Σκοτώνεις την ομορφιά γιατί δεν την αντέχεις ανθρωπάκο
Σκοτώνεις την ομορφιά γιατί δεν την αντέχεις ανθρωπάκο
Αν το σκεφτείς, αν το ψάξεις λίγο, θα δεις πως δε σ' ενοχλούν τα σκυλιά...
Όχι!
Την ομορφιά δεν αντέχεις γι΄αυτό τη σκοτώνεις!
Τη χαρά, την αγάπη, την καλοσύνη, τη ζωή δεν αντέχεις!!
Τον εαυτό σου δεν αντέχεις!!
Γι' αυτό και είσαι καταδικασμένος στη μίζερη ζωή σου...
Σε σένα μιλάω ανθρωπάκο!!
Σε σένα, που ένα βράδυ αποφάσισες να βγεις στους δρόμους και να σπείρεις το θάνατο!!
Να αφαιρέσεις μια ζωή ύπουλα, με πονηριά, με σχέδιο, προμελετημένα κι αυτό σε κάνει ακόμα πιο μικρό, ακόμα πιο λίγο...
Πόσο άδειος, πόσο δυστυχισμένος μπορεί να είσαι; Πόσα ελλείμματα έχεις;
Αυτό το πλάσμα ανθρωπάκο ήταν η χαρά της ζωής!!
Το ίδιο και η μαμά του!
Ένα αχτύπητο δίδυμο οι δυό τους!!!
Τους γνώρισα, όταν κουταβάκι ακόμα με κάλεσε το Χριστινάκι.
"Θέλω να με βοηθήσεις να μάθω να επικοινωνώ μαζί του, να καταλαβαίνω τι θέλει για να μπορώ να του τα προσφέρω όλα και να είναι χαρούμενος κοντά μου! Δε θέλω να είναι στρατιωτάκι, θέλω να είναι το παιδί μου!!!Θέλουμε να μας εκπαιδεύσεις "
Αυτά ήταν τα λόγια της μέσα σ' ένα πλατύ χαμόγελο, στην πρώτη μας συνάντηση!
Κι εγώ, χάρηκα τόσο πολύ που συνάντησα έναν τόσο ξεχωριστό και τόσο γελαστό άνθρωπο!!
Το γέλιο της τη χαρακτηρίζει!
Όταν την έβλεπα πάντα χαμογελαστή, σκεφτόμουν: "Μα αυτό το κορίτσι δεν έχει ποτέ του προβλήματα;"
Είχε, όπως όλοι μας, μόνο που η Χριστίνα, επέλεγε να γελάει αντί να μιζεριάζει στη ζωή!!
Κι αυτό το γέλιο, εσύ το πάγωσες ανθρωπάκο εκείνο το βράδυ...
Όμως να σου πω κάτι;
Το Χριστινάκι πάλι θα γελάσει γιατί έχει χρυσή καρδιά!
Θα γελάει κάθε στιγμή που θα σκέφτεται πόσο τυχερή ήταν που συναντήθηκε με το Βούδα της, πόσο γεμάτη, πόσο ευτυχισμένη ήταν η ζωή που έζησε κοντά του!
Τη σχέση τους θα τη ζήλευαν πολλοί!
Γιατί αυτό το υπέροχο πλάσμα που είχε 4 πόδια, ήξερε να αγαπάει πιστά, να δίνεται ολοκληρωτικά, να χαίρεται με τα πιο μικρά, αλλά και να δίνει μόνο χαρά, ήξερε να ρουφάει τη ζωή κάθε στιγμή!
Ήξερε τόσα πολλά, που εσύ δε θα μάθεις ποτέ...
Αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο, που εσύ δε θα μπορέσεις ποτέ...
Και τι θαρρείς;
Πως έλυσες τα προβλήματα σου;
Πως θα βρεις την ηρεμία σου και θα κοιμάσαι πιο ήσυχος;
Ε λοιπόν, δεν τα έλυσες...
Και ούτε θα κοιμάσαι πιο ήσυχος...
Όχι γιατί θα έχεις τύψεις, όχι!
Για να έχεις τύψεις, θα πρέπει πρώτα να έχεις συνείδηση... Κι εσύ δεν έχεις...
Αλλιώς, δε θα μεθόδευες να σκοτώσεις ένα αθώο πλάσμα, χωρίς να σου έχει φταίξει απολύτως τίποτα.
Δεν θα ράγιζες την καρδιά της μαμάς του, της Χριστίνας.
