Τετράποδα μαθήματα πίστης και αφοσίωσης
Τετράποδα μαθήματα πίστης και αφοσίωσης
Εκείνος έφυγε για πάντα... Εκείνη δεν το έμαθε ποτέ... Μια τραγική συγκυρία, σαν αυτές που συμβαίνουν στη ζωή, φανέρωσε μια διαφορετική ιστορία αγάπης, γεμάτη πίστη και αφοσίωση, σε πείσμα των καιρών.
Πρωταγωνιστής της αληθινής ιστορίας, που μοιάζει με εκείνη του Οδυσσέα και του Αργου, ένας σκύλος, η Μπουμπού. Ενα υπέροχο λευκό λυκόσκυλο, το οποίο περιμένει δύο ολόκληρα χρόνια (!) το αφεντικό του να βγει από το ιδιωτικό θεραπευτήριο, όπου είχε μπει.Η Μπουμπού δεν γνωρίζει, ότι ο άνθρωπος που τη φρόντιζε, απεβίωσε. Ετσι, μένει εκεί στο Μαρούσι και τον περιμένει να γυρίσει, αποδεικνύοντας ότι: «Ο σκύλος είναι το μόνο πλάσμα στη Γη που αγαπάει εσένα περισσότερο από τον εαυτό του».«Ζει εδώ δυο χρόνια. Από τότε που ο άνθρωπος που τη φρόντιζε ήρθε μαζί της στο νοσοκομείο. Κανείς δεν γνωρίζει λεπτομέρειες για την οικογένειά του, αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι που ζούσαν μαζί του, αν υπήρχαν συγγενείς που θα μπορούσαν να αναλάβουν την Μπουμπού. Για να έρθει στο νοσοκομείο με τον σκύλο του πιστεύω, ότι δεν θα είχε κάποιον άλλον», περιγράφει στην «Ε» η Πέπη Μπούκουρα, που γνώρισε τη σκυλίτσα πριν από περίπου εννέα μήνες, όταν άνοιξε στην περιοχή μπαρ-ρεστοράν.«Μάθαμε την ιστορία της από τους γιατρούς που τη φροντίζουν... Πολλοί έχουν προσπαθήσει να την υιοθετήσουν, να την πάρουν στο σπίτι τους, αλλά η Μπουμπού δεν μπαίνει σε αυτοκίνητα. Μένει εδώ και περιμένει. Το πολύ- πολύ να κάνει τη βόλτα της στο τετράγωνο», μας εξηγεί.Οι γιατροί του νοσοκομείου, όσοι εργάζονται και μένουν στην περιοχή, έχουν αναλάβει τη φροντίδα της. Την ταΐζουν, την αγαπούν και νοιάζονται γι' αυτή.Η ζωή της είναι γνωστή σχεδόν σε όλους. Και οι αντιδράσεις όσων μαθαίνουν πως βρέθηκε στο Μαρούσι, σε όσους τη βλέπουν εκεί, πιστή στο... ραντεβού της με το «αφεντικό» της βρέξει-χιονίσει, ίδιες.Έκπληξη, συγκίνηση, προσωρινή σιωπή... Αυτά είναι τα πρώτα συναισθήματα που κάνουν αρχικά τα μάτια να υγραίνονται και στη συνέχεια τα χείλη να μονολογούν: «Είδες τα ζώα...».Η «Ε» ήταν και παθούσα και αυτόπτης μάρτυρας αυτών των αντιδράσεων γι' αυτή την απίστευτη -πλην όμως αληθινή- ιστορία, με έναν σκύλο να δίνει μαθήματα πίστης, αφοσίωσης και αγάπης. Την Μπουμπού, που μοιάζει ακόμη και φυσιογνωμικά με τον Χάτσικο, τον σκύλο που έγινε άγαλμα στην Ιαπωνία για την πίστη του.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
--------------------------------------------------------------------------------------------
Μια μικρή ιστοριούλα για έναν σκύλο και το αφεντικό του
Στα Πατήσια, πριν μερικά χρόνια ήταν ένας κυριούλης που είχε ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ. Για λόγους ασφαλείας μέσα στο ημιυπόγειο μαγαζί του, είχε κι έναν σκυλάκο, ένα τεράστιο γερμανικό λυκόσκυλο, που έμενε μέρα νύχτα μέσα στο μαγαζί. Ένα πολύ ήρεμο και αγαπησιάρικο σκυλί.
Ο σκύλος και το αφεντικό του, ήταν πολύ δεμένοι, σα γιό του τον είχε.
Κάθε πρωί ο σκύλος τον περίμενε και του έκανε χαρούλες, και το αφεντικό τον τάιζε, τον έπαιζε, και γενικότερα αφιέρωνε αρκετή ώρα μαζί του.
Χωρίς ψευτοντροπές, και ενδοιασμούς…
Κάπου στο 1999 αν θυμάμαι καλά, έγινε μια μεγάλη νεροποντή, και τότε τα Λιόσια, είχαν γίνει μια τεράστια λίμνη. Το νερό που κατέβαινε τον κεντρικό δρόμο που ήταν και το προποτζίδικο, ήταν τόσο ορμητικό, που κατάφερε και πήδησε τα κράσπεδα, ξεπέρασε τα πεζοδρόμια και άρχισε να μπαίνει στο μαγαζί.
Ο σκύλος εκεί, ακούνητος φρουρός, καθόταν στα σκαλάκια που και περίμενε την ώρα που θα ερχόταν το αφεντικό του. Το αφεντικό του ήρθε και μόλις άνοιξε και είδε την καταστροφή του μαγαζιού έκανε ανακοπή.
Το λυκόσκυλο απο πάνω του να φωνάζει, ακόμα θυμάμαι το κλάμα του, μέχρι που πήγαν οι γείτονες, και κάλεσαν το ΕΚΑΒ. Μέχρι και τη στιγμή που τον πήραν, ήταν απο πάνω του και έκλαιγε. Μόλις έφυγε το ασθενοφόρο, έκατσε στα σκαλάκια, και δεν κουνήθηκε απο κει. Απλά κοίταγε τον δρόμο και τον περίμενε... Μόνο που το αφεντικό του δεν γύρισε ποτέ...
Όσο και να προσπαθούσαμε, ο σκύλος δεν κουνιόταν. Απλά καθόταν και περίμενε κοιτώντας τον δρόμο. Δεν έτρωγε, δεν έπινε, δεν κουνιόταν...
Μέχρι που στο τέλος, ένα πρωί τον βρήκαμε πεσμένο στο πάτωμα, πεθαμένο. Είχε πάει να συναντήσει το αφεντικό του, και να παίζουν χαρούμενοι για πάντα μαζί. Τώρα πια, τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει...
Πηγή Άνώνυμος