Πριν αποφασίσεις να διώξεις το σκύλο σου, σκέψου πως εκείνος δε θα σε άφηνε ποτέ
Πριν αποφασίσεις να διώξεις το σκύλο σου, σκέψου πως εκείνος δε θα σε άφηνε ποτέ
Δέχομαι δυστυχώς, αρκετά συχνά τηλεφωνήματα και mail από κηδεμόνες, που μου ζητούν να τους βοηθήσω να δώσουν τον σκύλο τους!
Οι λόγοι που τον δίνουν; Πολλοί και διάφοροι…
Κάποιοι λόγοι έχουν να κάνουν με συμπεριφορές του σκύλου, που τους χαλάνε την καθημερινότητα ή τους δυσκολεύουν τη ζωή. Δηλαδή, κάνει την ανάγκη του μέσα στο σπίτι, μασουλάει τα έπιπλα, σκάβει το γκαζόν, γαβγίζει, μαδάει, είναι φοβικός, έχει επιθετική συμπεριφορά κλπ.
Κάποιοι άλλοι λόγοι δεν έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά του σκύλου, αλλά με τους ίδιους και με την έλλειψη σεβασμού προς το σκύλο τους: Δεν τον θέλει ο-η σύντροφος, έκαναν παιδί και δε το θέλουν μαζί με το μωρό τους, δεν έχουν επισκέπτες λόγω του σκύλου, φοβάται το παιδί τους, είναι γεράκος, άρρωστος και δεν έχουν χρόνο να τον φροντίσουν κλπ.
Επίσης, υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που τον δίνουν για λόγους υγείας τους ή για οικονομικούς λόγους.
Βέβαια όλοι αυτοί οι λόγοι και πολλοί άλλοι, πολλές φορές γίνονται η αιτία ακόμα και να πεταχτεί ο σκύλος στο δρόμο.
Αυτούς που εγκαταλείπουν το σκύλο τους στο δρόμο, οι περισσότεροι τους χαρακτηρίζουν απάνθρωπους και εγκληματίες!
Όμως, γι΄ αυτόν που τον δίνει, ακούς να λένε: «Εντάξει, αφού δεν τον πέταξε στο δρόμο να καταλήξει αδέσποτος, κάτι είναι κι αυτό! Τον πονάει…».
Δηλαδή, αυτός που έχει ένα σκύλο 2, 3 5, 8 χρόνια στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στη ζωή του και τον δίνει γιατί του χάλασε τη βολή του ή έστω του δυσκόλεψε κάπου τη ζωή, είναι δικαιολογημένος…
Και τι είναι ο σκύλος τελικά για κάποιους;
Αντικείμενο που όταν για κάποιο-όποιο λόγο δε μας κάνει, τον δίνουμε αλλού ή τον πετάμε στο δρόμο;
Δε θα σταθώ καθόλου σε όλους τους λόγους που προανέφερα, γιατί θεωρώ ότι είναι ανάξιοι οποιουδήποτε σχολιασμού!
Γιατί προφανώς, όσοι δίνουν το σκύλο τους στην πρώτη δυσκολία, μάλλον δεν τον αγαπούν και σίγουρα δεν τον θεωρούν μέλος της οικογένειάς τους.
Ο σκύλος, αν δε δεχθεί την απαραίτητη καθοδήγηση θα φέρεται, όπως του υπαγορεύουν τα ένστικτά του, με αποτέλεσμα να έχει συμπεριφορές που είναι πρόβλημα για τον άνθρωπο και την συμβίωσή τους
Αν το παιδάκι τους σπάσει το πανάκριβο κινητό τους, βάψει με μπογιά το περσικό χαλί τους, ή δείξει σημάδια προβληματικής συμπεριφοράς κλπ (δε θα φταίει σίγουρα, όπως δε φταίει και ο σκύλος), τι θα κάνουν;
Θα το καθοδηγήσουν, θα προλάβουν, θα το βοηθήσουν, θα του δώσουν να καταλάβει, θα το διδάξουν;Αντε και να το μαλωσουν.. Κάτι απ΄ όλα αυτά, αλλά σίγουρα δε θα το πετάξουν έξω από το σπίτι.
Κάτι που κάνουν με το σκύλο και πληρώνει τα δικά τους λάθη- αδιαφορία, αφού είναι καθαρά δική τους υποχρέωση και ευθύνη να του μάθουν όσα θέλουν.
Αν όμως ο σκύλος δεν εισπράττει αγάπη, αλλά αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο ή εργαλείο που δε μας χρησιμεύει πια ή μας δυσκολεύει σε οτιδήποτε, τότε είναι πράγματι καλύτερα γι’ αυτόν, να βρεθεί μια οικογένεια που θα τον αγαπήσει αληθινά και θα μπορέσει να ζήσει μια όμορφη και καλή ζωή κοντά τους!
Γιατί τα αντικείμενα που δε σου χρησιμεύουν πια, καλό είναι να τα χαρίζεις σε κάποιον που τα χρειάζεται.
Όμως ο σκύλος είναι ένα ζωντανό πλάσμα με αισθήματα, είναι το πιο ανιδιοτελές πλάσμα που θα μπορούσε να έχει κανείς στη ζωή του και του πρέπει άλλη συμπεριφορά!
Θα ήταν πιο σωστό και δίκαιο λοιπόν, να μην έχουν αποκτήσει καθόλου σκύλο, εφόσον δεν ήταν μια απόλυτα συνειδητοποιημένη επιλογή και δε γνώριζαν την ευθύνη και τις υποχρεώσεις του να έχεις σκύλο. Να μην αποκτήσουν σκύλο, αφού δεν ήταν διατεθειμένοι να του συμπεριφερθούν, όπως δικαιούται και όπως του αξίζει!
Θέλω να σταθώ στους τρεις, ίσως πιο σημαντικούς λόγους, που κάποιος αποφασίζει να δώσει το σκύλο του: Την επιθετικότητα, τους λόγους υγείας του κηδεμόνα και τον οικονομικό λόγο.
Η επιθετικότητα είναι πράγματι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, γιατί μπορεί να μη φταίει ο σκύλος που δαγκώνει, όμως δεν είναι αποδεκτό να τραυματίζει ανθρώπους.
Είναι σίγουρα μια δύσκολη κατάσταση, γιατί δεν ανέχεται εύκολα κάποιος να δαγκώσει το παιδί του ή τον ίδιο. Όμως αυτός ο σκύλος, είναι ο δικός του σκύλος, χρειάζεται βοήθεια και είναι υποχρέωσή του να του τη δώσει και όχι να τον εγκαταλείψει ή να μεταθέσει το πρόβλημα αλλού, δίνοντάς τον!
Έχω πολλά παραδείγματα ανθρώπων, που πάλεψαν και δεν εγκατέλειψαν το σκύλο τους!
Έψαξαν λύσεις για να τον βοηθήσουν και έκαναν, ότι χρειαζόταν. Και υπάρχουν λύσεις που δεν κοστίζουν, (αν κάποιος αδυνατεί), γιατί θέλω να πιστεύω, πως υπάρχουν εκπαιδευτές που αγαπούν τα σκυλιά και θα ήταν πρόθυμοι να δώσουν τις συμβουλές τους σε ανθρώπους που θέλουν να κρατήσουν το σκύλο τους.
Και θέλω να συγχαρώ όλους αυτούς τους κηδεμόνες, που κάποιοι μάλιστα ταξίδεψαν και πολλά χιλιόμετρα για να έρθουν να με βρουν, αναζητώντας λύση στο πρόβλημα.
Άνθρωποι που αγαπούσαν το σκύλο τους, που είχαν ανεξάντλητη υπομονή, που αφιέρωσαν χρόνο, προσπάθεια, ψυχή και ζωή για να τον κρατήσουν κοντά τους και τα κατάφεραν!
Όσο γι΄ αυτούς που δίνουν το σκύλο τους για λόγους υγείας τους ή για οικονομικούς λόγους, έχουν σοβαρό λόγο θα πει κάποιος.
Σίγουρα κανείς ποτέ δεν ξέρει πως θα του τα φέρει η ζωή…
Αν κάποιος βρεθεί μόνος και άρρωστος με το σκύλο του, αν κάποιος φθάσει να πεινάει ο ίδιος, τότε ναι, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ και είναι εύκολο, όταν είσαι έξω από το χορό να κρίνεις και να επικρίνεις!
Όμως, θυμάμαι πάντα και θέλω να μοιραστώ δύο περιπτώσεις, που με συγκίνησαν πολύ και που δείχνουν, πως οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συνάντησαν αυτοί οι άνθρωποι, δε στάθηκαν ικανά για ν’ αποφασίσουν να διώξουν το σκύλο τους!
Η πρώτη αφορά σε μια ηλικιωμένη κυρία, την κ. Μάρθα, που ζούσε με μόνη συντροφιά τη σκυλίτσα της. Καθώς ήταν μεγάλη στην ηλικία, δεν μπορούσε να της προσφέρει πολλές βόλτες πια, ούτε μπορούσε να παίξει μαζί της.
Την αγαπούσε όμως όσο τίποτα!
Κάποια στιγμή παρουσίασε ένα πρόβλημα υγείας, χρειάστηκε να νοσηλευτεί και ζήτησε από τη γειτόνισσα φίλη της να φροντίσει την πολυαγαπημένη της σκυλίτσα.
Η «φίλη» και «φιλόζωη» γειτόνισσα δέχτηκε με χαρά, όμως είχε άλλα σχέδια... Όσο έλειπε η φίλη της και προφανώς, επειδή είχε πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα της «φιλοζωίας», κίνησε διαδικασίες για να της πάρουν τη σκυλίτσα.
Με την δικαιολογία, ότι ήταν κλεισμένη και δεν περνούσε καλή ζωή και γιατί η γιαγιά μπορεί και να πέθαινε.
Η κ.Μάρθα, όταν γύρισε στο σπίτι της βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο πρόβλημα: Ήθελαν να της πάρουν την κούκλα της, τη συντροφιά της, την Ελπίδα της, το μόνο πλάσμα που ήταν πάντα κοντά της!
Όταν με φώναξαν μήπως και μπορέσω να την πείσω να δώσει τη σκυλίτσα, η κ. Μάρθα με βουρκωμένα μάτια και κρατώντας την Ελπίδα της (έτσι τη φώναζε) σφιχτά στην αγκαλιά της, μου είπε:
«Κοριτσάκι μου μην τους αφήσεις να μου την πάρουν. Δε ζω χωρίς αυτήν, αλλά ούτε κι αυτή χωρίς εμένα. Δε μπορώ να την πάω βόλτες, ούτε να παίξω μαζί της, όπως θα ήθελε, αλλά την ταίζω, την προσέχω, κοιμόμαστε αγκαλίτσα! Την αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο!
Αυτήν έχω μόνο κι εκείνη, έχει μόνο εμένα! Άμα μου την πάρουν θα πεθάνω από τη στεναχώρια και η Ελπίδα μου θα μαραζώσει.
Μου λένε, πως δε μπορώ να τη φροντίσω. Εντάξει, όταν θα φθάσω να μη μπορώ να τη φροντίζω, τότε το ξέρω, πως θα πρέπει να την αποχωριστώ, γιατί δε θέλω να μου πάθει κακό! Κι αν πεθάνω θα την πάρουν έτσι κι αλλιώς, αλλά τώρα δεν τη δίνω σε κανέναν!
Αυτή δε θα με άφηνε ποτέ, εγώ γιατί να της το κάνω;».
Όταν σηκώθηκε να πάει μέχρι την κουζίνα, η Ελπίδα έτρεξε πίσω της και γύρισε μόνο, όταν επέστρεψε. Τρύπωσε πάλι στην αγκαλιά της και λούφαξε εκεί, ήρεμη και ασφαλής.
Διέκρινες μια σχέση εξάρτησης, μια αγάπη και ένα δέσιμο μεταξύ τους που "φώναζε , πως κανείς και τίποτα δε χωράει ανάμεσα τους, ούτε μπορεί, αλλά ούτε και πρέπει να τις χωρίσει!
Της δόθηκε η ευκαιρία της κ Μάρθας να τη δώσει και να απαλλαγεί από μια ευθύνη και μια επιπλέον υποχρέωση. Κανείς δε θα την κάκιζε, άλλωστε ήταν μια ηλικιωμένη, μόνη και ανήμπορη γυναίκα! Ομως, όσο οι δυνάμεις της το επέτρεπαν, δε θα την αποχωριζόταν, δε θα το έκανε ποτέ!
Σίγουρα τα σκυλιά έχουν ανάγκη και από άλλα πράγματα, όπως η βόλτα, η άσκηση, το παιχνίδι κλπ, αλλά για εκείνα το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι η αγάπη που εισπράττουν, η ασφάλεια κοντά στον άνθρωπό τους και η πολύτιμη συντροφιά του!
Η δεύτερη ιστορία αφορά σε μια πολύ φτωχή οικογένεια, που η αγάπη για το σκύλο τους, τους έκανε να μπορούν να μοιράζονται ακόμα και το υστέρημά τους, χωρίς να το σκεφτούν!
