Το όνειρο ενός σκύλου χωρίς σπίτι

Το όνειρο ενός σκύλου χωρίς σπίτι

Ανάμεσα στον κόσμο περπατάω, μήνες, χρόνια;
Ένα βλέμμα ανθρωπιάς ζητάω, λίγη συμπόνια.
Τριγυρνώ μες τη βροχή και ψάχνω στα σκουπίδια για να φάω
δεν έχω άλλη αντοχή, πεινάω και με δυσκολία περπατάω.
Έντομα με τσιμπάνε, άνθρωποι με χτυπάνε
κάποιοι μ’ αδιαφορία προσπερνάνε κι άλλοι γελάνε.
Ποτέ κανένα σας δεν πείραξα, μόνο με παράπονο σας κοίταξα.
Που να ΄βρω δύναμη, που με χτυπάτε από παντού;
Όλοι εμείς οι αδύναμοι, παιδιά ενός κατώτερου Θεού;
Αύριο άραγε πως θα΄ μαι;
Πιο δύσκολα θα ΄ναι… Φοβάμαι!

Μα ξαφνικά, φαγητό, νερό κι ένα ζεστό κρεβάτι.
Τι ζεστασιά! Δυό χέρια με χαιδεύουν τρυφερά.
Τώρα ζω αληθινά, έμαθα πως είναι η αγάπη
δεν πονάω πια, έχω φίλους και τρέχω με χαρά!
«Φύγε, φύγε ρε κόπρο», μου φωνάζει κάποια
κι εγώ με κόπο ανοίγω τα μάτια.
Είμ΄ ακόμα στου δρόμου την άκρη,
τα βάσανα δε φύγανε
και τότε αφήνω να τρέξει ένα δάκρυ.
Όνειρο ήτανε…

Ζωή αληθινή ζητάω, κάποιον να μ΄ αγαπάει προπαντός
αυτό παρακαλάω και θα ΄μαι πάντα ο φίλος του ο πιο πιστός.
Οι μέρες περνάνε, άρρωστος και μόνος καταρρέω
τις νύχτες όλα με πονάνε κι εκεί που τρυπώνω κλαίω.
Ονειρεύομαι ένα χάδι, με καλοσύνη να μου πουν μια λέξη
κι αναρωτιέμαι στο σκοτάδι: Σε τι να έχω φταίξει;
Τώρα σέρνω βαριά το βήμα, η ελπίδα κι αυτή προσπέρασε,
η ζωή μου άδικη, τι κρίμα, ποτέ της δε μου γέλασε.
Φεύγω το ξέρω..,
δε θέλω άλλο να υποφέρω!

Μα ξαφνικά, φαγητό, νερό κι ένα ζεστό κρεβάτι
Τι ζεστασιά! Δυό χέρια με χαιδεύουν τρυφερά.
Τώρα ζω αληθινά, έμαθα πως είναι η αγάπη,
δεν πονάω πια, έχω φίλους και τρέχω με χαρά!
«Έλα, έλα κοντά» μου φωνάζει κάποια
και κουνάει την ουρά μια σκυλίτσα με πανέμορφα μάτια.
Δε φοβάμαι πια, τρέχω μαζί της τώρα
και δεν παλεύω σε αγώνα άνισο.
Όσα στερήθηκα τα έχω όλα!
Τι όμορφα που είναι στον παράδεισο…

Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων