Στη μνήμη της Sweety
Στο συντροφάκι μου
<<Πήρες το δρόμο που σε πήγε πολύ μακριά,
πήγες να ξεκουραστείς, έτσι έπρεπε!
Κι εγώ έμεινα εδώ, με σύντροφο τον πόνο,
που γέμισε πληγές την καρδιά μου
κι ο χρόνος δεν λέει να τις γιατρέψει!
Σε σκέφτομαι εκεί ψηλά κι αναρωτιέμαι:
Βρήκες φιλαράκια να σε προσέχουν,
να σ’ αγαπούν όπως εγώ καρδιά μου;
Αν κρυώνεις, αν φοβάσαι, αν πονάς;
Μα τι λέω; Υπάρχει πόνος εκεί;
Ξέρεις, δεν έπλυνα τα ρούχα σου,
για να κρατήσω τη μυρωδιά σου!
Ούτε κοιμήθηκα ξανά στο κρεβάτι,
γιατί δεν αντέχω την απουσία σου!
Μου λείπεις κάθε μέρα και πιο πολύ,
κανείς δε μπόρεσε να γεμίσει το κενό που άφησες!
Τη λατρεία που έβλεπα στα μάτια σου δεν την είδα,
μα δεν τη γύρεψα κιόλας!
Η καρδιά μου είναι γεμάτη από σένα
κι εκεί θα μείνεις, μέχρι τη μέρα που θα ΄ρθω να σε βρω!>>