Είσαι η Ηρωίδα μου
Είσαι η Ηρωίδα μου
Λευκή μου, Δύναμή μου!!
Μου έφυγες κι Εσύ... Πήρες το δρόμο για το μεγάλο ταξίδι σου...
Θυμάμαι...
Όταν σε βρήκα πριν 11,5 χρόνια, ήσουν σε κωματώδη κατάσταση και το κορμάκι σου ήταν γεμάτο με χίλιες πληγές!
Ο γιατρός πολύ ξεκάθαρα είχε πει: "Λυπάμαι, αλλά δε θα τα καταφέρει"
Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο για σένα, σε πήραμε στο σπίτι μας για να περάσεις τις τελευταίες μέρες ή ώρες σου με συντροφιά, με χάδια, με αγάπη και όχι μόνη μέσα στο ψυχρό κλουβί του κτηνιατρείου.
Αρκετά άδικη ήταν η ζωή μαζί σου, αλλά όχι άλλο, όχι τώρα που συναντηθήκαμε.
Η αγάπη μας, ίσως δεν ήταν αρκετή για να σε κρατήσει στη ζωή, όμως αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για σένα πια...
Κι ενώ περιμέναμε το αναπόφευκτο σύμφωνα με το γιατρό, εσύ είχες άλλα "σχέδια...".
Ξαφνικά... άρχισες να κινείσαι και μετά έκανες ένα σάλτο και... σηκώθηκες!!
"Θαύμα" είπαμε...
Μα το θαύμα ήταν η Δύναμή σου, ήταν η θέλησή σου!
Το θαύμα ήσουν Εσύ!
Βέβαια, είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μέχρι να επουλωθούν οι τόσες πληγές στο κορμάκι σου και μια αγωνία, για το πως και αν θα επουλωθούν κάποτε οι πληγές της ψυχούλας σου!
Με τον καιρό οι πληγές σου έκλεισαν, αν και άφησαν ουλές που πάντα μας θύμιζαν... Όμως, ένα τραύμα σε ανάγκασε να περπατάς πάντα με σκυφτό το κεφάλι!
Κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, γιατί όσα κι αν πέρασες, όσο κι αν σου τσάκισαν το κορμί, η ψυχούλα σου έμεινε αλώβητη και καθαρή!
Κι ήταν τόσο ψηλά, που πιο ψηλά δεν έχει και μας πήγε κι εμάς όλους ψηλότερα!
Αργότερα, σου παρουσιάστηκε ένα άλλο πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας και ο γιατρός μας είπε, ότι είναι πολύ δύσκολη περίπτωση και αβέβαιη η πορεία.
Εσύ, για ακόμα μια φορά διέψευσες γιατρούς και γνωματεύσεις και βγήκες νικήτρια!
Ήθελες να ζήσεις και τα κατάφερες!
Ίσως και να μας έδειχνες, (όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά μάλλον το ξεχνούσαμε), πως η ζωή κερδίζεται μέρα με τη μέρα μέσα από μάχες και πως αυτό που έχει πραγματικά σημασία, είναι με τι "όπλα" παλεύεις.
Πολύ γρήγορα καταλάβαμε ποια ήταν τα δικά σου όπλα!
Η δύναμη της θέλησης σου σ΄έκανε να πηγαίνεις μπροστά με θάρρος, να μη φοβάσαι τίποτα, να εμπιστεύεσαι, να σέβεσαι, να έχεις Ιώβια υπομονή και μια ηρεμία που γαλήνευε τους πάντες!
Και πράγματι, ο φόβος ήταν άγνωστος σε σένα, αφού του την έκλεισες την πόρτα μια για πάντα κι έτσι πορεύτηκες σε όλη σου τη ζωή!
Και η εμπιστοσύνη, που θα "έπρεπε" να είχε κλονιστεί, ακόμα και χαθεί με τα όσα πέρασες, ήταν εκεί για να σε πηγαίνει μόνο μπροστά!
Έδειξες σε όλους μας, πως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, εμπνέεται!!
Θυμάμαι, πριν καμιά 25αριά χρόνια μια κυρία που είχε φάρμα με πολλά ζωάκια (σκύλους, γάτες, κοτούλες, αρνάκι, γουρουνάκι, άλογο), όλα κατοικίδια και όχι για κάποιο άλλο λόγο, μου είχε πει, πως το Τσιουάουα οδηγεί όλα τα ζώα.
Τότε άμαθη κι εγώ, παραξενεύτηκα για το πως ένα σκυλάκι μια σταλιά, κάνει τους πάντες να το ακολουθούν...
"Έχει τον τρόπο της αυτή, η δύναμη δεν είναι στο μπόι" μου είχε πει.
ΚΙ ήρθες εσύ, για να μας αποδείξεις περίτρανα μέσα από τη συμβίωση σου με πολλά ζωάκια, πως δυνατός δεν είναι αυτός που δείχνει τα "μπράτσα" και το μπόι του, που προσπαθεί να επιβληθεί με τσαμπουκάδες και κάνει οτιδήποτε για να επιδείξει δύναμη και υπεροχή!
Με την ήρεμη συμπεριφορά σου μας τραβούσες σα μαγνήτης όλους κοντά σου! Δεν είναι τυχαίο που όλοι (σκύλοι, γάτες, άνθρωποι) ερχόμασταν να κουρνιάσουμε, όχι απλά κοντά σου, αλλά πάνω σου! Να σ' ακουμπάμε για να νιώθουμε ηρεμία, για να αντλούμε από την τεράστια Ήρεμη Δύναμή σου!
Μας έδειξες, πως δυνατός εντέλει, είναι αυτός που μπορεί με σεβασμό, με υπομονή και ηρεμία να φτιάχνει γέφυρες, ν' ανοίγει δρόμους και οι άλλοι να τον εμπιστεύονται, να τον σέβονται, να τον ακολουθούν!
Ναι, ήσουν ιδιαίτερη, διαφορετική!
Το γυρτό και σκυμμένο σου κεφάλι, σε έκανε να ξεχωρίζεις ανάμεσα σε όλα τα λυγερόκορμα και καμαρωτά σκυλιά!
Ήταν πολλοί εκείνοι που σε λυπόντουσαν και μου έλεγαν: "Κρίμα το καημένο".
Μόνο "καημένο" δεν ήσουν Εσύ!
Και σίγουρα, αυτό που σου ταίριαζε δεν ήταν ο οίκτος κανενός, αλλά ο θαυμασμός!
Κάθε μέρα με τη στάση σου απέναντι στη ζωή και σε όλους, έδειχνες πως ένα σκυφτό κεφάλι (που κάποιοι σου τσάκισαν) δε μπορεί να είναι πρόβλημα, ούτε εμπόδιο, όταν η ψυχή κοιτάει ψηλά!!!
Και πως τα ιδιαίτερα πλάσματα (όποια), είναι και μπορούν να είναι, ισότιμα μέλη στην οικογένεια και στην κοινωνία! Και γιατί όχι, πολλές φορές να ξεπερνούν κιόλας τους άλλους, όπως Εσύ!
Σεβασμός και θαυμασμός τους πρέπει μόνο και όλα τ' άλλα κατώτερα συναισθήματα, είναι για εκείνους (ανθρώπους πάντα), που επιλέγουν να κρατούν μακριά το διαφορετικό άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από φόβο κι άλλοτε από προκατάληψη!
Ευτυχώς που Εσείς (τα ζώα), ξέρετε να επικοινωνείτε απείρως καλύτερα μεταξύ σας και χωρίς καμία αμφιβολία αντιλαμβάνεστε και νιώθετε τα πάντα και τα εκφράζετε ξεκάθαρα με το δικό σας τρόπο και στη δική σας γλώσσα!
Όλα τα ζώα και όχι μόνο τα δικά μας, έβλεπαν και διάβαζαν σε Σένα τα τόσα υπέροχα που είχες να τους δώσεις και έτρεχαν κοντά σου χωρίς να το σκεφτούν!
Ακόμα κι ο Φρέντυ, ο "βαρύς", που δεν έπαιζε ποτέ με κανέναν κι ο Πάκος ο άμαθος κι ο φοβικός Απόλλο μας, ακόμα και τα κουρασμένα γεροντάκια μας ο Ντιέγκο και η Λούση.
Δε μιλώ για τη Μπούκι μας, αυτή ήταν αστείρευτη πηγή χαράς, δε χρειαζόταν καμιά παρότρυνση και τα παιχνίδια μεταξύ σας άφησαν εποχή!
Πόσο πολύτιμη ήταν η βοήθειά σου στην εκπαίδευση όλ' αυτά τα χρόνια, με σκυλάκια που είχαν θέματα με τ' άλλα σκυλιά!
Μου έλεγαν οι κηδεμόνες τους: "Ο δικός μου φοβάται, επιτίθεται, δε θέλει τ' άλλα σκυλιά. Πως θα τον βοηθήσω και που θα βρω σκύλο ήρεμο και με υπομονή που να μην τον φοβίσει, αλλά να του δείξει πως τα σκυλιά είναι φίλοι του;"
Η Λευκούλα μου τους απαντούσα με καμάρι, η ειρηνευτική δύναμη!
Είχες έναν δικό σου ξεχωριστό τρόπο να καταφέρνεις πράγματα και δε μιλάω για τα κλασσικά, τις λεγόμενες "εντολές" που τις έμαθες, έτσι κι αλλιώς σε χρόνο ρεκόρ. Αυτά για μένα και σε σχέση μ' εσάς, δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη σημασία, αν και πάντα καμάρωνα που ήσουν η πρώτη μου άριστη μαθήτρια!
Εγώ μιλάω για την ε π ι κ ο ι ν ω ν ί α!
Να μπορώ εγώ, να καταλαβαίνω τι νιώθετε, τι θέλετε, τι μου λέτε κάθε φορά με τη συμπεριφορά σας.
Γιατί όσο κι αν επικοινωνείτε τέλεια μεταξύ σας, όσο κι μας στέλνετε ξεκάθαρα μηνύματα, εμείς οι άνθρωποι μη γνωρίζοντας, δυσκολευόμαστε να διαβάσουμε, να ερμηνεύσουμε, να καταλάβουμε αυτά που μας λέτε.
Κι εκεί είναι που χαλάει η "συνταγή" μιας υγιούς, σωστής και τόσο όμορφης σχέσης μαζί σας!
Ούτε εγώ δεν ήξερα, όμως με σένα πρώτα και με τους άλλους μετά, άρχισα να παρατηρώ πολύ προσεκτικά και με σεβασμό, να καταλαβαίνω σιγά-σιγά και ταπεινά μπορώ να πω, πως άρχισα να μπορώ να διαβάζω και να ερμηνεύω δειλά-δειλά τα μηνύματά σας.
Άρχισα μέρα με τη μέρα να μαθαίνω και έχω πολλά να μάθω ακόμα, μα το σίγουρο είναι πως η κάθε μέρα κοντά σας ήταν μια πολύτιμη εμπειρία ζωής!
Μαζί σου αυτή την επικοινωνία τη βρήκα αμέσως, γιατί Εσύ με οδήγησες, έτσι απλά, χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς κανένα κόπο, χωρίς καμιά δυσκολία.
Μου έδειχνες κι εγώ διάβαζα και μάθαινα!
Εσύ, όχι μόνο διάβαζες εμάς και το τι νιώθουμε, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο "ήξερες" και τι θέλουμε! Κι ήταν ένα χάρισμα, που αν υπήρχε και σε εμάς τους ανθρώπους, όλα μεταξύ μας θα ήταν πιο εύκολα και πιο απλά!
Ο άλλος, μόνο όταν δει όσα φαίνονται μπορεί να καταλάβει, αλλιώς πρέπει να του πεις, να του εξηγήσεις ή και να του "ζωγραφίσεις" και πάλι μπορεί να μην καταλάβει, να παρεξηγήσει, να αδιαφορήσει.
Ψιλά γράμματα για τους περισσότερους από εμάς, να σταθούμε απλά στο βλέμμα, στη σιωπή, σε μια φευγαλέα κίνηση, σ΄ ένα μικρό σήμα του άλλου, που μπορεί να εκφράζουν τα πάντα χωρίς λόγια, χωρίς κραυγαλέες πράξεις.
Εσύ, όταν ήμουν λυπημένη, ερχόσουν πάντα δίπλα μου αθόρυβα, σιωπηλά, ακουμπούσες πολύ μαλακά και τρυφερά το κεφαλάκι σου πάνω μου και έμενες εκεί...
Σα να μου λες:
"Δε θα σ' ενοχλήσω σε τίποτα, αλλά είμαι εδώ, το ξέρεις... Αγάντα μανούλα"
Και όλο αυτό, λειτουργούσε μέσα μου τόσο θεραπευτικά, τόσο λυτρωτικά που αμέσως γαλήνευε η ψυχή μου!
Πόσες και πόσες φορές δεν τύλιξες με την ιαματική δύναμη της αγκαλιάς σου άλλα ζωάκια μας που ήταν άρρωστα ή φοβισμένα και ηρεμούσαν, πόσες δεν μπήκες ανάμεσα σε διενέξεις για να ηρεμήσεις τα πνεύματα κι άλλες έμεινες πίσω με υπομονή για να περάσουν οι "βιαστικοί", πόσες δε μοιράστηκες το φαγητό σου, δεν παραχώρησες τη θέση σου και τόσα άλλα!
Κι όλα αυτά με μια καρτερικότητα που μας ξεπερνούσε όλους!
Και αυτή η συμπεριφορά σου, αυτός ο σεβασμός σου σε όλους, γυρνούσε πίσω σε σένα και όλοι τους ανεξαιρέτως, σε σεβάστηκαν απόλυτα!
Όταν έφυγε η Μπούκι μας τόσο ξαφνικά, χάλασαν όλες οι ισορροπίες. Εμένα μου γκρεμίστηκε ο κόσμος κι ο Φρέντυ μας, μη μπορώντας να το διαχειριστεί μελαγχόλησε.
Κι εσύ επηρεάστηκες από το φευγιό της και επιδεινώθηκε η κατάστασή σου, αφού πάλευες με τον καρκίνο τον τελευταίο 1,5 χρόνο και ήσουν εσύ, εκείνη που χρειαζόταν στήριξη, φροντίδα, προσοχή!
Έδινες για μια ακόμα φορά μια μεγάλη μάχη και ήταν θεικό πως το πάλευες!
Έπεφτες, μα σηκωνόσουν πάλι όρθια και συνέχιζες... λες και ήθελες να μείνεις εδώ, για να μας κρατήσεις κι εμάς όρθιους!
Προσπαθούσες παρ΄ότι δυσκολευόσουν να ξεκουνήσεις το Φρέντυ που ήθελε μόνο να κοιμάται, ερχόσουν και σκούνταγες εμένα και τη Γιούλη με μια πεισματική, απίστευτη προσπάθεια να τα καταφέρεις και με μια δύναμη απερίγραπτη:
"Ει, σηκωθείτε! Το κεφάλι το έχουμε σκυφτό, μόνο αν μας το τσακίσουν και όχι από λιγοψυχιά"
Είχες αναλάβει για ακόμα μια φορά, το ρόλο αυτού που θα στηρίξει και θα παρηγορήσει όλους μας!
Κι εγώ, που συντετριμμένη βίωνα αυτή την ξαφνική, τεράστια απώλεια, πάλευα να φανώ δυνατή κι ένιωθα τόσο μικρή και λίγη μπροστά στην πελώρια δύναμή σου!
Ήθελες...; Ήξερες...; Να προσφέρεις, να παρηγορείς, να περιμένεις, να μοιράζεσαι! Ρήματα ανύπαρκτα στο λεξιλόγιο πολλών ανθρώπων...
Και το ξέρω καλά, πως εκτός από την άψογη επικοινωνία σας, είναι και τα συναισθήματά σας σαφώς ανώτερα από τα δικά μας, γιατί είναι πιο αγνά, πιο αθώα και πέρα για πέρα αληθινά!
Έφυγες ήσυχα, ήρεμα, δυνατή, όπως ήσουν σε όλη σου τη ζωή!
Φοβόμουν, έτρεμα για την εξέλιξη και την πορεία της ασθένειάς σου, δε θα το άντεχα να σε δω να μου υποφέρεις, να σε δω να λυγίζεις!
Κι αυτή σου η Δύναμη μέχρι το τέλος, ήταν ο μόνος επίλογος που ταίριαζε σε μια τόσο δυνατή στάση ζωής και σ' ένα τόσο ασύλληπτα δυνατό πλάσμα!
Τώρα, όλοι χάσαμε το σημείο αναφοράς μας! Τη μαμά που μας μάζευε όλους κάτω από τις φτερούγες της σαν κλωσσόπουλα και νιώθαμε με κάποιο περίεργο τρόπο ήρεμοι, ασφαλείς και δυνατοί!
Οι γάτες μας περιφέρονται εδώ κι εκεί, δε βολεύονται σε καμιά θέση στον καναπέ πια, δεν ξέρουν που ακριβώς να φωλιάσουν.
Κι ο Φρέντυ μας είναι πάντα μελαγχολικός και με το ζόρι σηκώνεται για να πάει βόλτα. Έχει αναπτύξει μια σχέση με τις γάτες καινούργια γι΄αυτόν, παράξενη. Τι κοιμούνται και κάνουν ακροβατικά πάνω του, τι τον πατάνε, αυτός ανησυχητικά ατάραχος!
Εντάξει, μια χαρά σχέση είχε με τις γάτες, μαζί τους τρώει και κοιμάται, αλλά όχι να του ανέβουν και στο σβέρκο... Αυτά, μόνο Εσύ τα δεχόσουν!
Όταν τον παίρνουμε αγκαλιά και τον χαιδεύουμε, μόνο αναστενάζει...
Αυτός ο αγέρωχος, υπερήφανος και χαρούμενος σκύλος, μας πληγώνει τώρα με το θλιμμένο του βλέμμα!
Του λείπετε και οι δυό σας και προσπαθώ κάθε μέρα, να κάνω ότι θα μπορούσε να του δώσει χαρά, για να δω και πάλι το βλέμμα του να λάμπει!
Μεριάζω τον πόνο και είμαι εκεί για όλους, σε μια μεγάλη προσπάθεια να βρούμε όλοι τις ισορροπίες μας, ενώ προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς Εσάς!
Χωρίς την παρουσία, την αγκαλιά, τη μυρωδιά, το βλέμμα, τη φωνή, τα παιχνίδια σας.
Καταφέρνω όμως και ζω μαζί μ' Εσάς!
Αναπολώντας όλα τα όμορφα που έζησα κοντά σας και πηγαίνοντας μπροστά με τα τόσα σπουδαία που μου μάθατε!
Αυτά κανένας δε μπορεί να μου τα πάρει...
Λευκή!!! Ένα όνομα, μια ιστορία!
Η προσωποποίηση της δύναμης, της ηρεμίας, της υπομονής, της αθωότητας, της τρυφερότητας, της καθαρής ψυχής!
Μια λευκή τριανταφυλλιά τώρα στολίζει τον κήπο μας, δίπλα στις μαργαρίτες της Μπούκι μας και παραδίπλα στα άλλα λουλούδια των αγαπημένων μας που έχουν φύγει!
Όλοι τους θα σε καλοδέχτηκαν εκεί ψηλά, μα πιο πολύ το κοριτσάκι μας, η Μπούκι μας, που ήξερε να εκφράζει τόσο έντονα τη χαρά της!
Πες της, πως θα χαμογελώ πιο συχνά, αυτό Εκείνη μου το 'μαθε!
Και να ξέρεις, πως θα είμαι δυνατή, Εσύ μου το 'μαθες αυτό!
Θα υποκλίνομαι για μια ζωή, μπροστά στον τόσο ξεχωριστό τρόπο που έζησες, στον μοναδικό και ευεργετικό τρόπο που επικοινώνησες με όλους μας και στα μεγαλειώδη και αξιοθαύμαστα συναισθήματά σου!
Νιώθω ευγνώμων και τυχερή που σμίξανε οι ζωές μας κι έκανες και τη δική μου πολύ πιο πλούσια!
Κι ευλογημένη νιώθω, που με οδήγησες και μπόρεσα να δω σε σένα, πέρα από τα οφθαλμοφανή, που με βοήθησες να γνωρίσω κοντά σου έναν κόσμο τόσο θαυμαστό!
Εσύ Δασκάλα μου Σοφή, ήσουν το μεγαλύτερο σχολειό για μένα!
Πόσα βιβλία πρέπει να διαβάσει κανείς, πόσες εμπειρίες ν' αποκτήσει και πόση ζωή να ξοδέψει, μέχρι να μάθει τελικά;
Να μάθει, πως η ζωή θέλει θάρρος, πως όταν πέφτεις θέλει δύναμη ψυχής να σηκωθείς, πως ο σεβασμός κερδίζεται δεν επιβάλλεται, πως όταν εμπιστεύεσαι πας μπροστά, όταν προσφέρεις δε βγαίνεις χαμένος, όταν έχεις υπομονή και ξέρεις να περιμένεις στο τέλος κερδίζεις και πως η ηρεμία είναι μεταδοτική και θεραπευτική!
Τόσα πολλά μαθήματα ζωής, από ένα πλάσμα ιδιαίτερο και τόσο ξεχωριστό και σπάνιο! Όλα θα είναι πυξίδα κι οδηγός μου, για να βρίσκω το δρόμο μου κάθε φορά που θα τον χάνω, κάθε φορά που θα λυγίζω και η Δύναμή σου κινητήρια για να ξεκινάω από την αρχή.
Κι αφού θέλω και προσπαθώ να γίνω καλύτερη, τελικά δεν πήγαν χαμένα!
Θέλω να μπορέσω να σου μοιάσω λιγάκι, αφού Εσύ είσαι η Ηρωίδα μου!!
Ελένη Κασπίρη