Τίτι ο αγκαλιτσας μου
Τίτι ο αγκαλίτσας μου
Δεν ήθελες όλες τις αγκαλιές. Μόνο την δική μου.
Καθόμουν, ξαπλωνα εσύ στην αγκαλιά μου. Ακόμα και όρθια αν γινόταν να γαντζωθεις πάνω μου να περπατάμε μαζί, θα το έκανες.
Εξ ου και τα υποκοριστικα σου.
Αγκαλίτσας, μαμάκιας και Ντρούλης (από το χοντρούλης).
Ήσουν ο μεγαλύτερος γάτος που είχα ποτέ. Σε μέγεθος και βάρος.
Κάποιες φορές γελούσα... Δεν ταίριαζε το όνομα "Τιτι" με έναν τεράστιο λεβεντόγατο!
Δεθήκαμε άρρηκτα οι δύο μας, όταν μωράκι ημερών η μαμά σου δεν σε φρόντισε. Αρρώστησες βαριά.
Αμφίβολο να τα καταφέρεις,είχε πει η γιατρός.
Περάσαμε πράγματι ένα πολύ δύσκολο 20ημερο εσύ κι εγώ.
Όμως τα κατάφερες Ντρούλη μου!
Γεννημένος σπιτόγατος. Το ακριβώς αντίθετο από την μαμά και όλα τα αδέλφια σου. Κυρίως τον Τζιμη, τον αλήτη μας.
Αρκεί να ήμουν κι εγώ μαζί σου.
Όπου εγώ κι εσύ.
Τι τιμή!
Την αξιζα άραγε τόση αγάπη;
Και πόση χαρά, στην υπερφορτωμένη με λύπες ζωή μου!
Έζησα 14 χρόνια με την αγκαλιά μου γεμάτη πάντα με τον πιο πληθωρικό γατο. Σε "μπόι" αλλά και σε συναισθήματα.
Πάντα σου είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία!
Έφυγες και μου λείπει τόσο πολύ η αγκαλιά σου... Η αγάπη σου... Το δέσιμό μας...
Ελένη Κασπίρη