Γράμμα σ’ ένα σκύλο που πέθανε από φόλα
Γράμμα σ’ ένα σκύλο που πέθανε από φόλα
Στο Σπίντι
Ήταν μια κρύα, χειμωνιάτικη μέρα, όταν ήρθες δειλά, τρομαγμένος, αδύναμος, βρεγμένος ως το κόκαλο, έξω από το γραφείο που εργαζόμουν!
Στεκόσουν μακριά, κοιτούσες την πόρτα και έτρεμες, σαν ψάρι έξω απ’ το νερό!
Τρόμαζες στην ανθρώπινη παρουσία και έφευγες, μα ερχόσουν πάλι κοντά, όταν ξεμάκραιναν!
Κατάφερα να σε πλησιάσω με ατέλειωτη επιμονή και υπομονή, να σε φροντίσω, να σου δείξω την αγάπη που δε γνώρισες και να σε πείσω για τις καλές μου προθέσεις!
Κι έμεινες! Έμεινες και γίναμε αχώριστοι!
Δεν έφυγες, ποτέ ξανά από δίπλα μου!
Εσύ βρήκες σε μένα, μια φίλη αληθινή κι εγώ σε σένα, ένα φύλακα άγγελο!
Κοιμόσουν δίπλα στο γραφείο μου όλη μέρα!
Τα πρωινά, με περίμενες πάντα απ΄ έξω για καλημέρα και το απόγευμα που έφευγα, έτρεχες χιλιόμετρα πίσω από το αυτοκίνητο για να με ξεπροβοδίσεις!
Περνούσε έτσι ο καιρός κι ένα πρωινό του καλοκαιριού, μπαίνω στο γραφείο πολύ στενοχωρημένη!
Έκατσα στην καρέκλα και άρχισα να κλαίω!
Τότε έτρεξες, έπεσες πάνω μου, μ’ αγκάλιασες σφιχτά με τα ποδαράκια σου από τους ώμους και άρχισες να μου γλείφεις το πρόσωπο, να μου σκουπίζεις τα δάκρυα και να κλαψουρίζεις συνεχώς!
Αλήθεια, πόσα μου έλεγες εκείνη την ώρα;
Ο πόνος μου μαλάκωσε σιγά-σιγά και η ψυχή μου γαλήνεψε!
Ένιωθα κάθε μέρα, ότι το δέσιμό μας γινόταν όλο και πιο δυνατό και πως είχα αποκτήσει έναν αληθινό, ακριβό, σπουδαίο φίλο!
Ένα φίλο, που ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα για να με «προστατέψει», να με παρηγορήσει, να μου γιατρέψει τις πληγές!
Έδειχνες πάντα τόσο χαρούμενος, όταν ήσουν κοντά μου και δεν έχανες ποτέ ευκαιρία, να μου δείξεις την ευγνωμοσύνη και την αγάπη σου με κάθε τρόπο!
Έτσι κολλητά φιλαράκια, μας βρήκε και ο επόμενος χειμώνας!
Ένα μεσημέρι, κουρασμένη από τη δουλειά, δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο σπίτι μου!
Εσύ, εκεί όπως πάντα, κοιμόσουν δίπλα μου!
Μα κάποια στιγμή, πετάχτηκες ξαφνικά πάνω, όρμησες στην αγκαλιά μου και άρχισες να με φιλάς και να κλαψουρίζεις, ώρα πολλή, όπως εκείνη τη φορά που ήμουν θλιμμένη!
Δε με άφηνες να φύγω!
Τι συνέβη; Τι έπαθες, έτσι ξαφνικά;
Γιατί όλος αυτός ο χείμαρρος εκδηλώσεων αγάπης, που δεν είχαν τελειωμό;
Πάντα μου έκανες διάφορα, μα αυτό ήταν κάτι άλλο!
Κάτι, που εκείνη την ώρα δε μπόρεσα να ερμηνεύσω!
Δεν κατάλαβα, τι ήθελες να μου πεις...
Κατάλαβα όμως την άλλη μέρα το πρωί, όταν δε σε βρήκα να με περιμένεις στο γνωστό σημείο για να με καλημερίσεις, όπως κάθε μέρα!
Σε βρήκα ξαπλωμένο λίγα μέτρα πιο πέρα παγωμένο, άψυχο!
Σε είχαν σκοτώσει με φόλα!!!!!!
Δεν είχες ανθρώπινη μιλιά καλέ μου, αλλά τα πάντα μου είπες, όπως εσύ ήξερες!
Και μου έδωσες ακόμα περισσότερα!
Μου έδειξες, τι σημαίνει ευγνωμοσύνη, αφοσίωση, αγάπη!
Τώρα, μέσα απ’ αυτό το γράμμα, θέλω να σου πω κι εγώ κάτι:
Ξέρω καλά, πως η αγάπη μου μόνο, δεν ήταν αρκετή για να σώσει ούτε εσένα, ούτε όλες τις άλλες ψυχούλες που χάθηκαν τόσο άδικα μαζί σου!
Ούτε ο αγώνας μου ήταν αρκετός!
Χρόνια πίσω, θρηνώ για πλάσματα που υποφέρουν μέσα στην εγκατάλειψη, από την απονιά κάποιων ανθρώπων και βρίσκουν οικτρό θάνατο, από την ασυνειδησία κάποιων άλλων γύρω μας!
Όσο και να παλεύω για εκείνα, αφιερώνοντας ψυχή και ζωή, κάποιοι άνθρωποι με σκληρή καρδιά πάντα θα υπάρχουν και θα προλαβαίνουν...
Σπίντι μου, ο δικός σου άδικος θάνατος, μαζί με την υπόλοιπη παρέα που ακόμα με πονάει, πάντα θα με πονάει, έγινε η αιτία ν΄αλλάξει η ζωή μου!
Ακολούθησα άλλο δρόμο κι έψαξα τη γνώση, που με οδήγησε εκεί ακριβώς που ήθελα να είμαι!
Γιατί κατάλαβα πολύ καλά πια, πως όση δύναμη και όση θέληση και να έχει κάποιος, αυτός ο αγώνας είναι άνισος και δυστυχώς, δεν έχει τέλος...
Αποφάσισα, ν’ αγωνίζομαι κι από ένα άλλο "μετερίζι", που
το λένε Θετική εκπαίδευση!
Γιατί πολλοί άνθρωποι Σπίντι μου, στις πρώτες δυσκολίες συμβίωσης που συναντούν με το σκύλο τους, δε μπαίνουν στη διαδικασία και τον κόπο να ψάξουν, να μάθουν, ν’ ασχοληθούν για να λύσουν το «πρόβλημα», αλλά καταφεύγουν στην εύκολη λύση...
Να τον ξεφορτωθούν….
Κάπως έτσι, είχες καταλήξει κι εσύ εκείνο το πρωινό στη δική μου πόρτα!
Ελπίδα και σκοπός μου, είναι να βοηθήσω όσα περισσότερα φιλαράκια σου μπορέσω, να μην καταλήξουν στο δρόμο και να μην έχουν τη δική σου φρικτή τύχη!
Αν οι οικογένειές τους ενημερωθούν και καταλάβουν, πως υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσουν μαζί τους, αν μπορούν να συμβιώνουν αρμονικά χωρίς προβλήματα, τότε ίσως υπάρχει ελπίδα…!
Δεν είσαι εδώ, για να μου κάνεις πάλι μια μεγάλη, σφιχτή αγκαλιά, μα το ξέρω, πως κι εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, μου κουνάς χαρούμενος την ουρά σου!!!
(Αφιερωμένο, σε όλα τα ζώα που βρίσκουν τραγικό θάνατο από φόλες……»
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων