Νίκι ο ξεχωριστός μου

Μοναχικός, ανασφαλής, απρόσιτος, ιδιαίτερος!

Νίκι ο ξεχωριστός μου!

Δεν έτρεξες ποτέ, δεν ασχολήθηκες καθόλου με τις άλλες γάτες, ούτε καν τις πλησίασες, αν σε πλησίαζαν έπαιρνες αμυντική στάση, δεν κρύφτηκες ποτέ σαν ένδειξη φόβου, δεν ανέβαινες πουθενά (μετά βίας ανέβαινες σε μια καρέκλα, που στη συνέχεια έκανες φωλίτσα).
Αντιδρούσες πολύ ξαφνιασμένα σε κάθε ήχο και σε κάθε παρουσία και έδειχνες φοβισμένος. Κι αυτό συνέβαινε κάθε φορά στα ίδια ερεθίσματα, όσες φορές κι αν συνέβαιναν. (πχ στο κλείσιμο της πόρτας).

Φαινόταν καθαρά, ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα και ο κτηνίατρος ήταν ξεκάθαρος :

«Είναι τυφλός, αλλά δεν είναι μόνο θέμα όρασης. Ξεκινάει από τον εγκέφαλο κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, που του δημιουργεί δυσκολία στην προσαρμογή, με συνέπεια αυτή την απρόβλεπτη συμπεριφορά».

Τέσσερα χρόνια δεν έκανες παρέα με κανέναν, μα κάποια στιγμή και για πρώτη φορά στη ζωή σου κοιμόσιυν αγκαλιά με μια άλλη γάτα!!!
Την Μαρίνα μας!

Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή!
Οχι μόνο δεν ξανακοιμήθηκες μόνος από εκείνη τη νύχτα, αλλά έτρωγες μαζί με τη Μαρίνα σε κάθε γεύμα, ακόμα και νερό πίνατε μαζί, έπαιζες μαζί της συνεχώς, την ακολουθούσες και ψιλοσκαρφάλωνες μαζί της στα δένδρα, λιαζοσασταν στο γρασίδι δίπλα-δίπλα, χαλαρωνατε γλύφοντας ο ένας τον άλλο, περπατούσατε μαζί ανιχνεύοντας και μυρίζοντας.
Όπου ο ένας κι ο άλλος, παντού μαζί!
Αλλαξες διάθεση, φαινόσοτν πιο ήρεμος, πιο χαρούμενος, πιο σίγουρος στις κινήσεις σου, όταν η δικιά σου Μαρίνα ήταν πλάι σου.
Δεν ήσουν πια μόνος!!!

Κι έγινε για σένα τα πάντα! Τα μάτια , το παιχνίδι, η αγκαλιά, η συντροφιά, η ασφάλειά σου.
Αυτά τα επόμενα 4 χρόνια σε οδήγησε σ΄ έναν κόσμο, άγνωστο για σένα μέχρι τότε.

Μετά.... Μετά ήρθαν οι επιληπτικές κρίσεις...

Πονάει να θυμάμαι...

Αυτά τα επίσης 4 χρόνια κλείστηκες στον κόσμο σου... Κι εγώ παλευα να γνωρίσω αυτόν τον κόσμο... Να είναι κοντά σου με κάθε τρόπο ... Με όλη μου την ψυχή!

Έφυγες στα 12 χρόνια σου ήσυχα. Τόσο ήσυχα όπως ήταν και η ζωή σου όλη...

Τα μεγαλύτερα μαθήματα μου τα έδωσες Εσύ!!!

Σου έλεγα πάντα το "Λαβωμένο μου Νικάκι"...

Μόνο θαυμασμό!
Μόνο σεβασμό!!

Ελένη Κασπίρη

Σκύλος: