Αλίκη
Η Αλίκη
Την Αλίκη την άκουσα να κλαίει ασταμάτητα, περνώντας στη διασταύρωση των οδών Αγίας Σοφίας και Κορίνθου, στις 25/09/2010.
Έψαξα να βρω, που είναι και κλαίει έτσι σπαρακτικά και μετά από κάποια ώρα αναζήτησης, τη βρήκα σκαρφαλωμένη και κρυμμένη στον κορμό ενός δένδρου. Προσπάθησα να την πιάσω, αλλά ήταν πολύ φοβισμένη και δε μπόρεσα.
Έφυγα, γιατί πήγαινα ταξίδι και επέστρεψα μετά από αρκετές ώρες. Ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο (γιατί το μυαλό μου ήταν εκεί) και δεν τη βρήκα. Έψαξα αρκετή ώρα γύρω-γύρω και απογοητευμένη ξεκίνησα να φύγω, όταν ξαφνικά… άκουσα το κλάμα της! Ήταν αρκετά μέτρα πιο πέρα, στην άκρη του δρόμου και προσπαθούσε να φάει από κάτι σκουπίδια.
Την πήρα μαζί μου, χωρούσε στη χούφτα μου, ήταν μόλις 45 ημερών και ενώ έψαχνα να της βρω σπίτι, κατά βάθος δεν ήθελα να βρεθεί, γιατί πάντα ήθελα να έχω μία τρίχρωμη γάτα!
Όταν ξεπέρασε τους φόβους, την πείνα κλπ και ένιωσε ασφάλεια και θαλπωρή, άρχισε να ζητάει χάδια, να κάνει τούμπες και ένα σωρό ζουζουνιές!
Τα χαριτωμένα νιάου της και η ροζ μυτούλα της, ήταν η αφορμή για το όνομά της!
Το Αλικάκι μου, είναι το μικρότερο μέλος της οικογένειας
Στις 02/11/2010 στειρώθηκε
