"Επιθετικός σκύλος" Ευθανασία ή βοήθεια;
Ευθανασία ή Βοήθεια σε έναν επιθετικό σκύλο;;;
Γράφει η Άντα Δημοπούλου
Πολλές φορές συνάντησα αδιέξοδο με σκυλιά διαταραγμένα, επιθετικά, που δεν εμπιστεύονταν πλέον κανέναν.
Εξαιτίας κυρίως της κακοποίησής τους από τους ανθρώπους, εξαιτίας της σκληρής και γεμάτης κακουχίες ζωής τους, είχαν γίνει απρόσιτα και απρόβλεπτα, και οι άνθρωποι στα δύσκολα, μπροστά στο φόβο λένε «Θανάτωση».
Πραγματικό και τόσο άδικο!!! Γιατί τις περισσότερες φορές ευθύνονται οι άνθρωποι και οι διαστροφικές τους πράξεις και συμπεριφορές ,για τη διαταραγμένη συμπεριφορά των ζώων.
Ο Ντιέγκο και ο Πάκος, σκυλιά που κατέληξαν επιθετικά μετά από πολύχρονη κακοποίηση που υπέστησαν από ανθρώπους, σκυλιά που οι άνθρωποι ήθελαν να στείλουν στην ευθανασία λόγω της διαταραγμένης τους ψυχοσύνθεσης, σώθηκαν και ζουν αυτή τη στιγμή αρμονικά με ανθρώπους και άλλα ζώα, χάρη στην Ελένη Κασπίρη, θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.
Τον δαγκωνιάρη αδέσποτο Ντιέγκο,τον αγαπήσαμε και τον πονέσαμε όλοι, μοναδικός ζηλότυπος, καθώς το μόνο έμβυο που εμπιστευόταν ήταν η Μπαμπούσκα η φιλενάδα του, αυτή που τον συντρόφευε στη δύσκολη αδέσποτη ζωή του, γινόταν πραγματικά επικίνδυνος και δάγκωνε άσχημα κυρίως όποιον πείραζε κατά τη γνώμη του την αγαπημένη του Μπαμπούσκα!!!
Φιλοξενήθηκαν και τα δύο σκυλιά για ένα διάστημα στο κτήμα κάποιας φίλης, όπου εκεί ο Ντιέγκο ζώντας στο πουθενά, χωρίς καμία επικοινωνία, μέσα από περιφράξεις έγινε ακόμα πιο δύσκολος.
Ώσπου κάποια μέρα, η Κασπίρη , που ενημερώθηκε για την ιστορία τους, μας πρότεινε «φέρτε τα σκυλιά στο χώρο μου», δεν το πιστεύαμε από τη χαρά μας κι έτσι ο Ντιέγκο, ζει εδώ και καιρό στης Ελένης το σπίτι, αχώριστος πάντα από τη Μπαμπούσκα του, αλλά και αρμονικά με την υπόλοιπη παρέα.
Με τη βοήθεια και την καθημερινή προσπάθεια της Ελένης, έχει πάψει πια να δαγκώνει, είναι φιλικότατος, βγαίνει βόλτες και εκτός με το σαμαράκι του, κάθεται εκεί δίπλα μας και ακούει τις συζητήσεις μας, κι απολαμβάνει την περιποίηση και τα χάδια, ο «γερούλης» όπως τον αποκαλεί η Ελένη.
Τον Πάκο, τον Αραπάκο, πρέπει να πω, ότι όσο τον λάτρεψα άλλο τόσο τον φοβήθηκα. Ιδιαίτερα βασανισμένος, 8,5 χρόνια δεμένος με αλυσίδα σε μια ζωή σκλαβιάς και πόνου, δεν γνώρισε ποτέ χάδια, ποτέ επαφή με άλλα ζώα (μόνο τα ποντίκια και τις γάτες που του έκλεβαν τα ξεροκόμματα), ποτέ παιχνίδια, δεν γνώρισε τίποτα καλό από τους ανθρώπους. Ο πιο απόμακρος σκύλος που έχω συναντήσει!!
Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που μου προκάλεσε, όλοι είπαν «ευθανασία», μα η Ελένη Κασπίρη μαζί με τη βοηθό και φίλη της Γιούλη, με δική της πρωτοβουλία, πήρε τον Αραπάκο στο κτήμα της με σκοπό να ασχοληθεί με την συμπεριφορά του.
Η Ελένη Κασπίρη λοιπόν, ασχολείται καθημερινά με τον ταλαιπωρημένο Πάκο, τον έφερε σταδιακά σε επαφή με άλλα σκυλιά και με ανθρώπους, τον φροντίζει με τρόπο μαγικό, κι ο Πάκος δείχνει να βυθίζεται και ν’ απολαμβάνει την επιτέλους ποιοτική ζωή του και το εξαιρετικό σχολειό του. J
Εντελώς αλλαγμένος, είναι πλέον χαρούμενος, έμαθε να παίζει με τους υπόλοιπους (σκύλους, γάτες, ανθρώπους), έμαθε να συμβιώνει αρμονικά με όλους, σταμάτησε να επιτίθεται και να δαγκώνει, έμαθε να σέβεται και να εμπιστεύεται τους υπόλοιπους γύρω του και να απολαμβάνει κι αυτός ο φουκαράς μια θέση δίπλα στο τζάκι, να πηδάει παρά τους ρευματισμούς του, να δέχεται τα χάδια και να δίνει αγάπη και ευγνωμοσύνη με το βλέμμα του, να κάνει τις βόλτες του με όλη την παρέα εκτός κτήματος, να χαιδεύεται κι αυτός ο μούργος, που μετά τα τόσα βάσανα που έζησε δεν πιστεύει σε τέτοια βελτίωση και πολύ σεμνά και σοφά αφήνεται να ζήσει…
Γιατί για την ώρα τον επισκέπτομαι και βλέπω πόσο άνετα και αρμονικά ζει με όλους μαζί, δυσκολεύομαι να το πιστέψω και νιώθω απίστευτη χαρά.
Μα δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόγνωσή μου, όταν κατάλαβα πλέον ότι δεν μπορώ να τον χειριστώ, είναι επικίνδυνος, οι περισσότεροι μου έλεγαν «ευθανασία», μα εγώ τον είχα ήδη λατρέψει.
Ο Απόλλο, ο φοβικός κούταβος από την περιοχή ΜΑΜΟΣ , απλησίαστος στην αρχή σε οποιοδήποτε χειρισμό, ζει πλέον αρμονικά με όλη την οικογένεια της Ελένης Κασπίρη και περιμένει κάποιον να τον αγαπήσει και να τον υιοθετήσει. Όταν τον μεταφέραμε στης Ελένης η κατάσταση του Απόλλο ήταν απογοητευτική. Ο κούταβος δεν μπορούσε να δοθεί για υιοθεσία. Δεν πλησίαζε ούτε για φαγητό. Η Ελένη ήταν η τελευταία μας ελπίδα πριν επανεντάξουμε τον Απόλλο στο ΜΑΜΟΣ δηλ στο πουθενά.
Αυτές λοιπόν τις ψυχές, και τόσες άλλες, αποθέσαμε στις γνώσεις και την έντονα φιλοζωική πρακτική της Ελένης Κασπίρη.
Κι αυτή δεν δούλεψε απλά αφιλοκερδώς μ’ αυτά τα πλάσματα, αλλά τα άγγιξε, τα ένιωσε, τα πόνεσε, επικοινώνησε μαζί τους, τους έδωσε αγάπη κι ελπίδα, τα έκανε να εμπιστευτούν και πάλι…
Πιστεύω, ότι ποτέ στη ζωή μου δεν θα βρω τρόπο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη που νιώθω προς την Ελένη Κασπίρη, την οποία συνηθίζω να λέω : «η μάγισσα των ζώων»…