Φιλαράκι μου σε αγάπησαν οι άνθρωποι;
Φιλαράκι μου σε αγάπησαν οι άνθρωποι;
Δύο σκύλοι έφυγαν από την ζωή και συναντήθηκαν σ΄ ένα πολύ όμορφο μέρος, που το έλεγαν «Παράδεισο των σκύλων».
Εκεί αφού γνωρίστηκαν, άρχισαν να συνομιλούν και να ανταλλάσουν τις εμπειρίες τους από τη ζωή με τις οικογένειές τους και τη σχέση τους με τους ανθρώπους.
Κάποια στιγμή, ρωτάει ο ένας:
«Φιλαράκι μου, σε αγάπησαν οι άνθρωποι;»
Ο άλλος σκέφτεται για λίγο και απαντάει:
«Δεν ξέρω…. Αυτοί έλεγαν πως είμαι πολύ τυχερός που είμαι κοντά τους, γιατί έχω σπίτι και οικογένεια και δεν είμαι στο δρόμο που ζούσα μέχρι να με πάρουν»
"Και πως σου έδειξαν, ότι σ΄ αγαπούν;» τον ρωτάει.
«Έλεγαν πως μου έδιναν ακριβό φαγητό, ότι με κοίμιζαν σε πουπουλένιο στρώμα, ότι μου αγόραζαν πολλά παιχνίδια, ότι μου φορούσαν ακριβά λουριά. Έλεγαν πως με είχαν σαν… πρίγκιπα!»
«Καλά όλ’ αυτά, αλλά πως σου έδειχναν την αγάπη τους;»
«Μου έδιναν κάπου -κάπου κανένα χάδι κι έλεγαν, πως είμαι πολύ όμορφος»
«Ναι, αλλά πως σου έδειχναν την αγάπη τους;» Επιμένει ο άλλος.
«Τον πρώτο καιρό με πήγαιναν και βόλτα καμιά φορά… αλλά δεν περνούσα καλά, γιατί μου φορούσαν στο λαιμό κάτι, που δεν με άφηνε να αναπνεύσω.
Για πες μου όμως, εσένα σε αγάπησαν;»
«Κι εμένα με βρήκαν στο δρόμο και με πήραν στο σπίτι τους.
Δεν είχαν πάντα να μου δώσουν το καλύτερο φαγητό και το κρεβάτι μου ήταν μια απλή κουβέρτα, δε μου αγόραζαν πολλά παιχνίδια, ούτε ακριβά λουριά. Δε με αποκαλούσαν πρίγκιπα, αλλά παιδί τους!
«Και πως σου έδειξαν την αγάπη τους;» ρωτάει ο άλλος.
"Δε με ξεχώρισαν ποτέ από τα παιδιά τους και μεγαλώσαμε μαζί.
Με δίδαξαν όσα ήθελαν να μάθω, για να μπορούμε να επικοινωνούμε καλύτερα και να ζούμε όλοι μαζί αρμονικά.
Δίδαξαν και στα παιδιά να μου συμπεριφέρονται σωστά, να με σέβονται και να μ΄ αγαπούν.
Δεν είχα ακριβά και πολλά παιχνίδια, αλλά έπαιζαν εκείνοι μαζί μου και περνούσαμε πολύ ωραία!
Δεν με άφηναν μόνο μου, παρά μόνο για να πάνε στις δουλειές τους. Κι όταν έρχονταν, όσο κουρασμένοι κι αν ήταν, μου αφιέρωναν χρόνο για να πάμε την βόλτα μας και να παίξουμε. Κι όταν ήθελαν να χαλαρώσουν από τις έννοιες τους, μ’ έπαιρναν αγκαλιά και με χάιδευαν.
Πηγαίναμε μαζί εκδρομές, τρέχαμε και διασκεδάζαμε, πότε στο βουνό και πότε στη θάλασσα. Μαζί στις διακοπές, στα ταξίδια, στις γιορτές, μαζί σε όλα!
Όταν αρρώσταινα, ξαγρυπνούσαν στο προσκεφάλι μου, όπως στα παιδιά τους και με φρόντιζαν με πολλή στοργή.
Όταν με κοιτούσαν, το βλέμμα τους ήταν ζεστό, τρυφερό, γεμάτο αγάπη!
Έλεγαν πως είμαστε οικογένεια και πως θα είμαστε μαζί σε όλα, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες.
Όταν αρρώστησα και ήξεραν πως θα φύγω για πάντα από κοντά τους, δεν με άφησαν ούτε για μια στιγμή μόνο μου. Ήταν εκεί, φύλακες άγγελοι για να μην πονέσω, να μην φοβηθώ, να μη νιώσω μοναξιά.
Όταν ήρθε η μεγάλη, η δύσκολη ώρα που θα έφευγα, ήταν πάλι εκεί, κοντά μου συνεχώς, με κρατούσαν αγκαλιά, με χαίδευαν, έλεγαν πως θα μ΄ αγαπούν για πάντα. Είδα τα μάτια τους βουρκωμένα, γεμάτα πόνο κι ένιωσα την καρδιά τους ραγισμένη.
Εγώ έτσι κατάλαβα πως με αγάπησαν οι άνθρωποι.
Εσύ, τα έζησες όλα αυτά;»
«Όχι…
Εμένα δεν μου έμαθαν τίποτα, γι΄ αυτό κι εγώ φερόμουν όπως ήξερα. Αυτό όμως τους ενοχλούσε και θύμωναν πολύ μαζί μου, μου φώναζαν, με χτυπούσαν, με έκλειναν σε ένα κλουβί κι άλλοτε μ’ έκλειναν έξω από το σπίτι.
Τα παιδιά έπαιζαν μαζί μου, αλλά τις πιο πολλές φορές δεν μου άρεσε το παιχνίδι μαζί τους, γιατί δεν περνούσα ωραία. Μου τραβούσαν την ουρά και τ΄ αυτιά, με καβαλούσαν, μου πετούσαν τα παιχνίδια τους, ούρλιαζαν και χοροπηδούσαν γύρω μου κι εγώ πονούσα και φοβόμουν. Κι όταν έδειχνα με το δικό μου τρόπο, ότι νιώθω άβολα, εμένα πάντα τιμωρούσαν άσχημα, ενώ τα παιδιά τα χάιδευαν και τα έπαιρναν αγκαλιά.
Με άφηναν πολλές ώρες, άλλοτε και μέρες μόνο μου στο μπαλκόνι, αφήνοντάς μου φαγητό, νερό κι ένα σωρό παιχνίδια για να παίζω, αλλά εγώ δεν ήθελα τίποτα, ήμουν πολύ λυπημένος! Τον χειμώνα κρύωνα και βρεχόμουν, το καλοκαίρι έσκαγα από τη ζέστη.
Πολλές φορές, όταν πήγαιναν ταξίδια με έστελναν να μένω αλλού (μέσα σε ένα κλουβί μέρα νύχτα ) κι εγώ τότε, ένιωθα πολύ μοναξιά και μεγάλη ανασφάλεια. Δεν με έπαιρναν ποτέ μαζί τους, όπου κι αν πήγαιναν.
Δεν τους έβλεπα και πολύ, δεν είχαν καθόλου χρόνο για μένα κι ούτε ήθελαν να παίζουν μαζί μου.
Εγώ κάθε φορά που τους έβλεπα, έκανα σαν τρελός από τη χαρά μου, όμως εκείνοι δεν μου έδιναν καθόλου σημασία.
Ένιωθα μόνος μου…
Κι όταν αρρώσταινα μόνος μου ήμουνα, όταν υπέφερα, όταν έκλαιγα, όταν πονούσα, όταν φοβόμουν, ήμουνα πάντα μόνος μου!
Κι όταν έφυγα, πάλι μόνος μου ήμουνα …
Κλεισμένος σ΄ ένα παγωμένο κλουβί στο κτηνιατρείο… Κανείς δε μου χάιδεψε το κεφάλι, κανείς δεν με πήρε αγκαλιά, κανείς δεν μου είπε πως μ΄ αγαπάει…
Κι ήθελα τόσο πολύ να είναι κοντά μου οι άνθρωποι που αγαπούσα, γιατί ήμουν τόσο φοβισμένος…
Τελικά όχι..., εμένα δεν με αγάπησαν οι άνθρωποι!!!»
Και τότε ξάπλωσε κάτω και γέμισαν τα μάτια του δάκρυα...
Ο άλλος σκυλάκος πήγε κοντά του, τον ακούμπησε τρυφερά με τη μουσουδίτσα του και του λέει:
«Μην κλαις φιλαράκι μου!
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν ν΄αγαπούν και έχασαν την ευκαιρία να ζήσουν και ν’ απολαύσουν την πιο όμορφη σχέση της ζωής τους!
Δε μπόρεσαν να εισπράξουν την ανιδιοτελή αγάπη σου και δεν κατάλαβαν, ότι εσύ ήσουν το μοναδικό πλάσμα στη ζωή τους που ζούσες μόνο γι΄ αυτούς! Ότι θα τους υπερασπιζόσουν με την ίδια σου τη ζωή, αν ποτέ χρειαζόταν.
Δεν κατάλαβαν, ότι εσύ ήσουν ο σύντροφός τους ο πιο πιστός κι ο φίλος τους ο μόνος αληθινός!
Δεν κατάλαβαν, πως η αγάπη και η αφοσίωσή σου ήταν δεδομένες, χωρίς όρους, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς ανταλλάγματα και τους δεχόσουν, γι΄ αυτό ακριβώς που ήταν!
Δεν είδαν ποτέ, ότι τους κοιτούσες κατάματα για να καταλάβεις πως νιώθουν και να νιώσεις ανάλογα.
Η παρουσία σου στη ζωή τους και η αγάπη σου ήταν θησαυρός, που δεν ήξεραν να εκτιμήσουν!
Ίσως κάποια μέρα φιλαράκι μου να καταλάβουν τι έχασαν και τότε… αυτοί θα κλάψουν πικρά…
Σήκω, πάμε να παίξουμε τώρα…»
***Αφιερωμένο στους αμέτρητους σκύλους που ζουν ή έζησαν «κοντά» σε ανθρώπους και δεν εισέπραξαν ούτε στο ελάχιστο τον σεβασμό και την αγάπη που εκείνοι τόσο απλόχερα ξέρουν να δίνουν!
Τους σκύλους που πολλοί θεωρούν «τυχερούς », αφού έχουν «σπίτι» και «οικογένεια...» και δεν είναι στον δρόμο...
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων