Για τη Λίλα μου
Για τη Λίλα μου
Από μικρή ήθελα πάρα πολύ να έχω ένα σκυλάκι, αλλά στο σπίτι μου ήταν όλοι αντίθετοι, ειδικότερα η μητέρα μου.
Όπου πήγαινα και έβλεπα να έχουν σκυλάκι, τρελαινόμουν από χαρά, επαίζα μαζί του μέχρι να φύγω.
Μερικά χρόνια αργότερα πήραν ένα στην εξαδέλφη μου και μόλις το έμαθα εκλαίγα για μια εβδομάδα, γατί ήθελα και εγώ, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν τίποτα, οι γονείς μου ήταν ανένδοτοι.
Για χρόνια είχα το σκυλάκι της εξαδέλφης μου σαν δικό μου, το έβγαζα βόλτα, το τάϊζα,το έπαιζα, γαιτί κανείς άλλος δεν το πρόσεχε.
Για την εξαδέλφη μου ήταν σαν να μην υπήρχε μέσα στο σπίτι. Μετά από λίγο καιρό όμως και επειδή η θεία μου χώρισε, έδωσαν το σκυλί σε κάποιο ξένο, γιατί κανένας δεν ήθελε να το κρατήσει.
Ζήτησα να το πάρω εγώ, αλλά οι δικοί μου για άλλη μια φορά αρνήθηκαν.Τότε είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ, που δεν τους μιλούσα για δύο εβδομάδες.
Όταν τελικά μεγάλωσα (άνω των 18), πήρα την απόφαση να πάρω σκυλί, ότι και να γινόταν στο σπίτι μου.
Για ένα μήνα τσακωνόμουν συνέχεια με τους γονείς μου, μέχρι που κατάφερα να πουν το ναι.
Πήρα τελικά ένα chow-chow θυληκό την ΛΙΛΑ! Πολλοί λένε, ότι έιναι δύσκολο σκυλί, αλλά εγώ δεν είχα πρόβλημα.
Στην αρχή ήταν όλα καλά, δεν είχα γκρίνια από τους δικούς μου, μετά από λίγο καιρό όμως άρχισαν οι γκρίνιες.
Τώρα είναι 7 χρονών και ακόμα δεν το έχουν χωνέψει, ο μόνιμος τσακωμός μας στο σπίτι είναι για το σκυλί.
Το σκυλί καταλαβαίνει τι γίνεται στο σπίτι και αντιδράει πολλές φορές άσχημα και αυτό κάνει τα πράγματα άκομα χειρότερα στο σπίτι.
Είχα απελπιστεί, μέχρι που γνώρισα την Ελένη, που με βοήθησε πάρα πολύ στο να καταλάβω τις σκέψεις και τις αντιδράσεις της.
Ευτυχώς πλέον τα πράγματα έχουν καλυτερέψει, όχι ως προς την γκρίνια, αυτή πάντα υπάρχει, αλλά προς τις αντιδράσεις του σκύλου μου.
Είναι πιο ήρεμο και εγώ επίσης!
Γιατί ποτέ δεν ήθελα να πάρω ένα σκυλί και να το κάνω δυστυχισμένο.
Λατρεύω την σκυλίτσα μου, την Λίλα μου και ανυπομονώ να φτιάξω ένα σπίτι με μεγάλο κήπο, ώστε να τρέχει και να παίζει όσο θέλει.....
18 Ιουλίου 2009
Τόκα Καλλιόπη