Η βόλτα δύο κολλητών
Βόλτα δύο καλλητών...
Γράφει ο Γιάννης Μυλωνόπουλος
Από πέρσι στις 7 Ιουλίου έχω παρέα το Ρόμπυ, ένα υπέροχο και πολύ δραστήριο λάμπραντορ. Μου τον έδωσαν, όταν ήταν 7 μηνών και αμέσως τον λάτρεψα, γιατί είναι το πιο αξιαγάπητο και φιλικό σκυλί (θα καταλάβετε παρακάτω πόσο φιλικός είναι).
Από τις πρώτες κιόλας μέρες, ο Ρόμπυ έδειξε το πόσο καλός ήταν! Στη βόλτα δεν τραβούσε και όταν ακόμα τον άφηνα ελεύθερο σε κάποιο πάρκο, δεν έφευγε πιο μακριά από 10-15 μέτρα και μόλις του μιλούσα αμέσως γύριζε. Αυτό όμως άλλαξε μόλις έγινε ενός έτους, όπου και αναγκάστηκα να μην τον αφήνω ελεύθερο.
Έτσι πήρα απόφαση να τον εκπαιδεύσω, γιατί είχε και μία κακή συνήθεια: μόλις έβλεπε άνθρωπο, αμέσως πηδούσε πάνω του τον έπαιρνε αγκαλιά και τον έγλυφε. Εγώ μη γνωρίζοντας, προσπαθούσα με φωνές και μία φορά κιόλας τον είχα χτυπήσει, αλλά η αντίδρασή του με έκανε να σταματήσω, γιατί μου έγλειφε τα χέρια.
Ψάχνοντας, έμαθα για τη θετική εκπαίδευση (να ΄ναι καλά το ΣΚΑΙ), έτσι βρήκα την Ελένη. Ξεκινήσαμε την εκπαίδευση, μόλις ο Ρόμπυ ήταν 15 μηνών. Έδειξε πολύ υπάκουος και καλός μαθητής και από το τρίτο, τέταρτο μάθημα, ένιωθα πως πλέον μιλούσα με το Ρόμπυ!
Ο Ρόμπυ λάτρεψε την Ελένη, που κάθε φορά που έφευγε είχαμε στενοχώριες. Τελείωσαν τα μαθήματα και μπορώ να πω, πως έχω ένα σκύλο που πλέον, πριν κάνω την κίνηση για την εντολή που θέλω να του δώσω, έχει καταλάβει από το βλέμμα μου και τη στάση μου τι θέλω.
Αν ήμουν λιγότερο τεμπέλης στο να τον προπονώ συχνότερα, σίγουρα τώρα θα περπατούσαμε και ίσως… εγώ φορούσα το λουρί!!! Γιατί πλέον αντί να μου ορμάει, όταν θέλει να περπατήσει, όταν σταματάω κάπου, απλά δαγκώνει το λουρί και με τραβάει! Πλέον μαθαίνει και κόλπα με απίστευτα μεγάλη ευκολία π.χ. μόλις ακούει τη λέξη φιλάκι, αμέσως γλύφει το αυτί αυτού που του το είπε.
Ακόμα θέλω να πω κάτι, που με βοήθησε να καταλάβω η Ελένη: ότι δεν πρέπει να εμπιστεύομαι –έτσι, χωρίς σκέψη- ανθρώπους με σκυλιά που δεν γνωρίζω.
Μετά από ένα πολύ δυσάρεστο περιστατικό, όπου ένας άλλος σκύλος (να σημειώσω, ότι τον κρατούσαν με πνίχτη), δάγκωσε πολύ άσχημα το αυτί του Ρόμπυ!
Πάντα φιλικός και παιχνιδιάρης έτρεξε όλο χαρά να παίξει μαζί του, αλλά ο άλλος σκύλος του επιτέθηκε και καταλήξαμε στον κτηνίατρο με πολλά ράμματα.
Εδώ έδειξε για μία ακόμα φορά το πόσο φιλικός είναι, που μόλις τον άφησε ο άλλος σκύλος -μες τα αίματα όπως ήταν- ήθελε παιχνίδια και χάδια από τον κόσμο.
Η βόλτα μας τώρα, έχει γίνει βόλτα 2 κολλητών που επικοινωνούν με τα μάτια και μερικές φορές με τα λόγια, καταλαβαίνω από το γαύγισμα του τι ζητάει.
Θέλω να ευχαριστήσω την Ελένη, που μέσα από τη θετική εκπαίδευση, με βοήθησε να βρω κώδικες επικοινωνίας με το πιο κολλητό μου φιλαράκι!
10 Αυγούστου 2010