Η άδικη θυσία των αμνών
Η άδικη θυσία των αμνών
Από την Ελένη Κασπίρη
Αυτήν την φωτογραφία την τράβηξα μία μέρα που βρέθηκα στο χωριό.
Στο αρνάκι αυτό μου τράβηξε την προσοχή το σχέδιο σε σχήμα καρδιάς που είχε στο λαιμό του!
Ήταν σε ένα χωράφι μαζί με τη μαμά του και ένα αδελφάκι του και γυρνούσαν αμέριμνα, βοσκούσαν και χαίρονταν ανυποψίαστα την ζωή!
Έκατσα και τα παρατηρούσα...
Αν κοιτάξεις τα μάτια τους, ίσως να δεις πως κανένα άλλο πλάσμα δεν εκφράζει τόση καθαρότητα, τόση ηρεμία και τόση αθωότητα!
Και είναι εκείνα τα αμέτρητα αθώα πλάσματα, που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό της δικής μας ευχαρίστησης!
Αναρωτιόμουν...
Πότε άραγε αυτό το βλέμμα θα μιλήσει μέσα μας;
Πότε η κραυγή τους θα ραγίσει τις καρδιές μας, για να σταματήσει κάποτε αυτή η άδικη θυσία;
Θυμάμαι...
Παιδάκι ακόμα στο χωριό, έπαιρνα αγκαλιά το αρνάκι και έκλαιγα με λυγμούς!
Πέρασαν δεκαετίες από τότε και ο ίδιος λυγμός με πνίγει κάθε φορά που σκέφτομαι, το πόσο υποφέρουν εξ' αιτίας μας.
Ειδικά τέτοιες μέρες μαζικής γενοκτονίας.
Δεν θα αναλύσω με ποιους τρόπους βασανίζονται εκατομμύρια ζώα. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά άρθρα και έχουν δημοσιευθεί τόσα πολλά βίντεο από ανθρώπους που προσπαθούν να πληροφορήσουν, να ευαισθητοποιήσουν, να "ταρακουνήσουν" τους ανθρώπους.
Ούτε για τα οφέλη του να μην τρως κρέας θα πω. Το κάνουν οι ειδικοί πολύ καλύτερα. Άλλωστε, δεν με ενδιέφερε και δεν ήταν ο λόγος που σταμάτησα να τρώω.
Και ούτε φυσικά έχω πρόθεση να κρίνω ή να στηλιτεύσω κανέναν.
Ο καθένας μας μπορεί να ανακαλύψει μέσα του κρυμμένους θησαυρούς!
Αρκεί να αποφασίσει κάποια στιγμή να μπει σε αυτήν την διαδικασία και να σκεφτεί πως είναι συναισθανόμενα πλάσματα! Και πόσο άδικο είναι να υποφέρουν από εμάς για εμάς!
Και φθάνει μια στιγμή να βρεθεί σκόπιμα ή τυχαία αντιμέτωπος με το βλέμμα τους.
Τότε πια δεν θα χρειάζεται να του πει κανείς τίποτα. Γιατί θα έχει ανοίξει ένα παράθυρο στην ψυχή του και θα τα δει με άλλο μάτι.
Και τότε, θα τα κατατάξει δια παντός στους φίλους του!
Έχει συμβεί πολλές φορές με ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά με ένα αρνάκι, κουνελάκι, γουρουνάκι, κοτοπουλάκι κλπ. Δεν μπόρεσαν ποτέ το συγκεκριμένο ζωάκι να το ξαναβάλουν στο πιάτο τους. Δεν τους πήγαινε ηθικά, "δεν το έλεγε η καρδιά τους", όπως χαρακτηριστικά μου έχουν πει.
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους η γνωριμία, η επαφή, η επικοινωνία με ζωάκια που μέχρι εκείνη τη στιγμή, τους ήταν αδιάφορα, αντιπαθητικά ή τα έβλεπαν ως τροφή ήταν καθοριστική για να τους αλλάξει θέλω, πιστεύω και συνήθειες χρόνων!
Κι αυτή ήταν μια τεράστια εμπειρία ζωής για όλους αυτούς τους ανθρώπους!
Θέλω μόνο να μοιραστώ αυτό που ξέρω καλά και είναι η δική μου εμπειρία ζωής! Το πόσο ήσυχη και γαληνεμένη είναι η ψυχή μου τόσα χρόνια που δεν συμμετέχω στην όποια αδικία ή βαρβαρότητα γίνεται εις βάρος των ζώων!
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας αργά ή γρήγορα, που το άδικο απέναντι σε αθώους δεν το αντέχουμε.
Και δεν ωφελεί να κάνουμε, ότι δεν ξέρουμε και να κλείνουμε τα μάτια μας.
Ξέρω, ότι νοοτροπία και συνήθειες αιώνων δεν αλλάζουν εύκολα.
Όμως, η εξέλιξη μας χαρακτηρίζει σαν είδος και αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα στην πορεία μας.
Γιατί να συντηρούμε ένα τόσο βάρβαρο έθιμο;
Κάποτε πρέπει να αλλάξει. Εμείς πρέπει να το αλλάξουμε. Κι αυτό θα γίνει όταν θα αρχίσουμε να τα βλέπουμε με συμπόνια!
Εκείνα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Οδηγούνται στο Γολγοθά τους και σταυρώνονται για χάρη μας!
Σήμερα ένιωσα απλά την ανάγκη να ενώσω μαζί με τις κραυγές τους, εκείνο τον λυγμό των παιδικών μου χρόνων, που με ακολουθεί μέχρι σήμερα!
Κάτι σαν συγνώμη...
Για την άδικη θυσία τους!!
Τίποτα άλλο ...
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων