Όλοι μου λένε να τον ξεφορτωθώ Εγώ όμως τον αγαπάω
Γεια σας, διάβασα για εσας και πιστεύω, ότι είστε η τελευταία μου ελπίδα.
Έχω ένα σκύλο ημίαιμο 4 χρόνων, τον πήρα όταν ήταν 2 χρόνων, γιατί τον λυπήθηκα. Τον είχαν κάποιοι κλεισμένο μόνιμα σε ένα μπαλκόνι και τον τσάκιζαν στο ξύλο γιατί γαύγιζε.
Ζω με τους γονείς μου και όλα αυτά τα χρόνια, έχει μετατρέψει τη ζωή όλων μας σε καθημερινό μαρτύριο.
Δε μπορεί κανείς να τον χαιδέψει, να κουνήσει χέρια ή πόδια. Κανένας δεν τον αγγίζει πια, μόνο εγώ και πάλι με επιφύλαξη, ξέρω έως που είναι τα όριά του.
Δεν του κάνουμε κάτι και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να δαγκώσει. Κι όμως, χωρίς κάποιος να τον χτυπήσει, έτσι απλά, με μια κίνηση δαγκώνει!
Και δεν έχει μάθει ακόμα να κάνει την ανάγκη του έξω, αλλά ούτε και στην πάνα που προσπάθησα να του μάθω. Κι έχει βρωμίσει όλο το σπίτι... καναπέδες, κρεβάτια, μαξιλάρια.
Οταν τα κάνει εκεί, του δίνω καμία, όχι ξύλο όμως…
Οι γονείς και φίλοι, μου λένε να τον ξεφορτωθώ. Όμως δεν μπορώ, γιατί έχω δεθεί μαζί του και δε θέλω να τον δώσω. Απευθύνθηκα σε κάποιο εκπαιδευτή και μου είπε, πως τώρα δε γίνεται τίποτα, γιατί είναι μεγάλος και πως έχω χάσει το παιχνίδι.
Μου πρότειναν και την ευθανασία σα λύση, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ κάτι τέτοιο!
Τον αγαπάω πολύ, όμως με πιέζουν όλοι να πάρω μια απόφαση…. Δεν ξέρω τι να κάνω...
Σας παρακαλώ βοηθήστε με.
Κατερίνα Π.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Απάντηση
Κατανοώ την αγωνία και τη στεναχώρια σας και θέλω να σας πω μπράβο, που προσπαθείτε με το σκυλάκο σας και δεν τον «ξεφορτώνεστε», όπως σας παροτρύνουν και όπως κάνουν πολλοί στη θέση σας. Είναι πολύ άδικο αυτό όμως για τα σκυλιά, γιατί πληρώνουν με κακοποίηση, απομόνωση, εγκατάλειψη και θάνατο πολλές φορές τα δικά μας λάθη!
Δεν ξέρω, ποιος εκπαιδευτής σας είπε ότι είναι αργά, αλλά θεωρώ, ότι ποτέ δεν είναι αργά να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε κάποιον που αγαπάμε και που χρειάζεται βοήθεια. Σίγουρα κάποια πράγματα, ίσως να είχαν διορθωθεί ευκολότερα, αν είχατε ψάξει λύση από νωρίς.
Από όσα μου είπατε καταλαβαίνω, ότι ο σκύλος έχει δεχθεί μεγάλη κακοποίηση στο παρελθόν και η συμπεριφορά του ήταν αναμενόμενη. Η βία μόνο βία παράγει και ο σκύλος, όταν νιώθει, ότι απειλείται θα αμυνθεί.
Μου λέτε, ότι «δεν του κάνετε κάτι για να δαγκώσει». Θεωρείτε, ότι είναι λίγα αυτά που του έχουν συμβεί στο παρελθόν, («τον τσάκιζαν στο ξύλο», μου είπατε), για να τον κάνουν, να μην εμπιστεύεται πλέον τους ανθρώπους και τις κινήσεις πάνω του;
Αλλά κι εσείς μου λέτε, ότι «του δίνετε καμία στον πισινό». Γιατί; Έτσι δε θα μάθει, αντίθετα χειροτερεύετε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Πως να σας εμπιστευθεί μετά και να σας αφήσει να τον χαιδέψετε;
Άρα, το «δεν του κάνουμε τίποτα και δεν υπάρχει κανένας λόγος να δαγκώνει», δεν ισχύει. Ο σκύλος με τέτοιες συμπεριφορές ανθρώπινες και τόσα τραυματικά βιώματα που κουβαλάει, έχει πολλούς λόγους να είναι επιφυλακτικός και να αμύνεται, όταν νιώθει ότι απειλείται από ένα χέρι που τον πλησιάζει, τη μια για να τον χτυπήσει-απειλήσει και την άλλη για να τον χαιδέψει.
Μιλήσατε για τα όριά του. Πολύ σωστά! Πρέπει να αναγνωρίζουμε τα μηνύματα που μας στέλνει, να καταλαβαίνουμε πότε νιώθει άβολα και να σεβόμαστε τα όριά του.
Μου λέτε, ότι προσπαθήσατε να τον μάθετε σε πάνα για την τουαλέτα. Κι αυτό είναι λάθος! Η πάνα δε βοηθάει να μάθει ο σκύλος, πως η τουαλέτα είναι έξω από το σπίτι, το αντίθετο. Αυτό που μαθαίνει, είναι να τα κάνει σε κάτι μαλακό, υφασμάτινο, γι΄ αυτό και πάει σε καναπέδες, μαξιλάρια κλπ. Ουσιαστικά λοιπόν, εσείς τον μάθατε, ότι η τουαλέτα του είναι κάτι μαλακό μέσα στο σπίτι.
Είναι σημαντικό να κατανοήσετε τη φύση και την ψυχολογία του σκύλου σας και να αρχίσετε, να βλέπετε από άλλη ματιά τις συμπεριφορές του. Κάποιες, (τουαλέτα) που εσείς του τις μάθατε και κάποιες (δάγκωμα) που εσείς ή κάποιοι άλλοι -πριν από εσάς- του ανέπτυξαν με λάθος χειρισμούς.
Αν γίνει αυτό, τότε μόνο θα μπορέσετε και να τον βοηθήσετε.
Αν δεχθείτε, ότι ο σκύλος δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ σκόπιμα, αλλά κάποιες συμπεριφορές του είναι συνέπεια δικών μας συμπεριφορών-λαθών και τον δείτε με κατανόηση και καλοσύνη, τότε μόνο θα μπορέσετε να τον βοηθήσετε πραγματικά.
Πρέπει να ηρεμήσετε, να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση με τους γονείς σας και στη συνέχεια να τον βοηθήσετε να ηρεμήσει κι αυτός.
Πρέπει να σταματήσουν εντελώς οι λάθος συμπεριφορές, (χτυπήματα, μαλώματα, φωνές κλπ) για να μην χειροτερεύει η κατάσταση. Να σταματήσετε να τον ζορίζετε και να σέβεστε τα όριά του.
Μετά, μέσα από κάποιες τεχνικές, φιλικές προς το σκύλο, τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται πιο εύκολα για όλους!
Να του μάθετε με το σωστό πλέον τρόπο, που θα είναι η τουαλέτα του, χωρίς να τον μπερδεύετε και να τον βοηθήσετε να σας εμπιστευθεί και να καταλάβει, ότι από σήμερα και στο εξής δεν έχει να φοβάται κάτι.
Ελένη Κασπίρη