Όταν το θαύμα της φύσης γίνεται πρόβλημα
Όταν το θαύμα της φύσης γίνεται πρόβλημα
«Να στειρώσω το σκύλο ή τη γάτα μου; Α π ο κ λ ε ί ε τ α ι !»
Κάπως έτσι αντιδρούν οι περισσότεροι, όταν ανοίξει μια συζήτηση γύρω από το θέμα της στείρωσης.
Κάποιοι τη θεωρούν μη επιτρεπτή, άλλοι εγωιστική και άλλοι απαράδεκτη πράξη!
Έχω ακούσει πάρα πολλά «επιχειρήματα» και δικαιολογίες τόσα χρόνια:
«Θέλω παιδάκι από το σκύλο ή τη γάτα μου»
«Θέλω η σκυλίτσα-γατούλα μου να νιώσει το μητρικό ένστικτο»
«Είναι καλό για την υγεία της να μείνει έγκυος και να γεννήσει»
«Είναι εγωιστικό να του στερήσω αυτή τη χαρά»
«Δείχνει έλλειψη σεβασμού απέναντι στο ζώο»
«Φοβάμαι μην πάθει κάτι στην επέμβαση»
«Θα πονέσει και δε μπορώ να του το κάνω»
Το πιο δυνατό όμως «επιχείρημα» όλων των πολέμιων της στείρωσης:
«Είναι ενάντια στη φύση του»
Αν μιλήσω με 10 κηδεμόνες γι΄ αυτό το θέμα, δείτε την αναλογία των απόψεων:
Οι τρεις αφού το έχουν ψάξει, θα έχουν εξ΄ αρχής αποφασίσει τη στείρωση.
Οι πέντε θα το συζητούν, έχοντας διάφορους ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, μα το πιο πιθανό είναι στη συνέχεια να δουν τα θετικά της.
Οι δύο, οι πολύ σκληροπυρηνικοί, θα είναι και ο απόλυτοι στην άποψή τους.
Κυρίως είναι άνδρες, όταν πρόκειται για τον κανακάρη τους, τον αρσενικό τους σκυλάκο. Το επιχείρημά τους; «Ούτε εγώ θα ήθελα να με «πειράξουν» και δε θέλω να επέμβω στη φύση του»
Βέβαια, υπάρχουν και γυναίκες που λένε για τη μονάκριβή τους: «Κι εγώ γυναίκα είμαι και θέλω να νιώσω το μητρικό ένστικτο, δε θα ήθελα να μου το κάνουν αυτό και δε θα πάω κόντρα στη φύση».
Ξέρω, ότι για το θέμα αυτό υπάρχει πολύ πληροφόρηση με αντικρουόμενες απόψεις. Είναι λογικό λοιπόν, κάποιος που δε γνωρίζει να μπερδεύεται και να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Μέσα σε όλο αυτό τον βομβαρδισμό από πληροφορίες (που άλλοτε είναι ελλιπείς, άλλοτε λανθασμένες και άλλοτε διαστρεβλωμένες), είπα κι εγώ να καταθέσω τις δικές μου εμπειρίες από την πολύχρονη συμπόρευση μου με τα ζώα.
Μέσα από ένα αρκετά μακροσκελές άρθρο, θα προσπαθήσω να κεντρίσω την προσοχή κάποιων και ίσως μπορέσουν να δουν κάποιες πλευρές και παραμέτρους που δεν έχουν γνωρίσει ή δεν έχουν σκεφτεί.
Κι επειδή οι γενικολογίες, θεωρίες -ή και αερολογίες μπορεί να πουν κάποιοι- δεν ικανοποιούν ούτε εμένα, προτιμώ να μιλώ με πραγματικά γεγονότα.
Θα αναφέρω λοιπόν, κάποιες σχετικά πρόσφατες περιπτώσεις, από τις πολλές που έχω συναντήσει.
Και τα συμπεράσματα δικά σας... και η οποιαδήποτε απόφαση επίσης…
Η πρώτη περίπτωση, είναι ενός περήφανου σκυλομπαμπά, που όχι μόνο δε θέλει να «πειράξει» τον κανακάρη του, αλλά ήθελε και να του δώσει την ευκαιρία να νιώσει τη χαρά του ζευγαρώματος.
Όπερ και εγένετο!
Οι απόγονοι; Οκτώ τον αριθμό, ημίαιμοι, τρισχαριτωμένοι, μα η τύχη τους χλωμή και αβέβαιη …
Με πολλές δυσκολίες εδόθησαν όλα!
Που; Ούτε κι ο ίδιος γνωρίζει, που και πως έχουν καταλήξει. Θέλει βέβαια να πιστεύει, ότι περνούν καλά. Έτσι ησυχάζει τη συνείδησή του!
Ο ένας κουταβάκος όμως –πιο τυχερός ή πιο άτυχος, κανείς δεν ξέρει- άλλαξε 3 σπίτια. Στο τέλος και σε ηλικία 10 μηνών, επεστράφη στον «τόπο αποστολής», ως «προβληματικό και ακατάλληλο». Σα να ήταν δέμα…
Η συνέχεια; Ακόμα πιο δύσκολη, γιατί ο περήφανος κατά τ΄ άλλα σκυλομπαμπάς, δε μπορεί να πετάξει το… εγγόνι του.
(Του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου, έτσι δε λένε;)
Επιστροφή ως αζήτητο και καθόλου καλοδεχούμενο από το φυσικό μπαμπά σκυλάκο!
