Αγνάντευε τη θάλασσα θαρρείς κι έβλεπε... Κι είχε ένα χαμόγελο στη μουσούδα του, που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου...
Γράφει η Έφη Μ.
«Πολύ χαριτωμένα τα σκυλιά αρκεί να είναι ...ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ!!!»
Αυτή ήταν η απάντησή μου σε όσους ρωτούσαν με μια εμφανή συμπάθεια προς τα ζώα. Ναι, δεν ήθελα τρίχες, σάλια, κακά, τσίσα παντού, δεσμεύσεις, γάβγισμα. Αυτό δε σημαίνει πως μισούσα τα σκυλιά. Απλά, είχαμε μια σχέση..τυπική.
Ως τον Φεβρουάριο του 2008.
Χιόνια, κρύο, καλοριφέρ και ζεστός καφές στο σπίτι. Ήταν η πρώτη μέρα του χειμώνα που χιόνισε. Το κουδούνι χτύπησε κι εμφανίστηκε η αδερφή μου με μία έκπληξη για όλους. «Ελάτε στο σαλόνι, έχω κάτι να σας δείξω». Κάτι? Χμ...πήγαμε. Στο σαλόνι μας περίμενε ένα πλασματάκι μια σταλιά, καφετί, γραπωμένο στα πόδια της αδερφής μου και μας κοιτούσε με φόβο. «Τον βρήκα στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης, περπατούσα και μ’ έπιασε κυριολεκτικά από το πόδι, δεν μπορούσα να τον αφήσω μέσα στο κρύο! Χιονίζει! Είναι κρίμα! Θα πέθαινε! Εκεί είναι πολύ επικίνδυνα, θα τον πατήσει αυτοκίνητο σίγουρα!!».
Η μητέρα μου τον κοίταξε λες και πλημμύρισε το δωμάτιο, έκανε σεισμό 9 ρίχτερ, πιάσαμε φωτιά, ήρθε η συντέλεια... «Πάρτο από δω!!! Αυτό μας έλειπε!!!» Η αδερφή μου την διαβεβαίωσε, ότι θα έμενε μόνο για λίγο, ώσπου να του βρίσκαμε μια οικογένεια. Το πλέον μεγάλο ψέμα για όλους τους φιλόζωους.
Τον κοιτούσα και δεν ήξερα τι να νιώσω. Φόβο? Συμπάθεια? Αγάπη? Αηδία? Βλέπεις είχε κι αυτό το τρίχωμα το μπόλικο, βρώμαγε κι απλυσιά. «Χμμ..μόνο μέχρι να βρούμε οικογένεια θα κρατήσουμε τον......Σωτήρη? Ναι, Σωτήρη..Σώθηκε απόψε, δε σώθηκε?»
Μετά από μία εβδομάδα, ο Σωτήρης είχε γίνει μέλος της οικογένειας. Όλοι λυπόμασταν να τον δώσουμε, η αδερφή μου είχε δεθεί πολύ μαζί του κι η μάνα μου είχε βρει την παρέα που έψαχνε. Κι αν μαζεύαμε και 2 τρίχες παραπάνω τι έγινε μωρέ? Σιγά!
Νοέμβριος 2008. Ο Σωτήρης πήγε για το καθιερωμένο εμβόλιο. 11 μηνών πια. Γυρνώντας από το κτηνιατρείο λοιπόν, με ενθουσιασμό η αδερφή μου, μου ανακοίνωσε ότι χαρίζεται ένα μικρούλι, χαριτωμένο, άσπρο, φουντωτό, μαλακό, χουχουλιάρικο σκυλάκι 1 έτους.
Κι άλλο σκυλί? Κι άλλο... Αγαπήσαμε πολύ τον Σωτήρη κι είχαμε χώρο για ένα ακόμη. Τι καλύτερο από αυτό, που ήταν και μια σταλίτσα. «Πάμε να το δούμε????», «Και δεν πάμε?». Φύγαμε λοιπόν.
Η κυρία μας περίμενε στην πόρτα, μας καλοδέχτηκε και μας εκθείαζε την οικογένειά της, καθώς και την αγάπη τους προς τα ζώα. Ύστερα, πέρασε στην ιστορία του σκυλάκου. «Τον είχε ένας παππούς, να εδώ πιο κάτω..τον έδερνε, τον άφηνε στο μπαλκόνι, κόντεψε να κρεμαστεί το καημένο, ακούγαμε τις φωνές του, το λυπήθηκα και πήγα και το πήρα!!! Δεν άντεξα! Αλλά να, δε μπορώ να τον κρατήσω γιατί έχω γάτες και δεν τα πάει καλά μαζί τους.»
Μάλιστα. Οκ. «Και που είναι ο σκυλάκος? Θα τον δούμε?» , «Να μωρέ τον έχω στο μπαλκόνι, ξέρεις άμα δει σακούλα, ή οτιδήποτε στο πάτωμα κάνει τσίσα του, κάτσε να ανοίξω να μπει μέσα.» Προχωράει στο σαλόνι και πάει να ανοίξει την μπαλκονόπορτα. Ο μικρός έτρεξε κατευθείαν κι ανέβηκε στα γόνατά μου. Ένα πλασματάκι 4-5 κιλά, όμορφο, χαριτωμένο... Έμοιαζε να ψάχνει απεγνωσμένα αγάπη. «Λοιπόν, θα τον πάρετε?» (Να σας τον τυλίξω?)
«Και βέβαια».
«Θα έρχομαι να τον βλέπω, μια φορά το μήνα, θα μου λείψει..δώσε μου τα τηλέφωνό σου. Μέσα στη βδομάδα θα έρθω να δω πως τα πάει».
Δεν την έχω ξαναδεί από εκείνη τη μέρα. Ποτέ δεν πίστεψα την ιστορία της.
Ο Μπρούνο λοιπόν, ήρθε στο σπίτι κι έμεινε. Όλοι τον αγαπήσαμε και περνούσαμε πολύ όμορφα μαζί του. Εκτός από τον ίδιο. Δεν μπορούσε να συνυπάρξει με άλλο σκυλί, πόσο μάλλον με τον Σωτήρη, που ήταν μεγαλύτερος σε όγκο από κείνον και πλέον κυρίαρχος του χώρου. Άρχισαν να «σημαδεύουν» το σπίτι, παντού. Κουρτίνες? Κρεβάτια? Σαλόνι? Κουζίνα? Έπρεπε συνεχώς να είμαστε με μία σφουγγαρίστρα, άζαξ, πατσαβούρια και να καθαρίζουμε.
Άρχισαν και οι τσακωμοί. Δε μπορούσαμε να τους χωρίσουμε. Και φυσικά και τα «παράσημα». Γρατζουνιά ο Μπρούνο στο κεφάλι, σημάδι ο Σωτήρης στη μουσούδα και οι μέρες περνούσαν έτσι.
Ο παράδεισος έγινε ΚΟΛΑΣΗ. Δε γινόταν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Οι σχέσεις ανάμεσα μας εντάθηκαν. Αρχίσαμε να τσακωνόμαστε. «όχι ο δικός σου τα κάνει, όχι ο δικός σου φταίει κλπ...»
Παραιτήθηκα. Δεν ξαναέχει βόλτα, δεν ξαναέχει προσοχή.
Φυσικά και φταίνε τα σκύλια. Εγώ φταίω? Εγώ τους δίνω φαγητό, ύπνο, νερό. Τι άλλο θέλουν πια? Να με αφήσουν ήσυχη.
Η μητέρα μου συνεχώς καθάριζε από το πρωί έως το βράδυ. Διαμαρτυρόταν. Φώναζε. Που και που, ίσως τον χτυπούσε..τον Μπρούνο. Γιατί αυτός φταίει. Ο άλλος δεν τα κάνει. (Ο άλλος σέβεται, ήρθε πρώτος)
Ο Μπρούνο δεν θέλει κανέναν. Δαγκώνει, γαυγίζει, κατουράει παντού, δε μπορεί να μείνει μόνος. Κανείς δεν τον θέλει. « Να τον δώσεις στον κ. Τάδε, τα χει όλα μαζί σ’ ένα κτήμα δεμένα και τα ταίζει.. δεν παθαίνει τίποτα»
Αυτή η ιστορία στροβίλιζε στο μυαλό μου μήνες ολόκληρους. Κλάμα, λυγμοί, στενοχώρια.. Τον θέλω, τον αγαπάω, αλλά δεν μπορούσε να μείνει. Κάνει τη ζωή όλων μαρτύριο. Ή η οικογένειά μου ή αυτός!
Την άλλη βδομάδα θα τον δώσω. Δεν πάει άλλο. Στενοχωριέμαι, πονάω, αλλά... δεν γίνεται αλλιώς, 3 μέρες έκλαιγα ασταμάτητα.
«Εντάξει μη στενοχωριέσαι, ίσως εκεί είναι καλύτερα, θα είναι με άλλα σκυλάκια και μπορεί να ηρεμήσει, που ξέρεις» .
«Ρε Νίκο τον αγαπάω, τον έχω τόσο καιρό κοντά μου δεν καταλαβαίνεις?»
«Καταλαβαίνω, αλλά...»
Τότε έκανα μια έρευνα στο internet, μήπως κάποιος μπορεί να με βοηθήσει. Κάποιος εκπαιδευτής, κάποιος που περνάει τα ίδια με μένα, κάποιος που βρήκε κάποια λύση, μπας και ξέρει κάτι που εγώ δεν ξέρω.
Τότε βρήκα ένα άρθρο, τυχαία, για μια μάγισσα των ζώων. Μια γυναίκα που με μαγικό τρόπο εξημερώνει και βοηθάει δυστυχισμένα ζώα. Την Ελένη την Κασπίρη.
Να στείλω? Θα μου απαντήσει? Αυτοί συνήθως θέλουν να έρχονται σπίτι, να βγάζουν και κάτι κι εγώ δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Θα στείλω κι ας γίνει ότι θέλει. Δεν έχω τίποτα να χάσω.
Σιγά μην απαντήσει…
Την επόμενη μέρα η Ελένη απάντησε. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Επιτέλους θα λύσω το πρόβλημά μου!
Μα η Ελένη με κατέκλυσε από ερωτήσεις! «Λέτε, ότι είναι επιθετικός, αλλά δε μου αναφέρετε καθόλου την συμβίωσή του με την οικογένεια. Που ζει ο σκύλος; Ποιοι ασχολούνται μαζί του; Πως του συμπεριφέρονται; Ήταν από την αρχή που τον πήρατε επιθετικός ή μετά εμφάνισε την επιθετικότητα; Μήπως έχει δεχθεί κακοποίηση; Το ότι επιτίθεται σε κινήσεις, είναι πολύ πιθανόν να τον έχουν χτυπήσει. Τι εννοείτε «δεν είναι ανάγκη να χειροδικήσει κάποιος εις βάρος του;» Τον έχετε χτυπήσει εσείς;»
Μα εγώ νόμιζα, ότι θα μου πει κάτι να κάνω και θα λυθεί το θέμα! Της απάντησα και πιθανώς εκτενώς για το θέμα. Συνέχιζε να μου απαντάει, να ενδιαφέρεται, να μου προτείνει τρόπους να αντιμετωπίσω την κατάσταση, μου έστειλε οδηγίες, πληροφορίες, με ενημέρωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μη ξεχνάμε κι ότι μένει στην Πάτρα και εγώ στην Αθήνα.
Όχι. Δεν το έβαλε κάτω. Με εμψύχωνε. Θα τα καταφέρω, έλεγα. Μα πως να μην κάνει τόσες ερωτήσεις? Της ζητείται βοήθεια για ένα σκύλο που δεν έχει δει ποτέ κι είναι και 200 χλμ μακριά!
Το τελευταίο μήνυμα της Ελένης ήταν στις 8/6, στο οποίο...δεν πρόλαβα να απαντήσω.
Κυριακή βράδυ 11.30 μμ, 10 Ιουνίου 2012. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημερομηνία.
-Εφηηηηη...Έφη έλα στο σπίτι σε παρακαλώ!!! Ο Μπρούνο....
- Τι έγινε? Γιατί κλαις? Τι συνέβη?
- Ο Μπρούνο!!! Έλα γρήγορα! Τσακώθηκε με τον Σωτήρη και ...μάλλον του έβγαλε το μάτι!!!! Εχει αίματα παντού!!! Δεν μπορώ να τον πιάσω!!!! ΈΛΑ!
Σε 10 λεπτά ήμασταν εκεί. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν κάτι παραπάνω από σοκαριστικό. Ξέσπασα σε κλάματα. Δε θυμάμαι και πολλά. Μόνο τον Μπρούνο να τριγυρνάει στο πάτωμα, να στάζει αίμα από το μάτι του και να μην βγάζει ούτε μία κραυγή πόνου. Υπέφερε τόσο σιωπηλά.
Στη 1 τη νύχτα ήμασταν στο Αττικό Νοσοκομείο Ζώων. Ο νοσηλευτής που έκανε την εφημερία, μας είπε πως το μάτι του δε σώζεται, αλλά θα γίνει μια χαρά. Δεν ανακουφίστηκα. Θα έχανε το μάτι του. Από έναν ηλίθιο τσακωμό για ένα κόκκαλο! Επειδή δεν ήμουν εκεί να τους χωρίσω, επειδή δεν τον πήρα μαζί μου, επειδή τον άφησα μόνο του. Εγώ φταίω.
Την επομένη έγινε το χειρουργείο. Έγινε η εξόρυξη του οφθαλμού και στις 4 θα μπορούσαμε να τον πάρουμε στο σπίτι.
«Μήπως είναι έτοιμος να τον πάρω?» «Ναι, αυτός είναι?» Ενα κουβάρι, ένα λούτρινο μέσα στα αίματα, που δεν αντιδρούσε, δεν γαύγιζε, δεν κούναγε την ουρά του, δε με γνώρισε! «Ναι...αυτός είναι...»
«Ελα αγάπη μου, μην ανησυχείς, είναι από τη νάρκωση» .
Υποφέρω. Το βράδυ έκλαιγε. Πονούσε, με ήθελε μαζί του, ήθελε τσίσα, ήθελε να φάει, ήθελε νερό? Ήθελε να γαντζωθεί πάνω μου και να μην μ’ αφήσει ποτέ. Φοβόταν.
Η Ελένη μου έστειλε mail. Με ρώτησε γιατί διέκοψα την επικοινωνία, αν κάνω όλα όσα είπαμε, αν βλέπω βελτίωση στη συμπεριφορά του. Της είπα όλα όσα συνέβησαν και μου ευχήθηκε περαστικά και μου προσέφερε γι ακόμη μία φορά τη βοήθειά της. Μου τόνισε, πως τώρα μ έχει πιο πολύ ανάγκη από ποτέ.
Κάθε μέρα που περνούσε για αυτόν ήταν μία καινούργια μέρα, μία καινούργια πραγματικότητα. Για μένα γεννιόντουσαν καινούργιες τύψεις.
«Δεν έφταιγε αυτός ηλίθια! Εσύ έφταιγες! Πως περιμένεις να μάθει ένα ζώο? Μόνο του? Τον πήγαινες βόλτα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ? (Όχι...) Έπαιξες μαζί του? (Όχι) Του έμαθες, πως μόνο έξω κάνουμε την ανάγκη μας? (Όχι) Ξεχώριζες τα δύο σκυλιά μεταξύ τους? Όλοι σας? (Ναι).
Η φωνή αυτή στριφογύριζε στο μυαλό μου και με γέμιζε τύψεις. Κι είχε δίκιο. Δεν έκανα όλα όσα άξιζε αυτός ο σκύλος. Τον κατηγορούσαμε γιατί αυτό ήταν το εύκολο.
Πέρασε ο μήνας, έβγαλε επιτέλους το κολάρο!
«Άντε ρε παιδί μου, γιατί αυτό το κολάρο τον εμποδίζει και σκοντάφτει παντού! Λες και δε βλέπει!!! Χαχαχα! Επιτέλους, γιατί το κεφάλι του έχει γεμίσει μελανιές από τα χτυπήματα! Ρε τον καημένο!»
Οι μέρες περνούσαν, ήμασταν πια χωριστά από το Σωτήρη. Δε το διακινδυνεύαμε. Μέναμε στο σπίτι του Νίκου. Του Νίκου που σ-ι-χ-α-ι-ν-ο-τ-α-ν τα σκυλιά, αν και είχε σκυλί μικρός. Είχαν τρίχες, βρωμιές, το σπίτι πρέπει να είναι καθαρό κι άλλα τέτοια.. γραφικά. Μπα. Η Λύκα του έλειπε περισσότερο απ’ οσο πίστευε και δεν ήθελε να την αντικαταστήσει στην καρδιά του. Με κανέναν τρόπο. Για κανένα σκύλο.
«Μα έβγαλε το κολάρο τόσες μέρες, γιατί συνεχίζει και σκοντάφτει στα έπιπλα? Λες να μην βλέπει?» , «Άντε ρε που δε βλέπει.. Θέλει λίγο χρόνο να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση»....Χμμ..μάλιστα. Ας του δώσουμε λοιπόν το χρόνο που θέλει.
Αύγουστος. Ο Μπρούνο χτυπάει σε καρέκλες, δε βρίσκει το νερό του, το φαγητό του, μας ψάχνει γύρω- γύρω στο δωμάτιο, αγχώνεται, η καρδιά του χτυπάει δυνατά, τρέμει, φοβάται, δεν μπορεί να μείνει μόνος. Ο Παντελής μας είπε πως υπάρχει μία γιατρός, κτηνίατρος που ειδικεύεται σε οφθαλμολογικές περιπτώσεις. Πρέπει να πάμε.
Λίγο πριν τις διακοπές ο Μπρούνο επισκέπτεται την κ. Σκούντζου, βάζει το φίμωτρό του, διότι είναι και γνωστός killer και ξεκινούν οι εξετάσεις. «Μάλιστα..χμμ..μάλιστα..μάλιστα»
«Ναι, αλλά δε μας λέτε και μας τι συμβαίνει γιατρέ μου?»
«Ο Μπρούνο δε βλέπει. Καθόλου! Ποτέ από το μάτι που έμεινε. Ίσως από εκείνο που έχασε».
«Να έχετε τα πράγματα σε συγκεκριμένη θέση στο σπίτι, το φαγητό του, το νερό του, να μην τα χάνει, να κάνετε μία συγκεκριμένη βόλτα στην αρχή που θα τη μάθει, να του δείξετε σκαλιά, κλπ να του βάζετε ένα λουρί που θα το δένετε στη μέση σας για να μην σκοντάφτει πάνω σε αντικείμενα....μπλα, μπλα ,μπλα, μπλα»
«Τι λέει? Δε βλέπει ΚΑΘΟΛΟΥ? Τι θα κάνω? Πως θα ζήσει αυτό το σκυλί? Θα πεθάνει! Δε θ’ αντέξει! Πρέπει να είμαι συνέχεια μαζί του! Να τον μάθω! Να του δείξω το σπίτι απ’ την αρχή! Τώρα μ’ εχει πιο πολύ ανάγκη από ποτέ!» ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ.
Επικοινώνησα ξανά με την Ελένη και μου έστειλε ένα σωρό αρχεία να διαβάσω, να ενημερωθώ για το ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση προς ένα ζώο. Πολλά από αυτά δεν τα ήξερα και διαπίστωσα και πολλά λάθη στη συμπεριφορά μου. Στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.
Είπα στην Ελένη, πως όλο αυτό ίσως ήταν κι ένα μάθημα για μένα και μου είπε πως τα ζώα έτσι κι αλλιώς, μας δίνουν μαθήματα ζωής με τη συμπεριφορά τους...Κι έτσι ήταν!
Φυσικά ο Μπρούνο διέψευσε τους πάντες. Έμαθε 3 σπίτια σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Δε σκοντάφτει πουθενά πια. Όλα είναι σε συγκεκριμένη θέση, όμως αν κάνουμε καμιά αλλαγή την απομνημονεύει σχεδόν αμέσως. Έχει αναπτύξει περισσότερο την αίσθηση της ακοής. Ακούει τα πάντα. Τρέχει στο μπαλκόνι, μπαίνει μέσα, ζητάει να βγει βόλτα, κρατάει την ανάγκη του, ευγνωμονεί για την αγάπη που του δείχνουμε με πολλά φιλιά και αγκαλιές, κοιμάται στο κρεβάτι του, αν του ζητηθεί ανεβαίνει σε καναπέ, αφού μετρήσει πριν την απόσταση. Έχει γίνει ένας ΚΥΡΙΟΣ. Κάποιες φορές, νομίζω πως μας κοροιδεύει και... κάτι βλέπει…
Στις διακοπές, έμαθε το εξοχικό από την πρώτη μέρα. Έβαλε τα σημάδια του. Έτρεχε στην αυλή, κυνηγούσε τις γάτες. Ερχόταν στην παραλία, μύριζε τον θαλασσινό αέρα, αγνάντευε τη θάλασσα θαρρείς κι έβλεπε. Κι είχε ένα χαμόγελο στη μουσούδα του, που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου.
Δεν τον ένοιαζε που δεν έβλεπε. Το μόνο που ζητούσε αυτό το πλάσμα ήταν πραγματική αγάπη! Αγάπη! Αγκαλιά χωρίς φόβο, κάπου να στηριχτεί. Χάδι αληθινό.
Ο Νίκος έπαιζε μαζί του συνέχεια, τον έπαιρνε αγκαλιά, τώρα δε του λέρωνε τα ρούχα με τρίχες. Κι αν τα λέρωνε.. «έλα μωρέ, σάλια και τρίχες, σιγά, του Μπρούνο είναι!» Που τους έχανες, που τους έβρισκες, μαζί να παίζουν και να κυνηγιούνται!
Ο Μπρούνο μετά από 7 μήνες, αντιδρά σαν ένα σκυλί που βλέπει και δε διαφέρει σε τίποτα από αυτό. Πολλές φορές ξεχνάμε, ότι δε βλέπει. Το μόνο μας πρόβλημα, είναι ότι δεν κάνει παρέα με άλλα σκυλάκια, εξαιτίας του φόβου, ότι πάλι κάτι μπορεί να του συμβεί. Α και ακόμη δεν θέλει χάδια από κανέναν εκτός από εμάς τους δύο. Ίσως κάποιες φορές αγχωθεί όταν φύγουμε και τον αφήσουμε στο σπίτι, όμως γυρνώντας κάνουμε τόσες αγάπες που δε θυμάται ότι λείψαμε!
Δεν θα τα είχαμε καταφέρει όμως χωρίς τη βοήθεια πολλών σημαντικών ανθρώπων και κυρίως ειδικών, όπως η Ελένη Κασπίρη και η Ευγενία Σκούντζου.
Η Ελένη με τις πολύ σημαντικές σημειώσεις της, που μας εστίασε την προσοχή στο τι κάνουμε λάθος και πως να μην χρησιμοποιούμε αρνητικές μεθόδους εκπαίδευσης.
Τα σκυλί δε διαφέρει σε τίποτα συναισθηματικά με τον άνθρωπο. Αν του δείξεις σεβασμό, αγάπη και πως υπάρχουν κάποια νοητά όρια, θα καταλάβει και θα ακολουθήσει το δρόμο σου.
Και την Ευγενία Σκούντζου που μας βοήθησε να αντιληφθούμε την νέα κατάσταση και μας έδωσε οδηγίες για την καλύτερη προσαρμογή του Μπρούνο.
Πολλοί θα βρίσκουν την ιστορία μου υπερβολική. «Μα κάνει έτσι για ένα σκύλο? Μα δεν είναι κρίμα να τυραννιέται αφού δε βλέπει? Δε του κάνεις ευθανασία?»
Σ’ αυτούς έχω να πω, πως ποτέ στη ζωή μου φίλος/η δεν μ’ αγάπησε τόσο πολύ, όσο αυτό το μικρούλι. Ποτέ κανείς δε μου ήταν τόσο πιστός συμπαραστάτης. Κανείς δε μου έφτιαξε τη διάθεση τόσο όσο οι χαρές που έκανε όταν μ’ έβλεπε που γυρνούσα στο σπίτι. Και ποτέ δε μου κράτησε μούτρα που άργησα, που έβρισα, που δεν έδωσα σημασία, που..που..που....Πάντα με περιμένει με αγάπη και ζητάει από μένα μόνο αυτό.
Δεν είναι καθόλου κρίμα, γιατί «βλέπει», αισθάνεται, νιώθει και αντιλαμβάνεται πράγματα που άνθρωποι δε μπορούν. Αγαπάει, δένεται και είναι ευτυχισμένος που εισπράττει τόση αγάπη από 2 ανθρώπους. Και την ανταποδίδει.
Ο Μπρούνο έχει ακόμη τουλάχιστον 10 χρόνια ζωής και θα φροντίσουμε να είναι τα καλύτερα και τα πιο ζωντανά. Μετά από όλα όσα έχει ζήσει και μετά από τους μαραθώνιους φιλιών που μας κάνει για να μας δείξει πόσο μας αγαπάει...ε, το αξίζει και με το παραπάνω!!!
Το σκυλί μας είναι μέλος της οικογένειάς μας. Δεν το εγκαταλείπουμε στα δύσκολα, γιατί ούτε και κείνο θα το έκανε ποτέ. Αντιθέτως, ακόμη κι αν κάποιες φορές φερόμαστε άσχημα, εκείνο με επιμονή προσπαθεί να δείξει αγάπη και μόνο αγάπη.
Μπρούνο μου σ’ αγαπάω και θα κάνω τα πάντα για περάσουμε μια όμορφη ζωή μαζί, χωρίς διακρίσεις.