Πακίτο μου αγαπημένε μου, μας έφυγες κι εσύ
Πακίτο μου αγαπημένε μου, μας έφυγες κι εσύ…
Έφυγες τόσο ξαφνικά, που δεν έχω προλάβει ακόμα να καταλάβω!
Είναι γνωστή στους περισσότερους η πικρή σου ιστορία:
Μέχρι τα 9 σου χρόνια, έζησες δεμένος σε μια αλυσίδα, μέχρι που ευτυχώς βρέθηκες στο δρόμο της Άντας, που σε πήρε από αυτή την αθλιότητα στο σπίτι της και σου έδωσε την ευκαιρία να ζήσεις μια κανονική ζωή!
Όμως, κάποια άτυχη στιγμή τη δάγκωσες άσχημα, με αποτέλεσμα να σε φοβάται πια και η συμβίωσή σας να γίνει αδύνατη!
Φυσικά, τα τόσα φρικτά βιώματα που κουβαλούσες, πως γίνεται να μην άφηναν τα άσχημα κατάλοιπά τους;
Πως να εμπιστευτείς τους ανθρώπους, πως να νιώσεις ασφαλής κοντά στους, πως να μην τους φοβάσαι;
Και πως να μην προσπαθήσεις να προστατέψεις το φαγητό σου, όταν πέρασες μέρες και νύχτες πεινασμένος και πως να μην προσπαθήσεις να προστατέψεις τη ζωή σου, όταν δέχθηκες τόση κακοποίηση και έχεις τόσα φρικτά βιώματα;
Κάπως έτσι την «πληρώνουν» και αθώοι δυστυχώς, μόνο που δύσκολα καταλαβαίνει και δέχεται κανείς, πως όλοι εσείς οι σκύλοι που δαγκώνετε, δεν είστε οι θύτες αλλά τα θύματα της ιστορίας!
Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, πως αντιδρά ένας άνθρωπος, (ο λογικός, ο πολιτισμένος), όταν βρεθεί σε ανάλογη θέση με το σκύλο; Όταν βιώσει την αβάσταχτη πείνα, την αφόρητη ζέστη κάτω από τον καυτό ήλιο χωρίς νερό, την καταιγίδα χωρίς καμιά προστασία, τις αρρώστιες και τους τραυματισμούς χωρίς καμία φροντίδα, την ισόβια αιχμαλωσία, τη βία;
Νομίζω, ότι όλοι γνωρίζουμε πως μπορεί και πως έχουν αντιδράσει (με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο) άνθρωποι για να προστατέψουν τη ζωή τους!
Όμως εσύ, ήσουν ένας σκύλος επικίνδυνος πια και σε φοβόντουσαν όλοι, ήσουν ο επιθετικός, ο κυριαρχικός, ο άγριος σκύλος που δαγκώνει!
Ένας σκύλος που δεν είχε τη δυνατότητα φυσικά να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τα δίκια του και η τύχη και η ζωή σου βρισκόταν καθαρά στο έλεος των ανθρώπων!
Τι θα μπορούσε να γίνει με σένα, μετά απ΄ αυτό;
Ο περίγυρος αποφάσισε και συνέστησε ευθανασία!!!!! Η Άντα όμως, δε μπορούσε ούτε καν να σκεφτεί κάτι τέτοιοι!
Κάπως έτσι λοιπόν στα 10 σου περίπου χρόνια, ήρθες κοντά μας κι έγινες οικογένεια και κομμάτι της καρδιά μας!
Γιατί για μένα, δεν ήσουν τίποτα άλλο, από ένα ανασφαλές, φοβισμένο πλάσμα που βίωσε τη σκλαβιά, την απόρριψη, την κακοποίηση, τη μοναξιά, τη στέρηση όλων όσων είχε δικαίωμα να ζήσει, με συνέπεια να χάσει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, την αυτοπεποίθησή του, τις ισορροπίες του!
Με τον καιρό, σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, η μεταμόρφωσή σου ήταν απίστευτη σε όλους, που απορούσαν:
«Μα πως είναι δυνατόν; Τον χαιδεύετε, κοιμάται μαζί σας στον καναπέ, τον πάτε βόλτα και τον χαιδεύουν οι περαστικοί, τον φωνάζετε και «σκοτώνεται» να τρέξει κοντά σας, ακούει σε ότι του ζητάτε, παίζει με τα άλλα σκυλιά, κοιμάται αγκαλιά με τις γάτες!!! Τι μαγικό έκανες και μεταμορφώθηκε ο Αραπάκος;»
Έτσι σε έλεγαν πριν εγώ σε βαφτίσω Πάκο-Πακίτο, γιατί για μένα ήσουν ο χαδιάρης, ο παιχνιδιάρης, ο πολυβασανισμένος Πακίτο μου, ο διψασμένος για συντροφιά, χάδια και αγάπη! Χωνόσουν το χειμώνα μέσα στο μαξιλαράκι σου δίπλα στο τζάκι και δε σηκωνόσουν για κανένα λόγο, ακόμα κι όταν οι γάτες πηδούσαν πάνω σου!
Όχι, δεν έκανα εγώ κανένα απολύτως μαγικό, ούτε κανένα θαύμα! Παντού και πάντα, όταν η αγάπη, η υπομονή και η κατανόηση συνδυαστούν με τη γνώση, τότε το «θαύμα» έρχεται από μόνο του!
Σε πόνεσα πολύ Πακίτο μου, σε αγάπησα, σε νοιάστηκα λίγο παραπάνω, γιατί σκυλιά βασανισμένα και ιδιαίτερα σαν και σένα, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από βοήθεια και αγάπη. Στην αντίθετη περίπτωση, την ξέρουμε την κατάληξή τους: Απομόνωση, εγκατάλειψη, θάνατος!
Κάποιοι μου είπαν, πως θα ήταν πρόκληση για μένα να ασχοληθώ με το «θηρίο» και να δω, αν θα καταφέρω να το «δαμάσω».
Αυτή είναι και η διαφορά της σκέψης μας με όλους αυτούς! Το «θηρίο» ήταν απλά μια βασανισμένη ψυχή που ναι, θα ήταν «στοίχημα» για μένα, το αν και σε τι βαθμό, θα μπορούσα να γιατρέψω τις πληγές του!
Όλα τα άλλα θα έρχονταν μόνα τους …!
Θα ήθελα όμως καλέ μου, η δική σου ιστορία να γίνει παράδειγμα, σε όσους τόσο άδικα και χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίζουν τη θανάτωση στα σκυλιά τους που δάγκωσαν και μάλιστα χωρίς να φταίνε!
Πρέπει κάποτε, να γίνει κατανοητό και ξεκάθαρο σε όλους, πως η σκλαβιά, η κακοποίηση, η στέρηση, η εγκατάλειψη, σε όποιον κι αν απευθύνονται, μόνο τέτοια αποτελέσματα φέρνουν: Ανασφάλεια, φόβο και πληγές, με τις όποιες αναμενόμενες και αναπόφευκτες συνέπειες!
Κι επίσης, πρέπει κάποιοι να προβληματιστούν, να σκεφτούν, να ψάξουν περισσότερο πριν αποφασίσουν τη θανάτωση του «επιθετικού» τους σκύλου. Είναι άδικο για το σκύλο να πληρώνει με τη ζωή του, δικά τους λάθη !
Δε θα πω τα τετριμμένα για την απώλειά σου, άλλωστε τελευταία κουράστηκα να μετρώ απώλειες και πληγές, που είναι ακόμα όλες ανοιχτές…
Το πένθος και τον πόνο του κανείς τα βιώνει μόνος του, το ξέρω καλά αυτό!
Κι όλα τα λόγια τελικά, πόσο περιττά και άχρηστα είναι…
Καλέ μου ξέρω, πόσο θα μου λείψεις…
Ξέρω, πως ήσουν ο ταλαιπωρημένος σκυλάκος μου, που είχε περισσότερη ανάγκη από τους άλλους για χάδια και συντροφιά γιατί τα στερήθηκες και πως έγινες ο πιο πρόθυμος για όλα σκυλάκος μου!
Νιώθω καλά μέσα μου, που μαζί μπορέσαμε το… «ακατόρθωτο» για κάποιους και κρατώ στην καρδιά μου βαθιά τα όσα ζήσαμε, τα όσα σπουδαία έμαθα και πήρα από σένα!
Κι εσύ, ελπίζω να ξέρεις, να ένιωσες πόσο σ΄ αγάπησα...
Με πληγώνουν βέβαια οι σκέψεις του πρότερου βίου σου, αλλά θα σκέφτομαι πάντα, το πόσο χαρούμενος ήσουν εδώ!
Σε βλέπω συνέχεια μπροστά μου, να τρέχεις με ανείπωτη χαρά παρ΄ όλα τα χρόνια σου, σα τζόβενο (έτσι σε έλεγα), κάθε φορά που θα πηγαίναμε βόλτα. Η Γιούλη, σε ψάχνει περισσότερο κάθε μέρα τις ώρες της βόλτας! Της λείπουν οι μεγάλες βόλτες σας, γιατί πραγματικά η βόλτα μαζί σου ήταν απολαυστική, όπως και ότι άλλο κάναμε με σένα!
Με ηρεμεί η σκέψη, ότι μαζί μας γνώρισες και την άλλη όψη της ζωής και την άλλη πλευρά των ανθρώπων!
Θα είσαι πάντα κοντά μας, όπου κι αν πήγες…
Ελένη κασπίρη