Στον γλυκό μου Απολλάκο
Στον γλυκό μου Απολλάκο
Έφυγες από κοντά μας τη νύχτα της Πρωταπριλιάς και πράγματι, σαν ψέμα μου φαίνεται ακόμα…
Κουταβάκι ήσουν όταν σε πήρε η Άντα, από ένα χώρο που κινδύνευες. Σε έδωσε να φιλοξενηθείς, μέχρι να βρεθεί μια καλή οικογένεια να σε υιοθετήσει. Έμεινες εκεί μέχρι 6 μηνών, μα ήσουν τόσο φοβισμένος, που δύσκολα θα μπορούσες να εμπιστευθείς τους ανθρώπους.
«Πάρτε τον για λίγες μέρες στο σπίτι σας να κοινωνικοποιηθεί, γιατί εκεί που είναι δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα! Εν τω μεταξύ, εγώ ψάχνω για σπίτι που θα τον θέλει και θα τον αγαπήσει» μας είπε.
Και ήρθες! Μα δε θα ξεχάσω ποτέ, το πόσο τρομοκρατημένος ήσουν! Για 15 ολόκληρες μέρες, κρύφτηκες κάτω από μια αποθήκη και έβγαινες να φας μόνο τη νύχτα που υπήρχε απόλυτη ησυχία. Καμία άλλη επαφή με τον έξω κόσμο!
Μου πήρε καιρό να σε πλησιάσω και να αρχίσεις να με εμπιστεύεσαι. Άρχισες να βγαίνεις δειλά-δειλά στον κήπο και έγινες αμέσως το καλύτερο φιλαράκι με όλα τα ζώα μας αδιακρίτως σκύλους και γάτες. Με τους ανθρώπους όμως, είχες σοβαρό πρόβλημα και για να κοιμηθείς μαζί μας στον καναπέ σου πήρε πολύ καιρό, αλλά κι αυτό το κερδίσαμε με υπομονή και αγάπη.
Δε δέχτηκες ποτέ χάδι από κανένα τρίτο, όσες προσπάθειες κι αν έκανα με θετική προσέγγιση. Όσος καιρός κι αν πέρασε, πάντα σε άγχωνε το άγγιγμα των ξένων. Δε σε πίεσα ποτέ και για τίποτα, γιατί αυτό που είχε σημασία για μένα, ήταν να είσαι και να νιώθεις εσύ βολικά και καλά με ότι σου συμβαίνει. Αφού εσύ δεν τα ήθελες τα χάδια του οποιουδήποτε, γιατί να σε αναγκάσω εγώ; Σου έφταναν τα δικά μας και περίσσευαν κιόλας…
Στο διάστημα αυτό, έγιναν 2-3 αποτυχημένες προσπάθειες να υιοθετηθείς, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τα θέλουν τα ιδιαίτερα σκυλιά. Δε θέλουν να κοπιάσουν, να ασχοληθούν, να προσφέρουν. Προτιμούν ένα σκύλο που να μπορούν να τον κάνουν ότι θέλουν …
Όσοι δε θέλησαν να σε υιοθετήσουν όμως, αυτοί έχασαν! Έχασαν την ευκαιρία, αλλά και τη μοναδική εμπειρία να ζήσουν μ’ ένα σπάνιο πλάσμα, ιδιαίτερο ναι, αλλά από τους πιο καλούς χαρακτήρες, που έχω συναντήσει.
Εμείς, ήδη σε είχαμε αγαπήσει πολύ και θα μας ήταν πολύ δύσκολο να σε αποχωριστούμε, αλλά αλίμονο αν υιοθετούσαμε όποιο ζωάκι φιλοξενούσαμε για να το βοηθήσουμε.
Όμως αφού κανείς δε θέλησε να σου ανοίξει την καρδιά και το σπίτι του, είπαμε ένα ακόμα παιδί στην πολυμελή μας οικογένεια για πάντα κοντά μας!
Πόσο ειρωνικό μου φαίνεται αυτό το «για πάντα», τώρα …
Η ανίατη ασθένεια σε πήρε από κοντά μας ξαφνικά και γρήγορα και πολύ νωρίς για σένα, γιατί ήσουν μόλις 5 χρόνων, αλλά και για εμάς. Χάσαμε ένα τόσο γλυκό και καλό παιδί μας, που πολλοί θα ήθελαν να έχουν. Ήταν αρκετό για να δουν τι σημαίνει αθωότητα, καλοσύνη, υπομονή, ευγνωμοσύνη, αλλά και χαρά της ζωής!
Ναι, μπορεί να ήσουν επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, γιατί σίγουρα είχες τους δικούς σου αλάνθαστους λόγους, αλλά ήσουν ένα τόσο αξιαγάπητο πλάσμα που έγραψε τη δική του ιστορία στην καρδιά και στη ζωή μας!
Έχουν αλλάξει πολλά Απολλάκο μου! Ήσουν εδώ ακόμα, όταν 20 μέρες πριν από σένα χάσαμε και τον Πικάκο μας.
Σας σκέφτομαι και τα δύο άρρωστα δίπλα-δίπλα να κάθεστε σιωπηλά στον καναπέ και η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια. Εμείς ξέραμε κι εσείς ξέρατε…
Σας ψάχνω και τους δύο διαρκώς, κάθε μέρα!
Μας λείπεις και θα μας λείπεις κάθε μέρα! Στη Γιούλη που σου είχε αδυναμία, αλλά και σε μένα, που από τον φόβο σου περάσαμε στην άλλη άκρη και έγινες η «ουρά» μου!
Ήσουν άτυχος καλέ μου, γιατί μας έφυγες νωρίς, αλλά θέλω να σκέφτομαι ότι κοντά μας έζησες καλά. Χάρηκες το παιχνίδι, τη θαλπωρή, τη ζεστασιά, την αγάπη, την οικογένεια. Πραγματικά δεν ξέρω, αν κάναμε ότι καλύτερο γι΄ σένα (πάντα αυτή σκέψη με τυραννάει για όλα μου τα ζώα), αλλά έδειχνες να είσαι ευτυχισμένος κοντά μας κι αυτό με ανακουφίζει. Σε σκέφτομαι να τρέχεις σαν κατσικάκι, να ανεμίζουν τα αυτάκια σου, να χοροπηδάς και να βγάζεις φωνούλες από χαρά κάθε φορά που έτρεχες κοντά μας κι αυτό μου λέει πολλά!
Θέλω να πιστεύω, ότι σου δείξαμε όπως και όσο μπορούσαμε, πως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι κακοί …
Είναι άδεια η θέση σου στον καναπέ, είναι ελλιπής η ομάδα στο παιχνίδι, είναι ένα πιάτο λιγότερο στο φαγητό, είναι ανιαρές οι δουλειές χωρίς να με παρατηρείς, είναι μικρότερη η οικογένειά μας! Χωρίς Εσένα, χωρίς τον Πικάκο μας, χωρίς την Άντι μας, χωρίς τη Λούσυ μας, χωρίς το Ντιέγκο μας…
Μαθαίνουμε Απολλάκο μου…, μάθαμε να παλεύουμε με το θάνατο, να νικάει πάντα ο αήττητος κι εμείς να μετράμε απώλειες, να μετράμε ερημιά, να συνηθίζουμε να ζούμε χωρίς εσάς, να συνεχίζουμε αφού δε γίνεται αλλιώς!
Μάθαμε και να υποκλινόμαστε κάθε φορά στο δικό σας μεγαλείο και στον τόσο αξιοθαύμαστο, τόσο γενναίο, τόσο σιωπηλό και διακριτικό τρόπο που υποφέρετε και που φεύγετε … σε αντίθεση με εμάς τους ανθρώπους….
Μαθήματα ζωής ανεκτίμητα γλυκέ μου για όλους εμάς τους τόσο φτωχότερους και πολύ-πολύ κατώτερους από Εσάς!!!
Ελένη Κασπίρη