Όλη η ζωή της ένα μέτρο δρόμος…
Όλη η ζωή της ένα μέτρο δρόμος…
Μια από τις εικόνες που με καθηλώνουν, είναι το βλέμμα ενός σκλαβωμένου ζώου!
Ένα βλέμμα γενάτο παράπονο και ικεσία, όπως αυτής της σκυλίτσας, που έζησε 14 ολόκληρα χρόνια δεμένη σε μια αλυσίδα!
Η κ. Αντιγόνη, συνταξιούχος καθηγήτρια, ένας πολύ ευαίσθητος και βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, θυμάται και διηγείται την ιστορία, όπως την είδε και όπως την έζησε, από την απέναντι αυλή:
«Όλη η ζωή της σκυλίτσας, ένα μέτρο δρόμος…, όσο η αλυσίδα της…
Δεν έκανε ποτέ, ούτε ένα βήμα παραπάνω!
Μια ζωή πικρή, οδυνηρή!
Επιβίωνε κάθε μέρα, μέσα στις ατέλειωτες στερήσεις, την κακομεταχείριση, την εγκατάλειψη και τη μοναξιά!
Ένα ξεροκόμματο ήταν το φαγητό της, έτσι για να «κοροϊδεύει» την πείνα της!
Ένα βρώμικο και πολλές φορές άδειο μπολ, για να ξεδιψάει.
Μια αλυσίδα κοντή και κυρίως χοντρή για να μην «κόψει», που πολλές φορές διπλωνόταν και δεν έφθανε, ούτε για να ξαπλώσει και να κοιμηθεί και φυσικά, ξάπλωνε πάνω στις ακαθαρσίες της, αφού κανείς δεν τις μάζευε!
Σπίτι της ήταν ένα βαρέλι, όπου το χειμώνα με το ανεμόβρεχο πλημμύριζε και το καλοκαίρι με τον καυτό ήλιο, γινόταν καζάνι που βράζει!
Αστείρωτη, ζευγάρωνε σε κάθε οίστρο, γεννούσε και τα μωράκια της με το που έρχονταν στη ζωή, κατέληγαν στον κάδο των σκουπιδιών!
Άγνωστη για εκείνη, η ιατροφαρμακευτική πρόληψη-περίθαλψη! Πάλευε μόνη της για να ζήσει…
Όπως, άγνωστα της ήταν φυσικά, η βόλτα, το παιχνίδι, η παρέα, τα χάδια, η αγάπη!
Πολυτέλεια θα πεις, μπροστά στα δεινά που βίωνε καθημερινά!
Πήγα και μια και δυό και τόσες φορές και τους μίλησα, τους είπα να το λυπηθούν το άμοιρο ζωάκι».
Η απάντηση ήταν: «Κοίτα τη δουλειά σου και μην ανακατεύεσαι! Σκυλί είναι και η δουλειά του είναι να φυλάει…»
«Τους είπα να μου τη δώσουν, αλλά αρνήθηκαν. Την ήθελαν να τους φυλάει τις κότες.
Άρχισα να πηγαίνω στα κρυφά, όταν έλειπαν, τη χάιδευα, της μιλούσα, της πήγαινα νόστιμο φαγητό.
Την ελευθέρωνα κιόλας, για να τρέξει και να παίξει.
Το πως έκανε; Η χαρά της δεν περιγράφεται! Χοροπηδούσε και κλαψούριζε, τριβόταν πάνω μου και μου έγλυφε τα χέρια και το πρόσωπο!
Όμως τι θλιβερό! Έκανε συνεχώς κύκλους γύρω από τον εαυτό της, λες και είχε ξεχάσει να περπατάει…
Έτσι είχε μάθει, αυτό μόνο της επέτρεπε η αλυσίδα της!
Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω και πως να βοηθήσω την άτυχη σκυλίτσα, που έβλεπα έτσι ισόβια σκλαβωμένη.
Με πλήγωνε αυτή η δυστυχία και δε μπορούσα να ησυχάσω!
Έζησε αυτή τη μαρτυρική ζωή, 14 ολόκληρα χρόνια!
Πως τα κατάφερε; Πως άντεξε;
Μόνο εκείνη ήξερε…
Όμως, αν κάποιος σταθεί στο βλέμμα της, μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της θλίψης και της δυστυχίας της!
Ένα βλέμμα, γεμάτο παράπονο που σου ραγίζει την καρδιά!
Η σκυλίτσα πέθανε μια νύχτα μόνη της!
Μόνη, όπως ήταν πάντα, χωρίς να καταλάβει κανείς, τι συμβαίνει στην αυλή του…!
Το πρωί, τη βρήκαν εκεί, στην ίδια θέση, παγωμένη, αλλά επιτέλους… Ελεύθερη….
Τους είδα να τη βάζουν σε μια σακούλα… και ρώτησα που την πάνε;
«Πάμε να την πετάξουμε …» μου απάντησαν!
«Θύμωσα πολύ! Δεν τη σεβάστηκαν καθόλου όσο ζούσε, την αντιμετώπιζαν σαν αντικείμενο, μα και τώρα που πέθανε, κανένας σεβασμός… Σκουπίδι που το πάνε για πέταμα, ανάμεσα στα υπόλοιπα σκουπίδια… Ντροπή!
Την πήρα και την έθαψα στον κήπο μου και εκεί φύτεψα μια τριανταφυλλιά!
Όλη τη ζωή της την έζησε μέσα στη δυστυχία και πέθανε μέσα στη μοναξιά, μα επιτέλους το ταλαίπωρο κορμάκι της, βρήκε πια τόπο να ξεκουραστεί και η ψυχούλα της μέρος να γαληνέψει…»
Τώρα δε θα ήταν μόνη της, δε θα ήταν ξεχασμένη, ούτε πεταμένη! Δε θα ήταν το σκυλί αντικείμενο, το σκυλί χωρίς όνομα!
Τώρα, ήταν η «Ροδούλα» της καρδιάς μου, (έτσι την ονόμασα), ένα λουλούδι που θα μοσχοβολούσε και θα ομόρφαινε τον κήπο μου!»
Ακούγοντας σιωπηλά την ιστορία, ένιωσα πολύ θυμό από τη μιά, αλλά και βαθιά συγκίνηση από την άλλη!
Η ευαισθησία αυτής της ξεχωριστής γυναίκας, μου «γλύκανε» λίγο την πίκρα αυτής της πονεμένης ιστορίας.
Με τις πράξεις ανθρωπιάς της, έδειξε στη σκυλίτσα, πως ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σκληροί και άπονοι!
Τη βοήθησε να γνωρίσει, έστω και για λίγο, έστω και στα κρυφά, πως είναι ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα, λίγη συντροφιά! Πως είναι, να σε νοιάζεται κάποιος…!
Με συγκίνησε, που δεν επέτρεψε να πετάξουν το ταλαιπωρημένο κορμάκι της σε κάποια χωματερή, ανάμεσα σε χιλιάδες σκουπίδια, αλλά την έθαψε με το σεβασμό που αξίζει σε κάθε πλάσμα που φεύγει από τη ζωή!
Δεν είναι η μόνη ιστορία και δεν είναι η πρώτη! Υπάρχουν χιλιάδες σκυλιά που ζουν γύρω μας, κοντά μας ή μακρύτερα. Τόσες και τόσες πικρές ιστορίες, τόσα βλέμματα γεμάτα θλίψη και παράπονο, τόσες ζωές μέσα στη δυστυχία!
Ούτε η τελευταία θα είναι, όσο εξακολουθούν κάποιοι «άνθρωποι» να ξεχνούν την ανθρωπιά τους και να συμπεριφέρονται απαξιωτικά και χωρίς κανένα σεβασμό στα σκυλιά και στα ζώα γενικότερα!
Δε θα είναι η τελευταία, όσο κάποιοι άνθρωποι αδιαφορούν και προσπερνούν κι έτσι συμβάλλουν, στο να διαιωνίζεται ένα μεγάλο πρόβλημα και μια τεράστια αδικία απέναντι στα σκυλιά!
Να διαιωνίζεται μια ντροπιαστική και φρικτή κατάσταση, στην «πολιτισμένη» Ελλάδα εν έτη 2016!
Όμως…
Ανάμεσα στο κακό, στη σκληρότητα και στην αδιαφορία, πάντα θα ξεφυτρώνει το καλό και πάντα θα υπάρχει ελπίδα για λιγότερο πόνο, περισσότερο σεβασμό και για καλύτερη και πιο αξιοπρεπή ζωή στα ζώα!
Πάντα θα υπάρχει ελπίδα, όσο υπάρχουν Άνθρωποι (σαν την κ. Αντιγόνη), που τα νοιάζονται, που τα συμπονούν και που έχουν την ευαισθησία να σταθούν σ΄ αυτό το πονεμένο βλέμμα τους!
Άνθρωποι, που αντιστέκονται στο βασανισμό και στη σκλαβιά τους, αφού εκείνα είναι στο έλεος κάποιων «ανθρώπων».
Γιατί σε κανέναν, δεν αξίζει μια τόσο οδυνηρή και φρικτή ζωή και κανενός η ζωή, δεν πρέπει να είναι ένα μέτρο δρόμος…
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων