Τι είναι τελικά το crate;
Από την Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων
https://m.youtube.com/watch?v=BuKHGIgW-Ow
Τι είναι τελικά το crate;
Το καταπληκτικό εργαλείο που βοηθάει να μάθει τα πάντα ο σκύλος και λύνει όλα τα προβλήματα;
Είναι η φωλιά, το σπίτι και το καταφύγιό του, όπου εκεί μέσα νιώθει ήρεμος και ασφαλής και περνάει μια χαρά;
Ή μήπως είναι απλά ένα κλουβί, που κάνει αυτό ακριβώς για το οποίο φτιάχτηκε;
Τον περιορίζει, του στερεί την ελευθερία του και όχι μόνο δεν λύνει προβλήματα, αντίθετα μπορεί να δημιουργήσει;
Μήπως είναι ένα εργαλείο που βολεύει μόνο τους ανθρώπους;
Το σίγουρο είναι ότι προτείνεται παντού, από όλους τους ειδικούς και μη, ως ένα σούπερ αποτελεσματικό, απίστευτα βολικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο εργαλείο, όπου η χρήση του είναι όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και υποχρεωτική. Σα να είναι ο μοναδικός τρόπος εκπαίδευσης...
Είναι τόσο διαδεδομένο και έχει γίνει τόσο "μόδα" τα τελευταία χρόνια, που όποιος δεν το έχει στο σπίτι του, είναι η εξαίρεση.
Μετά την δημοσίευση του άρθρου που έγραψα πριν 2,5 χρόνια για την αντίθεσή μου στην χρήση του crate, δέχομαι πολλά τηλεφωνήματα κηδεμόνων (από διάφορα μέρη της Ελλάδας) οι οποίοι ψάχνουν εκπαιδευτή για τον σκύλο τους και βρίσκονται μπροστά σε ένα δίλλημα...
Ενώ δεν συμφωνούν καθόλου με την χρήση του crate, βομβαρδίζονται με πληροφορίες, ότι είναι ο καλύτερος, ο πιο ασφαλής και ο πιο σύγχρονος τρόπος εκπαίδευσης.
Προτείνεται από όλους τους ειδικούς και μη, ως ένα σούπερ αποτελεσματικό, απίστευτα βολικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο εργαλείο, όπου η χρήση του είναι όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και υποχρεωτική.
Σα να είναι ο μοναδικός τρόπος εκπαίδευσης...
Είναι τόσο διαδεδομένο και έχει γίνει τόσο "μόδα" τα τελευταία χρόνια, που όποιος δεν το έχει στο σπίτι του, είναι η εξαίρεση.
Τι να κάνει ο κηδεμόνας όταν δεν γνωρίζει, αλλά δεν θέλει και να το χρησιμοποιήσει;
Όπως μια κυρία που υιοθέτησε μια σκυλίτσα που σώθηκε από τις φωτιές, με κάλεσε και μου είπε :
"Το έψαξα πολύ! Με όσους μίλησα, όλοι μου είπαν πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθει, πως το βλέπει ως φωλιά , θα μάθει πανεύκολα την τουαλέτα, θα είναι ασφαλής, δεν θα κάνει ζημιές, θα είναι πειθαρχημένη, θα έχει πρόγραμμα, δεν θα ενοχλεί ποτέ και σε τίποτα...
Δεν είχα πάλι σκύλο... Και Δεν γνωρίζω πράγματα... Όμως δεν θέλω να την βάλω σε κλουβί... Από κλουβί την πήρα...
Προβληματίστηκα που κανένας δεν μου ξεκαθάριζε το πόσο πρέπει να μένει μέσα και σοκαρίστηκα όταν κάποιος μου είπε.. Συνέχεια... Και για πάντα..."
Αυτά ήταν μεταξύ άλλων τα λόγια της.
Νιώθω την υποχρέωση να πω ξανά αυτά που πιστεύω και να προσπαθήσω να εξηγήσω μέσα από την δική μου παρατήρηση, ματιά και εμπειρία (μπαίνοντας στις ζωές κηδεμόνων και σκύλων όλα αυτά τα χρόνια), γιατί διαφωνώ εντελώς με την χρήση του.
Για να ακούγεται και μια άλλη, διαφορετική άποψη από αυτήν που επικρατεί... Και δυστυχώς ταλαιπωρεί τους σκύλους!
Πάμε να δούμε μαζί τι είναι το crate
Για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ένα συρμάτινο κλουβί.
Και μάλιστα ένα κλουβί με διαστάσεις ίσα που να χωράει ο σκύλος.
Ανάλογα με το τελικό μέγεθός του παίρνουν και το κλουβί.
Του δίνουν βέβαια κάτι πόντους παραπάνω. Αλλά μην φανταστείτε πολλούς. Καμία δεκαριά; Είκοσι το πολύ!
Δεν ξέρω τι γίνεται στην περίπτωση που θα πέσουν έξω στο μέγεθος; Θέλω να ελπίζω, ότι αλλάζουν κλουβί...
Και μη νομίζετε, ότι το κουτάβι επειδή είναι μικρό, έχει χώρο να κάνει βόλτες μέσα μέχρι να μεγαλώσει.
Υπάρχουν κλουβιά που έχουν διαχωριστικό, που το μετακινείς για να αυξομειώνεις το χώρο.
Γιατί άμα έχει χώρο παραπάνω, θα το χρησιμοποιεί ως τουαλέτα, θα κάνει τις ανάγκες του και θα μπορεί να ξαπλώνει δίπλα.
Ενώ άμα είναι ίσα που να χωράει, (ασφυκτικά δηλαδή) που να βρει χώρο να κάνει τις ανάγκες του; Κι έτσι, θα κρατιέται...
Ακινητοποιεί λοιπόν τον σκύλο, τον καθηλώνει σε έναν τόσο μικρό χώρο, που του στερεί την δυνατότητα να περπατήσει, να τεντωθεί, να μετακινηθεί σε άλλη θέση, να σηκωθεί στα δυό του πόδια και με δυσκολία να σταθεί όρθιος.
Του καταπιέζει την ενέργεια, του στερεί την ελευθερία οποιασδήποτε φυσικής κίνησης και εμποδίζει κάθε φυσιολογική συμπεριφορά του.
Για ποιους λόγους προτείνεται και χρησιμοποιείται;
-Για να μάθει την τουαλέτα
-Για ασφάλεια
-Για αποφυγή καταστροφών στο σπίτι
-Για να ηρεμεί, αλλά και να μην ενοχλεί κλπ
-Για πειθαρχία
-Για τιμωρία
-Για το άγχος αποχωρισμού
-Για εξοικείωση γενικά
Σε περίπτωση που χρειαστεί να νοσηλευτεί σε κτηνιατρείο ή να ταξιδέψει με μέσα μεταφοράς.
Με δυό λόγια;
Τα κάνει όλα και συμφέρει...
Ποιος είναι ο χρόνος παραμονής και χρήσης;
Εδώ σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση, γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση.
-Μέχρι να μάθει;
Πόσο σχετικό, αλλά και υποκειμενικό είναι αυτό και από πόσα πράγματα εξαρτάται;
-Μέχρι να ενηλικιωθεί;
Μέχρι 18 μηνών ακούς συχνά.
Μόνο που πρέπει να βγαίνει τακτικά μέχρι 6 μηνών (γιατί δεν μπορεί να κρατηθεί) να κάνει την ανάγκη του.
Και μετά τους 18 μήνες;
Άγνωστο το μετά...
Έγκειται στην διάθεση, στις ανάγκες, στις απαιτήσεις, στον χαρακτήρα, στην νοοτροπία, στα προβλήματα και γενικά στην αποκλειστική κρίση και απόφαση του εκάστοτε κηδεμόνα.
Όταν βλέπει πόσο βολικό είναι (για τον ίδιο) και αφού έχει την "άδεια χρήσης" του ειδικού, το χρησιμοποιεί και όταν ο σκύλος κάνει οτιδήποτε δεν του αρέσει, όταν θέλει την ησυχία του και γενικά όποτε τον βολεύει.
Και κάπως έτσι, υπάρχουν σκύλοι που περνούν το λιγότερο 16 (εργασία συν ύπνος, όταν δεν υπάρχει επίβλεψη δηλαδή και πολύ πιθανόν 18, 20, 22) ώρες μέσα στο κλουβί.
Αν προσθέσεις και τις έξτρα καταστάσεις που μπορεί να χρειαστεί.
Βέβαια, συμβαίνει πολύ συχνά να προτείνεται, ο ενήλικος σκύλος (αφού μπορεί να κρατηθεί για τις ανάγκες του) να μένει μόνιμα, αρκεί να βγαίνει δύο βόλτες καθημερινά.
Κι αν το δεις στην πραγματική του διάσταση, υπάρχουν σκύλοι που ζουν τον περισσότερο ή και όλο τον χρόνο της ζωής τους μέσα στο κλουβί!
Και δυστυχώς, η "καταπληκτική" (όπως παρουσιάζεται) χρήση του, καταλήγει να γίνεται καταχρηστική!
Και όχι μόνο...
Όλα αυτά τα έχω δει να συμβαίνουν πολλές φορές.
Η πιο έγκυρη και σύγχρονη μέθοδος;
Η εκπαίδευση με crate, θεωρείται (από όσους την προτείνουν) η πιο έγκυρη, η καλύτερη και η πιο σύγχρονη μέθοδος για να μάθει ο σκύλος όποιες συμπεριφορές θέλουμε.
Δηλαδή, ο περιορισμός με καθήλωση, η καταπίεση της ενέργειας, η στέρηση κάθε φυσικής κίνησης και η παρεμπόδιση κάθε φυσιολογικής συμπεριφοράς
παράγει θετικά αποτελέσματα;
Και μάθηση σωστή, υγιή, ισορροπημένη και δίκαιη για τον σκύλο;
Σύγχρονος μέθοδος;
Μα πίσω μας πάει ...
Πως είναι δυνατόν στις μέρες μας, να θέλουμε να εκπαιδεύσουμε, να διδάξουμε, να μάθουμε κάτι σε κάποιον (όποιον) και να το κάνουμε με την χρήση ενός εργαλείου που καθηλώνει;
Και να τον θεωρούμε και ιδανικό και τον καλύτερο αυτόν τον τρόπο;
Ποιος είναι ο κυριότερος λόγος που πιστεύουν ότι κάνει "ιδανική" την χρήση του;
Ότι είναι η φωλιά και σπίτι του σκύλου!
Και πως το βλέπει κι αυτός έτσι, αφού λόγω ενστίκτου θέλει να φωλιάζει κάπου.
Κι έτσι νιώθει ήρεμος και ασφαλής και περνάει μια χαρά εκεί μέσα.
Και θα μάθει να μπαίνει μόνος του, θα κάθεται ήρεμα και δεν θα διαμαρτύρεται.
Με ποιο τρόπο τον μαθαίνουν να μπαίνει;
Εξαρτάται από το ποια μέθοδο ακολουθεί κάποιος και τον λόγο που θέλει να τον βάλει.
Κυρίως με φαγητό, παιχνίδια, λιχουδιές.
Και μετά να κλείνει η πόρτα.
Είτε αμέσως... Είτε όχι στην αρχή. Σιγά σιγά... Σταδιακά.. Για λίγο και θα αυξάνεται ο χρόνος.
Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου συντομεύεται η διαδικασία. Φωνές, τραβήγματα, σπρωξιές.
Μπαίνει πανεύκολα, τάχιστα και χωρίς κόπο.
Προτείνεται και με ανοιχτή την πόρτα.
Για φωλιά, όχι για εκπαίδευση.
Ποιος ο λόγος να το έχουμε τότε;
Υπάρχουν πολύ πιο άνετες, βολικές και ωραίες φωλιές για τον σκύλο από τα ψυχρά, ασφυκτικά και άβολα συρμάτινα κλουβιά.
Που κοστίζουν και λιγότερο.
Όσο για την ανοιχτή πόρτα;
Έχει κλείσει πάρα πολλές φορές... Πότε; Όταν χρειάστηκε.
Κι αυτό το ξέρει και το αποφασίζει ο κάθε κηδεμόνας...
Έχω ακούσει πολλούς και διάφορους λόγους που χρειάστηκε να την κλείσουν...
Να το πιάσω από την αρχή
Σπίτι... Και φωλιά...
Προσπαθώ στ' αλήθεια, μα αδυνατώ να καταλάβω, πως γίνεται να είναι σπίτι και φωλιά, όταν τον κλειδώνουμε και ανοίγουμε, όταν και αν εμείς το αποφασίσουμε;
Θα συμφωνήσουμε πιστεύω, πως σπίτι είναι όταν μπαίνουμε, αλλά και όταν έχουμε την επιλογή να βγούμε, όποτε εμείς το θελήσουμε.
Αν μας κλειδώσουν ακόμα και μέσα στο σπίτι μας φυλακισμένοι είμαστε.
Άλλωστε, όλα τα ζώα στη φύση επιλέγουν τη φωλιά τους, εκεί που αυτά θα νιώσουν ασφάλεια και ηρεμία, αλλά πάντα θέλουν να έχουν και την επιλογή της διαφυγής γιατί δεν αντέχουν να νιώθουν παγιδευμένα.
Αν υπάρχει κάποιο ζωντανό πλάσμα πάνω στον πλανήτη που θέλει να ζει παγιδευμένο και να του αρέσει κιόλας, πολύ θα ήθελα να το μάθω...
Αυτό που συμβαίνει με το κλειδωμένο crate, είναι εγκλωβισμός, είναι αναγκαστικός εγκλεισμός, είναι φυλακή!
Όλες αυτές οι λέξεις, σημαίνουν το ίδιο πράγμα:
Οδηγώ, κλείνω, υποχρεώνω κάποιον, να παραμείνει περιορισμένος σε κλουβί-σε κλειστό χώρο. Τον περιορίζω σε ασφυκτικά πλαίσια. Του στερώ την ελευθερία του.
Άλλωστε τα κλουβιά γι’ αυτό φτιάχτηκαν... Αυτή είναι η χρησιμότητά τους...
Για ποιους λόγους χρειάζεται να περιοριστεί κάποιος στο κλουβί-σε κλειστό χώρο;
Για τιμωρία και για σωφρονισμό (φυλακές)
Για εκμετάλλευση-κέρδος (ζωολογικοί κήποι, πώληση ζώων κλπ)
Για χόμπι (πουλιά και άλλα ζωάκια )
Και τέλος, ως λύση ανάγκης (καταφύγια και αν χρειαστεί κτηνιατρεία και μέσα μεταφοράς).
Τώρα πια στις "χρησιμότητες" προστέθηκε και η εκπαίδευση...
Το crate είναι η χειρότερη μορφή περιορισμού
Θα ακούσετε να λένε: "Δεν είναι σε καμία περίπτωση φυλακή...μην το βλέπετε έτσι.."
Δεν είναι φυλακή; Ούτε εγκλωβισμός; Ούτε αναγκαστικός εγκλεισμός;
Ας το "δεχθούμε" απλά ως περιορισμό λοιπόν.
Έτσι ονομάζεται άλλωστε: "Crate-μέθοδος περιορισμού".
Περιορίζω πάλι, σημαίνει: Εξαναγκάζω κάποιον να παραμείνει σε συγκεκριμένο χώρο, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.
Δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης...
Όμως... Με όποια λέξη κι αν το πούμε, όποιος κι αν είναι ο τρόπος και ο σκοπός που χρησιμοποιούμε το κλουβί, η συνέπεια από την χρήση του, είναι πάντα η ίδια.
Στέρηση ελευθερίας, στέρηση κινήσεων, στέρηση ζωής!
Είναι απλά τα πράγματα.
Και όσο κι αν προσπαθήσουμε να το ωραιοποιήσουμε, αυτή είναι η πραγματικότητα!
Μέθοδος περιορισμού για τον σκύλο (γνωστή και σταθερή για αιώνες) είναι το δέσιμο, με σχοινί ή αλυσίδα. Στην αυλή, στο μπαλκόνι, στην ταράτσα, ακόμα και μέσα στο σπίτι.
Μόνο που το δέσιμο, ακόμα και τα κλουβιά 2χ2 των καταφυγίων,
μπορεί να περιορίζουν, αλλά ο σκύλος μπορεί να κάνει και μερικά βήματα (να ξεπιαστεί), ακόμα και να τρέξει (έστω και στην ακτίνα
των δυό μέτρων που έχει), να σηκωθεί και στα δυό του πόδια (αν το θελήσει), να αλλάξει θέση ξάπλας και ύπνου (κάτι που θέλει να κάνει και που έχει ανάγκη).
Τώρα θα μου πείτε προτιμάς το δέσιμο;
Διαφωνώ με κάθε μορφή σκλαβιάς και κάθε τρόπο περιορισμού- εγκλωβισμού.
Το αναφέρω, γιατί συγκριτικά με τα άλλα, το crate είναι η χειρότερη μορφή του περιορισμού!
Είναι καθήλωση!!
Μοντέρνα όμως... Και κοστίζει κιόλας...
Πως νιώθει ο σκύλος εκεί μέσα;
Βολικά και άνετα πάντως σε καμία περίπτωση.
Λογικά μιλώντας, πόσο βολική, άνετη και ευχάριστη μπορεί να είναι η ακινησία; Για όλους...
Ας σκεφτούμε το εξής:
Αν όχι όλοι, κάποιοι από εμάς έχουμε βρεθεί ακινητοποιημένοι σε μια θέση λεωφορείου (λέω κάτι απλό) για ένα ταξίδι 6, 8,10 ωρών.
Πως νιώσαμε;
Δεν βλέπαμε την ώρα να κάνει στάση ο οδηγός ή να φθάσουμε για να κατέβουμε, να περπατήσουμε, να κινηθούμε, να ξεπιαστούμε.
Και μιλάμε για μια φορά έτσι;
Στον σκύλο γιατί να υπάρχει διαφορά;
Και όταν αυτό συμβαίνει κάθε μέρα και για πολύ περισσότερες ώρες.
Δεν συζητώ το μόνιμα...
Η ακινησία του προκαλεί ανία, πλήξη, βαρεμάρα και πολλές φορές άγχος, φόβο και πανικό όταν νιώσει παγιδευμένος.
Κάποιοι σκύλοι παθαίνουν κατάθλιψη και άλλοι αποκτούν ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, αλλά και σωματικά προβλήματα μυϊκά, σκελετικά, όταν μένουν πολλές ώρες ή μόνιμα.
Άλλοι τραυματίζονται στην προσπάθειά τους να βγουν γαβγίζουν, κλαίνε, ουρλιάζουν ασταμάτητα, χτυπιούνται και δαγκώνουν το κλουβί.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό κομμάτι είναι ο ύπνος.
Ο σκύλος θέλει να αλλάζει θέση συχνά.
Με το crate τον αναγκάζουμε να κοιμάται σε ένα σημείο, να κακοκοιμάται, να πιάνεται, να κουράζεται.
Και φυσικά, με ότι μπορεί να σημαίνουν αυτά στην έξοδο του από το κλουβί...
Το crate λοιπόν μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Πολλά και μεγάλα κάποιες φορές.
Και ξέρετε ποια είναι η τραγική ειρωνεία;
Πολλοί που το χρησιμοποιούν, τον έχουν υιοθετήσει από καταφύγιο για να... γλυτώσει το κλουβί!
Εκ-παιδευτικές... Χρησιμότητες...
Πάμε τώρα να δούμε, αν αυτό το "θαυματουργό" εργαλείο (πολυεργαλείο το λέω εγώ) λύνει προβλήματα.
Των ανθρώπων σίγουρα...
-Χρησιμοποιείται για…. πειθαρχία
Πειθαρχία...
Υπακοή στις εντολές, διαταγές κάποιου, συμμόρφωση σε κανόνες.
Το crate εύκολα προσφέρει αυστηρή υπακοή και.. πειθαρχία... στρατιωτική!
Ο σκύλος είναι στρατιωτάκι ακούνητο, αμίλητο αγέλαστο εκεί μέσα!
Βέβαια, το αμίλητο παίζεται ...
Μπορεί να θυμάστε κάποιοι αυτό το παλιό παιδικό παιχνίδι, όπου ένα παιδί «τα φυλάει» και μόλις τελειώσει το μέτρημα, προσπαθεί να κάνει τους ακίνητους συμπαίκτες του να κουνηθούν ή να γελάσουν.
Μόνο που αυτό ήταν παιχνίδι, είχε πλάκα και κρατούσε ελάχιστα.
Αυτό που κάνουμε στον σκύλο δεν είναι παιχνίδι, δεν έχει καθόλου πλάκα και κρατάει ώρες, μέρες, μήνες... Χρόνια...
Ο Φρανσουά Μωριάκ (Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας).
Έχει πει κάτι εξαιρετικό:
"Που τελειώνει η πειθαρχία και που αρχίζει η βαναυσότητα;
Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, χιλιάδες παιδιά (και σκυλιά θα συμπληρώσω εγώ) ζουν σε μια σιωπηλή κόλαση"
Πόσο πιο σωστό και δίκαιο είναι να μιλάμε για επικοινωνία;
-Και εννοείται, πως χρησιμοποιείται και για… τιμωρία.
Αν ο σκύλος κάνει κάτι μη αποδεκτό, η τιμωρία μέσα στο crate είναι η πρώτη λύση και ο καλύτερος τρόπος "συμμόρφωσης".
Και για να του αξίζει μια τέτοια τιμωρία, μάλλον το μασούλημα της παντόφλας, το ανέβασμα στον καναπέ, το να ζητάει φαγητό στο τραπέζι και άλλα παρόμοια, (θεωρείται πως) είναι αξιόποινες και καταδικαστέες πράξεις και πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά!
Η τιμωρία όμως, δεν διδάσκει σωστές- επιθυμητές συμπεριφορές.
Ο σκύλος εκείνη τη στιγμή εστιάζει σε αυτό που του συμβαίνει, σε αυτό που τον εξαναγκάζουμε να υποστεί και όχι σε αυτό που θέλουμε να κάνει.
Έχει αποδειχθεί, ότι η τιμωρία δεν σβήνει καμία συμπεριφορά.
Απλά την περιορίζει, την συγκρατεί, την κοιμίζει για κάποιο χρονικό διάστημα και έτσι φαίνεται ότι λειτούργησε.
Η αποτελεσματικότητα όμως εξασθενεί, μειώνεται και με τον χρόνο χάνεται, όταν σταματήσει η τιμωρία ή όταν δεν είναι παρών αυτός που τιμωρεί.
Και τότε χρειάζεται να αυξάνεται η έντασή της για να λειτουργήσει πάλι και για να ελεγχθεί η συμπεριφορά.
Αποτέλεσμα;
Να τιμωρούμε συνεχώς τον σκύλο όλο και πιο πολύ.
Και φυσικά τότε θα κάνει ότι του επιβάλουμε.
Θα δείτε τέτοιους σκύλους. Συνεργάσιμους και υπάκουους τους λένε... Όμως, φοβισμένοι και παραιτημένοι εντελώς είναι!
Η τιμωρία δείχνει ξεκάθαρα την εξουσία και την δύναμη αυτού που την επιβάλει...
Και τα αποτελέσματα, βασίζονται ακριβώς σε αυτή την ανισότητα και στον φόβο που προκαλεί.
Έτσι χάνεται η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός και χαλάει η σχέση κηδεμόνα - σκύλου εντελώς.
-Χρησιμοποιείται και για την ασφάλεια
Το κουτάβι λόγω οδοντοφυΐας, λόγω περιέργειας, αλλά και για παιχνίδι, θέλει να μασουλάει οτιδήποτε.
Κι έτσι, μπορεί να μασήσει κάποιο αντικείμενο στο σπίτι και να κινδυνέψει και να το καταστρέψει φυσικά.
Η συμβουλή που προτείνεται;
"Κλείσε τον στο crate για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Θα είναι ασφαλής εκεί μέσα και δεν θα σου καταστρέψει και το σπίτι".
"Πολύ βολικό ακούγεται". Θα σκεφτόταν ο καθένας...
Αυτός ναι, είναι ο βολικός και ο εύκολος τρόπος για τον κηδεμόνα.
Υπάρχει και πιο σωστός και δίκαιος για τον σκύλο.
Ποιος; Να μαζέψουμε τα πράγματα. Αυτά που μπορεί να βρει ή να φθάσει.
Πρόληψη το λένε!
Έτσι θα είναι είναι ασφαλείς και ο σκύλος και η περιουσία μας, χωρίς να ταλαιπωρείται ο σκύλος μας όμως.
Είναι πιο σοφό το προλαμβάνειν από το θεραπεύειν.
Και σίγουρα πιο δίκαιο από το φυλακίζειν...
Δε νομίζετε;
Γιατί το τηλεκοντρόλ πρέπει να είναι στο χαμηλό τραπεζάκι, οι παντόφλες σε πρώτη ζήτηση και τα καλώδια πεσμένα στο πάτωμα;
Είναι πρόκληση για το κουτάβι. Τα βλέπει ως παιχνίδια.
Λες και ξέρει ότι είναι χρήσιμα πράγματα; Ή ότι θα κινδυνέψει αν φάει κάτι;
Για το 2-3 χρόνων παιδί μας (επειδή ακριβώς δεν γνωρίζει) γιατί κάνουμε πρόληψη και μαζεύουμε τα πράγματα για να το προστατέψουμε, αλλά και για να μην κάνει ζημιές;
Θα το κλειδώναμε κάπου;
Έχω ακούσει ως επιχείρημα, πως και το μωρό το βάζουμε στην κούνια.
Μα γίνεται να βάλουμε το μωράκι που δεν περπατάει να κοιμηθεί στο κρεβάτι ή να το ξαπλώσουμε στο πάτωμα;
Όταν αρχίσει να περπατάει και να κινείται και όταν μπουσουλάει, ελεύθερο το αφήνουμε να κινηθεί.
Εκεί είναι που χρειάζεται να κάνουμε την πρόληψη.
Και φυσικά, ούτε και των λίγων ημερών κουτάβι, που δεν έχει αρχίσει να περπατάει, χρειάζεται κάποιον μεγάλο χώρο. Η αγκαλιά της μαμάς του φθάνει και περισσεύει.
Μέχρι να περπατήσει όμως.
Μετά, όταν έρχεται στο σπίτι μας δύο μηνών μπορεί και τριών και μεγαλύτερο κάποιες φορές, τότε και θέλει και πρέπει να είναι ελεύθερο να κινείται.
Όμως, προτιμάμε για την ασφάλεια να του στερήσουμε ζωή.
Γιατί όλοι ξέρουμε, πως η ζωή είναι κίνηση! Είναι έξω και πέρα από κάθε είδος κλουβιού.
Και δεν είναι μόνο φαγητό, νερό, ασφάλεια και κάποιες "τζούρες" ελευθερίας. Είναι και πολλά άλλα...
Να θυμίσω, ότι μπήκαμε (με την πανδημία) για την ασφάλειά μας στην θέση που τον βάζουμε και καταλάβαμε, πως η στέρηση ελευθερίας ακόμα κι αν γίνεται για καλό σκοπό, ακόμα κι αν σου "σερβίρεται" όμορφα, δεν αντέχεται!
Νιώσαμε, ότι μας έχουν εγκλωβίσει, μας έχουν φυλακίσει μέσα στα ίδια μας τα σπίτια.
Κι ας είχαμε όλες τις ανέσεις και την επιλογή να βγούμε για εργασία, ψώνια, περίπατο κι ας είχαμε την λογική να καταλάβουμε το γιατί;
Το μόνο που θέλαμε και περιμέναμε με αγωνία, ήταν η μέρα πουν θα μας έδιναν πίσω την ελευθερία μας".
Ή μήπως κάνω λάθος;
Ο Καρλ Πόπερ (Αυστριακός φιλόσοφος και καθηγητής) έχει πει:
"Πρέπει να επιδιώκουμε την ελευθερία και όχι μόνο την ασφάλεια, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί μόνο η ελευθερία μπορεί να καταστήσει την ασφάλεια ασφαλή".
Είναι σαν την υπερπροστασία των γονιών που καταπιέζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους για χάρη της ασφάλειας, που καταλήγουν να τους στερούν πολλά πράγματα και εμπειρίες και τα εμποδίζουν να ζήσουν φυσιολογικά. Τους στερούν ζωή!
Όμως, είναι πολύ επισφαλής αυτή η ασφάλεια!
Πρόληψη λοιπόν!
Και μετά... διέξοδοι για το μάσημα.
Υπάρχουν πολλά ειδικά παιχνίδια, που είναι κατάλληλα και θα το βοηθήσουν να ανακουφίζεται από την δυσφορία και τον πόνο.
Όχι όλα μαζί γιατί θα τα βαρεθεί, καλό είναι να τα εναλλάσσουμε.
Προσοχή μόνο, είναι πολύ σημαντικό να είναι ασφαλή για να μην κινδυνέψει μασώντας ή καταπίνοντας κάτι.
Επίσης... εκτόνωση, απόσπαση προσοχής, όπου χρειάζεται όταν είμαστε παρόντες.
Παιχνίδια μόνο ήρεμα και ολιγόλεπτα μαζί του και όχι αυτά που μπορεί να ενισχύσουν συμπεριφορές που δεν θα θέλουμε αργότερα. Όπως κυνηγητό, τραβήγματα, κυλίσματα, σπρωξίματα και γενικά οτιδήποτε έντονο.
Είναι πολύ σημαντικό να περνάμε χρόνο μαζί του!
Συντροφιά και πολλή αγάπη!
Όπως κάνουμε και με το μωράκι.
Επειδή το κουτάβι δεν κλαίει, θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε; Μα αν δεν το κάνουμε και δεν του παρέχουμε όλα αυτά, θα ψάξει μόνο του να βρει τρόπους και διεξόδους.
Όταν θα λείπουμε ή όταν δεν μπορούμε να επιβλέπουμε και να ασχοληθούμε, δεν είναι πολύ καλύτερα να το βάλουμε σε ένα δωμάτιο με την σωστή πρόληψη και ασφαλείς συνθήκες; Επίσης υπάρχουν πορτάκια, μπορούμε να κλείνουμε κάποιες πόρτες κλπ.
Υπάρχουν λύσεις, αν το θελήσουμε. Γιατί να το καθηλώνουμε;
Μια μεταβατική περίοδος είναι που έχει ανάγκη να το βοηθήσουμε να την περάσει ήρεμα, ομαλά και όσο γίνεται πιο ανώδυνα.
-Τουαλέτα
Ένα επίσης τεράστιο κεφάλαιο στην εκπαίδευση με crate είναι η τουαλέτα.
Μεγάλο πρόβλημα για όλους τους κηδεμόνες που αποκτούν κουτάβι.
Το "δυνατό" επιχείρημα για την χρήση του;
Δεν λερώνει την φωλιά του, άρα θα κρατιέται και έτσι θα μάθει...
Μέχρι όμως να καταλάβει, αλλά και αν δεν το προλάβουμε ή δεν το δούμε (θέλει παρατήρηση ) γιατί λείπουμε, κοιμόμαστε, είμαστε απασχολημένοι, το ξεχάσουμε;
Θα κάθεται και θα κοιμάται πάνω στις ακαθαρσίες του;
Ή μήπως θα αρχίσει να τα τρώει;
Κάποια κουτάβια που γεννήθηκαν ή έζησαν σε κλουβί, έμαθαν να τα τρώνε για να καθαρίζουν τον χώρο που θα κάτσουν και θα κοιμηθούν.
Αφού χώρος δεν υπάρχει!
Μια κυρία πριν μέρες μου είπε: "Δεν άντεχα να τον βλέπω εκεί μέσα, αλλά κυρίως δεν μου άρεσε γιατί τον έβρισκα λερωμένο. Το πέταξα ".
Επίσης, όταν κλαίει ή γαβγίζει μέσα στο κλουβί, η συμβουλή είναι ανάλογα με την μέθοδο!
Ή μάλωμα και χτύπημα το κλουβί ή σκέπασμα με κουβέρτα (κάτι σαν μπουντρούμι δηλαδή; Μάλλον χειρότερο) ή αγνόηση.
Σε καμία περίπτωση να μην του ανοίγουμε, αλλιώς θα μάθει πως όταν κλαίει βγαίνει έξω και δεν θα εξοικειωθεί με το κλουβί, δεν θα μάθει να κάθεται μέσα.
Κι όταν φωνάζει-ειδοποιεί γιατί θέλει να βγει να κάνει τις ανάγκες του;
Το αγνοούμε για να μην χάσουμε την εκπαίδευση του κλουβιού;
Άρα το αναγκάζουμε να κρατηθεί και να πιεστεί πολύ...
Για πόσο; Μέχρι να σκάσει;
Και μετά;
Θα αναγκαστεί φυσικά να κάνει τις ανάγκες του μέσα...
Τουαλέτα πάμε όταν το χρειαζόμαστε!
Είναι μια φυσιολογική ανάγκη όλων μας!
Στον σκύλο, στερούμε το δικαίωμα, την επιλογή και φυσικά τον αγχώνουμε!!
Ποιο είναι το σωστό;
Πρόγραμμα εκμάθησης τουαλέτας.
-Παρατήρηση, κάθε πότε θέλει;
Συνήθως μετά από φαγητό, νερό, ύπνο, παιχνίδι, εκπαίδευση, επισκέψεις.
-Διάβασμα γλώσσας σώματος.
Ποιες κινήσεις-σήματα κάνει για να μας προειδοποιήσει; Μυρίζει έντονα στο πάτωμα, κλαψουρίζει, κάνει κύκλους γύρω από ένα σημείο, κάθεται απότομα, ενθουσιάζεται υπερβολικά, φεύγει από τον χώρο, μπορεί να πηγαίνει προς την πόρτα.
-Επιβράβευση, όταν επιτυγχάνεται ο στόχος.
-Αγνόηση, όταν υπάρχουν ατυχήματα
Γιατί θα υπάρξουν... Μέχρι να καταλάβει και μέχρι κι εμείς να καταλάβουμε
Ε και; Μήπως με το crate δεν υπάρχουν;
Και είναι πολύ χειρότερα γιατί λερώνεται κιόλας...
-Και κυρίως, όχι τιμωρίες και μαλώματα γιατί δεν θα κάνει τις ανάγκες του ούτε στην βόλτα παρουσία μας, άμα φοβάται.
Και όταν θα λείπουμε;
Μέχρι να μπούμε σε μια σειρά, μπορούμε να κάνουμε ότι και με το μάσημα. Σε ένα δωμάτιο με την σωστή πρόληψη ή πορτάκια ασφαλείας όπου μπορούμε ή κλείσιμο κάποιες πόρτες να μην κυκλοφορεί παντού.
Είναι κι αυτή, μια μεταβατική περίοδος και μία διαδικασία που απαιτεί κατανόηση, σωστούς και κυρίως προσεκτικούς χειρισμούς για να εξελιχθεί χωρίς προβλήματα.
Σωστή διαχείριση της κατάστασης χρειάζεται και υπομονή.
Θα περάσει...
-Άγχος αποχωρισμού
Τι να πω εδώ;
Έχει άγχος και τον αγχώνουμε περισσότερο; Έτσι θα λύσουμε το πρόβλημα του σκύλου;
Ακόμα κι αν έχει μάθει από μικρός να μπαίνει και να κάθεται, αυτό σημαίνει, ότι θα μείνει ήρεμος και όταν λείπουμε;
Αφού το άγχος το δημιουργεί η απουσία μας.
Το μόνο που μπορεί να προλάβουμε, είναι οι ζημιές στα πράγματα μας από το μάσημα.
Ο σκύλος μας όμως, εξακολουθεί να υποφέρει και προσπαθεί να ανακουφιστεί από το άγχος με κάποιες συμπεριφορές.
Δεν έχει πρόθεση να καταστρέψει την περιουσία μας. Ούτε μας εκδικείται επειδή τον αφήνουμε μόνο του, όπως πιστεύουν κάποιοι κηδεμόνες.
Όσο για τις άλλες συμπεριφορές, (γάβγισμα, ουρλιαχτό, κλάμα, τουαλέτα) , δεν μπορούμε να τις εμποδίσουμε με τον εγκλεισμό, θα συνεχίσει να τις έχει.
Ακόμα και να τραυματιστεί μπορεί, στην προσπάθεια του να βγει, άμα νιώσει παγιδευμένος.
Κι έτσι η κατάσταση μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη!
Έχω πάρα πολλά παραδείγματα σκύλων που ταλαιπωρήθηκαν μέσα στο crate.
Θα αναφέρω μόνο μια περίπτωση, που μου είπε κηδεμόνας πριν λίγο καιρό.
Σκύλος με άγχος αποχωρισμού που έκανε ζημιές στο σπίτι, προτάθηκε όσο θα λείπουν να μπαίνει στο crate.
Όταν γύριζαν στο σπίτι, αντίκρυζαν ένα θέαμα σοκαριστικό.
Ο σκύλος ήταν βρεγμένος, σα να είχε κάνει μπάνιο μόλις...
Από τι; Από τα σάλια του...
Το άγχος αποχωρισμού, είναι μια ψυχολογική κατάσταση και ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν λύνεται με εγκλεισμό.
Και σίγουρα δεν λύνεται με συμβουλές και λύσεις του ποδαριού.
Γιατί διακινδυνεύει κανείς να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα.
Όταν καταλάβουμε τι συμβαίνει, χρειάζεται άμεσα βοήθεια ο σκύλος μας και ειδική αντιμετώπιση.
Με σταδιακή, αργή απευαισθητοποίηση και σωστές τεχνικές από έμπειρους ειδικούς και γνώστες του συγκεκριμένου προβλήματος.
Χρειάζεται κατανόηση, προσπάθεια και υπομονή.
Αν θέλουμε να τον βοηθήσουμε να μην υποφέρει, όταν λείπουμε και όχι απλά και μόνο να σώσουμε τα πράγματά μας. Αυτά μπορούμε να τα προστατέψουμε με πρόληψη, ασφαλείς συνθήκες, σωστή διαχείριση χώρου.
Εκείνος μόνο ξέρει, που ακριβώς μπορεί να νιώσει καλύτερα όταν λείπουμε.
Κι αν θελήσει να τρυπώσει κάπου, θα βρει. Κάτω από το τραπέζι, πίσω από τον καναπέ, κάτω από το κρεβάτι;
Όμως, εκεί θα είναι δική του η επιλογή και το σημαντικότερο;
Θα έχει και την επιλογή της διαφυγής!
Αν και το σύνηθες, (μετά από μαρτυρίες κηδεμόνων που βιντεοσκόπησαν τον σκύλο τους όταν έλειπαν) είναι να περιμένει
πίσω από την πόρτα μέχρι να γυρίσουν, την περισσότερη ώρα.
-Εξοικείωση για κτηνιατρείο, μέσα μεταφοράς.
Αν χρειαστεί να μείνει σε κτηνιατρείο (μπορεί και ποτέ), προφανώς θα έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, πχ χειρουργείο, βαρύ τραυματισμό, κάποια σοβαρή κατάσταση. Γιατί για κάτι απλό ή διαχειρίσιμο από τον κηδεμόνα (θέλω να πιστεύω) δεν θα τον αφήναμε.
Αν είναι μετά από νάρκωση, σε ηρέμηση κλπ το κλουβί θα είναι το πρόβλημα;
Άλλωστε, ακόμα κι αν έχει εξοικειωθεί και έχει μάθει να μένει και να μην αντιδρά μέσα στο κλουβί στο σπίτι, τίποτα δεν μας διασφαλίζει ότι θα μείνει ήρεμα και στο κλουβί του κτηνιατρείου.
Εκεί υπάρχουν τόσα άλλα για να τον αγχώσουν.
Το άγνωστο περιβάλλον, οι άγνωστοι άνθρωποι που θα παραβιάζουν τον χώρο που θα βρίσκεται και θα τον πιέζουν για να του κάνουν ένεση, περιποίηση τραύματος, να του δώσουν φάρμακα.
Αλλά και οι άλλοι σκύλοι που μπορεί να κλαίνε και να γαβγίζουν ασταμάτητα εκεί μέσα.
Και στο αεροπλάνο υπάρχουν διαδικασίες κουραστικές και στρεσογόνες καταστάσεις για τον σκύλο και δεν αποφασίζει κανείς εύκολα (από όσο γνωρίζω τουλάχιστον) να τον πάρει μαζί σε ένα γρήγορο ταξίδι (εκδρομή, εργασία).
Όμως, αν κάποιοι θέλουν να τον παίρνουν μαζί σε συχνά ταξίδια ή κάποιοι άλλοι θα τον πάρουν σε ένα προγραμματισμένο ταξίδι (αλλαγή διαμονής, διακοπές) τότε υπάρχει λόγος, αλλά και χρόνος να του το γνωρίσουν.
Αλλά και πάλι, το κλουβί δεν θα είναι το μόνο πρόβλημα, αφού κι εκεί θα υπάρχουν ξέχωροι λόγοι για να αγχωθεί.
Δεν θα έβαζα ποτέ τους σκύλους σε τέτοια διαδικασία (κάθε μέρα, ποιος ξέρει για πόσο; Ίσως για πάντα για να μην ξεσυνηθίσουν;) για την περίπτωση που ΜΠΟΡΕΙ να χρειαστεί ΚΑΠΟΤΕ να νοσηλευτούν ή να μπουν σε αεροπλάνο.
Για το πλοίο δεν το αναφέρω καν.
Καμπίνα και εναλλακτικά κατάστρωμα. Αν τον θεωρούμε οικογένεια, δεν θα τον "παρκάρουμε" μέσα σε ένα κλουβί όπως παρκάρουμε και το αμάξι μας.
Όσο για το ταξίδι με αυτοκίνητο;
Έχω δει πολλούς που βάζουν τον σκύλο μέσα στο crate στο πορτ μπαγκάζ.
Τι να σχολιάσω εδώ;
Τι είναι ο σκύλος; Αποσκευή;
Στο πίσω κάθισμα με ζώνη ασφαλείας, πιασμένη από το σαμαράκι του.
Επιπλέον βοηθητικές συμβουλές για την χρήση του crate ...
Προτείνεται να βάζουμε το crate στο δωμάτιο που καθόμαστε, για να μη νιώθει μοναξιά ο σκύλος...
Δηλαδή θα βλέπει, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει και να ζήσει τίποτα μαζί με την οικογένεια.
Απλά θα βλέπει...
Πως θα νιώθει άραγε;
Μου θυμίζει την παροιμία "Όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια"
Ας δούμε ένα υποθετικό σενάριο:
Μας συμβαίνει κάτι (ένα θέμα υγείας, όχι σοβαρό πχ ένα σπασμένο πόδι, κάτι τέλος πάντων), αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακίνητοι στο κρεβάτι για ένα χρονικό διάστημα.
Όλοι οι άλλοι κινούνται, μπαίνουν βγαίνουν, παίζουν, πάνε βόλτες, κάνουν πράγματα μαζί σαν οικογένεια κι εμείς εκεί. Καθόμαστε και τους κοιτάζουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Ή σχεδόν τίποτα... Γιατί εμείς έχουμε την τηλεόραση, το κινητό, βιβλία, κάποιο επιτραπέζιο να παίξουμε με άλλους και γενικά υπάρχουν πράγματα να απασχοληθούμε για να περνάει η ώρα για μην βαριόμαστε.
Γιατί αλλιώς δεν περνάει με τίποτα.
Κι όμως, περιμένουμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό για να σηκωθούμε και να βγούμε πάλι στην δράση και στην πραγματική ζωή.
Δεν αντέχεται η αδράνεια, η απραξία, η στασιμότητα, η μονοτονία!
Όχι πως είναι αντιπροσωπευτικό το παράδειγμα (καμία σχέση), απλά έτσι, για να προσπαθήσουμε να μπούμε έστω και λίγο στην θέση του.
Ο σκύλος μέσα στο crate γιατί να μην πλήττει;
Επειδή του βάλαμε 2,3,5 παιχνίδια που μετά από λίγη ώρα θα τα βαρεθεί (όπως τα παιδιά) και δεν θα τους δίνει καμία σημασία;
Αλήθεια, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι περνάει ωραία εκεί μέσα;
Ποια είναι η απόδειξη;
Μήπως επειδή μπαίνει μόνος του;
Μια περίπτωση είναι να τον τρομάξαμε. Τρέχοντας θα πάει κιόλας.
Μα ακόμα κι αν μπαίνει για φαγητό, το παιχνίδι και δεν κάνει καμία προσπάθεια να βγει, μην ξεχνάμε, ότι έτσι έμαθε.
Αυτοματοποιηνένη συμπεριφορά!
Εμείς τον μάθαμε ...
Ή μήπως είναι απόδειξη το ότι σταμάτησε να διαμαρτύρεται ή ότι κοιμάται;
Γιατί κουράστηκε ίσως;
Βολεύει να ερμηνεύεται ως ηρεμία η παραίτηση;
Έχει κι άλλη επιλογή;
Κι εδώ, ας θυμηθούμε τον αλυσοδεμένο ελέφαντα του Χόρχε Μπουκάι.
Αυτό το πανίσχυρο και θεόρατο ζώο, ήταν δεμένο σε ένα πολύ μικρό πασσαλάκι που θα μπορούσε με μια ελάχιστη κίνηση να το βγάλει και να ελευθερωθεί.
Όμως στο μυαλό του ήταν ακόμα ριζωμένη η αδυναμία του, όταν προσπάθησε πολλές φορές
από την εποχή που ήταν μικρός.
Αυτήν του την προσπάθεια την επαναλάμβανε σε καθημερινή βάση, μέχρι μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, γράφει ο Μπουκάι, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Κι έτσι η σκλαβιά του έγινε συνήθεια.
Ο σκύλος μας συνήθισε την σκλαβιά (τον περιορισμό, αν το θέλετε έτσι) που του μάθαμε και συμβιβάστηκε;
Δέχθηκε τη μοίρα του;
Ο Ντοστογιέφσκι λέει, πως "Ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσεις κάποιον να δραπετεύσει, είναι να βεβαιωθείς ότι ποτέ δεν θα μάθει ότι είναι φυλακή".
Μου έρχεται στο μυαλό ο Φιντέλ, ένα πανέμορφο, τεράστιο, αγέρωχο τσοπανόσκυλο που πήγαινε μόνο του να μπει στο κλουβί, μόλις του το ζητούσαν.
"Κοίτα πάει μόνος του όταν του το πω" καμάρωνε ο άνθρωπος.
Μόλις τον κλείδωσε, ξάπλωσε και κοιτούσε πέρα μακριά. Κάπου κάπου έριχνε και καμιά ματιά στην παρέα μας.
Καμία αντίσταση, κανένα πρόβλημα κι όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Ο σκύλος "ήρεμος" θα έλεγες και οι άνθρωποι χαρούμενοι που του είχαν μάθει κάτι τέτοιο.
Μόνο που δεν μπήκαν ούτε μία στιγμή στον κόπο να τον κοιτάξουν κατάματα, γιατί τότε θα είχαν δει την απέραντη θλίψη που είχε στο βλέμμα του!
Δεν ρώτησα, αν το έμαθε με κακό ή "καλό" τρόπο και ούτε είχε καμιά σημασία για μένα.
Ακολουθώντας το ρεύμα...
Θα ήθελα να μοιραστώ δυό τρεις ιστορίες, για να καταλάβει κανείς το μέγεθος και το πόσο έχει πεισθεί ο περισσότερος κόσμος γι' αυτό το "θαυματουργό" εργαλείο και τα καταπληκτικά οφέλη από την χρήση του!
Και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, να πω ότι το crate έχει γίνει το νέο έπιπλο, σχεδόν σε κάθε σπίτι που έχει σκύλο.
Δίπλα στον καναπέ, κοντά στην τηλεόραση, παραδίπλα από το τραπεζάκι του χολ, κολλητά στο κομοδίνο, παραπέρα από το πλυντήριο στο μπάνιο, ακόμα και σε αποθήκη...
Και... φαντασία να έχει κανείς, μπορεί να το σκεφθεί οπουδήποτε μέσα στο σπίτι.
Θα αναφέρω μια συζήτηση κάτω από ένα ποστ.
Μια κυρία αναστατωμένη, ρωτάει πως να κινηθεί για ένα σκύλο που τον ακούει να κλαίει μέρα νύχτα και ανακαλύπτει, ότι είναι σε ένα μπαλκόνι κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί.
Κάποιος της λέει να δράσει αμέσως και να καλέσει την αστυνομία.
Υπάρχουν και κάποιοι που ρωτούν: "Είναι σίγουρα κλουβί ή μήπως είναι crate εκπαίδευσης;"
Τι διαφορά υπάρχει; ρωτάει αυτός ο κύριος.
"Ε άμα τον εκπαιδεύει δεν υπάρχει πρόβλημα" απαντά μια κυρία.
Και κάποιοι άλλοι συμφωνούν: "Ναι ναι το crate είναι εργαλείο εκπαίδευσης".
Ο ένας μόνο θεώρησε αυτονόητο να αντιδράσει και όλοι οι άλλοι το θεώρησαν φυσιολογικό αν ήταν crate εκπαίδευσης...
Τι λέτε καλοί μου άνθρωποι;
Το ότι είναι crate και όχι οποιοδήποτε άλλο κλουβί, αυτό απαλλάσσει τον άνθρωπο;
Ένας σκύλος είναι σε ένα μπαλκόνι, κλειδωμένος μέσα σε ένα κλουβί για μέρες, κλαίει και φωνάζει χωρίς σταματημό και δεν υπάρχει πρόβλημα, αν εκπαιδεύεται;
Άλλη περίπτωση, σε άλλη γειτονιά (μαρτυρία γείτονα).
Σκύλος για 3 ολόκληρους μήνες ζούσε μόνιμα μέσα στο crate και δεν σταμάτησε να κλαίει σπαρακτικά ούτε λεπτό.
Από που το κατάλαβε; Κοπανιόταν στα σύρματα του κλουβιού μέρα νύχτα.
Στις όποιες συστάσεις, η απάντηση ήταν: "Εκπαιδεύεται να μένει στο crate και δεν σου πέφτει λόγος... Θα κάνω ότι θέλω στο σπίτι μου και με τον σκύλο μου..."
Πως δόθηκε η λύση;
Όταν χτυπούσε τον σκύλο γιατί έσπασε το κλουβί, οι φωνές του ανθρώπου και τα ουρλιαχτά του σκύλου ξεσήκωσαν την γειτονιά.
Πολλές οι περιπτώσεις, αλλά εδώ σταματάω.
Αναρωτιέμαι όμως... Τους σκύλους αυτούς, ευτυχώς υπήρξαν άνθρωποι που τους άκουσαν, τους λυπήθηκαν και αντέδρασαν.
Τι γίνεται με τους αμέτρητους σκύλους που βιώνουν, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο τα ίδια, αλλά δεν τους ακούει κάποιος για να τους βοηθήσει;
Τι γίνεται με εκείνους που έπαψαν να διαμαρτύρονται γιατί είναι φοβισμένοι ή γιατί κουράστηκαν;
Και ακόμα χειρότερα, τι γίνεται όταν ακούγονται, αλλά αδιαφορούν όσοι τους ακούνε;
Πως μπορείς να ξέρεις τι κάνει κάποιος στο σπίτι του;
Αλίμονο στους σκύλους που ζουν σε τέτοιες συνθήκες πίσω από τις κλειστές πόρτες... Αυτό μόνο έχω να πω.
Ακόμα και στο καταφύγιο, υπάρχει μια ελπίδα να υιοθετηθεί κάποια στιγμή ο σκύλος.
Και αυτόν που είναι δεμένος στην αυλή, μπορεί κάποιος να τον δει και να αντιδράσει, να τον βοηθήσει...
Ο σκύλος που ζει στο crate, τι ελπίδα έχει να αλλάξει αυτό, όταν έχει βολέψει μια χαρά τους ανθρώπους;
Τα άκρα... και στη μέση το crate...
Μιλούσα με κάποιον τελευταία, ο οποίος είναι φανατικός υπέρμαχος του crate.
Ατελείωτες ώρες (μπορεί και 20) οι σκύλοι 5, 7 και 9 χρόνων, μέσα στο κλουβί, από κουτάβια.
Όταν βγαίνουν έξω γαβγίζουν ακόμα και στον αέρα... Που λέει ο λόγος...
Κάποια στιγμή με ρωτάει:
"Γιατί κάνουν σαν τρελοί από την χαρά τους μόλις με βλέπουν, αφού λες ότι δεν τους αρέσει που τους βάζω στο crate;"
Του λέω, μήπως γιατί όταν σε βλέπουν είναι η στιγμή που τους ανοίγεις ή που περιμένουν να ανοίξεις την πόρτα της ελευθερίας;
Παύση για λίγο...
Και μετά μου λέει: "Στο ένα άκρο είναι αυτοί με το ρεύμα (ηλεκτρικό κολάρο), εγώ είμαι στη μέση κι εσύ είσαι στο άλλο άκρο.
Τους αγαπάω τους σκύλους μου, ξοδεύω πολλά χρήματα, τους δίνω το καλύτερο φαγητό και στερούμαι πράγματα εγώ για να μην τους λείψει τίποτα".
Του λέω:
"Δεν αμφισβητώ την αγάπη σου, αλλά είσαι σίγουρος πως ξέρεις, τι δίνει χαρά στους σκύλους σου;
Το ότι τους στερείς την ελευθερία κινήσεων και ζωής, πιστεύεις ότι γίνεται να αντικατασταθεί με την αγάπη σου και όσα κάνεις γι' αυτούς;
Το ότι ξοδεύεις πολλά χρήματα (αδιάφορο για τους σκύλους σου), μικραίνει το γεγονός ότι τους εξαναγκάζεις να ζουν έτσι;
Τους αγαπάς, αλλά γιατί τους έχεις τους σκύλους, άμα είναι να ζουν μέσα στο κλουβί και να τους δίνεις την ελευθερία με το σταγονόμετρο;
Και η συντροφιά, η επαφή μαζί τους, η επικοινωνία, η αλληλεπίδραση, η οικογενειακή θαλπωρή;
Πως; Που; Πότε; Στον ελάχιστο χρόνο ελευθερίας που τους δίνεις;"
Έχουμε πει πολλά ακόμα και κάποια στιγμή, (προς μεγάλη μου έκπληξη) , άρχισε να κλαίει... Και μένω άφωνη... Και κόβω την συζήτηση μαχαίρι εννοείται...
Δεν ξέρω γιατί έκλαψε;
Εκείνος όμως... ξέρει...
Ο σεβασμός είναι το κέντρο
Έχει τεράστια σημασία το πως συμπεριφερόμαστε στον σκύλο μας και όχι μόνο το πως νιώθουμε.
Είναι άλλο αγαπώ και άλλο σέβομαι!
Άλλωστε, είναι τόσο υποκειμενικός ο τρόπος που αγαπάμε.
Και μην ξεχνάμε, πως στο όνομα της αγάπης (το λέω πολύ συχνά) έχουν γίνει τα περισσότερα λάθη και τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Ο σεβασμός δεν είναι άκρο φίλε μου!
Είναι το κέντρο και το επίκεντρο! Για τα πάντα!
Και όταν σεβόμαστε κάποιον, δεν του καταπιέζουμε τις ανάγκες, δεν καταπατάμε τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του, δεν αδιαφορούμε για τα συναισθήματα του και δεν του στερούμε ζωή!
Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει σεβασμός. Τον εφαρμόζουμε όμως;
Στο βιβλίο "Το δένδρο των αξιών" ο Ισπανός συγγραφέας πανεπιστημιακός και παιδαγωγός Εστέβε Πουχόλ Πονς, έχει συγκεντρώσει τις πιο σημαντικές αξίες!
Τον σεβασμό τον έχει ως κορμό του δένδρου και κλαδιά όλες τις άλλες αξίες. Την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την δικαιοσύνη, την συμπόνια, την υπομονή κλπ.
Όλες αλληλοεξαρτώμενες, αλλά δεν μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς τον σεβασμό!
Το βιβλίο αυτό, είναι ένα εργαλείο για παιδιά για να κατανοήσουν τις έννοιες των αξιών.
Να ένα εργαλείο χρήσιμο! Από αυτά που ανοίγουν το μυαλό και την καρδιά!
Γιατί τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται είτε για συμμόρφωση και τιμωρία είτε για "μάθηση" με εγκλωβισμό, με καταπίεση, με στέρηση κινήσεων και ζωής, δεν πρέπει να είναι εκπαιδευτικά και σίγουρα δεν είναι αθώα.
Ταλαιπωρούν και κλείνουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας.
Το crate είναι απλά ένα κλουβί που κάνει μόνο την δουλειά του ...
Πάρα πολλοί κηδεμόνες απευθύνονται σε μένα, ενώ έχουν προσπαθήσει να λύσουν θέματα, βάζοντας τον σκύλο στο crate, μετά από συμβουλές ειδικών.
Για διάφορες συμπεριφορές: "Πήδημα πάνω στους επισκέπτες και στους ίδιους, μάσημα αντικειμένων, δάγκωμα για να παίξει, ενόχληση στο φαγητό,
τουαλέτα μέσα στο σπίτι, ανέβασμα στο κρεβάτι-καναπέ, γάβγισμα στο μπαλκόνι, παιχνίδι με τη σφουγγαρίστρα, πρόβλημα με τον άλλο σκύλο, κυνήγι στην γάτα, γρύλισμα στα παιδιά, διάφορες φοβίες, επιθετικότητα στους ίδιους κλπ".
Εύλογη απορία και ερώτηση αυτών των κηδεμόνων:
"Μου είπαν να τον βάζω στο crate. Μα όταν τον έκλεινα, εννοείται πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και να ενοχλήσει πουθενά.
Όμως δεν έμαθε τίποτα...Όταν βγαίνει από το κλουβί συνεχίζει να κάνει τα ίδια... Και δεν ησυχάζει ποτέ, πάει πέρα δώθε συνέχεια, μυρίζει, ψαχουλεύει.
Αυτό είναι εκπαίδευση;
Εγώ θέλω να μάθει και να είναι ελεύθερος; ...Γίνεται αυτό; "
Τι ζητούσαν οι άνθρωποι;
Να μάθει κάποια πράγματα και να λύσουν κάποια θέματα και όχι απλά να τα εμποδίζουν με την απομόνωση, για να έχουν μια καλή συμβίωση, ζώντας κοντά τους ο σκύλος τους και όχι κλειδωμένος.
Πολλά ζητούσαν;
Όχι!
Αλλά... Τι να σου κάνει και το crate;
Ένα απλό κλουβί είναι... που η δουλειά του είναι αυτή και μόνο αυτή! Να περιορίζει, να απομονώνει, να εγκλωβίζει!
Αυτά μόνο μπορεί να προσφέρει και τα κάνει και πολύ καλά μάλιστα.
Τίποτα άλλο...
Είπαμε... είναι "πολυεργαλείο" αλλά δεν είναι και το μαγικό κλουβί...
Με την απομόνωση δεν διδάσκουμε
Στα 17 χρόνια που είμαι στην εκπαίδευση, δεν έχω χρησιμοποιήσει το κλουβί ποτέ
και νιώθω πολύ όμορφα γι' αυτό!
Δεν τον θεωρούσα σωστό και δίκαιο τρόπο για να μάθει ο σκύλος.
Αυτούς που έβρισκα ήδη, αναλάμβανα την εκπαίδευση με την προϋπόθεση να σταματήσει η χρήση του.
Άλλωστε και η εμπειρία μου απέδειξε, ότι όχι μόνο δεν είναι δίκαιος τρόπος, αλλά δεν μαθαίνει κιόλας.
Δεν του διδάσκει τίποτα, δεν μπορεί να μάθει ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι, εμποδίζει αλλά δεν αλλάζει αυτές που δεν θέλουμε και μάλιστα μπορεί να χειροτερέψουν και να δημιουργηθούν κι άλλα προβλήματα.
Δεν διδάσκει στον σκύλο έλεγχο, ούτε ηρεμία, ούτε αποφόρτιση από κάποιο συναίσθημα.
Αντίθετα, διακινδυνεύουμε να τον αναστατώσει, να τον συγχύσει και να τον αποσυντονίσει, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται περισσότερο να ηρεμήσει.
Ας το δούμε λογικά.
Πως θα μάθει και πως θα εξοικειωθεί, όταν τον αποκλείουμε από την καθημερινότητα, όταν του στερούμε την συχνή επαφή και επικοινωνία με οτιδήποτε και οποιονδήποτε βρίσκεται έξω από το κλουβί;
Άμα δεν του δίνουμε την δυνατότητα για εξερεύνηση, γνωριμία, μυρωδιές μέσα στο σπίτι, κάθε φορά που θα βγαίνει από το κλουβί θα είναι σα να πηγαίνει σε νέο περιβάλλον.
Οπότε η περιέργεια και η ανάγκη για εξερεύνηση, θα είναι στο φουλ.
Αλλά και η ανησυχία, η δραστηριότητα, η ενέργεια, θα είναι (απόλυτα φυσιολογικά) στο πολλαπλάσιο από την ακινησία.
Και φυσικά, όσο λιγότερο τον φέρνουμε σε επαφή με πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επιφυλακτικότητα, ανασφάλεια, άγχος, φόβο και στο τέλος και σε επιθετικότητα.
Όλες φυσιολογικές αντιδράσεις και συμπεριφορές.
Είναι ο δικός του τρόπος ικανοποίησης κάποιας ανάγκης και επιθυμίας, είναι η έκφραση της διάθεσης και της συναισθηματικής του κατάστασης, σε μια προσπάθειά του να ενταχθεί στο σπίτι, στην οικογένεια και στην ζωή που τον υποχρεώνουμε να ζήσει.
Αυτές τις συμπεριφορές, εμείς βιαζόμαστε να τις ερμηνεύσουμε ως προβληματικές, του χρεώνουμε λάθη (ο σκύλος όμως δεν κάνει λάθη, απλά ακούει τα ένστικτά του)
και του φορτώνουμε ένα σωρό ανυπόστατες ταμπέλες.
Κακή επικοινωνία είναι αυτό!
Και η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά και μόνο εμάς!
Γιατί ο σκύλος δεν γνωρίζει την γλώσσα μας (κάτι που ξεχνάμε συχνά) και ούτε ήρθε στο σπίτι μας με εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς. Το λέω πάντα στους κηδεμόνες.
Είναι δική μας υποχρέωση να μάθουμε να τον διαβάζουμε, να ενημερωθούμε για την δική του γλώσσα σώματος και να ψάξουμε να βρούμε τρόπους σωστής επικοινωνίας, ώστε να τον καθοδηγήσουμε με υπομονή, με τρυφερότητα, με καλή διάθεση για συνεργασία και πάντα με σεβασμό στις ανάγκες και στα συναισθήματά του.
Θα μάθει όσα θέλουμε, όταν κινείται ελεύθερα κοντά μας. Έτσι γνωρίζει πράγματα, αποκτά εμπειρίες, δουλεύει το μυαλό του, αναπτύσσει δεξιότητες, προσαρμόζεται σε διάφορες καταστάσεις, κοινωνικοποιείται, εξοικειώνεται με τα πάντα, διαμορφώνεται η προσωπικότητά του.
Αντί γι' αυτό, εμείς τον κλειδώνουμε μέσα στο κλουβί, καταπιέζοντας έτσι τις ανάγκες του, αδιαφορώντας για τα συναισθήματά του, στερώντας του ελευθερίες και θέλουμε - περιμένουμε να μάθει, να υπακούει, να συνεργάζεται, να πειθαρχεί, να ηρεμεί, να αλλάξει.
Απαιτούμε να συμβιβαστεί εύκολα με τόσους όρους και κανόνες και να προσαρμοστεί γρήγορα στην δική μας καθημερινότητα και στον δικό μας κόσμο.
Βιαζόμαστε να τον κάνουμε έναν καλό "πολίτη" και έναν ακόμα καλύτερο συγκάτοικο...
Να τον κάνουμε καλό πολίτη και συγκάτοικο (για να έχουμε μια καλή συμβίωση), αλλά ας επιλέξουμε τον τρόπο και την μέθοδο που θα είναι βασισμένη στον σεβασμό πρωτίστως, στην σωστή επικοινωνία και στην ηθική αντιμετώπισή του.
Η μέθοδος του περιορισμού μέσα στο crate όταν δεν χρησιμοποιείται βία «αθωώνεται;»
Υπάρχουν μέθοδοι χωρίς χρήση βίας, αλλά με ανθρωποκεντρική προσέγγιση θεωρώ, που αδικούν τον σκύλο.
Κι επειδή ακριβώς δεν χρησιμοποιείται βία, συγκριτικά με άλλες θεωρίες και μεθόδους, "αθωώνονται"...
Μία τέτοια μέθοδος είναι αυτή του περιορισμού μέσα στο crate... Όταν δεν χρησιμοποιείται βία...
Και το "τάιμ άουτ" στα παιδάκια, που δεν χρησιμοποιεί καμία βία και είναι για ελάχιστα λεπτά, υπήρξε από τα πιο διαδεδομένα βοήθηματα και τεχνικές για γονείς και παιδαγωγούς και προτάθηκε κατά κόρον από ειδικούς, (για ηρεμία, σκέψη, πειθαρχία, ακόμα και για τιμωρία). Αν και αντικειμενικά αν το δούμε, τιμωρία είναι...
Πρόσφατες έρευνες έδειξαν, ότι είναι αναποτελεσματική και αναχρονιστική, γιατί έχει αρνητικές συνέπειες στην ψυχολογία και στις συμπεριφορές των παιδιών.
"Όταν η γονική απάντηση είναι να απομονώσει το παιδί, μια ενστικτώδης ψυχολογική ανάγκη του παιδιού δεν ικανοποιείται. Στην πραγματικότητα, η απεικόνιση του εγκεφάλου δείχνει ότι η εμπειρία του σχεσιακού πόνου -όπως αυτή που προκαλείται από την απόρριψη- μοιάζει πολύ με την εμπειρία του σωματικού πόνου όσον αφορά την εγκεφαλική δραστηριότητα".
Πηγή time.com
Κι εγώ ρωτάω:
Μπορεί κάποιος στ 'αλήθεια, να εγγυηθεί για τις συνέπειες της απομόνωσης ή πολύ χειρότερα του εγκλωβισμού στον σκύλο;
Πως θα διαμορφωθεί ο ψυχικός του κόσμος και ποιες θα είναι οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις του με αυτή την εμπειρία;
Ανθρωπομορφισμός ή ενσυναίσθηση;
Και μην μπούμε τώρα σε κουβέντα "Αλλο το παιδί άλλο το σκυλί, ο σκύλος δεν είναι άνθρωπος" και διάφορα τέτοια .
Συνηθίζεται άλλωστε να χρεώνεται ανθρωπομορφισμός σε όποιον θελήσει να πει, ότι είναι φυλακή και δεν είναι σωστός τρόπος εκπαίδευσης.
Κι σε μένα το έχουν πει...
Θα δανειστώ και θα παραθέσω τα λόγια του Σταύρου Καραγεωργάκη, καθηγητή Φιλοσοφίας, στους επιστήμονες που δεν αποδέχονται την επιχειρηματολογία για την ηθική εκτίμηση των άλλων ζώων.
Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι:
"Εφόσον είναι λάθος να προκαλούμε πόνο στους ανθρώπους, τότε είναι λάθος να προκαλούμε πόνο στα άλλα ζώα, αφού βιώνουν τον πόνο τουλάχιστον µε παρόμοιο τρόπο µε τον δικό μας, τότε σύμφωνα με αυτούς τους επιστήμονες, έχει διαπραχθεί το ατόπημα του ανθρωπομορφισμού και κάθε περαιτέρω συζήτηση είναι περιττή.
Είναι όμως έτσι;
Μάλλον όχι.
Για να απαντήσω σ’ αυτήν την κριτική, θα σταθώ απλώς σε τρία σημεία:
-Πρώτον, θεωρώ ως δεδομένο ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ζώα. Όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει η Mary Midgley Βρετανίδα Φιλόσοφος "∆εν είμαστε µόνο περίπου όμοιοι µε τα ζώα, είμαστε ζώα" και ως τέτοια, θα συμπληρώσω, δεν µπορούµε παρά να έχουμε τις ίδιες λειτουργίες.
-∆εύτερον, ατράνταχτο επιχείρημα υπέρ της νευροφυσιολογικής ομοιότητας µμεταξύ ανθρώπων και πολλών άλλων ειδών, είναι η διεξαγωγή πειραμάτων µε χρήση µη
ανθρώπινων πειραματόζωων.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι ισχυρές ομοιότητες, τότε δεν θα υπήρχε λόγος και για τη χρήση των πειραματόζωων.
-Τρίτον, αν αμφιβάλλουμε για
τον πόνο των άλλων ζώων, θα πρέπει να αμφιβάλλουμε και για τον πόνο των άλλων ανθρώπων"
Είναι ένα απόσπασμα από το κείμενο:
" Η ενσυναίσθηση ως βάση στην ηθική εκτίμηση των άλλων ζώων".
Κι εγώ, δεν δίνω κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό στον σκύλο.
Λέω μόνο, πως ο σκύλος (όπως και όλα τα ζώα) έχει δικαίωμα στην ελευθερία.
Η διακήρυξη δικαιωμάτων των ζώων, στο Άρθρο 4, αναφέρει ότι:
"Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού" .
Και στο Άρθρο 5 αναφέρεται το εξής: "Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του".
Επίσης, λέω κάτι που είναι παραπάνω από βέβαιο και αποδεδειγμένο μετά από αμέτρητες έρευνες πουν έχουν γίνει, ότι ο σκύλος έχει συναισθήματα.
‘Αλλωστε, το ξέρουμε πολύ καλά από πρώτο χέρι όσοι έχουμε σκύλο.
Και αφού γνωρίζουμε πως αισθάνεται και έχει τις ίδιες αντιδράσεις στον πόνο, στο φόβο, στη σκλαβιά, θα πρέπει και να γνωρίζουμε πως υποφέρει όπως κι εμείς, όταν του στερούμε την ελευθερία του.
Όσοι μιλούν για ανθρωπομορφισμό, ίσως τους βοηθάει να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το crate μακριά από κάθε ηθικό δίλημμα.
Εμείς τον μαθαίνουμε να ζει έτσι…
Διερωτώμαι: Τι μας κάνει να πιστεύουμε, ότι ο σκύλος βιώνει διαφορετικά από εμάς την στέρηση ελευθερίας;
Από που αντλούμε την βεβαιότητα, ότι βλέπει ως φωλιά του ένα κλειδωμένο κλουβί;
Και πως μόνο εμείς οι άνθρωποι το βλέπουμε ως εγκλωβισμό;
Επειδή κάποιοι σκύλοι μπορεί να δέχονται πιο εύκολα μια τέτοια συνθήκη και δείχνουν πιο προσαρμοστικοί (για κάποιους λόγους) κι έτσι φαίνεται ότι έχει αποτέλεσμα η μέθοδος, αυτό σημαίνει, ότι αυτή θα ήταν η επιθυμία και η επιλογή τους, αν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και αν εμείς δεν είχαμε παρέμβει;
Εμείς τον εκπαιδεύουμε και τον μαθαίνουμε να ζει έτσι, ας μην το παραβλέπουμε.
Αυτό όμως, δεν ακυρώνει την τάση και την θέλησή του για ελευθερία.
Δεν είναι στη φύση του σκύλου, ούτε η απομόνωση, ούτε η ακινησία!
Δεν έχω συναντήσει σκύλο που ζει σε κλουβί να μην πετάγεται έξω, αμέσως μόλις ανοίξει η πόρτα.
Γιατί άραγε;
Πλην των εξαιρέσεων, όπου ο σκύλος φοβάται γιατί μπορεί να προσπάθησε στο παρελθόν και να τιμωρήθηκε, να υπάρχει ένα φοβιστικό περιβάλλον έξω από το κλουβί, να κουράστηκε και να έχει παραιτηθεί εντελώς από κάθε προσπάθεια, να μην νιώθει καλά, να είναι άρρωστος, να είναι γεροντάκι.
Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν θα πρέπει να κρίνεται από το αν είναι αποτελεσματική μια μέθοδος.
Γιατί και η σωματική τιμωρία μπορεί να φέρει αποτελέσματα, αλλά δεν παύει να είναι μια πολύ κακή πρακτική.
Η απομόνωση, πόσο μάλλον ο εγκλεισμός, δημιουργεί απόσταση ανάμεσα σε εμάς και στον σκύλο μας, νιώθει αποκομμένος και παραγκωνισμένος από την οικογένειά του, συναισθάνεται τη στέρηση ελευθερίας και πληγώνεται!
Ας μην γελιόμαστε ...
Όταν τον υποχρεώνουμε να μένει ακίνητος και απλά παρατηρητής, υποφέρει.
Από μοναξιά!
Είτε φωναχτά... Είτε σιωπηλά...
Όλο αυτό επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία του, μπορεί να έχει άσχημες συνέπειες στη συμπεριφορά του και να γίνει η αιτία πολλών προβλημάτων. Ακόμα και να προκαλέσει αντιπαλότητες μεταξύ μας.
Είναι σκληρή τιμωρία πιστεύω, για ένα τόσο κοινωνικό πλάσμα, που η ανάγκη του για σύνδεση, επαφή, επικοινωνία, διάδραση, είναι υψίστης και ζωτικής σημασίας!
Έχει ανάγκη να ζει σε ένα περιβάλλον φιλικό και ζεστό, να νιώθει την θαλπωρή του σπιτικού και να ηρεμεί στην ασφάλεια της συντροφιάς και της αγάπης μας. Αδιάκοπα και όχι με "ραντεβού ".
Έτσι δυναμώνουν οι συναισθηματικοί δεσμοί μεταξύ μας και νιώθει ασφαλής και χαρούμενος!
Και όχι στην παγερή ασφάλεια και βαρετή ηρεμία ενός ψυχρού, συρμάτινου και κλειδαμπαρωμένου κλουβιού!
Όσοι λένε, ότι είναι χαρούμενος μέσα στο κλουβί, έτσι θέλουν ή τους βολεύει να πιστεύουν...
Το σπίτι μας είναι το σπίτι του
Αφού τον σκύλο τον βάλαμε στο σπίτι και στην ζωή μας και τον εντάξαμε στην οικογένεια μας, τότε το σπίτι μας ολόκληρο δεν είναι και δικό του;
Τι σημαίνει λοιπόν σπίτι του σκύλου το κλουβί;
Όσο για την περιβόητη φωλιά;
Ένα δικό του κρεβατάκι να κοιμάται, να ξαπλώνει και να ηρεμεί, είναι μια βολική και άνετη φωλιά για αυτόν και συγχρόνως μια πολύ όμορφη εικόνα μέσα στο σπίτι μας.
Αυτός είναι ο σωστός και δίκαιος τρόπος, αν τον θεωρούμε ισότιμο μέλος στην οικογένεια!
Έτσι κι αλλιώς, ζει τον περισσότερο χρόνο του μέσα σε μια ανιαρή ησυχία...
Περιμένοντας, όταν εμείς ασχολούμαστε με την ζωή μας...
Αφού εξαρτάται για τα πάντα από εμάς!
Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στην θέση του.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε την ζωή, όπως την βλέπει εκείνος κι ας μην του την δυσκολεύουμε κι άλλο.
Είναι άδικο μέσα σε όλα αυτά, να τον υποχρεώνουμε να ζει και ακινητοποιημένος...
Ας κατεβάσουμε λίγο τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια όμορφη σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού!
Γιατί όλοι το ξέρουμε, οι σχέσεις χτίζονται με υπομονή μέσα από καθημερινή προσπάθεια και κατάθεση ψυχής και μέσα από τις δυσκολίες και τις άσχημες στιγμές και τα προβλήματα.
Κερδίζονται οι σχέσεις, δεν μας χαρίζονται!
Με πάτημα κουμπιού λειτουργούν μόνο τα μηχανήματα...
Τι είναι τελικά το crate;
Αν θελήσουμε, αν προσπαθήσουμε να δούμε την πραγματικότητα, θα καταλάβουμε ότι το crate είναι ξεκάθαρα, ένα εργαλείο ευκολίας και βόλεψης για τους ανθρώπους και μόνο.
Γιατί δεν έχουν χρόνο και υπομονή να ασχοληθούν;
Γιατί γυρεύουν την εύκολη και γρήγορη λύση;
Και γιατί όχι;
Αφού πείσθηκαν, πως είναι ο ιδανικός, ο πιο ασφαλής και ο πιο σύγχρονος τρόπος εκπαίδευσης.
Όσοι το χρησιμοποιούν, στην πλειοψηφία τους δεν έχουν κακή πρόθεση και το κάνουν για καλό σκοπό. Το πιστεύω.
Αλλά πιστεύω επίσης, πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Και τελικά, ας αναρωτηθούμε:
Πόσο ηθικό είναι να κλειδώνουμε κάποιον για να... μάθει κάτι;
Και ακόμα χειρότερα, να τον οδηγούμε (άνευ σημασίας ο τρόπος), να πάει μόνος του για να κλειδωθεί;
Να τον βάλουμε για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, σε μια κατάσταση έκτακτου ανάγκης, να τον βάλουμε γιατί δεν θα υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να τον βοηθήσουμε σε περίπτωση που θα χρειαστεί;
Να το δεχθώ.
Στην εκπαίδευση όμως, υπάρχει άλλος τρόπος!
Το ξέρω καλά και γι' αυτό δεν το δέχομαι.
Δεν μπορώ να δεχθώ, ότι για χάρη μιας "εκπαίδευσης" που παιδεύει ή της βόλεψης των ανθρώπων και με την δικαιολογία της ασφάλειας, ακινητοποιούνται καθημερινά αναρίθμητοι σκύλοι στον κόσμο και ταλαιπωρούνται πολύ!
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια κοντά τους και με καθημερινή επαφή μαζί τους, βλέπω, ακούω, παρατηρώ, μελετάω, προσπαθώ να ερμηνεύω και μαθαίνω.
Μαθαίνω από τους ίδιους τους σκύλους, το λέω παντού και πάντα.
Κι έχω δει την απάθεια, την αδράνεια, την παραίτηση... Αυτό που λένε ηρεμία...
Έχω δει την αγωνία, το άγχος, τον φόβο, τον πανικό, την θλίψη σε αμέτρητους καθηλωμένους σκύλους!
Γι’ αυτό και αρνούμαι να ακολουθήσω οποιαδήποτε γνώση, και μέθοδο χρησιμοποιεί τέτοιες τεχνικές και τέτοια "σύγχρονα" εργαλεία.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Αυτοί οι σκύλοι στερούνται και το πιο πολύτιμο αγαθό και το βασικότερο και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ύπαρξης.
Την ελευθερία!
Γιατί οποιαδήποτε κίνηση, πράξη, συμπεριφορά θέλουμε να κάνουμε, χρειαζόμαστε ελευθερία, αλλιώς νιώθουμε εγκλωβισμένοι...παγιδευμένοι...
Και όταν για τον σκύλο έχουμε άλλη άποψη και του στερούμε την ελευθερία του, τότε είμαστε άδικοι μαζί του!
Έχουμε υποχρέωση να την σεβόμαστε, χωρίς καμία έκπτωση!
Η καθήλωση είναι ταπεινωτική και εξευτελιστική για κάθε πλάσμα.
Ξέρετε τι σκέφτομαι συχνά;
Πολλοί αντιδρούμε για τα σκλαβωμένα ζώα στους ζωολογικά πάρκα, για τα σκλαβωμένα πουλάκια και άλλα ζωάκια.
Θυμώνουμε με αυτούς που έχουν δεμένο τον σκύλο τους και στεναχωριόμαστε με τους σκύλους που ζουν στα κλουβιά των καταφυγίων.
Κάποιοι προσπαθούμε να βοηθήσουμε και άλλοι θα θέλαμε πολύ να κάνουμε κάτι.
Μιλάμε, φωνάζουμε, παλεύουμε για την ελευθερία ως ιδανικό!
Κι όμως...
Θεωρούμε φυσιολογικό και σωστό να έχουμε τον σκύλο μας καθηλωμένο στο κλουβί.
Και δεν βλέπουμε πόσο θλιβερή εικόνα είναι αυτή μέσα στο σπίτι μας...
Δεν βλέπουμε, ότι απαξιώνουμε και υποτιμάμε ένα νοήμον και βαθιά συναισθανόμενο πλάσμα.
Το παιδί μας;
τον φίλο μας;
Το συντροφάκι μας;
Τον σκύλο μας;
Όπως κι αν επιλέγουμε να τον αποκαλούμε...
Τον καταντήσαμε αιώνιο σκλάβο μέσα στα σπίτια μας!
Και δεν το καταλαβαίνουμε.
Δεν καταλαβαίνουμε, ότι μαθαίνουμε στα παιδιά μας να εξοικειώνονται με την εικόνα σκλαβωμένων ζώων και να το θεωρούν φυσιολογικό και σωστό.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε τα πουλάκια μέσα στα κλουβιά... παλαιά και γνώριμη εικόνα σκλαβιάς μέσα στα σπίτια ...
Τώρα βλέπουμε και τους σκύλους...Σύγχρονη εικόνα σκλαβιάς...
Κάποιοι θα πουν:
"Μα δεν είναι μόνιμα, αλλά μόνο για λίγο".
Διάβασα κάπου κάποτε, κάτι πολύ ωραίο.
"Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι" .
Λες και ο σκύλος ζει τα πολλά χρόνια;
Το ξέρουμε όλοι, πόσο σύντομη είναι η ζωή του κοντά μας!
Πριν το καταλάβουμε έγινε γεράκος!
Ανήμπορος, αλλά και αδιάφορος πια για όλα όσα ήθελε να ζήσει...
Όλα όσα μπορούσε κάποτε .. .Όλα όσα λαχτάρησε...Για όλα όσα του στερήσαμε...
Γι’ αυτό, όσο ο σκύλος μας είναι νέος και υγιής, όσο μπορεί, όσο θέλει, όσο αντέχει, ας τον αφήσουμε να ζήσει μια αληθινή, μια πραγματική ζωή κοντά μας, μαζί μας, γύρω μας...
Έξω και μακριά από τα κλουβιά!
"Η ζωή χωρίς ελευθερία είναι σαν σώμα χωρίς ψυχή " Χαλίλ Γκιμπράν
(Σημείωση: Ακολουθούν δύο βίντεο.
1. Ηχογραφημένο το κείμενο.
2. Οπτικό με αποσπάσματα του κειμένου μαζί με φωτογραφίες) .