Σε αυτούς που έφυγαν

Η Αφέντρα του σπιτιού μας

Ρίτα
Η Αφέντρα του σπιτιού μας

Ήταν Πρωτομαγιά, όταν μετακομίσαμε σ`αυτό το σπίτι κι εσύ ήσουν εδώ και μας υποδέχθηκες ...
Ήσουν η Αφέντρα αυτού του " έρημου" μέχρι τότε σπιτιού!
Εδώ, είχες βρει το καταφύγιό σου...
Από πότε και για πόσο; Κανείς δεν ξέρει...

Μόλις μας είδες, ήρθες και μας καλωσόρισες τόσο θερμά, σα να μας περίμενες από καιρό κι έκανες την άφιξή μας εδώ πολύ ευχάριστη με την τόσο συγκινητική υποδοχή σου!

Η αληθινή αγάπη δεν έχει τέλος

Η αληθινή αγάπη δεν έχει τέλος

«Γεια και χαρά σας, Αγάπες μου γεια χαρά σας!
Ας ήταν όνειρο που είμαι μακριά σας…»

Με τους στίχους αυτούς, από το «Γράμμα» της Χαρούλας Αλεξίου, κρυφομιλώ μαζί σας κάθε πρωί…
Κάθε πρωί, από τη μέρα που μου έφυγες κι εσύ Slimmaki μου και πήγες να βρεις τη Biggy μας, την αδελφούλα σου!

Πακίτο μου αγαπημένε μου, μας έφυγες κι εσύ

Πακίτο μου αγαπημένε μου, μας έφυγες κι εσύ…

Έφυγες τόσο ξαφνικά, που δεν έχω προλάβει ακόμα να καταλάβω!

Είναι γνωστή στους περισσότερους η πικρή σου ιστορία:
Μέχρι τα 9 σου χρόνια, έζησες δεμένος σε μια αλυσίδα, μέχρι που ευτυχώς βρέθηκες στο δρόμο της Άντας, που σε πήρε από αυτή την αθλιότητα στο σπίτι της και σου έδωσε την ευκαιρία να ζήσεις μια κανονική ζωή!
Όμως, κάποια άτυχη στιγμή τη δάγκωσες άσχημα, με αποτέλεσμα να σε φοβάται πια και η συμβίωσή σας να γίνει αδύνατη!

Στη Βασίλισσα της καρδιάς μου

Στη Βασίλισσα της καρδιάς μου

Και τι να σου πω τώρα εγώ Πικάκο μου;
Εσύ τα έλεγες πάντα όλα…, Εσύ τα ήξερες όλα….

Πέρασαν 2 μήνες από τότε που έφυγες κι ακόμα δεν το έχω πιστέψει...!
Σα να είσαι δω, σε βλέπω, σε νιώθω παντού, σου μιλάω …
Γιατί στ΄ αλήθεια, δεν ξέρω, πως μπορεί να συνεχιστεί κανονικά η ζωή χωρίς εσένα!
Έφυγες και χάλασαν όλες οι ισορροπίες, λες και κρατούσες Εσύ τα πάντα σε αρμονία!

Λατρεμένη μου Λούσυ,έφυγες

Λατρεμένη μου Λούσυ, έφυγες…
Καλό σου ταξίδι!!!!

Πάλεψες πολύ το ξέρω, πάλεψες σιωπηλά, αθόρυβα, πάλεψες γενναία!!
Μα ήταν άνισος ο αγώνας σου καλή μου με τον καρκίνο και σε νίκησε!
Σε κράτησα εδώ όσο μπόρεσα, σε αγάπησα όσο δε βάζει ο νους, σε πόνεσα όσο η καρδιά δεν αντέχει!
Μα πιο πολύ σε θαύμασα, για τη δύναμη, τον αγώνα, το βουβό σου πόνο!

Σελίδες