SmartDogs.gr

Το κολάρο στον λαιμό του σκύλου είναι η σφραγίδα μιας υποταγμένης ζωής...

Από την Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων

Μέσα από την πολύχρονη εμπλοκή μου με σκύλους και ανθρώπους και με βάση τις εμπειρίες μου, η προσωπική μου χαρτογράφηση είναι πως ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους σκύλους, δεν δείχνει τον σεβασμό που τους αξίζει!

Και δεν μιλάω μόνο για την κακοποίηση και την κακομεταχείριση που βγάζουν μάτι και που είναι παράνομες και καταδικαστέες, έτσι κι αλλιώς!
Ούτε για ανθρώπους που τον παίρνουν για κάποια "χρήση", οπότε ως ιδιοκτήτες ή αφέντες του, έχουν (έτσι πιστεύουν) και το δικαίωμα να τον μεταχειρίζονται όπως θέλουν.

Μιλάω για όλους εμάς, που βάλαμε τον σκύλο στην ζωή μας για συντροφιά και λέμε πως τον αγαπάμε. Και λέω για συμπεριφορές μας που τις περνάμε στα ψιλά (ως μη σημαντικές) και δεν καταλαβαίνουμε, ότι τον πληγώνουν και χαλάνε την σχέση μας μαζί του.

Θεωρούμε φυσιολογικό και σωστό να καταπιέζουμε τις ανάγκες του, να παραβιάζουμε τα όριά του, να του στερούμε ελευθερίες,
ν' αγνοούμε τις επιθυμίες του, να θυμώνουμε με τις επιλογές του, να του κόβουμε κάθε αυθορμητισμό, να μην του επιτρέπουμε να έχει φυσιολογικές συμπεριφορές!

Σ' αυτές τις συμπεριφορές μας, συνεπικουρεί και ένα εργαλείο- "βοήθημα", που η χρήση του (κατ'εμέ) είναι τρανή απόδειξη της άσχημης συμπεριφοράς μας.

Αναφέρομαι στο απλό κολάρο ή αλλιώς περιλαίμιο, που βλέπουμε στον λαιμό κάθε σκύλου (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και είναι παντός καιρού και πασών συνθηκών και καταστάσεων!
Η εικόνα του σκύλου με κολάρο είναι αυτή που επικρατεί, είναι το γνώριμο, το συνηθισμένο.
Εξοικειωνόμαστε με ότι βλέπουμε και ότι βιώνουμε. Και το οικείο είναι πολύ δυνατό!

Θα προσπαθήσω με απλά λόγια και μέσα από κάποια παραδείγματα να εξηγήσω για ποιους λόγους (κατά την γνώμη μου και μέσα από την βιωματική γνώση μου) δεν πρέπει να το φοράμε στον σκύλο μας.

Έχω συναντήσει και έχω ακούσει ποικίλες χρήσεις!

--Ο (καλός) σκοπός, που όμως δεν αγιάζει τα μέσα...

-Πολλοί κηδεμόνες κυρίως από συνήθεια, αλλά και για ευκολία και από λάθος πληροφόρηση, το φοράνε για να πάνε βόλτα τον σκύλο τους.
Είναι κι αυτοί που έχουν συγκεκριμένο λόγο:
-Γιατί δεν θέλει ο σκύλος το σαμαράκι.
-Για ασφάλεια, επειδή το σαμαράκι του έχει βγει στην βόλτα.
-Για να μην τραβάει.
-Για να μπορούν να "χειριστούν" κάποιους μεγαλόσωμος σκύλους, που λένε πως είναι αδύνατον να τους "κουμαντάρεις", αν δεν τους ελέγχεις από το κεφάλι-λαιμό.
-Για να τον πιάνουν, αν και όπου χρειαστεί.
-Για να τοποθετούν πάνω την ταμπελίτσα με τα στοιχεία τους για την περίπτωση που τον χάσουν.
Και τέλος, κάποιοι του το φοράνε για ομορφιά.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν καλή πρόθεση, το κάνουν για καλό σκοπό και δεν θέλουν να ταλαιπωρήσουν τον σκύλο τους.
Όμως, καταλήγουν να τον τραβολογάνε από τον λαιμό και ουσιαστικά να τον πνίγουν...

Να πω εν συντομία, ότι η ταμπελίτσα μπορεί να μπει και στο σαμαράκι.
Ότι υπάρχουν αξιόπιστα και ασφαλή σαμαράκια για να μην μπορεί να το βγάλει και επίσης, υπάρχει ωραίος τρόπος για να το δεχθεί, αν δεν το θέλει.
Να πω ακόμα, ότι τραβάνε και με το κολάρο, ίσως και περισσότερο και άνετα το έχουν βγάλει πάρα πολλοί σκύλοι.
Όσο για τον χειρισμό μεγαλόσωμων;
Έχω δει τέτοιους σκύλους με κολάρο, να τραβάνε λες και σέρνουν κάρο...

--Το κολάρο σύμβολο υποταγής...

"Εμείς δεν θέλαμε, αλλά μας είπε ο ειδικός, ότι είναι υποχρεωτικό να της φοράμε το κολάρο, γιατί πρέπει να καταλάβει ότι είναι "υπο"...
Έτσι μου είπε η μαμά μιας μαθήτριάς μου κουταβίτσας.
Ο "ειδικός" ήταν κάποιος κτηνίατρος... (ασχολίαστο...).
Πόσο οπισθοδρομική θεωρία;
Πόσο ανθρωποκεντρική αντίληψη;
Όχι πως με εκπλήσσει... Πολύ συχνά σκυλογονείς μου λένε, ότι έχουν λάβει παρόμοιες παρωχημένες συμβουλές κτηνιάτρων.

--Είναι και εργαλείο "εκπαίδευσης"

Χρησιμοποιείται και στην "εκπαίδευση" που περιλαμβάνει διορθώσεις.
Βέβαια τα πρωτεία τα έχει ο πνίχτης, ως εργαλείο διόρθωσης, αλλά και το "αθώο" και "άκακο" κολάρο, μια χαρά την κάνει την δουλειά τους... Και την ζημιά του επίσης...

Αυτές είναι κυρίως οι χρήσεις του!

Για να δούμε και τις επιπτώσεις...

1. Υγεία

Σύμφωνα με μελέτες κτηνιάτρων έχει αποδειχθεί, πως η πίεση που ασκείται στον λαιμό του, μπορεί να έχει πολλές αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του.
Το απότομο, αλλά και το ήπιο τράβηγμα, ασκεί πίεση σε πολλά όργανα. (Λάρυγγα, θυρεοειδή, τραχεία, οισοφάγο, αυχένα, αδένες, φλέβες κλπ.). Δημιουργεί μακροπρόθεσμα σε κάποιους σκύλους χρόνιο βήχα, αναπνευστικά, μυοσκελετικά προβλήματα, πολλοί κάνουν εμετό από την συνεχόμενη, έντονη πίεση και διάφορα άλλα.
Πρόσφατα συναντήθηκα με τον κ. Δημήτρη που ήθελε να εκπαιδεύσει τον σκύλο του, ο οποίος τραβούσε με όση δύναμη είχε.
Μόλις πλησιάζουν, ακούω τον σκύλο να βήχει ασταμάτητα.
Ήμουν σχεδόν σίγουρη για τον λόγο, αλλά ρωτάω: Γιατί βήχει, έχει κάποιο πρόβλημα;
Μου λέει: "Όχι τον έχω πάει στον γιατρό. Μάλλον επειδή τραβάει και πιέζεται στο λαιμό το κάνει ...".
Μα καλέ μου άνθρωπε, το βλέπεις, το καταλαβαίνεις κι εξακολουθείς να του το φοράς;

Όμως, δεν θα αναλύσω το κτηνιατρικό κομμάτι, ο κτηνίατρος είναι ο πλέον ειδικός.
Αλλά στ' αλήθεια, χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη γνώση ή ενημέρωση ειδικού για να καταλάβει κανείς το αυτονόητο;
Όταν πιάσεις κάποιον από τον λαιμό (όποιον) και τον τραβάς, τον πιέζεις, τον σφίγγεις, τότε απόλυτα φυσιολογικά θα πονέσει, θα ασφυκτιά, θα του κοπεί η ανάσα. Κι αν είναι πολύ δυνατά, θα τον τραυματίσεις κιόλας.
Πόσο μάλλον, όταν γίνεται για πολλή ώρα και κατ' εξακολούθηση.
Για τον σκύλο γιατί να υπάρχει διαφορά;
Ή μήπως αυτά που λένε κάποιοι ως επιχειρήματα: Σκύλος είναι δεν πονάει, έχει σκληρό λαιμό, (από σίδερο εννοούν;), δεν πνίγεται, αντέχει και διάφορες τέτοιες αστειότητες, μπορεί να έχουν κάποια λογική; Θεωρώ, ότι δεν αξίζει καν να σχολιαστούν.
Φυσικά και πονάει και πνίγεται και ασφυκτιά, φυσικά και βασανίζεταιι! Κι εμείς έχουμε ηθική υποχρέωση να μην του τα προκαλούμε και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία σε αυτό.
Όπως είπε ο Πίτερ Σίνγκερ, (ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της ηθικής αντιμετώπισης των ζώων),
"Όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να αποδεικνύουν την ανωτερότητα του ανθρώπου, δεν μπορούν να συνθλίψουν το εξής θλιβερό γεγονός: Στην δεινοπάθεια τα ζώα είναι ισάξια μας".

Λένε κάποιοι κηδεμόνες:
"Ο δικός μου περπατάει ήρεμα, δεν τραβάει".
Κι όμως, θα υπάρξουν φορές που θα τραβήξει γιατί θα εξιταριστεί από κάτι που θα δει, θα ακούσει, θα μυρίσει. Όσο εκπαιδευμένος κι αν είναι.
Ο σκύλος είναι ένα ζωντανό πλάσμα (όχι ρομπότ), που κάθε μέρα συναντά και γνωρίζει πράγματα, αποκτά εμπειρίες, αλληλεπιδρά με το περιβάλλον, νιώθει διάφορα συναισθήματα.
Και πάντα μπορεί να υπάρξουν αστάθμητοι παράγοντες, απρόβλεπτα γεγονότα, δύσκολες συνθήκες, κακές στιγμές, πρωτόγνωρες καταστάσεις, απρόοπτα.
Μπορεί κάτι να τον φοβίσει και να τραβήξει με όλη του την δύναμη για να φύγει.
Πόσο μάλλον, όταν ο σκύλος έχει ήδη θέματα συμπεριφοράς!

Επίσης, τον τραβάνε οι κηδεμόνες, γιατί μπορεί να πηγαίνει κάπου που δεν θέλουν, γιατί μπορεί να βιάζονται, να αγχώνονται, να φοβούνται.
Προ καιρού ήμουν στο πάρκο σε εκπαίδευση και βλέπω μια κυρία με έναν μεγαλόσωμο σκύλο, που μόλις είδε τον σκύλο - μαθητή μου άρχισε να τραβάει απίστευτα για να έρθει κοντά μας να επικοινωνήσει.
Η κυρία όμως, για δικούς της λόγους τον εμπόδιζε και ο σκύλος από την πολλή πίεση στο λαιμό του, άρχισε να κάνει εμετό!

Βλέπεις παντού ανθρώπους με σκύλους να τραβάνε! Μια ο ένας και μια ο άλλος... Αγώνας δρόμου για το ποιος θα υπερισχύσει...
Πόσο δείχνει την ασυνεννοησία και την έλλειψη επικοινωνίας...
Και πόσο άσχημη εικόνα να είναι πιασμένοι από τον λαιμό...
Τον πάνε βόλτα για να τον ευχαριστήσουν, αλλά τελικά τον πνίγουν...
Λένε κάποιοι: "Και με το σαμαράκι τραβάει". Ναι, αν δεν έχεις μπει στον κόπο να τον μάθεις να περπατάτε ήρεμα. Στην τελική όμως, με το σαμαράκι δεν θα τον ταλαιπωρείς.

Και πόσο λυπηρή εικόνα να βλέπεις ένα παιδάκι να το κάνει!
Πριν λίγες μέρες, βλέπω στον δρόμο έναν μπαμπά που κρατούσε με το ένα χέρι ένα πιτσιρίκι 5-6 χρόνων και με το άλλο ένα κουταβάκι (1 κιλό) με κολάρο και ουσιαστικά το έσερνε.
Μετά από λίγο δίνει το λουράκι στο παιδί κι εκείνο έκανε ακριβώς το ίδιο. Άρχισε να σέρνει το κουταβάκι από τον λαιμό κι εκείνο κλαψούριζε.
Πολύς κόσμος τριγύρω, κανείς δεν έδωσε σημασία. Το έβλεπαν φυσιολογικό ίσως... Ή δεν τους έπεφτε λόγος (θεώρησαν...).
Τα παιδιά μας αντιγράφουν!
Έτσι λοιπόν θέλουμε να μεγαλώσουν; Να μην σέβονται αυτούς που δεν έχουν επιλογή;
Κι αν αυτό το κουτάβι "αύριο" δαγκώσει το παιδί και όχι μόνο, θα φταίει;
Ένα Κινέζικο ρητό λέει: "Μην φυλακίζεις τα παιδιά μες τις δικές σου γνώσεις γιατί σε άλλους καιρούς γεννήθηκαν".

2. Ψυχολογία - συμπεριφορά

Αρνητικοί συσχετισμοί στην βόλτα

Δέχομαι πάρα πολλά τηλεφωνήματα από κηδεμόνες, που ο σκύλος τους ανέπτυξε φοβία ή επιθετικότητα και δεν καταλαβαίνουν τον λόγο.
Λένε: "Μα ήταν πολύ κοινωνικός και με παιδιά και άλλους σκύλους.
Χαιρόταν να βλέπει ανθρώπους να τον χαϊδεύουν. Δεν είχε άσχημη εμπειρία στην βόλτα. Εγώ τον λατρεύω, δεν του έχω φερθεί ποτέ άσχημα. Τι έγινε ξαφνικά;"
Δεν είναι ξαφνικά... Το λουρί - οδηγός που κρατάμε στο χέρι και μας συνδέει με τον σκύλο μας, λειτουργεί σαν "τηλεγραφικό καλώδιο".
Του μεταφέρουμε - μεταδίδουμε όλα όσα εμείς νιώθουμε και του περνάμε μηνύματα ανάλογα με τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές μας.
Ο σκύλος μαθαίνει με συσχετισμούς! Όταν συναντά κάτι και είτε θέλει να πάει να επικοινωνήσει είτε απλά το βλέπει κι εμείς τον τραβάμε (ουσιαστικά τον πνίγουμε), του περνάμε αρνητικά μηνύματα.
Ακόμα κι όταν πάμε εκεί που θέλει, αλλά εκείνος τραβάει πιο δυνατά.
Όλη αυτήν την ασφυξία, την δυσφορία, τον πόνο που νιώθει, τα συνδυάζει με αυτό που βλέπει μπροστά του.
Και έτσι, αρχίζει να είναι επιφυλακτικός, να αγχώνεται, να φοβάται και τέλος θα αναπτύξει φοβία ή επιθετικότητα. Και ανάλογα τον σκύλο, άλλος θέλει να διώξει μακριά τον "εχθρό " και άλλος να τρέξει να φύγει, απ' ότι του προκαλεί πόνο!
Κι έτσι, η βόλτα γίνεται από δυσάρεστη έως επώδυνη για τον σκύλο.

Φανταστείτε την παρακάτω εικόνα:
Περπατάει κάποιος γονιός με το παιδί του προς την παιδική χαρά. Εκείνο χαρούμενο αρχίζει να τρέχει. Αυτός του λέει "περίμενε", αλλά εκείνο ούτε που ακούει από τον ενθουσιασμό του. Τότε, αντί να το πιάσει από το χέρι όμορφα, το πιάνει από τα μαλλιά ή από το αυτί για να το "φρενάρει", αλλά και για να πειθαρχήσει... Κι εκείνο αντιδρά, φωνάζει, κλαίει, προσπαθεί να απεγκλωβιστεί.
Το έβγαλε έξω να χαρεί και τελικά του έκοψε κάθε διάθεση και χαρά για διασκέδαση.
(Δεν είναι υποθετικό, το έχω δει να συμβαίνει) .
Πως θα νιώθατε, αν βλέπατε στον δρόμο έναν γονιό να κάνει κάτι τέτοιο στο παιδί του; Άσχημα θέλω να πιστεύω.
Μα το ίδιο κάνουμε και στον σκύλο μας κάθε μέρα, όταν τον βγάζουμε βόλτα. Του κόβουμε κάθε χαρά και ευχαρίστηση, όταν τον τραβολογάμε από τον λαιμό.
Υπάρχει διαφορά λέτε;

Έρχονται στο πρώτο ραντεβού κηδεμόνες με σκύλους που τραβούν, πνίγονται, λαχανιάζουν, βήχουν, αντιδρούν στα ερεθίσματα, δείχνουν αγχωμένοι, νευρικοί, ευερέθιστοι, φοβισμένοι κάποιοι.
Οι άνθρωποι επίσης αγχωμένοι, τον τραβούν και τον πνίγουν περισσότερο.
Ο ένας αντιδρά στην δράση του άλλου.
Κάποιοι ελάχιστοι τον ακολουθούν τρέχοντας γιατί τον λυπούνται.
(Τον λυπούνται, αλλά εξακολουθούν να τον έχουν με κολάρο...).
Όταν το κολάρο αντικατασταθεί με σαμαράκι και ο οδηγός του ενός μέτρου με έναν μεγαλύτερο, τότε αμέσως βλέπεις έναν "άλλο" σκύλο! Μεταμορφώνεται!
Αφού δεν δυσφορεί, δεν πνίγεται, δεν πονάει πια... Χαλαρώνει!
Και συγχρόνως δεν καταπιέζεται και αποκτά ελευθερία κινήσεων να μυρίσει, να εξερευνήσει, να επικοινωνήσει, να έχει φυσιολογικές συμπεριφορές. Αυτά που θέλει και που έχει ανάγκη δηλαδή!
Κι έτσι, αφού νιώσει ασφαλής, σιγά σιγά αρχίζει να περπατάει χαλαρά, να μυρίζει, να ακούει, να συνεργάζεται, να πηγαίνει δίπλα τους!
Και όλα αυτά συμβαίνουν ευχάριστα, χωρίς καμία πίεση... Μόνος του...
Όταν του φερόμαστε όμορφα, ευγενικά και σεβόμαστε τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, αυτός "απαντάει" με τον ίδιο τρόπο.
Επικοινωνία το λένε!!

Η βόλτα είναι διασκέδαση και όχι καταναγκαστικό έργο...

Η βόλτα για τον σκύλο πρέπει να είναι ευχάριστη, ενδιαφέρουσα, ποιοτική και όχι βασανιστήριο!
Βάλτε του λοιπόν ένα ασφαλές σαμαράκι και πιάστε τον, όπως πιάνετε το παιδάκι τρυφερά από το χέρι, τον φίλο από τον ώμο και περπατάτε αντάμα, όμορφα!
Κι αν τραβάει, δεν φταίει!
Είναι πιο γρήγορος, θέλει να τρέξει όταν βλέπει ανοιχτό χώρο, να χαρεί το περιβάλλον. Αλλά και από την κλεισούρα του πολλές φορές.
Κι αν πάει 2 βήματα μπροστά ή 3 παραπέρα, δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Αγνοείστε και κάποια πραγματάκια που τον ευχαριστούν και δεν βλάπτουν κανέναν. Μην εξαντλείτε την αυστηρότητά σας πάνω του.
Επιτρέψτε του να είναι σκύλος!
Έχει ανάγκη να ζήσει πράγματα, να επικοινωνήσει, να συλλέξει ευχάριστες εμπειρίες.
Θέλει να μυρίσει... Γνωρίζει τον κόσμο πρώτα από την όσφρηση, όπου και παίρνει όλες τις πληροφορίες. Μην του το στερείτε, του δημιουργείτε άγχος.
Σε κάθε του βόλτα "διαβάζει την εφημερίδα της γειτονιάς". Ενημερώνεται για τα πάντα, όπως κι εμείς όταν μπαίνουμε στο ίντερνετ.

Μου λένε πολύ συχνά: "Βλέπω ανθρώπους στο δρόμο που περπατούν ήρεμα με τον σκύλο τους και ζηλεύω. Ο δικός μου γιατί; ".
Ρωτήσατε ποτέ κάποιον από αυτούς τους κηδεμόνες γιατί συμβαίνει αυτό;
Μήπως με υπομονή τον βοήθησαν να μάθει;
Μήπως οι σκύλοι αυτοί είχαν ήδη εκτονωθεί με μια μεγάλη βόλτα ή είχαν ασκηθεί και ήταν κουρασμένοι;
Μήπως κάποιοι ήταν γεροντάκια ή άρρωστοι;
Ή στην χειρότερη, μήπως έχουν δεχθεί τόση βία με σκληρές διορθώσεις και έχουν κουραστεί ν' αντιδρούν;
Μην βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα και μην ταλαιπωρείτε τον σκύλο σας με όσα βλέπετε και ακούτε, αν δεν γνωρίζετε.
Ενημερωθείτε σωστά και δείξτε του με όμορφο και κατανοητό τρόπο, πως μπορείτε να περπατάτε ήρεμα και να περνάτε όμορφα και οι δύο, χωρίς να καταπιέζεται κανείς!
Αυτό σημαίνει βόλτα!
Όλα τα άλλα είναι ταλαιπωρία, είναι ανταγωνισμός, είναι μάχη.

Αρνητικός συσχετισμός και με τους επισκέπτες.

Επίσης, πάρα πολλοί κηδεμόνες απορούν, γιατί ο σκύλος τους ξαφνικά και χωρίς λόγο, αποφάσισε να μην θέλει τους επισκέπτες, ενώ παλιότερα ήταν πολύ φιλικός.
Να το πάλι το "ξαφνικά"...
Στην ερώτηση, που βρίσκεται ο σκύλος, παίρνω την απάντηση: "Επειδή μεγάλωσε και πηδούσε πάνω τους από χαρά, τον κρατούσα από το κολάρο για να μην τους ενοχλεί ή για να μην φύγει από την ανοιχτή πόρτα" .
Να η απάντηση στην απορία σου φίλε κηδεμόνα. Δεν είναι ξαφνικά... Άθελά σου τον έκανες να μην θέλει τους επισκέπτες σου.

3. Απειλητική κίνηση

Το να πιάσουμε τον σκύλο από το κολάρο για να τον εμποδίσουμε από κάτι ή να τον οδηγήσουμε κάπου, είναι πάντα η εύκολη λύση!
Γι' αυτό και το φοράνε σχεδόν όλοι στον σκύλο τους συνέχεια. Ακόμα κι αυτοί που τον πάνε βόλτα με σαμαράκι, το κολάρο δεν λείπει από τον λαιμό του.
Όμως, όταν πιάνουμε τον σκύλο από το κολάρο (λαιμό) είναι απειλητική κίνηση!
Ο σκύλος το θήραμα από το λαιμό το πιάνει για να το σκοτώσει.
Εμείς τι κάνουμε; Του ενισχύσουμε αυτό το ένστικτο, πιάνοντάς τον από το λαιμό και τρομάζοντάς τον;
Ο αντίλογος κάποιων: "Μα και η μαμά του από τον λαιμό το πιάνει για να το συνετίσει...".
Καμία μαμά δεν κάνει κάτι τέτοιο, με σκοπό να τρομάξει το παιδί της.
Θα το κάνει για να το μετακινήσει, πχ σε περίπτωση που νιώσει κίνδυνο. Η μαμά μπορεί να το κάνει, αλλά μόνο εκείνη ξέρει το πως!
Κανένας άλλος δεν ξέρει και δεν πρέπει να το κάνει, για κανέναν λόγο.

Και φυσικά χαλάει η σχέση με τον κηδεμόνα, αφού πια δεν τον εμπιστεύεται.
Μεγάλη η λίστα ανθρώπων που έχουν δαγκωθεί οι ίδιοι ή κάποιος άλλος από την οικογένεια, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο και τους παίρνει και το παράπονο, αφού τον έχουν σαν παιδί, όπως λένε.
Πότε τους δάγκωσε;
Όταν τον έπιασαν από το κολάρο να μην βγει από την πόρτα, να μπει ο επισκέπτης, να τον βάλουν στο αυτοκίνητο, να τον κατεβάσουν από τον καναπέ, να τον βάλουν στο μπάνιο, να τον βγάλουν στο μπαλκόνι, να τον βάλουν στο crate κλπ, κλπ.

Είναι πάρα πολλοί κι εκείνοι που δαγκώνονται, όταν πάνε απλά να τον χαϊδέψουν. Και όχι μόνο απορούν, αφού δεν έκαναν τίποτα κακό, αλλά θυμώνουν κιόλας. "Ξαφνικά εκεί που πήγα να τον χαϊδέψω... Με δάγκωσε χωρίς λόγο... Είναι αχάριστος, εκδικητικός, ύπουλος" και άλλα τέτοια.
Ταμπέλες... Ταμπέλες... Ταμπέλες... Ανθρώπινες...
Ο σκύλος δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά. Θα σας στεναχωρήσω, αλλά αυτά είναι "προνόμια" του "ανώτερου" δικού μας είδους.
Και νάτο πάλι το "ξαφνικά".
Όμως δεν είναι ξαφνικά. Ο σκύλος έχει πλούσιο ρεπερτόριο συμπεριφορών και προειδοποιεί, ενημερώνει. Εσείς δεν ξέρετε (δεν μπήκατε στον κόπο να μάθετε) να διαβάζετε και να ερμηνεύετε αυτά που σας λέει και που νιώθει. Εκτός κι αν έπαψε να χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας μετά από τιμωρίες...
Επίσης, μην πέφτετε στην "παγίδα" του ανθρωπομορφισμού, γιατί κάνετε λάθη που κοστίζουν στην ποιότητα ζωής του, αλλά και στην σχέση σας.
Και σίγουρα αυτό που κάνει, δεν είναι χωρίς λόγο...
Όταν ο σκύλος έχει συνδέσει την κίνηση αυτή με πόνο και απειλή, είναι απόλυτα φυσιολογικό να είναι επιφυλακτικός, να φοβάται και να θέλει να την αποφύγει.
Μην θυμώνετε μαζί του λοιπόν, δεν θέλει να σας βλάψει. Τον εαυτό του προσπαθεί να προστατέψει.
Εσείς πάτε με καλή πρόθεση να τον χαϊδέψετε. Ο σκύλος όμως, πως να το ξέρει, όταν άλλες φορές (με την ίδια κίνηση) τον πιάνετε από το κολάρο και τον τραβάτε-φοβίζετε;

4. Κίνδυνοι

Επειδή, όπως είπα το κολάρο είναι το μόνιμο "αξεσουάρρ" πάνω στον σκύλο, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πιαστεί κάπου και να πνιγεί!ί!
Είναι κάτι που δεν πάει το μυαλό μας, αλλά δυστυχώς έχει συμβεί!
-Κάποτε εκπαίδευα ένα Γερμανικό ποιμενικό. Ο κ. Κώστας μεγαλύτερης ηλικίας και παλαιάς νοοτροπίας, παρ'οτι του εξήγησα, δεν ήθελε να βγάλει το κολάρο.
Πέρασε καιρός, όταν ένα μεσημέρι με παίρνει στο τηλέφωνο καταστεναχωρημένος.
"Σε θυμήθηκα... Πόσο δίκιο είχες...Πιάστηκε το κολάρο στο κάγκελο του μπαλκονιού και αν δεν ήμουν μπροστά θα πνιγόταν! Το πέταξα πανάθεμά το ".
-Και μια κυνηγοσκυλίτσα που πιάστηκε στην σιδερένια καρέκλα του κήπου. Αν δεν ήταν 4 άνθρωποι να την κρατάνε και κάποιος να κόψει το κολάρο θα πνιγόταν.
Γνωρίζω τουλάχιστον άλλες 3 περιπτώσεις.

5." Εκπαίδευση"...Το κολάρο διορθωτικό εργαλείο...

Την χρήση βίας για να επιβάλεις αυτό που θες, δεν την λες εκπαίδευση...
Αυτό είναι ξεκάθαρο!
Η "εκπαίδευση" στην οποία χρησιμοποιούνται διορθώσεις, περιλαμβάνει μια γκάμα τεχνικών, όπως απότομα τραβήγματα, τινάγματα, τραντάγματα, κρεμάσματα (κάνοντας το σκύλο αεροπλανάκι... έτσι το ονομάζουν) για να τον διορθώσουν!
Τον στραγγαλίζουν για να μάθει...
Θυμάμαι τα λεγόμενα ενός φίλου, που βρέθηκε τυχαία μπροστά σε μια τέτοια φρικτή κατάσταση:
"Δεν πίστευα στα μάτια μου! Τον είχε κρεμάσει από το κολάρο και τον γύριζε γύρω γύρω σαν κούκλα...
Έπαθα σοκ, όταν είδα να κάνουν τον σκυλάκο έτσι... Αυτό είναι κακοποίηση υψίστου βαθμού! Γιατί δεν επαναστάτησε ο άνθρωπος που τον είχε; Δεν καταλαβαίνω... Τι εκπαίδευση είναι αυτή; "

Αυτή την απορία, δεν την έχεις μόνο εσύ φίλε μου...
Όλ' αυτά τα χρόνια δυστυχώς, έχω δεχθεί αμέτρητα τα τηλεφωνήματα από ανθρώπους απελπισμένους, γιατί πήραν μετά από μια τέτοια "εκπαίδευση" έναν κατεστραμμένο σκύλο! (Το μεταφέρω, όπως ακριβώς μου το λένε).
Και τι άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί άλλωστε;
Οτιδήποτε γίνεται βίαια, είναι εξ' αρχής καταδικασμένο και είναι αναμενόμενο, ότι θα οδηγήσει σε διαταραχές.
Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κάποιος, ότι δεν μαθαίνει κανένας, όταν τον πιάνεις από τον λαιμό;
Δεν είναι σε θέση να καταλάβει, όταν αντιμετωπίζει δύσκολα συναισθήματα και καταστάσεις.
Ακούει, αλλά δεν κατανοεί τι του λες από την ταραχή που νιώθει, τον φόβο και την ανασφάλεια.
Βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας.
Δείχνει, ότι συνεργάζεται (και νομίζουν ότι έμαθε...) επειδή δεν έχει επιλογή...
"Η χρήση βίας μπορεί να φαίνεται καμιά φορά ότι κάνει καλό, το καλό αυτό όμως είναι προσωρινό, ενώ το κακό που προξενεί είναι μόνιμο". (Μαχάτμα Γκάντι).
Αν λοιπόν ο σκύλος βιώνει τέτοιες καταστάσεις και γεγονότα που δεν μπορεί να διαχειριστεί (απειλές, εξαναγκασμό, βία), τότε είναι σίγουρο, ότι θα αναπτύξει άγχος και αργά ή γρήγορα επιθετικότητα ή παθητικότητα. Θα ψάξει να βρει τρόπους διαφυγής από το πρόβλημα.

Μου λένε τον πόνο τους οι περισσότεροι κλαίγοντας: "Όταν έβλεπε τον "εκπαιδευτή" κρυβόταν ... Αυτός τον έπιανε από το κολάρο και τον τραβούσε με το ζόρι... Τον έσερνε να τον πάρει για εκπαίδευση... Φοβόταν κι έκλαιγε ...Έκλαιγα κι εγώ που τον έβλεπα έτσι.. Μου έλεγε να μην τον λυπάμαι, για το καλό του είναι και πως έτσι θα μάθει... Τον δάγκωσε... Με δάγκωσε κι εμένα ... κλπ, κλπ, κλπ ".
Τι περίμενες μετά από τόσο πόνο, τόσο φόβο και τόση ασφυξία που εισέπραξε ο σκυλάκος σου;
Σου είπαν, ότι θα τον πάρεις "έτοιμο" σε λίγες μέρες και το δέχτηκες; Τους πίστεψες;
Και τι είναι ο σκύλος; Έπιπλο που το παραγγέλνεις στις διαστάσεις, στο χρώμα, στο ξύλο που θες και το παραλαμβάνεις στον χρόνο που συμφωνήθηκε;
Γιατί τα επέτρεψες όλα αυτά;
"Μου είπε, ότι πρέπει να καταλάβει ο σκύλος, ότι εγώ είμαι ο αρχηγός. Δεν ήξερα..."
Όταν δεν ξέρεις, να ακούς την καρδιά σου τότε. Και να φεύγεις τρέχοντας από μια τέτοια φρικαλεότητα.
Μην αφήνεις κανέναν να ακουμπήσει τον σκύλο σου!
Αυτή η απαρχαιωμένη και λανθασμένη θεωρία της κυριαρχίας, (σκύλος - λύκος) έχει καταστρέψει αναρίθμητους σκύλους και σχέσεις.

Άσε που κάποιοι παρουσιάζονται ως θετικοί...
"Μου είπε ότι είναι θετικός..." ή "Αφού είχε λιχουδιές, θετικός δεν ήταν;".
Τα ακούω τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά από κηδεμόνες.
Και όταν δεν περπατούσε κοντά του; Ρωτούσα εγώ ...
"Τότε τον τραβούσε πολύ απότομα με το λουρί ή τον σήκωνε στον αέρα για να ξαναέρθει δίπλα του".
Στο ένα χέρι το λουκάνικο και στο άλλο το κολάρο (ή ο πνίχτης) με σκληρές και βίαιες διορθώσεις...
Δεν γνωρίζει ο κόσμος και ταλαιπωρούνται σκύλοι και άνθρωποι!

Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν εν έτη 2022... Και τι ειρωνεία ... Δεν συμβαίνουν χρησιμοποιώντας τίποτα μεσαιωνικά εργαλεία, αλλά το "αθώο" κολάρο!
Αυτή η "εκπαίδευση", "βασίλευε" σε προηγούμενες δεκαετίες. Τότε που στα σχολεία το ξύλο, ο εκφοβισμός, οι απειλές, οι προσβολές ήταν παιδαγωγική μέθοδος.
Την εποχή που είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση, δεν υπήρχαν κινητά, υπολογιστές, τάμπλετ, ίντερνετ κλπ. Δεν είχαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και η γνώση ήταν περιορισμένη.
Πέρασαν τα χρόνια και όλα άλλαξαν από τότε. Εξελιχθήκαμε, προοδεύσαμε, πήγαμε μπροστά.
Γιατί σε ότι αφορά στον σκύλο, επιμένουν πεισματικά κάποιοι να μένουν σ' εκείνη την εποχή; Όταν επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο, ότι ο σκύλος μπορεί να μάθει με θετικό και φιλικό τρόπο;
Γιατί επιμένουν να διαιωνίζουν και να συντηρούν μια παραδοσιακή νοοτροπία εντελώς ξεπερασμένη;
Και γιατί εξακολουθούν σε μια κοινωνία που όλα εξελίσσονται με ταχύτητα φωτός, να ονομάζουν εκπαίδευση την κακοποίηση;
Είναι τραγικό πίσω από αυτήν την σπουδαία λέξη να κρύβεται τόση βία!
Κάποιος είπε: "Αν οι μελλοντικές γενιές κοιτάξουν πίσω και δουν πως αντιμετωπίζαμε τα ζώα, θα τρομοκρατηθούν..."

Η εκπαίδευση, είναι μετάδοση γνώσης, διδασκαλία, καθοδήγηση και πρέπει να γίνεται μέσα από την σχέση αμοιβαίου σεβασμού, δασκάλου - μαθητή!

Ο εκπαιδευτής - δάσκαλος, πρέπει να νοιάζεται για τους σκύλο-μαθητές του και να σκύβει πάνω τους με καλοσύνη!
Να παρατηρείί και να προσπαθεί να ερμηνεύσει τις συμπεριφορές τους, να αφουγκράζεταιι τα συναισθήματά τους, να δείχνει κατανόηση και σεβασμό στις ανάγκες, στην διαφορετικότητα, στην προσωπικότητα, στις ιδιαιτερότητές τους!
Με την τρυφερότητά του η μάθηση γίνεται παιχνίδι.
Μόνο τότε θα μπορούν και οι μαθητές να είναι ήρεμοι, να νιώθουν ασφαλείς, να τον εμπιστεύονται, να θέλουν να κάνουν με χαρά κάτι και να συμπεριφέρονται με θετικό τρόπο. Τότε θα έχει πετύχει τον στόχο του!
Γιατί, όπως είπε ο Αριστοτέλης, εκπαιδεύοντας το μυαλό χωρίς να εκπαιδεύουμε την καρδιά, δεν είναι καθόλου εκπαίδευση.
Ο δάσκαλος καθοδηγεί τους κηδεμόνες κυρίως, γιατί εκείνοι ουσιαστικά θα τον διδάξουν. Είναι σημαντικό να μάθουν να επικοινωνούν για να φτιάξουν μια όμορφη σχέση και συμβίωση μαζί του!
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή του!
Όλοι μας δημιουργούμε την κουλτούρα, στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Ο κάθε δάσκαλος - εκπαιδευτής, αφήνει το δικό του σημάδι και είναι στο χέρι του, πως θα τον θυμούνται οι μαθητές του (σκύλοι και άνθρωποι).

6. Όποιον αγαπάς δεν τον πιάνεις από τον λαιμό!

Ρωτάω τους κηδεμόνες:
Τον αγαπάς τον σκύλο σου;
"Φυσικά και τον αγαπάω! Είναι το παιδί μου".
Συνεχίζω: Θα έπιανες από τον λαιμό το παιδί σου, τον σύντροφο, τον αδελφό, τον φίλο για να τον οδηγήσεις κάπου ή να του μάθεις κάτι;
Η απάντηση είναι πάντα: " Όχι, όχι όχι... Όχι βέβαια"
Στο σκυλο-παίδι σου (εσύ το λες έτσι), γιατί το κάνεις τότε;
Πως εισπράττει την αγάπη σου, όταν τον τραβολογάς από τον λαιμό; Ακόμα κι αν δεν έχεις καμία κακή πρόθεση ή σκοπό.
Απαντάς κατηγορηματικά πως δεν θα έπιανες κανέναν, γιατί ξέρεις καλά ότι από τον λαιμό πιάνεις κάποιον (οποιονδήποτε) για να τον εξαναγκάσεις, να τον απειλήσεις, να τον φοβίσεις και στην χειρότερη να τον πνίξεις.
Η μόνη όμορφη, ευχάριστη και ευγενική κίνηση στον λαιμό, είναι το χάδι!
Άντε και για να φορέσεις τρυφερά ένα κόσμημα. Τίποτα άλλο...
Ποια είναι η απάντηση όλων; "Δεν το είχα σκεφτεί έτσι... Έχεις δίκιο..."
Κάποιοι πηγαίνουν την ίδια στιγμή και του το βγάζουν και κάποιοι τον αγκαλιάζουν και του ζητούν συγνώμη.

Έχει σημασία λοιπόν, το πως του συμπεριφερόμαστε και όχι το πως νιώθουμε!
Το ότι αγαπάμε τον σκύλο μας και κάνουμε τόσα πολλά για αυτόν, δεν μπορεί να εξισωθεί με τον σεβασμό.
Άλλωστε είναι τόσο υποκειμενικός ο τρόπος που αγαπάμε... Και μην ξεχνάμε, πως στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει τα περισσότερα λάθη και τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Πάω σε σπίτια που έχουν τον σκύλο να ζει σε crate, τον τραβολογάνε συνεχώς από το κολάρο, τον μαλώνουν για ασήμαντες αφορμές και μου λένε: "Τον αγαπάω πολύ τον μπαγάσα! Του παίρνω την ακριβότερη τροφή, του έχω ένα τεράστιο κιβώτιο με παιχνίδια, το στρώμα του είναι πουπουλένιο με γραμμένο το όνομα του, το κολάρο του είναι δερμάτινο" και διάφορα παρόμοια.

Και κάπως έτσι, ασημαντοποιούμε τα ουσιώδη!
Γιατί ο σεβασμός και η καλοσύνη είναι άλλο πράγμα!
Είναι...
Ποια θέση έχει στην ζωή μας!
Ποιες είναι οι αντιδράσεις μας, όταν κάνει ζαβολιές και αταξίες και όταν απόλυτα φυσιολογικά βαριέται, κουράζεται, μπερδεύεται, δεν καταλαβαίνει, δεν θέλει!
Πόσο δίκαιοι είμαστε μαζί του στις επιθυμίες και τις επιλογές του!
Όταν του φερόμαστε με κατανόηση και χωρίς παράλογες απαιτήσεις στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει για να ενταχθεί στον δικό μας κόσμο.
Πως νιώθουμε, όταν τον κάνουμε να μας φοβάται...
Αν θέλουμε να ζει σε ένα φιλικό ή ένα εχθρικό περιβάλλον!
Αυτά είναι σεβασμός!
Και δεν τον συναντάμε στις κραυγαλέες πράξεις, αλλά στις μικρές, απλές, καθημερινές. Όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει, αλλά πόσοι τον εφαρμόζουμε;

7. Τον υποτιμάμε...

Κι ενώ να τον βάλαμε στην ζωή μας για όμορφους λόγους, μιλάμε γλυκά για εκείνον, λέμε ότι είναι μέλος της οικογένειας και άλλα τέτοια όμορφα, όμως η αντιμετώπισή μας δεν είναι και τόσο όμορφη τελικά...

Λέμε κατηγορηματικά, ότι δεν θα πιάναμε κανέναν από τον λαιμό και ξέρουμε πως είναι μια πολύ άσχημη κίνηση, εν τούτοις στον σκύλο μας και το κάνουμε και επιτρέπουμε σε "ειδικούς" να το κάνουν και να τον βασανίζουν.

Είναι λοιπόν τόσο εμφανής η διαφορά ανάμεσα στο τι λέμε και στο πως του συμπεριφερόμαστε!
Γιατί άραγε;
Έχουμε αναρωτηθεί;
Εντάξει... Είπαμε η συνήθεια, η λάθος πληροφόρηση, η ευκολία, οι συμβουλές "ειδικών".
Άντε και η αυστηρότητα του γονιού, που και το παιδί του με αυστηρή πειθαρχία το μεγαλώνει (όπως μου λένε κάποιοι).
Πως γίνεται όμως να μην το καταλαβαίνουμε ότι τον ταλαιπωρούμε;
Ή ακόμα χειρότερα, να το βλέπουμε και να το συνεχίζουμε;

Μήπως γιατί ενδόμυχα θεωρούμε τον εαυτό μας "ανώτερο" και θέλουμε να του αποδείξουμε την "εξουσία" μας;
Έτσι μου είπε μια κυρία "ανώτερη" επιστήμονας (δεν είναι η μόνη) πριν λίγες μέρες, όταν την δάγκωσε ο σκύλος της και αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια: "Τον υπεραγαπάω, αλλά δεν πρέπει να καταλάβει ποιος έχει την εξουσία;"
Μα δεν χρειάζεται καλή μου κυρία, είναι ενήμερος ο σκύλος... Καταλαβαίνει πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Δεν το βλέπει λέτε, ότι είναι αδύναμος και ανυπεράσπιστος στα χέρια μας; Ότι δεν έχει επιλογή;
Αφού εμείς κρατάμε το λουρί... Κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Η φυσική εξουσία μας (πιο μεγάλοι, πιο δυνατοί, παίρνουμε όλες τις αποφάσεις, τον κάνουμε ότι θέλουμε κλπ) είναι υπαρκτή και ξεκάθαρη.
Άρα ο αυταρχισμός και η εξουσιαστική πειθαρχία και περιττεύουν και έχουν αποδειχθεί
αναποτελεσματικοί και επικίνδυνοι τρόποι. (Και στους σκύλους και στα παιδιά).
Γονική φροντίδα και καθοδήγηση χρειάζονται, από έναν γονιό-κηδεμόνα που θα εμπνέει εμπιστοσύνη, σιγουριά, σεβασμό και ζεστασιά.

Εκείνος πως νιώθει;

Μας νοιάζει πως νιώθει ο σκύλος μας;
Ποιες είναι οι ερωτήσεις των κηδεμόνων συνήθως; Αν είναι έξυπνος, αν θα μάθει, αν θα "στρώσει" και αν θα συμμορφωθεί.
Σπάνια θα με ρωτήσουν, αν τον βλέπω χαρούμενο, λυπημένο, αγχωμένο ή ότι άλλο. Πως νιώθει δηλαδή!
Αλήθεια... του επιτρέπουμε να νιώσει;
Ο Έκτορας, ένας ρωμαλέος μεγαλόσωμος σκύλος, είχε κάποιες φοβίες. Σε συγκεκριμένες καταστάσεις, άρχιζε να τρέμει και να θέλει να κρυφτεί.
Ο κηδεμόνας του κάθε φορά που τον έβλεπε έτσι, άρχιζε να τον τραβάει με το ζόρι από το κολάρο και ενώ εκείνος αντιδρούσε, τον χτυπούσε... Κι εκείνος έκλαιγε!
Ο κηδεμόνας θύμωνε πολύ μαζί του, γιατί δεν μπορούσε να δεχθεί ο ανδρισμός και ν' αντέξει ο εγωισμός του, πως ο τόσο δυνατός σκύλος του φοβάται και τρέμει σαν το ψάρι...
(Μου το εκμυστηρεύθηκε η σύζυγος...).
Δυστυχώς, έχω συναντήσει πολλά παρόμοια περιστατικά.
Πόσο τρομακτικό να απαντάς στον φόβο και στο άγχος με βία;
Τον αδύναμο, αυτόν που δεν έχει επιλογή, τον σέβεσαι, δεν εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία του, δεν τον "πατάς".
Δικαιοσύνη το λένε...

"Μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν" λένε...

Μήπως μια φορά έστω να προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση του;
Μήπως τότε, μπορέσουμε να δούμε τα λάθη και όλες τις συμπεριφορές μας που δεν τιμούν ούτε εμάς και κυρίως δεν τιμούν εκείνον;
Ας σκεφτούμε ένα υποθετικό σενάριο: Αν έρχονταν κάποια όντα (διαφορετικά και πολύ μεγαλύτερα) από άλλο πλανήτη, που θα θεωρούσαν ότι είναι ανώτερα από εμάς, πως θα νιώθαμε εάν μας είχαν φορέσει μια λαιμαριά και ήμασταν στο έλεος και στην διάθεσή τους να μας κάνουν ότι θέλουν;
Παραμυθάκι για παιδάκια θα μου πείτε;
Κι όμως... Έτσι νιώθει ο σκύλος μας! Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι!

Είναι διαφορετικός, όχι κατώτερος...
Ο σκύλος μπορεί να είναι διαφορετικός, άλλο είδος, άλλη γλώσσα, άλλοι κώδικες επικοινωνίας και σίγουρα είναι αδύναμος στα χέρια μας, όμως αυτά δεν τον κάνουν κατώτερο, ούτε λιγότερο σημαντικό.
Δεν τον κάνουν (δεν είναι) κτήμα μας για να τον μεταχειριζόμαστε όπως θέλουμε, δεν βρίσκεται κοντά μας για να μας υπηρετεί, δεν είναι στρατιώτης να εκτελεί εντολές, δεν είναι λούτρινος να μένει "άγαλμα", δεν είναι ρομπότ για να λειτουργεί με πάτημα κουμπιού ανάλογα με τα κέφια μας.

Η επιστήμη σιγά σιγά μας "ανοίγει τα μάτια", υποστηρίζοντας πως τα ζώα μπορούν να έχουν γνωστικές, συναισθηματικές και ηθικές ικανότητες. Και μπορεί εμείς να έχουμε κάποιες "μοναδικές" ικανότητες, όμως και τα ζώα έχουν δυνατότητες και γνωρίσματα που εμείς δεν έχουμε.
"Το γεγονός ότι δεν μας καταλαβαίνουν, αλλά και το ότι εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, δεν σημαίνει πως είναι κατώτερα όσον αφορά την ευφυΐα. Για παράδειγμα όταν κάποιος άνθρωπος προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας χρησιμοποιώντας “ατελή” και “σπασμένη” γλώσσα, η εντύπωσή μας είναι πως δεν είναι και τόσο έξυπνος. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική".
Αυτά μεταξύ άλλων τονίζει ο ανθρωπολόγος Maciej Henneberg, που ειδικεύεται στην ανθρώπινη εξέλιξη.

