Για κάποιους ίσως ανούσιο...για μένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου!
Για κάποιους ίσως ανούσιο...για μένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου!
Γράφει η Ελένη Μπουσμαλή
Εδώ και λίγο καιρό, είπα να κάνω μια καινούρια αρχή με τη Νεφέλη (το συντροφάκι-σκυλάκι μου) και να της μάθω να κοιμάται στην κουβερτούλα της και όχι αγκαλιά μαζί μου…
Όχι ότι με "χαλούσε" να κοιμόμαστε μαζί, αλλά είπα, ότι θα της πάρω μια υπέροχη κουβέρτα και θα μάθουμε ο καθένας στο μέρος του.. Έτσι και έγινε...
Βέβαια, πολλά βράδια η πονηρούλα -με το που άκουγε το πρώτο ροχαλητό ->με το που με έπαιρνε ο ύπνος- τσουπ! πάνω στο κρεβάτι...
Χθες όμως, όλη μέρα μου φαινόταν κάπως.. δε ξέρω πως... ίσως και να ήταν ιδέα μου... κάπως σοβαρή, σιωπηρή, ίσως θλιμμένη... (παρόλο που πήγαμε και τη βόλτα μας και είχαμε μια σχετικά όμορφη μέρα...)
Ετσι, όταν πήγα για ύπνο, της είπα: «άντε, έλα να κοιμηθούμε παρείτσα!». ΕΚΕΊΝΗ, ανέβηκε για να μου κάνει το χατίρι.. αλλά μετά απο λίγο, πήγε έναν περίπατο στο σπίτι, γύρισε πίσω στο δωμάτιο και ξάπλωσε στην κουβερτούλα της…
Στεναχωρήθηκα τόοοσο...
ΕΝΤΕΛΕΙ, ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΧΕΙ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ.. Ή ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΤΡΟΦΑΚΙΑ, Η ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ!!!
ΑΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΟΠΟΥ ΘΈΛΕΙ..ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΞΑΦΝΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ "ΩΡΙΜΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ"…
ΝΕΦΕΛΑΚΙ ΜΟΥ, ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΟΣΟ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ!!!
Ελένη Μπουσμαλή