Τώρα καμαρώνεις για την πράξη σου, νιώθεις σπουδαίος, δυνατός, ανώτερος;
Μη χαίρεσαι γιατί δεν είσαι..
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί ανώτερος, δυνατός και σπουδαίος, είναι αυτός που ξέρει να αγαπάει αληθινά, να σέβεται την κάθε ζωή, να συμπονάει όλα τα πλάσματα, που ξέρει να χαίρεται με τη χαρά που υπάρχει γύρω του, που ξέρει να συγχωρεί, που μπορεί να δίνει τόπο στην οργή του και δε χρησιμοποιεί ποτέ την όποια δύναμή του για να κάνει κακό σκόπιμα!!
Αυτός είναι ανώτερος!
Εσύ είσαι ένας δειλός, ασήμαντος, αδύναμος και δυστυχισμένος ανθρωπάκος που επιλέγει να κάνει το κακό ύπουλα, γιατί μέσα σου δεν υπάρχει ίχνος σεβασμού, καλοσύνης και ανθρωπιάς!
Είμαι θυμωμένη μαζί σου, μα πιο πολύ σε λυπάμαι ανθρωπάκο!
Έχεις χάσει, ότι καλό υπήρχε μέσα σου και όπου αλλού δεις το καλό δεν το αντέχεις και το σκοτώνεις!
Γιατί μας την έφερες λες και κυκλοφορείς ανάμεσά μας ελεύθερος και ωραίος, αλλά δεν είσαι..
Είσαι εγκλωβισμένος και ασφυκτιάς κάθε μέρα μέσα στο δόλιο τόσο δα μυαλό σου και πνίγεσαι στο πικρό και το μαύρο της ψυχής σου!
Δε μπορείς να ζήσεις αληθινά, δε μπορείς να αγαπήσεις, δε μπορείς να χαμογελάσεις στη ζωή και σε τίποτα όμορφο!
Κι αυτή είναι η τιμωρία σου... Αυτή είναι η καταδίκη σου...
Κι ας πιστεύεις πως νίκησες...
Να ξέρεις, πως γύρω σου θα υπάρχουν πάντα πολλά σκυλιά και πολλοί άνθρωποι που τα αγαπούν και τα σέβονται!
Θα υπάρχουν και θα σου θυμίζουν... θα σου θυμίζουν πόσο μικρούλης είσαι...
Και μάθε ακόμα, πως αυτός που τόσο άνανδρα σκότωσες, μπορεί να περπατούσε με 4 πόδια, αλλά ήταν απείρως ανώτερος από σένα!!!
Και τόσο ψηλά, που εσύ ποτέ δε θα φτάσεις...
Ο Βούδας θα ζει πάντα στις καρδιές όλων όσων τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε!!
Έχω τόσα όμορφα να θυμάμαι...
Μαθητούδι μου από τα πιο αγαπημένα!!!!
Είχε και θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!
Έχει τον θρόνο του στην καρδιά της μαμάς του, έχει την αγάπη όλων όσων τον γνώρισαν, έχει το σεβασμό και τη γλυκιά σκέψη όλων όσων έμαθαν ...
Κι αυτά δε μπορείς να τα σκοτώσεις, δε μπορείς να τ' αγγίξεις!!
Βουδάκο μου να γυρνάς χαρούμενος, όπως ήσουν πάντα, να γλυκαίνεις τις στιγμές της μαμάς σου, για να μπορέσει να γελάσει πάλι δυνατά, με την καρδιά της, όπως εκείνη ξέρει...
Και να σου εκμυστηρευτώ και κάτι;
Μπροστά σε τέτοιες πράξεις, νιώθω ντροπή που ανήκω στο "ανώτερο" είδος...
Το έχω πει και θα το πω ακόμα μια φορά : Μακάρι να μπορούσαμε εμείς οι "ανώτεροι" να μοιάσουμε ή έστω να πλησιάσουμε λιγάκι τα δικά σας τόσο σπάνια, ανιδιοτελή και μόνο άξια θαυμασμού συναισθήματα!!!
Κάθε μέρα μαθαίνω από εσάς...
Κάθε μέρα υποκλίνομαι και με βρίσκω λίγη μπροστά στην δική σας ανωτερότητα και όλο και πιο πολύ θέλω να σας μοιάσω...
Κάθε μέρα νιώθω, πως εσείς είστε οι Δάσκαλοι κι εγώ μια ταπεινή σας μαθήτρια...
Η δασκάλα σου
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων