Αφιερωμένο στον αγωνιστή σκύλο Diego
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΣΚΥΛΟ “DIEGO” ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΡΙΑΣ «ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΣΠΙΡΗ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑΣ ΤΗΣ «ΓΙΟΥΛΑΣ»
Η καρδιά μου θα κλαίει πάντα για τον “DIEGO”. Ο «DIEGO” για μένα αντιπροσωπεύει όλους τους «Αθλίους» της γης, όλα τα δεινά που περνάνε κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τον ατελείωτο αγώνα που κάνουν μέσα στον πόνο από τη στιγμή που γεννήθηκαν, την περήφανη στάση τους για να τιμήσουν τη ζωή – αυτή που τους δόθηκε- και να επιβιώσουν.
Είναι ο σκύλος, που μαζί με την αγαπημένη του σκυλίτσα «BABOUSCHKA” άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου, τη σειρά αξιολόγησης όλων των δεδομένων στη ζωή, την εκτίμηση που έχω για τα έμβια γύρω μου. Αδύνατον να περιγράψω το μεγαλείο της ύπαρξής του, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που μας προκάλεσε, την επανάσταση των σκέψεών μου και κάθε αναθεώρηση αυτού που λέγεται «ηθική» και «σεβασμός».
Μα περισσότερο απ’ όλα, δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω την άπειρη, ναι άπειρη, ευγνωμοσύνη που νιώθω για την δυσδιάβατη ως προσωπικότητα, μάγισσα των ζώων, ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ, και την αγαπημένη φίλη και πάντα αέρινη συνεργάτιδά της ΓΙΟΥΛΑ ΑΝΩΓΙΑΤΗ.
Ο “DIEGO” χάρη στην Γενναιοδωρία, την Υπευθυνότητα, τη Γνώση και την χωρίς όρια Αγάπη τους, μπόρεσε και επικοινώνησε με τον άνθρωπο και απόλαυσε κι αυτός στα τελευταία του χρόνια όλο τον «παράδεισο» των φροντίδων, των όμορφων συναισθημάτων, της αφοσίωσης, της αγάπης, που στερήθηκε σε όλη τη ζωή του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση της κτηνιάτρου, όταν τον πρωτοπήγα εκεί άρρωστο. Μου είπε : «είναι ο πιο αδέσποτος σκύλος που έχω γνωρίσει». Και ήταν έτσι…
Η σκέψη μόνο, ότι η ΕΛΕΝΗ κατόρθωσε να τον κάνει να δεχτεί και να απολαύσει τα χάδια αγάπης που θέλαμε επί τέλους να του δώσουμε μα ήταν σχεδόν αδύνατο, η σκέψη αυτών πέραν κάθε προσδοκίας του πρόσφερε, οι σκέψεις αυτές , με γεμίζουν με άπειρο, ατελείωτο Θαυμασμό γι αυτή την ιδιαίτερη ύπαρξη την ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ. Η σκέψη μόνο της πιστής προσπάθειας και αφοσίωσης της ΓΙΟΥΛΑΣ, της θυσίας της να τρέχει την όποια νυχτερινή ώρα να του βρει φάρμακα που χρειαζόταν όταν αρρώσταινε, με διαβεβαιώνει πως τίποτα μάλλον δεν ξέρω ακόμα από τη ζωή και τις πραγματικές αξίες.
Δεν γίνεται με τίποτα να εκφράσω αυτά που νιώθω, τόσες μέρες μετά το μεγάλο ταξίδι, την οριστική φυγή του DIEGO, όσο μα όσο κι αν προσπαθήσω.
Να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ???
Ναι, μα είναι τόσο λίγο…
Να πω πόσο κλαίω, όταν θυμάμαι το διακριτικό τρόπο που με παρακινούσαν οι αγαπημένες ΕΛΕΝΗ και ΓΙΟΥΛΗ τον τελευταίο καιρό -ενώ εγώ ξέφευγα μέσα στο παραλήρημα των αλλοφρόνων ωραρίων της καθημερινότητάς μου- να περάσω από τον παράδεισό τους και να δώσω λίγο χρόνο και αγάπη στον “Diego” και στα υπόλοιπα αγγελικά πλάσματα της παρέας??
ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΧΙΛΙΑΔΕΣ, ΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΑ , ΑΠΕΙΡΑ, που πονάνε.
Κλαίω, μα ξέρω και ήξερα μέσα μου, ότι ο αγαπημένος μου “DIEGO” ήταν τόσο καλά στα κορίτσια, που εγώ ήμουν περιττή.
Αντίο DIEGO μου, δώσε χαιρετίσματα σε όλους τους αγαπημένους εκεί που έχουν μείνει για πάντα μέσα στις καρδιές μας.
Μα πάντα πιστεύω, ότι θα σε ξανασυναντήσω. Και όσο ζω, θα ζεις μέσα σε ότι με αφορά.
Άντα Δημοπούλου