η Δική σας Άποψη
Αγνάντευε τη θάλασσα θαρρείς κι έβλεπε... Κι είχε ένα χαμόγελο στη μουσούδα του, που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου...
Submitted by eleni on Wed, 01/30/2013 - 15:28
Γράφει η Έφη Μ.
«Πολύ χαριτωμένα τα σκυλιά αρκεί να είναι ...ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ!!!»
Αυτή ήταν η απάντησή μου σε όσους ρωτούσαν με μια εμφανή συμπάθεια προς τα ζώα. Ναι, δεν ήθελα τρίχες, σάλια, κακά, τσίσα παντού, δεσμεύσεις, γάβγισμα. Αυτό δε σημαίνει πως μισούσα τα σκυλιά. Απλά, είχαμε μια σχέση..τυπική.
Ως τον Φεβρουάριο του 2008.
Χιόνια, κρύο, καλοριφέρ και ζεστός καφές στο σπίτι. Ήταν η πρώτη μέρα του χειμώνα που χιόνισε. Το κουδούνι χτύπησε κι εμφανίστηκε η αδερφή μου με μία έκπληξη για όλους. «Ελάτε στο σαλόνι, έχω κάτι να σας δείξω». Κάτι? Χμ...πήγαμε. Στο σαλόνι μας περίμενε ένα πλασματάκι μια σταλιά, καφετί, γραπωμένο στα πόδια της αδερφής μου και μας κοιτούσε με φόβο. «Τον βρήκα στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης, περπατούσα και μ’ έπιασε κυριολεκτικά από το πόδι, δεν μπορούσα να τον αφήσω μέσα στο κρύο! Χιονίζει! Είναι κρίμα! Θα πέθαινε! Εκεί είναι πολύ επικίνδυνα, θα τον πατήσει αυτοκίνητο σίγουρα!!».
Η μητέρα μου τον κοίταξε λες και πλημμύρισε το δωμάτιο, έκανε σεισμό 9 ρίχτερ, πιάσαμε φωτιά, ήρθε η συντέλεια... «Πάρτο από δω!!! Αυτό μας έλειπε!!!» Η αδερφή μου την διαβεβαίωσε, ότι θα έμενε μόνο για λίγο, ώσπου να του βρίσκαμε μια οικογένεια. Το πλέον μεγάλο ψέμα για όλους τους φιλόζωους.
Τον κοιτούσα και δεν ήξερα τι να νιώσω. Φόβο? Συμπάθεια? Αγάπη? Αηδία? Βλέπεις είχε κι αυτό το τρίχωμα το μπόλικο, βρώμαγε κι απλυσιά. «Χμμ..μόνο μέχρι να βρούμε οικογένεια θα κρατήσουμε τον......Σωτήρη? Ναι, Σωτήρη..Σώθηκε απόψε, δε σώθηκε?»
Μετά από μία εβδομάδα, ο Σωτήρης είχε γίνει μέλος της οικογένειας. Όλοι λυπόμασταν να τον δώσουμε, η αδερφή μου είχε δεθεί πολύ μαζί του κι η μάνα μου είχε βρει την παρέα που έψαχνε. Κι αν μαζεύαμε και 2 τρίχες παραπάνω τι έγινε μωρέ? Σιγά!
Νοέμβριος 2008. Ο Σωτήρης πήγε για το καθιερωμένο εμβόλιο. 11 μηνών πια. Γυρνώντας από το κτηνιατρείο λοιπόν, με ενθουσιασμό η αδερφή μου, μου ανακοίνωσε ότι χαρίζεται ένα μικρούλι, χαριτωμένο, άσπρο, φουντωτό, μαλακό, χουχουλιάρικο σκυλάκι 1 έτους.
Κι άλλο σκυλί? Κι άλλο... Αγαπήσαμε πολύ τον Σωτήρη κι είχαμε χώρο για ένα ακόμη. Τι καλύτερο από αυτό, που ήταν και μια σταλίτσα. «Πάμε να το δούμε????», «Και δεν πάμε?». Φύγαμε λοιπόν.
Η κυρία μας περίμενε στην πόρτα, μας καλοδέχτηκε και μας εκθείαζε την οικογένειά της, καθώς και την αγάπη τους προς τα ζώα. Ύστερα, πέρασε στην ιστορία του σκυλάκου. «Τον είχε ένας παππούς, να εδώ πιο κάτω..τον έδερνε, τον άφηνε στο μπαλκόνι, κόντεψε να κρεμαστεί το καημένο, ακούγαμε τις φωνές του, το λυπήθηκα και πήγα και το πήρα!!! Δεν άντεξα! Αλλά να, δε μπορώ να τον κρατήσω γιατί έχω γάτες και δεν τα πάει καλά μαζί τους.»
Μάλιστα. Οκ. «Και που είναι ο σκυλάκος? Θα τον δούμε?» , «Να μωρέ τον έχω στο μπαλκόνι, ξέρεις άμα δει σακούλα, ή οτιδήποτε στο πάτωμα κάνει τσίσα του, κάτσε να ανοίξω να μπει μέσα.» Προχωράει στο σαλόνι και πάει να ανοίξει την μπαλκονόπορτα. Ο μικρός έτρεξε κατευθείαν κι ανέβηκε στα γόνατά μου. Ένα πλασματάκι 4-5 κιλά, όμορφο, χαριτωμένο... Έμοιαζε να ψάχνει απεγνωσμένα αγάπη. «Λοιπόν, θα τον πάρετε?» (Να σας τον τυλίξω?)
«Και βέβαια».
«Θα έρχομαι να τον βλέπω, μια φορά το μήνα, θα μου λείψει..δώσε μου τα τηλέφωνό σου. Μέσα στη βδομάδα θα έρθω να δω πως τα πάει».
Δεν την έχω ξαναδεί από εκείνη τη μέρα. Ποτέ δεν πίστεψα την ιστορία της.
Ο Μπρούνο λοιπόν, ήρθε στο σπίτι κι έμεινε. Όλοι τον αγαπήσαμε και περνούσαμε πολύ όμορφα μαζί του. Εκτός από τον ίδιο. Δεν μπορούσε να συνυπάρξει με άλλο σκυλί, πόσο μάλλον με τον Σωτήρη, που ήταν μεγαλύτερος σε όγκο από κείνον και πλέον κυρίαρχος του χώρου. Άρχισαν να «σημαδεύουν» το σπίτι, παντού. Κουρτίνες? Κρεβάτια? Σαλόνι? Κουζίνα? Έπρεπε συνεχώς να είμαστε με μία σφουγγαρίστρα, άζαξ, πατσαβούρια και να καθαρίζουμε.
Άρχισαν και οι τσακωμοί. Δε μπορούσαμε να τους χωρίσουμε. Και φυσικά και τα «παράσημα». Γρατζουνιά ο Μπρούνο στο κεφάλι, σημάδι ο Σωτήρης στη μουσούδα και οι μέρες περνούσαν έτσι.
Ο παράδεισος έγινε ΚΟΛΑΣΗ. Δε γινόταν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Οι σχέσεις ανάμεσα μας εντάθηκαν. Αρχίσαμε να τσακωνόμαστε. «όχι ο δικός σου τα κάνει, όχι ο δικός σου φταίει κλπ...»
Παραιτήθηκα. Δεν ξαναέχει βόλτα, δεν ξαναέχει προσοχή.
Φυσικά και φταίνε τα σκύλια. Εγώ φταίω? Εγώ τους δίνω φαγητό, ύπνο, νερό. Τι άλλο θέλουν πια? Να με αφήσουν ήσυχη.
Η μητέρα μου συνεχώς καθάριζε από το πρωί έως το βράδυ. Διαμαρτυρόταν. Φώναζε. Που και που, ίσως τον χτυπούσε..τον Μπρούνο. Γιατί αυτός φταίει. Ο άλλος δεν τα κάνει. (Ο άλλος σέβεται, ήρθε πρώτος)
Ο Μπρούνο δεν θέλει κανέναν. Δαγκώνει, γαυγίζει, κατουράει παντού, δε μπορεί να μείνει μόνος. Κανείς δεν τον θέλει. « Να τον δώσεις στον κ. Τάδε, τα χει όλα μαζί σ’ ένα κτήμα δεμένα και τα ταίζει.. δεν παθαίνει τίποτα»
Αυτή η ιστορία στροβίλιζε στο μυαλό μου μήνες ολόκληρους. Κλάμα, λυγμοί, στενοχώρια.. Τον θέλω, τον αγαπάω, αλλά δεν μπορούσε να μείνει. Κάνει τη ζωή όλων μαρτύριο. Ή η οικογένειά μου ή αυτός!
Την άλλη βδομάδα θα τον δώσω. Δεν πάει άλλο. Στενοχωριέμαι, πονάω, αλλά... δεν γίνεται αλλιώς, 3 μέρες έκλαιγα ασταμάτητα.
«Εντάξει μη στενοχωριέσαι, ίσως εκεί είναι καλύτερα, θα είναι με άλλα σκυλάκια και μπορεί να ηρεμήσει, που ξέρεις» .
«Ρε Νίκο τον αγαπάω, τον έχω τόσο καιρό κοντά μου δεν καταλαβαίνεις?»
«Καταλαβαίνω, αλλά...»
Τότε έκανα μια έρευνα στο internet, μήπως κάποιος μπορεί να με βοηθήσει. Κάποιος εκπαιδευτής, κάποιος που περνάει τα ίδια με μένα, κάποιος που βρήκε κάποια λύση, μπας και ξέρει κάτι που εγώ δεν ξέρω.
Τότε βρήκα ένα άρθρο, τυχαία, για μια μάγισσα των ζώων. Μια γυναίκα που με μαγικό τρόπο εξημερώνει και βοηθάει δυστυχισμένα ζώα. Την Ελένη την Κασπίρη.
Να στείλω? Θα μου απαντήσει? Αυτοί συνήθως θέλουν να έρχονται σπίτι, να βγάζουν και κάτι κι εγώ δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Θα στείλω κι ας γίνει ότι θέλει. Δεν έχω τίποτα να χάσω.
Σιγά μην απαντήσει…
Την επόμενη μέρα η Ελένη απάντησε. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Επιτέλους θα λύσω το πρόβλημά μου!
Μα η Ελένη με κατέκλυσε από ερωτήσεις! «Λέτε, ότι είναι επιθετικός, αλλά δε μου αναφέρετε καθόλου την συμβίωσή του με την οικογένεια. Που ζει ο σκύλος; Ποιοι ασχολούνται μαζί του; Πως του συμπεριφέρονται; Ήταν από την αρχή που τον πήρατε επιθετικός ή μετά εμφάνισε την επιθετικότητα; Μήπως έχει δεχθεί κακοποίηση; Το ότι επιτίθεται σε κινήσεις, είναι πολύ πιθανόν να τον έχουν χτυπήσει. Τι εννοείτε «δεν είναι ανάγκη να χειροδικήσει κάποιος εις βάρος του;» Τον έχετε χτυπήσει εσείς;»
Μα εγώ νόμιζα, ότι θα μου πει κάτι να κάνω και θα λυθεί το θέμα! Της απάντησα και πιθανώς εκτενώς για το θέμα. Συνέχιζε να μου απαντάει, να ενδιαφέρεται, να μου προτείνει τρόπους να αντιμετωπίσω την κατάσταση, μου έστειλε οδηγίες, πληροφορίες, με ενημέρωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μη ξεχνάμε κι ότι μένει στην Πάτρα και εγώ στην Αθήνα.
Όχι. Δεν το έβαλε κάτω. Με εμψύχωνε. Θα τα καταφέρω, έλεγα. Μα πως να μην κάνει τόσες ερωτήσεις? Της ζητείται βοήθεια για ένα σκύλο που δεν έχει δει ποτέ κι είναι και 200 χλμ μακριά!
Το τελευταίο μήνυμα της Ελένης ήταν στις 8/6, στο οποίο...δεν πρόλαβα να απαντήσω.
Κυριακή βράδυ 11.30 μμ, 10 Ιουνίου 2012. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημερομηνία.
-Εφηηηηη...Έφη έλα στο σπίτι σε παρακαλώ!!! Ο Μπρούνο....
- Τι έγινε? Γιατί κλαις? Τι συνέβη?
- Ο Μπρούνο!!! Έλα γρήγορα! Τσακώθηκε με τον Σωτήρη και ...μάλλον του έβγαλε το μάτι!!!! Εχει αίματα παντού!!! Δεν μπορώ να τον πιάσω!!!! ΈΛΑ!
Σε 10 λεπτά ήμασταν εκεί. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν κάτι παραπάνω από σοκαριστικό. Ξέσπασα σε κλάματα. Δε θυμάμαι και πολλά. Μόνο τον Μπρούνο να τριγυρνάει στο πάτωμα, να στάζει αίμα από το μάτι του και να μην βγάζει ούτε μία κραυγή πόνου. Υπέφερε τόσο σιωπηλά.
Στη 1 τη νύχτα ήμασταν στο Αττικό Νοσοκομείο Ζώων. Ο νοσηλευτής που έκανε την εφημερία, μας είπε πως το μάτι του δε σώζεται, αλλά θα γίνει μια χαρά. Δεν ανακουφίστηκα. Θα έχανε το μάτι του. Από έναν ηλίθιο τσακωμό για ένα κόκκαλο! Επειδή δεν ήμουν εκεί να τους χωρίσω, επειδή δεν τον πήρα μαζί μου, επειδή τον άφησα μόνο του. Εγώ φταίω.
Την επομένη έγινε το χειρουργείο. Έγινε η εξόρυξη του οφθαλμού και στις 4 θα μπορούσαμε να τον πάρουμε στο σπίτι.
«Μήπως είναι έτοιμος να τον πάρω?» «Ναι, αυτός είναι?» Ενα κουβάρι, ένα λούτρινο μέσα στα αίματα, που δεν αντιδρούσε, δεν γαύγιζε, δεν κούναγε την ουρά του, δε με γνώρισε! «Ναι...αυτός είναι...»
«Ελα αγάπη μου, μην ανησυχείς, είναι από τη νάρκωση» .
Υποφέρω. Το βράδυ έκλαιγε. Πονούσε, με ήθελε μαζί του, ήθελε τσίσα, ήθελε να φάει, ήθελε νερό? Ήθελε να γαντζωθεί πάνω μου και να μην μ’ αφήσει ποτέ. Φοβόταν.
Η Ελένη μου έστειλε mail. Με ρώτησε γιατί διέκοψα την επικοινωνία, αν κάνω όλα όσα είπαμε, αν βλέπω βελτίωση στη συμπεριφορά του. Της είπα όλα όσα συνέβησαν και μου ευχήθηκε περαστικά και μου προσέφερε γι ακόμη μία φορά τη βοήθειά της. Μου τόνισε, πως τώρα μ έχει πιο πολύ ανάγκη από ποτέ.
Κάθε μέρα που περνούσε για αυτόν ήταν μία καινούργια μέρα, μία καινούργια πραγματικότητα. Για μένα γεννιόντουσαν καινούργιες τύψεις.
«Δεν έφταιγε αυτός ηλίθια! Εσύ έφταιγες! Πως περιμένεις να μάθει ένα ζώο? Μόνο του? Τον πήγαινες βόλτα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ? (Όχι...) Έπαιξες μαζί του? (Όχι) Του έμαθες, πως μόνο έξω κάνουμε την ανάγκη μας? (Όχι) Ξεχώριζες τα δύο σκυλιά μεταξύ τους? Όλοι σας? (Ναι).
Η φωνή αυτή στριφογύριζε στο μυαλό μου και με γέμιζε τύψεις. Κι είχε δίκιο. Δεν έκανα όλα όσα άξιζε αυτός ο σκύλος. Τον κατηγορούσαμε γιατί αυτό ήταν το εύκολο.
Πέρασε ο μήνας, έβγαλε επιτέλους το κολάρο!
«Άντε ρε παιδί μου, γιατί αυτό το κολάρο τον εμποδίζει και σκοντάφτει παντού! Λες και δε βλέπει!!! Χαχαχα! Επιτέλους, γιατί το κεφάλι του έχει γεμίσει μελανιές από τα χτυπήματα! Ρε τον καημένο!»
Οι μέρες περνούσαν, ήμασταν πια χωριστά από το Σωτήρη. Δε το διακινδυνεύαμε. Μέναμε στο σπίτι του Νίκου. Του Νίκου που σ-ι-χ-α-ι-ν-ο-τ-α-ν τα σκυλιά, αν και είχε σκυλί μικρός. Είχαν τρίχες, βρωμιές, το σπίτι πρέπει να είναι καθαρό κι άλλα τέτοια.. γραφικά. Μπα. Η Λύκα του έλειπε περισσότερο απ’ οσο πίστευε και δεν ήθελε να την αντικαταστήσει στην καρδιά του. Με κανέναν τρόπο. Για κανένα σκύλο.
«Μα έβγαλε το κολάρο τόσες μέρες, γιατί συνεχίζει και σκοντάφτει στα έπιπλα? Λες να μην βλέπει?» , «Άντε ρε που δε βλέπει.. Θέλει λίγο χρόνο να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση»....Χμμ..μάλιστα. Ας του δώσουμε λοιπόν το χρόνο που θέλει.
Αύγουστος. Ο Μπρούνο χτυπάει σε καρέκλες, δε βρίσκει το νερό του, το φαγητό του, μας ψάχνει γύρω- γύρω στο δωμάτιο, αγχώνεται, η καρδιά του χτυπάει δυνατά, τρέμει, φοβάται, δεν μπορεί να μείνει μόνος. Ο Παντελής μας είπε πως υπάρχει μία γιατρός, κτηνίατρος που ειδικεύεται σε οφθαλμολογικές περιπτώσεις. Πρέπει να πάμε.
Λίγο πριν τις διακοπές ο Μπρούνο επισκέπτεται την κ. Σκούντζου, βάζει το φίμωτρό του, διότι είναι και γνωστός killer και ξεκινούν οι εξετάσεις. «Μάλιστα..χμμ..μάλιστα..μάλιστα»
«Ναι, αλλά δε μας λέτε και μας τι συμβαίνει γιατρέ μου?»
«Ο Μπρούνο δε βλέπει. Καθόλου! Ποτέ από το μάτι που έμεινε. Ίσως από εκείνο που έχασε».
«Να έχετε τα πράγματα σε συγκεκριμένη θέση στο σπίτι, το φαγητό του, το νερό του, να μην τα χάνει, να κάνετε μία συγκεκριμένη βόλτα στην αρχή που θα τη μάθει, να του δείξετε σκαλιά, κλπ να του βάζετε ένα λουρί που θα το δένετε στη μέση σας για να μην σκοντάφτει πάνω σε αντικείμενα....μπλα, μπλα ,μπλα, μπλα»
«Τι λέει? Δε βλέπει ΚΑΘΟΛΟΥ? Τι θα κάνω? Πως θα ζήσει αυτό το σκυλί? Θα πεθάνει! Δε θ’ αντέξει! Πρέπει να είμαι συνέχεια μαζί του! Να τον μάθω! Να του δείξω το σπίτι απ’ την αρχή! Τώρα μ’ εχει πιο πολύ ανάγκη από ποτέ!» ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ.
Επικοινώνησα ξανά με την Ελένη και μου έστειλε ένα σωρό αρχεία να διαβάσω, να ενημερωθώ για το ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση προς ένα ζώο. Πολλά από αυτά δεν τα ήξερα και διαπίστωσα και πολλά λάθη στη συμπεριφορά μου. Στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.
Είπα στην Ελένη, πως όλο αυτό ίσως ήταν κι ένα μάθημα για μένα και μου είπε πως τα ζώα έτσι κι αλλιώς, μας δίνουν μαθήματα ζωής με τη συμπεριφορά τους...Κι έτσι ήταν!
Φυσικά ο Μπρούνο διέψευσε τους πάντες. Έμαθε 3 σπίτια σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Δε σκοντάφτει πουθενά πια. Όλα είναι σε συγκεκριμένη θέση, όμως αν κάνουμε καμιά αλλαγή την απομνημονεύει σχεδόν αμέσως. Έχει αναπτύξει περισσότερο την αίσθηση της ακοής. Ακούει τα πάντα. Τρέχει στο μπαλκόνι, μπαίνει μέσα, ζητάει να βγει βόλτα, κρατάει την ανάγκη του, ευγνωμονεί για την αγάπη που του δείχνουμε με πολλά φιλιά και αγκαλιές, κοιμάται στο κρεβάτι του, αν του ζητηθεί ανεβαίνει σε καναπέ, αφού μετρήσει πριν την απόσταση. Έχει γίνει ένας ΚΥΡΙΟΣ. Κάποιες φορές, νομίζω πως μας κοροιδεύει και... κάτι βλέπει…
Στις διακοπές, έμαθε το εξοχικό από την πρώτη μέρα. Έβαλε τα σημάδια του. Έτρεχε στην αυλή, κυνηγούσε τις γάτες. Ερχόταν στην παραλία, μύριζε τον θαλασσινό αέρα, αγνάντευε τη θάλασσα θαρρείς κι έβλεπε. Κι είχε ένα χαμόγελο στη μουσούδα του, που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου.
Δεν τον ένοιαζε που δεν έβλεπε. Το μόνο που ζητούσε αυτό το πλάσμα ήταν πραγματική αγάπη! Αγάπη! Αγκαλιά χωρίς φόβο, κάπου να στηριχτεί. Χάδι αληθινό.
Ο Νίκος έπαιζε μαζί του συνέχεια, τον έπαιρνε αγκαλιά, τώρα δε του λέρωνε τα ρούχα με τρίχες. Κι αν τα λέρωνε.. «έλα μωρέ, σάλια και τρίχες, σιγά, του Μπρούνο είναι!» Που τους έχανες, που τους έβρισκες, μαζί να παίζουν και να κυνηγιούνται!
Ο Μπρούνο μετά από 7 μήνες, αντιδρά σαν ένα σκυλί που βλέπει και δε διαφέρει σε τίποτα από αυτό. Πολλές φορές ξεχνάμε, ότι δε βλέπει. Το μόνο μας πρόβλημα, είναι ότι δεν κάνει παρέα με άλλα σκυλάκια, εξαιτίας του φόβου, ότι πάλι κάτι μπορεί να του συμβεί. Α και ακόμη δεν θέλει χάδια από κανέναν εκτός από εμάς τους δύο. Ίσως κάποιες φορές αγχωθεί όταν φύγουμε και τον αφήσουμε στο σπίτι, όμως γυρνώντας κάνουμε τόσες αγάπες που δε θυμάται ότι λείψαμε!
Δεν θα τα είχαμε καταφέρει όμως χωρίς τη βοήθεια πολλών σημαντικών ανθρώπων και κυρίως ειδικών, όπως η Ελένη Κασπίρη και η Ευγενία Σκούντζου.
Η Ελένη με τις πολύ σημαντικές σημειώσεις της, που μας εστίασε την προσοχή στο τι κάνουμε λάθος και πως να μην χρησιμοποιούμε αρνητικές μεθόδους εκπαίδευσης.
Τα σκυλί δε διαφέρει σε τίποτα συναισθηματικά με τον άνθρωπο. Αν του δείξεις σεβασμό, αγάπη και πως υπάρχουν κάποια νοητά όρια, θα καταλάβει και θα ακολουθήσει το δρόμο σου.
Και την Ευγενία Σκούντζου που μας βοήθησε να αντιληφθούμε την νέα κατάσταση και μας έδωσε οδηγίες για την καλύτερη προσαρμογή του Μπρούνο.
Πολλοί θα βρίσκουν την ιστορία μου υπερβολική. «Μα κάνει έτσι για ένα σκύλο? Μα δεν είναι κρίμα να τυραννιέται αφού δε βλέπει? Δε του κάνεις ευθανασία?»
Σ’ αυτούς έχω να πω, πως ποτέ στη ζωή μου φίλος/η δεν μ’ αγάπησε τόσο πολύ, όσο αυτό το μικρούλι. Ποτέ κανείς δε μου ήταν τόσο πιστός συμπαραστάτης. Κανείς δε μου έφτιαξε τη διάθεση τόσο όσο οι χαρές που έκανε όταν μ’ έβλεπε που γυρνούσα στο σπίτι. Και ποτέ δε μου κράτησε μούτρα που άργησα, που έβρισα, που δεν έδωσα σημασία, που..που..που....Πάντα με περιμένει με αγάπη και ζητάει από μένα μόνο αυτό.
Δεν είναι καθόλου κρίμα, γιατί «βλέπει», αισθάνεται, νιώθει και αντιλαμβάνεται πράγματα που άνθρωποι δε μπορούν. Αγαπάει, δένεται και είναι ευτυχισμένος που εισπράττει τόση αγάπη από 2 ανθρώπους. Και την ανταποδίδει.
Ο Μπρούνο έχει ακόμη τουλάχιστον 10 χρόνια ζωής και θα φροντίσουμε να είναι τα καλύτερα και τα πιο ζωντανά. Μετά από όλα όσα έχει ζήσει και μετά από τους μαραθώνιους φιλιών που μας κάνει για να μας δείξει πόσο μας αγαπάει...ε, το αξίζει και με το παραπάνω!!!
Το σκυλί μας είναι μέλος της οικογένειάς μας. Δεν το εγκαταλείπουμε στα δύσκολα, γιατί ούτε και κείνο θα το έκανε ποτέ. Αντιθέτως, ακόμη κι αν κάποιες φορές φερόμαστε άσχημα, εκείνο με επιμονή προσπαθεί να δείξει αγάπη και μόνο αγάπη.
Μπρούνο μου σ’ αγαπάω και θα κάνω τα πάντα για περάσουμε μια όμορφη ζωή μαζί, χωρίς διακρίσεις.
Επιθετική συμπεριφορά σκύλου. Ευθανασία ή βοήθεια;
Submitted by eleni on Wed, 10/31/2012 - 21:28
Ευθανασία ή Βοήθεια;
Γράφει η Άντα Δημοπούλου
Πολλές φορές συνάντησα αδιέξοδο με σκυλιά διαταραγμένα, επιθετικά, που δεν εμπιστεύονταν πλέον κανέναν.
Εξαιτίας κυρίως της κακοποίησής τους από τους ανθρώπους, εξαιτίας της σκληρής και γεμάτης κακουχίες ζωής τους, είχαν γίνει απρόσιτα και απρόβλεπτα, και οι άνθρωποι στα δύσκολα, μπροστά στο φόβο λένε «Θανάτωση».
Πραγματικό και τόσο άδικο!!! Γιατί τις περισσότερες φορές ευθύνονται οι άνθρωποι και οι διαστροφικές τους πράξεις και συμπεριφορές ,για τη διαταραγμένη συμπεριφορά των ζώων.
Ο Ντιέγκο και ο Πάκος, σκυλιά που κατέληξαν επιθετικά μετά από πολύχρονη κακοποίηση που υπέστησαν από ανθρώπους, σκυλιά που οι άνθρωποι ήθελαν να στείλουν στην ευθανασία λόγω της διαταραγμένης τους ψυχοσύνθεσης, σώθηκαν και ζουν αυτή τη στιγμή αρμονικά με ανθρώπους και άλλα ζώα, χάρη στην Ελένη Κασπίρη, θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.
Τον δαγκωνιάρη αδέσποτο Ντιέγκο,τον αγαπήσαμε και τον πονέσαμε όλοι, μοναδικός ζηλότυπος, καθώς το μόνο έμβυο που εμπιστευόταν ήταν η Μπαμπούσκα η φιλενάδα του, αυτή που τον συντρόφευε στη δύσκολη αδέσποτη ζωή του, γινόταν πραγματικά επικίνδυνος και δάγκωνε άσχημα κυρίως όποιον πείραζε κατά τη γνώμη του την αγαπημένη του Μπαμπούσκα!!!
Φιλοξενήθηκαν και τα δύο σκυλιά για ένα διάστημα στο κτήμα κάποιας φίλης, όπου εκεί ο Ντιέγκο ζώντας στο πουθενά, χωρίς καμία επικοινωνία, μέσα από περιφράξεις έγινε ακόμα πιο δύσκολος.
Ώσπου κάποια μέρα, η Κασπίρη , που ενημερώθηκε για την ιστορία τους, μας πρότεινε «φέρτε τα σκυλιά στο χώρο μου», δεν το πιστεύαμε από τη χαρά μας κι έτσι ο Ντιέγκο, ζει εδώ και καιρό στης Ελένης το σπίτι, αχώριστος πάντα από τη Μπαμπούσκα του, αλλά και αρμονικά με την υπόλοιπη παρέα.
Με τη βοήθεια και την καθημερινή προσπάθεια της Ελένης, έχει πάψει πια να δαγκώνει, είναι φιλικότατος, βγαίνει βόλτες και εκτός με το σαμαράκι του, κάθεται εκεί δίπλα μας και ακούει τις συζητήσεις μας, κι απολαμβάνει την περιποίηση και τα χάδια, ο «γερούλης» όπως τον αποκαλεί η Ελένη.
Τον Πάκο, τον Αραπάκο, πρέπει να πω, ότι όσο τον λάτρεψα άλλο τόσο τον φοβήθηκα. Ιδιαίτερα βασανισμένος, 8,5 χρόνια δεμένος με αλυσίδα σε μια ζωή σκλαβιάς και πόνου, δεν γνώρισε ποτέ χάδια, ποτέ επαφή με άλλα ζώα (μόνο τα ποντίκια και τις γάτες που του έκλεβαν τα ξεροκόμματα), ποτέ παιχνίδια, δεν γνώρισε τίποτα καλό από τους ανθρώπους. Ο πιο απόμακρος σκύλος που έχω συναντήσει!!
Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που μου προκάλεσε, όλοι είπαν «ευθανασία», μα η Ελένη Κασπίρη μαζί με τη βοηθό και φίλη της Γιούλη, με δική της πρωτοβουλία, πήρε τον Αραπάκο στο κτήμα της με σκοπό να ασχοληθεί με την συμπεριφορά του.
Η Ελένη Κασπίρη λοιπόν, ασχολείται καθημερινά με τον ταλαιπωρημένο Πάκο, τον έφερε σταδιακά σε επαφή με άλλα σκυλιά και με ανθρώπους, τον φροντίζει με τρόπο μαγικό, κι ο Πάκος δείχνει να βυθίζεται και ν’ απολαμβάνει την επιτέλους ποιοτική ζωή του και το εξαιρετικό σχολειό του. J
Εντελώς αλλαγμένος, είναι πλέον χαρούμενος, έμαθε να παίζει με τους υπόλοιπους (σκύλους, γάτες, ανθρώπους), έμαθε να συμβιώνει αρμονικά με όλους, σταμάτησε να επιτίθεται και να δαγκώνει, έμαθε να σέβεται και να εμπιστεύεται τους υπόλοιπους γύρω του και να απολαμβάνει κι αυτός ο φουκαράς μια θέση δίπλα στο τζάκι, να πηδάει παρά τους ρευματισμούς του, να δέχεται τα χάδια και να δίνει αγάπη και ευγνωμοσύνη με το βλέμμα του, να κάνει τις βόλτες του με όλη την παρέα εκτός κτήματος, να χαιδεύεται κι αυτός ο μούργος, που μετά τα τόσα βάσανα που έζησε δεν πιστεύει σε τέτοια βελτίωση και πολύ σεμνά και σοφά αφήνεται να ζήσει…
Γιατί για την ώρα τον επισκέπτομαι και βλέπω πόσο άνετα και αρμονικά ζει με όλους μαζί, δυσκολεύομαι να το πιστέψω και νιώθω απίστευτη χαρά.
Μα δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόγνωσή μου, όταν κατάλαβα πλέον ότι δεν μπορώ να τον χειριστώ, είναι επικίνδυνος, οι περισσότεροι μου έλεγαν «ευθανασία», μα εγώ τον είχα ήδη λατρέψει.
Ο Απόλλο, ο φοβικός κούταβος από την περιοχή ΜΑΜΟΣ , απλησίαστος στην αρχή σε οποιοδήποτε χειρισμό, ζει πλέον αρμονικά με όλη την οικογένεια της Ελένης Κασπίρη και περιμένει κάποιον να τον αγαπήσει και να τον υιοθετήσει. Όταν τον μεταφέραμε στης Ελένης η κατάσταση του Απόλλο ήταν απογοητευτική. Ο κούταβος δεν μπορούσε να δοθεί για υιοθεσία. Δεν πλησίαζε ούτε για φαγητό. Η Ελένη ήταν η τελευταία μας ελπίδα πριν επανεντάξουμε τον Απόλλο στο ΜΑΜΟΣ δηλ στο πουθενά.
Αυτές λοιπόν τις ψυχές, και τόσες άλλες, αποθέσαμε στις γνώσεις και την έντονα φιλοζωική πρακτική της Ελένης Κασπίρη.
Κι αυτή δεν δούλεψε απλά αφιλοκερδώς μ’ αυτά τα πλάσματα, αλλά τα άγγιξε, τα ένιωσε, τα πόνεσε, επικοινώνησε μαζί τους, τους έδωσε αγάπη κι ελπίδα, τα έκανε να εμπιστευτούν και πάλι…
Πιστεύω, ότι ποτέ στη ζωή μου δεν θα βρω τρόπο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη που νιώθω προς την Ελένη Κασπίρη, την οποία συνηθίζω να λέω : «η μάγισσα των ζώων»…
1000 Ευχαριστώ
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:29
1000 Ευχαριστώ
Θα ήθελα σαν πρώτο μήνυμα, να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελένη Κασπίρη, για τη βοήθεια που μου προσφέρει στην προσπάθεια επικοινωνίας με τη Σίσσυ μου, τη σκυλίτσα μου, που βρήκα χτυπημένη (με τέσσερα κατάγματα) έξω από το χώρο της εργασίας μου και τραυματισμένη ψυχολογικά, τόσο που ούτε βόλτα δεν θέλει να βγαίνει, γιατί φοβάται κάθε θόρυβο, κάθε καινούργια φιγούρα.
Την έχω αγαπήσει και έχω συγκινηθεί, βρίσκοντας επιτέλους τρόπους επικοινωνίας μαζί της, με τη βοήθεια της θετικής εκπαίδευσής της.
Είναι ένα έξυπνο πλάσμα, τώρα ξέρω, πως σκέφτεται τις στιγμές που νόμιζα, πως κάπου είναι χαμένη και κάποιες φορές με κοιτάει στα μάτια και βγάζει κραυγούλες για να μου δείξει, πως κι αυτή μιλάει κάποια γλώσσα.
Έχω ακόμα δρόμο, μα νιώθω πλέον, πως είναι ασφαλής και μαζί με τηνΕλένη, βρίσκω τον τρόπο να γίνει περισσότερο ευτυχισμένη.
Όταν φεύγει η Ελένη από το σπίτι, έχει το ύφος της καλής μαθήτριας που με ξετρελαίνει.
18 Ιουνίου 2009
Αντα Δημοπούλου
Μια ιστορία που μου έγινε μάθημα
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:28
Μια ιστορία που μου έγινε μάθημα
Γράφει η Ελένη Μπουσμαλή
Τι είναι τελικά ένα κατοικίδιο για μας? Είναι ένας φίλος, ένα παιχνίδι για τα παιδιά, ένας προστάτης, ένα μέσον ικανοποίησης του εγωισμού μας ..?
