Τσοπανάκος σε σύγχυση
Τσοπανάκος σε σύγχυση ή αλλιώς, ηρεμώντας τη μαμά του τσοπανάκου!!!!
Γράφει η Μαρίνα Κυρίτση
Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την δική μας ιστορία.
Και λέω δική μας, διότι αφορά τον τσοπανάκο, έναν γάτο, μια γάτα και δυο ανθρώπους.
Ανέκαθεν είχα και αγαπούσα τα τετράποδα. Πριν έλθει στα χέρια μας, τα δικά μου και του συντρόφου μου, ο πρωταγωνιστής μας (ο τσοπανάκος) κατά κόσμο Φρίξος, είχαμε το γάτο μας.
Κακομαθημένος, μοναχογάτος με τα όλα του, μας είχε δικούς του, μας έκανε ότι ήθελε και εμείς σαν καλοί γατογονείς, τον είχαμε στα πούπουλα και δεν του χαλούσαμε κανένα χατίρι.
Όταν ο γατούλης ήταν δυόμιση ετών, υιοθετήσαμε το Φρίξο και την ίδια εποχή, μας υιοθέτησε και μια γατούλα, ίδιας ηλικίας με το Φρίξο, 3 μηνών και τα δυο κι έτσι συμπληρώσαμε την ομάδα μας.
Επί ένα χρόνο, προσπαθούσαμε να επιφέρουμε την ισορροπία στο σπίτι μας. Ο μεγάλος γάτος είχε ύφος καρδιναλίου, μας κρατούσε μούτρα και δεν δίσταζε να επιτεθεί στους παρείσακτους εισβολείς.
Η μικρή γατούλα έγινε θύμα bulling από τον μεγάλο γάτο και κατά καιρούς το παιχνίδι του Φρίξου. Όσο για το Φρίξο, έκανε ότι μπορούσε και αυτός για να μας τραβήξει την προσοχή.
Με πολλούς κόπους, καταφέραμε τουλάχιστον να βρίσκονται και τα τρία στο ίδιο δωμάτιο και να μην κυνηγάει το ένα το άλλο.
Και μέχρι εκεί, διότι η ανήσυχη μάνα, δηλαδή εγώ, άρχισα να έχω φοβίες και ανασφάλειες, στις οποίες συνέβαλαν και κάποια προβλήματα υγείας που εμφάνισε ο Φρίξος.
Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσω να δένω το Φρίξο, για να είμαι σίγουρη ότι θα είναι ήσυχος και ασφαλής, όταν χρειαζόταν να φύγω από το σπίτι.
Επίσης, τον έδενα όταν ερχόταν κόσμος στο σπίτι, διότι είναι επιβλητική παρουσία, ο άτιμος και οι περισσότεροι τον φοβούνται. Αλλά και όποιος δεν τον φοβόταν, δεν ήμουνα σίγουρη ότι θα ήξερε να του συμπεριφερθεί.
Κοινώς, όλες οι δικές μου φοβίες γίνανε και φοβίες του Φρίξου!
Μια ημέρα, μας επισκέφθηκε ένας μακρινός συγγενής και πλησίασε τον Φρίξο, ενόσω ήταν δεμένος στο σπιτάκι του.
Πως αμύνεται ένας φοβισμένος σκύλος; Επιτίθεται!!!!
Το ίδιο έκανε και ο Φρίξος λοιπόν.
Από τότε, άρχισα να τον φοβάμαι και να τον απομακρύνω από κοντά μου!
Δημιούργησα λοιπόν, έναν φοβικό και συγχυσμένο σκύλο!!
Ο Φρίξος άρχισε να γαβγίζει συνέχεια, να είναι ατίθασος, ξεκίνησε να μου δείχνει τα δόντια του, ξεκίνησε να δείχνει τα δόντια του και στα γατιά όταν τον πλησίαζαν!
Εγώ φοβόμουν ακόμα πιο πολύ και παίζαμε μπαλάκι με τους φόβους μας.
Η ζωή μου έγινε ένα μαρτύριο, δεν μπορούσα να ζήσω!
Όταν ήμουνα στο σπίτι γάβγιζε συνέχεια λυμένος, όταν έφευγα από το σπίτι γάβγιζε συνέχεια δεμένος και επιπλέον τον φοβόμουνα!!
Δεν ήθελα να τον πλησιάζω και να βρίσκομαι μόνη μαζί του!
Κάθε φορά που έκανα μια υποτυπώδη ενέργεια να έρθουμε λίγο πιο κοντά, έπεφτε στο κενό από την μεριά του, γιατί αδιαφορούσε παντελώς!
H εύκολη λύση ήταν να τον δώσω και είχα αρχίσει να το σκέφτομαι σοβαρά. Κάθε φορά όμως που το σκεφτόμουν, έκλαιγα γιατί ηθικά δεν με κάλυπτε αυτή η επιλογή.
Μέχρι που μια μέρα, σαν από μηχανής θεός, σε αναζήτηση με τίτλο «Φοβάμαι το σκύλο μου», εμφανίστηκε η σελίδα της Ελένης.
Μου κέντρισαν κατευθείαν το ενδιαφέρον οι σκέψεις της, οι ιστορίες των μαθητών της, η ζωοφιλία της!
Πήρα λοιπόν το θάρρος, να επικοινωνήσω μαζί της και να της εκθέσω την κατάστασή μας. Σημειωτέον, μένω στην επαρχία, 200 χιλιόμετρα μακριά από τη βάση της Ελένης.
Η Ελένη, παρότι εγώ τελούσα υπό απελπιστική απόγνωση με άκουσε με προσοχή και υπομονή.
Με γέμισε αισιοδοξία και θάρρος, αλλά δε μου έδωσε καμία ουτοπική τηλεφωνική λύση, απλώς μου είπε, ότι με τον τρόπο που της εξέπεμπα την αγάπη για τον σκύλο μου, δεν θα μπορούσε να περάσει σε κανενός ξένου τα χέρια καλά, πέρα από τα δικά μου.
Μου έδωσε να καταλάβω, ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση, αρκεί να υπάρχει θέληση. Εγώ την θέληση την είχα, άρα και ο Φρίξος.
Ξεκινήσαμε αλληλογραφία και τηλεφωνική επικοινωνία, έγραφα μακροσκελείς εκθέσεις, στις οποίες η Ελένη αγόγγυστα απαντούσε και μου έδινε γενικές συμβουλές, διότι δεν είχε ολοκληρωμένη εικόνα μας, μέχρι που μια ημέρα ήρθε να μας γνωρίσει από κοντά.
Όταν ήρθε, μου πήρε το οξυγόνο, διότι μου ζήτησε, άκουσον- άκουσον, να αφήσω τον Φρίξο ελεύθερο.
Οι σκέψεις μου ήταν: «Τι ώρα είναι και πόσο γρήγορα μπορούμε να είμαστε στο κέντρο υγείας».
Με φοβερή επιφύλαξη και κλείνοντας τα μάτια μου, έλυσα το λουρί του… Και τι έγινε; Τίποτα!!!!
Ο Φρίξος έκανε την γνωριμία του μαζί της και μετά ξάπλωσε στα πόδια της.
Αργότερα η Ελένη με αποτελείωσε, ζητώντας μου να αφήσω και τα γατιά να κινηθούν στο χώρο ελεύθερα.
Οι παλάμες μου ιδρώνανε και σκεφτόμουνα πάλι: «Τι ώρα είναι και αν ο κτηνίατρος είναι ανοιχτός για να τρέξουμε γρήγορα». Αλλά τι να κάνω παρουσία Ελένης, είπα να το κάνω.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε!!! Τίποτα απολύτως!!!!
Ο Φρίξος όντας ελεύθερος, δεν έδωσε καμία σημασία στα γατιά και τα γατιά σε εκείνον.
Εν ολίγοις, η Ελένη μου απέδειξε, ότι εάν δεν χαλαρώσω εγώ, τίποτα δεν θα γίνει σωστά εδώ μέσα!!
Επίσης μου υπόδειξε, πως να χειρίζομαι σωστά το Φρίξο, αλλά και τα γατιά και κυρίως να μην τους μεταφέρω τις ανασφάλειες μου και τον πανικό μου!
Ένας ακόμα τομέας στον οποίο η Ελένη μου έστρεψε την προσοχή, ήταν το ύφος μου. Όταν μιλούσα στο Φρίξο, ήμουν σφιγμένη και του απευθυνόμουν ασυναίσθητα σα να απαιτώ.
Η Ελένη μου δίδαξε, ότι πρέπει, όχι να μόνο να νοιώθω ότι τον σέβομαι, αλλά και να του το μεταφέρω με το ύφος μου.
Αυτή τη στιγμή που, έχω το Φριξοκέφαλο στο πόδι μου (δεν χωράει όλος στην αγκαλιά μου).
Το βράδυ, κοιμούνται όλα τα «παιδάκια» μου μόνα τους στο σαλόνι!
Ο Φρίξος έρχεται με χαρά όταν τον φωνάζω και είναι πολύ πιο ήρεμος καθώς και πρόθυμος να με ακούσει!
Δεν είναι πια διστακτικός απέναντι μου!
Μάθαμε να παίζουμε και να διασκεδάζουμε.
Συγχρόνως όμως, έχουν ηρεμήσει και τα γατιά μου. Έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις αναμεταξύ τους, αλλά και με το Φρίξο!
Γενικώς, υπάρχει μια ηρεμία και μια ισορροπία, την οποία δεν περίμενα ποτέ, ότι θα επιτύχουμε!
Κάθε φορά που βρίσκουμε με τον σύντροφό μου το χρόνο να συζητήσουμε, σίγουρα θα περιστρέψουμε την κουβέντα μας γύρω από την Ελένη και τα οφέλη των όσων μας δίδαξε.
Μπορούμε πια, να καθίσουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια και αυτό να είναι απολαυστικό για όλους!
Δε μπορώ να ζητήσω τίποτα καλύτερο πέρα από αυτό…
Επιτέλους χαμογελάμε όλοι!!!!!!!
Ελένη μου σε ευχαριστούμε,
Οι μαθητές σου,
Θοδωρής, Μαρίνα, Νώα, Φρίξος, Κική.