Στη Βασίλισσα της καρδιάς μου
Στη Βασίλισσα της καρδιάς μου
Και τι να σου πω τώρα εγώ Πικάκο μου;
Εσύ τα έλεγες πάντα όλα…, Εσύ τα ήξερες όλα….
Πέρασαν 2 μήνες από τότε που έφυγες κι ακόμα δεν το έχω πιστέψει...!
Σα να είσαι δω, σε βλέπω, σε νιώθω παντού, σου μιλάω …
Γιατί στ΄ αλήθεια, δεν ξέρω, πως μπορεί να συνεχιστεί κανονικά η ζωή χωρίς εσένα!
Έφυγες και χάλασαν όλες οι ισορροπίες, λες και κρατούσες Εσύ τα πάντα σε αρμονία!
Δε σε έλεγα τυχαία Βασίλισσα της καρδιάς μου και του σπιτιού. Κρατούσες μ΄ ένα τρόπο μαγικό, μοναδικά δικό σου τη γαλήνη στην ψυχή μου κι όλα γίνονταν πάντα πιο εύκολα, πιο απλά, πιο παρήγορα.
Κάθε φορά που ήμουν λυπημένη, ερχόσουν κι έγλυφες τα δάκρυά μου, όταν ήμουν θυμωμένη έτρεχες κατ΄ ευθείαν στην αγκαλιά μου για να μου πεις με το δικό σου «πυροσβεστικό» τρόπο «Ηρέμησε μανούλα» και όλα να σβήνουν, όταν ήμουν χαρούμενη ερχόσουν με κραυγούλες και χαρούλες να συμμετέχεις κι εσύ στη χαρά μου κι όταν ένιωθα, πως απελπίζομαι ερχόσουν να με ακουμπήσεις με το λατρεμένο ποδαράκι σου και να μου πεις «Θα περάσει κι αυτό μανούλα».
Εσύ ήσουν το «αγχολυτικό» μου, το καταφύγιό μου!!!
Κοντά μου πάντα και μαζί σε όλα! Μαζί δουλεύαμε στον υπολογιστή, μαζί βλέπαμε τηλεόραση, μαζί πλέναμε τα πιάτα και μαγειρεύαμε, μαζί κοιμόμασταν 10,5 χρόνια αγκαλίτσα!
Όλα σου μου λείπουν τώρα και νιώθω λειψή, νιώθω αδύναμη…
Μου λείπει το βλέμμα σου το γεμάτο λατρεία και πάντα άγρυπνο, για το πως θα νιώσω, η μυρωδιά σου που΄ χε όλα τα αρώματα της γης μαζεμένα και με ξεκούραζε, η αγκαλιά σου που έσβηνε έτσι απλά κάθε μου πίκρα και καημό, η παρουσία σου που ήταν υπεραρκετή για να φέρει μονομιάς τη γαλήνη στην ψυχή μου!
Ήσουν σύντροφος πιστός, φύλακας άγγελος, μέλος του σώματός μου πολύτιμο, αναγκαίο!
Και τώρα…, τώρα νιώθω να έχω ακρωτηριαστεί και δυσκολεύομαι τόσο πολύ να συνεχίσω έτσι… Νιώθω, πως έχασα το στήριγμά μου, την παρηγοριά μου, τη γαλήνη μου!
Τι ήσουν; Μια γάτα!!
Που όμως, συμπεριφερόσουν σαν τον πιο πιστό σκύλο, σαν τον πιο κολλητό φίλο, σαν τη μάνα που θέλει να προστατέψει κι όχι να προστατευτεί.
Πως το κατάφερνες αυτό; Εσύ μόνο ξέρεις …
Όπως είπε και ο Hippolyte Taine «Έχω σπουδάσει πολλούς φιλοσόφους και πολλές γάτες. Η σοφία των γατών είναι απείρως ανώτερη».
Κοντεύουν 11 χρόνια από τότε που σε βρήκα μόλις 2 ημερών με τον ομφάλιο λώρο ακόμα , μέσα σε μια σακούλα μαζί με το Slimaki μας στα σκουπίδια. Ήταν δύσκολο πολύ να ζήσετε κι όμως το παλέψαμε και τα καταφέρατε!
Εσείς αχώριστες πάντα, δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό της ζωής που να έμεινε η μια χώρια από την άλλη!
Μαζί και οι τρεις μας, σαν να είμαστε Ένα πάντα, ζήσαμε τόσα πολλά, δύσκολα, αλλά και χιλιάδες όμορφα! Μια ολόκληρη ζωή γεμάτη από εσάς και πάντα με εσάς τις δύο!!!!
Μα ο καρκίνος, αυτός ο ύπουλος εχθρός, ήρθε να μας χτυπήσει και πάλι την πόρτα. Μόλις συμπλήρωσαν 6 μήνες από τη φυγή της Άντι μας, ήρθε να λαβώσει θανάσιμα και σένα και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε σε πήρε από κοντά μας. Γρήγορα, ανελέητα, άδικα για μια ακόμα φορά!
Και τώρα; Πως να εξηγήσω στη Slim μας και τι να καταλάβει;
Αυτή ήταν απόλυτα εξαρτημένη από σένα, τίποτα δεν έκανε μόνη της, ποτέ! Δεν έτρωγε, δεν έπαιζε, δεν κοιμόταν, δε ζούσε ούτε λεπτό χωρίς εσένα.
Άλλος χαρακτήρας όμως αυτή, άλλη προσωπικότητα, άλλη συμπεριφορά. Μοναχική, απρόσιτη, ντροπαλή, ευάλωτη, ιδιαίτερη. Μόνο μαζί σου ήθελε να είναι, τίποτα και κανέναν άλλο!!!
Εσύ κι εγώ, είμαστε άλλο! Είχαμε μια επικοινωνία που μόνο λίγοι μπορούν να έχουν και μια σχέση που όλοι θα ζήλευαν!
Τώρα η Slim μας είναι σα χαμένη! Σ’ έψαχνε παντού και σε φώναζε βγάζοντας μικρές κραυγούλες συνεχώς! Αρνήθηκε πεισματικά να φάει, να κοιμηθεί, να παίξει. Αρνήθηκε να ζήσει…, αρρώστησε! Κι αυτή πενθεί με το δικό της τρόπο τη δική σου απώλεια!
Κι εγώ, πως να το διαχειριστώ όλο αυτό; Πως να την παρηγορήσω και πως να της δώσω να καταλάβει, ότι από εδώ και στο εξής, πρέπει να μάθουμε κι αυτή κι εγώ να ζούμε χωρίς εσένα;
Είδα την ερημιά της και φοβήθηκα και ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να βοηθήσω το παιδάκι μας να θέλει να ζήσει…
Τώρα με ραγισμένη την καρδιά και οι δύο, παλεύουμε να βρούμε ισορροπίες, να βρούμε παρηγοριά η μια στην άλλη!
Θα μπορούσα να σου πω τόσα πολλά, να γράψω σελίδες αμέτρητες, μα ξέρω, πως ότι κι αν πω, ότι κι αν γράψω, τίποτα δε θα μπορέσει να περιγράψει και να εκφράσει και κανείς δε θα μπορέσει ούτε ν΄ αγγίξει στο ελάχιστο το βάθος, την ένταση, την έκταση όλων όσων νιώθω!
Μόνο εσύ μπόρεσες…
Καταλάβαινες μόλις με έβλεπες, τι ακριβώς νιώθω και ήξερες ακριβώς τι έπρεπε να κάνεις…
Ναι, είναι η πρώτη φορά, που δε μπορώ και δε ξέρω τι να πω, γιατί νιώθω, πως Εσύ τα ξέρεις όλα …
Ξέρεις όσα είπα και όσα δεν είπα ποτέ!
Βασίλισσά μου, αυτός ο άκαρδος που σε πέταξε στα σκουπίδια, μαζί με την τύχη συνωμότησαν με μια φρικτή κατά τ΄ άλλα πράξη, να έρθεις στη ζωή μου εκείνη τη μέρα της 4ης Ιουλίου του 2004 και να της δώσεις άλλο νόημα!
Έμαθα μαζί σου τόσα πολλά, που δεν τα ΄μαθα σε κανένα σχολείο, δεν τα διάβασα σε κανένα βιβλίο, δε μου του είπε κανένας άνθρωπος. Μου έδειξες με τη δική σου γλώσσα, με το δικό ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο, ένα κόσμο γεμάτο σεβασμό, προσφορά, πολιτισμό, ένα κόσμο γεμάτο άδολα συναισθήματα!
Πάντα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου, κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα είναι το απλωμένο σου ποδαράκι να με συντροφεύει, να με ξεκουράζει, να με παρηγορεί, να με οδηγεί και σε κάθε δυσκολία να μου λέει: «Θα περάσει κι αυτό μανούλα».
Ξέρω... κι Εσύ, όπως κι εγώ, θα καρτερείς τη μέρα που θ’ ανταμώσουμε και πάλι κάπου…
Ελένη Κασπίρη