Όσα έμαθα από τους σκύλους...
Στην μακρόχρονη συμπόρευσή μου μαζί τους, είχα την τύχη και την χαρά να δω πόσο ξεχωριστά πλάσματα είναι!
Γοητεύτηκα από τα σπάνια χαρίσματα και την ευαισθησία τους!
Συγκινήθηκα από τα συναισθήματά τους που είναι ανώτερα και βαθύτερα από τα δικά μας, γιατί είναι αγνά, αληθινά, χωρίς προσποίηση, χωρίς ιδιοτέλεια !
Εντυπωσιάστηκα από συμπεριφορές τους που μοιάζουν τόσο με δικές μας!
Θαύμασα τις επικοινωνιακές τους ικανότητεςς!
Έμεινα πολλές φορές άφωνη με τα πράγματα που αντιλαμβάνονται και που δεν έχουμε ανακαλύψει!
Δάκρυσα, όταν είδα το πως συγχρονίζονται με τα δικά μας συναισθήματα!
Είδα τόσα πολλά που μας ενώνουν!

Όμως ... Έχω δει και έχω σηκώσει και τον πόνο τους... Άπειρες φορές...
Τον δείχνουν, τον "φωνάζουν" με τόσους τρόπους, αλλά δεν τους ακούμε...
Κι αν στα μεγάλα ζόρια τολμήσουν - σαν έσχατη λύση και απόλυτα φυσιολογικά - να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, τότε λέμε ότι έχουν πρόβλημα και τους "φορτώνουμε" με διάφορους (ανυπόστατους συνήθως) χαρακτηρισμούς, κρίνοντας πάντα σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά.
Και χωρίς δεύτερη σκέψη θα τους καταδικάσουμε, γιατί πιστεύουμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα.
Και εννοείται, πως θα δικαιολογήσουμε πολύ εύκολα τον εαυτό μας για οποιαδήποτε άσχημη συμπεριφορά μας.
Αξίζει ν' αναφέρω εδώ, πως όσοι με καλούν για μια τελευταία προσπάθεια, πριν την ευθανασία ή τον διωγμό του σκύλου που δάγκωσε (αφού πρώτα καταπατήθηκε κάθε του αξιοπρέπεια), όλοι τον αγαπούν και είναι το παιδί τους... Έτσι μου λένε...

Η κοινωνία ακόμα μας θέλει ιδιοκτήτες...
Η αλήθεια είναι πως μεγαλώσαμε με την προκατάληψη που θέλει τον άνθρωπο, ως τον μόνο προνομιούχο, τον διαφεντευτή και το κέντρο του σύμπαντος και τους σκύλους (και όλα τα ζώα) παρακατιανούς.
Έτσι μας έμαθαν και αυτό νομίζουμε πως είναι και το σωστό.
Και δυστυχώς, η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχθεί ως φυσιολογικά κάποια πράγματα... Ακόμη...
Όσο επιμένει να μας θέλει ιδιοκτήτες του σκύλου μας, με τις ευλογίες της νομοθεσίας, την συναίνεση του γιατρού και... την "άδεια της αστυνομίας" αργεί...
Κι αν κάποιοι τολμήσουμε να πούμε μαμά - μπαμπάς ή κηδεμόνας, θα το πούμε δειλά, ξέπνοα γιατί φοβόμαστε ότι θα μας κοροϊδέψουν.
Και αναμφισβήτητα το οικείο είναι πολύ δυνατό και χρειάζονται παρεμβάσεις για να το αλλάξουμε.
Όμως, είναι σημαντικό και απαραίτητο να μπορούμε και να ξεμάθουμε, κάτι που πλέον μπορεί να είναι ξεπερασμένο, να δημιουργεί πρόβλημα, να μην είναι σωστό, δίκαιο ή ηθικό.
Διάβασα κάπου, πως οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν είναι αυτοί που δεν μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν, αλλά είναι αυτοί που δεν μπορούν να μάθουν, να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν.

Μήπως ν' αρχίσουμε να ξεμαθαίνουμε πράγματα που δεν μας ωφελούν πια και δημιουργούν πρόβλημα;
Κι αν θέλουμε στ' αλήθεια ν' αποκτήσουν τα λόγια μας αξία, τότε να δείχνουμε στον σκύλο μας με πράξεις, ότι είναι άξιος σεβασμού και ηθικής αντιμετώπισης κι ας μην είναι όμοιός μας.
Όχι άλλα λόγια...
Αυτό που έχει πραγματική αξία, είναι να είμαστε καλοί, τρυφεροί, ευγενικοί και δίκαιοι μαζί του!
Αυτά όχι μόνο δεν θα μας μειώσουν στα μάτια του, αντίθετα θα μας ανεβάσουν!!

Είναι συνοδοιπόρος όχι δούλος..

Όχι άλλες συμπεριφορές και "αθώα βοηθήματα" που τον αδικούν, τον υποτιμούν, τον βασανίζουν.
Μπορεί το κολάρο να μην ευθύνεται για όλα, αλλά "βοηθάει" σε όλα... Η χρήση του δημιουργεί μόνο προβλήματα και αποδεδειγμένα ενισχύει μόνο αρνητικά κάποιο προϋπάρχον!
Και μόνο η απλή παρουσία του στον λαιμό, δηλώνει ιδιοκτησία, υποδηλώνει χειρισμό, δείχνει την υποτακτικότητα, συμβολίζει την σκλαβιά.
Η "σφραγίδα" μιας υποταγμένης ζωής... Αυτό είναι το κολάρο στον λαιμό του!!
Γι' αυτό και πιστεύω ακράδαντα, ότι δεν έχει καμία θέση ούτε πάνω του, ούτε στην ζωή μας!
Έχει δικαίωμα να μην είναι ιδιοκτησία κανενός κι εμείς έχουμε υποχρέωση να του αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα.
Ο σκύλος είναι (πρέπει να είναι) οικογένεια και όχι ο φτωχός συγγενής, συνοδοιπόρος και όχι δούλος!!
Του αξίζει να στέκει στο πλάι μας καμαρωτός, υπερήφανος και χαρούμενος! Τίποτα λιγότερο!

Ανατρεπτικά σήμερα, αυτονόητα αύριο...
Ξέρω, πως αυτά που σήμερα φαίνονται υπερβολικά, ακραία, ανατρεπτικά ή πολύ συναισθηματικά, αύριο θα είναι τα αυτονόητα.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ είχε πει: "Μια μέρα, η ατοπία της σχεδόν καθολικής ανθρώπινης πεποίθησης ότι τα ζώα υπάρχουν για να μας υπηρετούν θα είναι αυταπόδεικτη. Τότε θα έχουμε πραγματικά ανακαλύψει την ψυχή μας και θα έχουμε γίνει άξιοι να μοιραστούμε τον πλανήτη μαζί τους" .

Μακάρι να μην αργήσει αυτή η μέρα, που θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος δεν μας ανήκει...

Μόνο για τον σκύλο μας είμαστε το κέντρο του σύμπαντος!
Η ελάχιστη ανταπόδωση, είναι να του "χαρίσουμε", αυτό που έτσι κι αλλιώς δικαιούται... "Ελεύθερες Ανάσες"...

Είναι απαραίτητο συστατικό για όμορφες σχέσεις, μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι και ο δρόμος που θα μας οδηγήσει σε μια ανθρωπότητα πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη!