Σε περίμενα πάλι σήμερα Πριγκίπισσά μου, αλλά δεν ήρθες…
Σε περίμενα πάλι σήμερα Πριγκίπισσά μου, αλλά δεν ήρθες…
Πέρασαν τόσες δύσκολες, βασανιστικές μέρες κι εγώ σε περιμένω ακόμα, κάθε μέρα, κάθε ώρα!
Σε ψάχνω παντού, μήπως και σε δω να παρουσιάζεσαι ξαφνικά από κάπου, όπως έκανες πάντα. Γιατί εσύ κορίτσι μου, μόνο ελεύθερη μπορούσες να ζήσεις, ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δεν περιοριζόσουν εσύ, δεν έμπαινες σε καλούπια, δεν άντεχες καμιά φυλακή, κανένα όριο!
Σε έβλεπα κάθε φορά να εμφανίζεσαι μπροστά μου κι η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από χαρά και την ένιωθα να σταματάει τις φορές που αργούσες να φανείς! Πόση αγωνία, πόσο άγχος, πόσος φόβος, μήπως μου είχες πάθει κάτι, αλλά και πόση χαρά όταν εμφανιζόσουν κουνάμενη, σεινάμενη και μου άρχιζες τα γνωστά σου λατρεμένα κολπάκια!
Που να ήξερες εσύ, ότι εγώ δεν ανέπνεα μέχρι να σε δω …
Τώρα μου έφυγες για πάντα, δε θα ξανάρθεις ποτέ ξανά και νιώθω την καρδιά μου να σπάει!
Η εικόνα σου στοίχειωσε τη σκέψη μου, σε βλέπω διαρκώς μπροστά μου σε όλα τα μέρη που πάτησες και στάθηκες!
Θαρρώ, πως σε βλέπω να περπατάς, να τρέχεις, να παίζεις, να τρως, να κοιμάσαι, να σκαρφαλώνεις στις στέγες, να γλείφεσαι, ν΄ ακονίζεις τα νυχάκια σου, να κυλιέσαι στο χορτάρι, να κάνεις κουτουλιές στα σκυλιά μας, να τρίβεσαι στην υπόλοιπη γατοπαρέα μας, να περιμένεις με χαρά να φας την παστούλα σου που σε ξετρέλαινε, να τρέχεις όταν άκουγες ν΄ ανοίγω τη βρύση και να περιμένεις πάντα να σου βάλω καθαρό νερό για να πιείς, να κάθεσαι ώρες ακίνητη και να ρεμβάζεις, να τρυπώνεις τις νύχτες στην αγκαλιά μου και να γουργουρίζεις, να με κοιτάς με τον τρόπο που μόνο σε σένα βρήκα!
Το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια, φλερτάρει με το παράλογο, αφού εσύ με ξεγέλασες Πριγκίπισσα και μου έφυγες για πάντα! Έφυγες, χωρίς να ξέρεις πόσο πόνο και πόση ερημιά άφησες πίσω σου!
Και τον καρκίνο τον ξεγελούσες πάνω από 1,5 χρόνο τώρα, έπαιζες μαζί του, τον κορόιδευες! Ένα μόνο μήνα ζωής σου είχε δώσει η κτηνίατρος κι εσύ τους έκανες 20!!
Πάλεψες όσο λίγοι ξέρουν και μπορούν, γιατί ήσουν πολύ γενναία κορίτσι μου, ήσουν ατρόμητη εσύ!
Μα ο αντίπαλός σου είναι ύπουλος, είναι μπαμπέσης, δεν έπαιξε τίμια, γι΄ αυτό και σε νίκησε!
Πόσο πολύ ήθελες να ζήσεις…
Σκαρφάλωνες στα δένδρα, κάνοντάς μας επίδειξη και μετά ερχόσουν τρέχοντας κοντά μου και με κοιτούσες, σα να μου έλεγες: «Με είδες μανούλα; Μη φοβάσαι, είμαι καλά»
Ήσουν γεμάτη ζωή και μου ‘δινες και μένα ελπίδα, δύναμη, κουράγιο! Πως τα έκανες όλα αυτά, με 10 αιματοκρίτη;
«Απορώ, πως τα κάνει όλα αυτά, αλλά και πως ζει ακόμα; Με 10 αιματοκρίτη δε ζεις» αναρωτιόταν η κτηνίατρος!
Έλεγα θα τα καταφέρουμε, γιατί το κορίτσι μου είναι βράχος! Και καμάρωνα για σένα, σε σεβόμουνα και σε θαύμαζα για όλ’ αυτά που έκανες, για όλ’ αυτά που ήσουν!!
Έδινες τον αγώνα σου σιωπηλά, αθόρυβα, με εκπληκτική αξιοπρέπεια, με απίστευτο θάρρος και ανεξήγητη δύναμη! Δεχόσουν όλες τις δοκιμασίες, ακόμα και τις ταλαιπωρίες γαλήνια, με μια ιώβια υπομονή που με σόκαρε!
Είχες ένα ιδιαίτερο, δικό σου τρόπο να συμπεριφέρεσαι, να εκδηλώνεις τα αισθήματά σου, να ζεις, ακόμα και να υποφέρεις!
Κάθε μέρα, με κάθε σου κίνηση με καθήλωνες κι ένιωθα τόσο δα μικρούλα μπροστά στο μεγαλείο σου!
Έχω πολλές γάτες, όλες τις λατρεύω κι όλες έχουν το δικό τους ξεχωριστό, αγαπημένο χαρακτήρα κι έχω ασχοληθεί με αμέτρητες άλλες.
Εσύ όμως… Εσύ ήσουν ένα πλάσμα σπάνιο, μοναδικό, αέρινο με όλες του κόσμου τις χάρες μαζεμένες πάνω σου, ένα πλάσμα απ΄ αλλού φερμένο, που λέει κι ο ποιητής!
Υπέροχη, αλλιώτική, άπιαστη, μ΄ έκανες να υποκλίνομαι στην προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο σου κι έδινες άλλη υπόσταση στο χρόνο και στο χώρο και στη ζωή μας έδινες άλλο νόημα!
Ήσουν η ψυχή στη μεγάλη μας παρέα, το αστέρι εκεί όπου σκοτείνιαζε, το γιασεμί στον κήπο μας, το πλάσμα που μάγευε και έκλεβε καρδιές, ο Έρωτας ο μεγάλος, η Πριγκίπισσα της καρδιάς μου!
Τώρα που έφυγες, τι παράξενο; Λες κι άδειασε ο κόσμος γύρω μου, λες κι έχασα την πυξίδα μου και δεν ξέρω που να πάω.
Το σπίτι γεμάτο από ψυχές αγαπημένες, γεμάτο κι από σένα, μα εγώ δεν έχω που να σταθώ. Πόση ησυχία υπάρχει γύρω μου;
Έτσι ξαφνικά, η ζωή έγινε αβάσταχτη, οι μνήμες κατακλύζουν το μυαλό μου κι η σκέψη, πως δε θα σε ξαναδώ ποτέ ξανά, μου κόβει την ανάσα! Πως θα είναι η ζωή χωρίς εσένα;
Άλλαξαν όλα τώρα πια, όλα πήραν άλλη μορφή, λιγόστεψαν και μίκρυναν.
Τι παράξενο, θα σκεφτεί κάποιος: Ένα τόσο δα πλασματάκι να γεμίζει το χώρο, τον κόσμο, τη ζωή!
Ναι, τόσο πληθωρική ήταν η παρουσία σου Πριγκίπισσα, τόσο ασύγκριτα θαυμαστή η συμπεριφορά σου, τόσο λαμπερή η ύπαρξή σου!
Είναι η αγάπη που τα κάνει όλα τόσο μεγάλα;
Μπα, εσύ ήσουν τεράστια, ήσουν για μένα μια μικρή Θεά, η δική μου Θεά, η πηγή δύναμης, ο φάρος μου ο φωτεινός! Έζησα κοντά σου τα πιο συναρπαστικά συναισθήματα, δεθήκαμε με ένα άρρηκτο δέσιμο σε όλα τα δύσκολα που περάσαμε μαζί!
«Μια γάτα ήταν, εδώ χάνονται άνθρωποι» μου είπαν κάποιοι με μια δόση ειρωνείας…
Όταν η καρδιά σπάσει σε χίλια κομμάτια, μόνο όσοι έχασαν όποιον αγάπησαν πολύ, όσοι πάλευαν κάθε μέρα με το θάνατο σ’ έναν αγώνα ζωής κι έδωσαν την ψυχή τους χάρισμα, μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν, πόσο ασήκωτο είναι τούτο το φορτίο, πόσο δυσβάσταχτη είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει!
Μα κι αν κανείς στον κόσμο δε μπορεί να καταλάβει, τι πειράζει; Μήπως το μεγάλο πόνο, μόνος του δεν τον περνάει κανείς;
Ποιος ξέρει, που να βρίσκεσαι τώρα;
«Στον παράδεισο» μου λένε κάποιοι άλλοι, σα λόγο παρηγοριάς.
Μα εμένα κορίτσι μου, τίποτα και κανείς δε μπορεί να με παρηγορήσει, αφού δεν είσαι εδώ και δε θα είσαι ποτά ξανά. Πως συνηθίζεται αυτό; Πως αντέχεται; Πως να κάνεις την καρδιά να μην πονάει και τη ζωή πιο υποφερτή;
Ξέρω, πως έτσι κι αλλιώς, ζεις και θα ζεις μέσα μου! Πάντα Θα σε βρίσκω στα πιο δυνατά συναισθήματα, στις πιο γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις, στις πιο όμορφες εικόνες, στα τόσα ανεκτίμητα μαθήματα που πήρα από σένα! Τότε δε θα περιμένω και δε θα φοβάμαι!
Τώρα όμως, τώρα μου λείπεις Αστέρι μου, όλα σου μου λείπουν… κι οι μέρες μου είναι όλες συννεφιασμένες. Νιώθω, πως μου έκοψαν και μου πήραν ένα κομμάτι από την καρδιά μου και σκέφτομαι, πως η ζωή ποτέ ξανά δε θα είναι η ίδια, τίποτα γύρω μου και μέσα μου δε θα είναι το ίδιο!
Ξέρω Πριγκίπισσα, θα ΄ρθει καιρός που θα συνηθίσω την απουσία σου, θα πάψω να σε ψάχνω παντού, θα πονάω λιγότερο, θα μάθω να ζω χωρίς εσένα, θα μπορώ να πω: «Η ζωή συνεχίζεται» χωρίς να νιώθω ότι σε προδίδω!
Τώρα, είναι νωρίς ακόμα…
Ελένη Κασπίρη