Στο συντροφάκι μου
Στο συντροφάκι μου
10/12/2005 – Η μέρα με την πιο πικρή γεύση της ζωής…
Κι όμως, πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια, από τότε που πήρες το δρόμο γι΄ αλλού!
Δε θα πω, πως είναι, σα να μην πέρασε μια μέρα. Πέρασαν πολλές, αμέτρητες, αβάσταχτες, βασανιστικές μέρες και νύχτες μακριά σου.
Λένε, πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και μαλακώνει τον πόνο και μάλλον έχουν δίκιο, ο πόνος μαλακώνει. Πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε αλλιώς;
Μα η απουσία κάποιου που φεύγει; Το κενό που αφήνει πίσω του;
Μετά από σένα, ήρθαν πάρα πολλά ζώα στη ζωή μου.
Άλλα πέρασαν κι έφυγαν κι άλλα έμειναν.
Όλα απόκληροι της ζωής, ψυχές βασανισμένες, διψασμένες για λίγη αγάπη, για ένα χάδι, για ένα κομμάτι ψωμί, για θεραπεία στις πληγές τους!
Και όλα τ΄ αγάπησα, τα πόνεσα, τα νοιάστηκα, τα φρόντισα, με συγκίνησε η διαφορετική ιστορία τους, έκλαψα για το καθένα ξεχωριστά, έκλαψα πολύ!
Όλα κρατούν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και τη σκέψη μου, όλα σημάδεψαν τη ζωή μου, με το δικό τους τρόπο!
Μα Εσύ… Εσύ ήσουν η ξεχωριστή, η μονάκριβη!
Η ανεξάντλητη πηγή της χαράς, αυτό το μαγικό «κάτι» που έδινε νόημα στην -κάποιες φορές- ανούσια ζωή μου, η μόνιμη έννοια μου, ένας μοναδικός σκοπός στη ζωή μου!
Όχι, δεν είχες κάτι το διαφορετικό. Ένας σκύλος, σαν όλους τους άλλους ήσουν. Ίσως λίγο πιο «χαιδεμένη», λόγω των πολλών προβλημάτων υγείας σου, τίποτα άλλο.
Μα υπάρχουν κάποια πλάσματα, που σημαδεύουν τη ζωή μας.
Που μιλούν ίσια στην ψυχή μας, με μια γλώσσα που μόνο εμείς μπορούμε να καταλάβουμε.
Που νιώθουμε, πως εδώ έγινε κάτι, άπιαστο από το νου, μα που η καρδιά το λαχτάρησε.
Γεννιέται ένας άρρηκτος δεσμός, που μας κάνει πολύ δυνατούς μα και ευάλωτους συνάμα.
Μας πάει μαζί στη ζωή για πάντα και πέρα κι απ΄ το θάνατο, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Για 14 ολόκληρα χρόνια, εσύ ήσουν η συνέχεια στα χέρια μου, η λατρεμένη μορφή στα μάτια μου, ο θησαυρός στην καρδιά μου! Ήσουν η ζεστασιά στο προσκεφάλι μου, η αγκαλιά που στερήθηκα ποτέ, η φωνή στις σιωπές μου. Ήσουν το συντροφάκι μου, το αυτοκολλητάκι μου, η παρέα μου, το παιδί μου! Παντού και πάντα εσύ, παντού και πάντα εκεί! Δίπλα μου σε όλα, κοντά μου σε ότι κι αν έφερνε η ζωή.
Γι΄ αυτό κι όταν έφυγες, εγώ έχασα τον κόσμο, έχασα τις ισορροπίες, έχασα κάτι από μένα.
Και δεν το ξαναβρήκα ποτέ…
Κι ίσως σκεφτούν κάποιοι: «Τι υπερβολική, παράλογη, σχέση ήταν αυτή;»
Και θα έχουν δίκιο.
Γιατί όσοι σκεφτούν έτσι, θα είναι εκείνοι, που ποτέ τους δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν τόσο πολύ.
Δεν έμαθαν ποτέ, τι σημαίνει να δίνεις και να παίρνεις, χωρίς όρια και χωρίς όρους.
Δεν αγκάλιασαν ένα πλάσμα κι εκείνη τη στιγμή να νιώσουν, ότι η ευτυχία είναι αυτό ακριβώς.
Δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι να τους περιμένει κάποιος, που με τη χαρά του να τους γλυκάνει κάθε πίκρα και με την παρουσία του να τους ομορφύνει την κάθε στιγμή.
Κάποιον που να έβαλαν τη ζωή του, πάνω από τα δικά τους θέλω. Δεν έδεσαν ποτέ τη ζωή τους με ένα πλάσμα, όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί χωρίς αυτό η ζωή τους θα ήταν άδεια.
Μάλλον δεν έχασαν ποτέ κάποιον, για να νιώσουν, ότι ο κόσμος τελειώνει κάπου εκεί…
Υπερβολική, παράλογη ή δεν ξέρω τι άλλο, μπορεί να ήταν για κάποιους, έτσι ήταν όμως η σχέση μου με αυτό το υπέροχο πλάσμα, που γέμισε την καρδιά και τη ζωή μου με όλου του κόσμου τις χαρές κι έδωσε νοήματα, που μέχρι τότε δε γνώριζα.
Σπάνια, ξεχωριστή και σπουδαία!!!
Έφυγε κι όλα άλλαξαν, όλα φτώχυναν, όλα μίκρυναν.
Όσα χρόνια ακόμα κι αν περάσουν, τίποτα στη ζωή μου δε θα είναι ίδιο.
Πέρασαν χρόνια πολλά, μα Εσύ, μη μου θυμώνεις όταν κλαίω, όταν σκύβω το κεφάλι, όταν λυγίζω, όταν η ψυχή συννεφιάζει.
Κοίτα με σαν χαμογελώ, σαν κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, σαν ισιώνω το κορμί και γίνομαι δυνατή, σαν η ψυχή γεμίζει με θύμησες, με σκέψεις, με όνειρα που δίνουν χρώμα στη ζωή μου.
Να έχεις πάντα στραμμένο το βλέμμα σου πάνω μου!
Είναι από τα άστρα που φωτίζουν τη ζωή μου κι έτσι δε φοβάμαι το σκοτάδι…
Στη Sweety μου
Ελένη