Ποιος θα μας προστατέψει από τους αγενείς λουόμενους;
Ποιος θα μας προστατέψει από τους αγενείς λουόμενους;
Πριν λίγες μέρες, πήγαμε με τη Μπούκι μου στη θάλασσα για να κολυμπήσει και να παίξει. Τρελαίνεται για το νερό, όπου κι αν το βρει.
Ακόμα και το χειμώνα κυλιέται στις λακκούβες ...
Γι΄ αυτό και προσπαθώ, να μην της στερώ αυτή τη χαρά! Βέβαια το χειμώνα είναι όλη η παραλία δική μας, αλλά το καλοκαίρι η παραλία σφύζει από λουόμενους.
Έτσι, βρίσκω σημείο και ώρα που δεν συχνάζουν λουόμενοι, για να πάμε και να παίξει με την ησυχία της. Αν και πηγαίνουμε σε απόμερο σημείο της παραλίας, όλο και κάποιος εμφανίζεται και συνήθως, μας χαλάει το παιχνίδι και τη διάθεση.
Γιατί παρ΄ ότι στην παραλία δεν υπάρχει κανείς και όταν εμφανιστεί της βάζω το λουράκι και ποτέ δεν έχει ενοχλήσει κανέναν, κάποιοι ενοχλούνται και μόνο με την παρουσία της εκεί. Και είναι φορές, που όσο ήρεμα και ευγενικά κι αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις, είναι χαμένος κόπος! Αρχίζουν και φωνάζουν, να βρίζουν και να σηκώνoυν την παραλία στο πόδι.
Χθες λοιπόν κι ενώ παίζουμε, εμφανίζεται μια κυρία, η οποία μας κοίταζε συνεχώς.
Της λέω:
«Μπούκι μου, έλα να τα μαζεύουμε σιγά-σιγά».
Κι ενώ είμαι έτοιμη να της βάλω το λουράκι για να μετακινηθούμε, ακούω την κυρία να μου λέει:
«Μπαλάκι δεν έχεις να της πετάς και να σου το φέρνει; Εγώ με το Φοίβο μου, έτσι παίζαμε πάντα»
Η Μπούκι, γυρίζει την κοιτάζει, κουνάει χαρούμενα την ουρά της και είναι έτοιμη να πάει κοντά της, (καταλαβαίνουν τα σκυλιά) για να πάρει τα χαδάκια της και να κάνει τις τσαχπινιές της.
Της λέω να μείνει κοντά μου, για να μην ενοχλήσει.
«Άφησέ το κορίτσι μου, εγώ τ’ αγαπάω τα σκυλιά», πλησιάζει και αρχίζει να την χαιδεύει και να της λέει γλυκόλογα.
Της εξηγώ, ότι πολλοί άνθρωποι δε θέλουν τα σκυλιά στην παραλία και είναι αγενείς, απότομοι και προσβλητικοί τις πιο πολλές φορές.
Αφού με ρώτησε, ποιο είναι το όνομά της, μου εξήγησε, ότι και ο δικός της τρελαινόταν για τη θάλασσα, αλλά τον έχασε πριν λίγο καιρό και τώρα έρχεται μόνη της στην παραλία, μου λέει:
«Κι εγώ, όταν ερχόμουν με το Φοίβο μου αντιμετώπιζα πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές.
Θυμάμαι μια φορά, ήμουν σε μια σχετικά ερημική παραλία με το Φοίβάκο μου. Κάποια στιγμή, εμφανίζεται μια μεγάλη παρέα και ξαπλώνουν δίπλα μας.
Μια κοπέλα, όταν είδε το Φοίβο, με πλησιάζει και μου λέει: «Πάρε το κοπρόσκυλό σου και φύγε, θα κολλήσουν τίποτα τα παιδιά μου. Αν είναι δυνατόν, να κάνει μπάνιο ο σκύλος σου μαζί με τα παιδιά μου…»
Της λέω, πως δεν είναι κοπρόσκυλο, είναι ο Φοίβος μου, ότι δε θα φύγω γιατί η παραλία είναι για όλους και γιατί το σκυλάκι μου δεν ενοχλεί κανέναν. Τον έχω στο λουράκι, είναι ήσυχος, δε γαβγίζει και δεν ενοχλεί καθόλου.
