Η Ήρα συμβουλεύει να εστιάζουμε στα θετικά
Η Ήρα συμβουλεύει να εστιάζουμε στα θετικά
Σε δύο μέρες κλείνω τα 13 (ή τα 14, δεν είμαι σίγουρη) και τα μικρά υιοθετημένα αδέρφια μου, γίνονται ακριβώς 4,5!
Δεν είναι φοβερό που έχουμε ακριβώς 6 μήνες διαφορά; Ε και καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά αυτό δεν το ξέρει κανείς, ας μείνει μεταξύ μας.
Τι ανώριμα πλάσματα, καθόλου δεν μου έμοιασαν!
Τεσσεράμιση χρόνια μετά και ακόμα τις ίδιες βλακείες κάνουν. Όλο μου γλύφουν τα μούτρα, με λιώνουν στον ύπνο τους, χρησιμοποιούν την πλάτη μου για μαξιλάρι και μουδιάζω ολόκληρη, φωνάζουν δίχως λόγο και με τρομάζουν, κυνηγάνε τις σαύρες νομίζοντας ότι θα τις πιάσουν, τσακώνονται για τη μπάλα και όλο με βάζουν στη μέση, αλλά κάπου-κάπου τους δείχνω τα δόντια μου και τα επαναφέρω στην τάξη. Άλλωστε, αυτός είναι ο ρόλος μου, θυμάμαι κάποτε μου το είχαν πει, δεν θυμάμαι πότε, αλλά τι σημασία έχει;
Εκείνος ο αρσενικός, πολύ μου την μπαίνει με το φαί!
Πιο λιγούρη, δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Τον είχαν κακομάθει, δεν φταίω εγώ, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται ενήλικες σκεπτόμενοι άνθρωποι, που δεν ξέρουν που τους παν τα τέσσερα.
Θα σου πω όμως εγώ, τι έχει γίνει με αυτόν, γιατί κανείς άλλος δεν θα σου πει την αλήθεια:
Στην κατοικία μου, -έχεις έρθει, θυμάσαι;- ζούνε δύο κυρίες που θεωρούν, ότι ένα αρσενικό χρειάζεται περισσότερο φαί, επειδή είναι αρσενικό (μπλιαχ) και παρόλη την προσπάθεια του πατερούλη, αυτές τον ταίζουν κρυφά και κατά προτεραιότητα.
Δε θες να σχολιάσω αυτή την άποψη, ένα θα σου πω μόνο: Αγορομάνες... Ο τοίχος που ακουμπάω την πλάτη μου όταν τεντώνομαι, πιο πολύ με ακούει.
Αυτός λοιπόν, έχει πάρει αέρα και τρώει λαίμαργα το δικό του και αν δεν είναι κανείς παρών, έρχεται και τρώει και το υπόλοιπο δικό μου. Βέβαια, αν είναι ο μπαμπάς στο σπίτι, δεν κάνει βήμα, γιατί τον είχε μαλώσει μια φορά, δεν ξέρω τι τον είχε πιάσει.
Και από τότε, μόνο άμα τύχει και μας ταίσει κάνας άλλος, μου την πέφτει στο φαί.
Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, τον τελευταίο καιρό..... όποιος και να μας ταίσει κάθεται κοντά μας, μέχρι να φάμε και οι τρεις!
Λες να τους το είπε ο μπαμπάς; Πάντως, δεν μου τρώει το φαί πια. Τι χέστης αδερφός!
Βέβαια, θα σου πω και μια άλλη αλήθεια, αλλά να μείνει μεταξύ μας:
Μόνο με την κροκέτα συμβαίνει αυτό, γιατί πονάνε λίγο τα δόντια μου, έχουν χαλάσει οι γωνίες. Άμα έχει μαγειρευτό ή οτιδήποτε άλλο λίγο πιο μαλακό, δεν με προλαβαίνει κανείς σου λέω!
Η άλλη (η μικρή, ξέρεις), πολύ τσουράπω!
Τα ‘χει βάλει με όλη τη φύση. Τη μια τσακώνεται με τα πεσμένα κλαδιά, την άλλη ανοίγει τρύπες στο χώμα, άλλες φορές κυνηγάει τις μύγες και τις μέλισσες και άλλες γαβγίζει στον αέρα.
Φιγουρατζού με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Γι’ αυτό δεν την είχα συμπαθήσει καθόλου, όταν την πρωτογνώρισα.
Άμα δεις, τι τσαχπινιές κάνει για να τραβήξει την προσοχή του πατερούλη, δεν θα το πιστεύεις.
Δε λέω κι εγώ κάνω τον ψόφιο κοριό για να μου δώσει προσοχή, αλλά όχι κι έτσι! Αααααμάν πια…
Πάντως, τους αγαπάω πολύ και του δύο, μπορεί να μου σπάνε λίγο παραπάνω τα νεύρα, αλλά από τότε που ήρθαν στη ζωή μου έχω όλη μέρα παρέα. Ακόμα κι όταν ο μπαμπάς δουλεύει πολλές ώρες, δεν ανησυχεί πια, γιατί έχει εμένα να τους προσέχω.
Τι άλλο;
Σου είχα πει, ότι είχα κάτι προβλήματα υγείας;
Ούτε κι εγώ κατάλαβα τι είχα, κάτι ήταν πάνω στο δέρμα μου λέει και μου το πήρανε. Δεν ήταν καλό σίγουρα, γιατί μύριζε πεθαμένο. Τέλος πάντων, όλα καλά λένε!
Κάτι μου εξήγησε ο πατερούλης μια μέρα, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα. Μόνο, περίμενα να τελειώσει, για να χαρεί που τον άκουγα!
Το μόνο που θυμάμαι έντονα είναι, ότι μετά τις θεραπείες μου με πόναγε το πόδι μου πολύ.
Για μερικές εβδομάδες, δεν το πάταγα καθόλου και κάθε μέρα μου δίνανε ένα φανταστικό τυρί, που έκρυβε μέσα του ένα σιχαμερό λευκό πετραδάκι.
Αλλά βελτίωση δεν είδα, πάλι πόναγα.
Έτσι, πέρασαν οι μέρες και βάρυνα και οι βόλτες ήταν πιο δύσκολες και κοιμόμουν όλη μέρα.
Και πέρναγε δύσκολα και ο μπαμπάς. Δεν είχε χρόνο, όλο έφευγε, δεν μου μίλαγε πολύ.
Μια μέρα μου είπε, πως η μαμά του ήταν στο νοσοκομείο και ότι θα πρέπει να είμαστε ήσυχοι για να τον βοηθήσουμε. Εγώ κατάλαβα τι εννοούσε, τα μικρά μου αδέρφια δεν κατάλαβαν τίποτα, τους το εξήγησα εγώ όμως. Την είχα μυρίσει, του το χα πει καιρό πριν, αλλά δεν μ’ άκουσε. Είχε το μυαλό του αλλού, μάλλον...
Όλο έφευγε και ερχόταν κουρασμένος και αργά. Δεν μ' άρεσε έτσι όπως τον έβλεπα, θύμωνε με το παραμικρό. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και μύριζε αποστείρωση. Άλλαζε τα ρούχα του τρεις φορές τη μέρα και μιλούσε μόνος του χωρίς να καταλαβαίνω τι λέει. Τη μια έκλαιγε και την άλλη φώναζε, όλο μιλούσε στο τηλέφωνο και έλεγε ακαταλαβίστικα πράγματα.
Όποτε τον πλησίαζα, μου ‘λεγε να πάω στο κρεβάτι μου, παρόλο που δεν ήταν ώρα να κοιμηθούμε, αλλά εγώ πήγαινα γιατί τον αγαπάω και γιατί πρέπει να δίνω το καλό παράδειγμα στ’ αδέρφια μου!
Να φανταστείς, μια νύχτα που δεν ένιωθα καλά κι έκανα εμετό, πήγα να τον ξυπνήσω να με βοηθήσει κι εκείνος με έδιωξε! Λίγη ώρα μετά έκανα πάλι εμετό, αλλά δεν του ξαναμίλησα, γιατί φοβήθηκα μη με ξαναμαλώσει.
Το πρωί που ξύπνησε, θύμωσε. Μας έβγαλε έξω γρήγορα και έφυγε αμέσως. Ξέχασε και να μας ταίσει, το πιστεύεις;
Όταν γύρισε το βράδυ, μας έβαλε μέσα και καθάρισε τον εμετό. Δεν κατάλαβα τι έπρεπε να καταλάβω...
Πάντως ένα είναι σίγουρο, δεν το ‘θελα και προσπάθησα να βγω και έξω, αλήθεια σου λέω. Εσύ με πιστεύεις;;
Αλλά αυτά πέρασαν μήνες τώρα, γιατί μου τα θύμισες ξανά;;
Α!!!
Το καλύτερο δεν σου έχω πει.
Μου έχουν αλλάξει τα φάρμακα! Τώρα, αντί για τυρί με πετραδάκια, παίρνω μεγάλες δόσεις οξυγόνου, κοιμάμαι σε μεγάλα υψόμετρα, περπατάω σε δάση και λαγκάδια, κολυμπάω στη λίμνη, τσαλαβουτάω στα ποτάμια, κάνω λασπόλουτρα σε φρεσκοβρεγμένα χώματα, κυλιέμαι σε.... προβατίσια αρώματα και κυνηγάω τους δύο μικρούς πυραύλους, που όλο με προκαλούν και πολύ μου τη σπάει που δε σταματάνε να τρέχουν.
Και έτσι, μπορεί το πόδι μου να μην δείχνει πολύ ωραίο, γιατί το σακάτεψα με τα δόντια μου από τη φαγούρα και είναι και πολύ πιο πρησμένο από το άλλο, αλλά όχι μόνο το πατάω, αλλά άμα δεις που πηγαίνω, θα θέλεις να έρθεις κι εσύ!
Έχω και καινούριο στρώμα, στο είπα;
Άντε να σου πω και για τον πατερούλη, αλλά μην του πεις, ότι σου είπα, γιατί δεν θέλει να τα συζητάει.
Να εστιάζουμε στα θετικά λέει! Τι σημαίνει το «εστιάζουμε στα θετικά;» Μήπως είναι εκείνο το μαλακό πετραδάκι που μυρίζει μπέικον;
Αυτό πρέπει να είναι, γιατί τον τελευταίο καιρό εστιάζουμε πολύ στα θετικά!!
Ο πατερούλης αναρρώνει από κάποιο πρόβλημα υγείας που πέρασε πρόσφατα και μας λαχτάρησε! Μάλλον, γιατί στενοχωρήθηκε πολύ με όλα όσα του συνέβησαν πέρυσι στην πατρική του αγέλη και γιατί είχε κάτι, που δεν κατάλαβα τι είναι, αλλά δεν μυρίζει πεθαμένο για ν’ ανησυχώ.
Κι έτσι, μερικές ώρες τις πέρασα μπροστά στην γκαραζόπορτα, περιμένοντάς τον να γυρίζει από το νοσοκομείο. Ή μήπως ήταν μέρες; Δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι πως τον γλύψαμε τόοοοοοοοοοσο πολύ όταν γύρισε, που τέλειωσε το σάλιο από το στόμα μου σου λέω!
Και από τότε, ζούμε πάλι όλοι ήσυχα τις περισσότερες μέρες στο σπίτι μας, τα απογεύματα κάνουμε βόλτες, άλλες φορές σύντομες και άλλες φορές για ώρες και τα Σαββατοκύριακα πηγαίνουμε στο φανταστικό πολυεστερικό εξοχικό μας, που όλο αλλάζει θέση...
Εσύ έχεις τέτοιο εξοχικό;
Άμα θέλεις, πες μου να τον ρωτήσω από που το πήρε, να σου πω για να πάρεις κι εσύ ένα. «Σκοινί» το λέει, αλλά δεν έχω καταλάβει γιατί. Πιο πολύ με δωμάτιο μοιάζει.
Άμα θέλεις, μπορώ να σε φιλοξενήσω καμιά μέρα, αλλά να μου το πεις να τον ρωτήσω πρώτα, εντάξει;
Ωραία δεν είναι να έχει ποικιλία η ζωή σου;
Άμα μαγειρέψεις κάνα λουκανικάκι, από αυτά που έκρυβες στις τσέπες σου, στείλε μου απάντηση να έρθω να σε δω και να μου πεις τα νέα σου!
Και μην ξεχνάς…
Εστιάζουμε στα θετικά... και στα βρασμένα λουκανικάκια…
Ήρα
***O μπαμπάς της Ήρας, προσπάθησε μέσα από τη δική του ματιά ν΄ αποκωδικοποιήσει τις σκέψεις της και το πως αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή της!