Η άδικη θυσία των αμνών
Η άδικη θυσία των αμνών
Αυτήν την φωτογραφία την τράβηξα πριν καιρό, μία μέρα που βρέθηκα στο χωριό.
Στο αρνάκι αυτό, μου τράβηξε την προσοχή το σχέδιο σε σχήμα καρδιάς με διαφορετικό χρώμα, που είχε στο λαιμό του!
Ήταν σε ένα χωράφι μαζί με τη μαμά του και ένα αδελφάκι του και γυρνούσαν αμέριμνα, βοσκούσαν και χαίρονταν ανυποψίαστα την ζωή!!
Σκέφτηκα: "Mήπως αυτή η καρδιά, εκεί ακριβώς στο λαιμό του, ήταν το εισιτήριό του για τη ζωή;" Ευσεβείς πόθοι...
Έκατσα και τα παρατηρούσα...
Αν κοιτάξεις τα μάτια τους, ίσως να δεις πως κανένα άλλο πλάσμα δεν εκφράζει τόση καθαρότητα, τόση ηρεμία και τόση αθωότητα!
Και είναι εκείνα τα αμέτρητα αθώα πλάσματα, που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό της δικής μας ευχαρίστησης!!
Αναρωτιέμαι, πότε άραγε αυτό το βλέμμα θα μιλήσει μέσα μας;
Πότε η κραυγή τους θα ραγίσει τις καρδιές μας, για να σταματήσει κάποτε αυτή η άδικη θυσία;
Θυμάμαι...
Παιδάκι ακόμα στο χωριό, έπαιρνα αγκαλιά το αρνάκι και έκλαιγα με λυγμούς!
Πέρασαν δεκαετίες από τότε και ο ίδιος λυγμός με πνίγει κάθε φορά που σκέφτομαι, το πόσο υποφέρουν εξ' αιτίας μας...
Ειδικά τέτοιες μέρες μαζικής γενοκτονίας...
Δεν θα αναλύσω με ποιους τρόπους βασανίζονται εκατομμύρια ζώα. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά άρθρα και έχουν δημοσιευθεί τόσα πολλά βίντεο από ανθρώπους που προσπαθούν να πληροφορήσουν, να ευαισθητοποιήσουν, να "ταρακουνήσουν" τους ανθρώπους.
Ούτε για τα οφέλη, του να μην τρως κρέας θα πω, το κάνουν οι ειδικοί πολύ καλύτερα. Άλλωστε, δεν με ενδιέφερε και δεν ήταν ο λόγος που σταμάτησα να τρώω.
Και ούτε φυσικά έχω πρόθεση να κρίνω, να στηλιτεύσω ή να νουθετήσω κανέναν.
Γιατί ο σοφότερος των σοφών Σωκράτης είχε πει, πως δε μπορεί να διδάξει κανέναν, μόνο να τον βοηθήσει να το ανακαλύψει μέσα του.
Ο καθένας μας μπορεί να ανακαλύψει μέσα του κρυμμένους θησαυρούς!!
Αρκεί να αποφασίσει κάποια στιγμή να μπει σε αυτήν την διαδικασία και να σκεφτεί, πως είναι κι αυτά ζωντανά πλάσματα, πως έχουν συναισθήματα και πόσο άδικο είναι να υποφέρουν από εμάς !
Αρκεί κάποια στιγμή να βρεθεί σκόπιμα ή τυχαία, αντιμέτωπος με το βλέμμα τους.. .
Τότε πια, δε θα χρειάζεται να του πει κανείς τίποτα...Γιατί θα έχει ανοίξει ένα παράθυρο στην ψυχή του και θα τα δει με άλλο μάτι...
Και τότε, θα τα κατατάξει δια παντός στους φίλους του!!!
Έχει συμβεί πολλές φορές με ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά με ένα αρνάκι, κουνελάκι, γουρουνάκι, κοτοπουλάκι κλπ. Δεν μπόρεσαν ποτέ το συγκεκριμένο ζωάκι να το ξαναβάλουν στο πιάτο τους... Δεν τους πήγαινε ηθικά, "δεν το έλεγε η καρδιά τους" , όπως χαρακτηριστικά μου έχουν πει.
Κάτι παρόμοιο έχει συμβεί και με ανθρώπους, (πολλές φορές το έχω ακούσει σε σπίτια που πηγαίνω για εκπαίδευση) που δεν ήθελαν ή και αντιπαθούσαν τους σκύλους ή τις γάτες, μέχρι που κάποια στιγμή για κάποιο λόγο και με κάποιο τρόπο, βρέθηκε ένα από αυτά τα ζώα στο σπίτι τους ή στο δρόμο τους!
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους η γνωριμία, η επαφή, η επικοινωνία με ζωάκια που μέχρι εκείνη τη στιγμή, τους ήταν αδιάφορα, αντιπαθητικά ή τα έβλεπαν ως τροφή ήταν καθοριστική για να τους αλλάξει θέλω, πιστεύω και συνήθειες χρόνων!
Κι αυτή ήταν μια τεράστια εμπειρία ζωής για όλους αυτούς τους ανθρώπους!!!!
Το μόνο που θέλω, είναι να μοιραστώ αυτό που ξέρω καλά και είναι η δική μου εμπειρία ζωής: Το πόσο ήσυχη και γαληνεμένη είναι η ψυχή μου τόσα χρόνια τώρα, που δεν συμμετέχω στην όποια αδικία ή βαρβαρότητα γίνεται εις βάρος των ζώων!
Ξέρω, ότι νοοτροπία και συνήθειες αιώνων δεν αλλάζουν εύκολα.
Όμως, η εξέλιξη μας χαρακτηρίζει σαν είδος και αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα στην πορεία μας.
Όλοι μας έχουμε καρδιά και συναισθήματα και έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας αργά ή γρήγορα, που το άδικο απέναντι σε αθώους δεν το αντέχουμε.
Και δεν ωφελεί να κάνουμε, ότι δεν ξέρουμε και να κλείνουμε τα μάτια μας σε ένα τέτοιο γεγονός!!!
Ένα τόσο θλιβερό και τόσο άδικο γεγονός που συμβαίνει!!
Και κάποτε πρέπει να αλλάξει... Εμείς πρέπει να το αλλάξουμε... Κι αυτό θα γίνει, όταν θα αρχίσουμε να τα βλέπουμε με συμπόνια!
Εκείνα δεν μπορούν...
Εκείνα οδηγούνται στο Γολγοθά τους και σταυρώνονται για χάρη μας!
Σήμερα ένιωσα απλά την ανάγκη να ενώσω μαζί με τις κραυγές τους, εκείνο τον λυγμό των παιδικών μου χρόνων, που με ακολουθεί μέχρι σήμερα!
Κάτι σαν συγνώμη...
Για την άδικη θυσία τους!!!
Τίποτα άλλο ...
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων