Και το όνομα αυτής Μουρίτσα
Και το όνομα αυτής Μουρίτσα…
Γράφει ο Κώστας Τούρλος
Έτσι ακριβώς ήταν ο τίτλος του πρώτου email που έστειλα στην αγαπητή Ελένη,μη γνωρίζοντας την κοπέλα, ούτε την ποιότητα της δουλειά της και την άπειρη αγάπη της για τα ζώα. Με οδήγησε η απόγνωση, όταν ένα αδέσποτο σχεδόν ετοιμοθάνατο κουτάβι, μας διάλεξε, ναι καλά διαβάσατε, μας διάλεξε να την υιοθετήσουμε και να την περιθάλψουμε.
Βρέθηκε σε πολύ άσχημη κατάσταση, στο τεράστιο πάρκιν της μεταφορικής εταιρείας που εργαζόμουν.
Του δώσαμε άμεσα νερό, τροφή, λίγο χάδι και αγάπη χωρίς πραγματικά να γνωρίζουμε, εάν την επόμενη μέρα θα το ξαναβρίσκαμε ζωντανό. Αυτό κράτησε για δύο μήνες όπου ένα απόγευμα, την πλησίασα με το αμάξι και της άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού για να την δω. Τι το ήθελα; βούτηξε μέσα και δεν έβγαινε με τίποτα από το αμάξι. Θεώρησα το γεγονός, ως μοναδική ευκαιρία να την πάω σε έναν κτηνίατρο να την δει.
Αφού την πήγα, της άνοιξα βιβλιάριο, ο γιατρός της έκανε όλα όσα έπρεπε και την επέστρεψα στην δουλειά.
Στην επιστροφή, η Μουρίτσα είχε κάνει χάλια το αμάξι, (ζαλιζόταν το κουτάβι στο αμάξι) κάτι που αποδείχθηκε σωτήριο για την ίδια. Έπρεπε να καθαρίσω το αμάξι γιατί μύριζε άσχημα και έτσι βρήκε την ευκαιρία ο φύλακας της εταιρείας να μου εκμυστηρευτεί, πως η διοίκηση του είχε ήδη δώσει εντολή, την επόμενη το πρωί να το φορτώσει σε μια νταλίκα και να το παρατήσει στα βουνά του Ασπροπύργου. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ...
Ξανά μανά φορτώνω την Μουρίτσα, γιατί αν έμενε το σίγουρο ήταν ότι την επόμενη θα ήταν παρατημένη στα βουνά.
Έτσι βρέθηκε σε ένα συγγενικό σπίτι στην Ελευσίνα, με την οικοδέσποινα του σπιτιού, μια μεγάλη γυναίκα (την κυρία Ελένη) σε φοβερά δύσκολη θέση. Να μην την θέλει, να τη λυπάται από την άλλη και να μη θέλει να στεναχωρήσει και μένα.
Στο σπίτι αυτό, η κυρία Ελένη (η οποία σημειωτέον φοβόταν πολύ τα σκυλιά) εκτός από την καθημερινή φροντίδα του σπιτιού και του κήπου, έχει επωμιστεί και ένα πιο μεγάλο και ιερό φορτίο, την φροντίδα και εξυπηρέτηση της κόρης της, η οποία προσπαθεί να επανέλθει μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Αντιλαμβάνεστε, πως ειδικά για την κα Ελένη με την φοβία στα σκυλιά, το βεβαρημένο πρόγραμμα της και την ηλικία της να μην επιτρέπει πολλές αβαρίες, η σιωπηρή αποδοχή της «φιλοξενίας» του κουταβιού, είχε ημερομηνία λήξεως.
Με την πάροδο του χρόνου, το κουτάβι δυνάμωνε, αλλά την ίδια ώρα έκανε απίστευτες ζημιές. Χαλούσε τα λουλούδια, έσκαβε και έκανε την ανάγκη του στον κήπο, έφερνε ψοφίμια, κυνηγούσε κότες. Από τη μία χαιρόμουν που η σκυλίτσα στάθηκε στα πόδια της, από την άλλη είχα απελπιστεί, γιατί κάθε μέρα είχα να απολογηθώ για κάποια ζημιά της.
Στο σημείο αυτό, πήρα την απόφαση να στείλω ένα email στην Ελένη, το οποίο έμελλε να αλλάξει την καθημερινότητα της σκυλίτσας, των συγγενών και φυσικά τη δική μου.
Με πραγματικά ανιδιοτελή αγάπη, σαν να επρόκειτο για δικό της σκυλάκι, μου έδινε διαρκώς συμβουλές, για το τι έπρεπε να κάνουμε, τι να αποφεύγουμε και μάλιστα με εξηγήσεις τέτοιες, που αν και η ίδια φυσικά απούσα (λόγω απόστασης) από τη ζωή της σκυλίτσας, ουσιαστικά παρούσα με τις τόσο εύστοχες και αποτελεσματικές οδηγίες της.
Σήμερα πλέον η Μουρίτσα είναι και επίσημα μέλος της οικογένειας, μπαινοβγαίνει σαν κυρία είτε στο σπίτι είτε στην αυλή, δεν κάνει παρά ελάχιστες αταξίες, η κυρία Ελένη δεν κάνει χωρίς αυτήν, (μου αρνήθηκε πρόταση να την πουλήσω σε έναν φίλο με καλά λεφτά, όχι φυσικά ότι θα την έδινα).
Και η Μουρίτσα δεν κάνει χωρίς την κυρία Ελένη, την οποία ακολουθεί παντού (φούρνο, λαϊκή, μέχρι και στο λεωφορείο και την Εκκλησία).
Η κόρη της έχει βρει μια αστείρευτη πηγή χαράς και δύναμης, που μόνο τα σκυλιά ξέρουν να δίνουν, ειδικά σε ανθρώπους που κουβαλούν ένα σταυρό πιο βαρύ από τους άλλους!
Και όσο για μένα, ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα , έχω το «δικό» μου «κοπριτάκι» που στερήθηκα τόσα χρόνια, όντας παιδί πολυκατοικίας.
Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να αποδώσω τα εύσημα στις τρεις ηρωίδες της ιστορίας, με τυχαία σειρά αναφοράς.
Στη ΜΟΥΡΙΤΣΑ. Θεωρώ, ότι το σκυλί αυτό δεν μπήκε τυχαία στη ζωή μας. Ένα βήμα από τον θάνατο και μας έδωσε μάθημα ζωής! Διεκδίκησε, προσπάθησε, ενίοτε ύψωνε ανάστημα και ας μην μπορούσε καλά -καλά να περπατήσει.
Θεωρητικά θα μπορούσε να βολοδέρνει στο αχανές πάρκιν της εταιρείας, όπως και άλλα αδέσποτα μπαινοβγαίνουν ακόμη και σήμερα. Το ίδιο όμως, αξίωσε κάτι καλύτερο και από αυτό, με το να κάθεται πεισματικά στην κεντρική είσοδο της εταιρείας και να μας λέει, ότι «δεν συμβιβάζομαι με το κρύο τσιμέντο, αλλά μόνο με το ζεστό πλούσιο χαλί της εισόδου ή μένοντας μέσα στο κτίριο. Τα θέλω ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ».
Με τσαμπουκά μπήκε στο αμάξι και δεν ήθελε να βγει και εντέλει με όλες τις ενέργειες της, μας έδειξε πως ήθελε να ζήσει, ότι είναι αποφασισμένη.
Είναι πράγματι τόσο γενναίο και συνάμα γλυκό σκυλάκι.
Στην ΚΥΡΙΑ ΕΛΕΝΗ, η οποία έχει ταλαιπωρηθεί στη ζωή της και εξακολουθεί να κουβαλάει βαρύ φορτίο, βρήκε το κουράγιο και την δύναμη να περιθάλψει και να σώσει μια ψυχούλα. Είναι η μάνα, που σίγουρα θα προτιμούσε η υγεία της κόρης της να είχε αποκατασταθεί πρώτα, παρόλα αυτά, στάθηκε πραγματικά στο κουταβάκι με όλες τις δυσκολίες και αντιξοότητες.
Τέλος, στην ΕΛΕΝΗ, η οποία πέρα από την πολύτιμη, ανιδιοτελή βοήθεια της, σε κάνει να νιώθεις, ότι δεν έχεις απέναντι σου απλά μια κοπέλα που ξέρει καλά την δουλειά της, αλλά μία επαγγελματία που έχει κάνει την δουλειά της λειτούργημα και την διάσωση των αδέσποτων σκύλων σκοπό ζωής.
Έχεις να κάνεις με αυτήν την σπάνια στις μέρες μας “ράτσα “ που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Σε ευχαριστώ από καρδιάς Ελένη.
Κώστας Τούρλος
Ελευσίνα