Ήσουν το Άστρο της Αυγής μου
Ήσουν το Άστρο της Αυγής μου
Μπούκι μου, Αστέρι μου...
Πέρασε καιρός που έχεις φύγει...
Όχι πολύς στην πραγματικότητα, μα για μένα ένας αιώνας!
Μέρες και νύχτες ατέλειωτες, προσπαθώ να καταλάβω, να δεχθώ, να αντέξω, πως γίνεται να συνεχίσουν όλα κανονικά, αφού Εσύ δεν είσαι εδώ;
Γιατί βλέπεις, η ζωή συνεχίζεται, δε σταματάει! Τρέχει, τραβάει το δρόμο της κι αδιαφορεί για το αν προχωράει χωρίς Εσένα!
Κι είναι όλα τόσο δύσκολα....
Όλα όσα καθημερινά έκανα και όσα πρέπει να συνεχίσω να κάνω!
Κι ο χρόνος, ο καλύτερος "γιατρός" όπως τον λένε, εμένα καθόλου δε με βοηθάει!
Είναι νωρίς;
Πάντα θα είναι νωρίς για μένα, για να μπορέσω να δεχθώ τη ζωή χωρίς Εσένα...
Θυμάμαι, εκείνο το πρώτο αβάσταχτο πρωινό που σ΄ έχασα και που ένιωθα πως η γη δε με χωράει, μια καλή κυρία θέλοντας να με παρηγορήσει, μου λέει: "Μην κάνεις έτσι, εδώ χάνονται άνθρωποι"
Ναι, δεν ήσουν άνθρωπος, ούτε ένας σκύλος απλά! Ήσουν πολλά περισσότερα για μένα!
Εσύ, ήσουν άνεμος, ήσουν άπιαστη, μαγική, ένα χαρισματικό, ένα Θεϊκό πλάσμα!
Ήσουν το αστέρι μου το πιο φωτεινό, το καμάρι της καρδιάς μου, το χαμόγελο και η χαρά ης ζωής μου, η πιο τρυφερή αγκαλιά και η παρηγοριά μου, το βλέμμα που μέσα του έβλεπα όλη την αγάπη του κόσμου μαζεμένη, το πλάσμα που με αισθανόταν πιο πολύ απ΄ όλους, που καταλάβαινε τι θέλω χωρίς να το ζητήσω, που διάβαζε ακόμα και τη σιωπή μου και ήξερε πάντα τι θέλω και τι νιώθω...
Εσύ, ήσουν ο φύλακας Άγγελός μου!
Ήσουν... και τι δεν ήσουν...
Γι΄αυτό "κάνω έτσι", καλή μου κυρία. Γιατί έχασα το πιο κοντινό μου πλάσμα κι από άνθρωπο ακόμα πιο πολύ!
Άγγελέ μου, ήθελα καιρό τώρα να σου γράψω ένα γράμμα.
Όμως, δε μπόρεσα να βρω τις λέξεις που να χωράνε αυτά που νιώθω, αυτά που σκέφτομαι, αυτά που ζήσαμε!
Δε μπόρεσα να βρω τις λέξεις, που να σου ταιριάζουν, που να χωράνε Εσένα!!!!
Ίσως κάποτε...
Τώρα, το μόνο που μπόρεσα, είναι να μαζέψω κάποιες από τις αμέτρητες φωτογραφίες και να φτιάξω μια μικρή ταινία με Σένα, μια μικρογραφία της ονειρικής ζωής μας κοντά σου!
Ελένη Κασπίρη