Θα αναφερθώ σε μία προσωπική εμπειρία.
Λίγα χρόνια πριν, ο μπαμπάς μου πήρε την πρωτοβουλία να φέρει ένα κουταβάκι στο σπίτι, για να κάνει το χατίρι στη μικρή μου αδερφή. Γενικότερα όλη η οικογένειά μου ( όχι τόσο η μαμά μου) είμαστε φιλόζωοι, εννοώντας πως ποτέ δε πειράξαμε σκυλάκι, γατάκι κλπ. και όποτε βλέπαμε αδέσποτο ζώο, βοηθούσαμε με όποιο τρόπο μπορούσαμε.
Το σκυλάκι θα ήταν της μικρής μου αδερφής, η οποία πάνω στον ενθουσιασμό της είχε υποσχεθεί, πως θα είναι τυπική στις υποχρεώσεις που θα έχει με τον ΤΟΝΙ (το σκυλάκι).
Μετά από 2 μήνες περίπου, η μόνιμη κατοικία του Τόνι ήταν το μπαλκόνι. Εκεί περνούσε όλη του τη μέρα, εκεί έτρωγε, εκεί κοιμόταν, εκεί έκανε την «τουαλέτα» του. Η μόνη παρέα που είχε, ήταν όταν εγώ ήμουν στο σπίτι και έβγαινα στο μπαλκόνι, ή όταν έλειπε η μαμά μου και τον έβαζα κρυφά μέσα,( έχοντας πάντα ως επακόλουθο, καβγά για τις τρίχες κλπ.) ή τα παιδάκια κάτω στην αυλή που έπαιζαν και καθόταν με τις ώρες και τα χάζευε..
Μετά από ενάμιση χρόνο, μια γειτόνισσα θυμήθηκε πως είχαμε ένα σκύλο στο μπαλκόνι και έκανε παράπονα, πως γαβγίζει και την ενοχλεί. Ο μπαμπάς μου αναγκάστηκε να πάρει τον Τόνι στη δουλειά του, όπου είχε αυλή, αλλά όχι τελείως περιφραγμένη. Μετά από λίγο καιρό, ο Τόνι χάθηκε και κανείς δε τον ξαναείδε.
Τι ήταν χειρότερο? Που ήταν εγκλωβισμένος σε ένα μπαλκόνι ή που βρέθηκε αδέσποτος? ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΤΑ 2!!!
Είναι τόσα σκυλάκια που υποφέρουν στους δρόμους αβοήθητα, άρρωστα, χωρίς νερό, τροφή και σίγουρα τα περισσότερα δεν τα καταφέρνουν. Και αυτό γιατί κάποιοι τα βλέπουν σαν παιχνίδι, σαν μόδα, σαν βίτσιο!
Η ιστορία με τον Τόνι με πόνεσε και μου έγινε μάθημα.
Δεν έχει σημασία ποιανού ήταν το λάθος, αλλά ότι μια αθώα ψυχή υπέφερε είτε από μοναξιά, είτε με όσα συνάντησε ως αδέσποτο, είτε γιατί πιθανώς να έφυγε από τη ζωή με πολύ σκληρό τρόπο!
Για τη Λίλα μου
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:27
Για τη Λίλα μου
Από μικρή ήθελα πάρα πολύ να έχω ένα σκυλάκι, αλλά στο σπίτι μου ήταν όλοι αντίθετοι, ειδικότερα η μητέρα μου.
Όπου πήγαινα και έβλεπα να έχουν σκυλάκι, τρελαινόμουν από χαρά, επαίζα μαζί του μέχρι να φύγω.
Μερικά χρόνια αργότερα πήραν ένα στην εξαδέλφη μου και μόλις το έμαθα εκλαίγα για μια εβδομάδα, γατί ήθελα και εγώ, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν τίποτα, οι γονείς μου ήταν ανένδοτοι.
Για χρόνια είχα το σκυλάκι της εξαδέλφης μου σαν δικό μου, το έβγαζα βόλτα, το τάϊζα,το έπαιζα, γαιτί κανείς άλλος δεν το πρόσεχε.
Για την εξαδέλφη μου ήταν σαν να μην υπήρχε μέσα στο σπίτι. Μετά από λίγο καιρό όμως και επειδή η θεία μου χώρισε, έδωσαν το σκυλί σε κάποιο ξένο, γιατί κανένας δεν ήθελε να το κρατήσει.
Ζήτησα να το πάρω εγώ, αλλά οι δικοί μου για άλλη μια φορά αρνήθηκαν.Τότε είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ, που δεν τους μιλούσα για δύο εβδομάδες.
Όταν τελικά μεγάλωσα (άνω των 18), πήρα την απόφαση να πάρω σκυλί, ότι και να γινόταν στο σπίτι μου.
Για ένα μήνα τσακωνόμουν συνέχεια με τους γονείς μου, μέχρι που κατάφερα να πουν το ναι.
Πήρα τελικά ένα chow-chow θυληκό την ΛΙΛΑ! Πολλοί λένε, ότι έιναι δύσκολο σκυλί, αλλά εγώ δεν είχα πρόβλημα.
Στην αρχή ήταν όλα καλά, δεν είχα γκρίνια από τους δικούς μου, μετά από λίγο καιρό όμως άρχισαν οι γκρίνιες.
Τώρα είναι 7 χρονών και ακόμα δεν το έχουν χωνέψει, ο μόνιμος τσακωμός μας στο σπίτι είναι για το σκυλί.
Το σκυλί καταλαβαίνει τι γίνεται στο σπίτι και αντιδράει πολλές φορές άσχημα και αυτό κάνει τα πράγματα άκομα χειρότερα στο σπίτι.
Είχα απελπιστεί, μέχρι που γνώρισα την Ελένη, που με βοήθησε πάρα πολύ στο να καταλάβω τις σκέψεις και τις αντιδράσεις της.
Ευτυχώς πλέον τα πράγματα έχουν καλυτερέψει, όχι ως προς την γκρίνια, αυτή πάντα υπάρχει, αλλά προς τις αντιδράσεις του σκύλου μου.
Είναι πιο ήρεμο και εγώ επίσης!
Γιατί ποτέ δεν ήθελα να πάρω ένα σκυλί και να το κάνω δυστυχισμένο.
Λατρεύω την σκυλίτσα μου, την Λίλα μου και ανυπομονώ να φτιάξω ένα σπίτι με μεγάλο κήπο, ώστε να τρέχει και να παίζει όσο θέλει.....
18 Ιουλίου 2009
Τόκα Καλλιόπη
Τώρα ο Μπούμπης είναι χαρούμενος και ήρεμος.....
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:26
Τώρα ο Μπούμπης είναι χαρούμενος και ήρεμος.....
Γράφει η Χρυσαυγή Καμηλάρη
Εδώ και 3 χρόνια συγκατοικώ με ένα μικρό κανισάκι, το Μπούμπη.
Μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα αυτό το σκυλάκι
μου έχει δώσει απεριόριστη αγάπη και αφοσίωση. Με ξυπνάει κάθε πρωί με χαρά,
κουνώντας την ουρά του και κάνοντάς με να ξεκινώ την ημέρα μου με χαμόγελο.
Με περιμένει με ενθουσιασμό όταν γυρνώ στο σπίτι κάθε μέρα, όταν είμαι
στεναχωρημένη βάζει το κεφαλάκι του στα πόδια μου και κάθεται μαζί μου, όταν
διαβάζω ανεβαίνει δίπλα μου στην καρέκλα που κάθομαι και μου κάνει παρέα, όταν
αγχώνομαι πάντα κάνει ζουζουνιές, που με κάνουν να γελάσω και να ξεχαστώ.
Αυτά είναι λίγα από τα πράγματα που μου προσφέρει ο Μπούμπης απλόχερα κάθε μέρα. Ένας τόσο καλός φίλος αξίζει μόνο την καλύτερη συμπεριφορά και αντιμετώπιση.
Με τον Μπούμπη είχαμε ένα μικρό πρόβλημα, το οποίο όμως γινόταν μεγάλο, όταν έπρεπε να πάμε σε ξένα σπίτια ή αν έφευγα εγώ για λίγο και έπρεπε να τον κρατήσει κάποιος άλλος: την τουαλέτα.
Δοκίμασα πάρα πολλούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένου το μάλωμα,
για να μάθει το σωστό μέρος για την τουαλέτα, με μικρό ή κανένα
αποτέλεσμα.
Αυτές οι μέθοδοι με απομάκρυναν από τον σκύλο μου και τον
έκαναν να αντιδρά με φόβο και να κρύβεται. Κι εγώ στεναχωριόμουν πάρα
πολύ που «έπρεπε» να αντιμετωπίζω το σκυλάκι μου με αυτό τον τρόπο.
Όλες αυτές οι δυσκολίες πήραν ένα τέλος, όταν αρχίσαμε τα μαθήματα με την Ελένη.
Ο Μπούμπης έμαθε να κάνει πράγματα με χαρά και ενθουσιασμό.
Έμαθα και εγώ τον σωστό τρόπο να επικοινωνώ με τον σκύλο μου, ώστε
να με καταλαβαίνει και να μην παίρνει λανθασμένα μηνύματα.
Η σχέση μας βελτιώθηκε πολύ, ήρθα πιο κοντά του, δεν τον μαλώνω ποτέ πια
και δεν με φοβάται.
Και επιτέλους, έμαθε το σωστό μέρος για την τουαλέτα!
Όλα αυτά έγιναν με την θετική εκπαίδευση, η οποία έλυσε τα προβλήματα που είχαμε
και μας έφερε πιο κοντά!
Έτσι ο Μπούμπης είναι χαρούμενος και ήρεμος και εγώ είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένη ζώντας με το σκυλάκι μου.
Γνωρίζοντας τη θετική εκπαίδευση….
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:25
Γνωρίζοντας τη θετική εκπαίδευση….
Όταν πήρα τον Αίαντα, ένα γίγαντα Ελληνικό ποιμενικό, όλοι μου έλεγαν, ότι πρέπει απο μικρό να του μάθω: ποιός ειναι το αφεντικό, ποιόν πρέπει να υπακούει, να του κόψω τον αέρα, είναι αδάμαστη φυλή, πολύ υπερήφανο σκυλί και δε θα δεχθεί τίποτα άλλο, παρά μόνο να περάσει το δικό του και διάφορα τέτοια. Και φυσικά, ο τρόπος που πρότειναν δεν ήταν ο καλύτερος για το σκύλο!
Επειδή είναι το πρώτο μου σκυλί και δε γνώριζα κάποια πράγματα, με μπέρδευαν πάρα πολύ όλα αυτά που μου έλεγαν. Από τη μια ήθελα να έχω τον "έλεγχο" του σκύλου, ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα στη συμβίωσή μας, αλλά από την άλλη, ήμουν κάθετα αντίθετη με τη χρήση, οποιασδήποτε άσκησης βίας πάνω στον Αίαντα.
Είχα δίκιο! Τις ελάχιστες φορες που του φέρθηκα πιο έντονα, είχα αντίθετα αποτελέσματα απο τα επιθυμητά. Βρισκόμουν μπροστά σε ένα σκύλο που δεν άκουγε τίποτα!.
Το αποτέλεσμα ήταν να φθάσει 5 μηνών και να είναι εντελώς ανυπάκουος, δημιουργώντας προβλήματα στην καθημερινότητά μας.
Γνωρίζοντας για τη θετική εκπαίδευση, αποφάσισα να τον εκπαιδεύσω, γιατί με εξέφραζε απόλυτα ο τρόπος!
Ο Αίαντας, είναι πλέον πολύ πιο ήρεμος, πολύ πιο συνεργάσιμος, πολύ καλύτερος στη συμπεριφορά του. Αυτό που μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι σκέφτεται!
Αυτό που ήθελα, είναι ένα ήρεμο σκυλί, συνεργάσιμο και να είμαστε χαρούμενοι κ οι δύο!!! Το κατάφερα με τη θετική εκπαίδευση, με πολλή δουλειά και απο τους δυό μας, αλλά το βασικότερο, χωρίς τη χρήση βίας!!!
Βάσω Σ.
Για κάποιους ίσως ανούσιο...για μένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου!
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:24
Για κάποιους ίσως ανούσιο...για μένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου!
Γράφει η Ελένη Μπουσμαλή
Εδώ και λίγο καιρό, είπα να κάνω μια καινούρια αρχή με τη Νεφέλη (το συντροφάκι-σκυλάκι μου) και να της μάθω να κοιμάται στην κουβερτούλα της και όχι αγκαλιά μαζί μου…
Όχι ότι με "χαλούσε" να κοιμόμαστε μαζί, αλλά είπα, ότι θα της πάρω μια υπέροχη κουβέρτα και θα μάθουμε ο καθένας στο μέρος του.. Έτσι και έγινε...
Βέβαια, πολλά βράδια η πονηρούλα -με το που άκουγε το πρώτο ροχαλητό ->με το που με έπαιρνε ο ύπνος- τσουπ! πάνω στο κρεβάτι...
Χθες όμως, όλη μέρα μου φαινόταν κάπως.. δε ξέρω πως... ίσως και να ήταν ιδέα μου... κάπως σοβαρή, σιωπηρή, ίσως θλιμμένη... (παρόλο που πήγαμε και τη βόλτα μας και είχαμε μια σχετικά όμορφη μέρα...)
Ετσι, όταν πήγα για ύπνο, της είπα: «άντε, έλα να κοιμηθούμε παρείτσα!». ΕΚΕΊΝΗ, ανέβηκε για να μου κάνει το χατίρι.. αλλά μετά απο λίγο, πήγε έναν περίπατο στο σπίτι, γύρισε πίσω στο δωμάτιο και ξάπλωσε στην κουβερτούλα της…
Στεναχωρήθηκα τόοοσο...
ΕΝΤΕΛΕΙ, ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΧΕΙ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ.. Ή ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΤΡΟΦΑΚΙΑ, Η ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ!!!
ΑΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΟΠΟΥ ΘΈΛΕΙ..ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΞΑΦΝΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ "ΩΡΙΜΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ"…
ΝΕΦΕΛΑΚΙ ΜΟΥ, ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΟΣΟ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ!!!
Ελένη Μπουσμαλή
Η βόλτα δύο κολλητών
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:22
Βόλτα δύο καλλητών...
Γράφει ο Γιάννης Μυλωνόπουλος
Από πέρσι στις 7 Ιουλίου έχω παρέα το Ρόμπυ, ένα υπέροχο και πολύ δραστήριο λάμπραντορ. Μου τον έδωσαν, όταν ήταν 7 μηνών και αμέσως τον λάτρεψα, γιατί είναι το πιο αξιαγάπητο και φιλικό σκυλί (θα καταλάβετε παρακάτω πόσο φιλικός είναι).
Από τις πρώτες κιόλας μέρες, ο Ρόμπυ έδειξε το πόσο καλός ήταν! Στη βόλτα δεν τραβούσε και όταν ακόμα τον άφηνα ελεύθερο σε κάποιο πάρκο, δεν έφευγε πιο μακριά από 10-15 μέτρα και μόλις του μιλούσα αμέσως γύριζε. Αυτό όμως άλλαξε μόλις έγινε ενός έτους, όπου και αναγκάστηκα να μην τον αφήνω ελεύθερο.
Έτσι πήρα απόφαση να τον εκπαιδεύσω, γιατί είχε και μία κακή συνήθεια: μόλις έβλεπε άνθρωπο, αμέσως πηδούσε πάνω του τον έπαιρνε αγκαλιά και τον έγλυφε. Εγώ μη γνωρίζοντας, προσπαθούσα με φωνές και μία φορά κιόλας τον είχα χτυπήσει, αλλά η αντίδρασή του με έκανε να σταματήσω, γιατί μου έγλειφε τα χέρια.
Ψάχνοντας, έμαθα για τη θετική εκπαίδευση (να ΄ναι καλά το ΣΚΑΙ), έτσι βρήκα την Ελένη. Ξεκινήσαμε την εκπαίδευση, μόλις ο Ρόμπυ ήταν 15 μηνών. Ήταν πολύ καλός μαθητής και από το τρίτο, τέταρτο μάθημα, ένιωθα πως πλέον μιλούσα με το Ρόμπυ!
Ο Ρόμπυ λάτρεψε την Ελένη, που κάθε φορά που έφευγε είχαμε στενοχώριες. Τελείωσαν τα μαθήματα και μπορώ να πω, πως έχω ένα σκύλο που πλέον, πριν κάνω κίνηση έχει καταλάβει από το βλέμμα μου και τη στάση μου τι θέλω.
Αν ήμουν λιγότερο τεμπέλης στο να τον προπονώ συχνότερα, σίγουρα τώρα θα περπατούσαμε και ίσως… εγώ φορούσα το λουρί!!! Γιατί πλέον αντί να μου ορμάει, όταν θέλει να περπατήσει, όταν σταματάω κάπου, απλά δαγκώνει το λουρί και με τραβάει! Πλέον μαθαίνει και κόλπα με απίστευτα μεγάλη ευκολία π.χ. μόλις ακούει τη λέξη φιλάκι, αμέσως γλύφει το αυτί αυτού που του το είπε.
Ακόμα θέλω να πω κάτι, που με βοήθησε να καταλάβω η Ελένη: ότι δεν πρέπει να εμπιστεύομαι –έτσι, χωρίς σκέψη- ανθρώπους με σκυλιά που δεν γνωρίζω.
Μετά από ένα πολύ δυσάρεστο περιστατικό, όπου ένας άλλος σκύλος (να σημειώσω, ότι τον κρατούσαν με πνίχτη), δάγκωσε πολύ άσχημα το αυτί του Ρόμπυ!
Πάντα φιλικός και παιχνιδιάρης έτρεξε όλο χαρά να παίξει μαζί του, αλλά ο άλλος σκύλος του επιτέθηκε και καταλήξαμε στον κτηνίατρο με πολλά ράμματα.
Εδώ έδειξε για μία ακόμα φορά το πόσο φιλικός είναι, που μόλις τον άφησε ο άλλος σκύλος -μες τα αίματα όπως ήταν- ήθελε παιχνίδια και χάδια από τον κόσμο.
Η βόλτα μας τώρα, έχει γίνει βόλτα 2 κολλητών που επικοινωνούν με τα μάτια και μερικές φορές με τα λόγια, καταλαβαίνω από το γάβγισμα του τι ζητάει.
Θέλω να ευχαριστήσω την Ελένη, που μέσα από τη θετική εκπαίδευση, με βοήθησε να βρω κώδικες επικοινωνίας με το πιο κολλητό μου φιλαράκι!
10 Αυγούστου 2010
Πόσο εύκολο είναι εντέλει, να επικοινωνήσεις με το σκύλο σου....
Submitted by eleni on Sat, 10/20/2012 - 23:09
Πόσο εύκολο είναι εντέλει, να επικοινωνήσεις με το σκύλο σου....
Γράφει η Χριστίνα Μπερλή
Θα ήθελα να πω, πόσο καλό μας έκανε (εμένα και του σκύλου μου) η θετική εκπαίδευση!
Είχα σκυλί στο παρελθόν, αλλά ποτέ η σχέση μας δεν ήταν έτσι!!!
Γνωρίσαμε την Ελένη μέσω διαδικτύου και την αγαπήσαμε με την πρώτη ματιά.
Με την πρώτη της κιόλας επίσκεψη, δεν πίστευα στα μάτια μου! Πόσο εύκολο είναι εντέλει να επικοινωνήσεις με το σκύλο σου....
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!!!!!!
Έχω κατανοήσει τη συμπεριφορά του σκύλου μου και έτσι μπορώ να επικοινωνήσω καλύτερα μαζί του και να διορθώσω, ή ακόμα καλύτερα να προλάβω, οποιαδήποτε μη αποδεκτή συμπεριφορά. Ένα μικρό αλλά πολύ σημαντικό μυστικό, είναι να επενδύω χρόνο στο σκύλο μου και αμέσως βλέπω ουσιαστικότερα αποτελέσματα.
Το καλύτερο όμως σε όλα αυτά, είναι η χαρά που βλέπω στα κουταβίσια μάτια του όταν εκπαιδευόμαστε, γιατί στην ουσία, εκείνη τη στιγμή ΠΑΙΖΟΥΜΕ!!!! Ο πληθυντικός που χρησιμοποιώ ΔΕΝ είναι τυχαίος, εκπαίδευση χρειάζεται πρώτα ο κηδεμόνας και κατόπιν ο σκύλος.
Είναι τέτοιος ο τρόπος της εκπαίδευσης, που μας δίνει χαρά και όχι άγχος ή στρες!
Δεν σταματάω να συστήνω την θετική εκπαίδευση σε όλους μου τους φίλους και γνωστούς.
Πιστεύω, πως η εκπαίδευση βοηθάει εμένα να είμαι ευχαριστημένη, με συνέπεια ο Βούδας (το φιλαράκι μου) να είναι ήρεμος και ευτυχισμένος.
Ερχόμαστε πιο κοντά, κατανοούμε ο ένας τον άλλον και είμαι σίγουρη, ότι ο συντροφάκος μου θα είναι χαρούμενο μέλος της οικογένειάς μου για όλη του τη ζωή!!