Μια ιστορία που μου έγινε μάθημα
Μια ιστορία που μου έγινε μάθημα
Γράφει η Ελένη Μπουσμαλή
Τι είναι τελικά ένα κατοικίδιο για μας? Είναι ένας φίλος, ένα παιχνίδι για τα παιδιά, ένας προστάτης, ένα μέσον ικανοποίησης του εγωισμού μας ..?
Θα αναφερθώ σε μία προσωπική εμπειρία.
Λίγα χρόνια πριν, ο μπαμπάς μου πήρε την πρωτοβουλία να φέρει ένα κουταβάκι στο σπίτι, για να κάνει το χατίρι στη μικρή μου αδερφή. Γενικότερα όλη η οικογένειά μου ( όχι τόσο η μαμά μου) είμαστε φιλόζωοι, εννοώντας πως ποτέ δε πειράξαμε σκυλάκι, γατάκι κλπ. και όποτε βλέπαμε αδέσποτο ζώο, βοηθούσαμε με όποιο τρόπο μπορούσαμε.
Το σκυλάκι θα ήταν της μικρής μου αδερφής, η οποία πάνω στον ενθουσιασμό της είχε υποσχεθεί, πως θα είναι τυπική στις υποχρεώσεις που θα έχει με τον ΤΟΝΙ (το σκυλάκι).
Μετά από 2 μήνες περίπου, η μόνιμη κατοικία του Τόνι ήταν το μπαλκόνι. Εκεί περνούσε όλη του τη μέρα, εκεί έτρωγε, εκεί κοιμόταν, εκεί έκανε την «τουαλέτα» του. Η μόνη παρέα που είχε, ήταν όταν εγώ ήμουν στο σπίτι και έβγαινα στο μπαλκόνι, ή όταν έλειπε η μαμά μου και τον έβαζα κρυφά μέσα,( έχοντας πάντα ως επακόλουθο, καβγά για τις τρίχες κλπ.) ή τα παιδάκια κάτω στην αυλή που έπαιζαν και καθόταν με τις ώρες και τα χάζευε..
Μετά από ενάμιση χρόνο, μια γειτόνισσα θυμήθηκε πως είχαμε ένα σκύλο στο μπαλκόνι και έκανε παράπονα, πως γαβγίζει και την ενοχλεί. Ο μπαμπάς μου αναγκάστηκε να πάρει τον Τόνι στη δουλειά του, όπου είχε αυλή, αλλά όχι τελείως περιφραγμένη. Μετά από λίγο καιρό, ο Τόνι χάθηκε και κανείς δε τον ξαναείδε.
Τι ήταν χειρότερο? Που ήταν εγκλωβισμένος σε ένα μπαλκόνι ή που βρέθηκε αδέσποτος? ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΤΑ 2!!!
Είναι τόσα σκυλάκια που υποφέρουν στους δρόμους αβοήθητα, άρρωστα, χωρίς νερό, τροφή και σίγουρα τα περισσότερα δεν τα καταφέρνουν. Και αυτό γιατί κάποιοι τα βλέπουν σαν παιχνίδι, σαν μόδα, σαν βίτσιο!
Η ιστορία με τον Τόνι με πόνεσε και μου έγινε μάθημα.
Δεν έχει σημασία ποιανού ήταν το λάθος, αλλά ότι μια αθώα ψυχή υπέφερε είτε από μοναξιά, είτε με όσα συνάντησε ως αδέσποτο, είτε γιατί πιθανώς να έφυγε από τη ζωή με πολύ σκληρό τρόπο!