Βίντεο Στον Τζοι
Βασανίστηκες καιρό από τον καρκίνο καρδιά μου!
Το ταλαίπωρο κορμάκι σου έλιωνε σιγά-σιγά και υπέφερες κάθε μέρα και πιο πολύ!
Δε μπορούσες να φας, γιατί το στοματάκι σου ήταν όλο μια πληγή.
Έμεινες μια χουφτίτσα, αλλά εσύ εκεί, το πάλευες, ήθελες να ζήσεις…
Όταν σε πήρα στα χέρια μου ήσουν γεμάτος πληγές, αδύνατος, έπιανα μόνο τα κόκαλά σου.
Θέλησα, προσπάθησα να σου δώσω την ευκαιρία να ζήσεις, αν και όσο γινόταν, χωρίς να υποφέρεις.
Χειρουργήθηκες και το πάλεψες… και τα κατάφερες καρδιά μου!!!
Κι εγώ, σε κρατούσα στα χέρια μου, χωρίς αυτάκια πια, χωρίς δοντάκια… τα θέρισε η αρρώστια, αλλά σε κρατούσα…
Σε κρατούσα κι έκλαιγα από χαρά κι έλεγα: «ναι, νικήσαμε, δε θα πονάς πια»
Κρατούσα το κορμάκι σου, που είχε μείνει μια σταλίτσα, όμως ήσουν εδώ και χαιδευόσουν και τριβόσουν στα χέρια μου και μου έλεγες: «ευχαριστώ".
Και έτρωγες με όρεξη κι ας πονούσε το στοματάκι σου και μου έλεγες: «ναι, θέλω να ζήσω»
Πόσο πολύ ήθελες να ζήσεις άγγελέ μου…
Αλλά αλήθεια, πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή;
Εκεί που κυλιόσουν στα χόρτα και έκανες κολοτούμπες και χαρές, τι έγινε Θεέ μου; Για πότε άλλαξαν όλα, έτσι ξαφνικά;
Ψάχνω να βρω ακόμα το γιατί…
Γιατί σε πρόδωσε η καρδούλα σου, καρδούλα μου;
Γιατί δε σε άφησε να ζήσεις χωρίς να πονάς, χωρίς να υποφέρεις;
Γιατί τώρα, που όλα θα ήταν αλλιώς;
Τώρα, που όλα θα τα έκανα, για να μην υποφέρεις ξανά;
Γιατί τώρα; Γιατί έτσι;
Πάλεψες με τον καρκίνο και τον νίκησες!!!!
Γιατί να μου φύγεις έτσι;
Χωρίς να προλάβω να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω τι έγινε;
Ήθελα μόνο το καλό σου, ήθελα να μην πονάς, ήθελα να ζήσεις τώρα πια χαρούμενος, χορτάτος, ελεύθερος…
Αλλά τι κρίμα… δεν τα κατάφερα…
Εσένα σε πρόδωσε η καρδιά σου και μένα, θα με βασανίζει πάντα αυτό το «γιατί;;;;»
Εσύ τώρα είσαι εκεί ψηλά, στον παράδεισο και σίγουρα δεν πονάς!
Είσαι γερός, δυνατός και τρέχεις στα λιβάδια, σκαρφαλώνεις στα δένδρα, μπορείς και τρως ότι θέλεις, βρίσκεις φιλαράκια να παίζεις!
Αλλά εγώ εδώ κάτω, σε τούτη την κόλαση, ψάχνω απαντήσεις, ψάχνω γαλήνη, μα δεν βρίσκω…
Με πονάει, με πονάει τόσο πολύ ο άδικος χαμός σου και οι σκέψεις, χιλιάδες σκέψεις με τρελαίνουν… Τι πήγε λάθος;
Και οι εικόνες, που έρχονται ξανά και ξανά και μου διαλύουν το μυαλό!
Και οι μνήμες καλέ μου, για όλα όσα έζησες, όσα στερήθηκες, όσα υπέφερες, που δεν αφήνουν την ψυχή μου να γαληνέψει!
Πώς να κουβαλήσω τούτο το φορτίο; Πώς να χωρέσει το μυαλό όλα αυτά και πως να διώξω αυτό το βάρος, που πλακώνει την καρδιά μου;
Εκεί που είσαι τώρα, εκεί που μπορείς και τα βλέπεις όλα με άλλη ματιά, συγχώρα με και βοήθησέ με να βρω κι εγώ μια γωνίτσα να λουφάξω για να πάψω να πονάω…