πράγματι τόσο γενναίο και συνάμα γλυκό σκυλάκι.

Στην ΚΥΡΙΑ ΕΛΕΝΗ, η οποία έχει ταλαιπωρηθεί στη ζωή της και εξακολουθεί να κουβαλάει βαρύ φορτίο, βρήκε το κουράγιο και την δύναμη να περιθάλψει και να σώσει μια ψυχούλα. Είναι η μάνα, που σίγουρα θα προτιμούσε η υγεία της κόρης της να είχε αποκατασταθεί πρώτα, παρόλα αυτά, στάθηκε πραγματικά στο κουταβάκι με όλες τις δυσκολίες και αντιξοότητες.

Τέλος, στην ΕΛΕΝΗ, η οποία πέρα από την πολύτιμη, ανιδιοτελή βοήθεια της, σε κάνει να νιώθεις, ότι δεν έχεις απέναντι σου απλά μια κοπέλα που ξέρει καλά την δουλειά της, αλλά μία επαγγελματία που έχει κάνει την δουλειά της λειτούργημα και την διάσωση των αδέσποτων σκύλων σκοπό ζωής.
Έχεις να κάνεις με αυτήν την σπάνια στις μέρες μας “ράτσα “ που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Σε ευχαριστώ από καρδιάς Ελένη.

Κώστας Τούρλος
Ελευσίνα