Άρχισε να φωνάζει, να με βρίζει και να απειλεί, πως θα φέρει το Λιμενικό, αν τολμήσω να τον αφήσω ή να τον βάλω μέσα στη θάλασσα!
Την αγνόησα γιατί κατάλαβα, πως ότι κι αν πω, δε θα είχε κανένα απολύτως νόημα και συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο μου, με το Φοιβάκο μου να είναι ξαπλωμένος και ήρεμος δίπλα μου κάτω από την ομπρέλα.
Είχε διαταραχθεί η ηρεμία μας έτσι κι αλλιώς, αλλά δε θα της έκανα το χατίρι να φύγω. Κι έμεινα …
Μετά από λίγο, άρχισε μια «παράσταση» άνευ προηγουμένου, που σε έκανε να θυμώνεις, αλλά και να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος.
Το ένα παιδί της κυρίας που μου είπε να φύγω, κατέβασε το μαγιό του και έκανε την «ανάγκη» του 2 μέτρα πιο πέρα από μένα. Εκεί, που κάποιος άλλος αργότερα, θα ερχόταν να ξαπλώσει. Η μαμά του δεν είπε κουβέντα φυσικά, γιατί προφανώς ήταν απόλυτα φυσιολογικό και σωστό, αφού το παιδάκι ήθελα να κάνει την ανάγκη του, να τα κάνει, όπου να ‘ναι.
Παιδάκι ήταν, δε γίνεται να το παρεξηγήσεις.
Ο μπαμπάς με κάποιον άλλο, άκουγαν μουσική στη διαπασών, κάπνιζαν, έπιναν τις μπύρες τους και πετούσαν τ’ αποτσίγαρα και τ’ άδεια κουτιά στην παραλία.
Στη συνέχεια το «πανηγύρι» μεγάλωνε…
Δύο νεαροί, άρχισαν να παίζουν ρακέτες και τουλάχιστον 3 φορές, η μπάλα με πήρε ξώφαλτσα και τη μια με χτύπησε στο πόδι ευτυχώς.
Δε θεώρησαν απαραίτητο φυσικά, ούτε συγνώμη να μου ζητήσουν. Έπαιζαν οι άνθρωποι, άλλωστε δεν έπαθα και τίποτα…
Λίγο πιο κει, ένα ζευγάρι ερωτοτροπούσε χωρίς κανένα ενδοιασμό και σεβασμό προς τους γύρω τους.
Τα πιτσιρίκα άρχισαν να τρέχουν γύρω μας, να σκάβουν και να πετούν άμμο, να φωνάζουν και να σηκώνουν την παραλία στο πόδι. Το ένα έκλαιγε ασταμάτητα, γιατί δεν του έπαιρναν παγωτό.
Παιδιά θα μου πεις πάλι, αφού τέτοια μαθήματα πήραν από τους γονείς… Εκπαιδευτικός είμαι, δε μπορώ να θυμώσω με τα παιδιά!
Η δε μαμά, τα κυνηγούσε με το ταπεράκι και ούρλιαζε για να φάνε τα κεφτεδάκια της.
Όταν ήρθε η ώρα ν΄ αλλάξει το μωρό, θεώρησε φυσικό ν΄ αφήσει την πάνα στην άμμο, όπου κι εκεί παρέμεινε.
Ο Φοίβος κοινωνικός πολύ, ήρεμος και ασφαλής κοντά μου, δεν κουνήθηκε καθόλου, κοιμόταν ήσυχος. Εγώ συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο μου και αναγκαστικά, ανεχόμουν όλ’ αυτά που συνέβαιναν δίπλα μου και φυσικά, δεν είχα κανένα απολύτως δικαίωμα να πω κάτι ή να κάνω παρατήρηση.
Ήταν βλέπεις, απόλυτα δικαιολογημένα όλα αυτά… Αφού διασκέδαζαν οι άνθρωποι…!
Κάποια στιγμή σηκωθήκαμε να φύγουμε, ενώ είχαν ήδη φύγει, αρκετά νωρίτερα.
Απομακρυνόμουν και γύρισα και κοίταξα πίσω μου.
Στον απόηχο αυτού του «πανηγυριού», η παραλία ήταν ήσυχη πια, αλλά γεμάτη σκουπίδια και αποφάγια…
Εγώ κι ο Φοίβος μου, είχαμε αφήσει πίσω μόνο τ΄ αχνάρια μας!
Τη μόλυνση στις παραλίες και όπου αλλού, την προκαλούν οι άνθρωποι και ΣΙΓΟΥΡΑ δεν την προκαλούν τα σκυλιά!
Και φυσικά, οποιοσδήποτε κανιβαλισμός, αγένεια, οποιαδήποτε ασέβεια και έλλειψη πολιτισμού προς το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, δεν είναι επιλήψιμα και ο καθένας είναι υποχρεωμένος να τα ανέχεται!
Το «επιλήψιμο» και «απαράδεκτο», είναι να πας με το σκύλο σου στην παραλία, που μπορεί να μην ενοχλήσει σε τίποτα και κανέναν, αλλά και μόνο η παρουσία του να κάνει έξαλλους τους περισσότερους.
Αλλά βλέπεις, ο νόμος τους προστατεύει σε σχέση με τα σκυλιά.
Όμως, από τους αγενείς λουόμενους, ποιος θα μας προστατέψει;
Ο σεβασμός και η ευγένεια κορίτσι μου είναι αρετές και δυστυχώς, τέτοιες συμπεριφορές των ανθρώπων, με κάνουν ν΄ αναρωτιέμαι, σε τι κόσμο ζούμε;»
Χάιδεψε τη Μπούκι, της έδωσε πολλά φιλιά βουρκωμένη, γιατί πονούσε πολύ για το σκυλάκι της που είχες χάσει και μου λέει:
«Να την αγαπάς τη Μπούκι σου και να τη φέρνεις στη θάλασσα, αφού της αρέσει τόσο πολύ, μην της το στερείς. Μην της στερείς τίποτα, γιατί κάποια μέρα θα σου φύγει και τότε, δε θα μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω…
Και τι δε θα ’δινα, να ήταν τώρα εδώ ο Φοίβος μου! Για το χατίρι του, μ’ όλο τον κόσμο θα τα ‘βαζα, αν χρειαζόταν…»
Και μην ξεχνάς, πως άνθρωποι ασεβείς και αγενείς, άνθρωποι με μικρή καρδιά πάντα θα υπάρχουν! Αγνόησέ τους…»
Έβαλα τη Μπούκι στο λουράκι και φύγαμε. Στο δρόμο σκεφτόμουν τα λόγια της κ. Βασιλικής και το πόσο δίκιο είχε!
Ναι, υπάρχει νόμος που προστατεύει τους λουόμενους στις παραλίες από τα σκυλιά: Να μη μπαίνει ο σκύλος στη θάλασσα, να είναι με λουρί στην παραλία, να μην ενοχλεί, να μη γαβγίζει, να μη λερώσει κι αν λερώσει να τα μαζέψουμε κλπ, κλπ.
Όμως, από τους απολίτιστους ανθρώπους, ποιος θα προστατέψει και το περιβάλλον, αλλά και όλους όσους το σέβονται και επίσης σέβονται τους ανθρώπους και τα ζώα;
Δε θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος νόμος, αφού τα αυτονόητα για κάποιους είναι ψιλά γράμματα;
Αφού, όπως είπε και η κ. Βασιλική, άνθρωποι ασεβείς και αγενείς πάντα θα υπάρχουν;
Ελένη Κασπίρη