Γιατί έχει αναπτύξει ένα θέμα ανταγωνισμού με άλλους αρσενικούς σκύλους και ο «γιός» του δεν είναι απλά ένας ακόμα αρσενικός «ανταγωνιστής», αλλά αυτός που μπήκε στο σπίτι του και κατσικώθηκε κιόλας για τα καλά!
Η λύση γι’ αυτόν; Επίθεση για εξόντωση του «εχθρού»
Η συνέπεια και για τους δύο σκύλους; Να ζουν μόνιμα απομονωμένοι μέσα στο ίδιο σπίτι!
Η καθημερινότητα για όλους; Αναστάτωση, πανικός και προβλήματα χωρίς τέλος στην οικογένεια.
Και γιατί όλ’ αυτά;
Γιατί ο περήφανος σκυλομπαμπάς ήθελε, ο γιός του να γίνει… «άντρας».
Η δεύτερη περίπτωση, είναι με το μπαμπά που έχει κόρη, αλλά ούτε αυτός θέλει να επέμβει στη φύση της σκυλίτσας του και φυσικά θέλησε και να της χαρίσει τη χαρά της μητρότητας, ως καλός σκυλογονιός.
Εδώ μιλάμε για μια λαίδη, σκυλίτσα ράτσας δηλαδή, που τα μωρά έγιναν ανάρπαστα βέβαια!
Πως περνούν; Κι αυτός θέλει να ελπίζει καλά…
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία φυσικά, αλλά εδώ αξίζει να αναφέρω κάτι που πληροφορήθηκα πρόσφατα και που συμβαίνει συχνά.
Σκύλος ράτσας δόθηκε μετά από γέννα σε «υπεύθυνο και σοβαρό» κηδεμόνα, που τον ήθελε σαν τρελός!
Όμως, η έκπληξη και η απογοήτευση του ανθρώπου που έδωσε το κουτάβι ήταν μεγάλη, όταν ανακάλυψε εντελώς τυχαία, ότι ο σκυλάκος ενήλικος πια, ήταν μόνιμα δεμένος, μόνος, αδυνατισμένος και γεμάτος παράσιτα σε ένα αγρόκτημα…
Γι αυτό, όσο κι αν λένε πολλοί πως βρίσκουν πολύ καλές οικογένειες για τα μωρά, καλό θα είναι να προβληματιστούν πολύ.
Συναντάω πολύ συχνά, ζώα που βιώνουν κακομεταχείριση και κακοποίηση, τα οποία υιοθετήθηκαν από «υπεύθυνους» ανθρώπους. Κι ακούμε επίσης συχνά, περιστατικά με αποτρόπαιους βασανισμούς υιοθετημένων σκύλων, στην Ελλάδα του σήμερα!
Τι πρόβλημα όμως υπήρξε με το ζευγάρωμα αυτής της σκυλίτσας;
Στο σπίτι υπήρχε και ζούσαν για χρόνια μαζί αρμονικά και
μια άλλη θηλυκή σκυλίτσα. Έκανε όμως τώρα το μέγα λάθος, να πλησιάσει τη μαμά με τα μωρά της…
Εκεί και κάπως έτσι ξεκίνησε το τεράστιο πρόβλημα μεταξύ τους και ένας πόλεμος με ομηρικούς καυγάδες και σοβαρούς τραυματισμούς.
Η συνύπαρξή τους πλέον στο σπίτι; Αδύνατη!
Η απόφαση; Να δοθεί η μία για να ηρεμήσουν όλοι…
Ποια όμως και με τι καρδιά να την αποχωριστούν;
Η Τρίτη περίπτωση, είναι με τη μαμά και την κόρη τη μοσχαναθρεμμένη, που δε θέλει να επέμβει στη φύση της φυσικά, αλλά φοβάται και να τη ναρκώσει, φοβάται και να μην πονέσει, φοβάται και το πως θα νιώσει μετά, φοβάται τα πάντα και δε μπορεί να της το κάνει αυτό.
Το αποτέλεσμα;
Η σκυλίτσα να κάνει ψευδοκυήσεις, βιώνοντας μεταξύ των άλλων συνηθισμένων συμπτωμάτων μαστίτιδα, ανορεξία, ψυχολογικές διαταραχές, νευρικότητα.
Και δε σταματάει εκεί… Εμφάνισε και πυομήτρα και χειρουργήθηκε αναγκαστικά και εσπευσμένα!
Τώρα η μαμά ήθελε δεν ήθελε, τα γεύτηκε όλα όσα ήθελε ν’ αποφύγει…
Πέρασε μια απίστευτη ταλαιπωρία η σκυλίτσα, αλλά μαζί της υπέφερε διπλά και η μαμά, που το ‘χε το κορίτσι της «μη βρέξει και μη στάξει».
Η συνέχεια των ιστοριών αυτών;
Οι σκυλίτσες μετά απ’ όλα αυτά στειρώθηκαν (η μια αναγκαστικά και η άλλη με απόφαση) και ο αρσενικός βρίσκεται στη διαδικασία!
Η άποψη και των τριών κηδεμόνων τώρα πια;
«Έκανα λάθος!»
Είναι κατανοητό, πως αυτοί οι άνθρωποι υπεραγαπούν τα σκυλιά τους και το έκαναν για να τους δώσουν χαρά, γιατί θεωρούσαν πως έκαναν το σωστό και πως ήταν για το καλό τους!
Όμως η λανθασμένη τους αντίληψη πάνω στο θέμα αυτό, δυστυχώς χρειάστηκε ν’ αλλάξει μέσα από τόσο επίπονες δοκιμασίες και μεγάλες ταλαιπωρίες για τα σκυλιά τους, αλλά και για τους ίδιους!
Γι΄ αυτό πάντα λέω, πως δε φτάνει μόνο η αγάπη στις σχέσεις με τα ζώα μας, χρειάζεται και η γνώση και η σωστή ενημέρωση.
Αλλά που και πως να ενημερωθεί κανείς σωστά, όταν ακόμα και κτηνίατροι (που είναι και οι πιο ειδικοί στα θέματα πρόληψης για την υγεία του ζώου) σου λένε, ότι δεν είναι σωστό για το ζώο, αν δε συντρέχει λόγος υγείας.
Και είναι οι ίδιοι «επιστήμονες» που κόβουν αυτιά και ουρές σωρηδόν!
Θέματα υγείας και περιστατικά με καρκίνους σε μαστό και μήτρα στα θηλυκά, καθώς και πυομήτρα (πολύ επικίνδυνη κατάσταση για τη ζωή του ζώου) και ψευδοκύηση, αλλά και στ΄ αρσενικά με καρκίνο στους όρχεις και στον προστάτη, έχω συναντήσει πολλά.
Περιπτώσεις που θα είχαν προληφθεί με τη στείρωση.
Προσωπικά, έχω βιώσει τέτοια περιστατικά με ζώα μου.
Την πρώτη σκυλίτσα μου τη Sweety μου, το συντροφάκι μου, δεν τη στείρωσα (22 χρόνια πριν), γιατί τότε δεν υπήρχε η ενημέρωση που υπάρχει σήμερα, ούτε είχα τη γνώση και τις εμπειρίες που έχω τώρα. Ο κτηνίατρος μου έλεγε, πως δε χρειάζεται.
Στα 8 της χρόνια έκανε πυομήτρα, με συνέπεια να κινδυνέψει σοβαρά η ζωή της και να σωθεί από θαύμα!
Τη γάτα μου τη Slim, που ζει μέσα στο σπίτι μόνιμα και δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση (ούτε σκόπιμα, ούτε από λάθος) ζευγαρώματος, τη στείρωσα καθυστερημένα στο 3ο έτος της ηλικίας της. Στην επέμβαση βρέθηκε, πως είχε κάνει πυομήτρα!
Κι επειδή άμα πάθεις μαθαίνεις, όλες οι γάτες μου που ήρθαν μετά στο σπίτι, στειρώθηκαν στους 7-8 μήνες της ζωής τους.
Η Αλίκη μου λοιπόν, στειρώθηκε 7 μηνών και είχε αρχίσει να εμφανίζει πυομήτρα! Απίστευτο κι όμως αληθινό! Αν δε την είχα πάει τότε προληπτικά για στείρωση, αργότερα θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα!
Τα σκυλιά μου πρώην αδέσποτα, στειρώνονταν όταν έρχονταν σπίτι, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονταν, εκτός από τα δύο γεροντάκια μου Ντιέγκο και Λούσυ, που ήρθαν σε μεγάλη ηλικία στο σπίτι μας και είχαν ήδη καρκίνο.
Στα θέματα υγείας όμως, σίγουρα οι κτηνίατροι είναι οι πλέον αρμόδιοι. Δε θέλω να μπαίνω σε ξένα χωράφια, κάτι που κάνουν συνέχεια όλοι σχεδόν οι κτηνίατροι.
Δίνουν συμβουλές που αφορούν σε θέματα συμπεριφοράς, ενώ δεν είναι δικό τους κομμάτι.
Και θα ήταν πολύ χρήσιμο βέβαια, αν οι συμβουλές τους ήταν οι σωστές και είχαν καλό αποτέλεσμα για τα σκυλάκια…
Εγώ θέλω ν΄ αναφερθώ σε κάποιες από τις πολλές περιπτώσεις που έχω συναντήσει, που αφορούν σε θέματα συμπεριφοράς, αλλά και σε προβλήματα που μπορεί να προκύψουν σε μη στειρωμένα ζώα και πόσο μπορεί να κοστίσουν στην ψυχολογία, στη συμπεριφορά, αλλά και στη ζωή τους πολλές φορές.
Θα ξεκινήσω από μια προσωπική μου εμπειρία, που έχει σχέση με τους λατρεμένους μου Ντιέγκο και Λούσυ.
Εκείνος ήταν αδέσποτος με σοβαρά προβλήματα υγείας και καρκίνο στους όρχεις (δε γινόταν να στειρωθεί). Εκείνη δεσποζόμενη, αλλά δεμένη όλη της τη ζωή σε μια αλυσίδα. Τους υιοθέτησα για να τους προσφέρω όσο μπορούσα και για όσο θα ζούσαν μια καλή ζωή!
Η Λούσυ όμως, λίγες μέρες μετά αφού ήρθε στο σπίτι, εμφάνισε οίστρο!
Τι συνέβη;
Ο Ντιέγκο παρ΄ όλα τα πολύ σοβαρά προβλήματα της υγείας του και το μεγάλο της ηλικίας του, για 10 ολόκληρες μέρες δεν έφαγε, δεν κοιμήθηκε, δε σταμάτησε να κλαίει και να γαβγίζει, μέχρι που εξαντλήθηκε εντελώς! Ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ και δε μπορώ να περιγράψω το άγχος και τη στεναχώρια εκείνων των ατελείωτων, βασανιστικών ημερών!
Λίγο αργότερα η Λούσυ έκανε ψευδοκύηση και μετά από εξετάσεις διαγνώστηκε καρκίνος στη μήτρα και λίγο μετά εμφάνισε καρκίνο των μαστών.
Έτσι για την ιστορία, έχουν φύγει και οι δύο από κοντά μας…
Ο κ. Κώστας, μια μέρα βρήκε το κλειδωμένο κλουβί ανοιχτό και το αρσενικό κυνηγόσκυλό του έξω απ΄ αυτό και τραυματισμένο.
Κατάλαβε τι είχε συμβεί, όταν είδε πως η κυνηγοσκυλίτσα του (που ήταν δεμένη λίγο πιο πέρα από το κλουβί) ήταν σε οίστρο. Ο σκυλάκος τραυματίστηκε στην προσπάθειά του να βγει από το κλουβί και να πάει κοντά της.
Κλειδαμπάρωσε τριπλά το σκυλάκο στο εξής, αλλά η σκυλίτσα μετά από 2 μήνες έφερε στον κόσμο 6 μωράκια.
Δεν ξέρουμε τι απέγιναν!
Ίσως να τα έδωσε σε άλλους εξίσου «φιλόζωους» κυνηγούς για να τα σκλαβώσουν κι αυτά …
Ο σκυλάκος του κ. Αντώνη έκοψε την αλυσίδα που ήταν δεμένος, πήδησε τη μάντρα της αυλής και πήγε να συναντήσει μια σκυλίτσα που ήταν σε οίστρο, στην πέρα ρούγα!
Ήταν όμως πολύ άτυχος ο φουκαράς, γιατί φεύγοντας δεν είδε το διερχόμενο αυτοκίνητο …
Άφησε απογόνους όμως, αφού η σκυλίτσα γέννησε 8 κουταβάκια, που κάποια του έμοιαζαν πολύ!
Το ένα υιοθετήθηκε από μια γειτόνισσα, μα κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν τ΄ άλλα 7…
Να πήρε κάποιο και ο κ. Αντώνης και να το έδεσε κι αυτό στην αλυσίδα, έτσι για να του θυμίζει τον αδικοχαμένο σκυλάκο του;
Η σκυλίτσα της κ. Μαρίας που ζει μέσα στο σπίτι, αλλά παίζει και στον κήπο, μια μέρα που κάποιος ξέχασε την πόρτα ανοιχτή, βγήκε έξω και χάθηκε!
Μετά από αγωνίες, κλάματα, ψάξιμο νυχθημερόν, αφισοκολλήσεις, κοινοποιήσεις στο Ίνετρνετ, η σκυλίτσα βρέθηκε ένα μήνα μετά. Τραυματισμένη και σε άθλιο χάλι, αλλά βρέθηκε! Και ήταν πολύ τυχερή, αφού κάποια άλλα δεν τα βρίσκουν ποτέ.
Τι χαρά που βρήκαν το παιδάκι τους!
Ναι, μόνο που λίγο καιρό μετά αυξήθηκε αρκετά η οικογένεια, γιατί το παιδάκι τους -ήταν σε οίστρο όταν έφυγε από το σπίτι- έφερε στον κόσμο 10 δικά του παιδάκια!
Βοήθειααααα! Τώρα… τι θα τα κάνουμε;
Έψαξαν απελπισμένα να βρουν ανθρώπους που θα τ΄ αγαπούν και θα τα προσέχουν.
Βρήκαν για τα 6 κάποιες οικογένειες (καλές λένε), για τα άλλα 4 ακόμα ψάχνουν… και τα κουτάβια κοντεύουν να μπουν στην εφηβεία …
Ένα ωραίο απογευματάκι η κ. Έφη έβγαλε τη σκυλίτσα της τη συνηθισμένη-καθημερνή της βόλτα.
Μόνο που δεν έδωσε σημασία στο γεγονός, πως η σκυλίτσα ήταν σε οίστρο!
Ε, και;
Και… ζευγάρωσε με τον αρσενικό που τις ακολούθησε, εν ριπή οφθαλμού μπροστά στα μάτια της σοκαρισμένης κ .Έφης! Η οποία δεν πρόλαβε ν΄ αντιδράσει και δε μπόρεσε να κάνει τίποτα για να το αποτρέψει.
Η συνέπεια αυτής της καθημερινής τους βόλτας, που τελικά δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη;
Να μείνει έγκυος η σκυλίτσα και η κ. Έφη να βρεθεί από το πουθενά με 6 κουταβάκια που δεν ήξερε τι να τα κάνει.
Και τι έφταιξε; Μια βόλτα είπε να πάει τη σκυλίτσα της…
Έψαχνε διακαώς να βρει να τα δώσει, αλλά μια μέρα τα κουτάβια (ως δια μαγείας) εξαφανίστηκαν όλα από το σπίτι…
Δε γίνεται μέσα σε ένα άρθρο να αναφέρω όλες τις περιπτώσεις που έχω συναντήσει, μάλλον σε βιβλίο θα χωρούσαν...
Πόσοι και πόσοι αρσενικοί σκύλοι έχουν πηδήσει μάντρες και μπαλκόνια, έχουν κόψει αλυσίδες και έχουν «φάει σίδερα», γιατί κάπου τους μύρισε σκυλίτσα σε οίστρο και ακολούθησαν το ένστικτό τους;
Πόσοι απ’ αυτούς έχουν χαθεί και έχουν καταλήξει να ζουν στο δρόμο, άλλοι έχουν γυρίσει στο σπίτι τους τραυματισμένοι και σε πολύ κακή κατάσταση κι άλλοι έχουν χάσει και τη ζωή τους ακόμα;
Αν δε, είναι και ράτσας; Τότε υπάρχει και μεγάλος κίνδυνος κλοπής.
Πόσοι αρσενικοί είναι συνεχώς ανήσυχοι, αναστατωμένοι, στρεσαρισμένοι, ανεξέλεγκτοι εντελώς στη βόλτα και πολλές φορές επιθετικοί, γιατί κάπου κοντά ή μακρύτερα τους μύρισε σκυλίτσα σε οίστρο και θέλουν να ζευγαρώσουν;
Να πω για τις συνήθεις και αρκετά ενοχλητικές συμπεριφορές τους, όπως το καβάλημα, το μαρκάρισμα, το ουρλιαχτό;
Κι όσοι έχουν σκυλίτσα που βρίσκεται σε οίστρο, πόσες φορές δεν έχουν δει τους επίδοξους «μνηστήρες», να κάνουν μάζωξη έξω από το σπίτι τους και να περιμένουν μερόνυχτα, γαβγίζοντας και καυγαδίζοντας μεταξύ τους;
Και οι γάτοι που ζουν σε σπίτι έχουν διάφορα θέματα συμπεριφοράς (ψέκασμα, νιαούρισμα, επιθετική συμπεριφορά), αλλά το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό για τις γάτες που ζουν σε αυλές ή μπαινοβγαίνουν στο σπίτι.
Οι αρσενικοί καυγαδίζουν και κινδυνεύουν να μολυνθούν από θανατηφόρες ασθένειες, που μεταδίδονται με τα δαγκώματα ή μπορεί και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ!
Κάπως έτσι, πριν 26 χρόνια έχασα τον πρώτο γατούλη μου.
Ο κτηνίατρος ήταν αντίθετος με τη στείρωση κι εγώ δεν ήξερα, αλλά και που να μάθεις εκείνη την εποχή; Θεωρούσα λοιπόν, πως είναι πολύ καλύτερα γι αυτόν να τον αφήνω να γυρνάει έξω στην αυλή, να παίζει και να χαίρεται τη φύση και τη ζωή, όπως εκείνος θέλει.
Πόσο λάθος έκανα; Μία μέρα έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ! Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε, μα η πληγή από το χαμό του ακόμα με πονάει πολύ!
Οι γατούλες που μένουν έξω ή έχουν τη δυνατότητα να βγουν, ζευγαρώνουν σε κάθε οίστρο, χωρίς κανένα εμπόδιο (γάτες είναι και σκαρφαλώνουν) και χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η κ. Καλλιόπη, μια μεγάλη σε ηλικία κυρία που έχει πολλές γάτες στην αυλή της, οι οποίες ζευγάρωναν σε κάθε οίστρο και γεννούσαν συνεχώς, μου είπε χαρακτηριστικά:
«Αναγκάστηκα να τις στειρώσω τελικά, γιατί κουράστηκα να πετάω μωρά!»
Λες και πετούσε χαρτιά…
Κι όποιος έχει αρκετά ζώα στο σπίτι του αρσενικά και θηλυκά, τι θα κάνει; Θα τ’ απομονώνει για να μη ζευγαρώσουν και ν΄ αποφύγει όλα τα περαιτέρω;
Αυτό δεν είναι εναντίωση στη φύση;
Ή θα τ’ αφήνει να ζευγαρώνουν και μετά θα πηγαίνει τα μωράκια στους κάδους απορριμάτων; Είναι αμέτρητα τα ζωάκια που καταλήγουν εκεί!
Ψυχές μέσα σε σακούλες πεταμένες στα σκουπίδια, λες και είναι άχρηστα αντικείμενα για πέταμα! Αυτό μάλλον θα το θεωρούν, πως είναι σύμφωνο με τη φύση…
Η Slim η γατούλα μου, «παιδί των σκουπιδιών» είναι…
Διαβάζοντας τις παραπάνω ιστορίες, δύσκολα κανείς μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος.
Γιατί είναι άλλο ν’ ακούς κι άλλο να βιώνεις το οτιδήποτε ο ίδιος, γενικότερα στη ζωή…
«Στους άλλους συμβαίνει, τι μας νοιάζει εμάς;»
Και τι σε νοιάζει εσένα θα μου πεις, για το σκύλο ή τη γάτα του κυρίου ή της κυρίας τάδε, που τα ζευγάρωσαν ανεύθυνα, που δεν πρόσεξαν και δε φρόντισαν σωστά τα ζώα τους;
Στις πιο πάνω ιστορίες όμως, αν εξαιρέσεις τις δύο περιπτώσεις που οι ίδιοι οδήγησαν το σκύλο τους να ζευγαρώσει, όλοι οι υπόλοιποι σίγουρα δεν το ήθελαν, σίγουρα δεν το προκάλεσαν και καθόλου δεν το περίμεναν.
Και σε όσων το ζώο προέκυψε θέμα υγείας, όλοι τους ήθελαν να πιστεύουν, ότι στο δικό τους δε θα συμβεί!
Γι΄ αυτό μη λες ποτέ: «Σε μένα δε θα συμβεί!»
Εντάξει, εσύ έχεις ένα ζωάκι και το έχεις μέσα στο σπίτι, το προσέχεις σαν τα μάτια σου να μη σου φύγει, το προστατεύεις να μη σου πάθει κανένα κακό, δεν ζευγαρώνεις το θηλυκό σου για να μη βρεθείς με ανεπιθύμητα και αζήτητα μωρά, δεν το βγάζεις βόλτα όταν είναι σε οίστρο και όλα καλά.
Τον αρσενικό σου επίσης, αφού τον προστατεύεις, θεωρείς ότι είναι ασφαλής, μπορείς και τον ελέγχεις (όπως λες) και τον κοντρολάρεις και στη βόλτα, γιατί να τον βάλεις σε τέτοια διαδικασία;
Και για τυχόν θέματα υγείας που μπορεί να προκύψουν, εύχεσαι να μη συμβούν σ΄ εσάς. Αλλά να θυμάσαι, πως η σωστή πρόληψη σε όλα τα θέματα, είναι η πιο αποτελεσματική και η πιο σίγουρη μέθοδος απ’ όλα τα ευχολόγια μαζί.
Κι αφού για όλα έχεις απάντηση, θέλω να μου πεις, τι θα κάνεις τον αγχωμένο, στερημένο αρσενικό σου, όταν οι ορμόνες του θα τον οδηγούν και θα τον «τρελαίνουν», θα θέλει όσο τίποτα να ζευγαρώσει κι εσύ θα τον εμποδίζεις;
Ή θα μου πεις την κορυφαία ατάκα, που μου λένε πολλοί:
«Θα τον ζευγαρώσω μια φορά για να ηρεμήσει»
Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή θα του περάσει και δε θα θέλει πάλι. Το αντίθετο μάλιστα, θα έχει μεγαλύτερη επιθυμία και θα γίνει πιο αγχώδης.
Οι θηλυκές θέλουν μόνο όταν είναι σε οίστρο (δύο φορές το χρόνο) και όχι όλες τις μέρες του οίστρου.
Ο αρσενικός όμως, που θα θέλει να ζευγαρώσει κάθε φορά που θα του μυρίζει θηλυκή σε οίστρο; (Στο δρόμο, στη γειτονιά, στην ευρύτερη περιοχή). Αμέτρητες φορές δηλαδή;
Τι θα κάνεις, θα τον πηγαίνεις; Όχι φυσικά, γιατί αυτό είναι ανέφικτο.
Απλά θα του το στερείς! Θα το εμποδίζεις και είτε σου αρέσει να το ακούς είτε όχι, θα επεμβαίνεις στη φύση του!
Αλήθεια, το πως θα νιώθει και το πόσο θα στρεσάρεται βιώνοντας όλο αυτό, σε νοιάζει καθόλου;
Αν όχι, τότε δεν τον αγαπάς τόσο, όσο λες…
Να σου μιλήσω μήπως για τα χιλιάδες ζωάκια που είναι στο δρόμο, για τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό τους, για την τραγική τύχη τους και για την πολύ σκληρή ζωή τους;
Και μη μου πεις, τι σε νοιάζει εσένα για τα αδέσποτα!
Τότε μάλλον ξεχνάς, ότι αυτά τα ζώα δεν φύτρωσαν!
Κάποιοι τα «έσπειραν»… Είναι ο σκυλάκος του κ. Αντώνη, η σκυλίτσα της κ. Μαρίας, τα κουταβάκια της κ. Έφης και πάει λέγοντας…
Είναι ζωάκια που είχαν σπίτι και που κάποια χάθηκαν, κάποια εγκαταλείφθηκαν και φυσικά οι αμέτρητοι απόγονοί τους.
Κι αν δεν είσαι εσύ που συμβάλεις σε όλη αυτή την εικόνα της ντροπής που συναντάμε κάθε μέρα γύρω μας, είναι κάποιοι σαν και σένα, που δε στειρώνουν το ζωάκι τους για να μην εναντιωθούν στη φύση του και γιατί θέλουν να του δείξουν έτσι το σεβασμό τους.
Ξέρεις πόσους εκβιασμούς, άμεσους και έμμεσους έχω δεχθεί από τέτοιους σκυλογονείς, που φυσικά «σέβονται» το ζωάκι τους και δε θέλουν να «πειράξουν» τη φύση του;
Τι ακριβώς; Αν δεν τους βοηθήσω να λύσουν τυχόν προβλήματα τώρα ή αν δεν τους βρω σπίτι «χθες», θα εγκαταλείψουν το ζώο τους στο δρόμο.
Γιατί; Γιατί τους χαλάει το γκαζόν, γιατί το πήραν για το παιδί τους και το βαρέθηκε (λες κι είναι παιχνίδι), γιατί δεν το θέλει η σύζυγος που γεμίζει τρίχες τον πανάκριβο καναπέ της, γιατί είναι αλλεργική η πεθερά τους κλπ, κλπ.
Έχεις καθόλου την περιέργεια (ή το ενδιαφέρον;) να μάθεις, πως βιώνουν τα ζωάκια στους δρόμους αυτό το κατά τ’ άλλα «θαύμα» της φύσης, που εσύ επικαλείσαι και που δε θέλεις να επέμβεις σε αυτό; Με πόσο οδυνηρούς, εξευτελιστικούς, αλλά και επικίνδυνους τρόπους;
Έχεις ποτέ σου ζήσει όλο αυτό το «τελετουργικό;»
Σκυλίτσα ή γατούλα να πολιορκείται και να ταλαιπωρείται από καμιά 10αριά αρσενικούς, όχι μόνο από όσους ζουν στο δρόμο , αλλά και κάποιους που ζουν σε σπίτι και που δραπέτευσαν για να ζευγαρώσουν μαζί της.
Πως είναι όλοι τους; Καταπληγωμένοι και καταματωμένοι με πολύ σοβαρά τραύματα, από τους μεταξύ τους καυγάδες για τη διεκδίκηση.
Πως το βιώνουν; Περιμένοντας μέρες και νύχτες χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς ύπνο (καραούλι να μην προλάβει άλλος), σε φανερά εξαθλιωμένη κατάσταση, πολλές φορές στη μέση του δρόμου κινδυνεύοντας να σκοτωθούν, άλλοτε για μέρες μέσα στον καύσωνα κι άλλοτε κάτω από την καταρρακτώδη βροχή.
Έχεις δει γάτα εγκλωβισμένη για περισσότερο από 24ωρο, να αιωρείται στο πιο ψηλό σημείο ενός δένδρου και στο πιο λεπτό κλαδί του; Νηστική, διψασμένη, φοβισμένη, εξαντλημένη, μη μπορώντας να κατέβει ούτε για την ανάγκη της;
Γιατί; Στα πιο κάτω κλαδιά ήταν κρεμασμένοι (σαν τσαμπιά) 10 αρσενικοί γάτοι τραυματισμένοι, αδυνατισμένοι και σε άθλιο χάλι όλοι τους.
Κι όταν η γατούλα δεν αντέχει άλλο και κάνει το λάθος να κατέβει, να δέχεται το κυνηγητό και την επίθεση όλης αυτής της «εκτός ελέγχου» ομάδας...
«Αυτό είναι βιασμός» μου είπε κάποτε μια φίλη, όταν της διηγιόμουν διάφορες τέτοιες ιστορίες που έχω ζήσει.
Σκυλίτσες και γάτες που παθαίνουν μαστίτιδα, επειδή τα μωρά πεθαίνουν λόγω αντίξοων συνθηκών, που εξαθλιώνονται από την πείνα και το θηλασμό, που πεθαίνουν άλλοτε στη γέννα και άλλοτε λίγο μετά.
Γάτες που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν ή από θανατηφόρες ασθένειες που μεταδίδονται από το ζευγάρωμα, την επαφή, τους καυγάδες ή από τραύματα που μολύνονται.
Νεογέννητα μωρά που κλαίνε στους δρόμους και κάποια στιγμή πεθαίνουν, γιατί η μαμά τους αρρώστησε ή πέθανε.
«Αυτό που συμβαίνει είναι αδικία, είναι έγκλημα» μου είπε κάποιος δακρύζοντας...
Για ποιο «θαύμα» της φύσης μου μιλάς λοιπόν;
Σε όλ’ αυτά και σε πολλά άλλα, εσύ δε θέλεις να επέμβεις;
Για σκέψου λίγο καλύτερα:
-Όταν πετάς τα μωρά τους και τα σκοτώνεις χωρίς κανένα έλεος, δεν επεμβαίνεις στη φύση τότε;
-Όταν τα δίνεις για υιοθεσία σε ανεύθυνους ανθρώπους, γιατί βιάζεσαι να τα ξεφορτωθείς και καταλήγουν σκλαβωμένα, κακοποιημένα, υποσιτισμένα, άρρωστα, σκοτωμένα, δεν έχεις ευθύνη τότε; Δεν έχεις βάλει κι εσύ το χεράκι σου με κάποιο τρόπο σε όλα αυτά;
-Όταν ο σκύλος ή η γάτα σου θέλει να ζευγαρώσει κι εσύ το εμποδίζεις (ευνόητο φυσικά, αφού δε γίνεται κάθε φορά που θα θέλει) τότε δεν επεμβαίνεις στη φύση;
-Όταν ο σκύλος σου σκάβει τον κήπο σου, μασουλάει τα πράγματά σου, κυνηγάει τη γάτα σου, δαγκώνει το χέρι σου για να παίξει, γαυγίζει για να επικοινωνήσει, δεν είναι στη φύση του όλ’ αυτά;
Τον δικαιολογείς, του τα επιτρέπεις, τον αφήνεις; Όχι φυσικά και μην το αρνηθείς, όλα του τα απαγορεύεις και μάλιστα δια ροπάλου!
Τότε δεν επεμβαίνεις στη φύση του;
Αναρωτήθηκες ποτέ σου, σε πόσα πράγματα αποφασίζεις (λογικό) για τη ζωή του και εναντιώνεσαι (απαραίτητο κάποιες φορές) στη φύση του, όταν τον αναγκάζεις να κάνει ότι θες και βολεύει εσένα; Γιατί ο σκύλος, μια χαρά φυσιολογικότατες σκυλίσιες συμπεριφορές έχει, εμάς δε βολεύουν και τις προσαρμόζουμε στα μέτρα μας.
Σταμάτα λοιπόν να πιπιλίζεις την καραμέλα με την εναντίωση στη φύση και τη δήθεν έλλειψη σεβασμού στο ζώο, γιατί το «επιχείρημά» σου είναι ανυπόστατο.
Και είναι γιατί εσύ ο ίδιος το έχεις καταρρίψει προ πολλού και το κάνεις κάθε φορά, που εναντιώνεσαι στη φύση του σε τόσα άλλα και με τόσους τρόπους.
Κι αν θες να μιλάς για σεβασμό, τότε σεβάσου το και αντιμετώπισέ το σαν ένα ζωντανό πλάσμα, που έχει κι άλλα ένστικτα εκτός αυτό του ζευγαρώματος, που τόσο φανατικά θες να διαφυλάξεις. Σεβάσου όμως και όλες τις ανάγκες του και προσπάθησε να τις ικανοποιείς για να χαίρεται τη ζωή, όπως εκείνο ξέρει, δίνοντάς του διεξόδους όταν τις χρειάζεται και όχι αν θες ή όταν και όποτε θες εσύ.
Όχι, δεν είναι «επιχείρημα» και μην κρύβεσαι άλλο πίσω του, δικαιολογία είναι παραδέξου το.
Γιατί στην τελική, η εγωιστική πράξη αυτό είναι και όχι η στείρωση.
Η στείρωση φίλε μου, είναι η πιο υπεύθυνη και πιο ανθρώπινη επέμβαση στη ζωή του ζώου σου!
Και είναι στ΄ αλήθεια παιδαριώδες το «επιχείρημα», που ακούω συχνά: «Είναι ένα πλάσμα ανυπεράσπιστο, που δε μπορεί να αποφασίσει για τη ζωή του και αποφασίζουμε εγωιστικά εμείς»
Μα εσύ έχεις τη λογική άνθρωπέ μου!
Και στο χέρι σου είναι ν΄ αποκτήσεις και τη σωστή γνώση, για το τι είναι καλύτερο γι΄ αυτό, όπως θα κάνεις και για το παιδί σου.
Περιμένεις από το ζωάκι να προστατέψει τον εαυτό του, όταν δεν έχει τη λογική και δεν είναι σε θέση να γνωρίζει, τι προβλήματα και δυσκολίες μπορεί να βιώσει και όταν οδηγείται από τα ένστικτά του;
Ή μήπως έχεις την ίδια άποψη και για τις αποφάσεις που παίρνεις για το ανήλικο παιδί σου; Όταν εσύ αποφασίζεις για πολύ σημαντικά πράγματα που αφορούν στη ζωή του και θα την καθορίσουν αργότερα, είναι εγωιστικό άραγε;
Άκου και κατάλαβέ το:
Αυτά τα πλάσματα ζευγαρώνουν από ένστικτο!
Έχει σχέση με τις ορμόνες τους, γι΄αυτό και ζευγαρώνουν μόνο όταν η θηλυκή είναι σε οίστρο.
Δε ζευγαρώνουν εγκεφαλικά, ούτε ψυχολογικά όπως ο άνθρωπος, δεν τα ενδιαφέρει αν θα νιώσουν το μητρικό ένστικτο, δεν τα νοιάζει αν θ’ αφήσουν απογόνους για να διαιωνίσουν το είδος τους, δεν τους καίγεται καρφί αν θα βιώσουν την εμπειρία της γέννας, δε θα γίνουν πιο «άνδρες» ή πιο «γυναίκες» με αυτό, δε ζευγαρώνουν για ευχαρίστηση και δε χρειάζονται καμία απολύτως επιβεβαίωση.
Την ησυχία τους θέλουν και μια ευχάριστη και καλή ζωή!
Μπορείς να την προσφέρεις στο ζωάκι σου;
Αυτό έχει πραγματική σημασία και αληθινή αξία! Όλα τα υπόλοιπα είναι δικές σου ανθρωπομορφικές ερμηνείες, που έχουν σαν αποτέλεσμα να το ταλαιπωρούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η σκυλίτσα ή η γάτα σου δε μπορούν να γνωρίζουν, τι ταλαιπωρίες θα περάσουν με τις αμέτρητες ενοχλήσεις, τους καυγάδες για την αποφυγή, τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και γέννες, τους θηλασμούς, τις λοχείες, τα τυχόν προβλήματα που μπορεί να προκύψουν, (μαστίτιδες κλπ) ακόμα και ότι μπορεί να πεθάνουν στη γέννα!
Ούτε ο αρσενικός σου δεν ξέρει, ότι θα περάσει όλο αυτό το στρες της ισόβιας στέρησης, για χάρη της «απείραχτης» φύσης του!
Αν είχαν μιλιά, ξέρεις τι θα σου έλεγαν:
«Μην μας αφήσεις να τα ζήσουμε όλ’ αυτά! Βοήθησέ μας, γιατί μόνο εσύ μπορείς!».
Αν αγαπάς αληθινά το ζωάκι σου και θέλεις πραγματικά το καλό του, κάνε του το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να του κάνεις!
Στείρωσέ το και απόδειξέ του με πράξεις και όχι με λόγια αυτή σου την αγάπη!
Σου το λέει ένας άνθρωπος που έπαθε κι έμαθε, που δεν έχει κανένα απολύτως όφελος (μακριά από μένα οποιαδήποτε «συντεχνία») και που έχει ζήσει άπειρες δυσάρεστες, δύσκολες, ακόμα και τραγικές ιστορίες.
Ένας άνθρωπος που αγαπάει και νοιάζεται τόσο πολύ τα ζώα, που έχει κάνει σκοπό της ζωής του, μια καλύτερη δική τους!
Που τόσα χρόνια κοντά τους, αφουγκράστηκε πολύ προσεκτικά τις ανάγκες τους, παρατήρησε διεξοδικά την κάθε πλευρά τους, είδε και έζησε από μέσα τα ζόρια τους, μελέτησε βαθιά τη ζωή και τα προβλήματά τους και πόνεσε μαζί τους σε κάθε πληγή, σε κάθε κραυγή!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων