Με πόση ευκολία γυρνάμε την πλάτη;
Με πόση ευκολία γυρνάμε την πλάτη;
Θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις ή μάλλον πεποιθήσεις μου περί φιλοζωίας, αν και θεωρώ βέβαια, πως τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται, όταν αντικρίζω κάποια ζωάκια…
Το μόνο σίγουρο είναι, πως στις μέρες μας είναι πολλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά , είτε αυτά είναι οικονομικά, είτε προσωπικά κλπ και ίσως το να ασχοληθούμε με άλλα θέματα ,πέρα και πάνω απ’ τα δικά μας, φαίνεται, αν όχι ανούσιο τουλάχιστον άσκοπο ή χαμηλότερης σημασίας.
Η αλήθεια είναι, πως αν το σκεφτείς επιφανειακά, έτσι είναι. Ωστόσο, αν αναρωτηθούμε όλοι λίγο παραπάνω, ίσως βρεθούμε μπροστά σε μια αλήθεια:
Πως τίποτα, δεν έχει περισσότερη σημασία από τη ζωή και δεν εννοώ μόνο την ανθρώπινη!
Είναι προσωπική μας επιλογή το αν βοηθάμε ή όχι μερικά πλάσματα που έχουν την ανάγκη μας και φυσικά σεβαστό το γεγονός, ότι πολλοί ή μάλλον οι περισσότεροι άνθρωποι, επιλέγουν να απέχουν από τέτοιου είδους δραστηριότητες.
Θέλω όμως να επισημάνω, πως το να περνάμε στο άλλο άκρο, όπως η κακοποίηση αβοήθητων ζωών, οφείλεται στην έλλειψη συνείδησης και ηθικών αξιών …
Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα μου, όταν βρίσκομαι μπροστά σε ένα αβοήθητο ζωάκι, που το μόνο που ζητάει είναι λίγο φαγητό και νερό. Εκείνη την ώρα, βλέπω πόση δύναμη έχω ως άνθρωπος, εφόσον μια ζωή εξαρτάται από τα δικά μου χέρια και την δική μου «καλή θέληση».
Είναι τραγικό, πως κάποια τόσο γλυκά πλασματάκια φθάνουν στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης και το τραγικότερο όλων, πως εμείς είμαστε υπαίτιοι για το θάνατο αθώων ψυχών!
Το ερώτημα δεν είναι, πως καταντούν να ζουν σε άθλιες συνθήκες αυτά, αλλά πως οι άνθρωποι κατάντησαν να είναι τόσο απάνθρωποι;
Φθάνοντας στο τέλος, θα ήταν σκόπιμο όσοι αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας σε αυτό το κείμενο, να υποβάλετε στον εαυτό σας δυο ερωτήσεις :
1. Πόσες είναι οι διαφορές μας με τα ζώα και πόσες οι ομοιότητες ;
2. Αν ο ύπνος σας τα βράδια είναι καλύτερος και πιο ήσυχος, όταν έχετε προσφέρει την βοήθεια σας απλόχερα, σε όποιον την έχει πραγματικά ανάγκη;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, όταν πέφτω πάνω σε δυο θλιμμένα μάτια τόσο πονεμένα και απογοητευμένα, πως είναι δυνατόν ορισμένοι, να έχουν τη δύναμη να παίρνουν με μεγάλη ευκολία τα μάτια τους από πάνω τους και να τους γυρνούν τη πλάτη;
Απλά κρίμα…
Βίκυ Πανταζάτου