Βρέθηκα πριν καιρό σ΄ ένα σπίτι, όπου ζούσαν οι γονείς με τα τρία ανήλικα παιδιά τους και το σκύλο τους.
Η μητέρα άνεργη και ο πατέρας, είχε χάσει τη δουλειά του και προσπαθούσε με περιστασιακές δουλειές να ζήσει την οικογένειά του.
Είπαμε πολλά και κάποια στιγμή μου λέει:
«Τα βγάζουμε πολύ δύσκολα πέρα και έχουμε στερηθεί πολλά. Δε σου κρύβω, πως υπήρξαν φορές που δυσκολευτήκαμε τόσο πολύ, που έδινα στα παιδιά μου σκέτο ψωμί. Τι να κάνουμε όμως; Δεν είμαστε οι μόνοι και η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη! Να έχω την υγειά μου και να παλεύω…»
Κάποια στιγμή μας πλησίασε ο σκύλος, πήγε κοντά του, τον χάιδεψε και μου λέει:
«Αυτός είναι ο Τζακ, είναι 6 χρόνων και είναι μαζί μας από κουτάβι.
Πολλοί μου είπαν να τον διώξω, γιατί είναι ένα περιττό έξοδο. Μου τόνισαν, πως θα πεινάσουν τα παιδιά μου για να ταίζω το κοπρόσκυλο.
Δε με νοιάζει τι λένε… Ο Τζακ μεγάλωσε μαζί με τα παιδιά μου, τον αγαπάμε πολύ όλοι μας και δε τον αποχωριζόμαστε. Είναι οικογένεια!
Ένα κομμάτι ψωμί θα βρω να του δώσω, θα το μοιράσω…, όμως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τον διώξω, ούτε κι εκείνος θα μας άφηνε ποτέ και για τίποτα».
Υπήρχε ζεστασιά, καλοσύνη και αγάπη σ΄ αυτό το σπιτικό, που σου ζέσταινε την καρδιά!
Μπορεί να περνούσε πολύ δύσκολα αυτή η οικογένεια -το έβλεπες- μπορεί και να μη χόρταιναν κάποιες φορές δίνοντας από το ψωμί τους στο σκύλο τους…, όμως δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ!
Τι να σκεφτεί, τι να πει και τι να νιώσει κανείς, όταν συναντά τέτοιους Ανθρώπους;
Μόνο σεβασμό και απέραντο θαυμασμό, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους!!!
Τίποτα άλλο… Τα λόγια εδώ, περιττεύουν…
Κι αυτή η οικογένεια, καθώς και η μόνη και άρρωστη γιαγιά, θα μπορούσαν να είναι η απάντηση, αλλά και το φωτεινό παράδειγμα, για όλους αυτούς που δίνουν -εγκαταλείπουν το σκύλο τους στην πρώτη δυσκολία και χωρίς πολλή σκέψη!
Η φράση και των δύο: « Αυτός δε θα με άφηνε ποτέ», είναι μια μεγάλη αλήθεια και όλοι γνωρίζουμε για την ανεξάντλητη πίστη και αφοσίωση του σκύλου, που είναι έτοιμος πάντα, να δώσει ακόμα και τη ζωή του για μας, αν χρειαστεί. Που μας αγαπάει χωρίς όρους, χωρίς απαιτήσεις και ανταλλάγματα, μας αγαπά γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε και είναι πάντα εκεί και με τα ελάχιστα που μπορεί να του προσφέρουμε.
Δε μας εγκαταλείπει και δεν μας προδίδει ποτέ!!
Όλ’ αυτά που μας προσφέρει ο σκύλος μας, ίσως ποτέ εμείς δεν καταφέρουμε να του τα δώσουμε, αλλά αν μη τι άλλο, ας του δείξουμε το σεβασμό που του αξίζει κι ας προσπαθήσουμε να φανούμε αντάξιοι αυτής της αγάπης!
Ο σκύλος είναι οικογένεια!
Και οι οικογένειες είναι μαζί σε όλα! Και στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα, στα πολλά αλλά και στα λίγα, στις χαρές αλλά και στις λύπες!
Κι όταν αγαπάς κάποιον, κάνεις τα αδύνατα να γίνουν δυνατά, παλεύεις και είσαι μαζί του σε όλα!
Δεν τον εγκαταλείπεις σε τυχόν δυσκολίες, ούτε ανάλογα με τις συνθήκες!
Αυτό ακριβώς είναι η αγάπη!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων