Άνθρωποι κι ανθρωπάκια
Άνθρωποι κι ανθρωπάκια
Ένα πρωινό περνώντας από τον παραλιακό δρόμο, βλέπω έναν ψαρά τη στιγμή που έχει βγάλει με το καλάμι του ένα ψάρι (πικρή ιστορία οι ψαράδες στο δρόμο μου καθημερινά, αλλά δε θα την κουβεντιάσουμε τώρα.....).
Εκείνο σπαρταρούσε κι εκείνος το πέταξε μέσα σ' ένα κουβά που είχε δίπλα του.
Παραδίπλα στεκόταν μια γατούλα, η οποία με το που βλέπει αυτή την κίνηση, τρέχει προς τον κουβά για να πάρει το ψάρι.
Ο παππούς αρκετά θυμωμένος αρχίζει να την βρίζει και να την κλωτσάει για να την διώξει. Η γάτα κατατρομαγμένη αρχίζει να τρέχει προς το δρόμο, όπου από θαύμα γλίτωσε να μην την πατήσει ένα αυτοκίνητο.
Σταματάω, κατεβαίνω και φωνάζω τη γατούλα για να της βάλω κροκέτες που πάντα έχω μαζί μου!
Αυτή έτρεξε κοντά μου, ενώ ο παππούς συνέχισε να βρίζει...
"Με το δίκιο του ...Δεν είχε τι να κάνει μεγάλος άνθρωπος και ήρθε να σκοτώσει την ώρα του...Ε όχι και να του φάει η γάτα το ψάρι, που με κόπο έπιασε... " θα σκεφτούν κάποιοι...
Εμ, δεν ήρθε να σκοτώσει μόνο την ώρα του...Να σκοτώσει ψαράκια ήρθε! Και χωρίς την παραμικρή αναστολή, δε δίστασε να τρομοκρατήσει μια πεινασμένη γατούλα που παραλίγο να σκοτωθεί εξαιτίας του.
Είχα δύο επιλογές: Η μία ήταν να διαπληκτιστώ μαζί του και η άλλη, (αφού σιγουρευτώ, ότι η γατούλα έφαγε, χόρτασε και θα απομακρυνθεί στο δάσος) να φύγω.
Επέλεξα το δεύτερο!
Όχι γιατί δεν είχα το θάρρος ή γιατί δεν ήθελα να χαλάσω τη ζαχαρένια μου, ούτε γιατί ήξερα πως θα χτυπήσω σε τοίχο! Αμέτρητες φορές έχω μιλήσει, έχω εξηγήσει ήρεμα και άλλες έχω διαφωνήσει και έχω συγκρουστεί ακόμα με ανθρώπους του "είδους" του για παρόμοια ζητήματα!
Και φυσικά οι περαστικοί ή οι όποιοι παραβρισκόμενοι στο γεγονός, σαφώς και θα έδιναν δίκιο στον "καημένο" τον παππού.
Επέλεξα να φύγω γιατί απλά ντράπηκα.
Έφυγα στεναχωρημένη, βλέποντας για πολλοστή φορά την απονιά και την αδικία που υπάρχει παντού, όπου κι αν βρεθείς και όπου κι αν σταθείς.
Συνέχισα τον δρόμο μου βυθισμένη μέσα στις σκέψεις αυτές, με μια μελαγχολία στην ψυχή μου και κάπως έτσι, έφθασα στον προορισμό μου. Παρκάρω σε μια πλατεία και όπως πάω να κατέβω, βλέπω μια εικόνα που αυτομάτως μου γαλήνεψε την ψυχή!
Ένας άλλος παππούς καθόταν σ' ένα παγκάκι και τάιζε ένα τσούρμο περιστέρια και λίγο πιο κει καμιά δεκαριά γάτες! Έτρωγαν όλα ήσυχα κι εκείνος τα κοιτούσε!
Έκατσα και παρατηρούσα αυτή την υπέροχη εικόνα!
Κάποια στιγμή τον βλέπω να παίρνει το μπαστούνι του, να σηκώνεται με κόπο και να κοιτάζει τριγύρω σα να ψάχνει κάτι.
Περίμενα να τελειώσουν τα γατάκια και τα πουλάκια το φαγητό τους για να μην τα ενοχλήσω και μετά τον πλησίασα.
"Καλημέρα, ψάχνετε κάτι; Μπορώ να σας βοηθήσω;" του λέω.
"Καλημέρα κορίτσι μου, ψάχνω τον Αλήτη μου. Είναι ο πιο παλιός μου γάτος, αλητεύει συνέχεια, αλλά έρχεται πάντα να φάει και σήμερα δεν είναι εδώ...Φοβάμαι μην έπαθε τίποτα..."
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πλησιάζει ένας άλλος μεγάλος σε ηλικία και περνάει ανάμεσα από τα ζωάκια, (όπου φυσικά όλα φοβήθηκαν και σκόρπισαν) και του λέει χαμογελώντας ειρωνικά: "Άντε, πας για ψυχή και κλείνεις θέση στον παράδεισο κυρ Σπύρο; Γι αυτό μαζεύεις όλα τα παλιόγατα και τα βρομοπερίστερα εδώ στην πλατεία;"
Ο κυρ Σπύρος μ' ένα θλιμμένο χαμόγελο, κούνησε το κεφάλι του σαν χαιρετισμό και δεν του απάντησε. Τον είδα ότι πικράθηκε και τόλμησα να ξεστομίσω: "Κύριε Σπύρο μη στεναχωριέστε..."
Και μετά σώπασα...Δεν έβρισκα λόγια..
Θυμήθηκα, πως πριν πολύ καιρό, όταν ένα μεσημέρι τάιζα τις γάτες της γειτονιάς μου, πέρασε ένας κύριος (που τον συναντούσα κάθε μέρα και λέγαμε μόνο μια καλημέρα), κοντοστάθηκε και μου είπε: "Εσύ θα πας στον παράδεισο...Μπράβο κορίτσι μου, είναι πολύ σπουδαίο αυτό που κάνεις"
Με ξάφνιασε ευχάριστα ομολογώ, γιατί το σύνηθες είναι να ακούω αρνητικά σχόλια, βρισιές και άλλα παρόμοια...
Του απάντησα λοιπόν, πως δεν είναι σπουδαίο, είναι το αυτονόητο!
Τώρα εγώ, τι να πω στον κυρ Σπύρο; Πως κάνει το σωστό και το αυτονόητο; Και πως είναι πραγματικά σπουδαίο για εκείνον, ο οποίος μπορεί δε μπορεί, βγαίνει με το μπαστουνάκι του για να τα ταίσει;
Το θεώρησα περιττό και κυρίως χαζό! Αυτός ήξερε καλύτερα από μένα μέσα από τη σοφία των χρόνων του, ποιο ήταν το σωστό!
Τότε γυρίζει και μου λέει, βγάζοντάς με από αυτές τις σκέψεις:
"Κορίτσι μου δεν είναι ότι στεναχωριέμαι γι΄αυτό που είπε. Στεναχωριέμαι για όλα αυτά τα πεινασμένα κι αδικημένα που λίγοι τα πονάνε.
Δεν πειράζουν κανέναν, μόνο περιμένουν κάποιον να τους δώσει λίγο φαγητό!
Κι εγώ έρχομαι γιατί τα πονάω...Μήπως όλοι εμείς δεν τα φέραμε σ' αυτή την κατάσταση;
Δεν πάω για ψυχή κορίτσι μου, ούτε θέλω να πάω στον παράδεισο.
Θέλω εδώ να τα έχω καλά με την ψυχή μου!
Ο καθένας κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του!
Όταν τα σκέφτομαι να ζητιανεύουν πεινασμένα και όλοι να αδιαφορούν και κάποιοι να τα διώχνουν και να τα κλωτσάνε μου ματώνει η καρδιά! Θα έρχομαι να τα ταίζω, όσο με βαστάνε τα πόδια μου...κι ας λένε...κι ας με κοροιδεύουν... "
Κι εκείνη τη στιγμή βλέπω το βλέμμα του να λάμπει από χαρά, κοιτάζοντας μακριά και τον ακούω να λέει: "Έλα ρε Αλήτη, που ήσουνα;"
Εκείνος πλησίασε, τρίφτηκε στα πόδια του και ο κυρ Σπύρος στηριζόμενος στο μπαστουνάκι του, έσκυψε και τον χάιδεψε, του έβαλε να φάει και μετά άρχισε να μαζεύει τις σακούλες με τις τροφές για να φύγει.
Ήμουν τόσο συγκινημένη, ήθελα να του πω τόσα πολλά, ήθελα να του φιλήσω το χέρι και να υποκλιθώ μπροστά του!
Αρκέστηκα να του σφίξω απλά το χέρι, να του πω, πως χάρηκα τόσο πολύ που τον γνώρισα και να φύγω.
Γύρισα πίσω κάποια στιγμή και τον είδα να απομακρύνεται κούτσα-κούτσα με το μπαστουνάκι του, φορτωμένος με τις σακούλες.
Για εκείνον δεν ήταν βάρος... Ήταν το εισιτήριο για μια γαλήνια ψυχή και μια ήσυχη συνείδηση!
Εδώ, σε τούτο τον κόσμο, όχι σε άλλον!
Εδώ, που ο παράδεισος και η κόλαση απέχουν μια δρασκελιά!
Εδώ, που το σωστό και το λάθος είναι τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μας!
Εδώ, που το καλό και το κακό υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα και γύρω μας και μέσα μας και είναι καθαρά δική μας υπόθεση ποιο θα επιλέξουμε!
Ο πρώτος παππούς επέλεξε εκείνο το πρωινό να περάσει το χρόνο του σκοτώνοντας ψάρια και τρομοκρατώντας την "παλιόγατα", που είχε το "θράσος" να πάει να του φάει τον κόπο του!
Αυτό ήταν το σωστό για εκείνον και δεν έβλεπε πουθενά το κακό! Ήταν απόλυτα φυσιολογικό να κάνει το χόμπι του ψαρεύοντας (αφού πιστεύει, ότι τα ψάρια υπάρχουν για να τα σκοτώνουμε και να τα τρώμε) και επίσης, απόλυτα σωστό να κυνηγήσει την πεινασμένη γατούλα που τόλμησε να πάει να του πάρει το ψάρι, που με τόσο κόπο έπιασε.
Και στον αντίποδα, ο κυρ Σπύρος που μάζεψε όλες του τις δυνάμεις πρωί-πρωί, πήρε το μπαστούνι του, φορτώθηκε και κουβάλησε με κόπο τις τροφές και βγήκε για να ταίσει κάποιες δεκάδες πεινασμένα πλάσματα που περίμεναν πάντα πιστά στο ραντεβού τους!
Και τι να πεις και στους δύο;
Τίποτα!
Σιωπή..., μόνο αυτό!
Στον πρώτο γιατί ντρέπεσαι!
Να κάνεις παρατήρηση, να επιπλήξεις ή μήπως να συμβουλέψεις έναν παππού;
Και τι να του πεις;
Γιατί σκοτώνεις τα αθώα ψαράκια; Άστα στην ησυχία τους, δε σου φταίνε τίποτα;
Ή γιατί κυνήγησες την καημένη τη γατούλα, που βρέθηκε στο δρόμο σου γιατί κάποιος άλλος άνθρωπος το φρόντισε αυτό και το μόνο της "αμάρτημα", ήταν ότι πεινούσε και γύρευε λίγο φαγητό;
Ανώφελο θεωρώ.
Λες και θα του αλλάξεις μυαλό, νοοτροπία, στάση ζωής;
Ή μήπως ελπίζεις να του αγγίξεις κάποια ευαίσθητη χορδή;
Μα αν αυτό δεν το κατάφερε, αν δεν τον λύγισε η θέα του ψαριού που σπαρταρούσε και πέθαινε μπροστά του κι εκείνος, αντί να το ξαναπετάξει στη θάλασσα το πέταξε στον κουβά κι αν δεν τον συγκίνησε το κλάμα της πεινασμένης γάτας που εκλιπαρούσε για λίγο φαγητό, ε τότε όχι...! Θεωρώ πως δε θα μπορούσε να τον συγκινήσει οτιδήποτε κι αν του έλεγα.
Τι νόημα θα είχε, αν του έλεγα πως όλα τα ζώα έχουν συναισθήματα όπως κι εμείς , πως υπάρχουν πάνω στον πλανήτη αυτό για δικούς τους λόγους και πως δεν μας έδωσε κανείς το δικαίωμα να τα εκμεταλλευόμαστε, να τα κακοποιούμε, να τα σκλαβώνουμε και να τα σκοτώνουμε ανάλογα με το κέφι μας; Και πως είναι δικαίωμά μας σαφώς να μην τα αγαπάμε, να μην τα βοηθάμε, να μην τα θέλουμε, αλλά είναι υποχρέωσή μας να τα σεβόμαστε γιατί η ζωή τους, τους ανήκει;
Θα εισέπραττα ειρωνείες, προσβολές και βρισιές, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν πολλάκις.
Και μετά, τι να πεις στον κυρ Σπύρο;
Μπράβο; Συγχαρητήρια;
Ήμουν πολύ μικρή για να το κάνω. Μπροστά σε έναν τεράστιο Άνθρωπο, μπροστά σε ένα τέτοιο μεγαλείο ψυχής, μόνο η σιωπή ταιριάζει.
Και ο σεβασμός!!!!
Τίποτα άλλο...
Δύο άνθρωποι της ίδιας γενιάς τόσο διαφορετικοί, δύο κόσμοι διαφορετικοί!
Ο ένας καλοσυνάτος και ευαίσθητος, γεμάτος συμπόνια και αγάπη για όλα τα πλάσματα και ο άλλος ψυχρός, γεμάτος αδιαφορία και απονιά!
Μα έτσι θα είναι πάντα!
Το καλό και το κακό πάντα θα συνυπάρχουν!
Γιατί εκεί που βλέπεις το κακό, το άδικο μπροστά σου και θυμώνεις, πικραίνεσαι, απογοητεύεσαι, απελπίζεσαι, λίγο πιο πέρα ξεπηδάει το καλό πιο δυνατό, πιο μεγάλο, που κάνει τον κόσμο να φαντάζει τόσο λαμπερός και τόσο σπουδαίος!
Τώρα, όσο για το τι βλέπει κανείς σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, καλό ή κακό;
Όταν πορεύεσαι ακούγοντας μόνο την ψυχρή λογική ή την όποια ελλιπή ή εσφαλμένη γνώση κι όταν δεν ανοίγεις μια πόρτα στην καρδιά σου, τότε απομακρύνεσαι από αυτή και απ' ότι καλό μπορεί να κουβαλάς μέσα σου.
Και άντε να δεχθώ, ότι το να ψαρεύεις για χόμπι, είναι το "σωστό" για κάποιους! Έτσι μεγάλωσαν...έτσι έμαθαν... Δε θέλησαν να το ψάξουν περισσότερο, δεν τους ένοιαξε κιόλας... Ίσως ποτέ δε μίλησε κάποια φωνή μέσα τους...
Όμως...Το να κυνηγάς και να κλωτσάς χωρίς καμία αναστολή και χωρίς ίχνος συμπόνιας και σεβασμού ένα ανυπεράσπιστο, πεινασμένο πλάσμα που περιμένει ώρες δίπλα σου και ζητιανεύει λίγο φαγητό για να μπορέσει να ζήσει, ε αυτό δεν είναι θέμα γνώσης ή λογικής, είναι θέμα Ανθρωπιάς!
Γιατί όσα κι αν έμαθε κανείς στο διάβα της ζωής του, όσο "ψηλά" κι αν έφτασε, σε όποια κατηγορία "κάτω" από αυτόν κι αν έχει κατατάξει κάποιους, δεν έμαθε ακόμα, πως η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ζωή είναι σημαντική, δεν του ανήκει και οφείλει να τη σέβεται!!
Κι εκεί ακριβώς είναι που επιλέγει, αν θέλει να είναι Άνθρωπος ή ανθρωπάκι...
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων