Μπήκε η Ίνκα στη ζωή μου κι έχω μια πολύ καλή φίλη
Η Ίνκα στη ζωή μου
Γράφει ο Γιώργος Γεωργακόπουλος
Από πολύ μικρός είχα αγάπη για τα σκυλιά και όλα αυτά που ένιωθα, ήρθαν να εξελιχθούν πάρα πολύ με την είσοδο της Ίνκας στη ζωή μου.
Πέρυσι τέτοια περίπου εποχή, μια φίλη μου έφερε ένα κουταβάκι στην παρέα μας, που όταν το επισκέφθηκα, η πρώτη κίνηση που έκανε ήταν να σκαρφαλώσει επάνω μου να ξαπλώσει και αυτόματα να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου. Ένιωσα πάρα πολύ ωραία και στην ουσία, αυτό ήταν το έναυσμα για να αρχίσω να ψάχνω κι εγώ για ένα τετράποδο φιλαράκι.
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν να πάρω το αυτοκίνητο και μαζί με την φίλη μου να αρχίσουμε να ψάχνουμε για κάποιο σκυλάκι, σε μέρη που είχα δει στο παρελθόν, ότι ζούσαν κάποια αδέσποτα, μήπως και βρούμε κάποιο από αυτά.
Μετά από πολλές βόλτες χωρίς αποτέλεσμα και εκτός της πόλης, έμαθα για την Μέριμνα Ζώων στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Η πρώτη πληροφορία ήταν, ότι εκεί βρίσκεις και μικρά και μεγάλα σε ηλικία σκυλιά, που όμως σχεδόν όλα έχουν υποστεί κάποιου είδους κακοποίηση.
Αυτό όπως ήταν φυσικό για μένα, δεν με απέτρεψε και χωρίς να χάνω ιδιαίτερο χρόνο, πήγα και προχώρησα στην διαδικασία της υιοθεσίας. Να μην παραλείψω, πως η επιλογή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Όλα τα σκυλάκια ήταν αξιαγάπητα και πολύ όμορφα.
Αποφασίσαμε να πάρουμε μαζί μας την Ίνκα, γιατί ήταν το κουταβάκι που έδειχνε με την φωνή του, ότι είχε την μεγαλύτερη ανάγκη. Ήταν μικρή (μόλις στον πρώτο μήνα της ζωής της), πολύ διεκδικητική και έκλαιγε συνέχεια. Την είχαν περισυλλέξει την προηγούμενη μέρα.
Στις 14 Μαΐου του 2012 ήρθε στο σπίτι και από τότε ζούμε μαζί. Η ζωή μου φυσικά έχει αλλάξει, από εκείνη την ημέρα έχω μια πολύ καλή φίλη. Μου δείχνει και της δείχνω αγάπη.
Αυτή βέβαια χωρίς να κάνει λάθη, εγώ όμως οφείλω να ομολογήσω ότι τα έχω κάνει τα λάθη μου. Κάνοντας την αυτοκριτική μου, τα λάθη έγιναν στο μεγαλύτερο βαθμό από άγνοια, χωρίς βέβαια αυτό να τα δικαιολογεί.
Κάποια στιγμή η αλήθεια είναι, ότι ένιωσα λίγο πιεσμένος γιατί καταλάβαινα, ότι κάτι δεν έκανα σωστά.
Σε μια βόλτα με την Ίνκα στο πάρκο, γνώρισα την Ελένη, που μετά από την σύντομη γνωριμία μας, προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Η εκπαίδευση, όπως μου είπε, θα ήταν και για τους δύο, δηλαδή και για μένα και για την Ίνκα.
Μετά από αυτό τον λίγο καιρό που έχει περάσει, έχω καταλάβει σε κάποιο βαθμό τα λάθη μου, που πιστεύω ότι τα κάνουμε και οι περισσότεροι κηδεμόνες.
Πολύ βασικό είναι, ότι ο σκύλος μας πολλές φορές δεν κάνει αυτά που του λέμε, όχι γιατί δε θέλει, αλλά γιατί δεν τα ξέρει.
Εμείς είμαστε αυτοί, που θα πρέπει με αγάπη και υπομονή να του τα δείξουμε. Επίσης τίποτα δεν μπορεί να μάθει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κάθε μέρα χτίζεται η σχέση μας, που θα πρέπει να είναι όπως και οι σωστές ανθρώπινες σχέσεις, εμπιστοσύνης και αγάπης.
Με την σειρά μου, θα ήθελα από ψυχής να ευχαριστήσω την Ελένη για όλα, να πω ότι όσοι την γνωρίζουμε ξέρουμε, πόσο τρυφερός και ευαίσθητος άνθρωπος είναι, αλλά και ακούραστη για αυτό που με τόση αγάπη κάνει.
Πρέπει να πω, ότι τη λέξη «κηδεμόνας» για τα ζωάκια μας, μου την έμαθε η Ελένη, γιατί, όπως μου είπε: «Τα σκυλιά είναι μέλη της οικογένειάς μας και οι λέξεις «αφεντικό» και «ιδιοκτήτης» σε παραπέμπουν αλλού!
Αυτό δείχνει, ακριβώς και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τις σχέσεις με τα ζώα και ειδικά με τα σκυλιά.
16 Μαρτίου 2013