Ο σκύλος που δάγκωσε
Ο ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΔΑΓΚΩΣΕ…
Ο Πάκος είναι ένας σκυλάκος 13 χρόνων.
Έζησε τα 9 χρόνια της ζωής του «δεσποζόμενος», από κουταβάκι δεμένος σε μια βάρκα, δίπλα στη θάλασσα! Μέσα στο κρύο, στη βροχή, στον καύσωνα, στην πείνα (που και που ένα ξεροκόμματο, πεταμένο μέσα στη λάσπη), στη δίψα, (ένα βρώμικο δοχείο, σχεδόν πάντα άδειο), στα παράσιτα, στις αρρώστιες, στις αγριάδες και στις κλωτσιές…
Κάπως έτσι, περνούσε η ζωή για τον Αραπάκο (έτσι τον έλεγαν) … μέσα στην ανία, τη μοναξιά, την αδιαφορία, την κακομεταχείριση-κακοποίηση και την απομόνωση από κάθε άλλη ύπαρξη!
Έβλεπε από την ίδια πάντα θέση, ατελείωτες μέρες και νύχτες, τη ζωή να περνάει από μπροστά του κι αυτός δε μπορούσε να τη ζήσει!
Δεν έτρεξε, δεν έπαιξε, δεν ένιωσε ποτέ ένα χάδι, δεν ένιωσε ούτε μια στιγμή ελεύθερος, δεν ήξερε τι σημαίνει ζεστασιά, αγκαλιά, αγάπη!
Υπέφερε σιωπηλά, υπέμενε μαρτυρικά και τα χρόνια περνούσαν, κάνοντας κύκλους γύρω από τα 2 μέτρα της αλυσίδας του…
Κάποια στιγμή, έπεσε στο βλέμμα μιας «καλής νεράιδας», η οποία μαθαίνοντας τη θλιβερή ιστορία του, του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει με αξιοπρέπεια και ανθρώπινες συνθήκες.
Αφού τον πήγε στον κτηνίατρο για την απαραίτητη περίθαλψη και φροντίδα, μετά τον πήρε στο σπίτι της. Γεράκος όντας και «ιδιαίτερος», λόγω της πολύ άσχημης ζωής του, δε στάθηκε εύκολο να βρεθεί οικογένεια να τον υιοθετήσει.
Έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα μαζί της και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά για τον Αραπάκο, αφού βρήκε επιτέλους την αγάπη που στερήθηκε όλα τα χρόνια της άδικης ζωής του!
Μα κάποια ανύποπτη στιγμή, προφανώς κουβαλώντας κατάλοιπα του άσχημου παρελθόντος του, από την «καλοπέραση» και τα ενθύμια του παλιού «καλού» καιρού και ότι είχαν αφήσει στη μνήμη του, δάγκωσε την καλή του νεράιδα!
Άδικο θα πει κάποιος, για τον άνθρωπο που του χάρισε τη ζωή που δεν έζησε!
Ναι, αλλά όχι παράλογο θα συμπληρώσω εγώ, για ένα σκύλο που έμαθε να ζει και να παλεύει ολομόναχος και να ανταπεξέρχεται στις αντιξοότητες, με όποιο τρόπο του υπαγόρευε η φύση του.
Ακόμα και μια απλή κίνηση για ένα χάδι, γι΄ αυτόν μπορεί να σήμαινε απειλή, το λουράκι (δέσιμο) για τη βόλτα να σήμαινε σκλαβιά, το περπάτημα και το σήκωμα του ποδιού να σήμαινε κλωτσιά, ένας απλός ήχος (συνδυασμένος με κάτι πολύ άσχημο) να του δημιουργούσε τρόμο κλπ, κλπ. Δεν έμαθε να ζει με ανθρώπους, δεν ήξερε πως να συμπεριφερθεί στην κοινωνία μας και... το «κακό» έγινε!
Μετά από αυτό που συνέβη, άρχισε να τον φοβάται πολύ (απόλυτα λογικό και δικαιολογημένο) κι έτσι πλέον, η συμβίωσή τους ήταν αδύνατη!
Αυτό το γεγονός, ήταν καθοριστικό για εκείνον, γιατί θεωρήθηκε από τον περίγυρο «άκρως επικίνδυνος» και πια, δεν υπήρχε κανένας χώρος, πουθενά για τον Πάκο!
Όλοι τον φοβόντουσαν και δυστυχώς, δεν υπήρχε καμιά ελπίδα γι΄ αυτόν…
Έζησα από κοντά όλη αυτή την ιστορία και έβλεπα έναν ευαίσθητο άνθρωπο, ν΄ αγωνιά για την τύχη που περίμενε τον Αραπάκο!
Κι από την άλλη, κάποιοι άνθρωποι, που στάθηκαν μόνο στο «γεγονός» και δε θέλησαν να δουν τίποτα παραπέρα, να έχουν έτοιμη τη συμβουλή, την απόφαση και την ετυμηγορία: Ευθανασία!!!!!
Στη μέση; Ένας γέρος, ταλαιπωρημένος, χιλιοβασανισμένος σκυλάκος, που δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει γύρω του… που δε γνώριζε, τι τον περιμένει…
Άδικο!!!
Ο γεράκος αυτός θα ήταν ένα ακόμα θύμα, που θα πλήρωνε με τη ζωή του, της συνέπειες της ανθρώπινης ασυνειδησίας!
Ερήμην του, καταδικάστηκε δύο φορές!
Την πρώτη φορά, να ζήσει όλη του τη ζωή μέσα στην αθλιότητα και σε καθημερινά βασανιστήρια και τη δεύτερη, να θυσιαστεί, στο βωμό της ανθρώπινης «λογικής».
Είναι λογικό και το σέβομαι, το να φοβούνται οι άνθρωποι ένα σκύλο που δαγκώνει.
Και «άδικο» είναι, να δαγκώνει τον άνθρωπο που τον φροντίζει και του δείχνει αγάπη.
Αλλά πόσο λογικό και δίκαιο είναι άραγε, να ασκούν οι άνθρωποι την όποια εξουσία τους, πάνω σε όλα αυτά τα ανυπεράσπιστα και αθώα πλάσματα, που είναι πραγματικά στο έλεός τους;
Η καλή του νεράιδα, συμπονετική και με κατανόηση, του βρήκε ελαφρυντικά κι έψαχνε απεγνωσμένα, να βρει μια λύση για τον αγαπημένο της Αραπάκο, γιατί κανείς πια δεν τον ήθελε! Ήταν ο σκύλος που δαγκώνει, ο «στιγματισμένος» και καταδικασμένος!
Τον πόνεσα πολύ αυτόν τον γεράκο και κάπως έτσι, ο Πάκος βρέθηκε στο σπίτι μας.
Από τις 04/10/2010, τυχαία ημερομηνία μεν, συμβολική δε, γιατί είναι η ημέρα των ζώων, ζει κοντά μας και προστέθηκε κι αυτός στην οικογένειά μας!
Παρατηρώντας τους φόβους και τις ανασφάλειές του, μελετώντας προσεκτικά τις συμπεριφορές -αντιδράσεις του, κατανοώντας και ερμηνεύοντας αυτές,δίνοντάς του πάντα το χρόνο και το χώρο που χρειαζόταν και προσφέροντάς του ότι είχε ανάγκη, κατάφερα να τον βοηθήσω να προσαρμοστεί και να ζήσει όσο καλύτερα γινόταν.
Τώρα, κοντεύει 3 χρόνια κοντά μας και δείχνει ήρεμος, ασφαλής και χαρούμενος! Είναι πολύ υπάκουος και φιλικός με όλους… Τρέχει και παίζει με τα άλλα σκυλιά, κοιμάται πάνω στον καναπέ παρέα με τις γάτες, πάει μακρινές βόλτες και τις απολαμβάνει, γυμνάζεται κι ας τον ταλαιπωρούν τα αρθριτικά του, τρέχει πάντα με χαρά κοντά στους ανθρώπους για να πάρει ένα χάδι και μια αγκαλιά και ρουφάει την κάθε στιγμή της ζωής του!
Δεν έγινε κάτι «μαγικό», απλά με τις απαραίτητες γνώσεις, τους σωστούς χειρισμούς, τη διαμόρφωση κατάλληλων συνθηκών και πάντα με υπομονή, ο Πάκος ένιωσε ήρεμος και ασφαλής και άρχισε να βρίσκει πάλι την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους!
Ας είμαστε λοιπόν πιο επιεικείς κι ας προσπαθούμε με σωστή ενημέρωση, κατανόηση και αγάπη να βοηθήσουμε τα σκυλιά, που έχουν πραγματικά ανάγκη από τη βοήθειά μας!
Η ευθανασία μπορεί να φαίνεται η «μοναδική» και σίγουρα η πιο εύκολη λύση για κάποιους, αλλά ας σκεφτούμε, πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό για ένα αθώο πλάσμα… Να πληρώνει με τη ζωή του, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα!
Ο Πάκος λοιπόν, ήταν ο λύκος που έγινε αρνάκι, ή μήπως το αρνάκι που κάποιοι με τη συμπεριφορά τους είχαν μεταμορφώσει σε λύκο;
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Ελένη Κασπίρη