SmartDogs.gr

Στον γλυκό μου Απολλάκο

Έφυγες από κοντά μας τη νύχτα της Πρωταπριλιάς και πράγματι, σαν ψέμα μου φαίνεται ακόμα…

Κουταβάκι ήσουν όταν σε πήρε η Άντα, από ένα χώρο που κινδύνευες. Σε έδωσε να φιλοξενηθείς, μέχρι να βρεθεί μια καλή οικογένεια να σε υιοθετήσει. Έμεινες εκεί μέχρι 6 μηνών, μα ήσουν τόσο φοβισμένος, που δύσκολα θα μπορούσες να εμπιστευθείς τους ανθρώπους.
«Πάρτε τον για λίγες μέρες στο σπίτι σας να κοινωνικοποιηθεί, γιατί εκεί που είναι δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα! Εν τω μεταξύ, εγώ ψάχνω για σπίτι που θα τον θέλει και θα τον αγαπήσει» μας είπε.

Και ήρθες! Μα δε θα ξεχάσω ποτέ, το πόσο τρομοκρατημένος ήσουν! Για 15 ολόκληρες μέρες, κρύφτηκες κάτω από μια αποθήκη και έβγαινες να φας μόνο τη νύχτα που υπήρχε απόλυτη ησυχία. Καμία άλλη επαφή με τον έξω κόσμο!
Μου πήρε καιρό να σε πλησιάσω και να αρχίσεις να με εμπιστεύεσαι. Άρχισες να βγαίνεις δειλά-δειλά στον κήπο και έγινες αμέσως το καλύτερο φιλαράκι με όλα τα ζώα μας αδιακρίτως σκύλους και γάτες. Με τους ανθρώπους όμως, είχες σοβαρό πρόβλημα και για να κοιμηθείς μαζί μας στον καναπέ σου πήρε πολύ καιρό, αλλά κι αυτό το κερδίσαμε με υπομονή και αγάπη.
Δε δέχτηκες ποτέ χάδι από κανένα τρίτο, όσες προσπάθειες κι αν έκανα με θετική προσέγγιση. Όσος καιρός κι αν πέρασε, πάντα σε άγχωνε το άγγιγμα των ξένων. Δε σε πίεσα ποτέ και για τίποτα, γιατί αυτό που είχε σημασία για μένα, ήταν να είσαι και να νιώθεις εσύ βολικά και καλά με ότι σου συμβαίνει. Αφού εσύ δεν τα ήθελες τα χάδια του οποιουδήποτε, γιατί να σε αναγκάσω εγώ; Σου έφταναν τα δικά μας και περίσσευαν κιόλας…

Στο διάστημα αυτό, έγιναν 2-3 αποτυχημένες προσπάθειες να υιοθετηθείς, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τα θέλουν τα ιδιαίτερα σκυλιά. Δε θέλουν να κοπιάσουν, να ασχοληθούν, να προσφέρουν. Προτιμούν ένα σκύλο που να μπορούν να τον κάνουν ότι θέλουν …
Όσοι δε θέλησαν να σε υιοθετήσουν όμως, αυτοί έχασαν! Έχασαν την ευκαιρία, αλλά και τη μοναδική εμπειρία να ζήσουν μ’ ένα σπάνιο πλάσμα, ιδιαίτερο ναι, αλλά από τους πιο καλούς χαρακτήρες, που έχω συναντήσει.

Εμείς, ήδη σε είχαμε αγαπήσει πολύ και θα μας ήταν πολύ δύσκολο να σε αποχωριστούμε, αλλά αλίμονο αν υιοθετούσαμε όποιο ζωάκι φιλοξενούσαμε για να το βοηθήσουμε.
Όμως αφού κανείς δε θέλησε να σου ανοίξει την καρδιά και το σπίτι του, είπαμε ένα ακόμα παιδί στην πολυμελή μας οικογένεια για πάντα κοντά μας!
Πόσο ειρωνικό μου φαίνεται αυτό το «για πάντα», τώρα …
Η ανίατη ασθένεια σε πήρε από κοντά μας ξαφνικά και γρήγορα και πολύ νωρίς για σένα, γιατί ήσουν μόλις 5 χρόνων, αλλά και για εμάς. Χάσαμε ένα τόσο γλυκό και καλό παιδί μας, που πολλοί θα ήθελαν να έχουν. Ήταν αρκετό για να δουν τι σημαίνει αθωότητα, καλοσύνη, υπομονή, ευγνωμοσύνη, αλλά και χαρά της ζωής!
Ναι, μπορεί να ήσουν επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, γιατί σίγουρα είχες τους δικούς σου αλάνθαστους λόγους, αλλά ήσουν ένα τόσο αξιαγάπητο πλάσμα που έγραψε τη δική του ιστορία στην καρδιά και στη ζωή μας!

Έχουν αλλάξει πολλά Απολλάκο μου! Ήσουν εδώ ακόμα, όταν 20 μέρες πριν από σένα χάσαμε και τον Πικάκο μας.
Σας σκέφτομαι και τα δύο άρρωστα δίπλα-δίπλα να κάθεστε σιωπηλά στον καναπέ και η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια. Εμείς ξέραμε κι εσείς ξέρατε…
Σας ψάχνω και τους δύο διαρκώς, κάθε μέρα!
Μας λείπεις και θα μας λείπεις κάθε μέρα! Στη Γιούλη που σου είχε αδυναμία, αλλά και σε μένα, που από τον φόβο σου περάσαμε στην άλλη άκρη και έγινες η «ουρά» μου!

Ήσουν άτυχος καλέ μου, γιατί μας έφυγες νωρίς, αλλά θέλω να σκέφτομαι ότι κοντά μας έζησες καλά. Χάρηκες το παιχνίδι, τη θαλπωρή, τη ζεστασιά, την αγάπη, την οικογένεια. Πραγματικά δεν ξέρω, αν κάναμε ότι καλύτερο γι΄ σένα (πάντα αυτή σκέψη με τυραννάει για όλα μου τα ζώα), αλλά έδειχνες να είσαι ευτυχισμένος κοντά μας κι αυτό με ανακουφίζει. Σε σκέφτομαι να τρέχεις σαν κατσικάκι, να ανεμίζουν τα αυτάκια σου, να χοροπηδάς και να βγάζεις φωνούλες από χαρά κάθε φορά που έτρεχες κοντά μας κι αυτό μου λέει πολλά!
Θέλω να πιστεύω, ότι σου δείξαμε όπως και όσο μπορούσαμε, πως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι κακοί …

Είναι άδεια η θέση σου στον καναπέ, είναι ελλιπής η ομάδα στο παιχνίδι, είναι ένα πιάτο λιγότερο στο φαγητό, είναι ανιαρές οι δουλειές χωρίς να με παρατηρείς, είναι μικρότερη η οικογένειά μας! Χωρίς Εσένα, χωρίς τον Πικάκο μας, χωρίς την Άντι μας, χωρίς τη Λούσυ μας, χωρίς το Ντιέγκο μας…

Μαθαίνουμε Απολλάκο μου…, μάθαμε να παλεύουμε με το θάνατο, να νικάει πάντα ο αήττητος κι εμείς να μετράμε απώλειες, να μετράμε ερημιά, να συνηθίζουμε να ζούμε χωρίς εσάς, να συνεχίζουμε αφού δε γίνεται αλλιώς!
Μάθαμε και να υποκλινόμαστε κάθε φορά στο δικό σας μεγαλείο και στον τόσο αξιοθαύμαστο, τόσο γενναίο, τόσο σιωπηλό και διακριτικό τρόπο που υποφέρετε και που φεύγετε … σε αντίθεση με εμάς τους ανθρώπους….

Μαθήματα ζωής ανεκτίμητα γλυκέ μου για όλους εμάς τους τόσο φτωχότερους και πολύ-πολύ κατώτερους από Εσάς!!!

Ελένη Κασπίρη

Σε περίμενα πάλι σήμερα Πριγκίπισσά μου, αλλά δεν ήρθες…

Πέρασαν τόσες δύσκολες, βασανιστικές μέρες κι εγώ σε περιμένω ακόμα, κάθε μέρα, κάθε ώρα!
Σε ψάχνω παντού, μήπως και σε δω να παρουσιάζεσαι ξαφνικά από κάπου, όπως έκανες πάντα. Γιατί εσύ κορίτσι μου, μόνο ελεύθερη μπορούσες να ζήσεις, ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δεν περιοριζόσουν εσύ, δεν έμπαινες σε καλούπια, δεν άντεχες καμιά φυλακή, κανένα όριο!
Σε έβλεπα κάθε φορά να εμφανίζεσαι μπροστά μου κι η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από χαρά και την ένιωθα να σταματάει τις φορές που αργούσες να φανείς! Πόση αγωνία, πόσο άγχος, πόσος φόβος, μήπως μου είχες πάθει κάτι, αλλά και πόση χαρά όταν εμφανιζόσουν κουνάμενη, σεινάμενη και μου άρχιζες τα γνωστά σου λατρεμένα κολπάκια!
Που να ήξερες εσύ, ότι εγώ δεν ανέπνεα μέχρι να σε δω …

Τώρα μου έφυγες για πάντα, δε θα ξανάρθεις ποτέ ξανά και νιώθω την καρδιά μου να σπάει!
Η εικόνα σου στοίχειωσε τη σκέψη μου, σε βλέπω διαρκώς μπροστά μου σε όλα τα μέρη που πάτησες και στάθηκες!
Θαρρώ, πως σε βλέπω να περπατάς, να τρέχεις, να παίζεις, να τρως, να κοιμάσαι, να σκαρφαλώνεις στις στέγες, να γλείφεσαι, ν΄ ακονίζεις τα νυχάκια σου, να κυλιέσαι στο χορτάρι, να κάνεις κουτουλιές στα σκυλιά μας, να τρίβεσαι στην υπόλοιπη γατοπαρέα μας, να περιμένεις με χαρά να φας την παστούλα σου που σε ξετρέλαινε, να τρέχεις όταν άκουγες ν΄ ανοίγω τη βρύση και να περιμένεις πάντα να σου βάλω καθαρό νερό για να πιείς, να κάθεσαι ώρες ακίνητη και να ρεμβάζεις, να τρυπώνεις τις νύχτες στην αγκαλιά μου και να γουργουρίζεις, να με κοιτάς με τον τρόπο που μόνο σε σένα βρήκα!

Το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια, φλερτάρει με το παράλογο, αφού εσύ με ξεγέλασες Πριγκίπισσα και μου έφυγες για πάντα! Έφυγες, χωρίς να ξέρεις πόσο πόνο και πόση ερημιά άφησες πίσω σου!
Και τον καρκίνο τον ξεγελούσες πάνω από 1,5 χρόνο τώρα, έπαιζες μαζί του, τον κορόιδευες! Ένα μόνο μήνα ζωής σου είχε δώσει η κτηνίατρος κι εσύ τους έκανες 20!!
Πάλεψες όσο λίγοι ξέρουν και μπορούν, γιατί ήσουν πολύ γενναία κορίτσι μου, ήσουν ατρόμητη εσύ!
Μα ο αντίπαλός σου είναι ύπουλος, είναι μπαμπέσης, δεν έπαιξε τίμια, γι΄ αυτό και σε νίκησε!

Πόσο πολύ ήθελες να ζήσεις…
Σκαρφάλωνες στα δένδρα, κάνοντάς μας επίδειξη και μετά ερχόσουν τρέχοντας κοντά μου και με κοιτούσες, σα να μου έλεγες: «Με είδες μανούλα; Μη φοβάσαι, είμαι καλά»
Ήσουν γεμάτη ζωή και μου ‘δινες και μένα ελπίδα, δύναμη, κουράγιο! Πως τα έκανες όλα αυτά, με 10 αιματοκρίτη;
«Απορώ, πως τα κάνει όλα αυτά, αλλά και πως ζει ακόμα; Με 10 αιματοκρίτη δε ζεις» αναρωτιόταν η κτηνίατρος!

Έλεγα θα τα καταφέρουμε, γιατί το κορίτσι μου είναι βράχος! Και καμάρωνα για σένα, σε σεβόμουνα και σε θαύμαζα για όλ’ αυτά που έκανες, για όλ’ αυτά που ήσουν!!
Έδινες τον αγώνα σου σιωπηλά, αθόρυβα, με εκπληκτική αξιοπρέπεια, με απίστευτο θάρρος και ανεξήγητη δύναμη! Δεχόσουν όλες τις δοκιμασίες, ακόμα και τις ταλαιπωρίες γαλήνια, με μια ιώβια υπομονή που με σόκαρε!
Είχες ένα ιδιαίτερο, δικό σου τρόπο να συμπεριφέρεσαι, να εκδηλώνεις τα αισθήματά σου, να ζεις, ακόμα και να υποφέρεις!
Κάθε μέρα, με κάθε σου κίνηση με καθήλωνες κι ένιωθα τόσο δα μικρούλα μπροστά στο μεγαλείο σου!

