Το βλέμμα σου ήταν ο ήλιος μου
Το βλέμμα σου ήταν ο Ήλιος μου
Ένα χρόνο πριν...
"..... Γυρίζω το κεφάλι αριστερά να κάνω νόημα στον συνταξιδιώτη μου να μην ανησυχεί γιατί είναι όλα εντάξει...
Αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!
Ταράζομαι!
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ έως τώρα.
Δεν έχουμε ξαναχαθεί στον δρόμο.
Από την πρώτη μας συνάντηση, δεν έχουμε χωρίσει λεπτό.
Ήταν μια σιωπηρή συμφωνία.
Σταμάταγε ο ένας, σταμάταγε κι ο άλλος.
Βιαζόταν ο ένας, πήγαινε γρηγορότερα κι ο άλλος.
Παίρναμε μαζί τη στροφή, αν ο ένας από τους δύο ήθελε να στρίψει.
Μα τώρα, χάθηκε.
Ξαφνικά, έγινε άφαντος.
Μάταια κοιτάζω τον δρόμο δεξιά και αριστερά. Δεν φαίνεται πουθενά.
.... Είμαστε σαν δύο άτομα που τα οδηγούσε η ίδια επιθυμία, σαν δύο πρόσωπα με ένα μυαλό, σαν δύο άνθρωποι σε ένα σώμα.
Κι έξαφνα,
μοναξιά,
σιωπή,
αμηχανία...
Αρχίζω να φωνάζω :"Ειιιιι"
Περιμένω λίγα δευτερόλεπτα και ξαναφωνάζω στον έρημο δρόμο: "Γειάααα!!! "
Και ξανά, ακόμα μια φορά:
«Που είσαι;;;»
...........
Καμία απάντηση...
Θα έπρεπε άραγε να γυρίσω πίσω;
Ή μήπως να μείνω ακίνητος εδώ που είμαι και να τον περιμένω;
.... Είχα αποφασίσει, εκεί και τότε, να είμαι δίπλα του και να τον ακολουθώ όπου μας έβγαζε ο δρόμος.
.... Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως όσο και να περιμένω, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Πάντως, όχι στο μέρος αυτό.
Οι επιλογές μου είναι να συνεχίσω ή να μείνω εδώ και να πεθάνω.
Να πεθάνω.
Με ερεθίζει αυτή η ιδέα!
... Έτσι αισθάνομαι: διχασμένος, χαμένος, συντρίμμια!
Αλλού οι σκέψεις μου, αλλού τα συναισθήματά μου, αλλού το σώμα, αλλού η ψυχή μου.
Και το μυαλό μου, η συνείδηση του εαυτού μου καθηλωμένα εκεί...
Σηκώνω τα μάτια και κοιτάζω τον δρόμο μπροστά. Από εδώ που βρίσκομαι, το τοπίο μοιάζει βαλτότοπος.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, το έδαφος γίνεται έλος.
Εκατοντάδες έλη και λάσπες, όλα δείχνουν πως το μονοπάτι είναι ολισθηρό και επικίνδυνο... Δεν είναι η βροχή που μούσκεψε το χώμα.
Είναι τα δάκρυα όσων πέρασαν κάποτε από αυτόν τον δρόμο ενώ θρηνούσαν μιαν απώλεια.
Το ίδιο και τα δικά μου, νομίζω... σύντομα θα μουσκέψουν το μονοπάτι..."
...........
"Έτσι ξεκινάει ο δρόμος των δακρύων.
Έτσι...
Φέρνοντάς μας σε επαφή με αυτό που πονάει".
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος των δακρύων"
Για τον Φρέντυ μου!!!
Ελένη Κασπίρη