Όσκαρ
Ο Όσκαρ ήταν ο πρώτος μου συγκάτοικος, 25 χρόνια πριν!
Τον βρήκαμε μωράκι, κάτω από ένα κάτω από ένα κάδο σκουπιδιών.
Τον πήραμε, τον φροντίσαμε και έγινε ένας υγιής και πανέμορφος γάτος. Ζούσαμε σχεδόν τέλεια μαζί, φώλιαζε στην αγκαλιά μας και γουργούριζε, κοιμόταν στο κρεβάτι, ταξίδευε μαζί μας στο αυτοκίνητο χωρίς κλουβάκι, (κανονικός συνεπιβάτης), πηγαίναμε στο κτηνιατρείο, (προς μεγάλη έκπληξη του κτηνιάτρου), επίσης χωρίς κλουβάκι. Θυμάμαι που μας έλεγε χαριτολογώντας: «Φέρατε το σκύλο;»
Μπορώ να πω, μετά από τόσα και τόσα ζώα που μπήκαν στη ζωή μου, ότι ήταν ο πιο ήρεμος και φιλικός γάτος που έχω γνωρίσει. Χαδιάρης, αγαπησιάρης, παιχνιδιάρης, υπάκουος, πανέξυπνος!
Μία μέρα φύγαμε από το σπίτι βιαστικά και ξεχάσαμε το αμμοδοχείο του στο μπαλκόνι με κλειστή την πόρτα! Όταν γυρίσαμε, με μεγάλη μας έκπληξη, διαπιστώσαμε ότι είχε χρησιμοποιήσει τη δική μας τουαλέτα! Δεν είχε κάνει ποτέ καμία «ζημιά», όπως λίγο πολύ κάνουν όλες οι γάτες με το γρατζούνισμα.
Ο έρωτάς του για τη Λορέτα, την γάτα της κυρίας στο από κάτω διαμέρισμα, ήταν το θέμα της πολυκατοικίας για αρκετές μέρες! Ξημεροβραδιαζόταν στο μπαλκόνι για να της στέλνει ερωτικά μηνύματα…. Ακροβατούσε στα κάγκελα του μπαλκονιού και της έκανε τον καμπόσο! Όσο αυτή νιαούριζε και του έκανε ναζάκια, τόσο ο δικός μας τρελαινόταν!
Τον λατρεύαμε, μα κι εκείνος έκανε τα πάντα για να μας κερδίζει κάθε μέρα! Ήταν το πρώτο ζώο στη ζωή μας, ως συγκάτοικος και ήταν τόσο, μα τόσο απίστευτα «καλός», που σκεφτόμαστε ότι ήταν δώρο Θεού και νιώθαμε πολύ τυχεροί που βρέθηκε στο σπίτι και τη ζωή μας ένα τόσο υπέροχο πλάσμα!
Έτσι πέρασαν 2 χρόνια αρμονικής συμβίωσης με τον αγαπημένο μας γατούλη!
Κάποτε, αποφασίσαμε να αλλάξουμε σπίτι και μετακομίσαμε σε ένα σπίτι με κήπο. «Σκεφθήκαμε, ότι θα ήταν καλύτερα και για τον Όσκαρ, να βγαίνει και λίγο έξω και να βρίσκεται πιο κοντά στη φύση.
Ο Όσκαρ ήταν πραγματικά ευτυχής στο νέο μας σπίτι, γιατί έκανε τις βόλτες του στον κήπο, ξάπλωνε στο χορτάρι κάτω από τον ήλιο, σκαρφάλωνε στα δένδρα, κυνηγούσε τα ζουζούνια και όταν χόρταινε από όλα αυτά, γυρνούσε πάντα περιχαρής στο σπίτι για να φάει, να πάρει τα χάδια του και να αράξει..
Μετά από περίπου 1 χρόνο σε αυτό το σπίτι, μπήκε στη ζωή μας η Sweety μας! Ο Όσκαρ την καλοδέχθηκε και ευτυχώς η συνύπαρξή τους ήταν ιδανική!
Όλα ήταν πολύ ωραία!
Όλη η γειτονιά, είχε έναν καλό λόγο για τον πανέμορφο, χαδιάρη, φιλικό με όλους γάτο. Ήταν πολλοί που μας ζητούσαν να τον ζευγαρώσουμε, να υιοθετήσουν τα γατάκια που θα του μοιάζουν.
Η κ. Ειρήνη, μία γειτόνισσα τον είχε αγαπήσει υπερβολικά! Τον φώναζε καθημερινά, να του τηγανίσει ψαράκια για να φάει. Που τον έχανες, που τον έβρισκες, στον καναπέ της καλής γειτόνισσας, να κοιμάται μετά το υπέροχο γεύμα που του είχε προσφέρει.
Η κ. Νεκταρία, είχε μία θηλυκή γάτα την Αντζελίνα. Ήθελε να τον «κάνει γαμπρό της», θυμάμαι που μας έλεγε χαρακτηριστικά!
Τρία χρόνια πέρασαν έτσι, κυλούσε ο καιρός και είμαστε όλοι χαρούμενοι! Εμείς που του δώσαμε, ότι ήθελε και εκείνος που πραγματικά περνούσε υπέροχα! Απολάμβανε τη φύση, έκανε και τις βόλτες του στη γειτονιά γεμάτος καμάρι, αφού όλοι τον αγαπούσαν.
Τι καλά που αλλάξαμε σπίτι! Ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε για το γάτο μας!!
Όμως… τι άδικο! Η παραδεισένια ζωή του Όσκαρ, μα και η δική μας χαρά, έμελλε να τελειώσουν πολύ άδικα.…
Γιατί; Γιατί έχουν δίκιο όσοι λένε, πως η άγνοια μπορεί να φέρει μεγάλο κακό…
Δεν ξέραμε τότε, δεν υπήρχε η πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα, μα ούτε και μας είπε κανείς, ότι οι γάτες δεν αρκούνται μόνο στο δικό μας κήπο, αλλά μπορεί κάποια στιγμή να δοκιμάσουν να βγουν και παρά έξω!
Και περισσότερο οι αστείρωτοι γάτοι, που περιπλανώνται σε αναζήτηση ζευγαρώματος και έτσι διατρέχουν πολλούς κινδύνους. Να εμπλακούν σε καυγάδες με άλλους αρσενικούς, να τραυματιστούν, να κολλήσουν θανατηφόρες ασθένειες, να χαθούν, να πεθάνουν!
Μια μέρα λοιπόν, έφυγε και… δεν ξαναγύρισε ποτέ…
Τον ψάχναμε κλαίγοντας μέρα νύχτα, κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για πολύ καιρό, μα δεν καταφέραμε τίποτα!
Ο Όσκαρ χάθηκε για πάντα από τη ζωή μας!
Κλάψαμε, πονέσαμε, θρηνήσαμε... έφυγε από τη ζωή μας ένας σπουδαίος, ένας υπέροχος σύντροφος!
Ακόμα και τώρα, 20 χρόνια από τη φυγή του, κάθε σκέψη γι΄ αυτόν μας πληγώνει και μας γεμίζει πόνο, αλλά και τύψεις και ενοχές.
Δε μας συγχωρήσαμε ποτέ αυτό το λάθος, που κόστισε τη ζωή του. Το δεν «γνώριζα», δε μπορεί να είναι δικαιολογία, είναι όμως η πικρή μας αλήθεια και συνάμα η πληγή στην καρδιά και το βάρος στη συνείδηση!
Όμως, από αυτό το πικρό και μαύρο γεγονός, πήραμε ένα πολύ καλό μάθημα!! Σε όσα ζώα μπήκαν στη ζωή μας μετά τον Όσκαρ, η πρώτη μας έννοια ήταν η στείρωση!
Γλυκέ μας Οσκαράκο, πάντα σε αγαπάμε και πάντα τρέχει ένα δάκρυ για σένα, κάθε φορά που έρχεσαι στη σκέψη μας...