Έχω πολλές γάτες, όλες τις λατρεύω κι όλες έχουν το δικό τους ξεχωριστό, αγαπημένο χαρακτήρα κι έχω ασχοληθεί με αμέτρητες άλλες.
Εσύ όμως… Εσύ ήσουν ένα πλάσμα σπάνιο, μοναδικό, αέρινο με όλες του κόσμου τις χάρες μαζεμένες πάνω σου, ένα πλάσμα απ΄ αλλού φερμένο, που λέει κι ο ποιητής!
Υπέροχη, αλλιώτική, άπιαστη, μ΄ έκανες να υποκλίνομαι στην προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο σου κι έδινες άλλη υπόσταση στο χρόνο και στο χώρο και στη ζωή μας έδινες άλλο νόημα!
Ήσουν η ψυχή στη μεγάλη μας παρέα, το αστέρι εκεί όπου σκοτείνιαζε, το γιασεμί στον κήπο μας, το πλάσμα που μάγευε και έκλεβε καρδιές, ο Έρωτας ο μεγάλος, η Πριγκίπισσα της καρδιάς μου!

Τώρα που έφυγες, τι παράξενο; Λες κι άδειασε ο κόσμος γύρω μου, λες κι έχασα την πυξίδα μου και δεν ξέρω που να πάω.
Το σπίτι γεμάτο από ψυχές αγαπημένες, γεμάτο κι από σένα, μα εγώ δεν έχω που να σταθώ. Πόση ησυχία υπάρχει γύρω μου;
Έτσι ξαφνικά, η ζωή έγινε αβάσταχτη, οι μνήμες κατακλύζουν το μυαλό μου κι η σκέψη, πως δε θα σε ξαναδώ ποτέ ξανά, μου κόβει την ανάσα! Πως θα είναι η ζωή χωρίς εσένα;
Άλλαξαν όλα τώρα πια, όλα πήραν άλλη μορφή, λιγόστεψαν και μίκρυναν.
Τι παράξενο, θα σκεφτεί κάποιος: Ένα τόσο δα πλασματάκι να γεμίζει το χώρο, τον κόσμο, τη ζωή!
Ναι, τόσο πληθωρική ήταν η παρουσία σου Πριγκίπισσα, τόσο ασύγκριτα θαυμαστή η συμπεριφορά σου, τόσο λαμπερή η ύπαρξή σου!
Είναι η αγάπη που τα κάνει όλα τόσο μεγάλα;
Μπα, εσύ ήσουν τεράστια, ήσουν για μένα μια μικρή Θεά, η δική μου Θεά, η πηγή δύναμης, ο φάρος μου ο φωτεινός! Έζησα κοντά σου τα πιο συναρπαστικά συναισθήματα, δεθήκαμε με ένα άρρηκτο δέσιμο σε όλα τα δύσκολα που περάσαμε μαζί!

«Μια γάτα ήταν, εδώ χάνονται άνθρωποι» μου είπαν κάποιοι με μια δόση ειρωνείας…
Όταν η καρδιά σπάσει σε χίλια κομμάτια, μόνο όσοι έχασαν όποιον αγάπησαν πολύ, όσοι πάλευαν κάθε μέρα με το θάνατο σ’ έναν αγώνα ζωής κι έδωσαν την ψυχή τους χάρισμα, μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν, πόσο ασήκωτο είναι τούτο το φορτίο, πόσο δυσβάσταχτη είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει!
Μα κι αν κανείς στον κόσμο δε μπορεί να καταλάβει, τι πειράζει; Μήπως το μεγάλο πόνο, μόνος του δεν τον περνάει κανείς;

Ποιος ξέρει, που να βρίσκεσαι τώρα;
«Στον παράδεισο» μου λένε κάποιοι άλλοι, σα λόγο παρηγοριάς.
Μα εμένα κορίτσι μου, τίποτα και κανείς δε μπορεί να με παρηγορήσει, αφού δεν είσαι εδώ και δε θα είσαι ποτά ξανά. Πως συνηθίζεται αυτό; Πως αντέχεται; Πως να κάνεις την καρδιά να μην πονάει και τη ζωή πιο υποφερτή;
Ξέρω, πως έτσι κι αλλιώς, ζεις και θα ζεις μέσα μου! Πάντα Θα σε βρίσκω στα πιο δυνατά συναισθήματα, στις πιο γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις, στις πιο όμορφες εικόνες, στα τόσα ανεκτίμητα μαθήματα που πήρα από σένα! Τότε δε θα περιμένω και δε θα φοβάμαι!
Τώρα όμως, τώρα μου λείπεις Αστέρι μου, όλα σου μου λείπουν… κι οι μέρες μου είναι όλες συννεφιασμένες. Νιώθω, πως μου έκοψαν και μου πήραν ένα κομμάτι από την καρδιά μου και σκέφτομαι, πως η ζωή ποτέ ξανά δε θα είναι η ίδια, τίποτα γύρω μου και μέσα μου δε θα είναι το ίδιο!

Ξέρω Πριγκίπισσα, θα ΄ρθει καιρός που θα συνηθίσω την απουσία σου, θα πάψω να σε ψάχνω παντού, θα πονάω λιγότερο, θα μάθω να ζω χωρίς εσένα, θα μπορώ να πω: «Η ζωή συνεχίζεται» χωρίς να νιώθω ότι σε προδίδω!
Τώρα, είναι νωρίς ακόμα…

Ελένη Κασπίρη

Λατρεμένη μου Λούσυ, έφυγες…
Καλό σου ταξίδι!!!!

Πάλεψες πολύ το ξέρω, πάλεψες σιωπηλά, αθόρυβα, πάλεψες γενναία!!
Μα ήταν άνισος ο αγώνας σου καλή μου με τον καρκίνο και σε νίκησε!
Σε κράτησα εδώ όσο μπόρεσα, σε αγάπησα όσο δε βάζει ο νους, σε πόνεσα όσο η καρδιά δεν αντέχει!
Μα πιο πολύ σε θαύμασα, για τη δύναμη, τον αγώνα, το βουβό σου πόνο!

Έφευγες κι εγώ ήμουν ανήμπορη, ανίκανη ν΄ αντιδράσω... Θεατής σ΄ ένα έργο, που η ζωή, μας θέλησε πρωταγωνίστριες και τις δύο. Εσύ έδινες την τελευταία σου μάχη, που τελικά την έχασες κι εγώ μια πρωτόγνωρη, δύσκολη μάχη με τη ζωή.
Και πάντα δίπλα μας ο ίδιος, ο δικός μας Φύλακας Άγγελος, η Γιούλη. Σε κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα, σε κάθε αναπνοή.
Μα όσο κι αν πάλεψες σκληρά, στέρεψαν οι αντοχές σου, κουράστηκες πολύ Λουκάκο μου το ξέρω.

Μ΄ έμαθες πολλά, όσο ζήσαμε μαζί, μου δίδαξες ακόμα περισσότερα και θα σου είμαι ευγνώμων για πάντα.
Σ΄ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, γιατί την έκανες λιγότερο φτωχή κι εμένα καλύτερο άνθρωπο.
Μαζί σου έκλεισε μια εποχή, μια ιστορία, ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου.
Σχεδόν όλη σου τη ζωή μες τη σκλαβιά την έζησες, γιατί ήρθες πολύ αργά σε μένα. Αλλά και τις τελευταίες σου μέρες, μες τον πόνο τις έζησες κι αυτές. Άδικη η ζωή, πολύ άδικη για κάποια πλάσματα καρδιά μου!

Τώρα όμως οι πύλες του παραδείσου άνοιξαν διάπλατα για σένα! Εκεί δεν υπάρχει ούτε σκλαβιά, ούτε φόβος, ούτε πόνος!
Αν οι άγγελοι έχουν μορφή, σίγουρα θα έχουν τη δική σου!

Είναι όλα τόσο νωπά, τόσο δύσκολα, τόσο αβάσταχτα βαριά Άγγελέ μου!
Η απουσία σου έχει σκιάσει τη ζωή μου, η μορφή σου, οι εικόνες σου έχουν γεμίσει το βλέμμα και τη σκέψη μου! Κι η καρδιά μου, πως να βαστάξει τούτο τον αφόρητο πόνο;

Η αγάπη μου θα σ΄ αγκαλιάζει πάντα , όπου κι αν είσαι και το λατρεμένο βλέμμα σου, απ΄ όπου κι αν με κοιτάς, θα φωτίζει τη ζωή μου κάθε στιγμή σε κάθε βήμα!

Ελένη Κασπίρη

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΣΚΥΛΟ “DIEGO” ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΡΙΑΣ «ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΣΠΙΡΗ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑΣ ΤΗΣ «ΓΙΟΥΛΑΣ»

Η καρδιά μου θα κλαίει πάντα για τον “DIEGO”. Ο «DIEGO” για μένα αντιπροσωπεύει όλους τους «Αθλίους» της γης, όλα τα δεινά που περνάνε κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τον ατελείωτο αγώνα που κάνουν μέσα στον πόνο από τη στιγμή που γεννήθηκαν, την περήφανη στάση τους για να τιμήσουν τη ζωή – αυτή που τους δόθηκε- και να επιβιώσουν.
Είναι ο σκύλος, που μαζί με την αγαπημένη του σκυλίτσα «BABOUSCHKA” άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου, τη σειρά αξιολόγησης όλων των δεδομένων στη ζωή, την εκτίμηση που έχω για τα έμβια γύρω μου. Αδύνατον να περιγράψω το μεγαλείο της ύπαρξής του, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που μας προκάλεσε, την επανάσταση των σκέψεών μου και κάθε αναθεώρηση αυτού που λέγεται «ηθική» και «σεβασμός».
Μα περισσότερο απ’ όλα, δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω την άπειρη, ναι άπειρη, ευγνωμοσύνη που νιώθω για την δυσδιάβατη ως προσωπικότητα, μάγισσα των ζώων, ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ, και την αγαπημένη φίλη και πάντα αέρινη συνεργάτιδά της ΓΙΟΥΛΑ ΑΝΩΓΙΑΤΗ.
Ο “DIEGO” χάρη στην Γενναιοδωρία, την Υπευθυνότητα, τη Γνώση και την χωρίς όρια Αγάπη τους, μπόρεσε και επικοινώνησε με τον άνθρωπο και απόλαυσε κι αυτός στα τελευταία του χρόνια όλο τον «παράδεισο» των φροντίδων, των όμορφων συναισθημάτων, της αφοσίωσης, της αγάπης, που στερήθηκε σε όλη τη ζωή του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση της κτηνιάτρου, όταν τον πρωτοπήγα εκεί άρρωστο. Μου είπε : «είναι ο πιο αδέσποτος σκύλος που έχω γνωρίσει». Και ήταν έτσι…
Η σκέψη μόνο, ότι η ΕΛΕΝΗ κατόρθωσε να τον κάνει να δεχτεί και να απολαύσει τα χάδια αγάπης που θέλαμε επί τέλους να του δώσουμε μα ήταν σχεδόν αδύνατο, η σκέψη αυτών πέραν κάθε προσδοκίας του πρόσφερε, οι σκέψεις αυτές , με γεμίζουν με άπειρο, ατελείωτο Θαυμασμό γι αυτή την ιδιαίτερη ύπαρξη την ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ. Η σκέψη μόνο της πιστής προσπάθειας και αφοσίωσης της ΓΙΟΥΛΑΣ, της θυσίας της να τρέχει την όποια νυχτερινή ώρα να του βρει φάρμακα που χρειαζόταν όταν αρρώσταινε, με διαβεβαιώνει πως τίποτα μάλλον δεν ξέρω ακόμα από τη ζωή και τις πραγματικές αξίες.
Δεν γίνεται με τίποτα να εκφράσω αυτά που νιώθω, τόσες μέρες μετά το μεγάλο ταξίδι, την οριστική φυγή του DIEGO, όσο μα όσο κι αν προσπαθήσω.
Να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ???
Ναι, μα είναι τόσο λίγο…
Να πω πόσο κλαίω, όταν θυμάμαι το διακριτικό τρόπο που με παρακινούσαν οι αγαπημένες ΕΛΕΝΗ και ΓΙΟΥΛΗ τον τελευταίο καιρό -ενώ εγώ ξέφευγα μέσα στο παραλήρημα των αλλοφρόνων ωραρίων της καθημερινότητάς μου- να περάσω από τον παράδεισό τους και να δώσω λίγο χρόνο και αγάπη στον “Diego” και στα υπόλοιπα αγγελικά πλάσματα της παρέας??
ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΧΙΛΙΑΔΕΣ, ΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΑ , ΑΠΕΙΡΑ, που πονάνε.
Κλαίω, μα ξέρω και ήξερα μέσα μου, ότι ο αγαπημένος μου “DIEGO” ήταν τόσο καλά στα κορίτσια, που εγώ ήμουν περιττή.
Αντίο DIEGO μου, δώσε χαιρετίσματα σε όλους τους αγαπημένους εκεί που έχουν μείνει για πάντα μέσα στις καρδιές μας.
Μα πάντα πιστεύω, ότι θα σε ξανασυναντήσω. Και όσο ζω, θα ζεις μέσα σε ότι με αφορά.

Άντα Δημοπούλου